อ่า... ตื่น

[อ่า… ตื่น]

คนที่อ่านตอนนี้คงรู้สึกเหมือนเป็นคลิ๊กเบทของคนแต่งเมากาวคนหนึ่งสินะ

อ่า… ถ้าเป็นงั้นจริงผมก็คงรู้สึกแย่ที่ต้องเป็นตัวละครของคนแต่งเมากาวคนนี้จริง ๆ 

[แล้วที่นี้มันที่ไหนกันหว่า]

ผมที่จ้องมองลงไปที่เหวข้างหน้า พร้อมสูดหายใจลึก ๆ 

เมื่อคืนผมนอนหลับฝันดีมาก ส่วนเนื้อหาความฝัน … ทำไมต้องเล่าด้วยล่ะ?

ช่างเรื่องนั้นแล้วมาว่ากันต่อ พอผมตื่นขึ้่นผมก็มาอยู่ตรงนี้แล้ว…

ผมเผลอพูดออกไปว่า … กลับไปอ่านข้างบนเอาเองละกัน ก็ถ้ามันเป็นเรื่องแต่งแค่ย้อนกลับไปอ่านข้างบนก็พอแล้วเปล่า

แต่จะว่าไปมีคนบอกว่า ถ้าเราตายในโลกแห่งความฝันเราจะกลับโลกจริงได้ใช่ไหม …

[ลองดูละกัน]

ผมเลยกระโดดลงไปที่เหวนั้น…

แต่… ยังก่อน … ไอบ้าใครจะกระโดดลงไปฟระ … เอ็งมันบ้าหรือเปล่า… อ่ะ

ภาพที่อุตส่าห์สร้างมา… เอาเถอะ แต่ใครจะเอาละ ถ้ามันไม่ใช่ความฝันมันก็ตายจริงเลยนะ

ผมยังมีเรื่องอยากทำอยู่นะ จะตายไม่ได้… แปบนะ

ผมลองมองไปรอบ ๆ ว่ามีอะไรบ้างหรือเปล่า พอผมมองไปด้านหลังผมก็เจอกับกล่องแปลก ๆ 

ถามได้ใครจะเปิดกล่องแบบนั้นกัน น่าสงสัยจะตาย …

เอะ… ใช่ มือผมเปิดกล่องนั้นไปแล้ว อยู่ ๆ ก็มีอะไรพุ่งออกมา… 

[อะไรวะเนี่ย…]

ผมที่ตกใจ แล้วผมก็… ไอคนแต่งหยุดเลยนะ…

ใช่ อยู่ผมก็หงายหลังแล้วร่วงลงเหวไป…

อ่า… มันคงจบแล้วสินะชีวิตนี้ … มีอะไรมากมายเลยนะ กะซิก

แล้วผมก็ตื่นขึ้นบนเตียงเดิม ๆ ของผม…

เพิ่มเติมคือขาตะคริวรับประทานไปเรียบร้อย…

แต่ก่อนที่ผมจะครวญครางกับความเจ็บปวด ผมกับมีคำที่อยากพูดขึ้นมาเฉย…

ใช่ [อ่า…ตื่นแล้วสินะ]