คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : 5 | alcoholic fruitpunch
5 | alcoholic fruitpunch
"เหมือนเราได้เริ่มใหม่เลยว่าไหม?"
เมื่อไม่ได้รับปฏิกริยาใดๆตอบกลับมา อูฮยอนเลยดึงมือกลับ ยกขึ้นเขี่ยแก้มตัวเองพลางมองสีหน้าของซองกยูแล้วยิ้มแหย ดวงตาเรียวเล็กแวววาว ริมฝีปากที่เม้มแน่นสั่นไหวราวกับจะร้องไห้ คิ้วตกลู่เหมือนทุกทีที่คนอายุมากกว่ากำลังก่นด่าตัวเองอยู่ในใจ ถ้าไม่ใช่เพราะเก้าอี้ที่มีระยะห่างพอสมควร เขาก็คงไม่ลังเลที่จะดึงซองกยูเข้ามากอดปลอบแล้วลูบหลังเหมือนที่ทำกับเด็กเล็กๆ ต่อให้อีกฝ่ายจะพยายามวางตัวให้เป็นผู้ใหญ่ตลอดเวลา บางทีเจ้าตัวก็เหมือนเด็กกว่าที่คิด
"ถ้าย้อนเวลากลับไปตอนนั้นได้– ไม่เอาดีกว่า" เขาพูดเองเออเองแล้วก็หัวเราะเอง ซองกยูกระพริบตาถี่ๆด้วยใบหน้าที่แสดงถึงความงุนงงอย่างเห็นได้ชัด "ใช่ ใช่ เริ่มใหม่แหละดีแล้ว"
"อะไรของนาย?" ซองกยูถามด้วยเสียงติดสูง ก่อนจะเบ้ปากเมื่อเห็นเบียร์เยอรมันสามแก้วโตที่อูฮยอนสั่งมา คนอายุน้อยกว่ายกขึ้นดื่มจนพร่องไปครึ่งแล้วบีบบังคับให้ซองกยูไปหนึ่งแก้ว
"สมมติว่าถ้าเราไม่รู้จักกันมาก่อน แล้วให้มานั่งมองหน้ากันแบบนี้–"
อูฮยอนยื่นหน้าเข้ามาแล้วล๊อคสายตาเอาไว้ที่ใบหน้าของคนอายุมากกว่านิ่ง สังเกตุทุกๆรายละเอียดด้วยความจดจ่อ ทุกการเคลื่อนไหวเล็กๆน้อยๆของแก้วตาก็ยิ่งทำให้ซองกยูหดตัวถอยไปอีกทีละนิด พอมานั่งนิ่งให้มองอย่างพินิจวิเคราะห์ เขาก็อดรู้สึกประหม่าขึ้นมาไม่ได้
"ถ้าพี่มองหน้าผมบ้าง พี่เห็นอะไร?"
ซองกยูดูจะเสียศูนย์ไปไม่น้อย คิ้วขมวดยุ่งพลางท่องคำถามที่ได้ยินซ้ำไปซ้ำมา ดวงตาก็ปิดๆเปิดๆจ้องมองอูฮยอนด้วยความตั้งใจ เอียงศรีษะแล้วก็จ้องหน้าของอีกฝ่ายอยู่ซักพัก
"ที่ฉันเห็นก็คือผู้ชายอายุประมานยี่สิบกว่า ผมสีดำ หน้าเล็ก กรามคมๆ ตาออกง่วงนอนหน่อยๆ..." ซองกยูว่าไปแล้วก็ใช้นิ้วชี้ไล่ไปทีละอย่าง "อ้อ ริมฝีปากล่างนี่แหละที่เด่น"
"ผมสรุปให้มั้ย?" อูฮยอนเปรยออกมาด้วยรอยยิ้มมุมปาก ซองกยูชะงักมือแล้วยืดตัวขึ้นหลังตรงเหมือนเดิม
"สรุปอะไร?"
