คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2
Chapter 2
“เอาแว่นฉันไปใส่ก่อนสิ มันเก่ามากแล้ว ไม่ได้ใช้มันมาตั้งนานแล้ว” ซีวอนส่งแว่นอันเก่าที่ขาหักจนแทบจะใส่ไม่ได้ให้กับฮยอกแจ ที่สวมชุดนอนตัวโคร่งของเขาเรียบร้อยแล้ว ยังคงมีน้ำหยดมาจากผมสีน้ำตาลเข้มเนื่องจากเพิ่งอาบน้ำชำระล้างร่างกาย ที่เขาใช้เวลาถึงสามชั่วโมงในการกล่อมคนที่เสียขวัญให้ไปอาบน้ำ
“ขอบคุณนะ” มือเล็กรับแว่นมาใส่ แม้มันจะขาเป๋และไม่พอดีกับสายตาที่สั้นมากของเขา แต่ก็ดีกว่าไม่ใส่เลย ไม่เช่นนั้นเขาคงต้องเดินสะดุดทุกอย่างภายในบ้านจนหมด
“ฉันจะโทรบอกคนที่บ้านนายให้มารับ ขอเบอร์ที่บ้านหน่อยได้ไหม” เมื่อเขารู้ว่าเป็นเพื่อนร่วมห้อง ซีวอนก็พูดกับฮยอกแจแบบเป็นกันเอง
“เอ่อ...คืนนี้ผมขอรบกวนอยู่ที่นี่ก่อนได้ไหมฮะ” คนตัวเล็กทำสีหน้าอ้อนวอน
“....ถ้าอย่างนั้น เรื่องที่ว่านายหนีออกจากบ้าน...”
“มันดังขนาดนั้นแล้วเหรอ” ฮยอกแจหัวเราะเบาๆ เขาเหลือบเห็นคนตรงหน้าที่ทำหน้าไม่เข้าใจที่เห็นเขาหัวเราะ “...ขอโทษ..แต่ผมไม่คิดว่าตัวเองจะเป็นที่กล่าวถึงของคนในโรงเรียน”
ซีวอนทำหน้าแปลกใจที่คนตัวเล็กพูดแบบนั้น เขาส่งถ้วยบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปให้กับฮยอกแจ ก่อนจะนั่งลงข้างๆและเริ่มลงมือทานของตัวเอง
“...เอ่อ... จะเป็นอะไรไหม ถ้าฉันจะถาม”
“...ครับ?? ถามอะไร”
“นายหนีออกจากบ้านทำไม”
คนตัวเล็กไม่ตอบอะไร เขายังคงลงมือกินบะหมี่ยกซดน้ำซุปจนหมดเรียบก่อนจะลุกไปเติมน้ำใส่แก้วแล้วกระดกดื่มรวดเดียวแล้วเติมน้ำใส่แก้วอีกใบส่งให้ซีวอน
“....เอ่อ..ปัญหาเล็กน้อยฮะ....” ฮยอกแจส่งยิ้มมาให้ แต่ไม่ใช่ยิ้มที่ออกมาจากใจ ไม่ว่าจะมองยังไง รอยยิ้มนั้นก็เป็นแค่สิ่งที่ฝืนออกมา
มันคงเป็นเรื่องยากที่ฮยอกแจจะพูดออกมาตอนนี้ ถ้าอย่างนั้น เขาจะไม่ถามอะไรมากก็คงจะดีกว่า
ซีวอนมองตามร่างเล็กที่ใส่เสื้อของเขา มันใหญ่เกินไปสำหรับฮยอกแจ กระดุมบนนั้นต่ำจนเห็นยอดอกเวลาก้มลงมา ผิวสีขาวละเอียดนั้นยั่วเขาจนซีวอนต้องกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
....เพราะว่านายเซ็กซี่อย่างนี้ไงฮยอกแจ ก็เลยโดนจับตัวมาใส่กล่องส่งมาให้ฉัน....
