ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : วิชาเฉพาะ
ชายหนุ่มคนหนึ่งเดินแหวกออกมาจากกลุ่มคนดู เขาดูเป็นคนเจ้าสำอางค์ ตาสีเทาและผมสีน้ำตาลอ่อนที่ไว้ยาวถึงติ่งหูยิ่งทำให้เขาดูมีเสน่ห์มากขึ้น สายตาที่จ้องมองที่ราเชลกับลอเรนซ์ออกจะดุๆ ก็จะมองไปที่จีน ซานซาและหยุดอยู่ที่คอร์เดีย
\"เจสัน มารับดาร์ลิ่งเหรอ\" จีนถามพลางเบ้ปาก
เขาไม่ตอบแต่กลับเดินตรงไปที่ราเชล ก่อนจะก้มลงไปกระซิบที่ข้างหูของเธอเบาๆ ไม่รู้ว่าเขาพูดอะไรแต่มันก็ทำให้ราเชลถึงกับหน้าซีด
\"นี่จะปล่อยฉันได้รึยัง\" ซานซาถามเบาๆ
\"ก็ไปสิ\" คอร์เดียเมื่อเห็นว่าเหตุการณ์สงบแล้ว เธอร่ายเวทย์เบาๆดาบก็กลับไปอยู่ที่ข้อมือตามเดิม ส่วนซานซาก็รีบเดินตรงไปหาเพื่อนๆของเธอ
\"พวกเราไปกันเถอะ\" คอร์เดียเอ่ยชวนเบาๆ
\"อืม\" จีนรับคำพลางออกเดิน แต่เดินไปได้ไม่ถึง 2 ก้าวก็ต้องชะงัก
\"เดี๋ยวก่อน\" เจสันเรียก
\"มีอะไร\" จีนถามด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจ
\"ฉันขอโทษแทนพวกนั้นด้วย\" เขาเอ่ยอย่างจริงใจ \"แต่เธอก็ผิดนะ จีน\" เขาตำหนิจีนเบาๆ
\"โอเคฉันผิด พอใจรึยัง\" จีนพูดแบบไม่แคร์
\"ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรเธอหนิ แต่พวกนั้นไม่ใช่ดาร์ลิ่งของฉัน\" เขาพูดกับจีน แต่ประโยคหลังดูจะพูดกับคอร์เดียมากกว่า
\"แค่นี่ใช่มั้ยค่ะ\" คอร์เดียถามเจสัน เมื่อรู้สึกถึงรังสีอำมหิตบางอย่างที่ส่งตรงมาที่เธอ ซึ่งมันออกมาจากตัวของราเชล และมันก็ทำให้เธอพอจะรู้ถึงสาเหตุ \"ไปกันเถอะ จีน\" คอร์เดียพูดออกมาโดยไม่รอคำตอบของอีกฝ่าย และรีบเดินไป
คอร์เดียกับจีนเดินไปได้ไม่ถึงสิบก้าวก็ต้องหยุดเดิน
\"แดนเซล\" คอร์เดียเรียกอย่างไม่ค่อยพอใจ \"นายมานานแล้วเหรอ\"
\"อืม\" เขารับคำเบาๆพลางเอ่ยว่า \"ตั้งแต่ต้น\" และก็เดินนำออกไป
\"แล้วทำไมไม่เข้ามาช่วยจีน\" คอร์เดียถามอย่างโมโห และพยายามก้าวตามเขาให้ทัน
\"ก็แดนเซล เขาอยากจะเห็นฝีมือของคอร์เดียว่าจะช่วยจีนยังไง และมีฝีมือขนาดไหน\" เสียงที่ตอบไม่ใช่ของแดนเซลแต่เป็นคนที่อยู่ข้างหลังเธอต่างหาก เขามีตาสีเขียวมรกตซึ่งกำลังจ้องมองเธออยู่หลังกรอบแว่นตาสีเขียว และผมสีเขียวอ่อนที่ดูยุ่งๆแต่ก็เป็นทรง คอร์เดียมองเขาอย่างงงๆจนเขานึกออกว่า เขายังไม่ได้แนะนำตังเลย
\"อ๋อ ผมแลนดอน สปาเกอร์ เป็นเพื่อนของแดนเซลครับ ไม่ต้องแนะนำตัวหรอกผมรู้จักคุณดี คุณคอร์เดีย เฟร็ชเชอร์\" เขารีบบอกทันทีที่เห็นว่าเธอกำลังจะแนะนำตัวเอง
\"ส่วนผมแฟรงค์ โคเฮน ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ คอร์เดีย เฟร็ชเชอร์\" พูดจบชายหนุ่มผู้มีนัตย์ตาสีเหลืองอ่อนดูเจ้าเล่ห์กับผมสีทองเงางามก็ยกมือของเธอขึ้นมาจุมพิตที่ทำเอาคอร์เดียถึงกับตะลึง (ก็เกิดมายังไม่เคยมีใครมาจุมพิตเธอเลยแม้แต่ที่มือก็เถอะ) และตอนนี้เขากำลังยืนอยู่ข้างๆเธอหลังจากที่แทรกเข้ามาระหว่างเธอกับจีน และมันก็ทำให้จีนโมโหไม่น้อย
\"หึ ชีกอ\" จีนพึมพำเบาๆ
\"เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไรนะ\" แฟรค์หันไปถามจีนเสียงเข้ม ก่อนจะหันมายิ้มแบบเจ้าชู้ให้กับเธอ
\"เปล่า\" จีนตอบ พลางยักไหล่ \"คอร์เดีย คอร์เดีย\"
\"หะ หึ มีอะไรเหรอ\" คอร์เดียพูดออกมา พลางมองที่มือของเธอ ที่บัดนี้มันก็ยังอยู่ในมือของแฟรงค์อยู่ และเมื่อมองที่ตาแฟรงค์ก็ทำให้เธอถึงกับหน้าแดง
\"ปล่อยมือคอร์เดียได้แล้ว\" จีนพูดเสียงดัง
\"ยุ่งจริง\" แฟรงค์ว่าจีน แต่ก็ยอมปล่อยมือแต่โดยดี
\"ไปกันเถอะ คอร์เดีย\" จีนพูด ขณะที่หันมาส่งสายตาให้แฟรงค์ ประมาณว่าถ้ามีครั้งหน้านายตายแน่ แล้วก็เดินนำออกไป
\"คอร์เดีนนี่ยิ่งมองก็ยิ่งน่ารักนะ\" แฟรงค์พูดพลางปรายตามองที่แดนเซล \"จริงมั้ยแดนเซล\" แล้วเขาก็ขำออกมาเบาๆก่อนเดินออกไป
และแน่นอนว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในครั้งนี้ คอร์เดียสามารถซื้อใจเพื่อนๆทุกคนในกลุ่มได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับจีน
............................................................................
เช้าวันเปิดเทอม คอร์เดียรีบตื่นแต่เช้าเพื่อทำธุระต่างๆก่อนที่แต่งตัว ชุดของนักเรียนหญิงที่นี่ ใส่เสื้อเชิตแขนยาวสีขาวและสวมทับด้วยเสื้อกั๊กสีดำมีตรา L อยู่บนอกด้านซ้าย เนคไทสีแดงสลับสีขาว ส่วนกระโปรงสั้นเหนือเข่าสีดำ มีจีบด้านหน้าและด้านหลังอย่างละ 2 จีบ ใส่ถุงเท้าสีขาว และสวมรองเท้าสีดำที่เป็นรองเท้านักเรียนหญิง วันนี้เธอเลือกที่จะปล่อยผมสีบลอนซ์ทองไว้ตามสบาย
ปิ๊บ ปิ๊บ!! ปิ๊บ ปิ๊บ!!
เสียงสัญญาณดังมาจาก notebook คอร์เดียที่กำลังยืนสำรวจความเรียบร้อยอยู่หน้ากระจกต้องรีบเดินไปที่โต๊ะเขียนหนังสือที่วาง notebook ไว้ ซึ่งตอนนี้มีคำว่า \"มีข้อความส่งมา\" ปรากฎอยู่บนหน้าจอ เธอรีบกดเข้าไปดู มันเป็นตารางสอนเมื่อเซฟใส่เครื่องเสร็จก็รีบเดินออกไปจากห้อง
............................................................................