"สรุปว่าผมหล่อ"
ถ้อยคำและน้ำเสียงที่มั่นใจเต็มประดาทำเอาซองกยูเกิดสำลักน้ำลายตัวเองก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ เขายื่นมือออกไปผลักไหล่ของอูฮยอนเบาๆ โดยที่เจ้าของถ้อยคำก็ได้แต่ฉีกยิ้มกว้างจนตาหยี
"มีแค่นายจริงๆ ที่พลิกบรรยากาศได้ไวขนาดนี้" ซองกยูยกฝ่ามือขึ้นแตะขอบตาปาดเอาน้ำตาที่เล็ดออกมานิดหน่อยจากการหัวเราะ เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆแต่ก็ยังหัวเราะต่อเบาๆ
"ยอมรับมาเถอะน่า ไม่มีผมแล้วชีวิตพี่คงน่าเบื่อพิลึก"
"นายนี่มัน–"
your smile is almost blinding
renders me speechless with just a glance
and i know it baby, i'm falling so hard
อูฮยอนหันขวับไปยังแพลตฟอร์มดีเจที่ดูเหมือนจะมีการปรับเปลี่ยนช่วงของการเปิดเพลง เพราะบทเพลงที่ดังขึ้นมาในตอนนี้กลับกลายเป็นเพลงป็อปฟังสบายของนักร้องเดี่ยวชื่อดัง ด้วยเนื้อเพลงที่เป็นภาษาอังกฤษล้วนและทำนองติดหู ทำให้เพลงนี้เป็นเพลงฮิตอยู่ในช่วงเวลาหนึ่ง
และทำไมอูฮยอนถึงรู้ละเอียดนัก ก็มันเป็นเพลงที่เขาแต่งนี่นา
"Free-falling"
"อะไรนะ?"
"เพลงนี้" อูฮยอนหันกลับมามองซองกยูที่ดูเหมือนจะจำขึ้นมาได้เหมือนกัน "ชื่อ Free-falling"
"นายชอบเล่นคำเนอะ อย่างเพลงที่ชื่อ Tightrope... ใช่ ฉันชอบเพลงนั้นมากเลยนะ" น้ำเสียงของซองกยูฟังดูสดใสขึ้นมาในพริบตาเดียว เวลาพูดถึงอะไรที่ตัวเองสนใจล่ะก็มักจะเป็นแบบนี้
"พี่ยังฟังเพลงของผมอยู่?"
ซองกยูยู่หน้าไปกับคำถามและสีหน้าติดประหลาดใจของคนอายุน้อยกว่า ไม่ใช่ว่าอูฮยอนคิดว่าอีกฝ่ายจะลบทุกอย่างเกี่ยวกับเขาไปหมด แต่มันก็ยังน่าดีใจอย่างประหลาดที่อีกฝ่ายฟังเพลงของเขาและยังนึกถึงกัน น่าแปลก ทั้งๆที่เจ้าตัวก็ไม่น่าจะรู้ว่าเขาแต่งอีกเพลงให้จบไม่ได้ ถึงได้แต่งเพลงที่นั่งฟังอยู่นี้ออกมาแทน แต่ซองกยูกลับโยงทั้งสองเพลงเข้าด้วยกันได้
"ฟังสิ ก็ฉันชอบนี่นา" ซองกยูตอบกลับหลังจากกลืนเบียร์เย็นๆลงไปทั้งแก้วเนื่องจากความหงุดหงิดเล็กๆ อูฮยอนเอาอะไรคิดถึงได้ถามคำถามนั้นออกมา? คิดว่าเขาใจร้ายขนาดนั้นเลยรึยังไง?
"พี่ชอบแต่เพลงที่ผมแต่งไม่จบ..."
ถึงแม้อูฮยอนจะเปรยออกมาเบาๆ ซองกยูก็ยังได้ยิน เขาเลิกคิ้วก่อนจะเอื้อมมือออกไปดึงเบียร์ที่เหลืออีกแก้วเข้ามากับตัว อูฮยอนอ้าปากกำลังจะท้วงแต่ก็หยุดกึก เขากระพริบตามองใบหน้าที่เริ่มขึ้นสีน้อยๆและตัวที่โน้มไปข้างหน้า ทิ้งน้ำหนักลงบนโต๊ะไม้
"พี่ซองกยู"
"หืม?" น้ำเสียงเนือยๆตอบกลับมาสลับกับการยกเบียร์ขึ้นดื่มอึกใหญ่ อูฮยอนรู้สึกเหมือนว่าคิ้วของเขากระตุกวูบก่อนจะยกนิ้วจำนวนหนึ่งขึ้นมาจ่อที่ดวงตาเลื่อนลอยของซองกยู
"กี่นิ้ว?"
จริงๆอูฮยอนไม่ต้องถามก็ได้ ดูจากการเอียงศรีษะน้อยๆและใบหน้าว่างเปล่าแบบนั้น เขาก็สรุปได้เลยว่าซองกยูคงเริ่มกรึ่มๆ เขาไม่แน่ใจนักว่าอีกฝ่ายเป็นยังไงเวลาเมาถึงแม้จะรู้จักกันมานานก็ตาม เท่าที่ดูจากเวลานี้ที่ดื่มเอาๆ ก็ท่าจะเป็นแบบที่หยุดดื่มไม่ได้ อูฮยอนสงสัยอยู่เหมือนกันแต่อีกใจก็ไม่อยากจะเสี่ยง
"เจ็ด?"
