คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 3
Chapter 3
ซีวอนมองตามฮยอกแจที่กำลังหยิบเสื้อผ้าออกมาพับให้เรียบร้อย
....เสื้อผ้าก็มีตั้งหลายชุด นี่นายคิดจะไปไหน ไม่กลับบ้านหรือไง....
“ชุดนักเรียนของนายแขวนไว้สิ เสื้อผ้าทั้งหมดไว้ในตู้เสื้อผ้าก็ได้” ซีวอนบอกพลางหยิบไม้แขวนเสื้อมาให้
“ขอบคุณครับ” เขารับไม้แขวนเสื้อก่อนจะเก็บของทั้งหมดไว้ในตู้ตามที่ซีวอนบอก
“คืนนี้นายก็นอนในห้องเหมือนเดิมนะ”
คนตัวเล็กส่ายหัวไปมาแทนคำตอบรับ “ถ้าซีวอนจะไปนอนบนโซฟาอีก ไม่เอาแล้วนะฮะ ผมไม่ได้เป็นเจ้าของห้องนี้ ผมปูผ้าที่พื้นก็ได้”
“ไม่เป็นไรหรอก” คนตัวสูงยิ้ม เมื่อเห็นใบหน้าเนียนนั้นง้ำงอลง “ไปอาบน้ำได้แล้ว”
“ครับ”ฮยอกแจยิ้มรับก่อนจะรีบเข้าห้องน้ำไป
ส่วนซีวอนก็เดินไปเก็บกล่องขนาดใหญ่ที่เขายังกองมันเอาไว้ตั้งแต่เมื่อคืนนี้ ดวงตาคมเหลือบไปเห็นกล่องเล็กๆอีกกล่องที่ถูกติดเอาไว้ด้านใน
มือหนาดึงกล่องกระดาษใบเล็กนั้นออกมา เขาลงมือแกะมันออก ดวงตาคมโตขึ้นด้วยความตกใจ
.....ให้ตายเถอะ มันให้เซ็กส์ทอยมาด้วยเหรอเนี่ย!! โอ๊ย จะเก็บไว้ยังไงดี เก็บที่ไหนดี ถ้าฮยอกแจเห็นมันคงคิดว่าผมโรคจิตแน่ๆ....
“ซีวอนฮะ เอ่อ....”
ร่างสูงถึงกับสะดุ้งโหยงเมื่อคนที่เขาไม่อยากให้เห็นของในมือมากที่สุดดันออกมาจากห้องน้ำแบบไม่ทันตั้งตัว
“ม...มีอะไร”ใบหน้าคมนั้นซีดลงเล็กน้อย ความตระหนกนั้นปิดไม่มิด แต่ฮยอกแจกลับไม่มีท่าทีสงสัยอะไรเลย อาจเพราะคนตัวเล็กไม่ได้ใส่แว่นก็เป็นได้ จึงเห็นเพียงแต่ภาพมัวๆเท่านั้น
“คือผม..ทำแปรงซีฟันของคุณตกลงชักโครก” สีหน้าของคนตัวเล็กเต็มไปด้วยความสำนึกผิด
“เอ่อ...อ..อยู่ในตู้...ต..ตู้ใต้อ่างล้างหน้า ฉันมีสำรอง ไม่เป็นไร...”
“อ๋อ...ครับ” เขายิ้มก่อนปิดประตูห้องน้ำเช่นเดิม
เขารีบเก็บพับกล่องใบใหญ่วางไว้บนหลังตู้เสื้อผ้าในห้องนอน และวางกล่องเล็กที่ใส่เซ็กส์ทอยเอาไว้ด้านบนอีกที
.....เก็บไว้สูงๆหน่อยก็แล้วกัน.....
เขาถอนหายใจโล่งอกที่เก็บของได้เสร็จเรียบร้อย แล้วเดินผิวปากอย่างอารมณ์ดีไปยังคอมพิวเตอร์ตัวโปรดที่เขามักจะนั่งขลุกกับการดูหนังเรทเอ็กซ์
สาวญี่ปุ่นผิวขาวหุ่นอวบอึ๋ม ที่ทำหน้าตาเซ็กซี่เชิญชวนหนุ่มญี่ปุ่นผิวเข้มอีกคนให้เดินเข้าไปหา หากแต่ไม่ได้เชิญชวนแค่ชายหนุ่มในวีดีโอ แต่กำลังเชิญชวนอีกคนที่มีดวงตาคมจับจ้องทั้งสองที่กำลังร่วมรักกันจากหน้าจอคอมพิวเตอร์
“อื้อ...อ้า...อ้า..อะ คิ..คิโมจิ้.....”
