ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : โรงเรียนลอแอนแกรม
คอร์เดียมาอยู่ที่นี่ได้หนึ่งเดือนแล้ว หนึ่งเดือนที่ผ่านไปอย่างรวดเร็ว จนเธอเองเพิ่งรู้สึกว่าผ่านไปได้ไม่กี่วัน อาจเป็นเพราะว่าเธอมีอะไรให้ทำทุกวันมั่ง ทั้งอ่านหนังสือ เล่นเกมส์ ดูหนัง ฟังเพลง ไปเที่ยวเล่นนอกตึกและเดินสำรวจตึกจนชำนาญ และอีกหลายอย่าง
ตอนนี้เธอมีผู้ติดตามเพิ่มขึ้นมาอีกคน คือ รูดอล์ฟ สกัล ชายวัย 30 ต้นๆ รูปร่างใหญ่โตที่ดูแล้วน่าเกรงขาม แต่เขากลับใจดี น่ารัก ที่สำคัญตามใจเธอเสมอ (เอ็มม่าให้คอยมาเดินตามเธอทุกฝีก้าวเพื่อมาเป็นองครักษ์) ซึ่งรูดอล์ฟก็เข้ากลับลูน่าได้ดีเป็นปี่เป็นขลุ่ยทีเดียว
นอกจากชีวิตประจำวันที่ทำอยู่แล้ว ดอร์เดียยังเดินไปตามแผนกต่างๆของตึกนี้ เพื่อเธอจะได้คุ้นเคยกับทุกคน นอกจากนั้นยังได้ประจำอยู่ที่ห้องพยาบาลของตึก ทำหน้าที่เกี่ยวกับการปรุงยาและเป็นหมอคอยรักษา ซึ่งคนไข้รายแรกๆของเธอที่มาให้รักษาก็กล้าๆกลัวๆ เพราะว่าเธอเพิ่งจะ 15 ปีเอง แต่พอรักษาหายคนหนึ่ง คนโน้น คนนี้ ก็มาให้รักษา ที่สำคัญโรเบิร์ตเปิดห้องให้เธอใช้ซ้อมอาวุธและเวทมนทร์โดยเฉพาะ (ก็ได้รูดอล์ฟเป็นครูฝึก) ส่วนวันดีคืนดี ก็จะมีผู้โชคดีได้ชิมอาหารและขนมฝีมือของเธอ ซึ่งทุกคนก็ยอมรับว่า \"อร่อยมาก\" ชีวิตของเธอเป็นอย่างนี้มาตลอด จนกระทั้ง
\"เตรียมตัวไว้นะคอร์เดีย อีก 2 เดือน โรงเรียนที่หนูจะต้องไปเรียนจะเปิดเทอมแล้ว\"
โรเบิร์ตพูดขึ้น ขณะที่กำลังนั่งทานอาหารกัน 3 คน ภายในห้องอาหารสุดหรูของตึกซีนาบิวด์ ทำเอาคอร์เดียที่กำลังตักสเต็กเข้าปากถึงกับชงัก
\"โรงเรียนอะไรค่ะ\" คอร์เดียถามอย่างงงๆ \"แล้วเรียนอะไรก็ในเมื่อหนูจบแล้ว\"
\"หนูเรียนจบเฉพาะที่โน่น แต่ไม่ใช่ที่นี่จ๊ะ\" เอ็มม่าเป็นคนตอบ ส่วนคอร์เดียได้แต่นั่งมองเธอ
\"เพราะฉะนั้น หนูต้องไปเรียน เราจะส่งหนูเข้าเรียนต่อ ม.4 ที่โรงเรียนลอแอนแกรม ที่เมืองเอลป์เบิร์ด ซึ่งเป็ฯโณงเรียนประจำ จะกลับได้เฉพาะช่วงปิดเทอมเท่านั้น\" โรเบิร์ตพูด และยิ้มให้กำลังใจ \"ที่นั่นหนูจะได้เรียนรู้อะไรอีกเยอะ ดีไหมล่ะ\"
\"ทำอย่างกับหนูปฏิเสธได้อย่างนั่นแหละค่ะ\"
คำตอบของคอร์เดีย ที่ตอบออกมา ทำให้โรเบิร์ตกับเอ็มม่าหันมาสบตากัน แล้วก็ยิ้มอย่างขำๆกับคำตอบของเธอ
....................................................................
\"อะไรค่ะนั่นหนะ\"
คอร์เดียถาม เมื่อเห็นเมื่อเห็นลูน่าแบกหนังสือกองโตและแผ่นดิสก์เข้ามาในห้องของวันรุ่งขึ้นตอนเช้า ลูน่าเดินเอาไปวางบนโต๊ะที่ห้องหนังสือ ก่อนจะตอบคำถามของเธอ
\"หนังสือที่คุณโรเบิร์ตให้เอามาให้คุณหนูอ่านเพื่อเตรียมตัวไปเข้าเรียนค่ะ\"
\"เหรอ\" คอร์เดียสาวเท้าเข้าไปใกล้ๆ \"ดี หนังสือในห้องนี้ก็อ่านจนหมดแล้ว มีหนังสือมาอ่านใหม่จะได้ไม่เบื่อ\"
\"อ๋อ แล้วก็ตอน 10 โมงจะมีอาจารย์มาสอนคุณหนูนะค่ะ\" ลูน่าพูดเมื่อเพิ่งจะนึกออก
\"อาจารย์สอนอะไร\" คอร์เดียถามอย่างงงๆ
\"เอ่อ คุณโรเบิร์ตไม่ได้บอกไว้ค่ะ\" ลูน่าเองก็ไม่รู้เช่นกัน
\"งั้นก็ไม่เป็นไร\" คอร์เดียบอกลูน่า ก่อนจะพึมพำกับตัวเองเบาๆ \"เหมือนกับต้องไปโรงเรียนเลย\"
...................................................................
อาจารย์ที่โรเบิร์ตส่งมามีทั้งหมด 3 คน คนแรกคือ โคลิน เฟตเตอร์ ชายอายุ 40 ใส่แว่นหนาเตอะ ตัวเล็กๆ ผิวซีดๆ ท่าทางเคร่งขรึม สอนวิชาการแพทย์ปัจจุบันและการใช้พลังจิตให้กับเธอ (เขาเป็นแพทย์มือหนึ่งของเมืองนี้ด้วย) คนที่สอง พีเตอร์ วินนิลด์ ลักษณะท่าทางของเขาแตกต่างจากโคลินโดยสิ้นเชิง เขาเป็นชายวัย 30 คุยสนุกสนาน ร่าเริง อัธยาศัยดี และฉลาดเป็นกรด พีเตอร์เป็นทนายมือหนึ่งของเมืองนี้ เขาบอกว่าเขาไม่ค่อยจะมีเวลาสักเท่าไหร่แต่โรเบิร์ตขอร้องว่าให้มาช่วยสอนกฎหมายให้กับเธอ และคนสุดท้ายคือ นิค แทนเนนท์ ท่าทางของเขาคล้ายๆกับโคลิน แต่เขายิ้มแย้มไม่เคร่งขรึมแบบโคลิน เขามาช่วยสอนวิชาวิทยาศาสตร์ ซึ่งแยกออกเป็น เคมี ฟิสิกส์ และชีววิทยา และเขาก็เป็นอาจารย์สอนอยู่ในมหาวิทยาลัยลอแอนแกรมอีกด้วย กว่าจะเรียนจบทุกวิชาก็เหนื่อยสายตัวแทบขาด
\"เป็นยังไงบ้าง\" โรเบิร์ตถาม ขณะที่เดินเข้ามาในห้องที่ใช้เรียน หลังจากนิคเดินออกไป
\"เหนื่อยค่ะ\" คอร์เดียครางเบาๆ \"ทำไมหนูต้องเรียนด้วยค่ะ\"
เธอหันไปถามโรเบิร์ตอย่างไม่เข้าใจ โรเบิร์ตจึงเดินมาที่ที่เธอนั่งอยู่และนั่งลงข้างๆเธอ ก่อนจะตอบว่า
\"โรงเรียนลอแอนแกรมเป็นโรงเรียนที่สอนตั้งแต่มัธยมถึงมหาวิทยาลัย วิชาที่ผมให้คอร์เดียเรียนเป็นวิชาที่เด็กในโรงเรียนนี้เรียนมาตั้งแต่ตอนมัธยมต้น แต่ตัวเราเพิ่งจะเข้าตอนมัธยมปลายยังไม่เคยเรียนมาก่อนเลย จะเรียนตามคนอื่นเขาไม่ทัน ถึงคอร์เดียจะใช้เวทมนทร์เป็น แต่วิชาที่ผมให้เรียนก็สำคัญเหมือนกัน และจะเสียเปรียบเป็นอย่างมากตอนสอบถ้าไม่รู้อะไรมาก่อนเลย ที่นี่เข้าใจผมรึยัง\"
\"เข้าใจค่ะ\"
\"เรียนวันละ 6 ชั่วโมง คงไม่เหนื่อยเกินไปใช่ไหม\" โรเบิร์ตถามอย่างเป็นห่วง
\"ไม่ค่ะ\"
\"คอร์เดียต้องเรียนทุกวันนะ วันละ 6 ชั่วโมงสำหรับภาคปฏิบัติ ส่วนภาคทฤษฎีก็คือ อ่านหนังสือที่ผมให้ลูน่าเอาไปให่อาจจะต้องขยันๆหน่อย ในช่วง 2 เดือนนี้ จะได้ไม่ต้องไปลำบากมากตอนเปิดเทอม\"
\"ค่ะ\" เธอตอบอย่างเข้าใจ
.....................................................................
