ห้าวมาก..รักซะเลย

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่2

ณ เมืองไทย

แอร์ฯ: ประกาศๆผู้โดยสารโปรดทราบตอนนี้เครื่องจะลงจอดแล้วขอให้ท่านเตรียมตัวให้พร้อมตรวจด้วยว่าท่านลืมของหรือไม่ขอบคุณค่ะ  
แม่: คาร์ล่าตื่นได้แล้วลูกถึงเมืองไทยแล้ว     
คาร์ล่า : ถึงแล้วเหรอค่ะ     ฉันพูดพร้อมบิดขี้เกียจไปด้วย
ฉันได้มองออกไปนอกหน้าต่างเมื่อฉันหายงัวเงียจากการง่วงนอนฉันได้เห็นว่าตั้งแต่จากเมืองไทยไปตั้งหลายปีเมืองไทยก็ยังสวยงามเหมือนเดิมถึงแม้บางที่อาจไม่เหมือนเดินแม้ใครจะมองว่าเมืองไทยไม่สวยแต่สำหรับฉันเห็นว่ามันสวยงามเสมอ
หลังจากที่ลงมาจากเครื่องบินฉันและคุณพ่อคุณแม่ก็ได้เดินไปขึ้นรถที่คนขับรถมาจอดรอรับอยู่หน้าสนามบินเหมือนว่าคุณพ่อจะโทรไปบอกที่บ้านแล้วแน่ๆว่าจะกลับมาไทยวันนี้

ณ บ้านวังแรมแสงกุล

คนขับรถ: ถึงแล้วครับ         คนขับรถจอดรถหน้าบ้านแล้วลงมาเปิดประตูให้ฉันกับคุณพ่อคุณแม่ลงและก็ขับรถไปจอดที่จอดรถ
หลังจากที่ฉันและคุณพ่อคุณแม่ลงจากรถแล้วก็มีเสียงผู้หญิงคนนึงพูดจะเป็นใครไม่ได้นอกจากป้าสำลีคนที่ดูแลฉันมาตั้งแต่เด็กไง
ป้าสำลี: อ้าคุณท่านกลับมาแล้วเหรอค่ะ คุณ...
คาร์ล่า: หนูเองคาร์ล่าป้าสำลีจำหนูไม่ได้เหรอคะ     ฉันพูดแล้วยิ้มให้ป้าสำลีที่ตอนนี้ยังคงอึ้งว่าฉันเป็นใครหึฉันจะงอนแล้วนะ
ป้าสำลี: คุณหนู!ป้าคิดถึงจังโตขึ้นเยอะเลยสวยด้วยป้าแทบจำไม่ได้แน่ะ          ป้าสำลีพูดอย่างดีใจแล้วเดินเข้ามากอดฉันด้วยความคิดถึง
คาร์ล่า: หนูก็คิดถึงป้าเหมือนกันแต่ป้าจำหนูไม่ได้นิหนูงอนป้าดีกว่า
ป้าสำลี: คุรหนุของป้าอย่างอนป้าเลยนะคะป้าขอโทษนะคะ
คาร์ล่า: หนูล้อเล่นคะไม่งอนป้าก็ได้   
พ่อ: เออป้าสำลียกของไปเก็บได้แล้วเดี๋ยวค่อยคุยกันใหม่
ป้าสำลี: คะ      ป้าสำลีตอบแล้วเรียกคนให้มาช่วยขนของจะบอกอะไรให้นะป้าสำลีน่ะแกเป็นหัวหน้าคนรับใช้เพราะแกทำงานอยู่ที่นี่มานานคนใช้ที่เข้ามาใหม่ๆก็มักจะเชื่อฟังแกเสมอแกเคยบอกกับคุณพ่อคุณแม่ฉันว่าแกจะทำงานอยู่ที่นี่ไปจนกว่าแกจะเจ็บไข้ได้ป่วยจนทำไม่ไหวล่ะ
เวลา4ทุ่ม30นาที
ฉันได้นั่งเล่นคอมพิวเตอร์อยู่ในห้องของฉันก็มีเสียงเคาประตูดังขึ้นฉันเดาว่าจะต้องเป็นคุณแม่ของฉันแน่นอนเพราะท่านรู้ดีว่าคนอย่างฉันกว่าจะนอนก็ปาไปตั้งเที่ยงคืนกว่าแน่ะ
ก๊อกๆๆ
แม่: คาร์ล่าเปิดประตูให้แม่หน่อยแม่รู้นะว่าเรายังไม่นอนแม่มีเรื่องจะคุยด้วย  
คาร์ล่า: คะแม่แปปนึงนะคะ    ฉันตอบคุณแม่แล้วรีบเดินไปเปิดประตู
แม่: เปิดช้าจังเลยนะทำอะไรอยู่    คุณแม่พูดแล้วเดินเข้ามานั่งที่เตียง
คาร์ล่า: แม่มีอะไรเหรอคะ   ฉันถามด้วยความสงสัยแล้วเดินไปนั่งข้างๆท่าน
แม่: ลูกพร้อมรึยังที่จะไปโรงเรียนพรุ่งนี้
คาร์ล่า: ไปพรุ่งนี้เลยเหรอคะ!   ฉันตอบอย่างตกใจ
แม่: ใช่พ่อเขาน่ะได้ติดต่อไปที่โรงเรียนที่เราเคยเรียนแล้วนะว่าจะส่งเราเข้าไปเรียนน่ะเราพร้อมไหมล่ะ
คาร์ล่า: ไอพร้อมก็พร้อมคะแต่จะให้ไปพรุ่งนี้จริงๆเหรอ
แม่: อืมเอาเป็นว่าไปพรุ่งนี้นะแม่จะให้ป้าสำลีรีดชุดนักเรียนให้และจะบอกให้ลุงยงเตรียมรถไปส่งลูกที่โรงเรียน ฝันดีนะลูกแม่ไปนอนและเราก็รีบนอนได้แล้วล่ะ     
คาร์ล่า: คะ    ฉันพูดแล้วเดินไปส่งท่าน
คาร์ล่า: ไปพรุ่งนี้เลยเหรอไปก็ไป            ฉันพูดกับตัวเองแล้วปิดไฟนอน