ความอาลัย

มีชายคนหนึ่งที่ได้แต่ถอนหายใจออกมา
"ถ้าวันนั้นเขาเลือกที่จะทำสิ่งนั้น มันคงไม่เป็นแบบนี้"
ชายคนนั้นพูดลอย ๆ ออกมา แต่ถึงกระนั้น บริเวณรอบ ๆ ชายคนนั้นก็ไม่ได้มีผู้คนที่จะได้ยินเสียงนั้น
คำพูดที่ชายคนดังกล่าวได้พูดขึ้นก็คงเป็นประโยคที่หลาย ๆ คนบนโลกนี้คิดขึ้นมา

ถ้ารู้ว่าจะไม่ถูกหวย ก็คงไม่ซื้อหรอก
ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้ ก็คงไม่เลือกทางนี้หรอก 
จะให้โทษตัวเองในวันนั้นเหมือนเป็นการปัดความรับผิดชอบ
จะโทษว่า สถานการณ์มันพาไป ถ้าไม่เลือกทางเลือกนี้ก็คงจบไปแล้ว
แต่พอกลับมาย้อนคิดดู จริง ๆ มันอาจจะมีทางที่ดีกว่าตอนนี้ก็เป็นได

ผู้ชายได้จ้องไปที่ภาพ ๆ หนึ่ง แล้วน้ำตาก็ไหลออกมา 
ราวกับชายคนนั้นไม่ได้ร้องไห้บ่อย หยดน้ำตาที่ไหลออกมามีขนาดเป็นหยด ไม่ได้ไหลออกมาเป็นสาย
ชายคนนั้น ได้แต่อ้าปากส่งเสียงออกมา 

เรื่องราวที่ผ่านมาแล้วมันก็ถือเป็นประสบการณ์ เป็นเหตุการณ์ให้เราได้ย้อนกลับมาคิด
ดังวิชาประวัติศาสตร์ที่ครูมักจะพร่ำ กล่าวเสมอถึงความสำคัญของวิชาว่า
“วิชาที่เรียนรู้เพื่อไม่ให้เกิดเหตุการณ์นั้นซ้ำอีก”

ตัวผมที่อยู่ตรงนี้ก็ได้แต่ทำใจแล้วจ้องไปที่แผ่นหลังของชายคนนั้น คนที่อ้าปากส่งเสียง
ด้วยความที่อารมณ์มันพาไป ผมเลยจะเอามือไปลูบหลัง 
แต่ผมอาจจะลูบแรงไป ชายคนดังกล่าวก็หันมาพร้อมกับ…
ใบหน้าที่ยิ้มแย้มเพราะหัวเราะออกมาเต็มที่

“โทษที ก็เห็นนายบอกว่าจะไม่ซื้อหวยอีกแล้ว พอวันนี้ถูกหวยกินอารมณ์มันเลยพาไป”
ชายคนดังกล่าวก็ขอโทษผม
 

“ก็นายนะ บอกว่าถ้าซื้อแล้ว จะแนะนำสาวให้นิหว่า”

“ก็แนะนำให้แล้วนิ เป็นไง สาวสวยขนาดนั้น ดีเลยไม่ใช่หรอ”

“ก็แย่ละ สวยกับผีสิ… แล้วนี่ยังมีหน้ามาหัวเราะกันอีกนะ”

ผมว่าความอาลัยของผมคงไม่ใช่การซื้อหวย แต่คงเป็นการคบหมอนี่เป็นเพื่อนมากกว่า…
แต่ก็นะ บางทีแบบนี้ก็ไม่แย่เหมือนกัน ในใจลึก ๆ ผมอาจจะคิดแบบนั้นก็ได้