หลังจากวันนั้นเป็นต้นมา คอร์เดียก็ใช้เวลาช่วงเช้าอยู่กับการเรียนและการฝึกฝนกับอาจารย์ทั้ง 3 คนของเธอ และใช้เวลาช่วงเย็นครำเคร่งกับกองหนังสือและแผ่นดิสก์ ที่โรเบิร์ตให้เธอมาอย่างไม่ย่อท้อ
เธอใช้ชีวิตแบบนี้ทุกๆวันตลอดระยะเวลา 2 เดือน จนเมื่อโรเบิร์ตเรียกเธอเข้าไปพบที่ห้องทำงานของเขา
\"เตรียมตังเก็บของนะคอร์เดีย วันที่ 1 มิถุนายน ผมจะไปส่งที่โรงเรียน\" เขาพูด พร้อมกับเงยหน้าขึ้นจากงานที่อยู่บนโต๊ะ
\"อีก 2 วันนี้ค่ะ\" คอร์เดียพูดเมื่อนับวันเสร็จ
\"ใช่\" เขาตอบ
\"ไหน คุณบอกหนูว่าเปิดเทอมวันที่ 10 ไงค่ะ\"
\"ผมต้องการให่เราไปถึงก่อนวันเปิดเทอม เพื่อที่จะได้คุ้นเคยกับโรงเรียน\" โรเบิร์ตตอบพลางวางปากกาไว้ในที่ใส่ของมัน
\"จะดีเหรอค่ะ ให้คอร์เดียไปอยู่คนเดียว\" เอ็มม่าพูดขึ้นแบบไม่ค่อยจะเห็นด้วย
\"ดี ผมคุยกับดีนแล้ว\" โรเบิร์ตหันไปตอบเอ็มม่า และรีบพูดขึ้นก่อนที่เธอจะพูด \"มีนักเรียนบ้างคนไปอยู่บ้างแล้ว คอร์เดียไปก่อนจะได้มีเพื่อนก่อนเปิดเรียน\" แล้วเขาก็หันมาถามคอร์เดียต่อ \"แล้วคอร์เดียล่ะจะว่ายังไง\"
\"หนูจะไปว่าอะไรได้ล่ะค่ะ\" เธอตอบอย่างจำใจ
\"ดี...งั้นก็ไปเตรียมตัวนะ\"
โรเบิร์ตพูดจบก็เป็นอันจบทุกอย่าง
....................................................................
\"จะดีเหรอค่ะ ส่งเธอไปก่อนกำหนด\" เอ็มม่าพูด เมื่ออยู่ในห้องนอนกับโรเบิร์ต
\"ผมว่าดีนะ เธอจะได้รู้จักโต\" เขาตอบพลางมองหน้าเอ็มม่าอย่างรู้ทันความคิดของเธอ \"อยู่ที่นี่เธอจะไม่มีวันโตไปได้หรอก ตราบใดที่คุณยังให้ลูน่าคอยดูแล และให้รูดอล์ฟคอยเป็นองครักษ์\" เขาพูดจบก็หัวเราะออกมา ทำให้เอ็มม่าหน้างอทันที
\"ก็แหม...ฉันอยากให้เธอปลอดภัย\" เอ็มม่าตอบอย่างยอมรับความจริง
\"ผมรู้ว่าคุณห่วงเธอ แต่ก็ต้องมีขอบเขตบ้าง คุณอย่าลืมนะว่าท่านนอร์แมนส่งเธอออกมาเพื่ออะไร\" โรเบิร์ตพูดอย่างเข้าใจพร้อมกับเตือนสติ
\"ฉันรู้ค่ะ แต่ก็ยังมีเหตุผลอื่นที่ทำให้ท่านนอร์แมนส่งเธอออกมานะค่ะ และเหตุผลนั้นฉันถึงได้ห่วงเธอ\" เอ็มม่าเอ่ยอย่างอึออัดใจ
\"ผมรู้\" เขายำเสียงเข้ม \"แต่สิ่งที่ผมทำ คือสิ่งที่ผมคิดว่าดีที่สุดสำหรับเธอ คุณก็รู้ว่าผมหวังดีกับเธอเสมอและไม่มีทางทำร้ายเธอเป็นอันขาด\"
พูดจบ โรเบิร์ตก็มองออกไปที่หน้าต่างเหมือนกับตกอยู่ในภวังค์ความคิดของตนเอง ขณะที่เอ็มม่าได้แต่พนักหน้าอย่างเข้าใจ พร้อมๆกับเจ็บปวดที่หัวใจของตนเมื่อรู้ว่าโรเบิร์ตกำลังคิดถึงเรื่องอะไรและคิดถึงใครอยู่
.....................................................................
