ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 6 เพื่อนใหม่
\"ดีนะเนี่ยที่อาจารย์ยังไม่มา\" คอร์เดียบ่นพึมพำ หลังจากที่มองเข้าไปในห้องแล้วเห็นนักเรียนนั่งอยู่ 3-4 คน และหน่างในนั้นก็คือซันเดอร์
\"นั่งด้วยคนนะ\" เธอนั่งลงทันทีโดยไม่ต้องการฟังคำตอบ \"ซันเดอร์ลงเรียนวิชานี่ด้วยเหรอ\"
\"ขอโทษจ๊ะที่มาช้า\" หญิงมีอายุคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้อง เธอสูงไม่มากเท่าไหร่ ผมสีดำแซมด้วยสีขาว เกล้าเป็นมวยรวบทั้งหมดไว้บนศรีษะ
\"สวัสดีจ๊ะนักเรียน ฉันศาสตราจารย์อีรีก้า เมลลิฟ ยินดีต้อนรับพวกเธอทุกคนที่ลงเรียนวิชาภาษาต่างๆในโซดูต้านะ\" ศาสตราจารย์เมลลิฟพูดพลางมองไปรอบๆห้อง \"ปีนี้นักเรียนลงเรียนวินี้แค่ 5 คนเอง\" เธอพูดอย่างแสนเสียดาย \"แต่ไม่เป็นไรยิ่งเรียนน้อยๆยิ่งดี\"
\"วันนี้เราจะยังไม่เรียนอะไรกันมากมายนัก แคจะสอนรายละเอียดนิดๆหน่อยๆ แต่ก่อนที่จะเริ่มเรียนพวกเรามาทำความรู้จักกันสักหน่อยดีกว่านะ เริ่มจากเธอหนุ่มน้อย\"
ศาสตราจารย์เมลลิฟพูดจบ ก็ชี้ไปที่ชายหนุ่มคนหนึ่งที่นั่งอยู่ข้างหน้าห้องใกล้ๆกับเธอ เขาคนนั้นมีสีตาและผมสีเดียวกันนั้นคือสีดำ ที่ทำให้เขาดูดีไม่น้อยทีเดียว
\"ผมโนว่า เฮอร์เม็น อย่ห้อง G ครับ\"
\"ต่อสิจ๊ะ\" ศาสตราจารย์เมลลิฟพูดขึ้น เมื่อคนต่อไปยังนั่งอยู่เฉยๆ
\"ผมนิค พีแอส ห้อง G ครับ\"
\"ผมเอฟริล ฮาร์ด ห้อง G เช่นกันครับ\" เขาพูดพลางยักคิ้วให้ศาสตราจารย์ ซึ่งเธอก็ไม่ว่าอะไร
\"แล้วเธอละจ๊ะ\" ศาสตราจารย์เงยหน้าถามคนที่นั่งอยู่ข้างๆเธอ
\"ผมซันเดอร์ มอร์ว่า ห้อง A ยินดีที่ได้รู้จักครับ\"
\"แล้วสาวน้อยคนเดียวของห้องนี้ละจ๊ะ\" ศาสตราจารย์เมลลิฟพูดพร้อมกับรอยยิ้มที่อบอุ่นให้เธอ
\"หนู คอร์เดีย เฟร็ชเชอร์ อย่ห้อง A ค่ะ\" เธอลุกขึ้นพูดพร้อมกับยิ้มให้กับทุกคน
\"คุณหนูจากตระกูลเฟร็ชเชอร์\" ศาสตราจารย์เมลลิฟพูดขึ้นทันทีที่ได้ยินเธอแนะนำตัว แล้วก้เดินตรงมาที่เธอ \"คอร์เดีย เธอรู้รึเปล่าว่าฉันเคยสอนโรเบิร์ตด้วยนะ\" ศาสตราจารย์พูดอย่างดีใจ \"โรเบิร์ตนะออกจะซนนิดๆ เกเรหน่อยๆ แต่ก็นะ เขาเรียนได้เกรดในแต่ละเทอมไม่เยต่ำกว่า 3.5 เลยล่ะ\"
\"จริงเหรอครับอาจารย์\" เอฟริลถามขึ้นทันทีที่ได้ยิน \"ผมไม่อยากจะเชื่อเลย\"
\"จริงสิจ๊ะ\" ศาสตราจารย์เมลลิฟหันไปตอบเอฟริล ก่อนที่จะหันกับมาพูดกับเธอ \"ฉันคิดว่าเะอคงจะเก่งไม่แพ้โรเบิร์ตนะ ฉันได้ยินเรื่องที่เธอไปทดสอบวิชาเฉพาะแล้วหล่ะ เยี่ยมมากๆ ฉันยังไม่เคยเจอแบบนี้มาก่อนเลย\" ศาสตราจารย์เมลลิฟพูดจบก็ขยิบตาให้กับเธอ ก่อนที่จะเดินไป
