คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ : Wanna kick!
บทนำ
Wanna kick!
2 วันก่อน
เย็นวันอาทิตย์ อาทิตย์! พรุ่งนี้ก็ต้องไปโรงเรียนนะสิ TT ไม่นะฉันยังไม่พร้อมกับเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้น สาวน้อยพิ้งค์กี้พายดับอนาถคาโรงเรียนสว่างจรัสแสง โฮกกกก TOT ตอนนี้เมฆหนาทึบ ลมพัดแรงจนบานหน้าต่างของฉันสั่นเป็นเจ้าเข้า นี่วันวันสิ้นโลกใช่ไหม? ใช่หรือไม่ใช่ไม่รู้ แต่ที่รู้ๆพรุ่งนี้วันสิ้นชีวิตของฉัน! ฉันมองลอดหน้าต่างออกไปก็พบว่าพ่อกำลังเทรนนักมวยหน้าใหม่ใสกิ้ง กล้ามเป็นมัดๆ ตั้งแต่แขนยันขา ผิวขาวจั๊วตั้งแต่หน้ายันตู้ด ไม่ให้เห็นตู้ดได้ไงก็เล่นถกกางเกงซะจนจะถึงง่ามอยู่แล้ว หน้าตี๋หมี่เกี๊ยว แต่ก็หล่อเหมือนจางกึนแซก แต่นี่ไม่ใช่เวลามายืนส่องตู้ดผู้ชาย! ฉันเลื่อนผ้าม่านลายคุกกี้สีชมพูปิดกระจกหน้าต่าง แล้วสาวขาเรียวที่ภาคภูมิใจมาตั้งแต่เกิดไปที่เตียงเดี่ยวขนาดกำลังน่ารักเหมาะกับเบ้าหน้าของฉัน
‘ฟุบ’ เตียงน้อยน่ารักยุบฮวบ แล้วก็เด้งดึ๋งตามแรงที่ฉันกดลงไปด้วยก้นที่ทำให้สาวๆอิจฉา และหนุ่มๆเลี้ยวมองจนคอแทบหัก! ฉันมีหุ่นที่เพอร์เฟค เพราะฉันออกกำลังกายกระชับสัดส่วนมาโดยตลอด ด้วยการเตะกับคนในค่ายมวยตัวเอง =__= ฉันชอบเตะมวย โดยเฉพาะมวยไทย ไม่ว่าจะท่าหนุมานถวายแหวน ปักษาแหวกรัง จระเข้ฟาดหาง และอื่นๆอีกมากมายให้อธิบายแต่ละท่าทั้งวันก็ไม่หมด ท่าที่ชอบที่สุดคือจระเข้ฟาดหาง เพราะเป็นท่าเตะที่เหมาะกับเรียวขางามๆของฉันมาก เวลาสวิงขาของตัวเองอย่างสง่างาม มันเหมือนสะกดคนทั้งโลกให้มองมาที่ขาฉันเลยแหละ แล้วตอนนี้ฉันก็รู้สึกอยากจะเตะใครบางคนซะด้วยสิ!
‘ก้อกๆๆ!’ “พาย ออกมาคุยกันก่อน” เสียงทุ้ม นุ่ม ที่คุ้นเคยของชายที่เคาะห้องฉัน ทำให้ฉันเดินไปเปิดประตูอย่างเสียอารมณ์
‘ผ่างง!’ “ไปให้พ้น” ฉันพูดพลางจ้องเขม็งที่ดวงตาคมลึกสีนิล ที่สะท้อนกับแสงไฟสีส้มในห้องของฉัน ทำให้มันเปลี่ยนเป็นสีส้มอ่อนประกายวับๆ จมูกโด่งได้รูป และเรียวปากหยักสวยสีแดงสดธรรมชาติผิวขาวซีด หน้าค่อนข้างออกไปทางตะวันตก แหงล่ะ หมอนี่เป็นลูกครึ่งเหมือนฉัน แต่คนละประเทศ หมอนี่เป็นลูกครึ่งไทย-อิตาเลียน ส่วนฉันน่ะไทย-อังกฤษ ใบหน้าขาวใสรับกับผมสีน้ำตาลแดงลากไทร สไลด์ยาวจนถึงต้นคอ ในชุดนักเรียนมอปลายเอกชน เสื้อเชิ้ตสีขาว เน็คไท้สีเทา กับสูทสีดำที่ปลดกระดุมทุกเม็ด พร้อมกางเกงขายาวสีดำ ภาพรวมองค์ประกอบตรงหน้าฉันนี้มันไม่ต่างอะไรกับหนุ่มหล่อที่หลุดออกมาจากไฟนอลแฟนตาซีมาเกยอยู่หน้าประตู
“^__^” หมอนี่ยิ้มอย่างมีความสุข ผิดกับหน้าฉันที่มุ่ย ไม่รับแขก
“อยากโดนเตะหรอไงกวาโน” ฉันใช้มือดันบานประตู เอียงตัวหกสิบองศา แล้วกำลังจะเหวี่ยงขาใส่ผู้ชายที่ยืนยิ้มกวนประสาทตรงหน้า กวาโนนักเรียนมอปลายห้องคิง ห้องเดียวกับฉันเองแหละ โรงเรียนสว่างจรัสแสง เป็นโรงเรียนเอกชนที่มีชื่อเสียงในเรื่องหน้าตาของนักเรียน (มันน่าภูมิใจไหม? ควรเปลี่ยนเป็นการศึกษาสิ) ก็แต่ละคนถ้าไม่เป็นดาราก็เน็ตไอดอล ส่วนฉันน่ะหรอไม่ได้เป็นดารงดารากับเขาหรอก ไม่ใช่ว่าไม่สวยนะ แต่ฉันไม่อยากเป็นต่างหาก
“โว่ว โว่ว ! โอเคๆฉันไม่ยิ้มแล้ว” กวาโนใช้มือจับขาฉันไว้ไม่ให้เตะ ฉันกระตุกขาออกจากมือเขา แล้วกลับมายืนตามแนวแรงโน้มถ่วงของโลก โดยหย่อนขาข้างซ้าย พร้อมท้าวสะเอว
“-*-“ นายต้องบ้าไปแล้วแน่ๆที่บุกมาถึงบ้านฉัน แล้วที่บ้ากว่าก็คือพ่อปล่อยให้ตาบ้านี่ขึ้นมาเคาะถึงประตูห้องฉันได้ไง!