โรงเรียนลอแอนแกรม ตั้งอยู่บนเกาะขนาดไม่ใหญ่มาก ล้อมรอมด้วยน้ำทะเล บนเกาะเต็ม ไปด้วยต้น ไม้ มองดูแล้วสบายตา และมีตึกขนาดใหญ่อยู่ 3 ตึก ตึกที่อยู่ตรงกลางเกาะมีขนาดใหญ่ที่สุด เป็นตึกทรงกลม สูงเป็น สิบ ๆชั้น สร้างมาจากโรสควอตซ ์สีชมพูอ่อนใส ดูสวยงาม ถัดไปข้างบนเป็นอาคาร ที่กว้างมากๆ แต่ไม่สูง หลังคาเป็น ทรงโดมทำมาจากแก้วขลิบด้วยทองมองทางซ้ายมือเป็นตึกทรงแปดเหลี่ยมสูงไม่กี่ชั้นทางด้านขวามือเป็นตึกขนาดใหญ่และสูงอยู่ 2 ตึก อยู่ใกล้ๆกัน และสุดท้ายคือลานวงกลมกว้างๆ ที่เอาไว้จอดยาน ที่สำคัญทุกตึกมีทางเชื่อมถึงกันหมด
โรเบิร์ตและเอ็มม่าพาคอร์เดียและตามด้วยผู้ตาม (ของโรเบิร์ต) เดินเข้ามาที่ตึกที่ทำมาจากโรส ควอตซ์ ที่ดูจากภายนอกว่าสวยแล้วเข้ามาดูข้างในสวยยิ่งกว่า โรเบิร์ตพาเธอขึ้นมาที่ชั้นบนสุดของตึก ที่ชั้นนี้ ไม่มีใครอยู่ เลยสัก คน มันเงียบมากตลอดทั้ง 2 ข้าง ตามรายทางมีบอร์ดต่างๆติดไว้มากมาย โรเบิร์ตเดินมาหยุดที่หน้าประตูสีดำบานใหญ่ ซึ่งมีป้ายติดไว้ว่า “ห้องผู้อำนวยการ”
“ผมมาขอพบ ศาตราจารย์ดีน ฮิวแมน”
โรเบิร์ตพูดเสียงไม่ดังมากแล้วประตูก็ค่อยๆเลื่อนเปิดจากข้างล่างขึ้นไปข้างบนจนกลายเป้นทางเข้า
“รออยู่ที่นี่” โรเบิร์ตหันไปสั่งผู้ติดตาม
“ครับ” ทุกคนรัะบคำอย่างพร้อมเพรียงกัน
ภายในห้องทุกอย่างเป็นสีดำ ทั้งเพดาน ผนังห้อง รวมทั้งเฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้น ที่ผนังมีจอทีวีนับ สิบวาง เรียงอยู่ ที่มีภายมุมต่างๆ คอร์เดียมองไปรอบๆและคิดว่าถ้าไม่เปิดไฟก็คงไม่ต่างอะไรกับถ้ำ เธอมองไปที่ โต๊ะทำงาน กลางห้อง ซึ่งมีชายคนนึ่งยืนอยู่ เขาใส่ชุดสูทสีดำ เสื้อเชิตสีเดียวกัน และเนคไทสีขาว อายุเขาคงจะพอๆกับโรเบิร์ต ตาและผมสีน้ำตาลเข้ม กำลังยืนยิ้มให้กับเธออยู่
“ว่าไง โรเบิร์ตไม่ได้เจอกันตั้งนานเลยนะ” ชายคนนั้นพูดขึ้น และคอร์เดียคิดว่าเขาต้องเป็น ศาตราจารย์ดีน ฮิวแมน อย่างแน่นอน
“ก็ฉันงานเยอะนี่” โรเบิร์ตตอบเบาๆ
“สวัสดีครับคุณเอ็มม่า” เขาเอ่ยทักเบาๆก่อนจะหันมามองที่คอร์เดีย “ผมศาตราจารย์ดีน ฮิวแมน ผู้อำนวยการโรงเรียนลอแอนแกรม เรายินดีต้อนรับ คอร์เดีย เฟร็ชเชอร์ เข้าเป็นนักเรียนของโรงเรียนลอแอนแกรม” ศาตราจารย์ฮิวแมนเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่น “เชิญทุกคนนั่งก่อน”
“ขออนุญาตเข้าไปค่ะ ผู้อำนวยการ” เสียงหวานๆของใครคนหนึ่งดังขึ้นมาจากด้านหน้าประตู
“เชิญ”
ประตูค่อยๆเลื่อนเปิดออกอย่างช้าๆ เผยให้เห็นหญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่ เธอมีผมสีเขียวอ่อนยาวประบ่า และมีตาสีเดียงกับผม เธอใส่ชุดสูทสีดำเหมือนกับ ศาตราจารย์ฮิวแมนเพียงแต่เป็นกระโปรง
“นี่ ศาตราจารย์วีโนล่า รีส” ศาตราจารย์ฮิวแมนแนะนำเบาๆ “ศาตราจารย์รีสจะเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของเธอ และนี่คอร์เดีย เฟร็ชเชอร์” แล้วเขาก็หยิบบางอย่างขึ้นมา “”นี่คือ notebook ของโรงเรียนนี้ ส่วนนี่คือการ์ดและกระเป๋าของเธอ ถ้าสงสัยอะไรก็ถาม ศาตราจารย์รีสได้เลยนะ”
คอร์เดียมอง notebook สีดำที่มีตัวอักษรว่า “ลอแอนแกรม” สีแดงใสๆ ก่อนจะมองไปที่การ์ดสีดำที่มีตัวอักษรว่า “ลอแอนแกรม” และกระเป๋าสีดำที่มีขนาดใส่ notebook ได้พอดี และรับมาถือไว้
“ตามครูมาทางนี้จ๊ะ” ศาตราจารย์รีสเอ่ยเบาๆและยิ้มให้เธออย่างเอ็นดู ก่อนจะพาเธอเดินออกไป
...........................................................................
\"ครูแนะนำตัวอีกทีนะ\" ศาตราจารย์รีสพูดพร้อมกับยิ้มน้อยๆให้กับเธอ \"ครูศาสตราจารย์วีโนล่า รีส เป็นอาจารย์ที่ปรึกษา ม.4 ห้อง A จ๊ะ เรามาเริ่มที่วิชาที่เธอต้องเรียนก่อนเลยนะ วิชาที่เราต้องเรียนจะมีอยู่สองอย่างคือ วิชาบังคับกับวิชาเลือก วิชาบังคับมีทั้งหมด 4 วิชา ก็จะมี วิชาการใช้พลังจิตขั้นเบื้องต้น วิชาพื้นฐานการต่อสู้และพัฒนาทางกาย วิชาการใช้อาวุธต่างๆ และวิชาเฉพาะด้าน ส่วนวิชาเลือกก็จะมีทั้งหมด 8 วิชาคือ วิชาการแพทย์ วิชากฎหมาย วิชาประวัติศาสตร์โซดูต้า วิชาจิตวิทยา วิชาภาษาต่างๆ วิชาดนตรีสากล วิชาศิลปะ และวิชาวิทยาศาสตร์ ซึ่งเธอจะต้องเลือกเรียนแค่ 4 วิชา ตามที่เธอชอบหรือเธอถนัด เพราะเธอจะต้องเรียนมันจนจบ ม.6\" ศาสตราจารย์รีสหยุดเดินและหันมามองที่เธอ ก่อนจะพูดว่า \"เข้าใจไหมจ๊ะ \" ซึ่งคอร์เดียก็ได้แต่พยักหน้า \"วิชาบังคับจะเรียนวิชาละ 4 ชั่งโมง ส่วนวิชาเลือกจะเรียนวิชาละ 2 ชั่วโมง ต่อสัปดาห์ ดังนั้นสัปดาห์นึ่งเธอจะเรียนทั่งหมด 24 ชั่วโมง ส่วนรายละเอียดต่างๆของแต่ละวิชาดูได้จาก notebook ของเธอนะ มันอาจจะช่วยให้เธอเลือกวิชาได้ง่ายขึ้นก็ได้ เมื่อเลือกได้แล้วเธอก็ส่ง mail มาให้ครูนะจะได้ลงทะเบียนเรียน อ๋อขอก่อนวันเปิดเทอมนะจ๊ะ\" คอร์เดียฟังที่ศาสตราจารย์รีสพูดและได้แต่พยักหน้าตาม
.............................................................................
\"กฎของหอพักหญิงก็เปิดตอนตี 4 และปิดตอน 4 ทุ่ม ฉะนั้นขอให้เธอกลับมาก่อน 4 ทุ่ม เป็นพอจ๊ะ\" ศาสตราจารย์รีสอธิบายไปเรื่อยๆแล้วเะอก็ได้แต่หิ้วกระเป๋าเดินตาม
\"ส่วนห้องพักของเธอดูได้จาก notebook นะ เปิดดูซิจ๊ะ\"
ศาสตราจารย์รีสพูดจบคอร์เดียก็รีบทำตามทันที ห้องพักของเธอคือ 2409 ศาสตราจารย์รีสพาเธอเดินมาจนถึงหน้าห้องพัก แต่..มันไม่มีลูกบิดประตู มีแต่ที่รูดการ์ด และเธอก็ไม่มีบัตรรูด ศาสตราจารย์ฮิวแมนก็ไม่ได้ให้บัตรรูดมา แล้วเธอจะเข้าห้องยังไง
\"เธอกำลังคิดใช่ไหมว่า ศาสตราจารย์ฮิวแมนไม่ได้ให้บัตรรูดเธอมา\" ศาสตราจารย์รีสพูดอย่างรู้ทัน \"เธอหยิบการ์ดของเธอออกมาสิ\" คอร์เดียรีบทำทันที \"แล้วเปิด notebook เธอเห็นแถบบนสุดนั่นไหม แล้วหยิบการ์ดรูดที่ช่องนั้น\"
เมื่อคอร์เดียรูดการ์ดเสร็จ คำว่า \"ลอแอนแกรม\" ที่เคยอยู่ก็หายไป เป็นการ์ดสีดำที่มีชื่อของโรงเรียนอยู่ข้างบนสุดตรงกลาง ด้านขวาช่วงล่างมีรูปของเธออยู่ ส่วนด้านซ้ายเป็นตราของโรงเรียน ชื่อ-สกุลและเลขประจำตัวของเธออยู่ข้างๆ คอร์เดียรีบเปิดประตูทันที
เสียงปลดล็อกดังขึ้น และประตูค่อยๆเปิดออก ห้องมืดจนมองไม่เห็นอะไรเลย
แป๊ะ!!!
