คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : พบพาน
โลกสีขาวสุดลูกหูลูกตาวายุลองขยับเนื้อตัวดูก็รู้ว่ามันสมจริงมาก
“อัตราการเชื่อมโยง100%นะครับลองทดสอบร่างกายไปก่อนนะครับทางผมจะเซ็ตระบบสักครู่”เสียงของเจฟดังเข้ามาในหัวของวายุ เธอลองหยิกแรงๆที่แก้มของตัวเองก็รู้ว่าเจ็บเท่ากับของจริง
“เรียบร้อยแล้วครับ อัตราการเชื่อมโยงสมองของงานวิจัยจะสูงขึ้นนะครับ คุณวายุอาจจะเห็นเขาแบบเลือนราง”ตอนนี้โลกของเธอดูพร่ามัวแล้วเริ่มเห็นวัตถุสีเนื้อบนพื้น นั่นคือมังกรที่มีร่างกายแบบมนุษย์นอนคุดคู้บนพื้น ตอนนี้เขาสวมเพียงเสื้อผ้าสีขาวเก่าๆ เธอก็ใส่อะไรที่ไม่ต่างจากเขานัก
“โอเคครับระบบทุกอย่างเป็นปกติ เราจะให้เวลาคุณ 1 ชั่วโมงถ้าพบอะไรผิดปกติก็ตะโกนว่า log off เลยนะครับ”เสียงของเจฟร้องเตือนเป็นครั้งสุดท้ายก่อนเงียบไป เธอเข้าไปดูมังกรหนุ่มใกล้ๆ ใบหน้าคมราวกับสัตว์ป่าใบหน้าหลับเหมือนกับข้างนอกทุกประการแต่ดูตอนนี้ดูไร้พิษสงมากกว่า ผมสีทองแม้ไม่ยาวมากแต่ก็เป็นรากไทรตรงหลังคอ ผิวขาวซีดเหมือนคนที่ไม่เคยออกแดด วายุสัมผัสเบาๆที่ไหล่ของเขาเพื่อแสดงว่าตัวเองเป็นมิตร แต่เขากลับหลับคุดคู้เหมือนเดิม
“เฮ้ สวัสดี”มังกรหนุ่มเหลือบตามามองเล็กน้อย แล้วก็เมินไปอีกทางแถมดูดนิ้วเหมือนเด็กเข้าไปอีก
“นี้มันไม่ดีนะ”เธอดึงมือที่มังกรหนุ่มอมอยู่ เขามองอย่างขัดใจแล้วก็นั่งมองเธออย่างเอาเรื่อง
“ฉันชื่อวายุ นายละ?”เธอพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน นั่งยองๆในระดับสายตาของมังกรหนุ่ม
“วา...วา”เขาสะกดเขาได้ลำบากเนื่องจากถูกปรับลดอายุสมองลง
“ดะ...เดย์”มังกรตอบแบบลิ้นพันกัน วายุไม่วายยิ้มให้กับความไร้เดียงสาของเขา ลูบหัวของเขาอย่างเอ็นดู
“ขอมือหน่อยนะ”เธอจับมือขวาของเขาขึ้นมาประสานมือกับเธอ ไออุ่นที่สื่อผ่านกันทำให้มังกรหนุ่มมองด้วยความฉงน
“ฉันก็มีชีวิต เธอก็มีชีวิตเราเหมือนกัน”เธอยิ้มเอียงคอน่ารัก ทำเอามังกรหนุ่มหน้าแดงก่อนยิ้มโชว์เขี้ยวขาวแล้วนอนหนุนตักของวายุ
“เฮ้ เดย์ฉันขอเล่นผมเธอได้มั้ย?”ทางจิตวิทยาการประสานมือและสัมผัสเส้นผมเป็นการเพิ่มความคุ้นเคย