“คิโมจิ??...”
ซีวอนหันไปหาต้นตอของเสียงด้วงความฉงน ชายหนุ่มตัวเล็กยืนหน้าแดงอยู่ด้านหลังของเขา ผมที่ยังคงมีหยาดน้ำหลดลงมาข้างแก้มจนมาถึงซอกคอขาว ฮยอกแจยังคงใส่ชุดนอนตัวใหญ่ของเขาทำให้เผยผิวสีขาวเนียนละเอียดราวกลับผู้หญิง คนตัวสูงกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเคือง ยิ่งมองคนตัวเล็กที่กำลังหน้าแดงบวกกับเสียงร้องของสาวยุ่นในหนังที่ยังคงเล่นต่อเนื่องยิ่งทำให้อารมณ์ของซีวอนพลุ่งพล่าน
เอ่อ...คือ....ไปอาบน้ำได้แล้วฮะ...” เสียงของฮยอกแจทำให้คนตัวสูงตื่นจากภวังค์ที่กำลังคิดไปไกลแสนไกล
“อ๋อ...อื้อ” ซีวอนรีบหันไปปิดหนังของเขา เอาแผ่นออกใส่ลงไปในกล่องใส่ซีดีที่วางเรียงกันเป็นตับอยู่ข้างๆ แล้วรีบลุกไปเข้าห้องน้ำทันที
แทนที่ซีวอนจะเปิดน้ำอุ่น เขากลับหมุนไปที่น้ำเย็นราดไปทั่วร่างเผื่อดับอารมณ์ร้อนของเขา
.....ให้ตายเถอะ ฮยอกแจเห็นผมกำลังดูหนังโป๊!! ทั้งๆที่อุตส่าห์จะเป็นคนดีอย่างที่เขาหวัง ผมดันลืมตัวครับ เก็บเซ็กส์ทอยเสร็จแล้วมันโล่งใจ ลืมตัวว่ามีฮยอกแจอยู่ ผมก็แค่ทำตามกิจวัตรประจำวัน....เดี๋ยวนะ ถ้าฮยอกแจมาอยู่ที่นี่ กิจวัตรของผมก็ต้องเปลี่ยนไปหนะสิ ....ไม่นะ ผมอยากจะร้อง.....
ซีวอนยืนแช่น้ำเย็นจนเขาเริ่มรู้สึกหนาว อารมณ์ที่มีในตอนแรกมันดับหมดไปด้วยความเย็นของน้ำและอากาศ เขาเปลี่ยนเป็นน้ำอุ่นก่อนจะเริ่มชำระร่างกายของตัวเองให้สะอาด
มือใหญ่บีบยาสีฟันลงบนแปรงสีฟันที่วางอยู่ก่อนจะชะงักเมื่อนึกได้ว่าฮยอกแจทำมันตกลงชักโครก เขาถอนหายใจก่อนจะก้มลงหยิบแปรงสีฟันอันใหม่ที่ยังไม่ถูกแกะออกจากซองของมันในตู้ใต้อ่างล้างหน้า
ซีวอนเดินออกมาจากห้องน้ำเพียงแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเล็กที่พันรอบเอวเท่านั้น เขาเข้าไปในห้องนอนเพื่อหยิบชุดนอนและมาสวมใส่แต่ก็ต้องตกตะลึงอีกครั้ง เมื่อกล่องใส่เซ็กทอยที่เขาเอาขึ้นไปซ่อนบนหลังตู้เสื้อผ้าที่อยู่สูงขนาดเขาต้องเขย่งบัดนี้มันอยู่ในมือของฮยอกแจเรียบร้อยแล้ว แถมของที่อยู่ขางในกล่องก็กระจัดกระจายเต็มพื้น
“เฮ้ย!!” เขาอุทานออกมาเสียงดัง คราวนี้ฮยอกแจเป็นฝ่ายสะดุ้งขึ้นมาบ้าง
“ผม...ขอโทษฮะ พอดีว่าผมโยนกระเป๋าของผมขึ้นไปข้างบน แต่ว่าพวกนี้มันตกลงมาแทน” เขาตอบ ใบหน้านั้นแดงยิ่งกว่าเก่าตอนที่เจอซีวอนดูหนังเรทเอ๊กซ์เสียอีก
“คือ.!! ของพวกนั้น...มันมากับกล่องที่...เอ่อ...ใส่นายไว้...”
