คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1
Chapter 1
เสียงฝีเท้าที่ทิ้งลงหนักและถี่ขึ้นเรื่อยๆ ทั้งๆที่เหนื่อยหอบ แต่ต้องการเอาชีวิตของตนเองให้รอดพ้นอันตรายจากรถตู้ที่ปิดฟิล์มสีดำสนิทขับไล่ตามหลังชายหนุ่มมาติดๆ
ยิ่งวิ่งก็ยิ่งห่างไกลผู้คนมาเรื่อยๆ ความมืดปกคลุมไปทั่วทางเดิน มีเพียงแต่แสงของรถตู้ที่สาดส่องมาให้เห็นร่างเล็กที่กำลังวิ่งหนี เขาจะทำอย่างไรดี ข่าวอาชญากรรม ฆ่าข่มขืน ลักพาตัวมีให้เห็นอยู่แทบทุกวัน แต่เขาไม่เคยคิดว่าเขาจะต้องกลายเป็นเหยื่อในครั้งนี้เสียเอง
ขาเรียวนำพาร่างเล็กเข้าไปในตรอกมืด หวังจะหลบให้พ้นสายตาอาชญากร แต่สวรรค์ไม่ได้เข้าข้างคนดี หรือว่าเขาทำความชั่วมาเยอะกันแน่ ถึงต้องรับกรรม
ชายหนุ่มสองคนลงมาจากรถตู้ไล่ล่าเขาที่เหนื่อยอ่อน หมดแรงจะวิ่งหนี ยิ่งวิ่งยิ่งช้าลงทำให้สามารถตามเขาทันจนได้ ชายหนึ่งคนล๊อคตัวเขาจากด้านหลัง อีกหนึ่งคนใช้ผ้าผืนเล็กปิดปากและจมูก กลิ่นแอลกอฮอล์เหม็นแสบจมูก มันทำให้สติเขาจะค่อยๆพร่าเลือน คนตัวเล็กพยายามพยุงสติของตัวเองไว้ แต่ทว่า เขาได้ยินเพียงเสียงพูดคุยที่ฟังไม่ได้ศัพท์ ก่อนจะถูกลากขึ้นรถตู้ที่มาจอดเทียบ....และนั่นคือสิ่งสุดท้ายที่คนตัวเล็กรับรู้
++10 ชั่วโมงก่อนหน้านี้++
“ครับแม่ ไม่ต้องห่วงผมอยู่ได้จริงๆ”
// “แน่ใจนะว่าลูกอยู่ได้ มาแอลเอกับพ่อกับแม่เถอะลูก” //
“ได้จริงๆฮะ แค่นี้สบายอยู่แล้ว”
// “ยังไงแม่ก็ยังห่วงลูก” //
“ผมอยู่ม.ปลายแล้วนะฮะ ไม่ต้องห่วง”
// “ลูกโตแล้วน่าแม่ ปล่อยลูกไปเถอะ” // เสียงทุ่มของชายวัยกลางคนแทรกเข้ามาตามสาย
“นั่นแหล่ะฮะ ตามที่พ่อบอกเลยฮะแม่ ผมโตแล้วน่า ผม ปีสองแล้วนะฮะ ม.ปลายปีสอง ไม่ใช่ ม.ต้น โตแล้วฮะ เป็นหนุ่มหล่อเชียว” เสียงทุ้มนั้นพูดติดตลก
“ยังจะมาตลกอีกนะลูกคนนี้ ...เฮ้อ...เอาอย่างนั้นก็ได้ ดูแลตัวเองด้วยนะลูก ถ้ามีปัญหาอะไร แม่จะรับตัวลูกมาอยู่ที่นี่ด้วยกัน” //
“ครับๆ เข้านอนได้แล้วฮะ ที่นั่นดึกแล้วนะ”
// “ลูกก็เหมือนกัน พรุ่งนี้เปิดเทอมแล้วนะ ตั้งใจเรียนนะลูก” //
“ครับ ผมรักแม่นะฮะ.......ครับ สวัสดีฮะ” ชายหนุ่มกดปุ่มวางโทรศัพท์ก่อนจะหันไปเก็บข้าวของที่อยู่ในกล่องเข้าที่
