ไฟรัก ไฟตัณหา

ลำดับตอนที่ #2 : วันที่รอคอย

                        ลอนดอน  300  ปีต่อมา..........

 " มีนา..มีนา  เร็วเข้าเดี๋ยวไม่ทันรถไฟนะ"
 " รู้แล้ว..รู้แล้ว เดี๋ยวสิ ฉันยังรวบผมไม่เสร็จเลย จะรีบอะไรกันนักนะ"
 " แหมก็เป็นครั้งแรกที่ฉันได้ไปโรมาเนียน่ะสิ  น่าตื่นเต้นออก "
 " ฉันรู้แล้วน่ะ  ว่าเธอน่ะอยากจะไปเป็นภรรยาของท่าน  เคานท์  วลาด  แดร็กคูลที่กล่าวไว้ตามตำนาน ใช่มั้ยล่ะ"
 " ยัยบ้า....นี่แน่ะ ฮะ..ฮะ...ฮ่า "
 " โอ้ยเจ๊บนะ...นี่ตาฉันบ้าง ฮ่า..ฮ่า.."  ทั้งสองต่างเล่นปาหมอนใส่กันโดยที่ไม่รู้ว่าสถานที่ ที่ตนกำลังไปนั้น
 มีอะไรบางอย่างกำลังรอเธออยู่  อะไรที่รอเธอมาเนิ่นนานเหลือเกิน
 และต่อมาไม่นานทั้งคู่ก็ได้นั่งรถไฟจากลอนดอน  มาถึง โรมาเนียในไม่ช้า

 โรมาเนีย

 เวลา  23.35 นาที   ณ  ปราสาทเคานท์แดร็กคูล

 " ท่านเคานท์คะ ถึงเวลาแล้วค่ะ  ท่านเคานท์ " เสียงของค้างคาวน้อยได้ปลุกการหลับใหลของ เคานท์ วลาดแดร็กคูล
 ทันใดนั้นฝาโลงก็เปิดออก
 " อืออ  มีอะไรหรอ โรส   มาปลุกฉันตอนนี้" ท่านเคานท์ตอบอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่
 " ถึงเวลาแล้วน่ะสิคะท่าน " ค้างคาวน้อยตอบ
 " หือ  เวลาอะไร"
 "ก็เวลาที่นายหญิงมีนา  จะกลับมาหานายท่านยังไงล่ะคะ  แล้วนี่ก็ครบ 300ปีแล้วด้วย"
 "  OoO   จริงหรือมีนา  ....ไม่ได้หลอกฉันใช่มั้ย "  ท่านเคานท์เก็บอาการดีใจไม่อยู่ ถึงกับคว้า ตัว โรสค้างคาวน้อยทาส
 ผู้ซื่อสัตย์ของเขามากอดไว้แล้วกระโดโลดเต้นดีใจเหมือนเด็กเวลาได้ขนม
 " โอ้ยยย..ท่านคะข้าเจ็บนะ ปล่อยได้แล้ว....เอ๊ะ!"  ทันใดนั้นค้างคาวน้อยได้สังเกตุเห็นน้ำใสๆที่เอ่อล้นออกมาจาก
 ดวงตาของผู้เป็นนาย  ซึ่งนับว่าเป็นสิ่งที่แปลกประหลาดมากๆๆๆ เพราะนับจากที่  มีนา  ตายไปท่านเคานท์
 ก็ไม่เคยร้องไห้อีก จนกระทั่ง รู้ข่าวว่าท่านมีนากลับมาหา
 "ท่านคงรักนายหญิงมากเลยสินะคะ" โรสถาม
 " ใช่ข้ารักมากรักมากเสียจนไม่ยอมจากนางไปไหน" เคานท์ วลาดตอบ
 " อย่าว่าหยั่งงี้หยั่งงั้นเลย  ท่านช่วยเล่าให้ข้าฟังหน่อยได้มั้ย ว่าท่านเจอกับนายหญิงได้ที่ไหนและนางตายได้อย่างไร"
 " อือ   ก็ได้ในฐานะที่เจ้ารับใช้ข้ามานาน" ท่าเคานท์จึงเล่าเรื่องให้โรสฟังว่า