“....ครับ”
“ฉันพูดจริงๆนะ ฉันไม่ได้สั่งของพวกนั้นมาเลย มันแถมมา แถมมาจริงๆ” ซีวอนรีบพูดแก้ตัวทันที
“ครับ...ผมก็ไม่ได้หาว่าคุณโกหกนี่นา” ฮยอกแจยิ้มให้ ก่อนจะรีบก้มหน้าลงอีกครั้งเมื่อนึกถึงเมื่อวันแรกที่เขาอยู่ที่นี่ เขาเกือบลืมไปแล้วว่าซีวอนเคยจูบเขาในตอนที่คิดว่าเขาเป็นตุ๊กตายางที่สั่งมา....จูบที่ไม่ใช่เพียงแค่สัมผัสริมฝีปาก
“น...นั่นสินะ ฮ่ะๆ” ร่างสูงหัวเราะแห้งๆก่อนจะรีบหยิบชุดนอนมาสวมใส่ “นายนอนก่อนได้เลยนะ เดี๋ยวฉันจะไปเล่นคอมก่อน” เขาพูดพลางก้มลงเก็บอุปกรณ์ที่กระจัดกระจายใส่กล่องแล้ววางไว้ด้านบนของตู้เสื้อผ้าตามเดิม พร้อมทั้งนำกระเป๋าของคนตัวเล็กขึ้นไปวางไว้เช่นกัน
ฮยอกแจพยักหน้าหงึกหงัก เมื่อคิดถึงเรื่องที่เขาเห็นเมื่อครู่ความร้อนพุ่งขึ้นทั่วใบหน้าจนถึงหู เขารีบมุดตัวลงใต้ผ้าห่มคลุมมิดศีรษะของตนเอง
...ทำไมวันนี้คิดถึงแต่เรื่องน่าอายหละ นายมันบ้าไปแล้วฮยอกแจ ลืมๆแล้วนอนซะ.....
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว ฮยอกแจสะดุ้งตื่นเพราะความเคลื่อนไหวบนเตียง เขาพยายามเหลือบตามอง แต่เห็นเพียงแค่เงาตะคุ่มๆเท่านั้น เงานั้นไม่ได้ล้มนอนข้างๆ แต่กำลังค่อมอยู่บนตัวของฮยอกแจ
“ใครกัน....พี่ซองมินเหรอ พี่ฮะ พรุ่งนี้ผมมีสอบนะ ผมขอนอนเถอะ”
ไม่มีเสียงตอบกลับมา เขาได้ยินแค่เสียงแหบต่ำที่กำลังหัวเราะเบาๆ น่ารังเกียจ ...ไม่ใช่ คนๆนี้ไม่ใช่พี่ชายของเขาแน่นอน
“ใคร...นายเป็นใคร อ๊ะ ปล่อยนะ” ชายหนุ่มร้องโวยวายออกมาเมื่อเจ้าของเงานั้นจับแขนเขาขึ้นไปเหนือหัว ริมฝีปากหยาบกร้านกบจูบซอกคอสวย ดวงตาเรียวที่เบิกโพลงในความมืดมองเห็นพี่ชายของเขาจากแสงที่ลอดเข้าทางประตู ซองมินกำลังยืนมองเขาจากตรงนั้น “พี่ซองมิน พี่ช่วยผมด้วย ....ฮึก ช่วยด้วย ช่วยผมด้วย”
“ขอโทษนะฮยอกแจ ฉันคงช่วยนายไม่ได้”
“ทำไม พี่ฮะ!!” เขาลุกพรวดขึ้นมา ดวงตาเรียวที่เจิ่งนองไปด้วยน้ำอุ่นใสสอดส่องมองไปรอบๆห้อง ที่นี่ไม่ใช่ห้องนอนของเขา ใช่แล้ว ตอนนี้เขาอยู่กับซีวอน เขาปลอดภัยแล้ว ปลอดภัยแล้วหละฮยอกแจ
เสียงเปิดประตูดังปัง ฮยอกแจมองคนที่มองเขากลับมาเช่นกัน
“นาย...ฉันได้ยินเสียง....เป็นอะไรเหรอ” เขากดสวิสไฟ เมื่อภายในห้องสว่าง เขาก็ต้องตกใจเมื่อเห็นคนตัวเล็กกำลังร้องไห้
ซีวอนถลาเข้าหาคนตัวเล็กทันที ฮยอกแจก็เช่นกัน เขาโผเข้ากอดคนตัวสูงเสียงสะอื้นไห้นั้นดังราวกลับโลกอันสดใสของฮยอกแจได้สลายลงไปแล้ว
“...ฮึก..ซีวอน ช่วยด้วย...”