คอร์เดียมองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเธอ เขามีนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มที่ดูจะคุ้นๆตา ผมสีเดียวกันกับตาและท่าทีที่ดูสง่าแบบผู้ใหญ่ มันคุ้นๆ คุ้นมากๆจนบอกไม่ถูก แต่... เพราะไอ้คำว่าแต่นี่แหละ
\"โอ๊ย...นี่ดูเธอจะคุ้นคนโน้น คุ้นคนนี้ไปทั่วเลยนะคอร์เดีย ตั้งแต่แดนเซล แล้วยังจะคนนี้อีก\" คอร์เดียยืรคิดในใจพลางสบัดหัวไล่ความคิดออกไป
\"สวัสดีจ๊ะนักเรียนทุกคน ครูมีเพื่อนเข้าใหม่มาแนะนำพวกเธอ 2 คนนะ เข้ามาสิ\" ศาสตราจารย์รีสกวักมือเรียกคอร์เดียและ... ใครก็ไม่รู้เข้าไป \"ทั้ง 2 คน แนะนำตัวเองกับเพื่อนๆหน่อยสิจ๊ะ\"
แค่คอร์เดียเดินก้าวเข้าไปในห้องเสียงทุกเสียงก็ต่างหยุดพูดและหันมามองที่เธอเป็นจุดเดียว
\"สวัสดีจ๊ะ ฉันคอร์เดีย เฟร็ชเชอร์ ยินดีที่ได้รู้จักกับทุกคนนะ\" แค่ทุกคนได้ยินคำว่าเฟร็ชเชอร์ก็เรียกเสียงฮือฮาได้จากนักเรียนทั้งห้องแล้ว
\"นั่นนะเหรอ คุณหนูของตระกูลเฟร็ชเชอร์\"
\"สวยจัง ไม่ทราบว่ามีแฟนรึยังครับ\"
\"คนนี่แน่เลยที่ต่อสู้กับพวกราเชลแล้วชนะ\"
เสียงพูดต่างๆนาๆากนักเรียนทั้งห้อง
\"เอ้า เอ้า เงียบๆหน่อยจ๊ะ\" ศาสตราจารย์รีสพูดก่อนจะหันปพยักหน้าให้กับนักเรียนใหม่อีกคนหนึ่ง
\"ผมซันเดอร์ มอร์ว่าครับ\" สิ้นเสียงของเขาเสียงพูดจากบรรดาสาวๆก็ต่างพากันเทคะแนนให้เขาแบบท่วมท้น และต้องท่ามกลางความหมั่นไส้ของหนุ่มๆ
\"เงียบๆกันหน่อยจ๊ะ พวกเธอเนี่ยนะเห็นหนุ่มๆสาวๆเป้นไม่ได้เลยนะ\" ศาสตราจารย์รีสพูดและรอนเสียงของนักเรียนเงียบ \"คอร์เดียมาที่นี่หลายวันแล้ว คงจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไรแล้วนะ แต่ซันเดอร์เพิ่งมาอยู่ที่นี่วันแรก ยังไงก็แนะนำเพื่อนด้วยนะ\" ศาสตราจารย์รีสหันไปบอกกับนักเรียนทุกคน ก่อนจะหันมาคุยกับซันเดอร์ \"ถ้าไม่รู้อะไรก็ถามเพื่อนได้นะ แล้วเดี๋ยวไปพวกเธอทั้ง 2 คน ไปพบศาสตราจารย์อีแวน เว็กเนอร์ด้วยนะ จะได้เลือกวิชาเฉพาะ ตอนนี้ไปนั่งได้แล้วจ๊ะ\"
คอร์เดียรีบเดินขึ้นไปนั่งบนอัฒจันทร์โดยมีซันเดอร์เดินตามขึ้นไป และไปนั่งอยู่ที่ชั้นบนสุดคนเดียว
\"ขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการหน่อยนะจ๊ะ ฉันศาสตราจารย์วีโนล่า รีส เป็นอาจารย์ที่ปรึกษา ม.4 ห้อง A สอนวิชาการใช้พลังจิตขั้นพื้นฐาน\" ศาสตราจารย์รีสหยุดพูดและยิ้มให้กับนักเรียนทุกคน \"พวกเธอกำลังคิดใช่ไหมว่าทำไมต้องเรียนขั้นพื้นฐาน ในเมื่อเคยเรียนไปแล้วเมื่อตอน ม. ต้น แต่ขั้นพื้นฐานในตอน ม.ปลาย จะสูงกว่าระดับสูงในตอน ม.ต้น ตอนที่เธอเรียนระดับสูงในตอน ม.ต้น จะเป็นพวกการควบคุมพลังจิตของตน เคลื่อนย้ายสิ่งของ หรือการบังคับสิ่งของเล็กๆน้อยๆ แต่ระดับสูง ตอน ม.ปลาย จะเป็นพวกการมองผ่านสิ่งของที่อยู่ข้างใน บางคนอาจจะสามารถสื่อสารกับผู้อื่นได้ทางโทรจิต หรือถ้าเก่งมากๆอาจจะสะกดจิตและควบคุมพลังของผู้อื่นได้ ที่สำคัญที่สุด ก็คือยิ่งมีพลังจิตแข็งแกร่งมากเท่าใด การใช้วิชาเฉพาะของพวกเธอยิ่งแข็งแกร่งเท่านั้น\" ศาสตราจารย์รีสพูดจบ นักเรียนทั้งห้องต่างฮือฮาเกี่ยวกับสิ่งที่ศาสตราจารย์รีสบอก \"งั้นคาบนี้จะเป็นการฝึกพลังจิตของแต่ละคน เพิ่งเปิดเทอม ครูยังไม่อยากให้เครียดมากจ๊ะ\" ศาสตราจารย์รีสพูดเสริมขึ้น
ทันใดนั้นที่โต๊ะของนักเรียนแต่ละคนก็มีแก้วน้ำปรากฏขึ้นมาตรงหน้า 1 ใบ ในนั้นมีน้ำอยู่เต็มแก้ว ถ้าเกิดจับแม้แต่นิดนึ่งละก็ น้ำในนั้นต้องหกทันที \"ในความคิดของนักเรียนแต่ละคน\"
\"ครูอยากให้เธอฝึกการบังคับน้ำในแก้วนั้น โดยไม่ให้หกเลยแม้แต่หยดเดียวจนกว่าจะหมดชั่วโมง เข้าใจไหมจ๊ะ\" ศาสตราจารย์รีสถามด้วยน้ำเวียงที่หวานแต่สายตาของเธอมันกลับบอกว่าถ้าน้ำหกตาย!!!
เมื่อนักเรียนทุกคนลงมือฝึกซ้อมศาสตราจารย์รีสก็เดินดูพลังจิตของแต่ละคนไปเรื่อยๆ จนมาหยุดอยู่ที่คอร์เดียที่มัวแต่มองเพื่อนๆฝึกอย่างสนใจและสนุกสนานกับการฝึกของแต่ละคน จนแลัวจนเล่าเธอก็ยังไม่ลงมือฝึก
\"คอร์เดีย เธอจะไม่ฝึกสักหน่อยเหรอ\" ศาสตราจารย์รีสถามอย่างดุๆแต่แปลกที่หน้าของศาสตราจารย์รีสยังยิ้มแย้ม
\"น่ากลัวชะมัดเลย\" คอร์เดียคิดในใจ พลางตอบเสียงอ่อยๆว่า \"เดี๋ยวได้ไหมค่ะ ขอดูเพื่อนๆฝึกก่อน\"
\"แต่ครูอยากจะดูฝีมือของเธอนี่\" ศาสตราจารย์รีสพูดเสียงดัง จนเพื่อนๆต่างหันมามองที่เธอคนเดียว
\"ได้ค่ะ\" เธอตอบอย่างไม่ค่อยเต็มเสียง ขณะที่สายตามองไปที่เพื่อนๆทุกคนที่มองเธออยู่คนเดียว โดยเฉพาะแดนเซลที่มองเธอแล้วก็ส่ายหน้า
ทุกคนในห้องต่างเลิกฝึกและหันมาจ้องที่เธอเป็นจุดเดียว คอร์เดียต้องหลับตาลงเพื่อทำสมาธิ ก่อนจะลืมตามองไปที่แก้วน้ำ เธอเอื้อมมือไปหยิบแก้วแล้วก็สาดน้ำทั้งหมดออกไปอย่างรวดเร็ว แต่แทนที่น้ำจะตกลงสู่พื้นมันกลับหยุดนิ่งอยู่กับที่ ก่อนจะค่อยๆเคลื่อนตัวมารวมกันเหนือแก้วที่เธอวางไว้ที่โต๊ะ แล้วค่อยๆเคลื่อนตัวเป็นเกลียวลงสู่แก้วอย่างช้าๆและสวยงามจนหมด โดยที่น้ำไม่หยดเลยสักหยด
แป๊ะ แป๊ะ แป๊ะ!!!
เสียงตบมือดังมาจากทุกคนในห้อง ศาสตราจารย์รีสมองที่คอร์เดียก่อนจะก้าวเดินออกไป
\"รอดตัวไปนะคอร์เดีย แต่เธอเก่งนะ\" จีนพูดเบาๆอยู่ที่ข้างหูของเธอ
...................................................................................
