Spisy lady love รักวุ่นๆวัยรุ่นจอมป่วน

บทนำ

     "Good morning. Daling." โอ๊ย!! เสียงแหลมมาแต่ไกลเลยน้ายัยไข่เค็ม
     "อือ"นี่คือคำขานรับที่ดีที่สุดของฉัน และยัยนี่ชอบมากวนสมาธิคนกำลังเขียนนิยายอย่างอยู่เรื่อยเลย
     "ว้าว!!!! แอลป์...เขียนอะไรของแกเนี่ย แกทำได้ด้วยเหรอ อุ้ย!! คนรไม่มีแฟนทำได้ค่า..O_O!!!" ดูมันพูดไอ้เพื่อนเวร
     "OoO!!!!" ฉันหันไปจ้องมันตาถลุน
     "ความรักเหมือนสายน้ำกับสายลมที่พัดผ่านเข้ามาในห้วงชีวิตแล้วก็ผ่านพัดผ่านพ้นไป" ยัยเพื่อนตัวแสบของฉันอ่านข้อความในสมุดที่ฉันกำลังเขียนอยู่
     "ผู้หญิงที่ไม่เคยมีความรักอย่างเธอ ทั้งเชิด ทั้งหยิ่ง ทั้งโสด เขียนออกมาได้ขนาดนี้ มหัศจรรย์จริงๆ เลยเพื่อนฉัน!!!"
     "นี่แกชมหรือด่าฉัน"
     "ชมจ๊ะชมอย่าทำหน้าแบบนั้นซิ น่ากลัวน่ะ" ทำหน้าบ้องแบ๊วอีกแล้วยัยไข่เค็ม
     "จ๊ะยัยไข่เค็ม" ฉันหันไปยิ้มแหยๆ ให้ยัยไข่เค็ม
    
     อ๋อ!! ลืมแนะนำตัวไป  แอลป์น่ะฉันเอง เรียนระดับชั้น ปวช.2 แผนกวิชาภาษาต่างประเทศ ในวิทยาลัยอาชีวศึกษาแห่งหนึ่งในประเทศไทย ( ไม่ขอบอกน่ะว่าที่ไหนเพราะคสเขียนก็ยังไม่รู้เลยว่าที่ไหนอ่ะ... ) ตอนนี้อายุ 16 ปี หน้าตาก็สวยอ่ะดิ...อิ...อิ (หลงตัวเอง) จริงๆน้า... ก็ตาคม สีดำ จมูกนิดนึง ปากหน่อยนึง สีชมพูโดยธรรมชาติ ผิวขาว ขนตางอน ผมดำขลับ ผมยาวประมาณกลางหลัง ผมเป็นคลื่นสวยด้วยล่ะ (หลงตัวเองตลอด) ไม่มีผมแตกปลายเลยน้า (อันนี้เชื่อได้) ทั้งวิทยาลัย ฉันได้ชื่อว่าเป็นผู้หญิงที่หยิ่งที่สุด นิ่งที่สุด และก็...ตั้งแต่มีลมหายใจและรู้จักกับโลกใบนี้มา... ฉันไม่เคยมีแฟน และฉันคิดว่าฉันก็จะไม่มีแฟนต่อไป...อิ...อิ555+

      ส่วนยัยไข่เค็มน่ะ เพื่อนฉันเอง เดิมทีชื่อยัยไข่หวาน แต่ฉันพอใจที่จะเรียกยัยไข่เค็มอ่ะ มีปัญหาป่ะ ยัยนี่เป็นคนๆ เดียวที่รู้ว่าฉันบ้าบอคอแตกขนาดไหน มันรู้ฉันไม่ได้หยิ่งอะไรหรอก ก็แค่ฉันทำตัวไม่ถูกเวลาเจอผู้คนอ่ะน่ะ ก็เลยหยิ่งซะก็สิ้นเรื่อง
เวลาอยู่กับยัยไข่เค็มฉันออกจะติ๊งต๊องซะด้วยซ้ำ เวลาว่างน่ะฉันก็มักจะเขียนนิยาย เขียนโน่น เขียนนี่ เขียนะไรเรื่อยเปื่อยไปเรื่อยตามประสาของฉัน (นิ่เธอจะแนะนำเพื่อนเธอหรือว่าจะมาแนะนำตัวเองต่อกันแน่ย่ะ...000+) ต่อน่ะ ยัยไข่เค็มน่ะเป็นผู้หญิงที่น่ารักมากคนนึง ผิวขาว ตากลม สีน้ำตาล ปากแดงด้วยลิปกลอส ผิวขาว
ผมยาวตรงถึงกลางหลัง สีดำ ไม่มีผมแตกปลาย มีแฟนแล้วชื่อบอมบ์ เป็นรุ่นพี่ 2 ปี หน้าตาน่ารักมาก แต่ไม่เข้าตาฉันหรอกน่ะ...555+