.....สวัสดีครับ ผมขอแนะนำตัวหน่อย ผมชื่อชเวซีวอน เพิ่งย้ายมาที่นี่เป็นวันแรก พ่อผมได้ไปประจำที่อเมริกาฮะ ก็เลยอยากจะให้ย้ายไปทั้งครอบครัว แต่เรื่องอะไรผมจะย้ายหละ ในเมื่ออิสรภาพกำลังจะมา คิคิคิ และการใช้ชีวิตคนเดียวของผมในช่วงมัธยมปลายกำลังจะเริ่มต้นขึ้นครับ แน่นอนว่าไม่มีอะไรแปลกหรอก ก็ผมเป็นแค่เป็นม.ปลายธรรมดาๆที่หน้าตาหล่อเหล่า หุ่นดีมีซิกส์แพ็ค แถมผมยังเป็นที่หมายปองของสาวๆในโรงเรียนด้วย ....แต่ผมก็ยังมีเรื่องเศร้าครับ นั่นก็คือ ผมไม่มีแฟน !! ให้ตายเถอะ บอกใครเขาจะเชื่อว่าหนุ่มหล่อมาดแมนแซงโค้งอย่างผมจะยังไม่มีแฟน ก็มีแต่สาวๆมาสารภาพรักกันให้หึ่ง แต่ก็ไม่ถูกใจผมสักคน ส่วนคนที่ผมถูกใจด้วยนั้น พวกเธอก็ดันมีเจ้าของให้ผมได้ชอกช้ำเล่น แต่เรื่องนี้ผมไม่บอกใครครับ รู้ถึงไหนอายถึงนั่น แถมเหล่าสาวๆมักจะลือกันให้ทั่วว่าผมมีแฟนอยู่แล้ว เป็นดาวโรงเรียนสตรีเอสบ้างหละ เป็นลูกสาวเศรษฐีที่เรียนต่อต่างประเทศบ้างหละ หรือไม่ก็ดาราวันรุ่นที่มีชื่อเสียงจนต้องปิดข่าว...แต่ให้ตายเถอะครับ ผมไม่เคยจะรู้จักพวกเธอเลยสักคน คิดแล้วคนหล่อเศร้า ว่าแต่เพื่อนเลิฟสุดหล่อแต่น้อยกว่าผมบอกว่าจะมาช่วยจัดของฮะ แต่มันยังไม่มาสักที โอ๊ย คนหล่ออาภัพรักแล้วยังอาภัพเพื่อน......
มือหนากดโทรศัพท์หาเบอร์โทรออกล่าสุด
// “เกือบจะถึงแล้ว” // ยังไม่ทันที่ซีวอนจะได้ซักถามอะไร เสียงปลายสายก็ตอบกลับมาเสียก่อน
“ชักช้าจริง ไหนบอกจะมาช่วยจัดห้องแต่เช้าวะ นี่มันบ่ายสามแล้วนะเว้ยไอ้คุณคิมคิบอม!!” ขึ้นเสียงสูงที่ปลายประโยค อดไม่พอใจเพื่อนตัวแสบที่มานัดสายไปหกชั่วโมงไม่ได้
// “เออน่า ก็เกือบถึงแล้วไง” //
“แล้วเกือบถึงนี่อีกนานแค่ไหน”
// “สองนาที” //
“นานไป”
// “งั้นหนึ่งนาที” //
“สิบวินาทีเท่านั้น...เก้า....แปด...เจ็ด...หก...ห้า...สี่...สาม...”
++knock knock++
เสียงเคาะประตูหน้าห้องเรียกร้องความสนใจจากร่างสูง เมื่อเปิดประตูออกมาสิ่งที่เขาเห็นคือชายหนุ่มร่างหนาแก้มยุ้ยยืนหอบ แฮ่กๆ ก่อนจะผลักประตูเข้ามาด้านใน
“...มา..ทัน” เขาพูดติดขัดเนื่องจากหอบหายใจกรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์ที่แนบอยู่กับหูก่อนจะกดตัดสาย
“เออ ทัน” ทิ้งเสียงลงหนัก ซีวอนหลีกทางให้เพื่อนตัวโตได้เดินเข้ามาได้ “วิ่งมาจากไหน”
“ชั้นสอง”
....ไอ้แก้มแตกนี่คือเพื่อนสนิทของผมครับ ชื่อว่าคิมคิบอม มันหล่อใช่ไหมฮะ ก็กลุ่มผมเป็นกลุ่มเจ้าชายดอกไม้นี่นาจะมีแต่หนุ่มหน้าตาดีก็ไม่แปลก แต่ว่าคนหล่อที่ต้องโสดครับ และแน่นอนว่าทุกคนต้องหล่อไม่เท่าผมหรอก....
