ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เป็นเรื่อง
คอร์เดียตื่นแต่เช้าเพื่อมาเดินสำรวจรอบๆโรงเรียนด้วยตัวเอง หลังจากอ่านข้อมูลต่างๆจาก notebook เธอจึงรู้ว่าไอ้ตึกที่เธอไปพบผู้อำนวยการเมื่อวานนี้เป็นตึกเรียน หรือที่เรียกกันว่าตึก L เพราะย่อมาจาก ลอแอนแกรม จากที่นี้ ถ้ามองไปทางทิศเหนือจะเป็น stadiam ขนาดใหญ่ ทางทิศตะวันออก คือ หอพักนักเรียนทั้งของ ชาย-หญิง ส่วนทางทิศตะวันตกคือ ตึกอเนกประสงค์ ที่ใช้จัดกิจกรรมต่างๆ และทางทิศใต้ก็คือ ลานจอดยานนั่นเอง
คอร์เดียใช้บริการรถบัสของโรงเรียน สีบลอนซ์ทองที่นั่งหันหน้าเข้าหากัน นั่งได้ประมาณ 30 คนต่อคัน ซึ่งจะแล่นผ่านทุกสถานีของโณงเรียน และถ้าขึ้นไม่ทันก็จะต้องคอยไปอีก 5 นาที ในรถไม่มีคนขับ แต่จะมีคนคอยควบคุมอยู่ที่ห้องควบคุมที่ศูนย์ใหญ่ ทั้งรถมีเธอนั่งอยู่คนเดียว เพราะยังไม่เปิดเทอมเลยยังไม่มีใครมาใช้
.................................................................
\"หวัดดีจ๊ะ แดนเซล\" คอร์เดียเอ่ยทัก เมื่อเห็นเขานั่งอยู่ที่พื้นหญ้าหลัง สเตเดี่ยม
เขาไม่ตอบแต่มองเธอที่เดินเข้ามาใกล้เป็นเชิงรับรู้ แล้วก็หันกลับไป คอร์เดียยืนมองแดนเซลอยู่นานแต่เขาก็ไม่คิดจะหันมามองเธอเลยแต่อยู่ๆเขาก็หันกลับมามองแบบไม่ให้ตั้งตัวเลยทีเดียว
\"มีอะไรเหรอ\" เขาถามเสียงเรียบๆที่ไม่บ่งบอกถึงอารมณ์ใดๆเลย
\"เอ่อ...คือ...คือว่า ฉัน...ฉันกำลัง...กำลังจะเลือกวิชาเรียน แต่...ไม่รู้ว่าจะเลือกวิชาอะไรดี\" คอร์เดียบอกแบบอึกๆอัก แทบจะคิดคำพูดไม่ทัน
\"เลือกตามที่ชอบสิ\" เขาตอบสั้นๆแบบเดิม
\"ตามที่ฉันชอบเหรอ\" เธอถามเขาเสียงสูง \"แต่ก็เป็นความคิดที่ดีนะ ขอบใจจ๊ะ\" เธอเอ่ยขอบคุณเขาและยิ้มให้ เขาหันมามองอยู่แป็บ แล้วก็หันกลับไปตามเดิม
และคืนนั้นเธอก็ส่งวิชาที่เลือกไปให้กับศาสตราจารย์รีส ก็มี วิชาการแพทย์ วิชากฎหมาย วิชาภาษาต่างๆในโซดูต้าและวิชาวิทยาศาสตร์
...................................................................