ศาสตราจารย์รีสเดินเข้าไปเปิดไฟทันที
ห้องนี้ไม่หรูหราขนาดห้องนอนของเธอที่ตึกซีนาบิวด์ แต่ก็เรียกว่าหรูอยู่ดีถ้าเทียบกับที่อื่น เพราะในห้องนี้มีทุกอย่างครบครัน ทั้งโฮมเธียเตอร์ครบชุด โซฟา โต๊ะอาหาร ตู้เย็นอิเล็กทรอนิกส์ และข้าวของเครื่องใช้อีกหลายชิ้น ในห้องแบ่งเป็ฯ ห้องนอน ห้องน้ำ ห้องครัว และห้องรับแขก เรียกว่าน่าอยู่มากๆ
\"อ๋อเกือบลืมแล้วมั้ยล่ะ เธอจะมีชุดนักเรียนอย่ 5 ชุด ก็คงจะอยู่ในตู้เสื้อผ้าแล้วล่ะ และก้การ์ดนี่พกติดตัวเสมอนะ เพราะเป็นทั้งบัตรนักเรียน การ์ดเข้าห้อง และเงินค่าขนม ที่สำคัญที่สุด notebook ต้องพกติดตัวเสมอ เพราะเวลาเรียนก็ต้องใช้ และเธอจะทราบทุกอย่างได้จากมันนะ ตอนนี้เธอมีค่าขนมอยู่ 20 โคเนียว และทางโรงเรียนจะเข้าให้เมื่อผู้ปกครองของเธอส่งเงินมา\" ศาสตราจารย์รีสมองหน้าคอร์เดียอยู่แปล็บก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า \"ถ้าไม่มีอะไรแล้วเราก็ไปกันเถอะ\"
........................................................................
กว่าจะทำอะไรเสร็จ และกลับมาที่ห้องผู้อำนวยการก็ใช้เวลาไปเกือบชั่วโมง ซึ่งโรเบิร์ตกับศาสตราจารย์ฮิวแมนก็คุยกันอย่างออกรส หลังจากฟังคำบอกเล่าของเอ็มม่าแล้วทำให้คอร์เดียรู้ว่าพวกเขาเคยเรียนด้วยกัน และจบมาจากที่นี่พร้อมกัน
หลังจากร่ำลาศาสตราจารย์ฮิวแมนแล้ว ก็พากันเดินลงไปที่ชั้นหนึ่ง เมื่อประตูลิฟท์เปิดออกก็เจอ ชาย คนหนึ่ง ที่ดูจะแปลกใจที่ได้เจอกับโรเบิร์ตและเอ็มม่า และเมื่อหันมามองที่เธอเขากลับทำท่าตะลึง(ตามความคิดของคอร์เดีย)
คอร์เดียมองสำรวจดูเขาอย่างไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเพราะอะไรถึงได้รู้สึกแปลกๆระหว่างคนทั้ง 3 คนชายคนนั้นอายุพอๆกับโรเบิร์ต ท่าทางภูมิฐาน เขามีตาและผมสีน้ำตาลเข้ม และเหมือนโรเบิร์ตจะรู้ว่าเธอกำลังรู้สึกแปลกๆกับพวกเขา จึงรีบพูดขึ้นเพื่อทำลายบรรยากาศ
\"ไม่ได้เจอกันนานเลยนะมอร์เรส\"
\"อืม\" มอร์เรสตอบเบาๆ พลางจ้องมองที่คอร์เดีย
\"นี่ คอร์เดีย เฟร็ชเชอร์หลานสาวของฉัน\" โรเบิร์ตแนะนำเมื่อเห็นมอร์เรสมองมาอย่างสงสัย \"และนี่มอร์เรส คูวาติน ประธานาธิบดีเมืองคาร์เครอฟ\"
\"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ\"
\"เช่นกัน\" มอร์เรสตอบพลางยิ้มให้กับเธอ
เธอรู้สึกแปลกกับสายตาของมอร์เรสเวลาที่มองมาที่เธอ มันชวนให้นึกถึงสายตาของคนที่มองคนรักเวลาที่ไม่ได้เจอกันมานานแสนนาน และก่อนที่ความคิดของเธอจะเตลิดไปมากกว่านี้ เสียงของมอร์เรสก็ดังขึ้นมารบกวน
\"แดนเซล เก็บของเสร็จแล้วเหรอ\"
\"ครับ\" เสียงนุ่มทุ้มตอบสั้นๆ \"สวัสดีครับ คุณโรเบิร์ต คุณเอ็มม่า\"
โรเบิร์ตก้มศรีษะให้น้อยๆ ส่วนเอ็มม่ายิ้มให้เขา
เขาเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ จนทำให้คอร์เดียเห็นเขาชัดมากขึ้น เขามีตาสีดำสนิทที่ทำให้เขาดูลึกลับและผมสีน้ำเงินปนทองที่ดูมีเสน่ห์มากๆ เขาเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ มองเธออยู่นาน พลางขมวดคิ้วอย่างสงสัยอะไรบางอย่าง
\"ดวงตาคู่นี้ ใช่ดวงตาคู่นี้ ฉัน\" คอร์เดียคิดอยู่ในหัวสมองอย่างช้า
\"คอร์เดียเป็นอะไรรึเปล่า\" เอ็มม่าถามเมื่อเห็นเธอเงียบไปนาน
\"ปะ เปล่าค่ะ\" คอร์เดียตอบและหันไปมองที่แดนเซลอีกครั้ง
\"คอร์เดีย นี่ แดนเซล คูวาติน และนี่ คอร์เดีย เฟร็ชเชอร์\" โรเบิร์ตแนะนำอย่างง่ายๆ
\"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ\"
\"เช่นกันครับ\" เขาตอบแต่สายตายังมองอยู่ที่เธอ
...........................................................
\"หนูว่าแดนเซล ไม่เหมือนคุณมอร์เรสเลยนะค่ะ\" คอร์เดียกระซิบที่หูเอ็มม่า
\"เขาเหมือนมาเรียน่าจ๊ะ\" เอ็มม่าบอกเบาๆ
\"มาเรียน่า\" คอร์เดียพูดอย่างงงๆ พลางมองหน้าเขาและเขาก็หันมามองเธอทันทีที่ได้ยินคำว่า มาเรียน่า
\"อ๋อ แม่ของแดนเซลจ๊ะ ไว้คอร์เดียเจอก็จะรู้ว่าเหมือนแค่ไหน ทั้งสีตาสีผม สงสัยวันนี้คงไม่สบายเลยไม่มา มาเรียน่าน่ะ ไม่สบายบ่อยๆ ตั้งแต่...\" เอ็มม่ายังพูดไม่ทันจบ โรเบิร์ตก็พูดขัดขึ้น
\"คอร์เดียดูแลตัวเองดีๆนะ\" โรเบิร์ตพูด พลางลูบหัวเธอ
\"ค่ะ\" เธอยิ้มให้กับเขา
\"แดนเซลฝากดูแลคอร์เดียด้วยนะ ถ้ามีอะไรก็รีบโทรบอกน้านะ\"เอ็มม่ารีบพูดทันทีก่อนจะกลับ
\"ครับ\"
\"คอร์เดียดูแลรักษาตัวเองดีๆนะ\" เอ็มม่าหันมาเตือนเธออีกครั้ง
\"ค่ะ\" เธอตอบเบาๆ และมองคนทั้ง 3 เดินจากไปด้วยความรู้สึกแปลกๆ
ไม่รู้ว่าเธอคิดไปเองเหรอเปล่า แต่สายตาของแดนเซล เธอคิดว่ามองไม่ผิด เธอเห็นความเจ็บปวดในดวงตาของเขา ก่อนที่เขาจะกลบเกลื่อนด้วยความเฉยชา เวลาที่พูดถึงคุณมาเรียน่า
....................................................................................................................................................................................