“ไปไหนมา”
“ไปเอา ‘ไอ้นี่’ มาให้นายไง” คิบอมกระตุกยิ้มก่อนจะล้วงเข้าไปในกระเป๋าสะพายหยิบของบางอย่างมาโยนไว้บนโต๊ะในห้องนั่งเล่น
ดวงตาคมนั้นลุกวาวก่อนจะรีบวิ่งปรี่เข้าไปหยิบซีดีเกือบสิบแผ่นบนโต๊ะ
“โอ๊ยๆ สาวญี่ปุ่น น้องยาโยอิ มิโดริ อากาอิ ให้ตายเถอะ แกมันเพื่อนรักที่รู้ใจฉันจริงๆเลยคิบอม” ร่างสูงคว้าเพื่อนตัวโตเข้ามากอดแต่สายตายังไม่ละไปจากของในมือ “โอ๊ย..สาวๆจ๊ะ สุดหล่อคนนี้ขอทำความรู้จักหน่อยนะ....เออแล้วแกไปเอาถึงไหนวะ” ถามเพื่อนทั้งๆที่ยังไม่เงยหน้าขึ้นมอง มือหนารีบเปิดคอมพิวเตอร์ที่ถูกจัดวางไว้บริเวณห้องนั่งเล่นไว้อย่างเรียบร้อย
“ไกลแล้วกัน เมื่อเช้าพี่เค้าโทรมาตามบอกว่าเป็นของใหม่ เพิ่งเข้า ก็ต้องรีบไปเอาดิวะ” คิบอมตอบพลางเปิดกล่องใส่ของที่มีอยู่มากมาย ก่อนจะหันไปมองเจ้าของห้องที่บรรจงใส่แผ่นซีดีลงไปในคอม “เฮ้ย เก็บห้อง ไม่ใช่เก็บสาว ลุกมาเดี๋ยวนี้เลย”
“เออๆ เดี๋ยวลุกไป” ตอบแบบส่งๆ แต่สายตายังคงจับจ้องที่สาวยุ่นผิวขาว อวบ อึ๋ม
คิบอมส่ายหัวไปมาก่อนจะหยิบของออกมาทีละชิ้น วางในแต่ละตำแหน่งที่มันสมควรจะอยู่จนหมดไปสองสามกล่อง
“อย่าช่วยตัวเองให้มันมากนัก เอ้านี่...ลองเอาไปดูหน่อย” มือหนาวางกระดาษสี่เหลี่ยมผืนผ้าใบจิ๋วสีชมพูไว้ข้างหน้าซีวอนที่เอาแต่จ้องคอมพิวเตอร์ไม่วางตา ก่อนจะก้มมองนาฬิกาข้อมือ “ไปก่อนนะ สี่โมงแล้ว พอดีมีนัด เจอกันพรุ่งนี้ ไปเรียนด้วยนะเว้ย ไม่ใช่เอาแต่ช่วยตัวเองจนหมดแรงไม่ตื่นไปเรียน” คิบอมระเบิดหัวเราะออกมาก่อนจะเดินออกจากห้องไปทันที ทิ้งให้ซีวอนติดอยู่ในโลกสีแดงกับสาวๆผู้ร้อนแรงต่อไป
ซีวอนยังคงจมอยู่กับวังวนสาวๆ ถ้าเสียงท้องไม่ดังโครกครากให้พลอยหมดแรงก็คงไม่คิดจะลุกขึ้นมาหาอะไรใส่ปากใส่ท้อง ขณะที่เขากำลังจะลุกจากเก้าอี้ดวงตาคมก็เหลือบไปเห็นกระดาษสีชมพูที่คิบอมวางไว้ให้ มือหนาหยิบมันขึ้นมาดู ในกระดาษใบนั้นเขียนทั้งเบอร์โทรศัพท์ โฮมเพจ ชื่อผู้ติดต่อ แล้วยังจะที่อยู่อีก
เขาลุกขึ้นเดินไปหยิบบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปกระป๋องกดน้ำร้อนใส่ก่อนจะกลับมาที่หน้าคอมอีกครั้ง นิ้วยาวกดไปยังที่อยู่ของโฮมเพจตามนามบัตร นึกสงสัยว่ามันคืออะไร
@@ หากคุณเหงาและเบื่อที่จะต้องเสร็จด้วยมือของคุณ ลองใช้บริการของเราสิครับ @@