\"เฮ้อ...เช้านี้ เราจะไปไหนดีนะ หอพักก็ยังไม่มีใครมาเลยสักคน จะอยู่กับแดนเซลก็มีแต่เราที่พูด นายนั่นพูดทีนะนับคำได้เลย\" คอร์เดียพึมพำกับตัวเองเบาๆ แล้วจึงเปิดประตูห้องออกไป
\"โอ๊ย...\" เสียงร้องบอกถึงความเจ็บปนตกใจของคอร์เดียที่โดนชนเข้าไปอย่างจังจนล้มไปนั่งจุมปุกอยู่ที่พื้น
\"ขอโทษที เป็นอะไรรึเปล่า\" เสียงนุ่มทุ้ม ทำให้คอร์เดียเงยหน้าขึ้นมองปนสงสัยว่าหอพักหญิงแล้วผู้ชายเข้ามาได้ยังไง
เด็กหนุ่ม หน้าตาสะอาดสะอ้าด ตาสีน้ำตาลอ่อนกับผมบ๊อบสีเดียวกัน กำลังจ้องมองที่เธออยู่
\"เปล่าจ๊ะ\" คอร์เดียตอบเขาเบาๆ
\"ไม่เคยเห้นหน้ามาก่อน เพิ่งเข้ามาใหม่เหรอ\" เขาถาม พลางดึงเธอให้ลุกขึ้นยืน
\"ใช่จ๊ะ ฉันคอร์เดีย เฟร็ชเชอร์ ยินดีที่ได้รูจักนะ\"
\"ฉันจีน เอ็ดมอนด์ ยินดีเช่นกัน\"
\"เออ...ขอโทษนะ หอหญิงเขาห้ามผู้ชายเข้ามาไม่ใช่เหรอ\" คอร์เดียถามเขาอย่างหวั่นๆ
\"ฉันเป็นผู้หญิง\" จีนตอบอย่างไม่ค่อยจะสบอารมณ์
\"ผู้หญิง\" คอร์เดียตะโกนออกมาเสียงดัง \"เอ่อ ขอโทษนะ\"
\"ช่างมันเถอะ ไม่ค่อยมีใครคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงหรอก\" จีนตอบและยักไหล่อย่างไม่แคร์
\"อ๋อ เกือบลืม เธอนามสกุลเฟร็ชเชอร์เหรอ\" จีนถามเธอเลยพยักหน้าตอบแบบเซ็งๆ \"หึ หึ ดูเหมือนเธอจะไม่ค่อยชอบคำถามนี้เลยนะ\"
\"ก็แบบว่า... ตระกูลเฟร็ชเชอร์อีกแล้ว\" คอร์เดียตอบ พลางยักไหล่ \"ว่าแต่เธอจะไปไหนเหรอ\"
\"ก็เรื่อยๆ\" จีนพูดอย่างไร้อารมณ์
\"เอ่อ...ฉันไปด้วยนะ คือฉัน...ตั่งแต่มาที่นี่ ฉันยังไม่รู้จักกับใครเลย นอกจากแดนเซล\"
\"เธอรู้จักกับแดนเซลด้วยเหรอ\" คอร์เดียไม่ค่อยเข้าใจที่จีนถาม แต่ก็พยักหน้าแทนคำตอบ \"งั้นก็ได้\"
และตั่งแต่วันนั้นมา เธอก็มีเพื่อนเพิ่มมาอีกคนคือจีน และจีนก็เป็นเพื่อนกับแดนเซล เธอถึงได้รู้ว่าทำไมจีนถึงถามเธออย่างนั้น
....................................................................
เช้าก่อนวันเปิดเทอม หอพักหญิงก็เต็มไปด้วยความว่นวาย เพราะนักเรียนส่วนใหญ่จะย้ายเข้าหอพักกันวันี้ เพราะฉะนั้นหอพักจึงเต็มไปด้วยเสียงของบรรดาสาวๆที่เจอกันดูทุกๆคนจะสนุกสนานกับการที่ได้เจอกับเพื่อนของตนเอง
ภาพตรงหน้าทำให้คอร์เดียนึกถึงนครเวคาย คิดถึงท่านตา คุณฟลาเวีย และทุกๆคนที่นั่น ซึ่งมันก็ทำให้เธอแปลกใจ ที่เธอมาอยู่ที่นี่ก็ตั้งนานแต่เธอกลับไม่เคยคิดถึงนครเวคายเลย หรือจะเป็นเพราะเธออยู่ที่นี่แล้วมีอะไรให้ต้องคิดมากมายจนไม่มีเวลาไปคิดถึงเรื่องอื่น หรือ...
\"อ้าว...คอร์เดียยังไม่ไปโรงอาหารอีกเหรอ\" จีนถามขึ้นเมื่อเจอเธอที่หน้าประตูห้อง
\"อืม...เพิ่งจะทำอะไรเสร็จหนะ งั้นเราไปพร้อมกันเลยนะ\"
ตลอดทางที่เดินจีนไม่พูดอะไรเลยสักคำ คอร์เดียได้แต่เดินตามไปเงียบๆ พลางคิดในใจ \"ตั้งแต่ครบกับจีนมา จีนเหมือนจะมีเรื่องต่างๆเก็บไว้ในใจมากมาย แต่ไม่ยอมบอกกับใครสักคนและดูท่าว่าจีนจะไม่ยอมเชื่อใจใครง่ายๆ\"
....................................................................
