คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : การทดสอบ
“คุณวายุพร้อมนะครับ การพบเขาต้องบอกว่าคุณหลงเข้ามาและทำทุกวิถีทางเพื่อเอาชีวิตรอดถ้าคุณตายแม้แต่ครั้งเดียวก็ถือว่าล้มเลวทันที”เจฟอธิบายวายุที่นอนอยู่ในแคปซูล
“คะ เมื่อครบสิบวันจริงหรือ ร้อยวันในโลกเสมือนก็ให้ทำการล็อคออฟออกมา”วายุทวนคำสั่งยิ้มๆ
“โชคดีครับ”เจฟโบกมือจากข้างนอกแคปซูลที่ค่อยๆปิดลง
ภายในโลกเสมือนเผ่ามังกร
“ท่านพ่อท่านแม่ขอรับ ข้าโตพอรับการทดสอบเป็นมังกรเต็มตัวรึยังครับ?”ชายหนุ่มผิวสีขาวซีดผมสีทองยาวถึงกลางหลัง ดวงตาสีเขียวมรกตมองตรงไปยัง มังกรสีทองสองตัวที่นอนอยู่บนเนินเขา
“ฮะๆเอาสิถ้าเจ้าไม่กลัวเจ็บตัว”มังกรเพศผู้พูดขึ้นชูคอหัวเราะเบาๆ มังกรเพศเมียก็เตือนลูกน้อยด้วยความรัก
“เจ้าก็อย่าทำอะไรรุนแรงละเดย์”ชายหนุ่มร่างสูงคือเดย์มังกรอมตะตัวสุดท้าย
“ท่านพ่อจะไม่ผิดหวังว่าที่หัวหน้าเผ่าอย่างข้าต้องผ่านในสามนาที”เดย์ดีใจวิ่งไปทางสนามหญ้าที่มีทั้งคนมังกรเต็มสนาม
“เอ๊ะ ใครจะให้เจ้าเป็นว่าที่กันเจ้าลูกตัวนี้”มังกรตัวผู้ชูคอเสียดสีลูกชายแล้วก็คลอเคลียคู่มังกรของตนต่อ
“เดย์เจ้าก็เข้าร่วมรึ”ชายอีกคนทักเขาสวมเพียงท่อนล่างที่ทำจากหนังสัตว์ เขาคือ ทัชชู มังกรสายลมเพื่อนสนิทของเดย์
“แน่นอนปีนี้ตัวที่ผ่านต้องมีข้า”เดย์ยืนอกพูดอย่างมั่นใจ
“เฮอะ ปีนี้เจ้าจะไม่โดนโทรลตบกะโหลกแตกอีกรึ”ทัชชูแค่นเสียงหัวเราะ
“เชอะ เจ้านั่นแหละจะโดนดีดออกจากการคัดเลือกเพราะอายุเกิน”ทัชชูเกิดเส้นขาดพึงในสมองขบกรามแน่นก่อนหันไปตอบอย่างแค้นเคือง “การแข่งนี้เราเห็นดีกัน”
“เอาละ พวกเจ้าเงียบได้แล้วการทดสอบปีนี้ พวกเราพบสิ่งผิดปกติเมื่อคืน พวกเราขอยืนยันว่าเป็นความจริงและยังไม่มีการตรวจสอบ ดังนั้นจึงรวบยอดเป็นการทดสอบใครพบสิ่งแปลกปลอมแค่กลับมารายงาน เพื่อทดสอบความกล้าหาญห้ามนำอุปกรณ์เข้ามาห้ามใช้อาวุธและ ใครโกหกจะโดนลงโทษด้วยการ แขวนบนเสาหิน”มังกรตนที่มาทดสอบพวกเดย์คือ เอ็ดเวิร์ด เป็นมังกรที่แข็งแกร่งที่สุดในหมู่บ้านจึงกลายเป็นคนฝึกสอนลูกมังกรอ่อนหัดทั้งหลายและป้องกันความปลอดภัยของเผ่า