เพียงแค่หน้าโฮมเพจที่มีรูปสาวๆอกตูมซีวอนก็ตาโตทันที เขารีบคลิกเมาท์เข้าไปสำรวจเรื่อยๆ ไม่ทันไรก็เผลอสั่งตุ๊กตายางทำหน้าเซ็กซี่มาหนึ่งตัวซะแล้ว
“คราวนี้แหละ ไม่ต้อเมื่อยมือแล้ว” ซีวอนทำหน้าหวานเยิ้ม ตั้งหน้าตั้งตารอคอยแม่สาวเซ็กซี่ที่จะมาส่งถึงที่ในอีกไม่กี่วันข้างหน้า
++++++++++++++++++++++
วันเปิดเทอมวันแรกเสียงจ๊อกแจ๊กจอแจดังกึกก้องไปทั่วทั้งโรงเรียน เพราะเวลาปิดเทอมที่ผ่านมาเป็นเวลานานทำให้สาวๆและหนุ่มๆต่างก็พูดคุยถึงเรื่องต่างๆที่เกิดขึ้น
ก้าวแรกที่ซีวอนข้ามพ้นผ่านเขตประตูเข้าไป เขาก็รับรู้ถึงสายตาทุกคู่ที่จับจ้องมาทางเขา
“อรุณสวัสดิ์ซีวอน”
“ครับ อรุณสวัสดิ์ครับ”
“สวัสดีค่ะซีวอน”
“สวัสดีครับ”
สาวๆที่กล่าวทักทายชายหนุ่มแทบจะละลายอยู่ตรงหน้า เมื่อเขาตอบกลับแล้วยังจะส่งยิ้มหวานมาให้ ซีวอนรีบก้าวฉับๆไปยังตึกเรียน มือกดโทรออกหาคิบอมที่น่าจะมาถึงก่อนแล้ว
“ถึงโรงเรียนหรือยัง....ดีมาก โอเค จะรีบไป” เมื่อกดวางสาย ซีวอนก็รีบขึ้นบันไดไปยังห้อง ปี2A ทันที
แม้จะรีบเดินมากแค่ไหน แต่ซีวอนก็ยังคงหันไปยิ้มและกล่าวทักทายสาวๆตามทางได้เรื่อยๆ แต่เสียงทักทายเหล่านั้นราวกลับเป็นเสียงบอกทางให้คนในห้องรับรู้ถึงการมาของบุคคลที่มีชื่อเสียงอย่างเขา
ซีวอนก้าวเข้ามาภายในห้อง ทุกสายตายังคงจับจ้องมาที่เขาเช่นเคยรวมถึงกลุ่มเพื่อนๆของเขาด้วย
“โอ๊ย นายจะต้องมีบรรดาสาวๆเป็นผู้ประกาศหน้าประตูกับการเสด็จของนายหรือไง เจ้าชายรูปงาม พวกเรารู้ว่านายมาตั้งแต่นายอยู่ชั้นหนึ่งเลยนะ” เพื่อนในกลุ่มของเขาคนหนึ่งแซวขึ้นมา
ซีวอนเดินเข้าไปในกลุ่มเพื่อนของตนก่อนจะนั่งลงข้างๆคิบอม ยิ่งคนเดินผ่านไปผ่านมามองเข้ามาในห้องจะให้ความรู้สึกถึงแสงสว่างที่ออกมาจากหนุ่มดอกไม้ทั้งห้า
.....คนที่พูดแซวผมเมื่อกี้มันชื่อว่ากวนคยูครับ จริงๆแล้วมันชื่อโจคยูฮยอน แต่นิสัยของมันครับ นิสัย ปากมันจัดกัดไม่เลือก กวนสองขาเรียวงามของผมได้ตลอดเวลา ไม่ใช่แค่ผม คิบอมที่ไม่ค่อยพูดยังโดนมันเหน็บได้ สรรหามาทุกเรื่องครับ.....
“คยูฮยอนอย่าไปว่าเขาแบบนั้นสิ เดี๋ยวผู้หญิงคนไหนรู้เข้าอาจจะเอารองเท้าฟาดหน้านายได้นะ”
.....ส่วนคนที่พุดเสริมและนั่งสวยได้ตลอดเวลาคนนี้ชื่อคิมฮีชอล สวยครับ ผมยอมรับว่าเพื่อนผมสวยจริงๆ จนผมชักไม่แน่ใจว่าจะสวยไปให้ใครดู ส่วนนิสัยหรอ...หลุดโลกไปแล้วครับ เอาเป็นว่า ผ่านคนนี้ไปเถอะฮะ ถ้ามีโอกาสเดี๋ยวก็รู้จักเองครับ.....