\"อ้าว...จีน นั่นเด็กของเธอเหรอ\" เสียงที่พูดขึ้นพร้อมกับเสียงหัวเราะ เมื่อเห็นจีนกับคอร์เดียเดินลงมาจากรถบัส
คำพูดนั้น ทำให้คนแถวนั้นหันมามองที่คอร์เดียและจีน คอร์เดียรีบหันไปมองที่จีนที่ยืนทำสีหน้าเย็นชาให้กล่มผู้พูดที่มีกันอยู่ 3 คน
คนตรงกลางดูท่าจะเป็นหัวหน้ากลุ่ม เธอมีตาสีน้ำตาลเข้มผมสีแดงตรงยาวที่ดูเด่นมาก ส่วนสมุนทั้ง 2 คนของเธอ คนนึ่งมีตาสีดำ ผมสีชมพูเป็นลอนยาว และอีกคน มีนัยน์ตาสีเหลืองเหมือนกับแมว ผมสีเขียวยาวประบ่า ความจริงเธอทั้ง 3 คนก็ดูสวยไปคนละแบบ ถ้าจะไม่ปากหาเรื่องชาวบ้างนชาวช่องเขาแบบนี้
\"ไม่ต้องไปสนใจ\" จีนหันมาบอกคอร์เดียเบาๆ
\"นี่...ไม่ได้ยินที่ฉันถามเหรอ จีน\" ผู้หญิงผมสีชมพูพูดยั่วๆ แต่จีนก็ยังทำเฉยใส่ \"เอ๊ะ นี่ฉันถามไม่ได้ยินเหรอ\" เธอคนนั้นพูดและเดินมาหยุดอย่ที่หน้าจีน
\"ได้ยิน แต่ไม่อยากจะตอบ ลอเรนซ์\" จีนพูดอย่างช้าๆ และเน้นที่คำว่า\"ลอเรนซ์\"
\"ลอเรนซ์ เป็นรุ่นพี่เธอนะ หัดเคารพซะบ้าง\" เสียงไม่พอใจดังออกมาจากปากองผู้หญิงผมสีเขียว
\"เหรอ แต่ฉันไม่เคยเห็นพวกเธอทำตัวให้น่าเคารพตรงไหนเลย\" จีนตอบอย่างไม่แคร์ พลางยักไหล่
\"นี่แก...\" ลอเรนซ์พุดได้เท่านั้นก้โดนผู้หญิงผมสีแดง (ที่คอร์เดียคิดว่าเป็นหัวหน้ากลุ่ม) พูดแทรกขึ้น
\"จะพูดอะไรหัดดูตัวเองซะบ้างนะจีน\"
\"ฉันจะเป็นอะไรมันก็ไม่หนักหัวใคร หรือมันหนักหัวเธอ ราเชล\" จีนถามต่ออย่างกวนๆ และมันต้องมีเรื่องในอีกไม่ช้าแน่ๆ คอร์เดียคิดแล้วได้แต่ยืนส่ายหัว
\"พูดให้มันดีดีหน่อยนะจีน\" ราเชลพูดอย่างเริ่มจะโมโห
\"เอ...ฉันก็ว่าฉันพูดดีแล้วนะ\" จีนพูดต่ออย่างกวนๆ
\"นี่นะเหรอพูดดีดีของเธอ ยัยทอม\" ลอเรนซ์พูดแทรกขึ้น \"แบบนี่มันคงต้องมีเรื่องหน่อยมั่ง\"
\"ไปกันเถอะจีนอย่าไปมีเรื่องเลย\" คอร์เดียรีบห้ามจีนทันทีแต่ดูถ้าจะไม่เป็นผล เพราะจีนไม่ฟังเธอเลย แถมยังพูดท้าต่อแแบบอยากมีเรื่องเต็มที่
\"อยากมีก็เข้ามาสิ\" จีนท้าต่อแบบไม่กลัวและไม่ฟังคำเตือนของคอร์เดีย \"แต่ฉันไม่สนใจลูกน้องหรอกนะ ฉันสนใจหัวหน้าพวกมันมากกว่า\"
\"ความจริงฉันก็ไม่อยากจะยุ่งหรอกนะ แต่เธอท้าฉันเองนะจีน\" ราเชลตอบแบบพร้อมที่จะสู้