อูฮยอนสำลักน้ำลายตัวเองแล้วแสร้งทำเป็นไอค่อกแค่กกลบเสียงหัวเราะที่มันรุดขึ้นมาตามคอ เขาพยายามกลั้นหัวเราะในขณะจับจ้องสามนิ้วของตัวเอง ตาคงพร่ามัวถึงระดับหนึ่งแล้วล่ะถ้ามองมันเป็นเจ็ดได้ แล้วคนปกติที่ไหนเค้ามีนิ้วถึงเจ็ดกันเล่า
"อะไรของนายเนี่ย อูฮยอน?" แล้วซองกยูที่ไม่ค่อยจะเข้าใจในสถานการณ์ก็บ่นหงุงหงิงออกมาเสริม เสียงที่ออกมาติดสูงหน่อยๆ เป็นโทนเสียงที่จัดกลุ่มแล้วคล้ายๆกับการคร่ำครวญเวลาอะไรไม่เป็นดั่งใจ อูฮยอนนึกอยากจะสั่งอะไรมาให้ซองกยูลองอีกซักแก้วสองแก้ว แต่บางทีเขาก็ยังพอมีจริยธรรมอยู่บ้าง
"เฮ้ย ผมไม่เลี้ยงพี่แล้ว เอาคืนมา"
อูฮยอนพูดแล้วก็แย่งแก้วเบียร์ที่เหลืออยู่เพียงค่อนแก้วกลับมา เพราะดูท่าคิมซองกยูจะเป็นประเภทที่เมาแล้วพูดไม่รู้เรื่อง และก็อาจจะขี้บ่นขึ้นอีกเป็นเท่าตัว คงไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ
"อือ จริงๆแล้วฉันไม่อยากดื่มหรอกนะ..." ซองกยูเหลือบมองแอลกอฮอล์สีทองแล้วแลบลิ้นเลียริมฝีปากเล็กน้อย "ปล่อยให้เมาไม่ได้หรอก"
"ท่าจะสายไปแล้ว ผมว่า" อูฮยอนกรอกตาแล้วรีบจัดการเบียร์ที่เหลือให้หมดไปซะ ดวงตาเป็นประกายวิบวับแบบนั้นแสดงว่าเครื่องเริ่มติดแล้วสิ มันทำให้เขารู้สึกผิดพิลึก อูฮยอนถอนหายใจแล้วนั่งมองคนข้างกายซักพัก เมื่อเห็นซองกยูกระพริบตาถี่ๆแล้วแตะไปรอบๆขอบตา เขาเลยเอ่ยถามขึ้นว่าเป็นอะไร
"แสบตา... ไปห้องน้ำหน่อยนะ? ฉันอยากไปเอาคอนแทคเลนส์ออก" ซองกยูลุกขึ้นพร้อมกับดึงข้อมืออูฮยอนไปด้วย คนถูกลากก็ได้แต่ตามไปอย่างงงๆ เสียงเพลงเริ่มเลือนหายไปทีละนิดเมื่อเข้ามาในทางเดินที่แคบและยาว ก่อนจะมาถึงจุดหมายอย่างปลอดภัย ถ้าไม่นับตอนที่ซองกยูเกิดสะดุดเท้าตัวเองเข้าจนเขาเกือบจะพยุงเอาไว้ไม่ทัน
"ถ้าถอดออก พี่ก็มองอะไรไม่ชัดน่ะสิ"
"เออ ใช่ แล้วทำไงดี?"
"เอ่อ พี่ซองกยู"
"หืม?"
อูฮยอนยิ้มแห้งแล้วกำขอบอ่างล้างหน้าแน่น เซรามิกแข็งๆที่กดอยู่ตรงสะโพกมันก็ไม่ได้สบายซักเท่าไหร่และมันจะดีมากหากว่าเขาสามารถเขยิบออกไปได้ ถ้าไม่ติดว่าซองกยูยืนอยู่ตรงหน้าในระยะประชิดแบบนี้ล่ะนะ ลมเย็นๆจากพัดลมระบายอากาศพัดผ่านช่องว่างระหว่างกันจนรู้สึกหนาวสันหลังวูบ แล้วหัวใจเขาก็แทบหล่นเมื่ออีกฝ่ายยื่นหน้าเข้ามาใกล้อีกสเต็ป
"น่าจะแค่ฝุ่นเข้าตา..."
