[SF] Tankful [Yaoi] [YeRyeo]

เนื้อเรื่อง

...กรุงโซล 2003...

 

 

“กรี๊ดดดดด ม่ายยย” หญิงวัยกลางคนกรีดร้องอย่างบ้าครั่ง เมื่อภาพที่เห็นเป็นสิ่งที่เธอไม่เคยคาดถึง

 

 

บนพื้นถนนกว้าง มีร่างของเด็กหนุ่มในชุดมัธยมปลายชุดใหม่ที่เคยสะอาดเอี่ยมเมื่อไม่กี่วินาทีก่อน แต่บัดนี้กลับชุ่มโชคไปด้วยเลือดสีแดงสดที่ยังคงไหลพรั่งพรูออกมาไม่หยุด

 

 

....// แม่ฮะ เราจะกลับเกาหลีกันจริงๆหรือฮะ......ผมจะได้เจอกับพี่แล้วใช่ไหมฮะ.......ผมสอบเข้าม.ปลายโรงเรียนเดียวกับพี่ได้แล้วล่ะฮะ.....ผมคิดถึงพี่ที่สุดเลยล่ะฮะ //....

 

 

เธอวิ่งไปจุดที่มีร่างบางของลูกชายที่รัก ใบหน้าเนียนขาวถูกแต่งแต้มไปด้วยเลือด รอยยิ้ม และน้ำตา

 

 

“แม่ฮะ...ผม....อยากเจอ..พ...พี่....” คำพูดสุดท้ายของเด็กหนุ่มจบสิ้นลง ก่อนที่ร่างบางในอ้อมกอดของมารดาจะหลับไหล

 

 

เสียงร้องโหยหวนและเสียงไซเลนของรถพยาบาลที่มาถึง ฟังดูแล้วทรมารยิ่งนัก

 

 

 

.........ถ้าสิ่งตรงหน้าไม่เคยเกิดขึ้นจะเป็นยังไงหนอ........แล้วถ้าคนๆนี้ยังเฝ้าคอยสิ่งที่ต้องการ......

 

 

 

............................................................

 

 

......................................

 

 

 

คุณพ่ออุ้มลูกชายวัย2ปี จ้องมองดูสิ่งมีชีวิตเล็กๆในกระบะแก้ว แววตาประกายใสของเด็กน้อยจ้องมองน้องชายที่พึ่งจะถือกำเนิดได้เพียงไม่นาน รอยยิ้มน่ารักผุดขึ้นที่ใบหน้า

 

 

“นั่นไง ‘เรียววุค’ น้องชายของลูก” นิ้วเรียวยาวชี้ไปที่กระบะแก้วใส ที่มีเด็กทารกผิวสีแดงอมชมพูนอนอยู่ โดยมีชื่อเขียนไว้ ‘คิม เรียววุค’

 

 

 

“น้องชายผมน่ารักที่สุกเลยฮะ...”

 

 

 

“ลูกมีน้องแล้ว รักน้องให้มากๆนะลูก”

 

 

“ฮะ” เด็กชายพยักหน้าหงึกหงัก “ผมจะรักน้องให้มากๆ”

 

 