“พร้อม...เริ่มได้”ทัชชูพุ่งตัวออกไปคนแรกของหมู่มังกรทั้งหมดในการทดสอบทั้งหมดเขาถือว่าอายุมากที่สุด ตามด้วยคณะมังกรครามที่มีความเร็วสูงแล้วก็เดย์มังกรอมตะ
เดย์ลัดเลาะป่าสนสูงลิบตามทางไปที่แม่น้ำเพื่อเตรียมตัว เขาหยิบขวดเปล่าในเสื้อออกมาแล้วตักน้ำเต็มขวด ก่อนหยิกตัวเองหนึ่งที จนน้ำตาร่วงเผาะลงขวดน้ำเปล่า ที่เขาทำคือ
น้ำตามังกรอมตะ ช่วยฟื้นฟูบาดแผลภายนอกทันทีเขาต้องเตรียมไว้ก่อนเพื่อปะทะกับทัชชู ปีที่แล้วเขาก็ชกแย่งที่หนึ่งกับทัชชูแต่ปีที่แล้วเขาชนะทัชชูแบบฉิวเฉียดแต่ดันเจอโทรลยักษ์เลยโดนตบกระโหลกหัวร้าวรักษาตัวเกือบสามเดือน
“แค่นี้คงพอฟัดกับคนอื่นได้อีกสามสี่คน”เดย์ยิ้มเยาะครูเขาประกาศแล้วว่าห้ามนำอุปกรณ์เข้ามาแต่ไม่ใช่ว่าห้ามสร้างระหว่างการแข่งขันเสียหน่อย เดย์วิ่งไปด้วยความเร็วสูงสำรวจทุกที่ ที่มีสิทธิ์เจอสิ่งแปลกปลอมที่ว่า
“...ช...ชะ”เสียงแว่วดังมาในอากาศเดย์และทัชชูชูจมูกขึ้นแทบจะพร้อมกัน ผิดกับมังกรตัวอื่นที่ยังวิ่งอย่างไร้จุดหมาย เดย์และทัชชู วิ่งมาที่เป้าหมายเดียวกันคือทุ่งร้าง แต่เดย์ที่อยู่ใกล้กว่าจึงมาถึงก่อน แต่สิ่งที่เขาพบทำเอาเขาหัวใจแทบหยุดเต้น
หญิงสาวร่างบางนอนสลบไสลอยู่บนพื้นหญ้าสีเทาตัดกับผิวขาวอมชมพูของเธอ ผมสีดำกระจายเต็มพื้นราวกับน้ำหมึกแห่งรัตติกาล ชุดแบบคลุมตัวเดียวสีขาวเหลืองเข้ากับเธออย่างมาก ทันทีที่หญิงสาวเห็นเขาก็เอื้อนเอ่ยเสียง
“ช่วยด้วย....”น้ำเสียงแหบพร่าราวกับจวนเจียนที่จะตาย มือเรียวคว้ามือมายังเดย์ที่ยืนอยู่ห่างไกล หญิงสาวที่ว่าคือวายุนั่นเองเธอเล่นตามบทเป๊ะ ราวกับพหรรมลิขิตส่งเธอมาหาเขา เธอก็แอบแย้งในใจว่าจะเว่อร์ไปหรือเปล่า เดย์ที่เหม่อมองอยู่นานก็ได้สติเมื่อได้กลิ่นทัชชูที่เข้ามาใกล้ เขาเปิดปากขวดน้ำตามังกรให้เธอกิน แล้วฝากไว้กับเธอ แล้วหันไปเจอมังกรลมที่ยืนกางเขี้ยวเล็บอยู่
“ไปสู้กันที่อื่น ไม่งั้นเขาจะบาดเจ็บ”เดย์ชี้วายุที่กำลังหยัดตัวนั่งพับเพียบ