เข้ามาอ่านกันแล้วช่วยเม็นท์ข้อความกันหน่อยซิ คนแต่งจะได้มีกำลังใจจะแต่งต่อนะ
From Firefly_Girl
ตอนนี้เธอมีผู้ติดตามเพิ่มขึ้นมาอีกคน คือ รูดอล์ฟ สกัล ชายวัย 30 ต้นๆ รูปร่างใหญ่โตที่ดูแล้วน่าเกรงขาม แต่เขากลับใจดี น่ารัก ที่สำคัญตามใจเธอเสมอ (เอ็มม่าให้คอยมาเดินตามเธอทุกฝีก้าวเพื่อมาเป็นองครักษ์) ซึ่งรูดอล์ฟก็เข้ากลับลูน่าได้ดีเป็นปี่เป็นขลุ่ยทีเดียว
นอกจากชีวิตประจำวันที่ทำอยู่แล้ว ดอร์เดียยังเดินไปตามแผนกต่างๆของตึกนี้ เพื่อเธอจะได้คุ้นเคยกับทุกคน นอกจากนั้นยังได้ประจำอยู่ที่ห้องพยาบาลของตึก ทำหน้าที่เกี่ยวกับการปรุงยาและเป็นหมอคอยรักษา ซึ่งคนไข้รายแรกๆของเธอที่มาให้รักษาก็กล้าๆกลัวๆ เพราะว่าเธอเพิ่งจะ 15 ปีเอง แต่พอรักษาหายคนหนึ่ง คนโน้น คนนี้ ก็มาให้รักษา ที่สำคัญโรเบิร์ตเปิดห้องให้เธอใช้ซ้อมอาวุธและเวทมนทร์โดยเฉพาะ (ก็ได้รูดอล์ฟเป็นครูฝึก) ส่วนวันดีคืนดี ก็จะมีผู้โชคดีได้ชิมอาหารและขนมฝีมือของเธอ ซึ่งทุกคนก็ยอมรับว่า \"อร่อยมาก\" ชีวิตของเธอเป็นอย่างนี้มาตลอด จนกระทั้ง
\"เตรียมตัวไว้นะคอร์เดีย อีก 2 เดือน โรงเรียนที่หนูจะต้องไปเรียนจะเปิดเทอมแล้ว\"
โรเบิร์ตพูดขึ้น ขณะที่กำลังนั่งทานอาหารกัน 3 คน ภายในห้องอาหารสุดหรูของตึกซีนาบิวด์ ทำเอาคอร์เดียที่กำลังตักสเต็กเข้าปากถึงกับชงัก
\"โรงเรียนอะไรค่ะ\" คอร์เดียถามอย่างงงๆ \"แล้วเรียนอะไรก็ในเมื่อหนูจบแล้ว\"
\"หนูเรียนจบเฉพาะที่โน่น แต่ไม่ใช่ที่นี่จ๊ะ\" เอ็มม่าเป็นคนตอบ ส่วนคอร์เดียได้แต่นั่งมองเธอ
\"เพราะฉะนั้น หนูต้องไปเรียน เราจะส่งหนูเข้าเรียนต่อ ม.4 ที่โรงเรียนลอแอนแกรม ที่เมืองเอลป์เบิร์ด ซึ่งเป็ฯโณงเรียนประจำ จะกลับได้เฉพาะช่วงปิดเทอมเท่านั้น\" โรเบิร์ตพูด และยิ้มให้กำลังใจ \"ที่นั่นหนูจะได้เรียนรู้อะไรอีกเยอะ ดีไหมล่ะ\"
\"ทำอย่างกับหนูปฏิเสธได้อย่างนั่นแหละค่ะ\"
คำตอบของคอร์เดีย ที่ตอบออกมา ทำให้โรเบิร์ตกับเอ็มม่าหันมาสบตากัน แล้วก็ยิ้มอย่างขำๆกับคำตอบของเธอ
....................................................................
\"อะไรค่ะนั่นหนะ\"
คอร์เดียถาม เมื่อเห็นเมื่อเห็นลูน่าแบกหนังสือกองโตและแผ่นดิสก์เข้ามาในห้องของวันรุ่งขึ้นตอนเช้า ลูน่าเดินเอาไปวางบนโต๊ะที่ห้องหนังสือ ก่อนจะตอบคำถามของเธอ
\"หนังสือที่คุณโรเบิร์ตให้เอามาให้คุณหนูอ่านเพื่อเตรียมตัวไปเข้าเรียนค่ะ\"
\"เหรอ\" คอร์เดียสาวเท้าเข้าไปใกล้ๆ \"ดี หนังสือในห้องนี้ก็อ่านจนหมดแล้ว มีหนังสือมาอ่านใหม่จะได้ไม่เบื่อ\"
\"อ๋อ แล้วก็ตอน 10 โมงจะมีอาจารย์มาสอนคุณหนูนะค่ะ\" ลูน่าพูดเมื่อเพิ่งจะนึกออก
\"อาจารย์สอนอะไร\" คอร์เดียถามอย่างงงๆ
\"เอ่อ คุณโรเบิร์ตไม่ได้บอกไว้ค่ะ\" ลูน่าเองก็ไม่รู้เช่นกัน
\"งั้นก็ไม่เป็นไร\" คอร์เดียบอกลูน่า ก่อนจะพึมพำกับตัวเองเบาๆ \"เหมือนกับต้องไปโรงเรียนเลย\"
...................................................................
อาจารย์ที่โรเบิร์ตส่งมามีทั้งหมด 3 คน คนแรกคือ โคลิน เฟตเตอร์ ชายอายุ 40 ใส่แว่นหนาเตอะ ตัวเล็กๆ ผิวซีดๆ ท่าทางเคร่งขรึม สอนวิชาการแพทย์ปัจจุบันและการใช้พลังจิตให้กับเธอ (เขาเป็นแพทย์มือหนึ่งของเมืองนี้ด้วย) คนที่สอง พีเตอร์ วินนิลด์ ลักษณะท่าทางของเขาแตกต่างจากโคลินโดยสิ้นเชิง เขาเป็นชายวัย 30 คุยสนุกสนาน ร่าเริง อัธยาศัยดี และฉลาดเป็นกรด พีเตอร์เป็นทนายมือหนึ่งของเมืองนี้ เขาบอกว่าเขาไม่ค่อยจะมีเวลาสักเท่าไหร่แต่โรเบิร์ตขอร้องว่าให้มาช่วยสอนกฎหมายให้กับเธอ และคนสุดท้ายคือ นิค แทนเนนท์ ท่าทางของเขาคล้ายๆกับโคลิน แต่เขายิ้มแย้มไม่เคร่งขรึมแบบโคลิน เขามาช่วยสอนวิชาวิทยาศาสตร์ ซึ่งแยกออกเป็น เคมี ฟิสิกส์ และชีววิทยา และเขาก็เป็นอาจารย์สอนอยู่ในมหาวิทยาลัยลอแอนแกรมอีกด้วย กว่าจะเรียนจบทุกวิชาก็เหนื่อยสายตัวแทบขาด
\"เป็นยังไงบ้าง\" โรเบิร์ตถาม ขณะที่เดินเข้ามาในห้องที่ใช้เรียน หลังจากนิคเดินออกไป
\"เหนื่อยค่ะ\" คอร์เดียครางเบาๆ \"ทำไมหนูต้องเรียนด้วยค่ะ\"
เธอหันไปถามโรเบิร์ตอย่างไม่เข้าใจ โรเบิร์ตจึงเดินมาที่ที่เธอนั่งอยู่และนั่งลงข้างๆเธอ ก่อนจะตอบว่า
\"โรงเรียนลอแอนแกรมเป็นโรงเรียนที่สอนตั้งแต่มัธยมถึงมหาวิทยาลัย วิชาที่ผมให้คอร์เดียเรียนเป็นวิชาที่เด็กในโรงเรียนนี้เรียนมาตั้งแต่ตอนมัธยมต้น แต่ตัวเราเพิ่งจะเข้าตอนมัธยมปลายยังไม่เคยเรียนมาก่อนเลย จะเรียนตามคนอื่นเขาไม่ทัน ถึงคอร์เดียจะใช้เวทมนทร์เป็น แต่วิชาที่ผมให้เรียนก็สำคัญเหมือนกัน และจะเสียเปรียบเป็นอย่างมากตอนสอบถ้าไม่รู้อะไรมาก่อนเลย ที่นี่เข้าใจผมรึยัง\"
\"เข้าใจค่ะ\"
\"เรียนวันละ 6 ชั่วโมง คงไม่เหนื่อยเกินไปใช่ไหม\" โรเบิร์ตถามอย่างเป็นห่วง
\"ไม่ค่ะ\"
\"คอร์เดียต้องเรียนทุกวันนะ วันละ 6 ชั่วโมงสำหรับภาคปฏิบัติ ส่วนภาคทฤษฎีก็คือ อ่านหนังสือที่ผมให้ลูน่าเอาไปให่อาจจะต้องขยันๆหน่อย ในช่วง 2 เดือนนี้ จะได้ไม่ต้องไปลำบากมากตอนเปิดเทอม\"
\"ค่ะ\" เธอตอบอย่างเข้าใจ
.....................................................................