\"เก่งเกินคลาดนะคอร์เดีย\" แฟรงค์พูด พลางหรี่สาวโต๊ะข้างๆที่นั่งอยู่
\"ฮึ แน่นอนอยู่แล้ว\" เธอตอบรับทันที ซึ่งมันก็เรียกเสียงหัวเราะจากเพื่อนๆได้แม้แต่แดนเซล
\"ไม่มีปฏิเสธเลยนะ\" จีนแซวขึ้น ส่วนแดนเซลได้แต่ส่ายหน้าเบาๆ
\"เออ...ว่าแต่วิชาเฉพาะคอร์เดียอยู่ด้านไหนล่ะ\" แลนดอนเอ่ยถาม หลังจากที่เพิ่งจะหยุดหัวเราะ
\"ด้านไหนอะไร ฉันยังไม่รู้อะไรเกี่ยวกับวิชานี้เลย\" คอร์เดียตอบแบบซื่อๆ
\"อะไรนะ ไม่รู้จักวิชาเฉพาะเหรอ\" แฟรงค์ถามเสียงดังอย่างไม่อยากจะเชื่อ ส่วนแลนดอนกับจีน ก็อยู่ในอาการเดียวกัน แม้แต่แดนเซลเองก็เถอะ
\"ก็โรงเรียนของคอร์เดียเขาไม่ได้สอนนี่ แล้วจะรู้จักได้ยังไง\" ฌธอตอบพลางบ่นอุบอิบ ที่เห็นเพื่อนๆแต่ละคนทำท่าทางอย่างนั้น
\"มันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยนะ ที่จะไม่รู้จักวิชานี้ เพราะทุกคนที่อยู่บนโซดูต้าอยากที่จะเรียนวิชานี้ทั้งนั้น\" แฟรงค์ตอบอย่างงุนงงไม่หาย
\"ความจริงคอร์เดียจะไม่รู้ก็ไม่ผิด เพราะวิชาเฉพาะมีสอนอยู่แค่ 2 โรงเรียน\" แดนเซลเอ่ยขึ้นเพื่อเป็นการตัดปัญหา ที่มันทำให้คอร์เดียต้องนั่งขอบคุณในใจอยู่หลายรอบที่ได้ช่วยชีวิตเธอเอาไว้จากการตอบคำถาม
\"มันก็จริงของแดนเซลนะ เพราะวิชานี้เปิดสอนแค่ 2 โรงเรียน\" แฟรงค์พูดอย่างเห็นด้วย แต่ในใจกลับคิดว่ายังไงก็ต้องรู้จักบ้างแหละน่า และกำลังคิดที่จะทดสอบเธอสักหน่อย \"ว่าแต่ 2 โรงเรียนที่สอนคอร์เดียรู้จักมั้ย\"
\"เอ่อ...\" คอร์เดียไม่รู้จะตอบยังไงจะตอบว่าไม่รู้แฟรงค์ก็ต้องยิ่งสงสัยแน่
\"คอร์เดียไม่รู้จักเหรอ\" แฟรงค์รีบรุกต่อทันที และมันก็ทำให้เพื่อนๆทุกคนยิ่งสงสัยเข้าไปใหญ่ว่าทำไมเธอถึงไม่รู้อะไรเลย
\"ทำไงดีล่ะ จะตอบว่ายังไงดี ตายแน่ ตายแน่ๆเลยคราวนี้ ความลับต้องแตกแน่ๆเลย\" คอร์เดียได้แต่นั่งกระวนกระวายในใจไม่รู้จะทำยังไงดี เหงื่อเริ่มออกตามมือที่เธอนั่งกำแน่นอยู่
\"คอร์เดียเรียนแบบไปเช้าเย็นกลับ แล้วก็อยู่ใกล้ที่บ้าน ถ้าคอร์เดียจะไม่รู้จักอะไรเลยก็ไม่เห็นจะแปลกนี่\" แดนเซลเอ่ยขึ้นพลางส่งสายตามาที่เธอประมาณว่าคุณหนูน้อยของตระกูล คอร์เดียรู้สึกขอบคุณแดนเซลอีกหลายรอบอยู่ในใจ แม้ว่าไอ้ที่พูดออกมามันจะเหมือนแหน็บแนมเธอก็เถอะ แต่มันก็ทำให้เธอรอดตัวไป
\"ขอโทษ ฉันก็ลืมไปว่าคอร์เดียเป็นคุณหนูของตระกูลเฟร็ชเชอร์\" แฟรงค์พูออย่างขอโทษจริงๆ และส่งสายตาที่เหมือนเธอเป็นคุณหนูน้อยๆที่ไม่รู้อะไรเอาซะเลยมาให้ ซึ่งมันก็ทำให้เธอรู้สึกหงุดหงิดมากๆ แต่มันก็ช่วยให้เธอรอดตัวไป เลยต้องจำยอมทนรับ \"ดีนะที่ฉันไม่ได้เกิดมาเป็นคุณหนูไม่อย่างนั้นตายแน่ๆ\" พลางคิดในใจว่าคุณโรเบริต์ก็จบมาจากที่นี่ทำไมคอร์เดียถึงไม่รู้ แต่ยังไม่ทันที่จะเอ่ยปาก คอร์เดียก็รีบพูดออกทา
\"แล้วทำไมทุกคนต้องอยากเรียนด้วยล่ะ\" คอร์เดียรีบเปลี่ยนเรื่องทันที เพราะถ้ายังให้แฟรงค์พูดละก้อ ฮึ่ม... และดูท่าทางเรื่องที่เธอพูดออกไปจะทำให้ทุกคนทันมาสนใจได้
\"ก็เพราะว่ามันเป็นวิชาที่คนที่ถูกเลือกเท่านั้นถึงจะเรียนได้\" และคนที่ตอบก็ไม่ใช่ใครนอกจากผู้รอบรู้ แลนดอนนั่นเอง \"แต่ไม่บอกหรอกนะว่าถูกเลือกยังไงไว้เธอเจอเองดีกว่า\" เขาพูดไว้เป็นปริศนา ก่อนจะอธิบายต่อ \"วิชาเฉพาะน่ะ มีอยู่ด้วยกันทั้งหมด 4 ด้าน คือ ด้านภูต ด้านเวทย์ ด้านพิษ และด้านศักดิ์สิทธิ์ ด้านภูต คือ ด้านสำหรับผู้ที่สามารถติดต่อสื่อสารกับวิญญาณได้ ไม่ว่าจะเป็นวิญญาณของผู้ที่ตายแล้ว นางไม้ หรือเทวดา นางฟ้าชั้นเล็กๆที่อยู่บนโลกมนุษย์ ด้านเวทย์ คือ ผู้ที่สามารถใช้ได้ทั้งเวทมนตร์ขาวและเวทมนตร์ดำ แต่เมื่อรู้ว่าตัวเองถนัดด้านใดก็จะมุ่งไปที่ด้านนั้นด้านเดียว\"
\"งั้นคอร์เดียก็คงจะได้ด้านนี้แน่เลย\" คอร์เดียเอ่ยแทรก แล้วมองไปที่แลนดอนต่อ
\"ก็คงจะเป็นแบบนั้นแหละ\" แลนดอนเอ่ยตอบ \"ส่วนด้านพิษ ผู้ที่สามารถใช้ด้านนี้ได้ คือ ผู้ที่ต้องมีความรู้เรื่องเกี่ยวกับสมุนไพรและการปรุงยาเป็นอย่างดี เพราะจะต้องจำให้ได้ว่ายาตัวไหนใช้ยังไง ปรุงอย่างไร มีโทษหรือมีคุณ และที่สำคัญสูตรการปรุงยา ถ้าจำผิดแม้แต่น้อย จากยาที่เคยใช้รักษาคนอาจจะกลายเป็นฆ่าคนก็ได้ แต่คนที่ใช้ด้านนี้ก็ไม่ใช่ดนที่เลวร้ายหรอกนะ เพราะว่าคนที่จบด้านนี้ไปก็ไปเป็นหมอรักษาคนกันตั้งหลายคน\"
\"งั้นคอร์เดียก้มีสิทธิที่จะเรียนด้านนี้น่ะสิ\" จีนที่เงียบมานานเอ่ยขึ้นเบาๆ
\"ทำไมล่ะ\" เสียงของแฟรงค์ถามออกมา แลนดอนและแดนเซลก็มองที่จีนอย่างแปลกใจ แต่ก็ไม่พูดอะไร ส่วนเจ้าตัวที่ถูกพูดถึงได้แต่นั่งอมยิ้มอย่างรู้ว่าจีนกำลังจะพูดอะไร
\"พวกนายจำวันที่ฉันมีเรื่องกับพวกราเชลได้มั้ย\" จีนถามขึ้นแทนที่จะตอบ
\"วันไหนล่ะ ก็เธอเล่นมีเรื่องกับพวกนั้นทุกครั้งที่เจอหน้ากัน\" แฟรงค์ตอบอย่างหงุดหงิดเพราะอยากรู้เต็มที่
\"ก็วันที่คอร์เดียมาช่วยฉันยังไงเล่า\" จีนตอบเสียงห้วนอย่างไม่สบอารมณ์
\"แล้วยังไงล่ะ\" แลนดอนเอ่ยแทรกทั้งคู่ก่อนที่จะมีเรื่องกัน
\"ก็ตอนที่คอร์เดียมาช่วยฉันจากยัย 2 ป้ามหาภัยนั้นเสร็จ ยัยซานซาก็ถือขวดยาเล็กๆออกมาแล้วคอร์เดียก็สามารถบอกได้ว่า มันคือยาอะไร มีผลยังไงถ้าโดนมันและทำมาจากอะไร ทั้งที่เห็นแค่แปล็บเดียวก็สามารถบอกได้อย่างละเอียดราวกับคุ้นเคยกับมันดี\"
จีนพูดจบ ทุกสายตาที่โต๊ะอาหารนั้นก็หันมามองที่เธอคนเดียว แบบว่า อธิบายมาซะดีๆ
\"คือ โรงเรียนคอร์เดีย เขาก็สอนวิชานี้\"
\"งั้น คอร์เดียก็ต้องเก่งวิชานี้ใช่มั้ย ถึงมองปราดเดียวก็รู้\" แฟรงค์ถามอย่างรวดเร็ว \"ดีเลย ถ้าคอร์เดียได้เรียนวิชานี้ฉันก็จะได้มีเพื่อน\"
\"ไม่หรอก แค่พอรู้\" เธอเอ่ยอย่างถ่อมตัว \" ว่าแต่แฟรงค์อยู่ด้านพิษเหรอ\"
\"อืม\" แฟรงค์ตอบยิ้มๆ
\"แล้วด้านศักดิ์สิทธิ์ล่ะ เป็นยังไง\"
\"ด้านศักดิ์สิทธิ์ ฟังชื่อก็รู้ว่าจะต้องศักดิ์สิทธิ์ เพราะผู้ที่ใช้ด้านนี้ได้จะสามารถอัญเชิญเทพและสัตว์เทพชั้นสูงลงมาได้ และที่สำคัญนอกจากอัญเชิญลงมาแล้วยังทำพันธะสัญญากับเทพหรือสัตว์เทพได้ด้วย เพราะงั้นผู้ที่ใช้ได้นี้ได้จะต้องเป็นผู้ที่มีพลังสูงมากๆและจะต้องที่มีพลังที่บริสุทธิ์ ถึงจะอัญเชิญเทพลงมาทำพันธะสัญญาได้ ที่สำคัณคือที่โรงเรียนของเรามีคนที่อยู่ด้านนี้แค่ 2 คน คือ อดัม เฮ็นนิ่ง รุ่นพี่ ม.6 ซึ่งเป็นประธานนักเรียน ส่วนอีกคนก็ ศาสตราจารย์อีแวน เว็กเนอร์ ซึ่งเป็นผู้ที่คัดเลือกนักเรียนเข้าด้านต่างๆ และก็อย่างที่บอกคอร์เดียว่าด้านนี้มีคนเรียนอยู่น้อย เพราะงั้นบนดาวดวงนี้ จึงมีเปิดเรียนด้านนี้อยู่ 2 โรงเรียน คือ โรงเรียนของเรากับโรงเรียนสตราเคนซ์ และได้ข่าวมาว่าโรงเรียนโน้นมีคนเรียนอยู่ด้านนี้ไม่ถึง 5 คน\"
\"จริงเหรอ\" คอร์เดียพูดเบาๆ \"ว่าแต่แดนเซล กับ แลนดอน เรียนด้านไหนบ้างล่ะ แฟรงค์อยู่ด้านพิษ จีนก็ต้องอยู่ด้านภูตแน่ๆ\" คอร์เดียบอกอย่างมั่นใจเพราะเคยเห็นจีนเรียกภูตออกมาตอนต่อสู้ และจีนก็พยักหน้ารับ\"
\"ฉันกับแดนเซลเรียนอยู่ด้านเวทย์\" แลนดอนเป็นคนตอบ \"และหวังว่าคอร์เดียจะมาอยู่ด้านเวทย์กับพวกเรานะ\"
\"ไม่ได้ ถ้าคอร์เดียไปอยู่ด้านเวทย์กับพวกนายแล้วฉันก็ต้องอยู่คนเดียงอีกหน่ะสิ ไม่เอาหรอก\" แฟรงค์รีบโวยวาย
\"เอ่อ ได้เวลาที่ ศาสตราจารย์เว็กเนอร์ให้ไปหาแล้ว ไปก่อนนะ\" คอร์เดียรีบพูดขึ้น ก่อนที่แฟรงค์จะโวยวายมากไปกว่านี้
...................................................................................................
