ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    The last day วันสุดท้ายของสองเรา

    ลำดับตอนที่ #1 : งานวิจัยมีชีวิต

    • อัปเดตล่าสุด 11 มี.ค. 56


    กรร...

    เสียงขู่จากเด็กชายตัวน้อย ชายผอมแห้งหลายคนถอยห่างพวกเขาสวมเสื้อแบบนักวิทยาศาสตร์ เด็กน้อยมีผมสีทองดวงตาแดงคลุ้มคลั่งสวมชุดผู้ป่วย เด็กชายทะยานตัวออกไปทางหน้าต่างบานหลังชายในชุดดำ นักวิทย์ผอมแห้งหลายคนที่ขวางทางเด็กชายเห็นดังนั้นแถบถลาตัวหลบ แต่ชายชุดดำที่เฝ้ากระจกไว้ไม่หลบ

    “...”เขานิ่งเงียบ จังหวะสุดท้ายที่เด็กชายจะถึงกระจกเขาหมุนตัวช้าๆกระแทกสันมือเข้าท้ายถอยเด็กน้อยจนสลบลงไปกองกับพื้น

    “มาสเตอร์ พวกเราขอโทษครับแต่หลอดแก้วขังเขาไม่ได้”ชายนักวิทย์ที่ดูเหมือนหัวหน้าหอบร่างที่บาดเจ็บมาพบชายชุดดำ

    “...นั่นสินะ ผมอยู่เฝ้าตลอดไม่ได้ซะด้วย งั้นเอาเป็นว่าเอาเครื่องแสกนสมองสวมให้เขาสักสิบปี คงหมดห่วงไปได้ระยะหนึ่ง”ชายชุดดำอุ้มร่างเด็กชายน้อยส่งให้นักวิทย์

    “แต่มันผิดกฎหมายนะครับ”เขาค้านเสียงสั่น

    “กฎหมายใช้กับมนุษย์ครับ อมนุษย์ไม่ได้ถูกห้ามซะหน่อย”ความจริงแล้ว ก็มีองค์การพิทักษ์สัตว์โลก(ร่วมถึงสัตว์ลึกลับที่เพิ่งมีการค้นพบด้วยด้วย)แต่เขาระบุแค่สัตว์ที่เพิ่งมีการค้นพบดังนั้น เจ้าตัวนี้ไม่เกี่ยว...

    “แต่ว่า...”นักวิทย์ยังคงดื้อรั้นยังไงลูกมังกรตัวนี้ก็น่าสงสารเกินไป...

    “คุณมีปัญญารับผิดชอบตอนเจ้านี่หลุดออกมามั้ยละ ผมไม่มีเวลาว่างมานั่งเฝ้าทั้งวันหรอกนะ” นักวิทย์หุบปากเงียบลูกน้องของเขาแค่เห็นเด็กนั่นกัดแขนหัวหน้าเกือบขาดก็กลัวจนตัวสั่นแล้ว

    “เอาเด็กเข้าเครื่องแสกนสมองได้แล้ว คุณต้องดูแลโปรแกรมไม่ให้ผิดพลาดละ”ชายชุดดำพูดทิ้งท้ายก่อนเดินออกจากตึก

    “ศูนย์วิจัยสัตว์ใกล้สูญพันธ์อินเฟอร์นีที่ 17

     

    หลังจากนั้น สิบปี ที่ศาสคดีสัตว์สงวนที่ถูกกักขังเป็น 10 ปีทำให้องค์กรยักษ์ใหญ่ต้องเสียเงินมากมายมหาศาสโทษฐานผิดสัญญาองค์กรพิทักษ์สัตว์ และยังต้องหาทางปล่อยสิ่งมีชีวิตนั้นออกมาสู่โลกภายนอกเสียด้วย การที่สัตว์พิเศษออกมาใช้ชีวิตข้างนอกถือว่าไม่ผิดปกติแค่ต้องการปรับตัวเล็กน้อยเพื่อให้เข้ากับสังคม ดังนั้นองค์กรวิจัยจึงยุ่งยากวุ่นวายถึงเพียงนี้เพราะ ข่าวรั่วจากคนหูตาดีมาฟ้องเอาแบบนี้ แต่ปัญหาไม่ใช่ตรงนั้นเรื่องเงินองค์กรถูกสนับสนุนจากคนรวยอ้วนๆที่กลัวตายที่ทำสัญญาจ่ายเงินว่าถ้ามียาที่สามารถยืดชีวิตได้ต้องเอามาจำหน่ายตนเป็นคนแรกนั้น มีมากมายมหาศาสจนองค์กรรับไว้ไม่หมด ปัญหาอยู่ที่สิ่งมีชีวิตมังกรนั้น มีความดิบเถื่อนแบบมังกรต่างหาก ที่องค์กรพิทักษ์สัตว์ก็ทำอะไรไม่ได้จึงต้องมีการประณีประนอมส่งคนไปให้มังกรนั่นปรับตัวกับโลกมนุษย์

     

    “แพทย์หญิงวิศวลี”หญิงสาวร่างระหงหันตามเสียงเรียกที่แท้ก็หัวหน้าฝ่ายของเธอ

    “มีอะไรหรอคะหัวหน้า?”แพทย์หญิงวิศวลี หรือหมอวายุ แม้ชื่อไม่ค่อยเข้าแต่เธอก็แอบแรงเหมือนกัน