 

~~~~~~~~~

 

...2005...

 

 

 

“จงอุน...รอด้วยสิ”

 

 

“อยากช้าเองนะจงจิน” ร่างสูงใหญ่ยังคงเดินไม่รอคนที่วิ่งตามาอยู่ด้านหลัง

 

 

“ทำไมพี่ไม่ปลุกผมล่ะ” ชายหนุ่มที่หน้าตาเหมือนกับพี่ไม่มีผิดเพี้ยนว้ากขึ้น

 

 

“นายขึ้นม.ปลายแล้วนะ ตื่นเองได้แล้ว ยังจะให้พี่ปลุกอีกทำไม เราไม่ได้เรียนที่เดียวกันแล้วนะ พี่มหา’ลัยแล้ว”

 

 

“เฮ้อ~~~ผมอยากเข้ามหาวิทยาลัยเร็วๆจังเลย จะได้ไปเรียนที่เดียวกับพี่ เราจะได้ไปพร้อมกันอีก”

 

 

 

 

...//เฮ้อ~~~ผมอยากเรียนมัธมนเร็วๆจังเลย จะได้ไปเรียนที่เดียวกับพี่//...

 

 

 

 

เสียงเล็กของเด็กน้องในความทรงจำ เหมือนสะท้อนทับภาพของน้องชายที่ยืนอยู่ข้างเขา น้องชายต่างแม่ที่อายุน้อยกว่าเขา3ปีคนนี้ ทั้งๆที่ต่างแม่ แต่ทว่า ใบหน้าและเค้าโคลงทั้งหมด เหมือนเขาซะจนหลายคนมักคิดว่าเป็นฝาแฝดกัน

 

 

 

เด็กชายตัวเล็ก.....ดวงตากลมโตใส รอยยิ้มหวานน่ารัก ถึงแม้คนๆนี้จะแกล้งเท่าไหร่ก้ไม่เคยโกรธ แต่กลับยิ้มให้ มันเป็นรอยยิ้มที่หวานเสมอ ...วันนี้6ปีพอดี ที่ครบรอบการจากลา การแตกแยกของครอบครัวที่เคยอบอุ่น ครอบครัว ‘คิม’ 6ปีแล้ว ที่ไม่ได้เจอทั้งแม่และน้องชายของเขา

 

 

 

“จงจิน ตอนเย็นนายไม่ต้องรอพี่นะ พี่ไม่ไปรับ” จงอุนหันมาบอกน้องชายที่หน้าเริ่มมุ่ยเล็กน้อย “เราน่ะม.ปลายแล้ว กลับเองได้แล้ว”

 

 

“ง่า..พี่ชอบบอกว่า ‘ม.ปลายๆ’ ‘โตแล้วๆ’ ทุกทีเลย” ใบหน้ากลมอวบอูมยู่เล็กน้อย

 

 

“...มหา’ลัยกับมัธยมไม่ได้เลิกพร้อมกันนะ ...แล้ววันนี้พี่ติดธุระ บอกพ่อด้วยนะว่าพี่กลับเย็น” พูดจบร่างสูงใหญ่ของพี่ชายก้เดินแยกออกไปทางมหา’ลัยของตนเอง

 

 

+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+

 

 

บ้านสีขาวหลังใหญ่ในที่แห่งความทรงจำ ร่างสูงจ้องมองบ้านหลังนั้นจากสนามเด็กเล่นฝั่งตรงข้าม ชิงช้าสีครีมสั่นไหวไปตามแรง

 

 

บ้านที่ในปัจจุบันนี้ไม่ใช่ของเขาอีกต่อไป ...หลังจากที่พ่อและแม่หย่าล้าง ไม่นานนักพ่อก้แต่งงานใหม่และพาเด็กชายมาด้วยคนนึงพร้อมบอกเขาว่า เด็กคนนี้เป็นน้องชายของเขา

 

 

ตระกูลคิมที่เคยอบอุ่น เพียงไม่นานมันกลัวเต็มไปด้วยความเศร้า ...เขาคิดถึงแม่ของเขา คิดถึงน้องชายที่รัก....

 

 

“พี่ชายฮะ” มือเล็กกระตุกแขนเสื้อของจงอุนเบาๆ “พ่อกับแม่จะพาผมกับน้องไปกินข้าวข้างนอก ผมฝากดูบ้านด้วยนะฮะ” เด็กชายตัวเล็กยิ้มหวานให้ ข้างๆมีเด็กชายอีกคนที่ตัวเล็กกว่า

 

“จงฮวาน..ไปได้แล้วลูก อย่าไปรบกวนพี่เค้าสิจ๊ะ” 

 

“ค้าบแม่” ขานรับผู้เป็นแม่ก่อนจะหันมาจูงมือเล็กของน้องชาย “ไปกันเถอะเรียวฮวาน”

 

 

ร่างสูงยิ้มตามสองพี่น้องที่เดินจูงมือกันเดินไปขึ้นรถที่พ่อจอดรอไว้หน้าบ้าน แต่หลังจากที่รถสีบรอนซ์ขับเครื่อนออกไปแล้ว กลับมีร่างของเด็กหนุ่มยืนอยู่แทน

 

 

เด็กหนุ่มรูปร่างผอมบางในชุดม.ปลาย โรงเรียนเดียวกับจงจิน...โรงเรียนเก่าของเขา...

 

 

หนุ่มร่างเล็กมองไปที่บ้านสีขาวหลังใหญ่ ไม่รับรู้ถึงการจ้องมองของคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ร่างเล็กยืนมองอยู่อย่างนั้นก่อนคิดจะหันไปนั่งที่สนามเด็กเล่น

 

 

แต่แค่เพียงหันกลับ เหมือนทุกอย่างหยุดนิ่งชะงักลงทันที

 

 

เวลาหกปีที่ผ่านมา นานแสนนาน แต่สำหรับคนๆนี้ บุคคลตรงหน้ากลับไม่เปลี่ยนแปลงไปเรยแม้แต่น้อย เด็กประถมที่หลงเหลือในความทรงจำ น่ารักแค่ไหน หกปีก็ยังน่ารักเหมือนเดิม...น่ารักกว่าเดิมเสียด้วยซ้ำ ดวงตาประกายหวาน....งดงาม

 

 