     "เดี๋ยวน่ะแอลป์.. เมื่อกี้เธอเรียกฉันว่าอะไรน่ะ" ไข่เค็มทำหน้างง นิ้วชี้มาที่ฉัน
     "ไข่เค็ม" ฉันก็ตอบไปหน้าตาเฉย
     "อ้า+ ฉันไม่ได้ชื่อไข่เค็ม ฉันชื่อไข่หวาน" ไข่เค็มวีนแตก กรี๊ดซะฉันแสบแก้วหูเลยอ่ะ ยืนดิ้นกระทืบพื้นเหมือนเด็กอดกนขนมเลยเพื่อนฉัน ฉันล่ะอดยิ้มไม่ได้เลยกับความน่าเอ็นดูน่ารัก น่าชัง ของเพื่อนฉันคนนี้ (ประชดใช่ป่ะนั่น....ฉันรู้น่ะ..... Drakqula....555+)
     "ทำอะไรของเธออ่ะ"
     "^o^"นี่คือคำตอบ
     "ไม่ได้ยินรึไง"
     "งอน"ไข่เค็มหันมาพูดแล้วสะบัดหน้าหนีไปอีกทาง  ฉันได้แต่ส่ายหน้าเบาๆ(ส่ายหน้าแรงๆเดี๋วคอเคร็ดอะดิ...555+)
     "ไข่หวาน"
     "จ๋า"แค่พูดดีๆ ยัยไข่เค็มก็กลับมาดีเหมือนเดิมแล้ว  ง้อง่ายมากเลยน่ะเพื่อนฉัน
เป็นแบบนี้ประจำแหละ  ฉันก็เลยชิน
     "^_^!!" ฉันก็เลยยิ้มแหยๆ กลับไปหายัยไข่เค็มบ้างล่ะคราวนี้...อิ...อิ...555+....คิดแผนชั่วอีกแล้วฉัน...โฮะ...โฮะ..
     "แอลป์+-+"ไข่เค็มทำหน้างง+สงสัย
     "มีอะไร  เรียกทามมายอ่ะ" ฉันหันไปหายัยไข่เค็ม  พูดลากเสียงยาว  ทำตาเหลือก ส่ายหน้าไปมา  ให้ยัยไข่เค็ม
     "วันนี้แกมาแปลกอ่ะ" ไข่เค็มทำหน้าสงสัย  หน้านิ่ว  คิ้วขมวด  จ้องฉันตาเขม็งเลยอ่ะ   ฉันมีอะไรแปลกไปอ่ะ  ฉันรู้สึกว่าฉันก็ปกติดีนิ  ฉันเริ่มสงสัยนตัวแกแล้วน่ะยัยไข่เค็ม  (คนไม่ปกติมักจะไม่รู้ตัวเองเสมอ...Drakqula..555+)
     "แปลกยังไงอ่ะ"
     "ก็วันนี้แกร่าเริงผิดปกติ  วันนี้แกหัวเราะมากกว่าทุกวัน  อารมณ์ดีกว่าทุกวัน  และที่สำคัญเลยน่ะ  วันนี้แกพูดมากกว่าทุกวันด้วย  แกไปกินยาผิดมารึเปล่า  หรือว่าแกไม่สบาย  ไปหาหมอมั๊ยเดี๋ยวฉันพาไป"  ยัยบ้าอย่าทำหน้าอย่างนั้นซิหน้ากลัวอ่ะแก...อึ๋ย...
     "เหรอ"ฉันเงียบอีกครั้ง  ความร่าเริงที่มีเมื่อตะกี้นี้หายไปหมด  ฉันกลับมาเงียบและทำหน้านิ่งอีกครั้ง
     "อ้าว!!  เงียบแล้ว  กลับมาเป็นคนเดิมแล้วเพื่อนฉัน"
     ฉันหันไปมองยัยไข่เค็มแต่ไม่ได้พูดอะไร
     "รู้มั๊ยแอลป์  เวลาแอลป์อารมณ์ดีน่ะ  น่ารักมากเลยน่ะ  เวลาเงียบก็น่ากลัวมากเลย"  ไข่เค็มเอามือถูแขนของตัวเองทั้งสองข้าง  ยืดตัวขึ้นทำท่าสยอง  ทำอย่างกับว่าฉันน่ากลัวมากอย่างนั้นแหละ
     "อือ"
     "แอลป์  เดี๋ยววันนี้ฉันไปส่งแกที่บ้านน่ะ  วันนี้พี่บอมบ์ไม่ได้มารับฉัน  ฉันเอารถมาเอง  แล้ววันนี้แกก็ไม่ได้เอารถมด้วยใช่ป่ะ"
     "อือ"
     "แกจะได้นั่งเป็นเพื่อนฉันระหว่างทางกลับบ้านด้วย...อิ...อิ"
     "อือ"
     "นี่แกพูดคำอื่นไม่เป็นรึไงนอกจากคำว่า...อือ...."
     "อือ"
     "ฉันไม่หน้าพูดให้แกกลับมาทำตัวน่กลัวแบบนี้เลย"
     "อือ "สนุกจังพูดแบบนี้ทำให้ยัยไข่เค็มรำคาญ ....โฮะ....โฮะ.....โฮะ  มีความสุขที่ได้แกล้งเพื่อนอย่างยัยนี่แบบเงียบๆ  กับคำสั้นๆ....อือ
    "ฉันไม่พูดกับแกแล้ว"งอนอีกล่ะ
     "อือ"  ทั้งๆ  ที่รู้ว่ามันงอนก็ยังจะแกล้งมันอีก  ใจร้ายเกินไปรึเปล่าค่ะเนี่ย  (เพิ่งคิดได้เหรอค่ะแม่คุณ)...อือ