\"งั้นก็รีบๆทำให้มันจบสิ\" จีนพูดอย่างยั่วๆ \"คอร์เดียไปยืนที่อื่น นี่มันเรื่องของฉันแล้วถ้าคิดจะห้ามละก็ไม่ได้ผลหรอกเพราะยัย 3 ป้ามหาประลัยเนี่ยมันเป็นศัตรูของฉันมานมนานแล้ว\"
\"โถ่ จีนอย่ามีเรื่องเลยนะ\" คอร์เดียรีบพูดอย่างร้อนลน
\"แม่หนูน้อย ถ้าจะห้ามละก้อสายไปซะแล้ว รีบๆหลบไปอย่ามายุ่งกับเรื่องนี้\" ราเชลรีบพูดแทรกขึ้น
\"ได้ยินแล้วใช่ไหม หลบไปซะคอร์...\" จีนยังพูดไม่ทันจบ ก็มีแสงระยิบระยับพ่งตรงมาที่จีนทันที จีนรีบเอามือมาบังไว้ที่หน้าอย่างรวดเร็ว พร้อมๆกับเปล่งแสงสีขาวออกมาจากมือ เมื่อทั้งสองแสงจางหายไปก็เผยอให้เห็นมีดสั้นด้ามเล็กๆกำลังหมุนอยู่ก่อนจะตกลงมาอยู่บนมือของจีน
\"ทำได้แค่นี่เหรอ\" จีนถามอย่างดูถูกที่อีกฝ่ายเล่นรอบกัด
\"เมื่อกี้แค่เล่นๆแต่คราวนี้ของจริง\" ราเชลพูดอย่างโมโห
ไฟเออร์บอล!!!
ลูกบอลไฟนับร้อยลูกพุ่งตรงเข้าใส่จีนอย่างรวดเร็ว จีนรีบผลักคอร์เดียออกไปให้พ้นรัศมีของลูกบอลไฟ ก่อนที่เธอจะวิ่งหลบไปอีกทาง ทำให้มันพุ่งชนกำแพงข้างหลังอย่างจัง
\"อ้าวหลบทำไม ก็ไหนทำเก่ง\" ราเชลพูดเยาะๆ \"งั้นลองอีกครั้งมั้ย\"
ไฟเออรี่บอล!!!
สิ้นเสียงราเชลแทนที่เป็นลูกบอลไฟขนาดเล็ก มันกลับเป็นลูกบอลไฟขนาดใหญ่ พุ่งเข้าใส่จีน
ไลเออร์ ภูตรับใช้ของข้า จงออกมา ณ บัดนี้
จีนพูดจบ ก็เกิดแสงสว่างสีเหลืองขึ้นแล้วค่อยๆหายไปเผยอให้เห็น ภูตที่มีตาสีเหลืองใสราวแก้ว ผมสีทอง สวมอาภรณ์สีเหลืองสดใส หน้าตาสะสวยขึ้นแทน ไลเออร์ถือคฑาที่มีลูกแก้วสีเหลืองไว้ตรงหน้า คฑาส่องแสงขึ้นทันทีที่เธอสวดมนตราจบ มันครอบคลุมตัวเธอและจีนไว้ ทำให้ลูกบอลไฟที่พุ่งมาชน ต่างกระเด็นออกและสลายหายไปในพริบตา ไลเออร์รีบสวดมนตราต่อ คฑาก็ส่องแสงขึ้นอีกครั้ง มันสว่างมากข้นกว่าเดิมและพุ่งไปที่ราเชลอย่างรวดเร็ว ราวกับลูกธนู แต่ก่อนที่จะถึงตัวราเชลมันก้สลายหายไป ทำให้เห็นสัตว์ประหลาดตัวใหญ่
มันมีตาสีแดงเพลิง หัวเหมือนสิงโตแต่มีเขางอกออกมาทั้ง 2 ข้าง ลำตัวมีสีเพลิง รูปร่างคล้ายๆกับมังกร
\"เล่นลุมกันเลยเหรอ\" จีนพึมพำกับตัวเองเบาๆ
กรูตี ภูตรับใช้ของข้า จงไปจัดการกับศัตรูเบื้องหน้าเจ้า ณ บัดนี้
จบคำสั่งของลอเรนซ์ กรูตีตรงไปที่จีนอย่างรวดเร็ว ก่อนจะหยุดอยู่กับที่เหมือนกับถูกมัดเอาไว้ เมื่อลอเรนซ์เห็นก็รีบสวดมนตราเพิ่มพลังให้กับกรูตีต่อทันที แต่ก็ยังไม่สามารถขยับเขยื้อนได้
ไฟเออร์!!!