ภายในห้องอันมืดมิด มีเพียงแสงสลัวๆจากแสงเทียนที่จุดอยู่ตามรายทางเดินเป็นช่วงๆ คอร์เดียเดินไปตามทางเดินที่มีเทียนปักไว้อยู่เป็นจุดๆ
\"คอร์เดีย\" เสียงเรียกชื่อของเธอเบาๆ แต่ทำให้เธอถึงกลับสะดุ้งแล้วรีบหันไปมองทันที
\"ซันเดอร์\" เสียงพูดออกมาอย่างดังปนโล่งใจ ก่อนจะพูดออกไปอย่างฉุนนิดๆ \"ตกใจหมดเลย\"
\"อะไรคิดว่าฉันเป็น...\" ซันเดอร์ไม่กล้าหัวเราะเสียงดังหลังจากที่เห็นสีหน้าของคอร์เดีย ได้แต่ยืนกลั้นหัวเราะกึกๆไว้
\"ก็ที่นี่มันเงียบนี่น่า แถมวังเวงๆยังไงก็ไม่รู้\" เธอตอบพลางมองไปรอบๆ \"ถ้าที่นี่ไม่ใช่ที่โรงเรียนนะ คอร์เดียต้องคิดว่าเป็นปราสาทผีสิงแหงๆเลย\"
\"สวัสดี ฉันศาสตราจารย์อีแวน เว็กเนอร์ พวกเธอ 2 คนคงคือ ซันเดอร์ มอร์วา กับ คอร์เดีย เฟร็ชเชอร์สินะ\" ศาสตราจารย์เว็กเนอร์พูดขึ้น เมื่อเห็นทั้ง 2 คนเดินมา
ศาสตราจารย์เว็กเนอร์ เป็นชายชราอายุประมาณ 65 เขาท่าทางใจดี ผมสีขาวทั้งศรีษะยาวลงมาถึงเอวปล่อยเอาไว้เต็มหลัง หนวดเคราสีขาวยาวเฟื้อย เขามองมาทางเธอและยิ้มให้อย่างใจดี
\"คล้ายกับท่านตา\" นี่คือสิ่งที่เธอยืนคิดอยู่ในใจทันทีที่เห็นศาสตราจารย์เว็กเนอร์
\"ครุคิดว่าพวกเธอทั้งคุ่คงจะรู้จักวิชานี่นะ ซันเดอร์ มอร์วา ตามครูเข้ามาก่อนนะ\" แล้วซ้นเดอร์ก็รีบเดินตามศาสตราจารย์เว็กเนอร์เข้าไปข้างในอีกห้องหนึ่ง
คอร์เดียได้แต่เดินไปเดินมาอย่างสงสัยว่าศาสตราจารย์เว็กเนอร์คัดเลือกนักเรียนเข้าเรียนแต่ละด้านยังไง
10 นาทีผ่านไป
ซันเดอร์เดินออกมาจากห้องนั้น แต่คอร์เดียยังไม่ทันได้ถามอะไร ศาสตราจารย์เว็กเนอร์ก็เรียกเธอเข้าไป
ห้องหลังผ้าม่านเป็นห้องสี่เหลี่ยมขนาดเล็กๆ มีแสงสว่างจากเทียนนับพันเล่มอยู่ตามมุมห้องทั้งสี่ และมีแท่นกลมขนาดไม่ใหญ่อยู่ตรงกลางห้อง ส่วนคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆกับแท่นนั้น ก็คือ ศาสตราจารย์เว็กเนอร์
\"ไม่ต้องตื่นเต้นใจเย็นๆ สงบใจไว้\" ศาสตราจารย์เว็กเนอร์บอกกับเธอ หลังจากที่เธอขึ้นไปยืนบนแท่นเรียบร้อยแล้ว
\"โอ...ปุสกาเปเรต้า ผู้มีธาตุพิษอยู่ในกายา โปรดเปล่งแสงแห่งพลังนั้นออกมา\" สิ้นเสียงร่ายเวทย์ แสงสว่างก็เกิดขึ้นรายล้อมรอบตัวของเธอ ทำให้ห้องสว่างไปทั่ว ก่อนจะค่อยๆจางหายไป \"เธอใช้ด้านพิษได้\" ศาสตราจารย์เว็กเนอร์พูด \"แต่เราก็ต้องร่ายเวทย์ให้ครบทุกด้านนะ\"
\"เนเปโตโกโปร่ามาเนีย ผู้มีธาตุภูตอยู่ในวิญญาณ โปรดเปล่งแสงแห่งพลังนั้นออกมา\" คราวนี้แสงสีขาวที่ปรากฏออกมา มันสว่างไม่ค่อยมากสักเท่าไรก่อนจะหายไปอย่างเร็ว \"เธอสามารถใช้ด้านภูตได้ แต่คงต้องฝึกฝนกันมากหน่อย ดูเหมือนว่าเธอจะยังไม่เคยใช้ด้านนี้มาก่อนเลยนะ\"
\"พาทันทัลเนกร้า ผู้มีธาตุเวทย์อยู่ในจิตา โปรดเปล่งแสงแห่งพลังนั้นออกมา\" แสงสีขาวนวลตาปรากฏขึ้นทันทีที่ร่ายเวทย์จบ มันสว่างไสวไปทั่งห้อง ก่อนจะหายไป \"เธอใช้ด้านเวทย์ได้และใช้ได้ดีไปไม่น้อยกว่าด้านพิษ เรามาดูกันซิว่าเธอจะใช้ได้กี่ด้าน\"
\"เฟอร์เพอร์เซ็นนอร์เทียม่า ผู้มีด้านศักดิ์สิทธิ์อยุ่ในสายเลือด โปรดแสดงแสงแห่งพลังอันบริสุทธิ์นั้นออกมาด้วยเถอะ\" แสงสีขาวปรากฏขึ้นทันทีที่ร่ายเวทย์จบ มันสว่างไสวราวกับเปิดไฟนับล้านดวง สว่างไปทั่วจนแม้แต่ศาสตราจารย์เว็กเนอร์ยังต้องหลับตากับแสงสว่างในครั้งนี้ ก่อนที่มันจะค่อยๆหายไปอย่างช้าๆ \"เธอใช้ด้านศักดิ์สิทธิ์ได้ และใช้ได้ดีที่สุด เพราะฉะนั้นเธออยู่ด้านศักดิ์สิทธิ์\" ศาสตราจารย์เว็กเนอร์พูดพร้อมกับยิ้มให้น้อยๆ \"ครูดีใจที่จะได้เป็นคนสอนเธอนะ คอร์เดีย เฟร็ชเชอร์ ครูได้เคยเจอคนที่สามารถใช้ได้ถึง 4 ด้านมาก่อน เธอมีพรสวรรค์นะ ต้องใช้มันให้เป็นประโยชน์กับตัวเธอละ ไว้ครุจะสอนเธอให้ชำนาญทุกๆด้านเอง แต่อย่าบอกใครนะ\" คอร์เดียรีบพยักหน้ารับทันทีอย่างตื่นเต้นที่เธอจะได้เรียนในทุกๆด้าน \"ครูขอต้อนรับเธอเข้าสู่ด้านศักดิ์สิทธิ์และนี่ ครูให้\" ศาสตราจารย์เว็กเนอร์หยิบหนังสือเล่มหนาๆ ปกเก่าๆมาให้กับเธอ ก่อนจะพูดว่า \"ลองเอากับไปอ่านและพกมันมาด้วยทุกครั้งที่เรียนวิชาเฉพาะนะ ขอให้เธอโชคดี\"
................................................................................................................................................................................................................................................