\"วันนี้เราจะ...\" อยู่ๆศสาสตราจารย์เมลลิฟก็หยุดพูดไปเฉยๆ \"ฮะ แฮ่ม โนว่าจ๊ะ ครูอยู่ตรงนี้ที่หน้าห้องนะ ไม่ใช่ข้างหลังเธอ\" คนที่ถูกเรียกชื่อถึงกับสะดุ้งสุดตัว \"คอรืเดียไม่ได้สอนวิชานี้นะ ไม่ต้องไปมองเขามากนักหรอก\" ศาสตราจารย์เมลลิฟมาที่คอร์เดียที่นั่งทำหน้างงๆแล้วก็มองที่ซันเดอร์ \"เดี๋ยวแฟนเก็ติ่อยเธอเอาหรอก\"
\"เอ่อ หนู...หนูกับซันเดอร์ไม่ใช่แฟนกันนะค่ะ\" คอร์เดียรีบปฏิเสธอยร่างรวดเร็ว
\"รู้แล้วจ๊ะ ร้แล้ว\" ศาสตราจารย์เมลลิฟพูดพลางหัวเราะ \"ครูก็แค่พูดให้มันมีสีสันแค่นั้นแหละ เอ่ อยางนี้โนว่าก็มีสิทธิ์จีบเธอนะสินะ\"
\"เอ่อ...\" คอร์เดียทำท่าจะพูดแต่ก็พูดไม่ออก เลยต้องเงียบไปเฉยๆ ปล่อยให้คนข้างๆหัวเราะออกมาเบาๆ เธอจึงได้แต่ถลึงตาใส่เขา ซันเดอร์เลยต้องพยายามกลั้นหัวเราะแบบสุดชีวิตเมื่อมันไม่ยอมหยุดเลยต้องแกล้งหันไปทางอื่นแทน
นี่ถ้าไม่อยู่ในสถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออกนะ เธอคงจะเห็นว่าซันเดอแร์ยิ้มได้หล่อเหลาเอาการขนาดไหน แต่ตอนนี้มันไม่มีเวลาคิดนอกเสียจาก หมั่งไส้อีตาข้างๆนี้แบบสุดยอด
\"ผมก็แค่...\" ส่วนโนว่าก็ไม่ใช่ว่าจะไม่พยายามอธิบายนะ แต่มันกลับทำให้สถานการณ์แย่ลงกว่าเดิมไปอีก เมื่อเขาพูดออกมาแต่ไม่จบประโยค แล้วพอมองหน้าคอร์เดียก็กลับหน้าแดงออกมาซะงั้น
\"เฮ้ย จริงงะ\" เอฟริลตะโกนอย่างเสียงดัง \"นี่นายชอบคอร์เดียจริงๆเหรอ ฉันนึกว่าอาจารย์พูดเล่นซะอีก\" เอฟริลหันไปพูดกับอร์เดียอย่างไม่สนใจว่าสประโยคต่อไปที่เขาพูดนั้นจะทำให้เอฟริลและเธออายขนานไหน \"คอร์เดีย นี่เธอรู้รึเปล่าว่าตั้งแต่ครบกับมันมานะ มันไม่เคยสนใจใครเลย เพิ่งมีเธอคนแรกนี่แหละที่มาละลายใจมันได้ สุดยอดจริงๆเลย เธอเนี่ย แถมยังขโมยหัวใจมันตั้งแต่ครั้งแรก.....\"
\"เงียบสักทีเถอะเอฟริล\" นิคพูดขัดเบาๆ \"โนว่าไม่ร้จะทำอะไรแล้วนั่ยนหน่ะ\" เขาพยักหน้าไปทางโนว่าที่นั่งก้มหน้าก้มตาเพราะความอายลูกเดียว
\"แหม นี่วิชาของครูกลายเป้นวิชาสารภาพรักไปแล้วเหรอเนี่ย\" ศาสตราจารย์เมลลิฟรีบขัดขึ้น เมื่อเห็นเรื่องที่เธอแกล้งล้อเล่นจะเลยเถิดไปมากกว่านี้ \"เอ้าเริ่มเข้าเรื่องเรียนกันดีกว่า คลายเครียดกันมานานแล้ว\" แล้วศาสตราจารย์เมลลิฟก็อธิบายเรื่องต่างๆที่เกี่ยวกัวภาษาบาดาวดวงนี้ เช่นที่นี้มีทั้งหมด 250 ภาษา มีชื่อเรียกแต่ละภาษาว่าอะไรบ้าง แต่ละภาเหมือนหรือแตกต่างกันตรงไหน เธออธิบานต่อไปเรื่อยๆๆๆๆๆ จนกระทั่งหมดคาบเรียน
และพอหมดคาบเรียนคอร์เดียก็ไม่คิดจะอยู่อีกต่อไป ทันทีที่เธอได้ยินเสียงอ๊อด (เสียงสวรรค์นั่นเอง) เธอรีบเดินออกจากห้องโดยไม่ยอมหันกลับมามองหน้าใครอีก โดยเฉพาะคนที่นั่งอยู่ข้างๆเธอ ที่แอบนั่งยิ้มอยู่ตลอดเวลาภายใต้อันหน้าตาที่เรียบสงบ แต่เธอก็รู้ว่าเขากำลังแอบยิ้มและหัวเราะกับเรื่องเมื่อตะกี้นี้
........................................................................................
