The Volcano Deimonia

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

                              

                       “ท่านท้าวอัลเกอร์นอน จอมปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ โปรดฟังคำวิงวอนของข้า ผู้มีนามว่าดัสคี ข้าขอให้ท่านโปรดมอบพลังอันแข็งแกร่งให้กับข้า แล้วข้าจะยอมมอบจิตวิญญาณถวายแด่ท่าน และสัญญาว่าจะซื่อสัตย์จงรักภักดีกับท่านเพียงผู้เดียว ข้าขออัญเชิญท่านขึ้นมาจากผืนพิภพเพื่อมารับเครื่องสังเวยที่จะปลุกท่านให้ตื่นขึ้นมาด้วยเถอะ”



                       สิ้นเสียงของดัสคี ดาบในมือของเขาก็ตวัดออกไปเพียงครั้งเดียวที่ทรงอานุภาพ รัศมีของดาบพุ่งตรงไปที่คอของคนทั้ง 999 คน ที่เขานำมาเป็นเครื่องปลุกวิญญาณจอมปีศาจ โดยไม่มีได้ส่งเสียงร้องออกมาแม้สักคนเดียว



                       เลือดที่พุ่งออกมาจากคอของคนเหล่านั้น ได้พุ่งลงสู่พื้นดินและค่อยๆไหลไปรวมกันที่แท่นพิธีที่เขายืนอยู่ ก่อนที่จะจางหายไป แล้วปรากฎหมอกหนาทึบขึ้นมาแทน



                       “เจ้าเองรึที่ปลุกข้า”  เสียงทุ้มประหลาดนั้นกล่าวขึ้น ส่วนคนที่ถูกถามได้แต่ยืนขาสั่น  “เจ้าปลุกข้าขึ้นมามีอะไร”



                       “ข้าอยากรู้ความลับภูเขาไฟไดโมเนีย”  ดัสคีเอ่ยอย่างกล้าๆกลัวๆ



                       “ฮะ ฮ่า ฮ่า ถ้าข้าบอก ล้วเจ้าจะยอมมอบจิตวิญญาณให้ข้าตามที่เจ้าพูดใช่ไหม”เสียงทุ้มประหลาดถามขึ้นอีก



                       “แน่นอน ข้าจะมอบจิตวิญญาณของข้าให้กับท่าน”  เสียงของดัสคีเต็มไปด้วยความกลัวและลังเลใจ



                       “ได้ ข้าจะบอก กุญแจที่จะพาเข้าไปสู่ไดโมเนีย จะต้องมีสองสายเลือด”



                       ทันทีที่เสียงนั้นกล่าวจบ หมอกหนาทึบก็รวมตัวกันเป็นก้อนกลมๆอย่างรวดเร็ว ก่อนจะพุ่งตรงไปที่ร่างของดัสคี



                       “อ๊าก...”  เขาตะโกนออกมาอย่างเจ็บปวด แล้วเสียงก็ค่อยๆเงียบหายไปเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ดวงตาที่ปิดสนิทของดัสคีค่อยๆเปิดขึ้น นัยน์ตาสีแดงเลือดที่เต็มไปด้วยความแค้น อาฆาต ทรงอำนาจ และน่ากลัว จ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้าอันมืดมิดยามค่ำคืน



                       “นับพันปีที่ข้าต้องถูกจองจำ แต่ตอนนี้ข้าได้กลับมาแล้ว ฮะ ฮ่า ฮ่า”  ดัสคีกล่าวขึ้น แต่มันไม่ใช่เสียงของเขา มันกลายเป็นเสียงทุ้มประหลาดนั้นแทน



                                              

                                           เวลานั้นบังเกิดมีสิ่งประหลาด         พสุธากัมปนาทเคลื่อนไสว

                                  วายุพัดคราหยุดพลันลงทันใด                ชลาลัยกลับมืดมนไปทันที

                                  วิชชุแลบแปล็บแปล็บบนนภา                 วิชชุดาฟาดฟันผลัดกันตี

                                  วัสโสทกตกลงมาดั่งวารี                        วาโยนี้วัชนีขึ้นทันใด