มาลงให้ตามสัญญาแล้วนะ เข้ามาอ่านกันเยอะๆนะ
เวลาเข้ามาอ่านแล้วก็ช่วยแสดงความคิดเห็นกันหน่อยนะ จะขอบคุณมาหๆ คนแต่งจะได้มีกำลังใจแต่งต่อค่ะ
From Firefly_Girl
\"เจสัน มารับดาร์ลิ่งเหรอ\" จีนถามพลางเบ้ปาก
เขาไม่ตอบแต่กลับเดินตรงไปที่ราเชล ก่อนจะก้มลงไปกระซิบที่ข้างหูของเธอเบาๆ ไม่รู้ว่าเขาพูดอะไรแต่มันก็ทำให้ราเชลถึงกับหน้าซีด
\"นี่จะปล่อยฉันได้รึยัง\" ซานซาถามเบาๆ
\"ก็ไปสิ\" คอร์เดียเมื่อเห็นว่าเหตุการณ์สงบแล้ว เธอร่ายเวทย์เบาๆดาบก็กลับไปอยู่ที่ข้อมือตามเดิม ส่วนซานซาก็รีบเดินตรงไปหาเพื่อนๆของเธอ
\"พวกเราไปกันเถอะ\" คอร์เดียเอ่ยชวนเบาๆ
\"อืม\" จีนรับคำพลางออกเดิน แต่เดินไปได้ไม่ถึง 2 ก้าวก็ต้องชะงัก
\"เดี๋ยวก่อน\" เจสันเรียก
\"มีอะไร\" จีนถามด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจ
\"ฉันขอโทษแทนพวกนั้นด้วย\" เขาเอ่ยอย่างจริงใจ \"แต่เธอก็ผิดนะ จีน\" เขาตำหนิจีนเบาๆ
\"โอเคฉันผิด พอใจรึยัง\" จีนพูดแบบไม่แคร์
\"ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรเธอหนิ แต่พวกนั้นไม่ใช่ดาร์ลิ่งของฉัน\" เขาพูดกับจีน แต่ประโยคหลังดูจะพูดกับคอร์เดียมากกว่า
\"แค่นี่ใช่มั้ยค่ะ\" คอร์เดียถามเจสัน เมื่อรู้สึกถึงรังสีอำมหิตบางอย่างที่ส่งตรงมาที่เธอ ซึ่งมันออกมาจากตัวของราเชล และมันก็ทำให้เธอพอจะรู้ถึงสาเหตุ \"ไปกันเถอะ จีน\" คอร์เดียพูดออกมาโดยไม่รอคำตอบของอีกฝ่าย และรีบเดินไป
คอร์เดียกับจีนเดินไปได้ไม่ถึงสิบก้าวก็ต้องหยุดเดิน
\"แดนเซล\" คอร์เดียเรียกอย่างไม่ค่อยพอใจ \"นายมานานแล้วเหรอ\"
\"อืม\" เขารับคำเบาๆพลางเอ่ยว่า \"ตั้งแต่ต้น\" และก็เดินนำออกไป
\"แล้วทำไมไม่เข้ามาช่วยจีน\" คอร์เดียถามอย่างโมโห และพยายามก้าวตามเขาให้ทัน
\"ก็แดนเซล เขาอยากจะเห็นฝีมือของคอร์เดียว่าจะช่วยจีนยังไง และมีฝีมือขนาดไหน\" เสียงที่ตอบไม่ใช่ของแดนเซลแต่เป็นคนที่อยู่ข้างหลังเธอต่างหาก เขามีตาสีเขียวมรกตซึ่งกำลังจ้องมองเธออยู่หลังกรอบแว่นตาสีเขียว และผมสีเขียวอ่อนที่ดูยุ่งๆแต่ก็เป็นทรง คอร์เดียมองเขาอย่างงงๆจนเขานึกออกว่า เขายังไม่ได้แนะนำตังเลย
\"อ๋อ ผมแลนดอน สปาเกอร์ เป็นเพื่อนของแดนเซลครับ ไม่ต้องแนะนำตัวหรอกผมรู้จักคุณดี คุณคอร์เดีย เฟร็ชเชอร์\" เขารีบบอกทันทีที่เห็นว่าเธอกำลังจะแนะนำตัวเอง
\"ส่วนผมแฟรงค์ โคเฮน ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ คอร์เดีย เฟร็ชเชอร์\" พูดจบชายหนุ่มผู้มีนัตย์ตาสีเหลืองอ่อนดูเจ้าเล่ห์กับผมสีทองเงางามก็ยกมือของเธอขึ้นมาจุมพิตที่ทำเอาคอร์เดียถึงกับตะลึง (ก็เกิดมายังไม่เคยมีใครมาจุมพิตเธอเลยแม้แต่ที่มือก็เถอะ) และตอนนี้เขากำลังยืนอยู่ข้างๆเธอหลังจากที่แทรกเข้ามาระหว่างเธอกับจีน และมันก็ทำให้จีนโมโหไม่น้อย
\"หึ ชีกอ\" จีนพึมพำเบาๆ
\"เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไรนะ\" แฟรค์หันไปถามจีนเสียงเข้ม ก่อนจะหันมายิ้มแบบเจ้าชู้ให้กับเธอ
\"เปล่า\" จีนตอบ พลางยักไหล่ \"คอร์เดีย คอร์เดีย\"
\"หะ หึ มีอะไรเหรอ\" คอร์เดียพูดออกมา พลางมองที่มือของเธอ ที่บัดนี้มันก็ยังอยู่ในมือของแฟรงค์อยู่ และเมื่อมองที่ตาแฟรงค์ก็ทำให้เธอถึงกับหน้าแดง
\"ปล่อยมือคอร์เดียได้แล้ว\" จีนพูดเสียงดัง
\"ยุ่งจริง\" แฟรงค์ว่าจีน แต่ก็ยอมปล่อยมือแต่โดยดี
\"ไปกันเถอะ คอร์เดีย\" จีนพูด ขณะที่หันมาส่งสายตาให้แฟรงค์ ประมาณว่าถ้ามีครั้งหน้านายตายแน่ แล้วก็เดินนำออกไป
\"คอร์เดีนนี่ยิ่งมองก็ยิ่งน่ารักนะ\" แฟรงค์พูดพลางปรายตามองที่แดนเซล \"จริงมั้ยแดนเซล\" แล้วเขาก็ขำออกมาเบาๆก่อนเดินออกไป
และแน่นอนว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในครั้งนี้ คอร์เดียสามารถซื้อใจเพื่อนๆทุกคนในกลุ่มได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับจีน
............................................................................
เช้าวันเปิดเทอม คอร์เดียรีบตื่นแต่เช้าเพื่อทำธุระต่างๆก่อนที่แต่งตัว ชุดของนักเรียนหญิงที่นี่ ใส่เสื้อเชิตแขนยาวสีขาวและสวมทับด้วยเสื้อกั๊กสีดำมีตรา L อยู่บนอกด้านซ้าย เนคไทสีแดงสลับสีขาว ส่วนกระโปรงสั้นเหนือเข่าสีดำ มีจีบด้านหน้าและด้านหลังอย่างละ 2 จีบ ใส่ถุงเท้าสีขาว และสวมรองเท้าสีดำที่เป็นรองเท้านักเรียนหญิง วันนี้เธอเลือกที่จะปล่อยผมสีบลอนซ์ทองไว้ตามสบาย
ปิ๊บ ปิ๊บ!! ปิ๊บ ปิ๊บ!!
เสียงสัญญาณดังมาจาก notebook คอร์เดียที่กำลังยืนสำรวจความเรียบร้อยอยู่หน้ากระจกต้องรีบเดินไปที่โต๊ะเขียนหนังสือที่วาง notebook ไว้ ซึ่งตอนนี้มีคำว่า \"มีข้อความส่งมา\" ปรากฎอยู่บนหน้าจอ เธอรีบกดเข้าไปดู มันเป็นตารางสอนเมื่อเซฟใส่เครื่องเสร็จก็รีบเดินออกไปจากห้อง
............................................................................