“โอ๋ ไม่ร้องนะ ไม่ร้อง นายไม่เป็นอะไร นายแค่ฝันนะ” ซีวอนกอดปลอบคนตัวเล็ก มือหนานั้นลูบเบาๆบนแผ่นหลังบางที่สั่นเทา
คนตัวเล็กหลับไปอีกครั้งในอ้อมกอดของร่างสูง ซีวอนถอนหายใจอย่างโล่งอก อยู่ๆฮยอกแจก็โวยวายขึ้นมาเสียงดังนั่นทำให้เขาที่กำลังเล่นเกมอยู่ต้องหยุดเกมแล้ววิ่งมาหาทันที ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นก่อนหน้านี้ ไม่รู้ว่าคนตัวเล็กเป็นอะไรและเจอเหตุการณ์ใดมาถึงได้ดูหวาดกลัวราวกลับลูกกวางที่รอดตายจากนักล่ามาอย่างหวุดหวิด
ดวงตากลมมองใบหน้าเนียนที่เปื้อนคราบน้ำตา อีกครั้งที่อยู่ใกล้ชิดขนาดนี้ จมูกโด่งสวยสูดดมกลิ่นหอมจากผมนุ่มสลวยอย่างอดใจไม่ไหว ริมฝีปากของเขาจดจ่ออยู่เหนือปากนุ่ม
“ฮยอกแจ ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป ความคิดบ้าๆในหัวของฉันมันจะต้องพังทลายความไว้เนื้อเชื่อใจที่นายมีให้กับฉันแน่ๆ” เขาถอนหายใจออกมาอีกครั้ง ซีวอนค่อยๆวางคนตัวเล็กลงบนเตียงนุ่ม
คืนนี้คงต้องเป็นอีกคืนที่เขาจะนอนหนาวบนโซฟา
.....พรุ่งนี้ขากลับจากโรงเรียนค่อยแวะซื้อผ้าห่มผืนเล็กสักผืนก็แล้วกัน.....
ซีวอนเดินออกไปจากห้องนอนแล้ว คนตัวเล็กที่หลับตาพริ้มอยู่บนเตียงยกมือขึ้นมาลูบหัวของตนเองบริเวณที่จมูกโด่งสัมผัส ดวงตาเรียวเปิดขึ้นมองไปยังประตูห้องตามหลังของผู้ที่จากไป
ความรู้สึกถึงลมหายใจร้อนที่ลาดรดบริเวณริมฝีปากของเขานั้นยังไม่เหือดหาย.....เขาคงจะหลับไปจริงๆหากซีวอนไม่ทำให้เขาตื่น
.....ผมกำลังบ้าไปแล้วครับ ทั้งๆที่ฮยอกแจกำลังเศร้าเสียใจกับฝันร้าย แต่ความหื่นกระหายในตัวฮยอกแจมันกลับมีเพิ่มขึ้น ผมคงจะเหงามากจริงๆ แต่ถ้าผมอยู่คนเดียวแบบทุกวัน กิจวัตรประหลาดๆประจำวันของผมก็คงจะคลายความคิดพวกนี้ของผมที่มีกับฮยอกแจได้......