“เอ่อ... ถ้าอย่างนั้น อยู่ที่นี่ก่อนก็ได้ นอนในห้องนอนสิ เดี๋ยวฉันนอนที่โซฟาเอง” เขาตอบ พลางลุกขึ้นเดินไปจัดเตียงให้เรียบร้อยหยิบหมอนบนเตียงหนึ่งใบกำลังจะก้าวออกนอกห้อง
“ไม่เป็นไรหรอกฮะ ผมเป็นผู้ขออาศัย ผมนอนด้านนอกเอง” ฮยอกแจยื้อหมอนที่อยู่ในมือ
ระยะทางที่อยู่ห่างกันเพียงเล็กน้อยเท่านั้น จมูกโด่งสูดกลิ่นหอมของแชมพูกลิ่นส้มของเขาเอง ไม่เคยคิดว่าจะหอมได้ถึงเพียงนี้ หัวใจของเขาเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ จนเขานั้นต้องเบือนหน้าหนี
.....ใจเต้นอะไรซีวอน คนๆนี้เป็นผู้ชายนะ ผู้ชาย!! มีไอ้จ้อนเหมือนนายด้วยนะเว้ย....
“แต่ยังไงนายเป็นแขก ควรจะนอนในห้องนอน..และผ่าห่มก็ไม่มีด้วย”
“ถ้าอย่างนั้นก็นอนด้วยกันสิฮะ ในเมื่อผ้าห่มก็มีเพียงแค่หนึ่งผืน” ฮยอกแจเลือกทางออกโดยที่จะไม่ต้องเกี่ยงกันให้มากที่สุด
.....นี่นายไม่รู้ตัวเลยหรือไงว่านายกำลังพูดอะไรฮยอกแจ นายตั้งใจจะยั่วฉันหรือเปล่า.....
“เอ่อ...เอาอย่างนั้นก็ได้” ซีวอนวางหมอนลงบนเตียงและเก็บผ้าห่มไว้ในตู้เหมือนเดิม “แต่...นายไว้ใจฉันอย่างนั้นเหรอ”
“อื้อ เพราะว่าคุณคือชเวซีวอนไงผมถึงไว้ใจ” ฮยอกแจยิ้มให้ก่อนจะมุดตัวเองลงในผ้าห่มอุ่นทันที
เขาจ้องมองฮยอกแจที่หลับตาพริ้มอยู่บนเตียงกว้างผ้าปูที่นอนสีกรมท่ากับผ้าห่มผืนใหญ่เข้าชุดกัน เตียงนอนขนาดหกฟุตที่มันดูจะใหญ่สำหรับเขาเวลาอยู่คนเดียว แต่มันคงจะเล็กมากๆสำหรับคืนนี้ เขาถอนหายใจก่อนจะค่อยๆสอดตัวเข้าไปในผ้าห่มด้านข้างฮยอกแจ
......เฮ้อออ คืนนี้คงผ่านไปอย่างยากลำบากแน่ๆเลยเรา.....
ซีวอนนอนตัวแข็งเกร็งเมื่อรับรู้ถึงลมหายใจที่รดต้นคอเขา ใบหน้านั้นแดงก่ำ ร้อนผะผ่าวไปถึงใบหูและเริ่มลามไปทั่วร่าง เขาค่อยๆหันไปมองคนที่หลับสนิท อาจจะเพราะอ่อนเพลียและความเหนื่อยล้า ร่างสูงเขยิบร่างของตนออกให้ห่างฮยอกแจจนกลิ้งตกเตียงขลุกขลัก แต่นั่นก็ไม่ทำให้คนตัวเล็กบนเตียงรู้สึกตัวเลยแม้แต่น้อย
ซีวอนกุมบั้นท้ายของตัวเองใบหน้าเหยเกก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นหยิบหมอนออกไปนอนบนโซฟาที่ห้องนั่งเล่นแทน
ซีวอนต้องตื่นขึ้นมาเพราะกลิ่นหอมของอาหารยามเช้า “แม่ฮะ...ขอแฮมเยอะๆนะ” เขาสะลึมสะลือพูดออกไปทั้งที่ยังไม่ตื่นดี แต่แล้วก็ต้องลุกขึ้นมา ก็แม่ของเขาอยู่ที่อเมริกาแล้วนี่นา ดวงตาคมมองผ้าห่มผืนใหญ่ที่ควรจะอยู่ในห้องนอนมากกว่าบนตัวเขาที่อยู่บนโซฟาก่อนจะลุกไปตามกลิ่นหอม
“ละเมอคิดว่าผมเป็นแม่หรือไง” คนตัวเล็กที่กำลังทอดไส้กรอกที่ถูกหั่นเป็นแฉกเหมือนหนวดปลาหมึกในกระทะหันมาหัวเราะเยาะใส่ซีวอน
“เอ่อ..ก็....แล้วไปเอาของเพวกนี้มากจากไหน” เขาเปลี่ยนเรื่องแก้เขิน
“ก็ไปซื้อที่ซุปเปอร์ข้างล่างมา ห้องของซีวอนไม่มีอะไรเลย มีแต่กล่องข้าวของที่ยังไม่ได้เก็บ เพิ่งย้ายบ้านมาเหรอฮะ” ฮยอกแจเดินเอาจานใส่ใส่กรอกที่มีไข่ดาวสองใบและขนมปังกับแฮมมาวางไว้ตรงหน้าเขา
“ขอบใจ...อื้อ ใช่ เพิ่งย้ายมา” เขาตอบ ซีวอนใช้ซ่อมจิ้มไส้กรอกปลาหมึกขึ้นมาพินิจพิเคราะห์ดู ก่อนจะเอ่ยปากถาม “แล้ว....เงิน..”
