คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 4
Chapter 4
“หวังเม็ง ยินดีต้อนรับครับ!!” ฮยอกแจต้อนรับลูกค้าเสียงดัง
วันนี้เป็นวันที่สามแล้วที่เขามาทำงานที่นี่ เพราะว่าเป็นวันหยุดจึงเริ่มงานตั้งแต่ตอนกลางวัน
“ขอหวังเม็งสามที่ครับ”
“ครับ!!....หวังเม็งสามที่โต๊ะสี่ครับ!!”
ฮยอกแจยังคงกระฉับกระเฉงในการทำงาน ต่างจากวันแรกที่เขานั้นทั้งเชื่องช้าจนต้องโดนฮันคยองต้องกล่าวตักเตือนเสียหลายต่อหลายครั้ง
“หวังเม็ง ยินดีต้อนรับครับ!!” เขาหันไปกล่าวต้อนรับลูกค่าคนใหม่ “อ้าว ซีวอน” ฮยอกแจยิ้มให้ก่อนจะพาไปนั่งที่โต๊ะอาหารที่ลูกค้าเพิ่งลุกจากไปและเก็บจานชามอาหาร “มาคนเดียวเหรอ”
“มากับพวกฮีชอล” ซีวอนยิ้มตอบ
“หรอฮะ แล้วพวกเขาไปไหนกันแล้ว”
“กำลังตามมา จงอุนบอกว่าอยากจะแวะซื้อของก่อนมาที่นี่”
ฮยอกแจบอกเรื่องทำงานพิเศษนี้ให้กับซีวอนและทงเฮได้รับรู้ แต่เมื่อซีวอนรู้ว่าเป็นที่หวังเม็งเขาก็ออกปากว่าจะมาในวันที่ฮยอกแจทำงานพิเศษให้ได้ เพราะที่นี่เป็นร้านอาหารจีนที่มีรสชาติติดปากของผู้คนในแถบนี้ แล้วฮีชอลกับจงอุนก็ยังเป็นลูกค่าประจำอีกด้วย
“อ๋อ...ครับ”
“ใกล้เลิกงานแล้วใช่ไหม”
“ครับ”
“เดี๋ยวฉันรอนะ” เขาส่งยิ้มหวานมาให้คนตัวเล็ก
“...ครับ” แม้จะแปลกใจแต่ก็ดีใจอยู่ไม่น้อย เขายิ้มหวานตอบซีวอน
“ฮยอกแจ!! อย่าอู้!! ทำงาน!!” เสียงตะโกนดุดังมาจากเคาเตอร์ส่งอาหารทำให้คนตัวเล็กต้องสะดุ้ง
“ครับ!! ขอโทษฮะ!!” เขาหันไปตอบเสียงดังฟังชัด
“หึหึ...น้องชายอน่าเอ๋อครับ ลูกค้าจะสั่งอาหารนะ” ซีวอนอมยิ้มทำหน้ายั่วอารมณ์เมื่อเห็นคนตัวเล็กทำแก้มป่องปากยื่น “ของฉันขอหวังเม็งแล้วกัน ของขึ้นชื่อของร้านนี้อยู่แล้วนี่นา แล้วก็ของสองคนนั้นก็เหมือนกันนะ”
“ครับ....หวังเม็งสามที่ โต๊ะสองครับ!!”