“ฉันขอโทษ ดีกันนะคุณแฟน” นั่นยิ่งทำให้ฉันไม่อยากยกโทษให้โว้ยยย!
“อยากโดนเตะมากใช่ไหม?”
“ โถ่ว.. คุณพิ้งค์กี้พายคร้าบ ช่วยฉันหน่อยสิ”
“นายไปป่าวประกาศทั้งโรงเรียนแบบนั้น แล้วมาพูดแค่ขอโทษ นายคิดว่าฉันเป็นเด็กสองขวบหรอ!” ฉันแผดเสียงใส่ จนนายกวาโนต้องยกมือขึ้นมาปิดหู
“ถ้าไม่ทำแบบนั้นเธอก็ไม่ยอมเป็นแฟนฉันง่ายๆน่ะสิT^T” กวาโนทำปากเบะ เหมือนเด็กจะร้องไห้ นายช่วยรักษาภาพพจน์เดือนโรงเรียนหน่อยได้มะ-__-
“นายทำไปฉันก็ไม่เป็นแฟนนายอยู่ดี ไม่มีวันเว้ย!” นายเล่นไปประกาศในงานกิจกรรมโรงเรียนว่าฉันเป็นแฟนที่รักมาก แล้วคบกันมานานแล้วด้วย ใช้สมองส่วนไหนคิดหะว่าคบกันมานาน! นอกจากเด็กในโรงเรียนจะรับรู้แล้ว เด็กโรงเรียนอื่นก็รับรู้ไปด้วย! ชื่อเสียงของเด็กเป็นเลิศด้านกิจกรรมของฉันป่นปี้หมดแล้วเพราะนายกวาเน่าคนเดียว!
“ฉันสัญญาว่าจะรักเธอคนเดียว ไม่นอกใจ^^”
“ตลกมากป่ะ-_-”
“ให้ล้านนึงเลยเป็นไง” นี่เอาเงินมาล่อหรอ! ฉันไม่ได้อัตคัดถึงขั้นยอมเอาตัวเข้าแลกเพื่อเงินนะไอ้บ้า
“ไม่”
“เงินล้าน พร้อมรถปอร์เช่”
“ไม่อยู่ดี” เอารถมาล่อหรอ ไม่สนหรอกเว่ย!
“เงินล้าน รถปอร์เช่ ตั๋วเครื่องบินไปกลับอิตาลี พร้อมที่พักห้าดาว”
“นี่นายทุ่มไปป่ะ มะ…ไม่!” ประเทศอิตาลีเป็นประเทศโปรดฉันเลย ฉันฝันอยากจะไปสักครั้ง แต่ไม่มีเงินนี่สิ ครอบครัวฉันไม่ได้รวยล้นฟ้า มีแค่ค่ายมวยที่พอเลี้ยงชีพ และเด็กในค่ายไปวันๆ พ่อเป็นฝรั่งอังกฤษที่มาตกหลุมรักแม่ที่เป็นสาวไทย ตอนพ่อไปแข่งมวยรอบชิงแชมป์โลกเมื่อสามสิบกว่าปีที่แล้ว พอแม่ท้องฉันพ่อก็แขวนนวม หันมาเปิดค่ายมวยพอนเทียร์ไฟเตอร์ เป็นที่รู้จัก และดังมากในประเทศไทย จริงๆเงินฉันมีเยอะนะ แต่มันติดที่ว่าเป็นหนี้เยอะด้วยนี่สิ ฉันไม่รู้ว่าหนี้มันมาจากไหน แต่รู้ว่ามันต้องไม่บริสุทธิ์ และพ่อฉันก็ไม่ได้เป็นคนสร้างแน่ๆ แล้วใครสร้างฟะ? ฉันต้องสืบให้ได้!