“อ๋อ ผมเอาเงินในกระปุกรูปม้าตรงนั้นไปฮะ”
“...ก...กระ..ปุก..ม้า”
.....ไม่นะ พวกนั้นมันเงินเก็บสำหรับน้องมิโดริ ยาโยอิ งวดถัดไป โอ๊ย คนหล่ออยากร้องไห้....
“เอ่อ...ใช่ไม่ได้เหรอฮะ”
“ปะ..เปล่า ใช้ได้.....” ดูเหมือนว่า มื้อนี้ซีวอนจะกินทั้งน้ำตาเสียแล้ว ก็ของที่ฮยอกแจซื้อมานั้น ดูท่าว่าจะหมดกระปุกเลยทีเดียว
“เปลี่ยนเสื้อผ้าไปเรียนสิฮยอกแจ ใส่ชุดฉันก็ได้ ใส่ไปก่อน แล้วค่อย....” เขาหยุดพูดทันทีเมื่อเห็นคนตัวเล็กส่ายหน้าไปมา “ไม่ไปเรียนเหรอ”
“คือว่า....” ฮยอกแจอ้ำอึ้ง “ไม่มีอะไรฮะ...เดี๋ยวผมไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ”
ฮยอกแจเดิ่นเข้าไปในห้องของซีวอน เขาหยิบชุดนักเรียนของเจ้าของห้องมาใส่ ร่างบางยืนหมุนมองตัวเองในกระจกหน้าตู้เสื้อผ้า ดูเหมือนว่าเสื้อจะตัวใหญ่เกินไปสำหรับเขา จนต้องพับแขนขึ้นมา
“ขออนุญาตเข้าห้องฮะ” เสียงเล็กของฮยอกแจเรียกร้องความสนใจทั้งนักเรียนร่วมห้องและอาจารย์
“อ้าว..ฮยอกแจ...เข้ามาสิ” อาจารย์ชายวัยกลางคนเอ่ยด้วยสีหน้าแปลกใจเมื่อเห็นฮยอกแจเดินเข้ามาในห้องและกลับไปนั่งที่ข้างๆทงเฮ
“ฮยอกแจกลับมาแล้วนี่”
“ไหนว่าหายสาบสูญ”
นักเรียนภายในห้องต่างก็พูดคุยถึงคนที่มาใหม่เสียงดังจนอาจารย์ต้องใช้ไม้บรรทัดเหล็กตีโต๊ะสองสามที
“นี่ เงียบๆหน่อย เปิดหนังสืออ่านหน้าสิบสี่ แล้วครูจะสุ่มตอบคำถาม” เขามองไปรอบๆห้องที่นักเรียนเริ่มเงียบและเปิดหนังสืออ่านกันอย่างตั้งใจ ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้โต๊ะตัวหน้าสุดที่ฮยอกแจนั่งอยู่ ก่อนจะพูดถามเสียงเบา “เมื่อวานนี้ พ่อแม่ของนายมาแจ้งที่โรงเรียนว่านายหายตัวไป หมายความว่ายังไง”
“ผมแค่ออกไปเที่ยวต่างเมืองครับ แล้วโดนล้วงกระเป๋า ก็เลยไม่มีเงินค่ารถกลับ โทรศัพท์ก็โดนล้วงไปด้วย” ฮยอกแจยิ้มให้อาจารย์ของเขา
“เฮ้อ...ปลอดภัยก็ดีแล้ว คราวหน้าคราวหลังระวังตัวหน่อยนะ”
“ครับ”
อาจารย์พยักหน้าให้แล้วเดินตรวจนักเรียนรอบๆห้องอีกครั้ง
ฮยอกแจแอบหันไปมองซีวอน เขาขยับแว่นขาเป๋ของคนตัวสูงที่ตัวเองสวมอยู่ก่อนจะยิ้มให้ร่างสูงที่แอบส่งยิ้มกลับมาให้เขาเช่นกัน
โดยที่การกระทำนี้ไม่สามารถลอดสายตาจิ้งจอกตาเหยี่ยวอย่างคยูฮยอนที่นั่งเยื้องกับซีวอนและฮยอกแจ เขาจึงเห็นการกระทำของคนทั้งสอง
.....คิดว่าแยกกันมาแล้วจะลอดพ้นรึ แกไม่รอดแน่ซีวอน ฉันจะแซวจนแกไม่สามารถลืมเรื่องนี้ได้เลย.....