มือหนาลูบหน้าของตัวเอง เขาหยิบจอยสติกขึ้นมาอีกครั้งก่อนจะเริ่มกดเกมที่เขาเล่นค้างไว้
เสียงของเกมนั้นดังเสียจนซีวอนไม่ได้ยินเสียงใด ไม่รู้แม้แต่เสียงฝีเท้าเล็กๆที่ใกล้เขาเข้ามาเรื่อยๆ
“คือ...ซีวอน...”
คนตัวสูงหันไปตามเสียงเรียก คิ้วคมเข้มเลิกขึ้นสูง
.....ทำไมฮยอกแจยังไม่นอนอีก.....
“คือ....ผม....” ฮยอกแจก้มหน้างุด ใบหน้าสีแดงนั้นแฝงไปด้วยความเขินอายและความหวาดกลัว “ถ้าคุณอึดอัด....คือ...จะทำ...”
ริมฝีปากสวยยกยิ้ม “มานั่งตรงนี้สิ” มือหนาตบลงโซฟาเบาๆสองสามทีเป็นเชิงว่าให้เข้าไปนั่งข้างๆ
คนตัวเล็กค่อยๆเดินเข้าไปหาอย่างกล้าๆกลัวๆ เขานั่งลงข้างๆซีวอนที่นั่งเล่นเกมอยู่
“นายบอกว่า ถ้าฉันอึดอัด...จะทำอะไรเหรอ จะให้ทำอะไรเหรอ”
“..ค...คือ...”
“ถ้าพูดแล้วก็รักษาคำพูดนะ” เขาโยนจอยสติกลงบนพื้น ก่อนจะกดฮยอกแจให้นอนราบไปกับโซฟาโดยที่คนตัวเล็กยังไม่ตั้งตัว
มือหนาลูบไปที่แก้มเนียนใส ใบหน้าของเขาห่างกันเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ซีวอนค่อยแตะริมฝีปากของเขากับปากนุ่ม เขาสัมผัสได้ถึงความสั่นเทาไปทั่วร่างของคนข้างใต้
“นายหมายถึงแบบนี้หรอ” เขาขมเม้นซอกคนขาวก่อนจะลุกขึ้นนั่งตามเดิม
ฮยอกแจยังคงนอนนิ่งอยู่ที่เดิม เขาหอบหายใจถี่ๆ เพราะเพิ่งกลั้นหายใจกับเหตุการณ์เมื่อครู่ เหงื่อผุดไปทั่วไรผมนุ่ม ดวงตาเรียวเหลือบมองซีวอนที่กำลังหัวเราะอยู่ ฮยอกแจรีบลุกขึ้นนั่งบ้าง
“..ห...หัวเราะอะไร”
“ก็นายไง มาเสนอตัวให้แต่ก็กลัวจนตัวสั่น” ซีวอนหันไปปิดครื่องเพลย์สเตชั่น ก่อนจะลุกขึ้นยืน “ลุกขึ้นได้แล้ว ไปนอนไป...ไปนอนในห้องนั่นแหละ”
“แต่...”
“ฉันไม่อยากจะลักหลับนายหรอกนะ”
“.....”
ซีวอนดันหลังคนตัวเล็กเข้าไปในห้อง มองฮยอกแจที่ขึ้นไปนอนบนเตียงนุ่มแล้วจึงปิดไฟและประตูก่อนจะนำพาร่างสูงของตนเองทิ้งตัวนอนลงบนโซฟานุ่ม
....นี่ผมเป็นคนดีได้ขนาดนี้เลยเหรอ แล้วผมจะกล้าทำอะไร ในเมื่อได้รับความไว้ใจขนาดนี้....