“จะมีใครกล้าทำร้ายพวกเราหรอก ผู้หญิงทุกคนแค่เราสบตาปิ้งไปสักทีก็ระทวยให้แล้ว หายห่วง”
.....คนสุดท้ายครับ คิมจงอุน ผมไม่อยากจะพูดว่ามันหลงตัวเองมากครับ คิดว่าตัวเองหล่อราวเทพบุตรที่ทุกคนจะต้องยอมสยบให้ แต่มันคิดผิดครับ เพราะผมก็เห็นมันอกหักทุกที แล้วยังจะมีหน้ามาบอกว่าเพราะสาวๆพวกนั้นรับไม่ได้ที่จะต้องมีแฟนหล่อครับ ดูสิครับ มันกล้าพูดได้ยังไง ถ้ามันหล่อเท่าผมก็ว่าไปอย่าง.....
“นี่จงอุน หุบปากไปเลยนะ ฉันไม่ได้ขอความเห็นนาย” คนหน้าสวยหันไปต่อว่าเพื่อนอย่างไม่พอใจ ก่อนจะหันไปโวยวายใส่เพื่อนอีกคนที่เอาแต่หัวเราะ “นายอีกคนคิบอม เลิกหัวเราะสักทีเถอะ”
“เอาน่า เรามาคุยกันต่อเถอะ” คยูฮยอนรีบเปลี่ยนเรื่อง ก่อนที่เพื่อนคนสวยของเขาวีนแตกขึ้นมาไม่เช่นนั้นแล้ววันนี้คงไม่สามารถผ่านไปได้ง่ายดายนัก
“พวกนายกำลังคุยถึงเรื่องอะไร” ซีวอนซึ่งมาถึงทีหลังสุดจึงยังไม่รู้เรื่องใดๆ
“ก็ฮยอกแจไง อีฮยอกแจ เห็นว่าหายสาบสูญ” ยังคงเป็นคยูฮยอนที่หันมาตอบ
“หายสาบสูญ??”
“ใช่ หายไปสองวันก่อน เห็นว่าทะเลาะกับพ่อแม่ก็เลยหนีออกจากบ้าน แต่ก็ยังหาตัวไม่พบ”
“เหรอ แล้วนายไปรู้เรื่องนี้มาได้ยังไง”
“ก็....มีคนมาเล่าให้ฟัง”
“...อ๋อ แล้วทำไมเกี่ยวอะไรกันกับอีฮยอกแจและฮยอกแจเขาคือใคร”
เพียงแค่คำถามของซีวอนทำให้เพื่อนทุกคนถึงกับอ้าปากค้าง ชเวซีวอนหนุ่มที่รู้จักทุกคนจนกล่าวคำทักทายและไปตามคำชวนทุกคำชวน แต่ดันไม่รู้จักอีฮยอกแจ
“ก็....นี่นายไม่เคยเข้าเรียนหรือยังไงถึงไม่รู้จักหัวหน้าห้องเรา” คยูฮยอนถึงกับต้องพูดขึ้นบ้าง
“อีฮยอกแจ....หัวหน้าห้อง” ซีวอนทำหน้าครุ่นคิด “อ๋อ....เด็กแว่นคนนั้น” เขาตบมือเสียงดังเมื่อนึกออก
“ใช่ เห็นว่าที่บ้านตั้งความหวังไว้สูงเลยเครียดหรือไงนี่แหละ”
“ฉันว่า เพราะแก๊งลักพาตัวแน่ๆ อาทิตย์นี้หายกันไปสี่คนแล้วนะ เป็นเด็กผู้ชายตัวเล็กๆทั้งนั้นเลย น่าสงสาร สงสัยโดนฆ่าข่มขืนไปแล้วแน่ๆ” คนแก้มอวบอูมอย่างจงอุนทำหน้าเศร้า
“จงอุน แกก็อย่าไปพูดแช่งเขาแบบนั้นสิ” ฮีชอลไม่พอใจ
“แต่ฉันว่าอีกคนก็น่าสงสาร” เป็นคิบอมที่เงียบมาโดยตลอดพูดขึ้นมาบ้าง เขามองไปยังหน้าห้อง “ถ้าไม่มีเด็กแว่น เด็กคนนั้นก็ไม่มีเพื่อนเลย”