ซองกยูพูดว่าอะไร อูฮยอนเหมือนจะจับใจความไม่ค่อยได้ เพราะสิ่งเดียวที่เขาเห็นก็คือแพขนตาที่กระพริบเร็วๆและสายตาของเขาก็ตกลงไปยังปลายลิ้นเล็กๆที่เล็มเลียริมฝีปากมันวาวอย่างไม่รู้ตัว ให้ตายเถอะ–
"อู~ฮยอน"
มันคงจะไม่ดีแน่ๆถ้าเกิดเขาทำตามใจตัวเองแล้วดึงคนตรงหน้าเข้ามาจูบทั้งๆที่ยังคุยกันไม่เรียบร้อย ซองกยูอาจจะตกใจ แล้วก็อาจจะประเคนหมัดงามๆให้ซักที สรุปแล้วที่เขาอดทนมาทั้งคืนนี่มันจะพังทลายลงในเวลานี้อย่างนั้นหรือ?
"นี่! ดูตาให้ฉันหน่อย!"
อูฮยอนได้สติขึ้นมาพร้อมกับเสียงร้องเรียกและมือที่ตบลงบนแก้มเบาๆ เขากลืนน้ำลายดังเอื๊อกเมื่อเห็นดวงตาเรียวเล็กที่หรี่มองอย่างหงุดหงิดเพราะเขาไม่รับคำสั่งได้ไวพอตามที่เจ้าตัวต้องการ เอาวะ... เขาแตะปลายนิ้วลงบนขอบตาล่างอย่างแผ่วเบาและบังคับสายตาให้จดจ่ออยู่ที่แก้วตาสีช็อคโกแลต ถึงจะมีเผลอเลื่อนสายตาต่ำลงไปยังริมฝีปากที่เม้มแน่นทุกที ทุกทีที่เขาดึงสายตาตัวเองขึ้น ดวงตาอีกคู่ก็เหมือนจะขยับตาม
"พี่ซองกยู อย่าหลุบตาสิ–"
สถานการณ์แบบนี้ อย่าบอกนะว่า–
"อูฮยอน... ที่แสบน่ะ ตาขวา"
คนถูกเรียกสะดุ้งเฮือก สติพลันกลับมายังกายหยาบและสัมผัสทั้งห้าก็กลับมาทำงานดังเดิม อูฮยอนกระพริบตาปริบๆแล้วเปลี่ยนไปสนใจตาขวาตามที่ถูกสั่งมาอย่างร้อนรน เขาเป่าลมเย็นๆอย่างแผ่วเบาแล้วผละออกเพื่อที่จะมองซองกยูกระพริบตาสองสามครั้ง เขาถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกทันทีที่เห็นรอยยิ้มกว้างจากอีกฝ่าย ถ้าหมดธุระแล้วก็คงเป็นอิสระซักที– ทำไมที่เอวถึงร้อนๆ?
ซองกยูไม่ขยับ ไม่ถอยออกไป ไม่ทำอะไรทั้งนั้น อีกฝ่ายก็ยืนจ้องพร้อมกับเลื่อนสายตาไปรอบๆใบหน้าของเขา ความร้อนที่ใกล้ๆเอวมันหายไปหนึ่งข้าง แต่ลอยขึ้นมาแตะที่กรามแทน ปลายนิ้วเรียวลูบไปตามสันกรามแผ่วเบาอย่างใจเย็น
"นายดูโตขึ้นเนอะ..."
สัมผัวที่เบาหวิวราวกับขนนกมาหยุดอยู่ที่ปลายคางแล้วใช้นิ้วโป้งกดลงไปเบาๆ ซองกยูหัวเราะคิกเมื่อรู้สึกถึงสัมผัสทิ่มแทง
"นายโกนไม่สะอาดเลยนะ"
เฮ้ย อูฮยอนยอมรับว่าเขาไม่พร้อมอย่างแรงกับสถานการณ์แบบนี้กับคนที่เขาแอบรักมานานค่อนชีวิต ผู้ชายที่ไม่ชอบถูกเนื้อต้องตัวและขยาดการถูกเอาอกเอาใจจนเวอร์เป็นที่สุดคนนี้ กำลังลูบคลำใบหน้าของเขาแถมยังหัวเราะไปกับมัน อย่าบอกนะว่า–
"พี่เมาแล้วนะ..." เสียงกระซิบเพียงใต้ลมหายใจออกมาสั่นกว่าที่คิด ซองกยูหยุดมือแล้วช้อนตาที่เป็นประกายคู่นั้นขึ้นมองด้วยรอยยิ้มน้อยๆ
"นายพูดว่าอะไรนะ?"