แขนแกร่งพาดอยู่บนหน้าผากกว้าง เขากำลังคิดเรื่องของฮยอกแจ ทั้งๆที่ถูกจับใส่กล่องมาขนาดนี้ ทั้งๆที่ควรจะคิดว่าเขาจะต้องทำร้าย แต่กลับไว้ใจเขาแล้วยังมาบอกว่าให้ทำอะไรต่อมิอะไรก็ได้นี่หนะเหรอ
เขาควรจะทำอย่างไรต่อไปกันแน่
+++++++++++++++++++++
คิบอมยืนรออยู่หน้าบ้านของทงเฮ เขารออยู่ตรงนั้นจนกระทั่งคนตัวเล็กเดินออกมา
“....คิบอม”
“อรุณสวัสดิ์ครับทงเฮ” คนตัวสูงส่งยิ้มมาให้
“อ..อรุณสวัสดิ์ฮะ...อยู่ตรงนี้นานแล้วเหรอฮะ”
คิบมยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู เขาหันมายิ้มให้คนตัวเล็กก่อนจะตอบ “ก็ไม่นานหรอกฮะ ผมมาตั้งแต่ยังไม่เจ็ดโมงเลย”
“...ง...ขอโทษนะฮะ” คนตัวเล็กรีบโค้งให้ “ให้คิบอมรอตั้งครึ่งชั่วโมง ทั้งๆที่ยังอากาศเย็นอยู่แบบนี้”
“ไม่หรอก ถ้าเป็นแบบนี้ พรุ่งนี้ทงเฮก็รีบออกมาให้เร็วกว่านี้....แล้วก็ เราจะได้เดินไปโรงเรียนแบบไม่ต้องรีบด้วย”
“ครับ”
“ดีมาก.. ไปโรงเรียนกันเถอะ” เขายื่นมือให้ร่างเพรียวตรงหน้า ทงเฮจับมือของคิบอมอย่างเต็มใจ
ทั้งสองเดินมาถึงห้องเรียน แต่ก็เจออีกสองคนที่คาดไม่ถึงว่าจะมาถึงได้ก่อน
“ซีวอน...แก..ทำไมมาเร็วจังวะ” คิบอมทำหน้าฉงน เมื่อเพื่อนจอมสายของเขาที่มักจะมาถึงห้องก่อนออดเข้าเรียนไม่กี่นาทีจะมาก่อนเขาได้
“พอดีว่าวันนี้ตื่นเร็ว” เขาตอบเสียงเรียบ ก้มหน้าก้มตาลอกการบ้านคณิตศาสตร์ที่ได้รับมาจากฮีชอล
คิบอมมองเพื่อนของเขา พอจะเข้าใจทันทีว่าที่รีบมาเพราะอะไร เขาหยิบสมุดการบ้านของตนเองในกระเป๋าเดินไปยังหน้าห้องยื่นส่งมันให้กับคนที่มาถึงก่อนหน้าเขาเช่นกัน
“ฮยอกแจ การบ้านของวันแรกที่นายไม่ได้มา รีบลอกซะ ฉันรู้ว่าทงเฮก็คงไม่ได้ทำเหมือนกัน” เขาส่งยิ้มให้คนทั้งสอง
ฮยอกแจรับมาอย่างงงๆ “ครับ ขอบคุณ” ฮยอกแจยิ้มกว้างก่อนจะหันไปหาทงเฮ “มีการบ้านด้วยเหรอ แล้วทำไมนายไม่บอกฉัน”
“เอ่อ ขอโทษที วันแรกฉันเอาแต่ห่วงเพื่อน มีกระจิตกระใจเรียนที่ไหน” เขากระซิบบอก นึกอายที่จะต้องให้คิบอมส่งการบ้านมาให้ลอก “แล้วฉันมีเรื่องจะคุย เมื่อวานโทรไปที่บ้านแม่ก็บอกว่ายังหาตัวนายไม่พบ อะไรกันฮยอกแจ นายมีอะไรปิดบังฉัน”
“....คือ เรื่องมันยาวน่ะ เอาไว้ ฉันจะเล่าให้นายฟังนะ ว่าแต่ เราเรียนคณิตคาบไหน”
“เอ่อ...คาบแรก”
“ให้ตายเถอะ รีบลอกเดี๋ยวนี้เลยนะ ไม่งั้น อาจารย์คิมเอาตายแน่ๆ”