คอร์เดียมองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเธอ เขามีนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มที่ดูจะคุ้นๆตา ผมสีเดียวกันกับตาและท่าทีที่ดูสง่าแบบผู้ใหญ่ มันคุ้นๆ คุ้นมากๆจนบอกไม่ถูก แต่... เพราะไอ้คำว่าแต่นี่แหละ
\"โอ๊ย...นี่ดูเธอจะคุ้นคนโน้น คุ้นคนนี้ไปทั่วเลยนะคอร์เดีย ตั้งแต่แดนเซล แล้วยังจะคนนี้อีก\" คอร์เดียยืรคิดในใจพลางสบัดหัวไล่ความคิดออกไป
\"สวัสดีจ๊ะนักเรียนทุกคน ครูมีเพื่อนเข้าใหม่มาแนะนำพวกเธอ 2 คนนะ เข้ามาสิ\" ศาสตราจารย์รีสกวักมือเรียกคอร์เดียและ... ใครก็ไม่รู้เข้าไป \"ทั้ง 2 คน แนะนำตัวเองกับเพื่อนๆหน่อยสิจ๊ะ\"
แค่คอร์เดียเดินก้าวเข้าไปในห้องเสียงทุกเสียงก็ต่างหยุดพูดและหันมามองที่เธอเป็นจุดเดียว
\"สวัสดีจ๊ะ ฉันคอร์เดีย เฟร็ชเชอร์ ยินดีที่ได้รู้จักกับทุกคนนะ\" แค่ทุกคนได้ยินคำว่าเฟร็ชเชอร์ก็เรียกเสียงฮือฮาได้จากนักเรียนทั้งห้องแล้ว
\"นั่นนะเหรอ คุณหนูของตระกูลเฟร็ชเชอร์\"
\"สวยจัง ไม่ทราบว่ามีแฟนรึยังครับ\"
\"คนนี่แน่เลยที่ต่อสู้กับพวกราเชลแล้วชนะ\"
เสียงพูดต่างๆนาๆากนักเรียนทั้งห้อง
\"เอ้า เอ้า เงียบๆหน่อยจ๊ะ\" ศาสตราจารย์รีสพูดก่อนจะหันปพยักหน้าให้กับนักเรียนใหม่อีกคนหนึ่ง
\"ผมซันเดอร์ มอร์ว่าครับ\" สิ้นเสียงของเขาเสียงพูดจากบรรดาสาวๆก็ต่างพากันเทคะแนนให้เขาแบบท่วมท้น และต้องท่ามกลางความหมั่นไส้ของหนุ่มๆ
\"เงียบๆกันหน่อยจ๊ะ พวกเธอเนี่ยนะเห็นหนุ่มๆสาวๆเป้นไม่ได้เลยนะ\" ศาสตราจารย์รีสพูดและรอนเสียงของนักเรียนเงียบ \"คอร์เดียมาที่นี่หลายวันแล้ว คงจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไรแล้วนะ แต่ซันเดอร์เพิ่งมาอยู่ที่นี่วันแรก ยังไงก็แนะนำเพื่อนด้วยนะ\" ศาสตราจารย์รีสหันไปบอกกับนักเรียนทุกคน ก่อนจะหันมาคุยกับซันเดอร์ \"ถ้าไม่รู้อะไรก็ถามเพื่อนได้นะ แล้วเดี๋ยวไปพวกเธอทั้ง 2 คน ไปพบศาสตราจารย์อีแวน เว็กเนอร์ด้วยนะ จะได้เลือกวิชาเฉพาะ ตอนนี้ไปนั่งได้แล้วจ๊ะ\"
คอร์เดียรีบเดินขึ้นไปนั่งบนอัฒจันทร์โดยมีซันเดอร์เดินตามขึ้นไป และไปนั่งอยู่ที่ชั้นบนสุดคนเดียว
\"ขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการหน่อยนะจ๊ะ ฉันศาสตราจารย์วีโนล่า รีส เป็นอาจารย์ที่ปรึกษา ม.4 ห้อง A สอนวิชาการใช้พลังจิตขั้นพื้นฐาน\" ศาสตราจารย์รีสหยุดพูดและยิ้มให้กับนักเรียนทุกคน \"พวกเธอกำลังคิดใช่ไหมว่าทำไมต้องเรียนขั้นพื้นฐาน ในเมื่อเคยเรียนไปแล้วเมื่อตอน ม. ต้น แต่ขั้นพื้นฐานในตอน ม.ปลาย จะสูงกว่าระดับสูงในตอน ม.ต้น ตอนที่เธอเรียนระดับสูงในตอน ม.ต้น จะเป็นพวกการควบคุมพลังจิตของตน เคลื่อนย้ายสิ่งของ หรือการบังคับสิ่งของเล็กๆน้อยๆ แต่ระดับสูง ตอน ม.ปลาย จะเป็นพวกการมองผ่านสิ่งของที่อยู่ข้างใน บางคนอาจจะสามารถสื่อสารกับผู้อื่นได้ทางโทรจิต หรือถ้าเก่งมากๆอาจจะสะกดจิตและควบคุมพลังของผู้อื่นได้ ที่สำคัญที่สุด ก็คือยิ่งมีพลังจิตแข็งแกร่งมากเท่าใด การใช้วิชาเฉพาะของพวกเธอยิ่งแข็งแกร่งเท่านั้น\" ศาสตราจารย์รีสพูดจบ นักเรียนทั้งห้องต่างฮือฮาเกี่ยวกับสิ่งที่ศาสตราจารย์รีสบอก \"งั้นคาบนี้จะเป็นการฝึกพลังจิตของแต่ละคน เพิ่งเปิดเทอม ครูยังไม่อยากให้เครียดมากจ๊ะ\" ศาสตราจารย์รีสพูดเสริมขึ้น
ทันใดนั้นที่โต๊ะของนักเรียนแต่ละคนก็มีแก้วน้ำปรากฏขึ้นมาตรงหน้า 1 ใบ ในนั้นมีน้ำอยู่เต็มแก้ว ถ้าเกิดจับแม้แต่นิดนึ่งละก็ น้ำในนั้นต้องหกทันที \"ในความคิดของนักเรียนแต่ละคน\"
\"ครูอยากให้เธอฝึกการบังคับน้ำในแก้วนั้น โดยไม่ให้หกเลยแม้แต่หยดเดียวจนกว่าจะหมดชั่วโมง เข้าใจไหมจ๊ะ\" ศาสตราจารย์รีสถามด้วยน้ำเวียงที่หวานแต่สายตาของเธอมันกลับบอกว่าถ้าน้ำหกตาย!!!
เมื่อนักเรียนทุกคนลงมือฝึกซ้อมศาสตราจารย์รีสก็เดินดูพลังจิตของแต่ละคนไปเรื่อยๆ จนมาหยุดอยู่ที่คอร์เดียที่มัวแต่มองเพื่อนๆฝึกอย่างสนใจและสนุกสนานกับการฝึกของแต่ละคน จนแลัวจนเล่าเธอก็ยังไม่ลงมือฝึก
\"คอร์เดีย เธอจะไม่ฝึกสักหน่อยเหรอ\" ศาสตราจารย์รีสถามอย่างดุๆแต่แปลกที่หน้าของศาสตราจารย์รีสยังยิ้มแย้ม
\"น่ากลัวชะมัดเลย\" คอร์เดียคิดในใจ พลางตอบเสียงอ่อยๆว่า \"เดี๋ยวได้ไหมค่ะ ขอดูเพื่อนๆฝึกก่อน\"
\"แต่ครูอยากจะดูฝีมือของเธอนี่\" ศาสตราจารย์รีสพูดเสียงดัง จนเพื่อนๆต่างหันมามองที่เธอคนเดียว
\"ได้ค่ะ\" เธอตอบอย่างไม่ค่อยเต็มเสียง ขณะที่สายตามองไปที่เพื่อนๆทุกคนที่มองเธออยู่คนเดียว โดยเฉพาะแดนเซลที่มองเธอแล้วก็ส่ายหน้า
ทุกคนในห้องต่างเลิกฝึกและหันมาจ้องที่เธอเป็นจุดเดียว คอร์เดียต้องหลับตาลงเพื่อทำสมาธิ ก่อนจะลืมตามองไปที่แก้วน้ำ เธอเอื้อมมือไปหยิบแก้วแล้วก็สาดน้ำทั้งหมดออกไปอย่างรวดเร็ว แต่แทนที่น้ำจะตกลงสู่พื้นมันกลับหยุดนิ่งอยู่กับที่ ก่อนจะค่อยๆเคลื่อนตัวมารวมกันเหนือแก้วที่เธอวางไว้ที่โต๊ะ แล้วค่อยๆเคลื่อนตัวเป็นเกลียวลงสู่แก้วอย่างช้าๆและสวยงามจนหมด โดยที่น้ำไม่หยดเลยสักหยด
แป๊ะ แป๊ะ แป๊ะ!!!
เสียงตบมือดังมาจากทุกคนในห้อง ศาสตราจารย์รีสมองที่คอร์เดียก่อนจะก้าวเดินออกไป
\"รอดตัวไปนะคอร์เดีย แต่เธอเก่งนะ\" จีนพูดเบาๆอยู่ที่ข้างหูของเธอ
...................................................................................