“...งืม”เขาคานในลำคอเบาๆ เส้นผมสีทองถูกสางอย่างนุ่มนวลด้วยมือของวายุ ผมสีทองมีประกายสีทองติดมือมาอย่างน่าอัศจรรย์ เวลาหนึ่งชั่วโมงจึงหมดไปอย่างรวดเร็ว
“สรุปผลการทดสอบ คุณทำได้เยี่ยมมากทีเดียวคุณวายุ ตั้งแต่นี้ต่อไปคุณถือเป็นสมาชิกโครงการวิจัยนี่แล้วครับ”เจฟยืนยันทำให้วายุยิ้มกริ่ม
“คุณวายุรับบัตรประจำตัวไปเลยครับ”เจฟยื่นบัตร พนักงานชั่วคราวให้ “พรุ่งนี้ก็มาได้เลยครับ ทางเราจะไปคุยกับสำนักงานของคุณให้”วายุเดินออกจากสำนักงานออกไปทิ้งให้ทีมวิจัยมองไปจนสุดสายตา
“เธอคือเหยื่อสินะครับ”นักวิทย์อีกคนที่ดูผอมแห้งแรงน้อยกว่าถามเจฟ
“ครับ ผมไม่อยากทำแบบนี้เลย แต่ทุกคนเข้ามาเกินที่จะถอนตัวแล้ว ถ้าความคิดผมถูกผมก็สงสารเธอคนนั้นมาก”เจฟเดินกลับหลังมองมังกรหนุ่มที่นอนนิ่งในแคปซูลใบหน้ายักยิ้มเล็กน้อย
“หายนะมันมาจากเธอแท้ๆ ถ้าเธอมีอำนาจมากพอต่อกรมาสเตอร์ก็ดีสิ”เจฟมองอย่างเลื่อนลอยไม่เห็นหนทางแห่งอนาคตเลยมีแต่หนทางที่ดำมืด
“พี่วา คินหิวแล้ว”วาคินน้องชายของวายุมีหน้าตาคล้ายเธอทุกประการยกเว้น ดวงตาของวาคินที่ขมเค้มกว่า
“อะไรเนี่ยเจ้าตัวเขมือบ อ่านหนังสือเตรียมแอดมิดชั่นแล้วหรอ?”วาคินน้องชายของวายุยิ้มออกมา พี่สาวเป็นจิตแพทย์เขาเลยต้องการเป็นหมอชีวะวิทยา เพื่อเข้าใกล้พี่สาวอีกนิด เรื่องราวที่มีแต่เขาที่รู้เขารักพี่สาวของตัวเอง เหมือนจะดูวิปริตแต่เขาไม่เคยชายตาแลใครเลยไม่เคยใส่ใจใครทั้งนั้น ยกเว้นพี่สาวของเขา
“ผมขอ ไข่เจียวสารพัดพิษนะ”วาคินยิ้มมองพี่สาวในผ้ากันเปื้อนสีชมพูลายสตอเบอร์รี่
“นี้ไข่เจียวนะชื่อไข่เจียวสารพัดประโยชน์ยะ พูดงี้กินหมัดพี่แทนมั้ย?”เธอโวยวายยิ้มๆก่อนไปขยี้หัวน้องชายด้วยความรักที่ไม่ใช่ความรักแบบที่น้องชายมีให้เธอ
“ไม่เอาครับ เจ็บๆ อิอิ”เธอหัวเราะร่าตามน้องชาย ในความคิดของเธอวาคินเป็นเพียงเด็กน้อยในสายตาเธอเท่านั้น
“เออใช่ พี่มีงานวิจัยชั่วคราวนะ อาจจะไม่ได้กลับมานอนที่บ้านวาคินจะพาซาช่ามานอนที่บ้านก็ได้นะ”ซาช่าคือเพื่อนสมัยเด็กของวาคินเป็นลูกครึ่งรัสเซียหน้าตาน่ารัก
“โห ถ้าเอายัยซาช่ามาผมยอมอยู่บ้านคนเดียวดีกว่า”วายุตบกระบาลน้องชาย
“เรานี่ก็ว่าเขา อย่างน้อยยก็มีคนอยู่บ้านมั้งนะ”เธอนึกว่าซาชุ่นวายขนาดที่น้องของเธอรับไม่ได้เลยหรอ ?