จะว่าไปวิชาเกี่ยวกับภาษานี้ก็สนุกเหมือนกัน เพราะศาสตราจารย์สอนไปก็ให้เล่นเกมส์ไปด้วย ถ้า... ใช่ เพราะไอ้คำว่าถ้านี้แหละที่ทำให้เธอหมดสนุก
หลังจากที่มานั่งรับลมเย็นๆในสวนใกล้ๆกับอาคารสเตเดี่ยม มันก็ทำให้เธออารมณ์ดีขึ้นอย่างมากก่อนที่เธอจะไปเจอกับเพื่อนๆ
ถ้าไปแบบอารมณ์กำลังโมโหละก้อ ทุกคนต้องรู้แน่ๆว่าวันนี้ เธอมีเรื่องอะไร
\"นั่งคิดอะไรอยู่ คิดถึงโนว่าเหรอ\"
เสียงหนึ่งดังขึ้นที่ข้างๆหูของเธอ ทำเอาคอรืเดียถึงกับสะดุ้งเพราะกำลังคิดอะไรเพลินๆ
\"ซันเดอร์\" ทันที่เธอหันไปมองก็รู้ว่าเป็นใคร ไอ้อารมณ์ที่กำลังสงบอยู่ดีดีแล้วก็กลับประทุขึ้นมา \"นายนี้ชอบมาแบบนี้อยู่เรื่อย แล้วคอร์เดียก้ไม่ได้คิดถึงโนว่า\" เธอพูดเสียงแข็งพลางเชิดหน้าขึ้นอย่างไม่ยอมอะไรทั้งนั้น
\"เหรอ\" เขารับคำ ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ \"แล้วนั่งคืดอะไรอยู่ล่ะ\"
\"ก็คิดอะไรไปเรื่อยๆ ว่าแต่นายเถอะมาทำอะไรแถวนี้\" คอร์เดียถามแต่ไม่ยอมมองหน้า ทำให้อีกฝ่ายรุ้ทันที่ว่าเธอกำลังโกรธเขาอยู่
\"ก็เดินมาเรื่อยๆ\" ทั้งๆที่ก็รู้ว่าเธอยังโกรธเขาอยู่แต่ก็ยังพูดแหย่ออกไป
\"ถ้าจะตอบแบบนี้นะไม่ต้องตอบดีกว่าซันเดอร์ สนามหญ้าตรงสเตเดี่ยมกับตึกเรียนมันห่างกันเป็นโยด นายอย่าบอกนะว่าเดินจากที่นั้นมาถึงที่นี่\" เธอพูดอย่างไม่สบอารมณ์เป็นที่สุด
ซันเดอร์หัวเราะเบาๆแล้วเอียงคอมองมาที่คอร์เดีย ก่อนจะถามอย่างอารามณ์ดี
\"ไง ระบายอารมณ์ออกมาหมดรึยัง\"
\"อารมณ์อะไร\" คอร์เดียสวนกลับทันควันปนฉุนนิดๆ ที่อีตานี้จับได้
\"ก็เขินจนอาย อายจนพาล พาลจนโกรธ แล้วก็โกรธอย่างไม่มีเหตุผลยังไงล่ะ\" ซันเดอร์มองคอร์เดียอย่างเอ็นดู \"เลิกโกรธได้แล้ว มีคนรู้เรื่องนี้แค่ 6 คนเองนะ\"
\"อันนั้นมันก็ใช่ แต่ที่ฉันโกรธน่ะ ฉันโกรธนายตังค์หากล่ะ\"
\"ไหงกลายเป็นงั้นล่ะ\" เขาพูดขำๆ
\"เปลี่ยนเรื่องพูดเถอะ ก่อนที่คอร์เดียจะฆ่าคนแถวนี้\"
\"โอเค โอเค\"
\"มีอะไรกับคอร์เดียเหรอ ถึงได้ตามมาที่นี่\" เธอหันมาพูดดักคอ \"อย่าบอกนะว่าไม่ได้ตามมา ไม่เชื่อหรอก\"
พูดจบ เธอก็หันไปมองเขาอีกที่ซึ่งเขาก็กำลังมองเธออยู่เช่นกัน และสิ่งที่ไม่เคยคิดว่าคนอย่างเขาจะพูดเขาก็กลับพูด