ฮยอกแจเป็นคนขอร้องซีวอนว่าให้แยกกันมา เพราะไม่อยากให้ใครรู้ว่าเด็กเรียนใส่แว่นหนาอย่างเขากลายเป็นเพื่อนของซีวอนในวันแรกที่เขามาเรียนหลังจากที่หนีออกจากบ้าน
ส่วนซีวอนเองก็คิดว่าเป็นเหตุผลที่ดี มันคงจะแปลกเพราะเมื่อวานนี้เขายังไม่รู้จักกับฮยอกแจ และถ้าให้เล่าเรื่องแบบนี้ให้เพื่อนของเขานอกจากจะหาว่าบ้า เพ้อเจ้อ แล้วยังจะถูกมองว่าเป็นไอ้หื่นโรคจิตที่เปลี่ยวมากจนต้องใช้ตุ๊กตายาง
“เป็นแบบนั้นจริงๆเหรอ ฮยอกแจ” ทงเฮกระซิบถาม
“อื้อ” ฮยอกแจตอบเพื่อนของเขาโดยที่สายตายังคงกวาดไปทั่วหน้าของหนังสือที่ทงเฮแบ่งมาให้อ่านตามที่อาจารย์สั่ง
เรื่องข่าวลือการกลับมาของฮยอกแจเริ่มดังไปทั่วโรงเรียนเพียงไม่นาน ความจริงที่ว่าเขาถูกลักพาตัวโดยคนร้ายโรคจิต หายสาบสูญ หรือหนีออกจากบ้านนั้นจึงถูกแก้ไขเพียงว่า เขาออกไปเที่ยวแล้วถูกล้วงกระเป๋าทำให้ไม่สามารถกับบ้านได้
ฮยอกแจรีบออกจากโรงเรียนก่อนคาบสุดท้าย โดยบอกทงเฮให้บอกอาจารย์ว่าเขามีธุระ
ซีวอนเองก็มองตามคนตัวเล็กออกจากห้องไป อยากจะถามว่ากำลังจะไปไหน แต่ก็ได้แต่เพียงคิดและมองตามไปเท่านั้น
ฮยอกแจรีบวิ่งออกจากโรงเรียน เขาคิดเพียงว่าควรจะกลับให้ถึงบ้านให้เร็วที่สุดก่อนที่ทุกคนจะกลับเข้ามา
เขายืนหอบอยู่หน้าบ้านของตัวเอง ยังไม่มีใครกลับมาจริงๆดั่งที่หวัง เขาเข้าบ้านของตัวเองโดยการปีนเข้าหน้าต่าง รีบวิ่งขึ้นชั้นสองตรงไปยังห้องนอนของตัวเองทันที
ฮยอกแจหยิบชุดนักเรียนและเสื้อผ้าของเขาอีกไม่กี่ชุดยัดใส่กระเป๋าเป้ใบใหญ่ เปิดลิ้นชักโต๊ะเรียนหนังสือเพื่อหยิบแว่นสำรองอีกอันของเขามาใส่แทนแว่นขาหักของซีวอน เงินเก็บและสมุดบันชีใส่กระเป๋าใบเดียวกัน
คนตัวเล็กเดินออกมามองในห้องนั่งเล่น เขามองเห็นเพียงความว่างเปล่าที่ได้รับจากบ้านหลังนี้
+RRrrr RRrrr+
เสียงโทรศัพท์บ้านของเขาดังขึ้น ฮยอกแจสะดุ้งจนตัวโยน ร่างบางยืนนิ่งอยู่พักหนึ่ง มือเรียวยื่นออกไปรับโทรศัพท์ขึ้นมาแนบหู
“สวัสดีครับ” เขากรอกเสียงลงไปเพียงแผ่วเบา
“ซองมินเหรอลูก แม่โทรเข้ามือถือแล้วไม่รับ มาช่วยแม่แปะใบปลิวตามหาน้องชายของลูกหน่อยเถอะนะ”
“เอ่อ...แม่ฮะ ผมเอง”
“แม่รออยู่ที่สวนสาธารณะนะจ๊ะ รีบๆมานะ”
“..แม่ฮะ....แม่....”
