คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro..
Intro
10 ปีก่อน
“ฟานี่ ขึ้นรถได้แล้ว”
“รู้แล้วน่าเลโอ นายขึ้นรถไปก่อนเถอะ”หญิงสาววัย 17 ปีไม่แม้แต่จะหันไปตอบลูกพี่ลูกน้องดีๆ ทำเอาเขาต้องส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ ชายหนุ่มเหลือบมองนาฬิกาข้อมือเล็กน้อย
“ไม่เกิน 10 นาทีฟานี่”เขาหันมาเตือนน้องสาวอีกครั้งจนประตูอัตโนมัติของ MPV ปิดลง ‘ทิฟฟานี่’ ก้มหัวน้อยๆเป็นเชิงขอบคุณผ่านกระจกหนาทึบ ก่อนจะค่อยๆย่องไปยังทิศทางตรงข้ามกับรถ และสุดท้ายก็มายืนหลบเงียบๆอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ แม้สายตาหวานยังคงมองซ้ายมองขวาอย่างระแวดระวังว่าจะมีใครเห็น แต่ทุกครั้งก็ยังกลับมาจับจ้องอยู่ที่เดิมด้วยความเป็นห่วงอย่างปิดไม่มิด
เด็กหญิงตัวน้อยที่น่ารักน่าชังราวกับตุ๊กตาบาร์บี้ยืนตัวเกร็งมองไปรอบๆอย่างหวาดกลัว มือเล็กๆกำชายเสื้อของผู้เป็นแม่แน่น เธอกระตุกชายเสื้อของหญิงวัยกลางคนที่กำลังคุยจ้อเบาๆเพื่อที่จะบอกความต้องการบางอย่าง
“อยู่นิ่งๆซูยอน!”หญิงวัยกลางคนหันมาตวาดใส่ลูกสาวอย่างหงุดหงิด เด็กน้อยสะดุ้งอย่างแรงและดึงมือกลับมากุมกลางอกอย่างหวาดกลัว ทิฟฟานี่ก้าวออกจากหลังต้นไม้อย่างลืมตัว เธอใช้สายตามองตำหนิผู้หญิงที่มีศักดิ์เป็นน้าของเธออย่างโจ่งแจ้ง แต่ดูเหมือนว่าผู้หญิงหน้าทนคนนั้นไม่ได้รู้สึกอะไรด้วยซ้ำ ทิฟฟานี่ไม่ใคร่สงสัยนักกับกิริยาของผู้หญิงคนนั้นที่ยังคงยืนคุยโม้และสนใจเรื่องเครื่องประดับมากกว่าลูกสาว แน่ละ..ผู้หญิงอะไร ขนาดกำลังท้องกำลังไส้อยู่แท้ๆแต่กลับกล้าเดินอาดๆเข้ามาในบ้านของแฟนเก่าที่เลิกรากันไปหลายปีและมาชี้หน้ากล่าวหาอาของเธอว่าเป็นพ่อของเด็กในท้อง กล่าวหาคนของตระกูล ‘ฮวัง’..
แต่ก่อนที่เธอจะถูกจับโยนออกไปอาของเธอก็เข้ามาห้ามเอาไว้ แม้จะไม่ได้ยอมรับให้ผู้หญิงคนนั้นเป็นภรรยาตามกฎหมาย แต่เขาก็ยอมให้ที่อยู่อาศัยพร้อมกับดูแลเด็กน้อยที่เกิดจากผู้หญิงหน้าด้านคนนั้นโดยไม่พูดอะไรสักคำ เธอต้องใช้ความพยายามนับครั้งไม่ถ้วนในการห้ามปากถามว่าครั้งหนึ่งอาของเธอเคยหลงผิดไปคบหากับผู้หญิงคนนี้ได้อย่างไร
ทิฟฟานี่สะบัดหัวไล่ความคิดนั้นออกจากสมองอย่างอ่อนใจ อย่างน้อยตอนนี้คนทั่วไปก็รับรู้ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นคนของตระกูลฮวังละนะ แต่แล้วเธอก็ต้องร้องอุทานอย่างตกใจเมื่อเห็นเด็กน้อยถอยห่างจากผู้เป็นแม่และวิ่งหายเข้าไปในป่ารกทึบที่มีอาณาเขตอยู่ล้อมรอบสุสานของผู้ล่วงลับในตระกูลฮวัง ทิฟฟานี่มองไปรอบๆตัวเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่ถ้าช้ากว่านี้คงไม่มีใครหาเด็กหญิงเจอจึงตัดสินใจวิ่งตามไป
“ซูยอน! จองซูยอนคะ!”หญิงสาวร้องตะโกนอย่างร้อนใจ ไม่รู้ว่าเด็กหญิงตัวน้อยจะวิ่งหายไปถึงไหนแล้ว เธอวิ่งเร็วๆตามรอยพื้นหญ้าแบนๆที่เธอคาดว่าจะเป็นรอยเท้าของเด็กหญิงตัวน้อย ในที่สุดมันก็พาเธอไปเจอพื้นที่โล่งกลางป่า แม้ว่าตอนเด็กๆเธอกับเลโอมักจะเข้ามาวิ่งเล่นในนี้กันบ่อยๆ แต่เธอไม่เคยรู้เลยว่ามีสถานที่แบบนี้อยู่ด้วย ทิฟฟานี่มองต้นไม้ต้นใหญ่ที่ตั้งอยู่กลางลานกว้างสั่นไหวอย่างหวาดกลัว หากแต่มีเสียงสะอื้นของเด็กหญิงตัวน้อยลอยมา หญิงสาวจึงค่อยๆกล้าก้าวเท้าเข้าไปใกล้
