ไม่น่าจากกันเลย

สวัสดีเราชื่อรัตน์ เราอยู่กับพ่อแม่ที่หมู่บ้านชนบทแห่งหนึ่ง เราเป็นเด็กที่ถูกแม่ตามใจมาโดยตลอดแต่พ่อเราไม่ค่อยจะยุ่งกับหรือเอาง่ายคือไม่สนใจเราเพราะสาเหตุอะไรนั้นหรอก็เราเกิดมาเป็นเด็กผู้หญิงยังไงล่ะพ่อเราไม่ชอบเด็กผู้หญิงเพราะอ่อนแอ่ไง

เราเลยโดนพ่อไม่ชอบมาตั้งแต่เด็กแต่แม่รักเรามากไม่ว่าจะเอ่ยปากจะเอาอะไรก็หามาให้เราทั้งหมด

เราเลยถามแม่ว่า วันพ่อปีนี้ที่โรงเรียนหนูเรียงเชิญคุณพ่อให้ไปที่โรงเรียนคุณแม่ว่าพ่อจะไปไหมค่ะ

เรามองหน้าแม่พร้อมกับถามแต่แม่ไม่พูดอะไรและเดินออกจากห้องเราไปอย่างเงียบ แต่พอวันนั้นมาถึงเราไม่เห็นพ่อมานั่งให้เรากราบไหว้เหมือนคนอื่น

เราได้แต่นั่งดูคนอื่นกราบพ่อกอดพ่อผิดจากเราที่พ่อไม่มาเพราะเรารู้ว่าพ่อไม่ชอบเราอยู่แล้ว

ตกเย็นของวันนั้นเราได้เดินเข้าบ้านไปพร้อมกับไม่พูดอะไรเดินเข้าห้องไป แต่สักพักเราได้ยินเสียงแม่เรียกเราให้เปิดประตูเข้าไปในห้องเราเปิดห้องพร้อมกับแม่เดินมานั่งคุยกับเราว่ารัตน์รู้ไหมทำไมพ่อถึงไม่ที่โรงเรียนเพราะสาเหตุต้องรีบไปทำงานจนลืมว่าที่โรงเรียนลูกมีกิจกรรมไหว้พ่อ

พอเราได้ยินยังนั้นเรารีบลงไปข้างล่างแล้วถามพ่อว่าทำไมพ่อถึงไม่ชอบหนูพ่อเกลียดที่หนูเกิดมาเป็นเด็กผู้หญิงใช่มั้ยพ่อก็หันมาพร้อมกับพูดว่าฉันไม่ได้เกลียดหรอฉันรักแกมากๆแค่ไม่กล้าแสดงออกมาฉันรู้ว่าแกคิดมากแต่แกรู้ไหมฉันดีใจที่แกเกิดมาไม่ว่าแกเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายฉันก็รักแกมากๆนะ

พอเห็นพ่อพูดยังงั้นฉันได้เข้าใจหมดทุกอย่างพร้อมกับกอดพ่อเพราะตั้งแต่จำความได้ฉันไม่เคยได้กอดพ่อสักครั้งเลย 

และหลังจากนั้นฉันกับพ่อก็คุยกับแบบพ่อลูกไม่เหมือนแต่ก่อนที่ต่างคนต่างเงียบกัน

และมีอยู่ครั้งหนึ่งที่พ่อแม่ได้มาพูดกันพร้อมหน้าพร้อมตา  พ่อแม่พูดว่าไม่ว่าลูกจะโตแค่ไหนแต่ในสายตาพ่อกับแม่ลูกคือเด็ก เพราะอะไรที่พ่อแม่ห่วงลูกมากไง และไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นพ่อกับแม่ก็พร้อมจะสละชีวิตเพื่อปกป้องลูกนะ ที่พ่อแม่เตือนเพราะอยากให้ได้สติที่ด่าว่าเพราะอยากให้ปรับปรุง

ไม่มีพ่อแม่คนไหนหรอที่สอนให้ลูกเดินทางที่ผิด

เพราะทางที่ลูกเลือกพ่อกับแม่พร้อมค่อยช่วยเหลือตลอดและจะรอดูความสำเร็จของลูกก่อนที่จะไม่มีโอกาสได้ดู และสิ่งสุดท้ายคือพ่อกับแม่รักลูกมากๆนะสิ่งพ่อแม่ฉันพูดทำให้ฉันร้องไห้และได้สติคืนมา

จนถึงทุกวันนี้