เปลวไฟอันร้อนแรงพุ่งตรงไปที่ ไลเออร์ ทำให้ไลเออร์ถึงกับชงักจนต้องหันมาจัดการกับลูกไฟอันร้อนแรงก่อน ส่งผลให้กรูตีเป็นอิสระทันที มันจึงรีบตรงไปหมายจะกำจัดศัตรูโดยการปล่อยพลังออกไป ยิ่งเปลวไฟกับกรูตีเข้าใกล้มากเท่าใด ลำแสงจากคฑาของไลเออร์ยิ่งเล็กลงเท่านั้น จีนแทบจะต้านทานพลังของอีกฝ่ายไม่ไหว จีนเหงื่อแตกพลั่งเต็มตัว และก้าวเท้าถอยหลังเพื่อต้านแรงของอีกฝ่ายอย่างเต็มกำลัง แต่เมื่อมีก้าวครั้งที่หนึ่ง ครั้งที่สอง ครั้งที่สาม ก็ตามมา และพลังของไลเออร์ก็ลดลงเรื่อยๆ จนจีนรู้สึกว่าเธอจะต้านทานพลังของอีกฝ่ายไม่ไหวแล้ว ทำให้มือที่เคยเกร็งเพื่อต้านทานพลังต้องปล่อยไว้ข้างลำตัวอย่างหมดแรง พร้อมๆกับที่ไลเออร์ค่อยๆจางหายไป และเมื่ออีกฝ่ายเห็นดังนั้นก็รีบส่งกรูตีและเปลวไฟไปกำจัดจีนทันที จีนรู้ว่าเธอไม่มีทางชนะแล้วเพราะพลังของเธอได้หมดไปแล้ว แต่เธอก็ไม่คิดจะถอย ไม่อ้อนวอน ไม่ขอร้องให้ใครมาช่วย จนกระทั้ง
อินเทอเซ็นท์!!!
ม่านสีฟ้าใสๆกั้นกลางอยู่ระหว่างจีนกับเปลวไฟและกรตี แต่ก่อนที่จะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร ก็...
ริเฟล็คท!!!
ม่านสีฟ้าใสนั้น กระเด็งออกจากจีน พุ่งไปทางเปลวไฟกับกรูตีและชนเข้ากับทั้งสองอย่าง อย่างแรง ก่อนที่จะสะท้อนกลับไปที่เจ้านายของพวกมัน และ
บึ้ม!!!
เปลวไฟกับร่างของกรูตีระเบิดขึ้น ทำให้ราเชลกับลอเรนซ์ต้องรีบหลบ แต่ก็แทบจะไม่ทัน ถ้าไม่มี ม่านสีฟ้าใสนั้นมากั้นทั้งสองคนไว้จากแรงระเบิด และนาทีต่อมาเมื่อกลุ่มควันจางหายไป
\"คอร์เดีย\"
จีนตะโกนออกมาอย่างตกใจ เมื่อรู้ว่าคนที่ช่วยเธอคือใคร และก็ไม่ใช่แค่จีนเท่านั้น แต่เป็นทุกคนที่อยู่บริเวณนั้น ก็ใครจะไปคิด ว่าคนที่เห็นว่าเป็นสาวสวย จะมีพลังมากมายขนาดนี้
\"เธอไม่น่าจะมายุ่งกับเรื่องนี้เลยนะ รู้มั้ยว่ามันเท่ากับประกาศว่าเธอจะเป็นศัตรูกับพวกนั้น\" จีนตะคอกอย่างโมโห
\"ไม่เป็นไรหรอก ก็เราเพื่อนกันนิ\" เธอยิ้มให้จีนอย่างจริงใจ และนั้นก็ทำให้จีนถึงกับพูดไม่ออกไปทันที ก่อนจะบอกว่า
\"ขอบใจนะ\" จีนพูดเบาๆ หลังจากที่เงียบไปนาน
\"พวกเราไปกันเถอะ จีน\" คอร์เดียพูดขึ้นเบาๆ
\"อะไร ทำอย่างนี้แล้วจะหนีไปง่ายๆเหรอ\" ราเชลพูดอย่างแค้นสุดๆ ก็เธฮกำลังจะชนะอยู่แล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะยัยคอร์เดีย
\"หึ พูดถ่วงเวลาให้เพื่อนเหรอ\" คอร์เดียพูอเยาะๆ