หลังจากวันนั้นเป็นต้นมา คอร์เดียก็ใช้เวลาช่วงเช้าอยู่กับการเรียนและการฝึกฝนกับอาจารย์ทั้ง 3 คนของเธอ และใช้เวลาช่วงเย็นครำเคร่งกับกองหนังสือและแผ่นดิสก์ ที่โรเบิร์ตให้เธอมาอย่างไม่ย่อท้อ
เธอใช้ชีวิตแบบนี้ทุกๆวันตลอดระยะเวลา 2 เดือน จนเมื่อโรเบิร์ตเรียกเธอเข้าไปพบที่ห้องทำงานของเขา
\"เตรียมตังเก็บของนะคอร์เดีย วันที่ 1 มิถุนายน ผมจะไปส่งที่โรงเรียน\" เขาพูด พร้อมกับเงยหน้าขึ้นจากงานที่อยู่บนโต๊ะ
\"อีก 2 วันนี้ค่ะ\" คอร์เดียพูดเมื่อนับวันเสร็จ
\"ใช่\" เขาตอบ
\"ไหน คุณบอกหนูว่าเปิดเทอมวันที่ 10 ไงค่ะ\"
\"ผมต้องการให่เราไปถึงก่อนวันเปิดเทอม เพื่อที่จะได้คุ้นเคยกับโรงเรียน\" โรเบิร์ตตอบพลางวางปากกาไว้ในที่ใส่ของมัน
\"จะดีเหรอค่ะ ให้คอร์เดียไปอยู่คนเดียว\" เอ็มม่าพูดขึ้นแบบไม่ค่อยจะเห็นด้วย
\"ดี ผมคุยกับดีนแล้ว\" โรเบิร์ตหันไปตอบเอ็มม่า และรีบพูดขึ้นก่อนที่เธอจะพูด \"มีนักเรียนบ้างคนไปอยู่บ้างแล้ว คอร์เดียไปก่อนจะได้มีเพื่อนก่อนเปิดเรียน\" แล้วเขาก็หันมาถามคอร์เดียต่อ \"แล้วคอร์เดียล่ะจะว่ายังไง\"
\"หนูจะไปว่าอะไรได้ล่ะค่ะ\" เธอตอบอย่างจำใจ
\"ดี...งั้นก็ไปเตรียมตัวนะ\"
โรเบิร์ตพูดจบก็เป็นอันจบทุกอย่าง
....................................................................
\"จะดีเหรอค่ะ ส่งเธอไปก่อนกำหนด\" เอ็มม่าพูด เมื่ออยู่ในห้องนอนกับโรเบิร์ต
\"ผมว่าดีนะ เธอจะได้รู้จักโต\" เขาตอบพลางมองหน้าเอ็มม่าอย่างรู้ทันความคิดของเธอ \"อยู่ที่นี่เธอจะไม่มีวันโตไปได้หรอก ตราบใดที่คุณยังให้ลูน่าคอยดูแล และให้รูดอล์ฟคอยเป็นองครักษ์\" เขาพูดจบก็หัวเราะออกมา ทำให้เอ็มม่าหน้างอทันที
\"ก็แหม...ฉันอยากให้เธอปลอดภัย\" เอ็มม่าตอบอย่างยอมรับความจริง
\"ผมรู้ว่าคุณห่วงเธอ แต่ก็ต้องมีขอบเขตบ้าง คุณอย่าลืมนะว่าท่านนอร์แมนส่งเธอออกมาเพื่ออะไร\" โรเบิร์ตพูดอย่างเข้าใจพร้อมกับเตือนสติ
\"ฉันรู้ค่ะ แต่ก็ยังมีเหตุผลอื่นที่ทำให้ท่านนอร์แมนส่งเธอออกมานะค่ะ และเหตุผลนั้นฉันถึงได้ห่วงเธอ\" เอ็มม่าเอ่ยอย่างอึออัดใจ
\"ผมรู้\" เขายำเสียงเข้ม \"แต่สิ่งที่ผมทำ คือสิ่งที่ผมคิดว่าดีที่สุดสำหรับเธอ คุณก็รู้ว่าผมหวังดีกับเธอเสมอและไม่มีทางทำร้ายเธอเป็นอันขาด\"
พูดจบ โรเบิร์ตก็มองออกไปที่หน้าต่างเหมือนกับตกอยู่ในภวังค์ความคิดของตนเอง ขณะที่เอ็มม่าได้แต่พนักหน้าอย่างเข้าใจ พร้อมๆกับเจ็บปวดที่หัวใจของตนเมื่อรู้ว่าโรเบิร์ตกำลังคิดถึงเรื่องอะไรและคิดถึงใครอยู่
.....................................................................