\"คอร์เดียเป็นเพื่อนกับผมได้ไหม\" ไม่มีน้ำเสียงที่คอยเย้าแหย่เธอ มีแต่น้ำเสียงที่จริงจังแทน
\"ฮะ อะไรนะ\" คอร์เดียถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ
\"ก็อย่างที่ได้ยินนั่นแหละ\" ซันเดอร์ตอบแล้วมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆเขา
\"แปลกจัง ทำไมซันเดอร์จะต้องมาขอเป็นเพื่อนด้วยล่ะ อีกอย่างนะ สาวๆทั่งโรงเรียนนี้อยากจะเป็นเพื่อนกับซันเดอร์ทั้งนั้น ไม่ใช่สิอยากเป็นมากกว่าเพื่อนอีก ยิ่งถ้าซันเดอร์พูดแบบนี้ด้วยนะไม่อยากจะคิดเลย ทุกคนต้องแย่งกันแน่ๆ\" คอร์เดียพูดพลางนึกภาพตามไปด้วย ก่อนจะหัวเราะออกมา และหยุดทันทีเมื่อมองดูอีกฝ่าย \"ขอโทษนะ ว่าแต่ทไไมซันเดอร์ต้องมาขอคอร์เดียเป็นเพื่อนด้วยล่ะ ไม่เข้าใจเลย\"
ก็ไม่มีอะไรมากหรอก ผมอายุ 17 แล้ว ในขณะที่คนอื่นอายุ 15 ก็เลยรู้สึกว่าตัวเองเป็นผุ้ใหญ่มากกว่าคนอื่น ไม่น่าจะเกับเขาได้สักเท่าไหร่\"
\"อ๋อ อายุ 17 แล้ว ก็แก่แล้วน่ะสิ\" คอร์เดียแซวอย่างขำๆ ก่อนจะพูดอย่างจริงจัง \"แต่ซันเดอร์บอกว่าตัวเองเป็นผู้ใหญ่มากกว่าคนอื่น เลยคิดว่าเข้ากับเขาไม่ได้ ทำไมไม่ลองทำก่อนล่ะ ลองเปิดใจรับคนอื่นสักนิด บางทีความคิดของซันเดอร์อาจจะเปลี่ยนก็ได้นะ\" เธอพูดพลางยิ้มให้กับเขา \"อีกอย่างนะ ถ้าจะหาคนที่เป็นผู้ใหญ่ก็ต้องแดนเซลเลย แดนเซลนะสุขุม นุ่มลึก เงียบแบบผู้ใหญ่ แต่...ที่มาขอคอร์เดียเป็นเพื่อนเนี่ย จะว่าคอรืเดียแก่เหรอ\"
\"เปล่า\" ซันเดอร์ปฏิเสธเสียงนุ่ม \"ตกลงคอร์เดียจะเป็นเพื่อนกับผมได้ไหม\" ซันเดอร์ถาม พลางยื่นมือขวามาที่เบื้องหน้าของเธอ เธอมองมือสะอาดที่อยู่ตรงหน้าอย่างไม่ลังเลใจที่จะตอบว่า
\"ได้สิ\" คอร์เดียรับคำ พร้อมกับวางมือของตนลงบนมือสะอาดนั้น ทำให้ซันเดอรืยิ้มกว้างพลางกระชับมือนุ่มนิ่มที่อยู่ในมือของตนไว้แน่น
คอร์เดียมองคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าเธอ แล้วก็ต้องบอกกับตัวเองว่าเขาเป้นคนที่ดูดีมากๆคนหนึ่ง ผมสีน้ำตาลเข้มที่พลิ้วไหวไปตามลมที่พัดผ่าน มันดูเหมือนภาพวาดที่มีชีวิต และก็คงจะมองนานไปซันเดอร์เลยรุ้ตัวจึงหันมามองเธอ คอร์เดียหลบตาของเขาแทบไม่ทัน ได้แต่แสร้งมองไปรอบๆตัวเพื่อกลบกลื่นความเขินของตน