“เหนื่อยจังเลย....” ฮยอกแจล้มลงนอนกับพื้นหน้าโซฟาทันทีที่ก้าวเข้ามาภายในห้อง
“เหนื่อยก็ไม่ต้องทำหรอก ไหวเหรอ ทั้งเรียนทั้งทำงานพิเศษ”
“ไม่ได้หรอกฮะ ผมต้องตอบแทนซีวอนบ้าง ซีวอนให้ผมพักที่นี่ ผมก็จะทำอาหารให้คุณทานแทนก็แล้วกันนะฮะ” เขาลุกขึ้นนั่งส่งยิ้มให้คนตัวสูงที่หย่อนตัวลงนั่งบนโซฟานุ่มข้างๆเขา
“จะเอาเวลาที่ไหนทำ กลับมาก็เหนื่อยแล้ว วันนี้ยังกลับเร็วกว่าทุกวันเพราะว่านายเริ่มงานเร็ว ขนาดกลับเร็วกว่าก็สองทุ่มแล้ว ไม่เหนื่อยเหรอ”
“เหนื่อยฮะ แต่ผมต้องทำให้ ผมคิดไว้แล้วว่าจะทำ และผมก็บอกซีวอนแล้วด้วย” เขาลุกขึ้นไปนั่งข้างๆคนตัวสูง
“ก็ได้ ทำก็ทำ...แต่ว่านายควรไปอาบน้ำได้แล้ว..” เขาทำจมูกฟุดฟิดไปทั่วตัวของฮยอกแจ “ตัวนายกลิ่นเม็งคลุ้งไปทั่ว”
ฮยอกจนยกแขนตัวเองขึ้นมาดมบ้าง “แหะๆ จริงด้วยฮะ” ว่าแล้วคนตัวเล็กก็รีบวิ่งไปอาบน้ำทันที
ร่างสูงในชุดนอนเดินเข้ามาภายในห้องนอนที่มีคนตัวเล็กหลับอยู่ก่อนแล้ว เขาเริ่มจะปรับตัวได้กับการใช้ชีวิตที่ต้องนอนร่วมเตียงกันแบบนี้ หลังจากที่โดนฮยอกแจลากให้มานอนบนเตียงด้วยกันให้จงได้ แต่เขาก็ยังคงใจสั่นทุกครั้งที่ลมหายใจอุ่นๆยังคงรินรดซอกคอทุกคืน
ร่างสูงแทรกกายลงไปในผ้าห่มอุ่นนุ่ม แรงเคลื่อนของเตียงทำให้ฮยอกแจขยับตื่น
“อาบน้ำเสร็จแล้วเหรอฮะ” เขางัวเงียถาม พลิกกายกอดร่างสูงแล้วผล็อยหลับไปอีกครั้งราวกลับเห็นเป็นหมองข้างใบใหญ่
ซีวอนตัวแข็งทื่อ ตกใจกับการกระทำที่ทำให้เขาตั้งตัวไม่ทันของคนตัวเล็ก แม้จะคิดว่าซีวอนเป็นหมอนข้าง แต่เขาก็อดใจไม่ไหวที่จะคิดเกินเลยไปไกลกว่าหมอนใบใหญ่ที่กำลังถูกกอดก่าย
ร่างสูงพยายามยกแขนเล็กนั้นออก มันเล็กจนเขากลัวว่าถ้าจับแรงไปกว่านี้มันจะแหลกคามือ ไม่เคยสังเกตว่ามือนี้มันเล็กได้ถึงขนาดนี้ ต่อให้ฮยอกแจจะผอมบางแต่ก็ยังเป็นผู้ชาย มันเล็กเกินกว่าเด็กผู้ชายบางคนเสียด้วยซ้ำ
“อื้มมม...” ร่างเล็กขยับตัวตื่นอีกครั้ง เขาเงยหน้าขึ้นมองคนที่จ้องเขาอยู่ ก่อนจะรีบหลับตาทันที แม้จะหลับตาแล้วฮยอกแจก็ยังรับรู้ได้ถึงการจ้องมองคนซีวอนจนต้องลืมตาขึ้นอีกครั้ง “คือ...ถ้าซีวอนจ้องผมแบบนี้...ผมคงนอนต่อไม่ได้แล้วหละฮะ...แล้วก็...” คนตัวเล็กหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อ “...ช...ช่วย...ปล่อยมือผมด้วยฮะ”
“อ่ะ...ขอโทษ” ซีวอนรีบปล่อยมือเล็ก เขาเบี่ยงใบหน้าที่แดงไม่ต่างกับฮยอกแจไปทางอื่นก่อนจะค่อยๆล้มตัวนอนอีกครั้ง
.....บ้าจริงๆเลย ฮยอกแจจะหาว่าผมเป็นไอ้โรคจิต หื่นกามที่กำลังจะลักหลับเขาหรือเปล่านะ.....
“..คือว่า....”
ซีวอนเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ มองตามเจ้าของเสียงที่นอนหันหลังให้
“คือ...เมื่อคราวก่อนที่ผมพูดแบบนั้น...จริงๆแล้ว....คือว่า...ไม่ใช่ว่าจะเป็นใครก็ได้ แต่เพราะว่าเป็นซีวอน....”