ทุกคนมองตามสายตาของคิบอมไปยังหน้าห้องที่มีคนตัวเล็กที่นั่งเพียงลำพัง ใบหน้านั้นช่างเศร้าสร้อย ไม่มีความยินดีปรีดาเลยกับเทอมใหม่ที่จะได้เจอเพื่อนฝูง
“อีทงเฮ?” คนสวยเอ่ยชื่อของคนตัวเล็กขึ้นมาด้วยความไม่แน่ใจ แต่ก็ได้รับการยืนยันจากคิบอมที่พยักหน้าหงึกหงัก
“อาจารย์มาแล้ว!!” นักเรียนคนหนึ่งที่วิ่งเข้ามาในห้องตะโกนขึ้นมา ทำให้ภายในห้องนั้นโกลาหลเล็กน้อยเนื่องจากทุกคนต้องวิ่งวุ่นในการกลับเข้าที่
อาจารย์สาวคนหนึ่งที่เดินเข้ามาภายในห้อง เธอยืนอยู่หน้าชั้นก่อนริมฝีปากที่ถูกแต่งแต้มด้วยลิปสติกสีแดงจะกล่าวคำทักทาย “สวัสดีค่ะนักเรียน ครูชื่ออึนซุนมี เป็นที่ปรึกษาของพวกเธอในปีนี้......” เธอยังคงกล่าวต่อไป แต่ซีวอนนั้นไม่สนใจ เขาสนใจเรื่องอื่นมากกว่าที่อยากจะเล่าให้เพื่อนสนิทฟังจนเต็มแก่
“คิบอม นายจำนามบัตรสีชมพูเมื่อวานได้หรือเปล่า” เขากระซิบถาม เมื่อเห็นว่าคิบอมพยักหน้าตอบก็รีบพูดต่อ “แล้วได้เข้าไปดูหรือยัง”
“ยังเลย ก็ให้นายไปเมื่อวานนี้นั่นแหล่ะ”
“โอ๊ย รีบไปดูเลย เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันเอามาให้ สั่งมาแล้วเว้ยสั่งมาแล้ว ของจะมาถึงพรุ่งนี้ โอ๊ย อยากจะเห็นไวๆ” ซีวอนยักคิ้วให้เพื่อนของเขาสองสามที ก่อนจะหันไปฟังที่อาจารย์พูดต่อ ปล่อยให้คิบอมสงสัยในคำพูดของเพื่อนหน้าคม
....สั่งอะไรของมันวะ มันมีสั่งของด้วยหรอ....
หลังออดเลิกเรียนดังขึ้น ซีวอนก็เดินกลับบ้านของเขาตามปกติ แต่เมื่อมาถึงหน้าห้องของตนเองก็มีกระดาษสีขาวแผ่นหนึ่งถูกแปะไว้หน้าประตูห้อง
##....มีพัสดุมาส่งครับ กรุณานำกระดาษแผ่นนี้มารับที่ออฟฟิตด้วย....##
.....อ้าว ถึงแล้วเหรอ น่าจะถึงพรุ่งนี้นี่นา บริการเร็วดีแฮะ....
ซีวอนรีบดึงมันออกแล้วตรงไปยังจุดหมายที่เขียนไว้ในกระดาษทันที
“มารับพัสดุฮะ” เขาส่งกระดาษให้เจ้าหน้าที่
“อ๋อ คุณซีวอนนะฮะ ช่วยเซ็นรับตรงนี้ด้วยครับ” ชายหนุ่มรับกระดาษจากซีวอนก่อนจะส่งแฟ้มเอกสารให้เขาแล้วออกไปเอารถเข็นที่มีกล่องพัสดุขนาดใหญ่วางอยู่
“เอ๋อ เดี๋ยวผมขนขึ้นเองก็ได้ฮะ”
“แต่มันหนักนะครับ”
“หนัก??” เขาทวนคำพูดอีกครั้ง แต่ก็ยอมให้พนักงานเข็นกล่องพัสดุขึ้นไปให้
ทันทีที่ถึงห้อง ในตอนนี้เขาอยู่โดยลำพังกับตุ๊กตายางในกล่องเรียบร้อย เขามองกล่องที่ถูกมือดีเจาะรูไปทั่วก่อนจะทำหน้าหน่าย
....ถ้าตุ๊กตารั่วนะ พ่อจะสับทิ้ง....