“เอาเป็นว่าพี่ไปเถอะครับ”ไข่เจียวไหม้มีหลากสีก็ถูกวางตรงหน้าวาคินพอดี
“กินซะ พี่จะไปเตรียมตัว”เธอทิ้งน้องชายปากเสียไว้ชั้นล่างแล้วเดินขึ้นชั้นสองไป บ้านของเธอเป็นหลังขนาดกลางมีสองชั้นเหมาะสำหรับสองพี่น้องอย่างมาก ตัวบ้านมีสีขาวปลูกดอกไม้ประปรายมีพื้นที่อีกเล็กน้อย เป็นบ้านแบบโบราณเล็กน้อยถ้าเทียบกับคอนโดที่สูงเกือบห้าร้อยชั้นเนื่องจากวายุเป็นโรคกลัวความสูงจึงจำเป็นต้องซื้อบ้านที่ไกลตัวเมืองมาก
ศูนย์วิจัยสัตว์ใกล้สูญพันธุ์อินเฟอร์นีที่ 17
“มาสเตอร์ผมมีรายงานการทดลองมาส่งครับ”เจฟส่งบึกเอกสารมาทางชายชุดดำต้นเรื่อง
“ถ้าเรื่องเดิมๆผมไม่อ่านนะ”เขาปัดๆ หลังจากจบการประชุมของศาสที่ต้องไปเจรจา
“อัตราการเกิดปรากฏการที่ท่านต้องการมีเปอร์เซ็นเป็นหนึ่งแล้วครับ”ชายชุดดำอึ้งจนแย่งปึกเอกสารมาดู เขาอ่านมือสั่นเทา
“นายต่อยอดไหวมั้ย?”ชายชุดดำถาม เจฟตัวสั่นนี่มันอันตรายมากแต่เขามาไกลเกินถอยหลังกลับแล้ว
“ครับ ผมอาจจะต้องให้มาสเตอร์มาประจำที่ศูนย์”ชายชุดดำครุ่นคิดเล็กน้อยแล้วก็ให้คำตอบดร.เจฟ
“ตกลงเรื่องเล็กน้อยแค่นี้เทียบกับความก้าวหน้าที่มากขึ้นแม้เพียงเล็กน้อยก็ควรค่าแก่การเสียเวลาของผม”ชายชุดดำยิ้มปากบางหยักยิ้มลึกลับมองรูปวายุในรายงาน
“เธอคนนี้สินะ"ชายชุดดำมองมังกรหนุ่มในแคปซูล
“เด็กคนนี้กำลังมีความรักแล้วนะ เรย์ ดาริน”เขาหัวเราะในลำคอ ถอดชุดคลุมสีดำออกแขวนนั่งมองเดย์อย่างตั้งใจ เจฟเหลือบมองผิวหนังสีดำสนิท ความลับที่น้อยคนรู้ มาสเตอร์ขององค์กรนี้เป็นมังกรดำ...
“สวัสดีครับคุณวายุ เตรียมตัวพร้อมมั้ยครับ?ขาดเหลืออะไรหรือเปล่า”วายุส่ายหน้างานนี้ทำการวิจัยที่ศูนย์สิบวันเธอเตรียมตัวเสื้อผ้ามีเรียบร้อยแล้ว
“งั้นไปพบมาสเตอร์ขององค์กรก่อนเถอะครับ”วายุตกใจเล็กน้อย ที่ผู้นำองค์กรต้องมาพบเธอด้วย แต่เธอก็เดินตามเจฟไปหาเขาแต่โดยดี ชายหนุ่มหล่อเหลานั่งมองเดย์ในแคปซูล
“มาสเตอร์นี้...”เจฟแนะนำไม่ทันจบมาสเตอร์ของเขาก็แทรกซะก่อน
“คุณวายุสินะครับ ผมไซโตะครับ งานวิจัยนี้รบกวนคุณด้วยนะครับ”ชายหนุ่มยิ้มอ่อนโยนให้ก่อนก้มหัวตามธรรมเนียมของคนญี่ปุ่น
“คะ”เธอรับไหว้ตามประสาคนไทยแท้ “ทำไมหัวหน้าองค์กรอย่างคุณต้องมาพบฉันโดยตรงด้วยละคะ”เธอสงสัยเขาไม่จำเป็นต้องมาพบแค่ส่งจดหมายมาก็มากเกินพอแล้ว
“คุณวายุอาจจะได้ยินมาบ้างว่างานวิจัยนี้มีปัญหากับองค์กรพิทักษ์สัตว์ผมเลยต้องมาด้วยตัวเอง ที่จริงผมก็ไม่อยากให้มันเป็นเรื่องใหญ่แบบนี้ แต่มันเป็นความจำ...แต่ตอนนี้พ้นวิกฤตนั้นมาแล้วผมเลยต้องมาแก้ไขความผิดพลาดนี้ด้วยตัวเอง”ไซโตะยิ้มเศร้าๆ วายุจึงเลิกสนใจมองแท่งแคปซูลต่อ
“ในสัญญาบอกให้ฉันไปพบเดย์มังกรนี้โดยตรงในโลกเสมือน เป็นเวลาสิบวันเก็บตัวอย่างความคิดตามหัวข้อที่คุณกำหนด”วายุสรุปแบบลวกๆก่อนมองเจฟแทนที่จะเป็นไซโตะเธอไม่ค่อยชอบเขาเท่าไหร่อย่างน้อยการกระทำกับคำพูดของเขามันสวนทาง
“ครับ”เจฟตอบรับแบบงงๆ “ถ้าอย่างนั้นคุณวายุเชิญทางนี้เลยครับ”พอแม่สาวพายุจากไป มาสเตอร์ก็หัวเราะในลำคอก่อนจะหยักยิ้มลึกลับ...
ความคิดเห็น