 เมื่อ 300 ปีก่อนข้าอาศันอยู่ที่ปราสาทแห่งนี้            แล้วข้าพบเห็นผู้คนมามายผ่านยุคผ่านสมัยมามากมาย
 แต่ข้าไม่เคยเจอใคร  ที่เหมือน  มีนา  เธอเป็นสาวชาวบ้านธรรมดา  เก็บผลไม้สมุนไพรเลี้ยงชีพไปวันวัน
 เธอเป็นคนสวย  ผมสีบรอน  ละเอียดราวเส้นไหม  ดวงหน้ารูปไข่ดวงตาสีเหลืองอำพันราวกับพระจันทร์ในคืนวันเพ็ญ
 และปากอวบอิ่มได้รูปของนาง  มันช่างเย้ายวนใจข้าเสียนี่
 อยู่มาวันหนึ่ง  ข้าได้พบกับนางที่กลางป่าใหญ่  ตอนนั้นข้ากำลังดื่มเลือดของเหยื่อสาวในหมู่บ้าน      นางบังเอิญมาเจอเข้า
 แต่นางกลับไม่วิ่งหนีเหมือนคนอื่น    นางกลับวิ่งเข้ามาหาข้าแล้วชกข้าเข้าที่หน้าเต็มๆ  ข้าเซไปเล็กน้อย  หลังจากตั้งหลักได้แล้ว
 " ไอ้ผีบ้า " นั่นเป็นคำแรกที่ข้าได้ยินจากปากของนาง   พอข้าตั้งหลักได้ดีขึ้น  ข้าเห็นนางวิ่งหนีข้าไปในปราสาทของข้า
 นางขึ้นไปหลบข้าบนหอคอย  พอข้าไปถึงนางพยายามที่จะหนีแต่ข้าจับนางไว้ได้  นางดิ้นเท่าไหร่ข้าก็ไม่ปล่อย  ข้ารู้สึกเหมือนนางเป็น
 ลูกแมวที่ไม่มีทางสู้แต่ก็พยายาม  ที่จะดิ้นรนเอาชีวิตรอด  
 " ท่านต้องการอะไร " นางพูดออกมา
 " ข้าแค่อยากรู้ชื่อของเจ้า   ก็เท่านั้น" 
 " ท่านมีเหตุผลอะไรถึงอยากรู้ชื่อข้า"
 " ฮึ คำก็ ท่าน  สองคำก็  ท่าน   ข้าก็มีชื่อนะ"
 " แล้วไง...ข้าไม่เห็นต้องรับรู้อะไร เพราะข้าพูดในฐานะบุคคลที่สามที่ไม่มีส่วนได้ส่วนเสียในชื่อของท่าน"
 แน่ะ นางกวนประสาทข้า  ข้านึกสนุกกับนางข้าจึงกวนนางบ้าง
 " เจ้าพูดอย่างนั้นก็ไม่ถูก  ก็ข้าอยากให้เราสนิทกันไว้"  ข้าสังเกตเห็นใบหน้าของนางมีเลือดมากองอยู่ตรงแก้มนางมากขึ้นกว่าเมื่อกี้ ( อายนั่นแหละ )
 " จะสนิทกันทำไม  ข้าไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับผีไม่มีเงาอย่างท่าน  พวกสัตว์กินเลือด" คำนี้ทำให้ข้าฉุนกึก
 " ถ้าเจ้าพูดคำนี้อีกที  ข้าอาจจะทำให้......."
 " สัตว์กินเลือดอย่างท่านจะทำอะไรข้า...."   ไม่ทันจบประโยคข้ารวบนางเอาไว้ในอ้อมกอดปล้วประทับริมฝีปากของข้าบดขยี้ริมฝีปากอวบอิ่มของนาง
 มือของนางเริ่มผลักไส ข้าจึงกอดแน่นขึ้น  ข้าเริ่มชำแรกลิ้นเข้าไป ทำให้นางรูสึกเคลิบเคลิ้ม  ลิ้นของข้าไปทักทายลิ้นของนางพัวพันตวัดรัดลิ้นของนาง
 ช่างเป็นการจูบที่ยากจะลืมได้   เสียงร้องของนางครางออกมารอดไรฟัน  มันช่างเย้ายวนเสียนี่ 
 มือที่ตอนแรกผลักไสกลายเป็น  กอดรัด    ข้าเริ่มสำรวจร่างการของนาง   มือของข้าเริ่มลูบไล้ไปทั่วร่างอันอ่อนบางของนาง  ตอนแรกที่ทรวงอกอวบอิ่ม
 ข้าถอนริมฝีปากออก   มาลิ้มรสเม็ดทับทิมที่ยอดอกนางเลื่อยไปตามลำคอระหงส์ของนาง  มือของข้าก็ยังสำรวจต่อ   
 แล้วไปยังหน้าท้องแบนเรียบ  ผ่านเอวลงไปจนถึง  ตรงกลางหว่างขาของนาง  ข้าเริ่มถกกระโปรงของนางขึ้น  แล้วข้าก็สำรวจตรงตรงส่วนที่อ่อนไหวที่สุดของนาง
 เสียงของนางร้องคราง  ออกมาเป็นระยะๆ  ข้าเริ่มลากนิ้วผ่านเข้าไปข้างในตัวนาง ข้าตกใจมาก 
 " เจ้ายังบริสุทธิ์ "  ข้าพยายามรวบรวมสติของข้า  แต่นางวิ่งผละไปหายไปในรัตติกาล 

 ------------------------------------------------------------------------------------
 
 ฮัลโล   สนุกมั้นคะไว้เดี๋ยวจะรีบมาอัฟต่อนะคะ