    “มีประกาศรับสมัครแพทย์วิจัยสัตว์หายากนะสิ เป็นแบบชั่วคราวด้วย รับประกาศคุณสมบัติแปลกๆ”หัวหน้าแพทย์เกาหนวดแพะของเขาเบาๆ

    “แล้วแปลกยังไงหรอค่ะ?”หมอวายุถาม

    “ก็ตรงที่ เป็นผู้หญิง อายุน้อย หน้าตาดีเนี่ย”

    “หา?”หมอวายุทำหน้างงเสียจนหัวหน้าหลุดขำ

    “นี้เขาประกาศหาเมียสัตว์หายากหรือเปล่าเนี่ย?”เขาหลุดขำ

    “เดี๋ยวคะ หัวหน้าสัตว์หายากนั่นเป็นตัวอะไรคะ”เธอสนใจเพราะงานวิจัยสัตว์หายากเธอยังไม่เคยทำเลยสักครั้งเนื่องจากที่มีอยู่ก็ใกล้สูญพันธ์เต็มที แต่ที่ยอมให้มีวิจัยก็น้อยจนแทบไม่มีให้เห็น

    “มังกรอมตะ ตัวสุดท้าย เห้ย คดีดังนี่หว่า”หัวหน้าของเธอเอะอะโวยวาย

    “มังกรตัวสุดท้าย...”ในดวงตาของหมอวายุทอประกายใคร่รู้เป็นที่สุด

    “เฮ้ เธอจะสมัครจริง? เงื่อนไขประหลาดกับเงินสูงเนี่ยน่ากลัวจะตายกลับมาลูกน้องฉันไม่กลายเป็นว่ามีหางงอกออกมานะ”หัวหน้าของเธอพูดติดตลกแต่ในอนาคตจะไม่มีใครตลกกับเรื่องนี้เลย...

     

    ศูนย์วิจัยสัตว์ใกล้สูญพันธุ์ อินเฟอร์นีที่ 17

    ร่างบางของวายุเดินเข้ามาหานักวิทย์ที่มีชื่อเสียงคนหนึ่งเขาคือหัวหน้างานวิจัยชิ้นนี้คนที่ถูกมังกรทำร้าย

    “คุณวายุครับ ผมชื่อเจฟเราอาจจะต้องทำงานด้วยกัน แต่ผมขอถามข้อมูลเบื้องต้นของผู้สมัคร”นักวิทย์ผอมแห้งขยับเลนส์แว่นตาเล็กน้อยส่งยิ้มจางๆมา

    “อายุ 23 ปี จบการศึกษาแพทย์ด้านจิตวิทยาที่มหาลัย เดอฟร้อง ประวัติการศึกษายอมเยี่ยมทีเดียว พร้อมรับการทดสอบมั้ยครับ ?”เขาต้องคุมงานนี้ด้วยตัวเอง เพื่อกันทุกข้อผิดพลาด และความรู้สึกผิดในอดีตด้วย

    “คะ ไม่ทราบว่าเป็นการทดสอบแบบไหนคะ?”วายุถาม พรางเดินเข้าไปในห้องทดลองสีขาวปลอด ดร.เจฟหันมาตอบเธอแบบยิ้มๆ

    “อ่อ เป็นการทดสอบในโลกเสมือนครับ เราจะให้คุณเข้าไปผม งานวิจัยโดยตรงหากคุณไม่เป็นที่สนใจของเขา คุณก็ต้องตกรอบครับ”เขาผายมือให้เธอมองร่างที่นอนนิ่งในแคปซูล

    ชายหนุ่มร่างกำยำผมสีทองคำ ดวงตาเรียวคมแม้จะหลับตานิ่งกลับดูร้ายกาจอย่างบอกไม่ถูก

    “แล้วคนที่เข้ามาก่อนหน้านี้ เขาไม่สงสัยเอาหรอคะ?”เธอถาม

    “อ่อ เราใช้การกรองตัดขาดจากสมองในที่ที่คุณไปพบเขาจะเป็นการพบเขาที่มีแต่สัญชาติญาณสัตว์ป่า”เขาบอก

    “แต่มันค่อนข้าง...”วายุถอยห่าง

    “ความเสี่ยง แต่ที่ที่เราทดสอบเป็นโลกเสมือนความเสถี่ยนต่ำหากเขาไม่พอใจคุณก็จะไม่ตาย นี้ละครับประโยชน์ของโลกเสมือน”ดร.เจฟตอบ “ถ้าคุณไม่ประสงเราจะยกเลิกการทดสอบทันที”วายุคิด ความเสี่ยงแทบเป็นศูนย์แต่ว่า...

    ตัณหาความใคร่รู้ของเธอกลับมากกว่า เธอคิดแล้วอย่างน้อยแค่ตายในโลกเสมือนคงไม่ร้ายแรงมากนัก

    “ตกลงคะ แต่ว่าหากเขาสนใจทางคุณจะทำยังไงต่อค่ะ”วายุถามกันเหนียวอย่างน้อยเธอจะน่าจะสวยพอให้มังกรพอใจ

    “เราก็จะพาคุณออฟไลน์และไปพบเขาในโลกมังกรจำลองของเขา อย่างน้อยเขาคงรู้สึกคุ้นเคยคุณในระดับหนึ่งและยอมรับคุณได้”วายุพยักหน้า ให้เจฟพาเธอไปทำความเข้าใจกับอุปกรณ์เละทำการเข้าโลกเสมือน...

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×