เป็นครั้งแรกที่อูฮยอนรู้สึกว่าเขาไม่สามารถรับมือกับซองกยูได้ จะต้องทำยังไง? ถ้าต้องรอให้อีกฝ่ายสร่างเมาอย่างเดียว จะหัวใจวายตายไปก่อนรึเปล่า? ถ้าให้พูดตามตรง เขาพอจะรู้สึกตัวว่ามีคนเดินเข้าออกมาเยอะพอสมควรแล้ว แต่เหมือนว่าเขาทั้งสองคนลืมนึกถึงสิ่งแวดล้อมรอบตัวไปเสียสนิท มนุษย์มีฟังค์ชั่นระเบิดตัวเองไหม?
"พี่–เมา–แล้ว" อูฮยอนหายใจเข้าลึกแล้วย้ำเป็นคำๆด้วยเสียงหนักแน่น ให้มั่นใจว่าซองกยูจะสามารถประมวลผลในสิ่งที่ได้ยินได้
"เหรอ?"
ใช่! อูฮยอนยกฝ่ามือขึ้นทาบหน้าผากแล้วพยักหน้าให้กับคนที่เอียงคอถามอย่างซื่อๆ
"งั้นก็ช่วยไม่ได้เนอะ~"
!!!
ผ่านไปซักพักใหญ่ๆ โดยที่มีอูฮยอนยืนตัวแข็งทื่อด้วยสีหน้าเหวอๆ ซองกยูหลุดขำพรืดหลังจากตีหน้านิ่งมาตั้งนาน เขาบีบเอวของคนเด็กกว่าแรงๆแล้วยกข้อนิ้วขึ้นเคาะหน้าผากมนเบาๆ "กลับมายังดาวโลกได้แล้ว อูฮยอน~"
"พี่– เมื่อกี้ พี่แกล้งผมใช่มั้ย?"
ซองกยูไม่ตอบอะไร เขาฉีกยิ้มแล้วยกมือทั้งสองขึ้นบีบแก้มนุ่มไปมาอย่างมันเขี้ยว
"ฉันคอไม่แข็งเท่าไหร่ แต่ก็ยังไม่เมาถึงขนาดนั้นหรอก"
แต่ก็กลายเป็นคนขี้เล่นขึ้นมาอย่างน่าอัศจรรย์อยู่ดี อูฮยอนได้แต่คิดอยู่ในใจพลางพยายามที่จะทำให้หัวใจสงบลง เขาขยี้ผมตัวเองจนยุ่งเหยิงก่อนจะรีบหันเข้าหากระจกแล้วจัดมันให้กลับเข้าที่ดังเดิม อูฮยอนหุนหันออกมาจากห้องน้ำหลังจากสังเกตุเห็นว่าซองกยูเดินออกไปแล้ว โดยที่คนอายุมากกว่าก็ยืนกอดอกรอพร้อมกับยิ้มให้ด้วยสีหน้าที่ภาคภูมิใจเสียเหลือเกิน อูฮยอนรู้สึกคิ้วกระตุก สนุกมากไหมเนี่ย?
"ไง ดื่มกันต่อไหม?"
คำถามของซองกยูยังไม่ทันจะได้รับคำตอบ เขาก็รู้สึกว่ามีแรงดึงให้ร่างเอนไปข้างหลังก่อนที่จะกระทบเข้ากับอะไรแข็งๆและไออุ่นที่แผ่ซ่านเข้ามา ดวงตาเรียวเล็กกระพริบปริบๆมองท่อนแขนที่พาดผ่านไหล่อย่างงุนงง แต่ก็ไม่ปล่อยให้เขาได้สงสัยนาน เสียงทุ้มต่ำที่ดังอยู่ข้างหูทำเอาหัวใจหล่นวูบ
"เมินฉันสนิทเลยนะ ซองกยู"
tbc→
เอ๊ะ... เอ๊ะ ทำไมมีแววจะดราม่า Σ(° Д ° )
กำลังทำการบิ้วท์พล็อตต่อไป... lol orz
ตามจริงแอบคิดว่าถ้าพี่ซองกยูเมา อาจจะเป็นแบบทำลายข้าวของก็ได้ ฮา
ความคิดเห็น