สายนั้นตัดไปเสียแล้ว ฮยอกแจยังคงถือหูโทรศัพท์ค้างอยู่อย่างนั้น น้ำตาของเขาค่อยๆไหลรินลงมาเปรอะเปื้อนพวงแก้มใส
“ฮึก...ฮือๆๆ...แม่ฮะ”
ฮยอกแจเดินออกจากบ้านของเขา คนตัวเล็กอดไม่ได้ที่จะหันกลับไปมองบ้านที่เขาเติบโตมา เขาไม่สามารถหยุดน้ำตาได้เลยแม้แต่นิดเดียว
แล้วต่อจากนี้จะไปที่ไหนดีนะฮยอกแจ อยู่บ้านตัวเองก็ไม่ได้แล้ว ควรจะไปที่ไหน....
“นี่...ทงเฮ” เสียงที่เบาราวกลับดังเพียงในหัวเรียกคนตัวเล็กที่กำลังเดินกลับบ้าน แต่เจ้าของชื่อนั้นกลับไม่หันกลับมามองสักนิด
.....ได้ยินเหมือนคนเรียก....แต่จะเป็นไปได้ยังไงกัน ก็ฉันมีเพื่อนคนเดียวคือฮยอกแจนี่นา.....
“ทงเฮ รอก่อน” เสียงฝีเท้าค่อยๆดังขึ้นเรื่อยๆตามหลังเขามา ทงเฮชะงักอยู่กับที่ เสียงฝีเท้านั้นก็เช่นกัน
คนตัวเล็กหันกลับมามองด้านหลังของตนเอง “ทง..เฮ.....” คิบอมหอบหายใจจนเรียกชื่อคนตัวเล็กติดขัด
“เอ่อ.... คิมคิบอม?...เรียกผมเหรอ” คนตัวเล็กเลิกคิ้วสงสัย คิมคิบอมนะหรือจะเรียกเขา
“ครับ...ก็..บ้านเราอยู่ทางเดียวกันไม่ใช่เหรอ เรากลับพร้อมกันไหม” คิบอมส่งยิ้มแห้งๆให้ เป็นเขาก็คงแปลกใจ ในเมื่ออยู่ๆเพื่อนร่วมห้องที่แทบจะไม่ได้คุยกันเลยมาทักและยังจะกลับบ้านพร้อมกัน
“อื้อ...ได้ฮะ” คนตัวเล็กยิ้มหวานให้
รอยยิ้มผุดออกมาจากคนแกมป่องจนตาหยี คิบอมแอบมองคนตัวเล็กที่เดินก้มหน้าก้มตาไม่พูดไม่จา
ทั้งสองเดินกันไปเรื่อยๆ ตามทางเดินที่เริ่มไร้ผู้คน ท้องฟ้าสีฟ้ายามนี้กลายเป็นสีส้มจนเกือบแดง
พระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า.....