\"เอ่อ คอรืเดียนัดกับพวกแดนเซลไว้ ซันเดอร์ไปด้วยกันไหม\"
\"ไม่ดีกว่า ขอนั่งอยู่ที่นี่ซักพักแล้วกัน\" ซันเดอร์ตอบ สายตาของเขามองไปข้างหน้าอย่างสบายใจ
\"งั้นไปก่อนนะ ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ\" คอร์เดียบอก และกำลังจะเดินไป แต่มือของซันเดอร์ก็จับมือเธอเอาไว้ไม่ให้เดิน
\"เกือบลืม รู้ไหมว่าคอร์เดียตอนโกรธน่ารักมากเลย\" เขาพดเสียงนุ่มพลางยิ้มอย่างอ่อนโยน
........................................................................................................
ตึก C เป็นตึกที่ใหญ่มากๆ ซี่งมีด้วยกันอยู่ 5 ชั้น ชั้นแรกเป็นพวกร้านอาหาร ชั้น 2 เป็นร้านหนังสือ อุปกรณ์การเรียน ชั้น 3 เป็นพวกเสื้อผ้า เครื่องใช้ ชั้น 4 กับชั้น 5 เป็นพวกเกมส์ คาราโอเกะ โรงภาพยนตร์
\"คอร์เดีย\" แลนดอนเรียกพร้อมกับกวักมือเรียกเธอ
\"ขอโทษที่มาช้านะ\" เธอพูดเมื่อเดินมาที่โต๊ะ \"มากันนานรึยัง\"
\"ก็ซักพักแล้วล่ะ\" แฟรงค์ตอบแทนเพื่อนทุกคน แต่สายตากับจ้องมองสาวที่โต๊ะข้างๆ
\"ร้านนี้คนเยอะดีนะ\" คอร์เดียเอ่ยขึ้นพลางมองไปรอบๆ
\"ตกลง ว่าไง อยู่ด้านไหน บอกมาซะดีดี\" จีนถามขึ้น
\"ลองทายดสิ\" คอร์เดียมองทุกคนแล้วนั่งอมยิ้ม
\"ตอบมาเถอะน่าคอร์เดีย\" แฟรงค์รีบละสายตาจากสาวโต๊ะข้างๆมาที่เธอด้วยความอยากรู้
\"ศักดิ์สิทธิ์\" แดนเซลตอบเบาๆ สายตาจ้องมองที่คอร์เดีย
\"โห ทายเก่งจังแดนเซล\" คอร์เดียตอบพลางยิ้มให้
\"สุดยอด\" แฟรงค์เกือบตะโกนออกมา \"นี่คอร์เดีย นอกจากจะใช้ด้านพิษกับด้านเวทย์ได้แล้วยัง...\"
\"ด้านภูตด้วย\" คอร์เดียเอ่ยแทรก ซึ่งก็ทำให้ทุกคนมองหน้าเธอซ้ำเข้าไปใหญ่ จะยกเว้นก็คนเดียวคือ แดนเซล เขานั่งเฉยๆมองหน้าเธอแต่ไม่ได้แสดงท่าทางตกใจอะไร
\"นี่คอร์เดียใช้ได้ทุกด้านเลยเหรอ\" แลนดอนครางแบบทึ่งสุดๆ
\"คงงั้นมั่ง และคงต้องฝึกกันอีกเยอะ\" คอร์เดียตอบพลางยักไหล่แล้วยิ้มให้ทุกคน
.................................................................................................