\"ถะ ถ่วงเวลาอะไร\" ราเชลถามอย่างตกใจ
\"ก็...\" คอร์เดียพูดแค่นั้น ก็ปรายตามองไปที่ซานซาที่ยืนตัวแข็งอยู่ ในมือเธอถือขวดเล็กๆที่มีน้ำสีเขียวอมม่วง และที่คอก็มีดาบสีเงินของคอร์เดียจี้อยู่ที่คอหอย ทำให้ราเชลและลอเรนซ์ต่างพูดไม่ออกไปทันที \"นั้น...ยาพิษเม็นต้า ทำมาจากต้นกีด้ากับหญ้าบิฮัน แค่ได้กลิ่นก็จะทำให้ช็อคได้ทันที\" คอร์เดียอธิบายอย่างช้าๆ
\"ปะ ปล่อยซานซานะ\" ลอเรนซ์พูดอย่างตะกุกตะกัก
\"ที่ฉันไม่ทำอะไรพวกเธอเมื่อตะกี้ ไม่ใช่ให้มาลอบกัดแบบนี้นะ\" คอร์เดียเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา สีหน้าเรียบเฉย ที่แม้แต่จีนเองก็ตะลึง เพราะไม่เคยคิดว่าคอร์เดียที่แสนจะร่าเริงจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงและสีหน้าเช่นนี้ และในมือก็ยังถือดาบจี้อยู่ \"เป็นรุ่นพี่ก็สมควรจะทำตัวให้น่านับถือไม่ใช่เที่ยวระรานชาวบ้านเขาแบบนี้\"
\"กล้าดียังไงมาสั่งสอนฉัน\" ราเชลถามอย่างแค้นที่เสียหน้า
\"อย่าขยับ\" คอร์เดียพูดเมื่อซานซาขยับตัว \"ถ้าเธอขยับ ฉันจะไม่รับรองความปลอดภัยของเธอ\" คอร์เดียพูดขู่เบาๆ ก่อนจะหันไปตอบคำถามของราเชล \"ฉันไม่ได้อยากลองดีอะไร แต่ถ้าเธออยากมีเรื่องนักก็เข้ามาได้เลย แต่ต้องตัวต่อตัวนะ ไม่ใช่หมาหมู่แบบเมื่อกี้นี้ที่คนเป็นรุ่นพี่เขาทำกัน\"
เมื่อโดนหยามหน้าขนาดนี้มีหรือที่คนอย่างราเชลจะยอม
วอเทอ ช็อท!!!
ลูกน้ำกลมๆขนาดใหญ่ พุ่งตรงอย่างรวดเร็วมาที่คอร์เดียที่ยืนมองเฉยๆอย่างไม่คิดจะหลบ แต่ก่อนที่เธอจะได้ลงมือ มันก็หยุดกึกอยู่ที่กลางอากาศ แล้วเสียงของชายคนหนึ่งก็ดังขึ้น
\"ราเชลหยุดได้แล้ว\"
เสียงพูดนั้นไม่ดังมากแต่ก็ทำให้ราเชลต้องหยุดทันที
....................................................................................................................................................................................
เข้ามาอ่านกันแล้วก็ช่วยลงความคิดเห็นกันหน่อยซิค่ะ คนแต่งจะได้มีกำลังใจบ้างค่ะ ไม่โหวตคะแนนมา แต่ลงความเห็นแทนก็ยังดี ยังไงตอนนี้ก็ใกล้สอบแล้ว รอไปหลังสอบนะ ประมาณ 7 ต.ค. จะสอบเสร็จพอดีเลย แล้วจะมาลงให้อีกค่ะ
แล้ว ราคไรราค เซฟตอนที่ 3 ไปทำไมเหรอ อยากรู้ตอบหน่อยซิ
From Firefly_Girl
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น