“...... ฮยอกแจไปไหน ไม่กลับพร้อมทงเฮเหรอ” คิบอมเป็นคนเอ่ยปากถามขึ้นก่อน เพื่อทำลายความเงียบที่มีมาตลอดทาง
“ฮยอกแจ..บอกว่ามีธุระฮะ ออกไปก่อนคาบสุดท้ายอีก...” ดวงตากลมใสนั้นดูเศร้าลงไปถนัดตา เมื่อเอ่ยถึงเพื่อนเพียงคนเดียวของเขา
“ถ้า...วันไหนฮยอกแจไม่อยู่ กลับกับผมได้นะ”
“เอ๋??” แค่เพียงชวนกลับบ้าน มันทำให้คนตัวเล็กแปลกใจมาก
“ก็..บ้านเราอยู่ทางเดียวกันนี่นา... ตอนเช้า เราก็มาพร้อมๆกันก็ได้”
“...ครับ ได้สิ รบกวนด้วยนะครับ” คนตัวเล็กยิ้มกว้าง คิ้วเรียวขมวดมุ่นลงเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยปากถาม “ทำไมคิบอมถึงรู้ครับว่าบ้านผมอยู่ที่ไหน”
“ก็ผมเดินตามทงเฮมาตลอดนี่นา” คิบอมส่งยิ้มหวานให้ทงเฮพลางนึกไปถึงทุกเช้าระหว่างเดินทางไปโรงเรียน เขาจะเจอทงเฮที่เดินก้มหน้าก้มตาออกจากบ้าน และไม่เคยสังเกตคนที่เดินตามหลังเลย
“...คะ..คือ...ถึงบ้านผมแล้ว...” ทงเฮที่เอาแต่ก้มหน้ามองพื้น ใจเต้นจนแทบทะลักออกมา รู้สึกเขินอายกับคำพูดของคิบอม ก็แค่เดินตามทำไมถึงต้องใจเต้นแบบนี้นะ ทงเฮนั้นอยากให้บ้านมันห่างออกไปให้ไกลกว่านี้อีก..
“อ๋อ...เอ่อ โอเค แล้วพรุ่งนี้เช้าผมมารับนะครับ”
ทงเฮมองตามคิบอมที่เดินเลยออกไปแล้ว ในใจนั้นแอบยิ้มดีใจ...คิบอมเป็นเพื่อนร่วมห้องตั้งแต่มัธยมต้นที่กลายเป็นหนุ่มป๊อบปุล่า ส่วนเขาก็ยังเป็นแค่ไอ้จืด ที่มองยังไงก็คงไม่มีโออาสเข้าไปพูดคุยกับหนุ่มดอกไม้อย่างคิบอมได้
ทงเฮรู้ดีว่าคิบอมกับเขาคงไม่ได้เป็นเกินกว่าเพื่อนร่วมห้องที่บังเอิญบ้านอยู่ทางเดียวกัน แต่แค่เพียงเท่านี้เขาก็ยิ้มออกและดีใจที่สุดแล้ว เขาไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว เขามีฮยอกแจ และตอนนี้เขามีคิบอมที่เป็นเพื่อนของเขาอีกหนึ่งคน
ซีวอนเดินกลับอพาร์ทเมนท์ของเขาอย่างเชื่องช้า ไม่มีเหตุผลที่ต้องรีบเดินกลับอย่างเมื่อวานนี้ หรือวันอื่นๆที่เขายังอยู่บ้านกับครอบครัว
มือหนาลูบท้องตัวเองไปมา
.....ชักหิวแล้วสิ ที่ห้องมีอะไรกินบ้างนะ ใช่แล้ว เมื่อเช้ามีของที่ฮยอกแจซื้อมา....
ไวเท่าความคิด คนตัวสูงรีบวิ่งขึ้นไปชั้นสามของอพาร์ทเมนท์ทันที แต่แล้วก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อเขาเห็นร่างเล็กที่คุ้นตานั่งหลับอยู่หน้าห้องของเขา
“.....ฮยอกแจ”
แม้เสียงเรียกนั้นจะเบานัก แต่ก็ทำให้คนตัวเล็กขยับตัวตื่น
ฮยอกแจค่อยๆลืมตาขึ้นมายิ้มต้อนรับคนที่ยืนอยู่ “กลับมาแล้วเหรอฮะ” คนตัวเล็กรีบลุกขึ้นยืน “ผมเอาชุดนักเรียนมาคืน .....เอ่อ...ซื้อต๊อกโบกิมาด้วย ทานด้วยกันนะฮะ” เขาชูถุงที่อยู่ในมือขึ้นมา
“....รออยู่ที่นี่นานแล้วเหรอ” เขามองคนที่ตัวเล็กที่หน้าตานั้นยังดูงัวเงียอยู่ก่อนจะหันไปไขกุญแจห้อง
“ไม่นานหรอกฮะ”
“.....เข้ามาก่อนสิ” ซีวอนเอ่ยเชิญชวนเมื่อเห็นฮยอกแจยังยืนอยู่หน้าห้อง
“ครับ”
ร่างเล็กก้าวเข้ามาภายในห้องที่เมื่อคืนเขาได้มาขออาศัยนอนที่นี่ เทอาหารที่ซื้อมาใส่ในจานและนำไปวางโต๊ะในห้องนั่งเล่นตามที่ซีวอนบอก ทั้งสองทานอาหารไปและดูโทรทัศน์กันอย่างสนุกสนาน
ฮยอกแจเก็บล้างจานทั้งหมดก่อนจะเดินไปทางหน้าประตู
“..ขอบคุณมากครับที่ให้ผมยืมชุดกับแว่น”
“ไม่เป็นไร แค่ชุดนักเรียนเอง แว่นฉันก็ไม่ได้ใส่มันแล้วด้วย”
“ครับ....ผมไปก่อนนะฮะ”
“กลับบ้านดีๆนะ” ซีวอนค่อยๆปิดประตูลงอย่างช้าๆ
“เอ่อ..เดี๋ยวฮะ...”