โรงเรียนลอแอนแกรม ตั้งอยู่บนเกาะขนาดไม่ใหญ่มาก ล้อมรอมด้วยน้ำทะเล บนเกาะเต็ม ไปด้วยต้น ไม้ มองดูแล้วสบายตา และมีตึกขนาดใหญ่อยู่ 3 ตึก ตึกที่อยู่ตรงกลางเกาะมีขนาดใหญ่ที่สุด เป็นตึกทรงกลม สูงเป็น สิบ ๆชั้น สร้างมาจากโรสควอตซ ์สีชมพูอ่อนใส ดูสวยงาม ถัดไปข้างบนเป็นอาคาร ที่กว้างมากๆ แต่ไม่สูง หลังคาเป็น ทรงโดมทำมาจากแก้วขลิบด้วยทองมองทางซ้ายมือเป็นตึกทรงแปดเหลี่ยมสูงไม่กี่ชั้นทางด้านขวามือเป็นตึกขนาดใหญ่และสูงอยู่ 2 ตึก อยู่ใกล้ๆกัน และสุดท้ายคือลานวงกลมกว้างๆ ที่เอาไว้จอดยาน ที่สำคัญทุกตึกมีทางเชื่อมถึงกันหมด
โรเบิร์ตและเอ็มม่าพาคอร์เดียและตามด้วยผู้ตาม (ของโรเบิร์ต) เดินเข้ามาที่ตึกที่ทำมาจากโรส ควอตซ์ ที่ดูจากภายนอกว่าสวยแล้วเข้ามาดูข้างในสวยยิ่งกว่า โรเบิร์ตพาเธอขึ้นมาที่ชั้นบนสุดของตึก ที่ชั้นนี้ ไม่มีใครอยู่ เลยสัก คน มันเงียบมากตลอดทั้ง 2 ข้าง ตามรายทางมีบอร์ดต่างๆติดไว้มากมาย โรเบิร์ตเดินมาหยุดที่หน้าประตูสีดำบานใหญ่ ซึ่งมีป้ายติดไว้ว่า “ห้องผู้อำนวยการ”
“ผมมาขอพบ ศาตราจารย์ดีน ฮิวแมน”
โรเบิร์ตพูดเสียงไม่ดังมากแล้วประตูก็ค่อยๆเลื่อนเปิดจากข้างล่างขึ้นไปข้างบนจนกลายเป้นทางเข้า
“รออยู่ที่นี่” โรเบิร์ตหันไปสั่งผู้ติดตาม
“ครับ” ทุกคนรัะบคำอย่างพร้อมเพรียงกัน
ภายในห้องทุกอย่างเป็นสีดำ ทั้งเพดาน ผนังห้อง รวมทั้งเฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้น ที่ผนังมีจอทีวีนับ สิบวาง เรียงอยู่ ที่มีภายมุมต่างๆ คอร์เดียมองไปรอบๆและคิดว่าถ้าไม่เปิดไฟก็คงไม่ต่างอะไรกับถ้ำ เธอมองไปที่ โต๊ะทำงาน กลางห้อง ซึ่งมีชายคนนึ่งยืนอยู่ เขาใส่ชุดสูทสีดำ เสื้อเชิตสีเดียวกัน และเนคไทสีขาว อายุเขาคงจะพอๆกับโรเบิร์ต ตาและผมสีน้ำตาลเข้ม กำลังยืนยิ้มให้กับเธออยู่
“ว่าไง โรเบิร์ตไม่ได้เจอกันตั้งนานเลยนะ” ชายคนนั้นพูดขึ้น และคอร์เดียคิดว่าเขาต้องเป็น ศาตราจารย์ดีน ฮิวแมน อย่างแน่นอน
“ก็ฉันงานเยอะนี่” โรเบิร์ตตอบเบาๆ
“สวัสดีครับคุณเอ็มม่า” เขาเอ่ยทักเบาๆก่อนจะหันมามองที่คอร์เดีย “ผมศาตราจารย์ดีน ฮิวแมน ผู้อำนวยการโรงเรียนลอแอนแกรม เรายินดีต้อนรับ คอร์เดีย เฟร็ชเชอร์ เข้าเป็นนักเรียนของโรงเรียนลอแอนแกรม” ศาตราจารย์ฮิวแมนเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่น “เชิญทุกคนนั่งก่อน”
“ขออนุญาตเข้าไปค่ะ ผู้อำนวยการ” เสียงหวานๆของใครคนหนึ่งดังขึ้นมาจากด้านหน้าประตู
“เชิญ”
ประตูค่อยๆเลื่อนเปิดออกอย่างช้าๆ เผยให้เห็นหญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่ เธอมีผมสีเขียวอ่อนยาวประบ่า และมีตาสีเดียงกับผม เธอใส่ชุดสูทสีดำเหมือนกับ ศาตราจารย์ฮิวแมนเพียงแต่เป็นกระโปรง
“นี่ ศาตราจารย์วีโนล่า รีส” ศาตราจารย์ฮิวแมนแนะนำเบาๆ “ศาตราจารย์รีสจะเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของเธอ และนี่คอร์เดีย เฟร็ชเชอร์” แล้วเขาก็หยิบบางอย่างขึ้นมา “”นี่คือ notebook ของโรงเรียนนี้ ส่วนนี่คือการ์ดและกระเป๋าของเธอ ถ้าสงสัยอะไรก็ถาม ศาตราจารย์รีสได้เลยนะ”
คอร์เดียมอง notebook สีดำที่มีตัวอักษรว่า “ลอแอนแกรม” สีแดงใสๆ ก่อนจะมองไปที่การ์ดสีดำที่มีตัวอักษรว่า “ลอแอนแกรม” และกระเป๋าสีดำที่มีขนาดใส่ notebook ได้พอดี และรับมาถือไว้
“ตามครูมาทางนี้จ๊ะ” ศาตราจารย์รีสเอ่ยเบาๆและยิ้มให้เธออย่างเอ็นดู ก่อนจะพาเธอเดินออกไป
...........................................................................
\"ครูแนะนำตัวอีกทีนะ\" ศาตราจารย์รีสพูดพร้อมกับยิ้มน้อยๆให้กับเธอ \"ครูศาสตราจารย์วีโนล่า รีส เป็นอาจารย์ที่ปรึกษา ม.4 ห้อง A จ๊ะ เรามาเริ่มที่วิชาที่เธอต้องเรียนก่อนเลยนะ วิชาที่เราต้องเรียนจะมีอยู่สองอย่างคือ วิชาบังคับกับวิชาเลือก วิชาบังคับมีทั้งหมด 4 วิชา ก็จะมี วิชาการใช้พลังจิตขั้นเบื้องต้น วิชาพื้นฐานการต่อสู้และพัฒนาทางกาย วิชาการใช้อาวุธต่างๆ และวิชาเฉพาะด้าน ส่วนวิชาเลือกก็จะมีทั้งหมด 8 วิชาคือ วิชาการแพทย์ วิชากฎหมาย วิชาประวัติศาสตร์โซดูต้า วิชาจิตวิทยา วิชาภาษาต่างๆ วิชาดนตรีสากล วิชาศิลปะ และวิชาวิทยาศาสตร์ ซึ่งเธอจะต้องเลือกเรียนแค่ 4 วิชา ตามที่เธอชอบหรือเธอถนัด เพราะเธอจะต้องเรียนมันจนจบ ม.6\" ศาสตราจารย์รีสหยุดเดินและหันมามองที่เธอ ก่อนจะพูดว่า \"เข้าใจไหมจ๊ะ \" ซึ่งคอร์เดียก็ได้แต่พยักหน้า \"วิชาบังคับจะเรียนวิชาละ 4 ชั่งโมง ส่วนวิชาเลือกจะเรียนวิชาละ 2 ชั่วโมง ต่อสัปดาห์ ดังนั้นสัปดาห์นึ่งเธอจะเรียนทั่งหมด 24 ชั่วโมง ส่วนรายละเอียดต่างๆของแต่ละวิชาดูได้จาก notebook ของเธอนะ มันอาจจะช่วยให้เธอเลือกวิชาได้ง่ายขึ้นก็ได้ เมื่อเลือกได้แล้วเธอก็ส่ง mail มาให้ครูนะจะได้ลงทะเบียนเรียน อ๋อขอก่อนวันเปิดเทอมนะจ๊ะ\" คอร์เดียฟังที่ศาสตราจารย์รีสพูดและได้แต่พยักหน้าตาม
.............................................................................
\"กฎของหอพักหญิงก็เปิดตอนตี 4 และปิดตอน 4 ทุ่ม ฉะนั้นขอให้เธอกลับมาก่อน 4 ทุ่ม เป็นพอจ๊ะ\" ศาสตราจารย์รีสอธิบายไปเรื่อยๆแล้วเะอก็ได้แต่หิ้วกระเป๋าเดินตาม
\"ส่วนห้องพักของเธอดูได้จาก notebook นะ เปิดดูซิจ๊ะ\"
ศาสตราจารย์รีสพูดจบคอร์เดียก็รีบทำตามทันที ห้องพักของเธอคือ 2409 ศาสตราจารย์รีสพาเธอเดินมาจนถึงหน้าห้องพัก แต่..มันไม่มีลูกบิดประตู มีแต่ที่รูดการ์ด และเธอก็ไม่มีบัตรรูด ศาสตราจารย์ฮิวแมนก็ไม่ได้ให้บัตรรูดมา แล้วเธอจะเข้าห้องยังไง
\"เธอกำลังคิดใช่ไหมว่า ศาสตราจารย์ฮิวแมนไม่ได้ให้บัตรรูดเธอมา\" ศาสตราจารย์รีสพูดอย่างรู้ทัน \"เธอหยิบการ์ดของเธอออกมาสิ\" คอร์เดียรีบทำทันที \"แล้วเปิด notebook เธอเห็นแถบบนสุดนั่นไหม แล้วหยิบการ์ดรูดที่ช่องนั้น\"
เมื่อคอร์เดียรูดการ์ดเสร็จ คำว่า \"ลอแอนแกรม\" ที่เคยอยู่ก็หายไป เป็นการ์ดสีดำที่มีชื่อของโรงเรียนอยู่ข้างบนสุดตรงกลาง ด้านขวาช่วงล่างมีรูปของเธออยู่ ส่วนด้านซ้ายเป็นตราของโรงเรียน ชื่อ-สกุลและเลขประจำตัวของเธออยู่ข้างๆ คอร์เดียรีบเปิดประตูทันที
เสียงปลดล็อกดังขึ้น และประตูค่อยๆเปิดออก ห้องมืดจนมองไม่เห็นอะไรเลย
แป๊ะ!!!