ร้านที่คอร์เดียเดินอยู่เป็นร้านหนังสือที่ใหญ่ที่สุดของชั้นนี้ ภายในร้านมีหนังสือมากมายหลากหลายชนิด ทั้งเก่า ทั้งใหม่ และหนังสือที่หาได้ยากที่สุดที่นี้ก็มี มันเลยกลายเป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งของร้านนี้ที่ทำให้ทุกคนต้องมาเดินเลือกซื้อหนังสือที่ร้านนี้
คอร์เดียเดินไปพลางนึกถึงคำพูดของแดนเซลไป จนไม่ได้สนใจคนรอบๆข้าง
\"ถ้าเธอคือคนเดียวที่ฉันรู้จัก การที่เธอจะได้ทั้ง 4 ด้านก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร\"
คำพูดนี้ของแดนเซลมันค้างคาอยู่ในใจของเธอยิ่งนัก เธอคิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ตกว่าคำพดของเขามีความหมายว่าอะไร เพราะนกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกว่าเคยรู้จักเขาตอนไหน
\"ต้องถาม\" ความคิดเร็วเท่าฝีเท้า ทันทีที่เธอคิดได้เท้าของเธอก็ก้าวเดินไปทันที
\"อุ๋ย\" คอร์เดียอุทานออกมาอย่างตกใจมากกว่าจะเจ็บ ผู้ชายคนหนึ่งเดินมาชนเข้ากันเธออย่างจัง แต่ดีที่เขารับตัวเธอไว้ทันเธอจึงไม่ล้ม
\"เป็นอะไรรึเปล่าครับ\" เสียงนุ่มทุ้มดังมาจากคนที่ช่วยเธอไว้
\"ไม่เป็นไรค่ะ\" คอร์เดียพูด พร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองคนที่ช่วยเธอ ก่อนที่จะหยุดนิ่งเมื่อสบตาอีกฝ่าย
ชายหนุ่มผู้มีใบหน้าสะอาดสะอ้าด ตาสีฟ้าที่มองเธออยู่ ผมสีทองที่พลิ้วไหวน้อยๆ และริมฝีปากระเรื่อที่กำลังยิ้มให้กับเธอ
\"คอร์เดียเกิดอะไรขึ้นเหรอ\" จีนที่เพิ่งจะเดินมาถามขึ้น \"พี่อดัมมีอะไรเหรอ\"
คอร์เดียค่อยๆเบี่ยงตัวออกมาจากอ้อมกอดคนที่ช่วยเธอไว้อย่างสุภาพ พลางพูดขอบคุณ
\"คือคอร์เดียจะล้มนะ แล้วเขาก็มาช่วยไว้\"
\"ไม่เป็นไรใช่มั้ย\" จีนมองคอรืเดียที่ยืนพยักหน้าตอบ
\"ผมอดัม เฮ็นนิ่ง ประธานนักเรียนโรงเรียนนี้ ยินดีที่ได้รู้จักครับ คุณหนูจากตระกูลเฟร็ชเชอร์\"
คอร์เดียฟังเขาพูดคำว่าคุณหนจากตระกูลเฟร็ชเอชร์ แล้วได้แต่ยืนยิ้มเจื่อนๆ
\"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ และก็ขอบคุณด้วยค่ะ\"
\"แล้วองครักษ์พี่ไปไหนซะล่ะ\" จีนถามเมื่อมองไปรอบๆตัว
\"องตรักษ์\" อดัมพูดอย่างงง ก่อนที่จะเข้าใจในนาทีต่อมา \"หมายถึงจานีน กับซีเรียเหรอ วันนี้พวกเขาไม่ได้มาด้วยหรอก\"
\"แปลกจังเห็นปกติอยู่ด้วยกันตลอดเลย\" จีนพึมพำเบาๆ \"งั้นเราไปกันเถอะเดี๋ยวพวกนั้นจะคอยนาน ไปก่อนนะพี่อดัม\"
\"ไปก่อนนะค่ะ\" คอร์เดียยิ้มให้ก่อนเดินจากไป
.....................................................................................................
\"ต้องถามให้รู้เรื่องให้ได้ ไม่งั้นมันค้างคาใจยังไงไม่รู้\"
คอร์เดียได้แต่นอนคิดคำพูดนี้ จนกระทั่งเผลอหลับไปเอง โดยไม่รู้ว่ามีคนกำลังนั่งคิดถึงเรื่องบางอย่างอยู่คนเดียวอย่างเงียบๆ
................................................................................................................................................................................................................................................
เสียใจจังเลย ไม่มีคนเข้ามาแสดงความคิดเห็นเลย แล้วจะเอากำลังใจที่ไหนมาแต่งกันล่ะเนี่ย
ช่วยแสดงความคิดเห็นกันซักนิด เพื่อสุขภาพจิตที่ดีของผู้แต่ง
แต่ก็ขอขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะ
From Firefly_Girl
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น