มือหนาแกะมันออกอย่างเบามือแต่รวจเร็ว เขาอยากจะเห็นสาวสวยของเขาจะแย่ ฝากล่องถูกฉีกออกจนเผยให้เห็นผิวเนียนขาวภายในมันยิ่งทำให้ซีวอนร้อนรนเข้าไปอีก ปลายนิ้วเรียวสัมผัสลูบไล้ไปที่ผิวกายนิ่มของตุ๊กตาในกล่องก่อนที่เขาจะฉีกมันออกจนเผยให้เห็นทั้งหมด
“เฮ้ย!!! นม...ไหนนม นมอยู่ไหน นมตูมๆ มันรั่วหมดแล้วเรอะ” เขาแทบจะกรีดร้องออกมาเมื่อตุ๊กตายางถูกสูบลมจนโป่งพองที่เขาเห็นนั้นนอกจากจะไม่มีหน้าอกที่ใหญ่สมใจแล้ว ยังจะมีแก่นกายเหมือนของเขาอีก ดวงตาคมมองไปทั่วร่างของตุ๊กตายางผู้ชายที่นอนเปลือยกายอยู่ “ทำไมให้ตัวผู้มาวะ สั่งตัวเมียนะเว้ย มันน่าโมโหนัก” เขารีบเดินไปที่หน้าคอมพิวเตอร์หยิบกระดาษสีชมพูใบเล็กขึ้นมาก่อนจะกดโทรออกตามเบอร์ในนามบัตร
‘สวัสดีค่ะ ศูนย์บริการฟิตเนส โคโลราโด วู้วว พร้อมให้บริการค่ะ.....’ เสียงตอบรับดังเข้ามาตามสาย
“เฮ้ย ฟิตเนสบ้าอะไรหล่ะ” เขาสบทออกมาก่อนจะกดโทรออกอีกครั้ง
‘สวัสดีค่ะ ศูนย์บริการฟิตเนส...’
.....ฟิตเนสได้ไงวะ!!.....
ซีวอนนั่งมองโทรศัพท์ก่อนจะรีบไปเปิดคอมพิวเตอร์และไปยังหน้าโฮมเพจในนามบัตรทันที
@@ Colorado Woo!! Fitness center @@
“มันจะเป็นฟิตเนสได้ไงอ่ะ” เขารีบเข้าไปยังโปรแกรมฮิสตอรี่ เพื่อตรวจเช็คหน้าโฮมเพจที่เขาเข้าไปเมื่อวานนี้
เขาสำรวจข้อผิดพลาดตรงแอดเดรสจึงได้รู้ว่าเขาพิมพ์ผิดจากตัวเอเป็นตัวอี “คิบอมมันให้ไปฟิตเนสนี่เอง มิน่ามันถึงได้ทำหน้างงนัก”
@@ขณะนี้ทางเรากำลังปรับปรุงเวปไซด์ ขออภัยในความไม่สะดวกครับ@@
“มันมาปรับปรุงอะไรตอนนี้วะ โว๊ย!!” มือหนาขยี้ผมสีดำขลับจนยุ่งเหยิง เขาลุกเดินไปยังตุ๊กตายางที่วางอยู่กลางห้องอย่างเสียไม่ได้
ผิวเนียนขาวละเอียดริมฝีปากถูกปิดด้วยเซ็กส์ทอยที่เหมือนลูกบอลชิ้นเล็ก มือและเท้าถูกมัดไว้หลวมๆด้วยเชือกแต่ยากที่จะแกะออก ผมสีน้ำตาลเข้มธรรมชาตินั้นดูนุ่มมือ
ซีวอนค่อยๆลงไปนั่งข้างๆ มือหนาปลดลูกบอลที่ผูกติดเชือกไว้ออกจากปากบาง ปลายนิ้วลูบไล้ไปทั่วเรือนร่าง นุ่มละมุนราวกลับผิวผู้หญิง ริมฝีปากแดงระเรื่อ และพวงแก้มนิ่มอมชมพู ตุ๊กตาสมัยนี้ทำได้เหมือนราวกลับมนุษย์จริงๆเลยหรือนี่
เขามองใบที่ดวงหน้าใสของตุ๊กตาที่หลับตาพริ้ม
....น่ารักแฮะ ที่บริษัทต่อหัวผิดร่างหรือเปล่าวะ.....
นิ้วเรียวแตะที่ปากนุ่ม เขาค่อยๆโน้มกายลงมาก่อนจะลองใช้ริมฝีปากของตนสัมผัสกับปากบางอย่างอดใจไม่ไหว เขาถอนริมฝีปากออก มือหนากุมไว้ที่ปากของตัวเอง ก่อนจะกดปากลงอีกครั้งคราวนี้เขาค่อยๆสอดลิ้นร้อนเข้าไปภายใน สัมผัสกับความอุ่นร้อนและความหวาน
ดวงตาที่หลับสนิทนั้นเบิกโพลง ก่อนที่ร่างเล็กนั้นจะดิ้นคลุกคลักมือเล็กพยายามผลักเขาออก
ซีวอนสะดุ้งรีบดีดตัวออกมาให้ห่างจากตุ๊กตาที่กำลังร้องโวยวายอยู่กลางห้อง ซีวอนอ้าปากค้างกับภาพที่เห็น ....ตุ๊กตาผีสิง.....