เวลาหกปีที่รอคอย สิ้นสุดลงแล้ว รอยยิ้มแย้มน้อยๆให้กับคนตรงหน้า คนที่สำหรับเขาแล้วเปลี่ยนแปลงไปมาก รูปร่างหน้าตาที่หล่อเหลากว่าเดิม กล้ามแขนที่ดูแข็งแรง ...แต่นี่คือคนๆเดิม........... พี่ชายของเขา

 

 

“...พ....พี่จงอุน” เสียงเล็กเรียกที่ออกมาจากปากเรียวเล็ก มันแผ่วเบาเสียจนเหมือนมิได้เอ่ยออกมา แต่กลับดังมากมายในใจของเจ้าของชื่อที่ได้ยินเสียงที่คิดถึง

 

 

ขาเรียวเล็กก้าวเร็วๆไปหาคนที่เดินมาหาเขาเช่นกัน ดวงตาประกายสวยเอ่อล้นไปด้วยน้ำตาก่อนจะโผเข้ากอดคนตรงหน้า น้ำอุ่นใสมากมายพรั่งพลูออกมาอย่างไม่อาจหยุดยั้งได้ ปากเรียวพร่ำเรียกคนตรงหน้า

 

 

“พี่..จงอุน....พี่จงอุน.....พี่ชายของผม.....พี่.....” ดวงหน้าที่เปื้อนไปด้วยน้ำตาแต่กลับมีรอยยิ้มกว้าง

 

 

“เรียววุค...นาย....กลับมาหาพี่แล้วอย่างนั้นหรือ.....” เสียงทุ้มสั่นเครือ ไม่อาจระงับได้ สั่นด้วยความดีใจ ดีใจที่การรอคอยสิ้นสุดลงแล้ว.....

 

 

“ผมรอพี่มานานแล้วฮะ...รอมา2ปีพอดีที่จะเจอพี่...วันนี้เมื่อ2ปีที่แล้ว” คำพูดของผู้เป็นน้อยชาย ทำเอาคนเป็นพี่ขมวดหน้ามุ่น ...2ปีก่อน ทำไมรอมา2ปีอย่างนั้นล่ะ........

 

 

ดางตาคมกวาดไปเห็นร่างสูงใหญ่ที่ดูคุ้นตา กับผู้คนมากมายที่มุงอยู่โดยรอบ คนเยอะมากมายขนาดนี้...ทำไมเขาเพิ่งสังเกตุเห็น ...ร่างสูงพยายามมองบุคคลกลางฝูงชนนั้น

 

 

 

 

 

ยิ่งมองยิ่งคุ้นตา.....เหมือน.....ตัวเขาเอง....ร่างสูงใหญ่ของบุคคลที่นอนอยู่ตรงพื้นถนน......เป็นเขาอย่างนั้นหรือที่นอนอยู่ตรงนั้น......เลือดสีแดงที่นองพื้น...คืออะไร....

 

 

 

 

“พี่จงอุน....เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปนะฮะ” เสียงเล็กของน้องชายที่รักหันเหความสนใจทั้งหมดออกไปจากภาพตรงหน้า

 

 

ใบหน้าอวบอวมยิ้มจนแก้มปริ ....สิ่งที่เขาต้องการที่สุด อยู่ตรงหน้าแล้ว ...ไม่มีสิ่งไหนที่เขาจะต้องการอีกแล้วไม่ไช่หรือ “อืม...พี่จะอยู่กับเรา...ตลอดไปนะเรียววุค” มือหนายีหัวเล็กเบาๆ

 

 

 

 

.............มีเพียงสองคนที่รับรู้..............

 

 

 

...................มีเพียงสองคนที่เข้าใจ....................

 

 

 

 

................มีเพียงสองคน ที่จะมอบความสุขนี้ให้แก่กันและกัน....

 

 

 

 

 

............ชั่วนิรันดร์...............

 

 

 

 

 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 

 

 

เสียงโทรศัพท์ดังลั่นบ้านหลังเล็กที่อบอุ่นสำหลับทุกอย่าง หญิงวัยกลางคนเดินมารับโทรศัพท์ด้วยความตระหนก

 

 

“ค่า ตระกูลคิมค่า”

 

 

//แม่ฮะ...ฮึก.....พี่จงอุน..........................//

 

 

โทศัพท์สีขาวร่วงหล่น น้ำตาของผู้เป็นมารดาไหลริน ถึงจะแค่ในนาม แต่ความเป็นแม่กลับท่วมท้น

 

 

.....สิ่งที่ทุกคนพยายามมอบให้ มันไม่สามารถเติมเต็มให้กลับลูกได้หรือจงอุน.....

 

 

 

“คุณคะ....ฮึก......จงอุน...ประสบอุบัติเหตุ   หมอช่วยไว้ไม่ทัน.......”

 

 

 

 

 

******------END------******

-------------------------------------------------------------------------------



Talk

เคยเอาไปลงมาแล้วหลายที่อยู่เหมือนกัน แต่ว่ามันมีจุดที่ผิดพลาดไปเยอะ ฮ่าๆๆ ก้เลยมาแก้ในนี้แทน((บอร์ดอื่นก้ผิดต่อไป เอิ้กกก))


เรื่องนี้เปงฟิคเรื่องสั้นเรื่องแรกที่แต่งจบคร้า ฮ่าๆๆๆ

ไม่รุว่าเปนยังไงบ้าง ฮ่าๆๆ

รู้สึกว่าตัวเองเขียนออกมาแปลกอ่ะ ((ตามที่เพื่อนๆหลายคนบอก เหอๆ))


นั่งจับเข่ารอคนอ่านเม้นคร้า ((จะมีมะน้า><"))

ต่อไปกำลังจะลงเรื่องยาวแล้วคร้า สู้ๆ><"