ซีวอนนิ่งเงียบ ดวงตาคมยังคงมองไปยังแผ่นหลังบางที่ถูกปกคลุมด้วยผ้านวมผืนหนา
“ผม...ผมดีใจมากที่วันนั้น...วันที่คุณเปิดกล่องของผม....พอรู้ว่าเป็นคุณ เพื่อนร่วมห้องที่ผมไม่มีแม้แต่โอกาสจะได้เข้าใกล้ แต่ว่าเพราะว่าผมชอบคุณ....ผมจึง...เอ่อ...คือ...นี่ผมพูดอะไรดูงงนะฮะ.. แต่ถ้าซีวอนไม่พอใจ ผมออกไปจากที่นี่ก็ได้ฮะ” คนตัวเล็กทำท่าจะลุกจากเตียงนอนนุ่มเมื่อเขาเห็นใบหน้าอันนิ่งเฉยไม่รับรู้อะไร แต่ก็ถูกมือใหญ่คว้าเอาไว้ก่อน
ซีวอนลุกขึ้นนั่ง เขาส่งยิ้มมาให้เช่นเคย “ไม่เป็นไรหรอก ไม่ได้ไม่พอใจอะไร...นายพูดแบบนี้หมายถึง...นายยอมให้ฉันมีอะไรกับนายได้....”
“......”
“...แม้ว่าฉันจะไม่รู้สึกอะไรกับนายก็ยอมอย่างนั้นเหรอ”
ดวงตาเรียวหลุบต่ำ เขาไม่สามารถตอบอะไรได้ ต่อให้ซีวอนไม่รู้สึกอะไรเขาก็คงจะเจ็บปวด แต่ไม่คิดว่าจะมาพูดให้เขาต้องได้ยินแบบนี้ ในวันนี้ และตอนนี้ “....คือ...ผม ก็คงยอม...” น้ำตาเอ๋ย อย่าได้ไหลลงมาเลย เพราะนี่คือสิ่งที่เขาคิดมาโดยตลอด เพื่อที่จะได้อยู่กับซีวอน ได้ใกล้ชิด ลึกซึ้ง ดั่งที่ใจเคยปรารถนา ถ้าคนตรงหน้าไม่รังเกียจเขา เขาก็พร้อมมอบกายนี้ให้
มือหนาสัมผัสแก้มเนียนใส ดวงตาคมจับจ้องเนื้อนวลเนียนละเอียดตรงหน้า ริมฝีปากอุ่นนุ่มบรรจงจูบเบาๆลากไล้ไปตามซอกคอขาวก่อนจะหยุดที่ใบหูของฮยอกแจ
“ฉันก็ไม่รู้ว่าสิ่งนี้คืออะไร แต่ทุกครั้งที่ฉันอยู่ใกล้นาย ฉันก็รู้สึกใจเต้นไม่เป็นจังหวะ นายทำให้ฉัน...อยากจะมีรูมเมทสักคน....และคนๆนั้นก็คงเป็นนาย” เขากระซิบเสียงแหบพร่า “นายมักจะยั่วฉันโดยที่นายไม่รู้ตัวเสมอ และมันทำให้ฉันอยากกอดนาย...ดังนั้น นายต้องรับผิดชอบ”
“เอ๊ะ?...” เขาหันไปมองใบหน้าคมเจ้าของคำพูดที่ทำให้เขาสับสน แต่กลับโดนจู่โจมด้วยรสจูบอันวาบหวาม “อื้มมม...”
เขาพยายามคิดประติดประต่อคำพูดของร่างสูง ถ้าไม่เข้าข้างตัวเองจนเกินไปก็คงจะเข้าใจว่าซีวอนก็คงสนใจในตัวเขาเช่นกัน แต่ทว่ากระกระทำของร่างสูงทำให้สมองของเขาขาวโพลน
มือหนาจับบริเวณท้ายทอยของคนตัวเล็กเพื่อไม่ให้ขยับหนีไปไหน
ลิ้นร้อนกวาดชิมรสจูบไปทั่วปากบาง ฮยอกแจเผยอริมฝีปากต้อนรับอย่างไร้เดียงสา แม้จะไม่ใช่จูบแรกของฮยอกแจกับซีวอน แต่มันเป็นครั้งแรกที่ทั้งสองตั้งใจและเต็มใจ
มืออีกข้างของเขาสอดไปใต้เสื้อตัวบางลูบไล้ไปตามแผ่นหลัง คนตัวเล็กรับรู้ได้ถึงความร้อนไปทั่วเรือนร่างทั้งของตนเองและอีกฝ่าย
มือเล็กค่อยๆโอบรอบคอของอีกฝ่าย “อื้มมมม...” เขาครางเสียงหวานอีกครั้ง พอใจในรสจูบที่ได้รับ
ซีวอนถอนจูบออกมาก่อนจะประทับริมฝีปากลงบนต้นคอ พลางปลดกระดุมชุดนอนออก
“อ๊ะ...”