     "รถแกอยู่ไหนอ่ะ"ฉันหันไปถามยัยไข่เค็มขณะที่เราเดินมาถึงลานจอดรถ
     "โน่นไง  สุดโน่นเลย  คันสีชมพูอ่อนน่ะ"     
     "สีเลี่ยนชะมัด" ฉันแบะปากใส่ยัยไข่เค็ม
     "จ้า  เพิ่งจะรู้เหรอจ๊ะว่าฉันเลี่ยนน่ะ  อิ  อิ..." มันยิ้มหัวเราะชอบใจอ่ะ
     ฉันขึ้นรถของยัยไข่เค็ม  และยัยไข่เค็มก็ไปส่งฉันที่บ้าน  ระหว่างทางกลับบ้านฉันนั่งเงียบตลอดทาง  นั่งมองข้างทางไปเรื่อยๆ  ยัยไข่เค็มก็เงียบเหมือนกัน ตลอดทางไม่มีใครพูดอะไรเลย
    
     "ขอบใจน่ะ"
     "อือ  ไม่เป็นไร  หลับฝันดีล่ะ"
     "ฉันยังไม่นอน"
     "บอกไว้ก่อนเผื่อเธอคิดจะนอนโดยไม่อาบน้ำอ่ะ...อิ..อิ"  มันหัวเราะเล็กๆ  พอน่ารัก  ตาเหลือกมองฉันนิดนึงอ่ะน่ะ
    "ทะลึ่ง"
     และฉันก็เดินเข้าบ้านไป  แต่ก่อนจะเข้าบ้านฉันโบกมือบ๊ายบายยัยไข่เค็มก่อนเข้าบ้านไป.....