“เงินล้าน รถปอร์เช่ ตั๋วไปกลับอิตาลีพร้อมที่พักห้าดาว และตั๋วไปเชียร์มวยชิงแชมป์โลกแถวหน้าสุด”
“นายเห็นฉันเป็นคนยังไงหะ! ถึงเอาแต่เงินมาล่อ ฉันไม่ใช่พวกหิวเงินนะ ไม่เอาเว่ย!” ฉันระเบิดเสียงสิบล้านเดซิเบลใส่แก้วหูกวาโน แต่หมอนั่นดูเหมือนจะไม่สะทกสะท้านแต่อย่างใด ยังคงยืนทำหน้ากวนเซลล์ประสาทอยู่
“โอเคๆ ฉันยอมแพ้แล้ว ให้ฉันไหว้แบบเบญจางกระดิษฐ์ก็ได้อ่ะ =/\=”
“เบญจางคประดิษฐ์ -__-”
“เออนั่นล่ะๆ ประดิษฐ์ก็ประดิษฐ์ หน่านะพาย เราก็เป็นเพื่อนกันมาตั้งสองปีแล้ว ฉันก็เป็นเพื่อนคนเดียวในโรงเรียนของเธอด้วย” ใช่ กวาโนเป็นเพื่อนของฉันคนเดียวในโรงเรียน ย้ำว่าคนเดียว ฉันไม่มีเพื่อนจริงๆจังๆหรอก ไม่รู้ทำไม มันเศร้านะที่ต้องไปกินข้าวที่โรงอาหารคนเดียว เดินกลับบ้านคนเดียว เพื่อนที่อยู่ห้องเดียวกับฉัน ไม่สิสิ่งมีชีวิตที่อยู่ร่วมห้องเดียวกันจะมาคุยกับฉันเวลาที่พวกเขาต้องการความช่วยเหลือเท่านั้น แถมเวลาทำงานกลุ่มฉันก็รู้สึกเหมือนทำอยู่คนเดียว ไหนจะงานของโรงเรียนที่เข้ามาให้ทำล้นมืออีก จนกระทั่งฉันมาเจอกับกวาโน นักเรียนใหม่ที่ย้ายมาจากอิตาลีตอนมอสี่ ตอนนี้พวกเราอยู่มอหกแล้ว ก็ไม่คิดว่าจะเป็นเพื่อนกับหมอนี่ได้ ทั้งหล่อระดับสาวในและนอกโรงเรียนต่างพลีกายถวายชีวี แต่นายนี่ก็มีส่วนดีเยอะอยู่แหละ คอยช่วยงานฉันไม่เคยบ่น ยังนึกสงสัยอยู่เลยมันทำได้ยังไง แต่! ตอนนี้คนที่ได้ชื่อว่าเพื่อนทำให้ฉันต้องเปลี่ยนไปเป็นแฟน(ในนาม) ด้วยการประกาศในงานนิทรรศการของโรงเรียน ที่มีเด็กต่างโรงเรียนมากกว่าสิบ! เล่นเอาฉันเป็นลมสลบบนเวทีขณะกล่าวสุนทรพจน์เปิดงาน แค้นโว้ยยย ก๊าซซซซซซซซซซซซ!
“ทำไมนายถึงทำแบบนั้น?”
“คือฉัน….”
“ว่าไง!”
“บอกไม่ได้..” กวาโนจ้องตาฉันนิ่งนาน จนฉันรู้สึกแปลกๆ ดวงตาคู่สวยของเขาส่องประกาย เหมือนกำลังสะกดฉันให้มองมันอยู่อย่างนั้น…
“นี่ถ้านายไม่มีเหตุผลเพียงพอก็อย่าหวังจะได้เป็นแฟนฉัน ><!!” ฉันเรียกสติตัวเองกลับมาทันก่อนที่ฉันจะละลายเพราะดวงตาคู่นั้น
“ฉันชอบเธอ ลองคบกันดูนะ” กะ..กริ้ดดดดดดดดดด! ชะ..ชอบ เป็นเพื่อนกันมาตั้งนานนี่จะเปลี่ยนสถานะแล้วหรอ!O//////O แล้วทำไมฉันต้องว้าวุ่นกับคำตอบของเขาด้วยเนี่ย? ฉันไม่เคยคิดกับเขาเกินเพื่อนเลยด้วยซ้ำ ถึงจะมีหวั่นไหวบ้าง แต่ก็ไม่คิดว่านายจะ…
“…”
“เฮ้ อย่าเงียบสิ ฉันก็เขินเป็นเหมือนกันนะ” แล้วคิดว่าฉันเขินไม่เป็น?
“…”
“โอเค พายฉันขอโทษนะเรื่องไปประกาศแบบนั้น แต่ฉันชอบเธอ เพราะงั้นลองคบกันดูเป็นไง?” เอาไงดีๆๆๆ ทำไมสถานการณ์มันถึงได้แน่นอกแบบนี้ ก็ตอบไปสิว่าไม่น่ะ! แต่ทำไมในใจมันถึงไม่คิดแบบนั้นนะ? คนสวยปวดตับบบบบบบ TOT
ความคิดเห็น