\"เก่งเกินคลาดนะคอร์เดีย\" แฟรงค์พูด พลางหรี่สาวโต๊ะข้างๆที่นั่งอยู่
\"ฮึ แน่นอนอยู่แล้ว\" เธอตอบรับทันที ซึ่งมันก็เรียกเสียงหัวเราะจากเพื่อนๆได้แม้แต่แดนเซล
\"ไม่มีปฏิเสธเลยนะ\" จีนแซวขึ้น ส่วนแดนเซลได้แต่ส่ายหน้าเบาๆ
\"เออ...ว่าแต่วิชาเฉพาะคอร์เดียอยู่ด้านไหนล่ะ\" แลนดอนเอ่ยถาม หลังจากที่เพิ่งจะหยุดหัวเราะ
\"ด้านไหนอะไร ฉันยังไม่รู้อะไรเกี่ยวกับวิชานี้เลย\" คอร์เดียตอบแบบซื่อๆ
\"อะไรนะ ไม่รู้จักวิชาเฉพาะเหรอ\" แฟรงค์ถามเสียงดังอย่างไม่อยากจะเชื่อ ส่วนแลนดอนกับจีน ก็อยู่ในอาการเดียวกัน แม้แต่แดนเซลเองก็เถอะ
\"ก็โรงเรียนของคอร์เดียเขาไม่ได้สอนนี่ แล้วจะรู้จักได้ยังไง\" ฌธอตอบพลางบ่นอุบอิบ ที่เห็นเพื่อนๆแต่ละคนทำท่าทางอย่างนั้น
\"มันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยนะ ที่จะไม่รู้จักวิชานี้ เพราะทุกคนที่อยู่บนโซดูต้าอยากที่จะเรียนวิชานี้ทั้งนั้น\" แฟรงค์ตอบอย่างงุนงงไม่หาย
\"ความจริงคอร์เดียจะไม่รู้ก็ไม่ผิด เพราะวิชาเฉพาะมีสอนอยู่แค่ 2 โรงเรียน\" แดนเซลเอ่ยขึ้นเพื่อเป็นการตัดปัญหา ที่มันทำให้คอร์เดียต้องนั่งขอบคุณในใจอยู่หลายรอบที่ได้ช่วยชีวิตเธอเอาไว้จากการตอบคำถาม
\"มันก็จริงของแดนเซลนะ เพราะวิชานี้เปิดสอนแค่ 2 โรงเรียน\" แฟรงค์พูดอย่างเห็นด้วย แต่ในใจกลับคิดว่ายังไงก็ต้องรู้จักบ้างแหละน่า และกำลังคิดที่จะทดสอบเธอสักหน่อย \"ว่าแต่ 2 โรงเรียนที่สอนคอร์เดียรู้จักมั้ย\"
\"เอ่อ...\" คอร์เดียไม่รู้จะตอบยังไงจะตอบว่าไม่รู้แฟรงค์ก็ต้องยิ่งสงสัยแน่
\"คอร์เดียไม่รู้จักเหรอ\" แฟรงค์รีบรุกต่อทันที และมันก็ทำให้เพื่อนๆทุกคนยิ่งสงสัยเข้าไปใหญ่ว่าทำไมเธอถึงไม่รู้อะไรเลย
\"ทำไงดีล่ะ จะตอบว่ายังไงดี ตายแน่ ตายแน่ๆเลยคราวนี้ ความลับต้องแตกแน่ๆเลย\" คอร์เดียได้แต่นั่งกระวนกระวายในใจไม่รู้จะทำยังไงดี เหงื่อเริ่มออกตามมือที่เธอนั่งกำแน่นอยู่
\"คอร์เดียเรียนแบบไปเช้าเย็นกลับ แล้วก็อยู่ใกล้ที่บ้าน ถ้าคอร์เดียจะไม่รู้จักอะไรเลยก็ไม่เห็นจะแปลกนี่\" แดนเซลเอ่ยขึ้นพลางส่งสายตามาที่เธอประมาณว่าคุณหนูน้อยของตระกูล คอร์เดียรู้สึกขอบคุณแดนเซลอีกหลายรอบอยู่ในใจ แม้ว่าไอ้ที่พูดออกมามันจะเหมือนแหน็บแนมเธอก็เถอะ แต่มันก็ทำให้เธอรอดตัวไป
\"ขอโทษ ฉันก็ลืมไปว่าคอร์เดียเป็นคุณหนูของตระกูลเฟร็ชเชอร์\" แฟรงค์พูออย่างขอโทษจริงๆ และส่งสายตาที่เหมือนเธอเป็นคุณหนูน้อยๆที่ไม่รู้อะไรเอาซะเลยมาให้ ซึ่งมันก็ทำให้เธอรู้สึกหงุดหงิดมากๆ แต่มันก็ช่วยให้เธอรอดตัวไป เลยต้องจำยอมทนรับ \"ดีนะที่ฉันไม่ได้เกิดมาเป็นคุณหนูไม่อย่างนั้นตายแน่ๆ\" พลางคิดในใจว่าคุณโรเบริต์ก็จบมาจากที่นี่ทำไมคอร์เดียถึงไม่รู้ แต่ยังไม่ทันที่จะเอ่ยปาก คอร์เดียก็รีบพูดออกทา
\"แล้วทำไมทุกคนต้องอยากเรียนด้วยล่ะ\" คอร์เดียรีบเปลี่ยนเรื่องทันที เพราะถ้ายังให้แฟรงค์พูดละก้อ ฮึ่ม... และดูท่าทางเรื่องที่เธอพูดออกไปจะทำให้ทุกคนทันมาสนใจได้
\"ก็เพราะว่ามันเป็นวิชาที่คนที่ถูกเลือกเท่านั้นถึงจะเรียนได้\" และคนที่ตอบก็ไม่ใช่ใครนอกจากผู้รอบรู้ แลนดอนนั่นเอง \"แต่ไม่บอกหรอกนะว่าถูกเลือกยังไงไว้เธอเจอเองดีกว่า\" เขาพูดไว้เป็นปริศนา ก่อนจะอธิบายต่อ \"วิชาเฉพาะน่ะ มีอยู่ด้วยกันทั้งหมด 4 ด้าน คือ ด้านภูต ด้านเวทย์ ด้านพิษ และด้านศักดิ์สิทธิ์ ด้านภูต คือ ด้านสำหรับผู้ที่สามารถติดต่อสื่อสารกับวิญญาณได้ ไม่ว่าจะเป็นวิญญาณของผู้ที่ตายแล้ว นางไม้ หรือเทวดา นางฟ้าชั้นเล็กๆที่อยู่บนโลกมนุษย์ ด้านเวทย์ คือ ผู้ที่สามารถใช้ได้ทั้งเวทมนตร์ขาวและเวทมนตร์ดำ แต่เมื่อรู้ว่าตัวเองถนัดด้านใดก็จะมุ่งไปที่ด้านนั้นด้านเดียว\"
\"งั้นคอร์เดียก็คงจะได้ด้านนี้แน่เลย\" คอร์เดียเอ่ยแทรก แล้วมองไปที่แลนดอนต่อ
\"ก็คงจะเป็นแบบนั้นแหละ\" แลนดอนเอ่ยตอบ \"ส่วนด้านพิษ ผู้ที่สามารถใช้ด้านนี้ได้ คือ ผู้ที่ต้องมีความรู้เรื่องเกี่ยวกับสมุนไพรและการปรุงยาเป็นอย่างดี เพราะจะต้องจำให้ได้ว่ายาตัวไหนใช้ยังไง ปรุงอย่างไร มีโทษหรือมีคุณ และที่สำคัญสูตรการปรุงยา ถ้าจำผิดแม้แต่น้อย จากยาที่เคยใช้รักษาคนอาจจะกลายเป็นฆ่าคนก็ได้ แต่คนที่ใช้ด้านนี้ก็ไม่ใช่ดนที่เลวร้ายหรอกนะ เพราะว่าคนที่จบด้านนี้ไปก็ไปเป็นหมอรักษาคนกันตั้งหลายคน\"
\"งั้นคอร์เดียก้มีสิทธิที่จะเรียนด้านนี้น่ะสิ\" จีนที่เงียบมานานเอ่ยขึ้นเบาๆ
\"ทำไมล่ะ\" เสียงของแฟรงค์ถามออกมา แลนดอนและแดนเซลก็มองที่จีนอย่างแปลกใจ แต่ก็ไม่พูดอะไร ส่วนเจ้าตัวที่ถูกพูดถึงได้แต่นั่งอมยิ้มอย่างรู้ว่าจีนกำลังจะพูดอะไร
\"พวกนายจำวันที่ฉันมีเรื่องกับพวกราเชลได้มั้ย\" จีนถามขึ้นแทนที่จะตอบ
\"วันไหนล่ะ ก็เธอเล่นมีเรื่องกับพวกนั้นทุกครั้งที่เจอหน้ากัน\" แฟรงค์ตอบอย่างหงุดหงิดเพราะอยากรู้เต็มที่
\"ก็วันที่คอร์เดียมาช่วยฉันยังไงเล่า\" จีนตอบเสียงห้วนอย่างไม่สบอารมณ์
\"แล้วยังไงล่ะ\" แลนดอนเอ่ยแทรกทั้งคู่ก่อนที่จะมีเรื่องกัน
\"ก็ตอนที่คอร์เดียมาช่วยฉันจากยัย 2 ป้ามหาภัยนั้นเสร็จ ยัยซานซาก็ถือขวดยาเล็กๆออกมาแล้วคอร์เดียก็สามารถบอกได้ว่า มันคือยาอะไร มีผลยังไงถ้าโดนมันและทำมาจากอะไร ทั้งที่เห็นแค่แปล็บเดียวก็สามารถบอกได้อย่างละเอียดราวกับคุ้นเคยกับมันดี\"
จีนพูดจบ ทุกสายตาที่โต๊ะอาหารนั้นก็หันมามองที่เธอคนเดียว แบบว่า อธิบายมาซะดีๆ
\"คือ โรงเรียนคอร์เดีย เขาก็สอนวิชานี้\"
\"งั้น คอร์เดียก็ต้องเก่งวิชานี้ใช่มั้ย ถึงมองปราดเดียวก็รู้\" แฟรงค์ถามอย่างรวดเร็ว \"ดีเลย ถ้าคอร์เดียได้เรียนวิชานี้ฉันก็จะได้มีเพื่อน\"
\"ไม่หรอก แค่พอรู้\" เธอเอ่ยอย่างถ่อมตัว \" ว่าแต่แฟรงค์อยู่ด้านพิษเหรอ\"
\"อืม\" แฟรงค์ตอบยิ้มๆ
\"แล้วด้านศักดิ์สิทธิ์ล่ะ เป็นยังไง\"
\"ด้านศักดิ์สิทธิ์ ฟังชื่อก็รู้ว่าจะต้องศักดิ์สิทธิ์ เพราะผู้ที่ใช้ด้านนี้ได้จะสามารถอัญเชิญเทพและสัตว์เทพชั้นสูงลงมาได้ และที่สำคัญนอกจากอัญเชิญลงมาแล้วยังทำพันธะสัญญากับเทพหรือสัตว์เทพได้ด้วย เพราะงั้นผู้ที่ใช้ได้นี้ได้จะต้องเป็นผู้ที่มีพลังสูงมากๆและจะต้องที่มีพลังที่บริสุทธิ์ ถึงจะอัญเชิญเทพลงมาทำพันธะสัญญาได้ ที่สำคัณคือที่โรงเรียนของเรามีคนที่อยู่ด้านนี้แค่ 2 คน คือ อดัม เฮ็นนิ่ง รุ่นพี่ ม.6 ซึ่งเป็นประธานนักเรียน ส่วนอีกคนก็ ศาสตราจารย์อีแวน เว็กเนอร์ ซึ่งเป็นผู้ที่คัดเลือกนักเรียนเข้าด้านต่างๆ และก็อย่างที่บอกคอร์เดียว่าด้านนี้มีคนเรียนอยู่น้อย เพราะงั้นบนดาวดวงนี้ จึงมีเปิดเรียนด้านนี้อยู่ 2 โรงเรียน คือ โรงเรียนของเรากับโรงเรียนสตราเคนซ์ และได้ข่าวมาว่าโรงเรียนโน้นมีคนเรียนอยู่ด้านนี้ไม่ถึง 5 คน\"
\"จริงเหรอ\" คอร์เดียพูดเบาๆ \"ว่าแต่แดนเซล กับ แลนดอน เรียนด้านไหนบ้างล่ะ แฟรงค์อยู่ด้านพิษ จีนก็ต้องอยู่ด้านภูตแน่ๆ\" คอร์เดียบอกอย่างมั่นใจเพราะเคยเห็นจีนเรียกภูตออกมาตอนต่อสู้ และจีนก็พยักหน้ารับ\"
\"ฉันกับแดนเซลเรียนอยู่ด้านเวทย์\" แลนดอนเป็นคนตอบ \"และหวังว่าคอร์เดียจะมาอยู่ด้านเวทย์กับพวกเรานะ\"
\"ไม่ได้ ถ้าคอร์เดียไปอยู่ด้านเวทย์กับพวกนายแล้วฉันก็ต้องอยู่คนเดียงอีกหน่ะสิ ไม่เอาหรอก\" แฟรงค์รีบโวยวาย
\"เอ่อ ได้เวลาที่ ศาสตราจารย์เว็กเนอร์ให้ไปหาแล้ว ไปก่อนนะ\" คอร์เดียรีบพูดขึ้น ก่อนที่แฟรงค์จะโวยวายมากไปกว่านี้
...................................................................................................