“แม่ตัวน้อย”ถึงแม้ทิฟฟานี่จะเอ่ยทักเสียงเบา แต่เด็กน้อยก็ยังสะดุ้งสุดตัว ใบหน้ารูปไข่ที่เปื้อนน้ำตาของ ‘จองซูยอน’ หันมาหาเธออย่างตกใจกลัว ดวงตาเบิกกว้างอย่างหวาดผวา ทิฟฟานี่เห็นดังนั้นจึงอดไม่ได้ที่จะเอือมไปคว้าข้อมือของเด็กหญิงเอาไว้อย่างนุ่มนวล
“แม่ตัวน้อย.. ไม่ต้องกลัว”ทันทีที่เด็กหญิงได้ยินคำว่ากลัวเธอก็ร้องไห้จ้า ทำให้คนที่โตกว่าเริ่มทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ลูบหัวลูบไหล่เด็กน้อยอย่างขอโทษ ก่อนนึกขึ้นได้ว่าเมื่อเช้านี้แม่ของเธอเพิ่งบังคับให้เธอพกผ้าเช็ดหน้าผืนน้อยติดตัวมาด้วย และเธอเองก็เพิ่งจะเห็นประโยชน์ของมันก็วันนี้ ทิฟฟานี่ดึงผ้าเช็ดหน้าผืนน้อยออกมาจากกระโปรง และยื่นไปให้เด็กหญิงอย่างเก้ๆกังๆ
“ซูยอน นี่ของเธอ”เสียงที่ติดแหบน้อยๆเอ่ยบอกเด็กหญิงอย่างไม่มั่นใจ จองซูยอนมองผ้าเช็ดหน้าสีชมพูที่แกว่งไปมาอยู่ด้วยความสนใจ เสียงร้องไห้เองก็เบาหลงเหลือเพียงสะอึกสะอื้นเล็กน้อย ซูยอนมองหน้าอีกคนอย่างไม่มั่นใจ
“ของหนูหรอคะ?”เสียงหวานจ๋อยและดวงตาแป๋วที่กำลังจ้องมองมายังเธอทำให้เธอทำอะไรไม่ถูก
“ชะ ใช่ มันเป็นของเธอ”สิ้นเสียงนั้นมือที่สั่นน้อยๆก็เอื้อมมาจับผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กเอาไว้ สายตาเป็นประกายอย่างถูกใจ ทิฟฟานี่ถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนจะทิ้งตัวพิงโคนต้นไม้ใหญ่อย่างสบายใจขึ้น เธอมองดูซูยอนที่เอาใบหน้าซุกกับผ้าผืนน้อยอยู่ชั่วครู่ ก่อนเอ่ยถามออกไปด้วยความไม่แน่ใจนัก
“เธอชอบไหมซูยอน”เด็กหญิงที่ได้ยินดังนั้นก็พยักหน้าหน้ารัวๆทั้งที่ยังไม่หันกลับมามองเธอ ทิฟฟานี่ขยับตัวเล็กน้อยเพื่อเอนหลังพิงต้นไม้ ดวงตายิ้มเปี่ยมเสน่ห์ปรากฏขึ้นบนใบหน้าสวยอย่างน่ามอง ไม่เว้นแม้แต่เด็กหญิงตัวน้อยที่ตอนนี้กลับมานั่งตัวตรงและจ้องหญิงสาวอย่างสนใจ
“พี่เป็นใครคะ?”
“ทิฟฟานี่”
“ทิ-ปา-นี่”เด็กหญิงออกเสียงอย่างไม่คล่องนัก ให้เธอนึกขึ้นได้
“เรียกมิยองก็ได้ แค่มิยอง”
“มิ - ยอง”ทิฟฟานี่พยักหน้ารับชื่อเกาหลีของตัวเองที่เธอไม่ชอบเลยที่ได้ยินด้วยความรู้สึกดีใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“ใช่ ฉันชื่อมิยอง เป็นพี่ของเธอ”
“มิยองมิยอง.. พี่มิยอง”เด็กหญิงตัวน้อยหัวเราะเอิ้กอ้ากอย่างชอบใจ พร้อมกับโถมตัวเข้ากอดคอพี่สาวตรงหน้าที่ยังไม่ทันตั้งตัวให้เธอได้ล้มลงไปกับพื้น
“โอ้ย!”
“พี่มิยองเจ็บหรอ”เด็กหญิงที่ตอนนี้เปลี่ยนมานั่งบนตักเธอถามตาแป๋วอีกครั้ง ทำให้เธอที่จุกเอาการได้แต่ส่ายหน้าน้อยๆแทนคำตอบ
“พี่มิยอง น่ารักที่สุดเลย”เด็กน้อยซูยอนวาดแขนขึ้นโอบรอบคอหญิงสาวและโถมตัวเข้าหาอีกครั้ง ทิฟฟานี่ได้แต่หัวเราะเบาๆและเอามือประคองแผ่นหลังเล็กเอาไว้
น่ารักเหลือเกิน จองซูยอน ..
ความคิดเห็น