ปลายนิ้วแฉลบผ่านสิ่งที่ยื่นนูนออกมาจากหน้าอก ทำให้มีเสียงครางดังลอดมาจากปากบาง ลิ้นร้อนหยอกเย้ายอดอกของคนตัวเล็กที่กำลังแอ่นรับโดยไม่ตั้งใจ เขาค่อยๆดันให้นอนราบกับเตียงนุ่ม มืออีกข้างไล้ต่ำลงไปกอบกุมส่วนไวสัมผัส
“อะ...อยะ...”
ร่างเล็กสั่นสะท้านไปทั้งตัว กลัวกับสิ่งที่ซีวอนกำลังกระทำกับเขา...
“กลัวเหรอ” ซีวอนถามเมื่อรู้สึกถึงความสั่นเทา ฮยอกแจพยักหน้าเบาๆแทนการตอบ ริมฝีปากสวยยกยิ้ม ก่อนจะจูบเบาๆบริเวณไรผมที่เริ่มมีเม็ดเหงื่อประปราย มือปัดปอยผมออกให้พ้นหน้าผากมนก่อนจะลุกขึ้นติดกระดุมเสื้อให้คนตัวเล็ก
ดวงตาเรียวมองตามการกระทำของซีวอน รับรู้ได้ถึงความอ่อนโยนที่ได้รับ
“...ฉันขอโทษ...นอนเถอะ” พูดเพียงแค่นั้นก่อนจะลุกขึ้นจากเตียง
ไม่ต้องถามก็พอจะรู้ว่าซีวอนกำลังทำอะไร เมื่อเสียงเกมที่ซีวอนเล่นประจำนั้นแว่วเข้ามาภายในห้องนอน....
++++++++++++++
ซีวอนและฮยอกแจวิ่งเข้าห้องมาจนเกือบไม่ทันออดเข้าเรียน มันคงเป็นเรื่องปกติของซีวอน แต่มันเป็นเรื่องแปลกสำหรับอดีตหัวหน้าห้องอย่างฮยอกแจ
“ทำไมมาสาย” ทงเฮที่กลายเป็นหัวหน้าห้องแทนในปีนี้กระซิบถามเพื่อน
“...ก็ ซีวอนไม่ยอมตื่น” เขาหันไปบอกยิ้มๆ
ทงเฮพยักหน้ารับรู้ ฮยอกแจบอกเรื่องของซีวอนให้คนตัวเล็กรู้แม้ทงเฮจะแย้งและโกรธเพื่อนคนนี้ที่ไม่ยอมนึกถึงเขา ทั้งๆที่ไปอยู่กับทงเฮพ่อแม่ก็ไม่ได้ว่าอะไรอยู่แล้ว แม้จะสนิทและไปที่บ้านบ่อยแค่ไหนฮยอกแจก็ยังเกรงใจพ่อแม่ของทงเฮอยู่ดี
“เฮ้ย ทำไมวันนี้ฮยอกแจมาพร้อมแกได้วะ” คิบอมถามเพื่อนที่ยังเหนื่อยหอบ
“....เอ่อ..เจอกันหน้าโรงเรียน” เขาตอบโดยที่ยังไม่ทันไปมอง
คิบอมมองเพื่อนด้วยสายตาไม่เชื่อถือ เขากำลังจะเปิดปากถามเพื่อนที่ทำตัวมีพิรุธแต่ดูเหมือนอาจารย์ประจำชั้นจะมาขัดจังหวะเสียก่อนจะ
“อ้าว...แล้วคยูฮยอนไม่มาเรียนเหรอ” เขากระซิบถามให้เบาที่สุดไม่ให้อาจารย์ได้ยิน
“ไม่รู้..วันนี้มันคงไม่มาแล้ว ปกติถ้ามาสายขนาดนายมันก็โดดเลยทุกที”
.
.