“ไอ้บ้า ลามก หื่นกาม ลักหลับคนอื่น ไอ้...หื่ยย!! ไอ้...แกเป็นใคร แล้วมาที่ห้องฉันได้ไง” ตุ๊กตาของเขาโวยวายออกมาก่อนจะเห็นร่างกายที่เปลือยเปล่าของตน ใบหน้านั้นแดงก่ำเนื่องจากความโกรธและความอาย
“อะไร ลักหลับอะไร เธอนั่นแหละเป็นตุ๊กตายางที่ฉันซื้อมา ...เอ๊ะ หรือว่าตุ๊กตายางจะมีชีวิต จะบ้าเหรอนี่ไม่ใช่หนังญี่ปุ่นนะ .....ก็ว่าสิเหมือนมนุษย์จริงๆ ที่แท้ นายก็เป็นมนุษย์หรอกเหรอ” ซีวอนตะลึงกับความคิดของตัวเอง ไม่อยากจะเชื่อ มนุษย์จะมาส่งเป็นพัสดุอย่างนี้ได้ยังไง
“ก็ใช่หนะสิ .....ใช่แล้ว ฉันโดนรถตู้ขับตามมา ที่แท้ ก็นายนั่นเองไอ้โรคจิต” ร่างเล็กนั้นรีบลุกขึ้นหวังจะวิ่งหนี แต่ก็ต้องสะดุดล้มเพราะเชือกที่พันธนาการเท้าทั้งสองข้างเอาไว้ คนที่ล้มกองอยู่กับพื้นถึงกับร้องไห้ออกมา เสียงสะอื้นปนกับเสียงของร้อง “ได้โปรดเถอะ ฮึก...ปล่อยผมไปเถอะนะ ผมยังเรียนอยู่เลย ฮึก....อย่าทำอะไรผมเลย” ดวงตาเรียวเอ่อนองไปด้วยน้ำอุ่นใส
ซีวอนรีบเดินเข้าไปหยิบผ้าคลุมอาบน้ำก่อนจะส่งให้คนตัวเล็กที่ยังคงนั่งร้องไห้อยู่
“ใส่นี่ก่อนสิ”
คนตัวเล็กเขยิบตัวหนี ปากบางยังคงพร้ำร้องขอชีวิต
“ไม่ต้องร้อง ผมไม่ทำร้ายคุณหรอก”
....ผมก็โดนหลอกมาเหมือนกัน....
ซีวอนเข้าไปใกล้คนตัวเล็กมาขึ้น เขาคลุมเสื้อคลุมให้ร่างบางที่นั่งสั่นเทา “คุณคงจะกลัวมาก ไอ้พวกนั้นมันต้องเป็นพวกต้มตุ๋นและลักพาตัวแน่ๆเลย” เมื่อยังเห็นคนตัวเล็กยังไม่ผ่อนคลายลงแม้แต่น้อย ซีวอนจึงเดินไปที่ตู้เย็น เทน้ำเย็นใส่แก้วยืนส่งให้ “ดื่มน้ำก่อนสิ ผมว่าคุณคงคอแห้งแย่ อยู่ในนั้นตั้งนาน”
มือเล็กรับน้ำมาดื่ม เขาหิวน้ำจริงๆ คอนั้นแห้งผาก ดวงตาเรียวมองตามซีวอนที่เดินไปสำรวจกล่องพัสดุที่ใส่เขามา
“ที่กล่องนี่ไม่มีตราประทับไปรษณีย์ มันคงเอามาส่งกันเอง” เขาเดินกลับมาใกล้ๆคนตัวเล็กอีกครั้ง “ผมซื่อซีวอน ชเวซีวอน” ซีวอนยื่นบัตรนักเรียนให้ดูหวังจะให้คนตัวเล็กเชื่อว่าเขาไม่ใช่คนที่ลักพาตัวมา มือหนาค่อยๆแกะเชือกที่มัดมือและเท้าเล็กนั้นออก
“..ช...ชเวซีวอน ...โรงเรียนมันธยมเอ็ม...” ดวงตาเรียวนั้นเบิกโพลงตั้งใจมองใบหน้าคมที่อยู่ใกล้เขาเพียงคืบนั้นอีกครั้ง “ซีวอน ซีวอนนั่นเอง ผมอีฮยอกแจไง”
.....อีฮยอกแจ ชื่อนี้คุ้นๆแฮะ.....
.......TBC............
ความคิดเห็น