ภายในห้องอันมืดมิด มีเพียงแสงสลัวๆจากแสงเทียนที่จุดอยู่ตามรายทางเดินเป็นช่วงๆ คอร์เดียเดินไปตามทางเดินที่มีเทียนปักไว้อยู่เป็นจุดๆ
\"คอร์เดีย\" เสียงเรียกชื่อของเธอเบาๆ แต่ทำให้เธอถึงกลับสะดุ้งแล้วรีบหันไปมองทันที
\"ซันเดอร์\" เสียงพูดออกมาอย่างดังปนโล่งใจ ก่อนจะพูดออกไปอย่างฉุนนิดๆ \"ตกใจหมดเลย\"
\"อะไรคิดว่าฉันเป็น...\" ซันเดอร์ไม่กล้าหัวเราะเสียงดังหลังจากที่เห็นสีหน้าของคอร์เดีย ได้แต่ยืนกลั้นหัวเราะกึกๆไว้
\"ก็ที่นี่มันเงียบนี่น่า แถมวังเวงๆยังไงก็ไม่รู้\" เธอตอบพลางมองไปรอบๆ \"ถ้าที่นี่ไม่ใช่ที่โรงเรียนนะ คอร์เดียต้องคิดว่าเป็นปราสาทผีสิงแหงๆเลย\"
\"สวัสดี ฉันศาสตราจารย์อีแวน เว็กเนอร์ พวกเธอ 2 คนคงคือ ซันเดอร์ มอร์วา กับ คอร์เดีย เฟร็ชเชอร์สินะ\" ศาสตราจารย์เว็กเนอร์พูดขึ้น เมื่อเห็นทั้ง 2 คนเดินมา
ศาสตราจารย์เว็กเนอร์ เป็นชายชราอายุประมาณ 65 เขาท่าทางใจดี ผมสีขาวทั้งศรีษะยาวลงมาถึงเอวปล่อยเอาไว้เต็มหลัง หนวดเคราสีขาวยาวเฟื้อย เขามองมาทางเธอและยิ้มให้อย่างใจดี
\"คล้ายกับท่านตา\" นี่คือสิ่งที่เธอยืนคิดอยู่ในใจทันทีที่เห็นศาสตราจารย์เว็กเนอร์
\"ครุคิดว่าพวกเธอทั้งคุ่คงจะรู้จักวิชานี่นะ ซันเดอร์ มอร์วา ตามครูเข้ามาก่อนนะ\" แล้วซ้นเดอร์ก็รีบเดินตามศาสตราจารย์เว็กเนอร์เข้าไปข้างในอีกห้องหนึ่ง
คอร์เดียได้แต่เดินไปเดินมาอย่างสงสัยว่าศาสตราจารย์เว็กเนอร์คัดเลือกนักเรียนเข้าเรียนแต่ละด้านยังไง
10 นาทีผ่านไป
ซันเดอร์เดินออกมาจากห้องนั้น แต่คอร์เดียยังไม่ทันได้ถามอะไร ศาสตราจารย์เว็กเนอร์ก็เรียกเธอเข้าไป
ห้องหลังผ้าม่านเป็นห้องสี่เหลี่ยมขนาดเล็กๆ มีแสงสว่างจากเทียนนับพันเล่มอยู่ตามมุมห้องทั้งสี่ และมีแท่นกลมขนาดไม่ใหญ่อยู่ตรงกลางห้อง ส่วนคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆกับแท่นนั้น ก็คือ ศาสตราจารย์เว็กเนอร์
\"ไม่ต้องตื่นเต้นใจเย็นๆ สงบใจไว้\" ศาสตราจารย์เว็กเนอร์บอกกับเธอ หลังจากที่เธอขึ้นไปยืนบนแท่นเรียบร้อยแล้ว
\"โอ...ปุสกาเปเรต้า ผู้มีธาตุพิษอยู่ในกายา โปรดเปล่งแสงแห่งพลังนั้นออกมา\" สิ้นเสียงร่ายเวทย์ แสงสว่างก็เกิดขึ้นรายล้อมรอบตัวของเธอ ทำให้ห้องสว่างไปทั่ว ก่อนจะค่อยๆจางหายไป \"เธอใช้ด้านพิษได้\" ศาสตราจารย์เว็กเนอร์พูด \"แต่เราก็ต้องร่ายเวทย์ให้ครบทุกด้านนะ\"
\"เนเปโตโกโปร่ามาเนีย ผู้มีธาตุภูตอยู่ในวิญญาณ โปรดเปล่งแสงแห่งพลังนั้นออกมา\" คราวนี้แสงสีขาวที่ปรากฏออกมา มันสว่างไม่ค่อยมากสักเท่าไรก่อนจะหายไปอย่างเร็ว \"เธอสามารถใช้ด้านภูตได้ แต่คงต้องฝึกฝนกันมากหน่อย ดูเหมือนว่าเธอจะยังไม่เคยใช้ด้านนี้มาก่อนเลยนะ\"
\"พาทันทัลเนกร้า ผู้มีธาตุเวทย์อยู่ในจิตา โปรดเปล่งแสงแห่งพลังนั้นออกมา\" แสงสีขาวนวลตาปรากฏขึ้นทันทีที่ร่ายเวทย์จบ มันสว่างไสวไปทั่งห้อง ก่อนจะหายไป \"เธอใช้ด้านเวทย์ได้และใช้ได้ดีไปไม่น้อยกว่าด้านพิษ เรามาดูกันซิว่าเธอจะใช้ได้กี่ด้าน\"
\"เฟอร์เพอร์เซ็นนอร์เทียม่า ผู้มีด้านศักดิ์สิทธิ์อยุ่ในสายเลือด โปรดแสดงแสงแห่งพลังอันบริสุทธิ์นั้นออกมาด้วยเถอะ\" แสงสีขาวปรากฏขึ้นทันทีที่ร่ายเวทย์จบ มันสว่างไสวราวกับเปิดไฟนับล้านดวง สว่างไปทั่วจนแม้แต่ศาสตราจารย์เว็กเนอร์ยังต้องหลับตากับแสงสว่างในครั้งนี้ ก่อนที่มันจะค่อยๆหายไปอย่างช้าๆ \"เธอใช้ด้านศักดิ์สิทธิ์ได้ และใช้ได้ดีที่สุด เพราะฉะนั้นเธออยู่ด้านศักดิ์สิทธิ์\" ศาสตราจารย์เว็กเนอร์พูดพร้อมกับยิ้มให้น้อยๆ \"ครูดีใจที่จะได้เป็นคนสอนเธอนะ คอร์เดีย เฟร็ชเชอร์ ครูได้เคยเจอคนที่สามารถใช้ได้ถึง 4 ด้านมาก่อน เธอมีพรสวรรค์นะ ต้องใช้มันให้เป็นประโยชน์กับตัวเธอละ ไว้ครุจะสอนเธอให้ชำนาญทุกๆด้านเอง แต่อย่าบอกใครนะ\" คอร์เดียรีบพยักหน้ารับทันทีอย่างตื่นเต้นที่เธอจะได้เรียนในทุกๆด้าน \"ครูขอต้อนรับเธอเข้าสู่ด้านศักดิ์สิทธิ์และนี่ ครูให้\" ศาสตราจารย์เว็กเนอร์หยิบหนังสือเล่มหนาๆ ปกเก่าๆมาให้กับเธอ ก่อนจะพูดว่า \"ลองเอากับไปอ่านและพกมันมาด้วยทุกครั้งที่เรียนวิชาเฉพาะนะ ขอให้เธอโชคดี\"
................................................................................................................................................................................................................................................
มาลงให้ตามสัญญาแล้วนะ เข้ามาอ่านกันเยอะๆนะ
เวลาเข้ามาอ่านแล้วก็ช่วยแสดงความคิดเห็นกันหน่อยนะ จะขอบคุณมาหๆ คนแต่งจะได้มีกำลังใจแต่งต่อค่ะ
From Firefly_Girl
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น