ซีวอนชะงักเมื่อเสียงของคนตัวเล็กแย้งการกระทำของเขา เขาเปิดประตูออกอีกครั้ง
“ลืมอะไรหรือเปล่า”
“คือว่า...ไม่ได้ลืม...แต่...” ดวงตาของฮยอกแจนั้นกรอกไปมา เขาอยากจะพูดอะไรบางอย่าง
“แต่??...”
“คือ...ผมรู้ว่าซีวอนคงจะไม่ต้องการมีรูมเมท แต่ว่า ถ้าเป็นตุ๊กตายาง....คิดว่าผมเป็นตุ๊กตาตัวนั้นได้ไหมฮะ....ที่คุณสั่งมา...”
“...!!? นาย....”
“คงไม่ได้สินะฮะ....แหะๆ ผมก็พูดอะไรก็ไม่รู้ ถ้าอย่างนั้นขอตัวกลับก่อนนะฮะ” ฮยอกแจก้มหน้างุดพยายามซ่อนใบหน้าที่แดงก่ำ
“เอาสิ... จะขออยู่ที่นี่ใช่ไหม”
“....ฮะ..ข..ขอบคุณมาก” คนตัวเล็กนั้นยิ้มจนแก้มปริ ดีใจเหลือเกิน ซีวอนนั้นช่างเป็นคนหน้าตาดีมีน้ำใจดั่งที่ใครๆกล่าวถึง
“เข้ามาข้างในก่อน แล้วเสื้อผ้า....”
“ผมเตรียมมาแล้วฮะ...” คนตัวเล็กตบกระเป๋าเป้ที่สะพายหลังอยู่พลางยิ้มให้คนตัวสูง ฮยอกแจมองหน้าซีวอนที่ทำหน้าแปลกใจกับของที่เตรียมพร้อมราวกลับตั้งใจจะมานอนที่บ้านของเขา “คือ...ผมตั้งใจจะไปพักที่อื่น แต่ก็ไม่รู้จะไปที่ไหน..มีเพียงที่นี่เท่านั้นที่ผมนึกออก” ใบหน้าเนียนนั้นหมองลงถนัดตา
“.....”
.......ผมไม่อยากจะเชื่อว่าผมจะเป็นสิ่งเดียวที่ฮยอกแจจะนึกถึง ถ้าฮยอกแจรู้ว่า สิ่งเดียวที่ผมคิดเมื่อเขามาอยู่ด้วยคือเรื่องอย่างว่า เขาคงจะผิดหวังในตัวผมเสียมากกว่า ถ้าอย่างนั้น ผมไม่ควรจะให้เขาผิดหวังใช่ไหมครับ ผมต้องทำตัวดีๆซะแล้วจริงๆเหรอเนี่ย.....
.......................TBC.........................
Talk: หายไปนานไปนิด เพราะว่าตอนเปิดเทอม โดนหนักเลยทีเดียว ก็ยังไงก็ยังเอามาลงเรื่อยๆค่ะ ยังติดตามกันนะ อย่าเพิ่งไปไหน
ส่วนเรื่องอื่นๆที่รีดเดอร์บางคนก็รอคอยอยู่ ก็รออีกนิดนะคะ ไม่นานหรอก ตอนนี้กำลังปั่นหัวฟูค่ะ เพราะว่าเรื่องนี้พิมค้างเอาไว้ตั้งแต่ครั้งก่อนแล้ว ก้เลยเอามาลงได้เร็วกว่านิดนึง ยังไงก็ ไม่นานเกินรอค่ะ เรื่องอื่นๆและเรื่องนี้จะตามมาอีกเรื่อยๆน้า^^
ปล.ขอกำลังใจให้ไรท์เตอร์ด้วยนะคะ ^^
ความคิดเห็น