หลังเลิกเรียนฮยอกแจรีบออกจากโรงเรียนไปตามเดิมโดยไม่ได้พูดคุยอะไรกับทงเฮ เขาเดินไปตามร้านอาหาร ร้านเช่าวีดีโอ และร้านมินิมาร์คทั่วไป
“หวังเม็ง ยินดีต้อนรับครับ!!” พนักงานของร้านกล่าวต้อนรับเสียงดังจนคนตัวเล็กสะดุ้งเล็กน้อย
ฮยอกแจเดินเข้าไปใกล้ “เอ่อ..คือ...ผมเห็นป้ายรับสมัครพนักงานที่หน้าร้านครับ”
“อ๋อ...งั้นรอเดี๋ยวนะ” พนักงานหนุ่มบอกก่อนจะตะโตนเสียงดังไปทางหลังร้าน “อาปา มีคนมาสมัครงาน” พูดเสร็จก็เดินไปเสิร์ฟเม็งให้กับลูกค้าที่นั่งรออยู่
ไม่นานนักชายวัยกลางคนก็เดินออกมา “สวัสดีๆ มาสมัครงานสินะ เชิญเลยๆ เข้ามาด้านในก่อน” สำเนียงของพ่อครัวชาวจีนทำให้ฮยอกแจทำหน้าเครียด ถ้าเขาจะทำงานที่นี่จริงๆเขาคงต้องปรับการฟังของตัวเองให้มากๆเสียแล้ว
ไม่นานนักพ่อครัวของร้านก็เดินออกมาพร้อมกับฮยอกแจ “อาเกิง ตั้งแต่พรุ่งนี้ไปดูแลอาฮยอกแจด้วยนะ เขาจะมาทำงานกับเรา”
“ครับ” ชายหนุ่มตอบรับ ก่อนจะหันมานะนำตัวให้กับฮยอกแจ “ฉันชื่อหานเกิง แต่นายจะเรียกว่าฮันคยองก็ได้นะ มันคงจะง่ายกับการออกเสียงของนายมากกว่า” เขาพูดทั้งๆที่ยังก้มหน้าก้มตาเช็ดโต๊ะอาหารเพื่อให้ลูกค่าคนใหม่เข้ามานั่ง
“ครับ สวัสดีฮะ คุณฮันคยอง ผมอีฮยอกแจ ขอฝากตัวด้วยนะฮะ”
“จะมาทำงานตอนสี่โมงใช่ไหม รีบๆมานะ เพราะว่าเป็นเวลาที่ลูกค่าเริ่มเยอะแล้ว” ฮันคยองพูดเสียงเข้ม
“ครับ”
“วันนี้กลับไปได้แล้ว” เขาสั่งพลางคว้าชามเม็งสามชามมาเสิร์ฟในคราวเดียว “อยู่ไปก็คงไม่ได้ช่วยอะไร...แล้วก็... ช่วยหลบหน่อยได้ไหม”
นี่เขาคิดถูกหรือคิดผิดกันแน่ตั้งแต่เก้าแรกที่เขาตัดสินใจเข้ามาในร้านตามป้ายประกาศ นอกจากสำเนียงเกาหลีปนจีนของเถ้าแก่แล้ว ลูกเจ้าของร้านดูท่าจะเข้มงวดเอามากๆเสียด้วย ก็ตั้งแต่เขาเข้ามายังไม่เห็นฮันคยองยิ้มต้อนรับลูกค้าสักคน แต่กระนั้นลูกค้าก็ยังแน่นขนัดเพราะรสชาติที่ขึ้นชื่อของร้านนี้นั่นเอง
.........................TBC.....................
talk: ตอนนี้ ถ้ามันขัดแย้งกับตอนที่แล้ว ก็แย้งมาได้เลยนะคะ เพราะว่า เหมือนว่า ครั้งก่อนแก้เอาไว้ และเหมือนว่า แก้ได้แค่นิดเดียว แต่คราวนี้ หมดแรงค่ะ ลงฟิคสามเรื่องติดเลยทีเดียว ฮ่าๆๆๆๆ
โชคดีที่เรื่องนี้แต่งสำรองบทเอาไว้ค่ะ ก็เลยไม่ต้องรีบปั่นๆๆ เหมือนอีกสองเรื่อง T^T
ยังไงก็ขอกำลังใจมาให้ไรท์เทอร์ด้วยนะคะ ไม่งั้นลงช้าจริงๆจัง เพราะหมดกำลังใจ T^T
ความคิดเห็น