ศาสตราจารย์รีสเดินเข้าไปเปิดไฟทันที
ห้องนี้ไม่หรูหราขนาดห้องนอนของเธอที่ตึกซีนาบิวด์ แต่ก็เรียกว่าหรูอยู่ดีถ้าเทียบกับที่อื่น เพราะในห้องนี้มีทุกอย่างครบครัน ทั้งโฮมเธียเตอร์ครบชุด โซฟา โต๊ะอาหาร ตู้เย็นอิเล็กทรอนิกส์ และข้าวของเครื่องใช้อีกหลายชิ้น ในห้องแบ่งเป็ฯ ห้องนอน ห้องน้ำ ห้องครัว และห้องรับแขก เรียกว่าน่าอยู่มากๆ
\"อ๋อเกือบลืมแล้วมั้ยล่ะ เธอจะมีชุดนักเรียนอย่ 5 ชุด ก็คงจะอยู่ในตู้เสื้อผ้าแล้วล่ะ และก้การ์ดนี่พกติดตัวเสมอนะ เพราะเป็นทั้งบัตรนักเรียน การ์ดเข้าห้อง และเงินค่าขนม ที่สำคัญที่สุด notebook ต้องพกติดตัวเสมอ เพราะเวลาเรียนก็ต้องใช้ และเธอจะทราบทุกอย่างได้จากมันนะ ตอนนี้เธอมีค่าขนมอยู่ 20 โคเนียว และทางโรงเรียนจะเข้าให้เมื่อผู้ปกครองของเธอส่งเงินมา\" ศาสตราจารย์รีสมองหน้าคอร์เดียอยู่แปล็บก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า \"ถ้าไม่มีอะไรแล้วเราก็ไปกันเถอะ\"
........................................................................
กว่าจะทำอะไรเสร็จ และกลับมาที่ห้องผู้อำนวยการก็ใช้เวลาไปเกือบชั่วโมง ซึ่งโรเบิร์ตกับศาสตราจารย์ฮิวแมนก็คุยกันอย่างออกรส หลังจากฟังคำบอกเล่าของเอ็มม่าแล้วทำให้คอร์เดียรู้ว่าพวกเขาเคยเรียนด้วยกัน และจบมาจากที่นี่พร้อมกัน
หลังจากร่ำลาศาสตราจารย์ฮิวแมนแล้ว ก็พากันเดินลงไปที่ชั้นหนึ่ง เมื่อประตูลิฟท์เปิดออกก็เจอ ชาย คนหนึ่ง ที่ดูจะแปลกใจที่ได้เจอกับโรเบิร์ตและเอ็มม่า และเมื่อหันมามองที่เธอเขากลับทำท่าตะลึง(ตามความคิดของคอร์เดีย)
คอร์เดียมองสำรวจดูเขาอย่างไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเพราะอะไรถึงได้รู้สึกแปลกๆระหว่างคนทั้ง 3 คนชายคนนั้นอายุพอๆกับโรเบิร์ต ท่าทางภูมิฐาน เขามีตาและผมสีน้ำตาลเข้ม และเหมือนโรเบิร์ตจะรู้ว่าเธอกำลังรู้สึกแปลกๆกับพวกเขา จึงรีบพูดขึ้นเพื่อทำลายบรรยากาศ
\"ไม่ได้เจอกันนานเลยนะมอร์เรส\"
\"อืม\" มอร์เรสตอบเบาๆ พลางจ้องมองที่คอร์เดีย
\"นี่ คอร์เดีย เฟร็ชเชอร์หลานสาวของฉัน\" โรเบิร์ตแนะนำเมื่อเห็นมอร์เรสมองมาอย่างสงสัย \"และนี่มอร์เรส คูวาติน ประธานาธิบดีเมืองคาร์เครอฟ\"
\"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ\"
\"เช่นกัน\" มอร์เรสตอบพลางยิ้มให้กับเธอ
เธอรู้สึกแปลกกับสายตาของมอร์เรสเวลาที่มองมาที่เธอ มันชวนให้นึกถึงสายตาของคนที่มองคนรักเวลาที่ไม่ได้เจอกันมานานแสนนาน และก่อนที่ความคิดของเธอจะเตลิดไปมากกว่านี้ เสียงของมอร์เรสก็ดังขึ้นมารบกวน
\"แดนเซล เก็บของเสร็จแล้วเหรอ\"
\"ครับ\" เสียงนุ่มทุ้มตอบสั้นๆ \"สวัสดีครับ คุณโรเบิร์ต คุณเอ็มม่า\"
โรเบิร์ตก้มศรีษะให้น้อยๆ ส่วนเอ็มม่ายิ้มให้เขา
เขาเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ จนทำให้คอร์เดียเห็นเขาชัดมากขึ้น เขามีตาสีดำสนิทที่ทำให้เขาดูลึกลับและผมสีน้ำเงินปนทองที่ดูมีเสน่ห์มากๆ เขาเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ มองเธออยู่นาน พลางขมวดคิ้วอย่างสงสัยอะไรบางอย่าง
\"ดวงตาคู่นี้ ใช่ดวงตาคู่นี้ ฉัน\" คอร์เดียคิดอยู่ในหัวสมองอย่างช้า
\"คอร์เดียเป็นอะไรรึเปล่า\" เอ็มม่าถามเมื่อเห็นเธอเงียบไปนาน
\"ปะ เปล่าค่ะ\" คอร์เดียตอบและหันไปมองที่แดนเซลอีกครั้ง
\"คอร์เดีย นี่ แดนเซล คูวาติน และนี่ คอร์เดีย เฟร็ชเชอร์\" โรเบิร์ตแนะนำอย่างง่ายๆ
\"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ\"
\"เช่นกันครับ\" เขาตอบแต่สายตายังมองอยู่ที่เธอ
...........................................................
\"หนูว่าแดนเซล ไม่เหมือนคุณมอร์เรสเลยนะค่ะ\" คอร์เดียกระซิบที่หูเอ็มม่า
\"เขาเหมือนมาเรียน่าจ๊ะ\" เอ็มม่าบอกเบาๆ
\"มาเรียน่า\" คอร์เดียพูดอย่างงงๆ พลางมองหน้าเขาและเขาก็หันมามองเธอทันทีที่ได้ยินคำว่า มาเรียน่า
\"อ๋อ แม่ของแดนเซลจ๊ะ ไว้คอร์เดียเจอก็จะรู้ว่าเหมือนแค่ไหน ทั้งสีตาสีผม สงสัยวันนี้คงไม่สบายเลยไม่มา มาเรียน่าน่ะ ไม่สบายบ่อยๆ ตั้งแต่...\" เอ็มม่ายังพูดไม่ทันจบ โรเบิร์ตก็พูดขัดขึ้น
\"คอร์เดียดูแลตัวเองดีๆนะ\" โรเบิร์ตพูด พลางลูบหัวเธอ
\"ค่ะ\" เธอยิ้มให้กับเขา
\"แดนเซลฝากดูแลคอร์เดียด้วยนะ ถ้ามีอะไรก็รีบโทรบอกน้านะ\"เอ็มม่ารีบพูดทันทีก่อนจะกลับ
\"ครับ\"
\"คอร์เดียดูแลรักษาตัวเองดีๆนะ\" เอ็มม่าหันมาเตือนเธออีกครั้ง
\"ค่ะ\" เธอตอบเบาๆ และมองคนทั้ง 3 เดินจากไปด้วยความรู้สึกแปลกๆ
ไม่รู้ว่าเธอคิดไปเองเหรอเปล่า แต่สายตาของแดนเซล เธอคิดว่ามองไม่ผิด เธอเห็นความเจ็บปวดในดวงตาของเขา ก่อนที่เขาจะกลบเกลื่อนด้วยความเฉยชา เวลาที่พูดถึงคุณมาเรียน่า
....................................................................................................................................................................................
เข้ามาอ่านกันแล้วช่วยเม็นท์ข้อความกันหน่อยซิ คนแต่งจะได้มีกำลังใจจะแต่งต่อนะ
From Firefly_Girl
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น