แสงแดดที่สาดส่องมาบนเตียงทำให้ชายหนุ่มต้องปิดตาลงอีกครั้งทันที มือเรียวเอื้อมหยิบนาฬิกาปลุกเรือนจิ๋วบนโต๊ะหัวเตียง ก่อนจะรีบก้าวลงจากเตียงแล้วคว้าชุดนักเรียนมาใส่อย่างรีบเร่ง
“เมื่อคืนฉันอุตส่าห์มานอนกับนายนะ แล้วจะไปไหน” เสียงเล็กดังขึ้นมาจากเตียงนอนอีกฝั่งเมื่อเห็นคนตัวสูงใส่กำลังใส่ชุดนักเรียน
“ไปเรียนไง ผมมีเรียนวันนี้”
“ไม่เอานะคยูฮยอน วันนี้ไปเที่ยวกันเถอะนะ...นะครับ นี่ก็สายแล้ว คงเริ่มคาบแรกแล้วด้วย” คนตัวเล็กบนเตียงลุกขึ้นมาทำเสียงออดอ้อน เขาหยิบผ้าห่มมาคลุมตัวที่เปลือยเปล่า
คยูฮยอนถอนหายใจ เขาหันไปมองคนเอาแต่ใจ “ก็ได้ แต่วันนี้ซองมินห้ามงอแงนะครับ”
“ครับ” คนตัวเล็กกว่ากางแขนโอบเอวคนรักของตน
“เอ่อ..ซองมิน แล้ว เด็กที่โรงเรียนผมที่ซองมินเคยพูดถึง...น้องชายของซองมิน...ฮยอกแจนั่น...”
“ครับ ฮยอกแจทำไมเหรอ” คนตัวเล็กส่งยิ้มหวานให้
“ผมแค่สงสัย..ว่าเขาเป็นยังไงบ้าง”
“เป็นยังไงบ้าง??” เขาทวนคำถามของคยูฮยอน
“ก็...เห็นว่าหนีออกจากบ้าน”
“ก็เขาคงเครียดมาเกินไป พ่อของฉันกับแม่เขาตั้งความหวังเอาไว้สูง เขาคงไม่กลับมาอีกสักพักใหญ่ๆ หรืออาจจะไม่กลับมาแล้ว” ซองมินทำหน้าตาเห็นใจน้องชายของตัวเอง
“ไม่กลับ...แล้วเหรอ” เขาขมวดคิ้วสงสัย ก็เมื่อวาน ฮยอกแจยังบอกกับอาจารย์อยู่เลยว่ากลับถึงบ้านแล้ว มันยังไงกันแน่ “ซองมิน วันนี้ผมคงไปด้วยไม่ได้แล้ว เอาไว้เย็นนี้เราเจอกันใหม่นะ”
“เดี๋ยว คยูฮยอน จะไปไหน...”
มีเพียงเสียงปิดประตูเท่านั้นที่ตอบแทนคยูฮยอนว่าเขานั้นได้ออกจากห้องไปก่อนแล้ว ซองมินแสดงสีหน้าไม่พอใจทันที
.....ฮยอกแจ ทำไมต้องฮยอกแจ พูดถึงเด็กคนนั้นทำไม.....
ดวงตาที่กำลังฉายแววริษยาในตัวคนที่เขากำลังนึกถึง น้องชายที่เขาถูกพ่อยัดเยียดมาให้ตั้งแต่อายุเจ็ดปี น้องชายต่างแม่ที่เขารู้ว่ามีเด็กคนนี้อยู่ในโลกในวันที่แม่ของเขาเสีย
ความสูญเสียที่ไม่อาจรับได้ มาพร้อมกับการมีอยู่ของบุคคลที่ไม่เคยอยากยอมรับ เขาไม่เคยต้องการน้องชายคนนี้เลย....แม้แต่วันเดียว
................................................TBC..........................
ในที่สุด!!!!!!! ก็เอามาลงได้สักทีค่ะ
ขอโทษด้วยที่ดองเอาไว้นานมวากกกกกกกกก (ปีนึงพอดีเด๊ะ!!!)
เนื่องจากวัยทำงานแล้ว พอได้หยุดก็เลยอืดไม่ยอมทำอะไร
แล้วก็คิดว่า ไม่ได้ๆ ต้องลงๆ ต่อให้มีผู้อ่าน(และผู้เม้นท์) น้อยก็เถอะ
พอเห็นแค่คอมเม้นท์จาก "ว่าด้วยเรื่องฟิค(อันล่าช้า)" แค่สองคอมเม้นท์
ก้คิดว่า ไม่ได้ มีคนเดียวที่จะอ่านเราก็ต้องลง ฮ่าๆๆๆๆๆ
ยังไงก็ขอให้สนุกกับการอ่านนะคะ
แล้วเจอกันตอนหน้าค่ะ ไม่ดองนานขนาดนี้แล้วหล่ะ แฮ่ๆ
ความคิดเห็น