“ข้าไม่สนหรอก ปีนี้ข้าต้องชนะแก”ทัชชูกลายร่างเป็นครึ่งมังกรใบหน้ามีเกล็ดมังกรคลุมชั้นหนึ่งหางมังกรสะบัดไปมา ทัชชูไม่มีดวงตาขาวอีกแล้วมีแต่ดวงตามังกร เดย์ขบกราบแน่น เขาไม่นึกว่าทัชชูจะแค้นขนาดนี้ เขาเรียกกรงเล็บมังกรออกมาไม่แน่ใจว่า ถ้าแปลงร่างแล้วจะหยุดตัวเองไหวหรือเปล่า ทัชชูพุ่งร่างมาทางด้านซ้ายแล้วตวัดกรงเล็บลงมาที่ไหล่ของเดย์ เขายกมือสองข้างขึ้นกัน แต่ช้าไปแล้วทัชชูแทงเข่าเข้าหน้าท้อง อาศัยจังหวะที่เดย์ชะงักกดหัวของเดย์ลงไปในดิน ดวงตาวาวโรจน์ขยี้จนหัวสีทองคลุกดินไปหมด รอจนเดย์นิ่งไปทัชชูจึงหันไปสนใจวายุที่กอดขวดน้ำตามังกรอยู่ แต่นั่นเท่ากับละเลยจากคู่ต่อสู้
เปรี้ยง
“กรร”เดย์กลายร่างเป็นมังกรโดยอัตโนมัติเมื่อถูกทำร้ายมากเกินไป มังกรสองตนสู้ด้วยสัญชาติญาณสัตว์ป่าจนป่าสีเทาราบเป็นหน้ากอง วายุที่อยู่ใกล้ๆก็รู้ว่าเดย์พยายามออกห่างจากจุดที่เธอนั่งอยู่ทำให้ วายุได้ข้อสรุปของงานเธอหนึ่งข้อ
แม้จะเป็นสัญชาติญาณสัตว์ป่าก็พอรู้จุดมุ่งหมายก่อนหน้านี้ วายุดูสองมังกรต่อสู้คลุกฝุ่นอยู่นานในที่สุดมังกรสองตัวก็ล้มทั้งคู่ วายุเห็นว่าพวกเขาไม่ได้หมดสติไปแต่ไม่มีแรงจะลุกขึ้นมาแล้วต่างหาก
กรร... มังกรสองตัวส่งเสียงขู่กันไม่หยุดจะเหลือก็แต่วายุที่เดินถือน้ำตามังกรเข้ามาใกล้ สภาพของสองสัตว์ป่าเละเทะไปหมด สองมังกรมองผู้มาใหม่อย่างเอาเรื่อง ทัชชูที่เพิ่งเห็นวายุชัดๆ ก็ใจสั่นไปหมด แต่แล้วก็ต้องหน้าตาถมึงถึงเมื่อเธอคนนั้นกรอกน้ำให้คู่อาฆาตแทน วายุที่ค่อยๆกรอกน้ำที่เขาฝากให้ก็หงุดหงิดที่น้ำไม่เข้าปากเสียที อุ้มศีรษะเขาตั้งบนตัก แล้วค่อยกรอกน้ำใหม่แต่มังกรหัวทองไม่ยอมกินเอาแต่มองหน้าวายุ จนเธอลูบหัวเขาเบาๆจนเขาลืมตัวหายใจตามองอย่างไม่เข้าใจ เพราะการลืมหายใจนี่แหละทำให้เขาสำลักน้ำเข้าไป
“แค่ก”เดย์พุดลุกทันทีที่น้ำเข้าปากบาดแผลหายไปจึงพอลุกขึ้นนั่ง แล้วมองวายุอย่างไม่เข้าใจ “กรร”เขาคุ้นเคยกับฝ่ามือที่อ่อนนุ่ม อบอุ่นคุ้นเคยจนเขาเผลอกลั้นหายใจ วายุมองเห็นทางที่เขาคุ้นเคยจึงเริ่มการสานสัมพันธ์มิตรภาพกับเขาต่อ ฝ่ามือข้างหนึ่งของเธอประสานกับมือของเขาอย่างคุ้นเคย เดย์มองหน้าก็เคลิ้มฝัน ราวกับเคยพบกันที่แสนไกล
“เธอเป็นใคร?”เดย์ที่คลายร่างกึ่งมังกรออกแล้วถามเธออย่างไม่เข้าใจ ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร
“ฉันชื่อวายุหลงเข้ามากำลังหาทางกลับบ้าน”วายุตอบพร้อมกับที่ ทัชชูคำรามออกมา
“แก เอาผู้หญิงคนนั้นมา กรร...”เขาดันพื้นขึ้นมาหมายพุ่งชิงร่างของวายุ แต่ถูกเดย์ปัดออก เขาอุ้มร่างบางของวายุแล้วเหาะเหินขึ้นยอดสนไป
“ตรงนี้อันตราย”เดย์บอกแต่ว่าวายุกลับหลับไปแล้ว ไม่ใช่เธอหลับหรอกเธอกลัวความสูงมากต่างหาก พอเดย์เหาะขึ้นมาเธอก็สลบไปเลย
“...”เดย์เหาะกลับไปทางจุดรวมตัว มังกรที่เห็นเดย์อุ้มอะไรมาก็ไม่ได้สนใจเพราะปีนี้เขากับทัชชูคงตีกันจนหัวร้างข้างแตกเหมือนเดิม แต่ทว่าระหว่างที่เดย์เหาะไปกลับมีกระบอกฟาดลงมา นั่นคือโทรลที่ทำเขาพ่ายแพ้มาเมื่อปีที่แล้ว แต่ปีนี้ไม่เหมือนปีที่แล้ว เขาพัฒนาขึ้นแล้วก็ไม่ได้บาดเจ็บอีก เดย์สูดลมหายใจแล้วพ่นไฟสีทองออกมากระบอกไม้จึงไหม้เป็นจุล โทรลหน้าตาอัปลักษ์มองอย่างเครียดแค้นที่ไม่สามารถทำร้ายมังกรที่เป็นศัตรูของมันในแถบนี้ได้ โทรลจัดการฟาดกรงเล็บขึ้นหมายฉีกร่างเดย์เป็นชิ้นๆ เขาหลบหลีกอย่างยากลำบากถ้ามีความเร็วสูงสุดคงสลัดพ้น เจ้ายักษ์อืดอาดตนนี้ได้แต่เพราะอุ้มวายุอยู่จึงทำได้เพียงหลบในระยะแคบๆเท่านั้น “กร๊าซซซซซซซ”โทรลร้องอย่างโกรธเกรี้ยวเพราะศัตรูตัวเล็กกำลังตอดเล็กตอดน้อยที่ขาของมัน เดย์ระหว่างที่หลบอยู่ใต้โทรลก็ค่อยใช้กรงเล็บฟาดขาของโทรลไปด้วยตอนนี้ เลือดมากมายพุ่งท่วมเลอะตัวของเดย์และวายุไปหมด โทรลยักษ์เสียจังหวะล้มลง เดย์จึงรีบพุ่งหลบหนีไปกว่าร่างอันเทอะทะของโทรลจะลุกได้ เดย์ก็เหาะไปไกลลิบแล้ว
เป็นจังหวะที่วายุตื่นขึ้นมาพอดี เดย์ที่เห็นภาระตื่นแล้วจึงมองถามด้วยความสงสัย ทำไมเธอถึงบอบบางราวกับจะบุบสลายทำให้เขาไม่สามารถทำอะไรได้สะดวกนัก แค่บีบเบาๆเธออาจแลหกสลายคามือเขา ราวกับดอกไม้สีขาวที่แสนอ่อนแอ วายุที่เห็นว่าเดย์ละสายตาไปจากตนแล้ว มองไปข้างหลังเจอกับเงาดำสายหนึ่งที่พุ่งมาจากข้างหลัง
“ระวัง!!!”
ขอโทษนะถามอะไรคนอ่านหน่อย ถ้าเเต่งในเวิร์ดเเล้วใช้ขนาดอักษร 26 จะใหญ่ไปรึเปล่า เพราะผมสายตาสั้นเลยชอบตัวอักษรใหญ่ๆ เเล้วไม่รู้ว่า เเต่งขนาด 26 ขนาด 9 หน้าเวิร์ดนี่จะน้อยไปรึเปล่า คนอ่านที่ยังไม่มีจะถามใครดีเนี่ย jwj
ความคิดเห็น