โรงเรียนประจำ ...

ลำดับตอนที่ #1 : เดินทางเข้าสู่โรงเรียน ....

" ชาร์ค เธอชื่อชาร์ค โคลวินใช่มั้ย " ตำรวจหญิง อาเรีย ย่อตัวลงถาม ชาร์ค วัยรุ่นอายุ16ปี ที่กำลังนั่งเศร้าเสียใจอยู่บนเก้าอี้สถานีตำรวจ เพราะพ่อและแม่ของเขาได้เกิดประสบอุบัติเหตุรถคว้ำ

"ค...ค..ครับ ผมชื่อชาร์ค  " ชาร์คตอบเสียสั่นๆและก้มหน้ามองเพียงแต่พื้น

"พ่อแม่ของเธอมีเงินทองมากมาย แต่กลับเสียชีวิตทั้ง 2 คนเราจะส่งเธอไปที่โรงเรียนประจำที่หนึ่ง เพราะตอนนี้เธอยังอายุไม่ถึงตามที่กฎหมายกำหนดเอาไว้เมื่อเธออายุถึง20ปีแล้ว เธอจะได้รับมรดกทั้งหมด เธอไปยืนรออยู่ตรงนั้นก่อนแล้วเราจะพาเธอไปที่โรงเรียนนะ " ตำรวจหญิงอาเรีย พูดด้วยแบบคนใจดี พร้อมกับชี้ไป ให้ชาร์คถือกระเป๋าเสื้อผ้าไปที่รถตำรวจเพื่อเดินทางไปยังโรงเรียน

" สวัสดี  ฉัน เชน  มีหน้าที่ดูแลเด็กอย่างเธอเนี่ยแหละ ฉันจะพาเธอไปที่โรงเรียนแล้วเธอก็จะเจอเพื่อน ๆ ที่มีประสบการณ์ชีวิตเหมือนๆกับเธอ และเข้าใจเธอได้ เอากระเป๋าขึ้นรถเลย เราต้องไปกันแล้ว " เชน ตำรวจร่างสูง พูดกับชาร์คอย่างเร็ว พรางกับว่า ต้องรีบไปแล้วนะ ทั้งๆที่เวลาเหลืออยู่ตั้งเยอะ

ทั้งชาร์ค และตำรวจเชน ก็ขึ้นรถ และมุ่งหน้าไปยังโรงเรียนประจำ

1 ชั่วโมง ออกนอกตัวเมืองเข้าสู่ถนนใหญ่รถเริ่มน้อยลงเรื่อยๆ

2 ชั่วโมง ชาร์ครู้สึกง่วงเล็กน้อย เพราะเมื่อคืนไม่ค่อยได้นอนซักเท่าไหร่ รถได้มาถึงทางเลี้ยวเข้าไปยังโรงเรียน เชนเลี้ยวเข้าทันที ทางเข้ามีป้ายสีเขียวเข้มเขียนว่า "โรงเรียนประจำ ฟอเรทิเอล"ชาร์คเหลือบไปมอง แล้วหันมาอย่างไม่สนใจ และต้องตกใจที่เมื่อมองไปที่กระจกมองข้างรถ กลับไม่เห็นป้ายนั้นแล้ว แต่ในใจก็ไม่ได้คิดอะไรมากนักแต่ก็ยังค้างๆอยู่ในสมอง

เดินทางมาอีกประมาณ ครึ่งชม. ข้างทางมีต้นไม้เต็มไปหมดคล้ายกับโรงเรียนจะอยู่ในป่า

"เอ่อ คุณตัรวจครับ อีกไกลมั้ยครับ" ชาร์คหันหน้าไปถามตำรวจเชนที่กำลังขับรถอย่างตั้งใจ 
ตำรวจเชนไม่พูดตอบแต่อย่างใด ชาร์คก็ทำหน้า งงๆ แล้วก็กำลังจะเอนเบาะลง จะนอน

"หยุดนะอย่าเอนเบาะเด็ดขาด" ตำรวจเชนตะคอกเสียงอย่างดัง

"ขอโทษครับ เอ่อ แล้วทำไมถึงไม่ ..." 

"ไม่ได้ก็ไม่ได้ อย่าถามมาก รัดเข็มขัดดีๆแล้วนั้งเงียบๆซะ" ชาร์คยังถามไม่จบ ตำรวจร่างใหญ่ก็ตะคอกและทำหน้าเคร่งเครียด เหมือนมีอะไรบางอย่างแต่ไม่อยากจะเอ่ย

ชาร์คนั่งเงียบซักพักก็เผลอหลับไป

"ถึงโรงเรียนแล้วนะ" ตำรวจเชนเรียกชาร์คให้ตื่นจากการนั่งหลับบนเบาะรถที่ดูเหมือนเป็นท่าหลับที่ไม่สะบายเอาซะเลย
ชาร์คตื่นขึ้นและเห็นโรงเรียนที่ใหญ่โต แต่ไร้ซึ่งผู้คนที่อยู่ภายนอก ชาร์คก็สงสัยแต่ไม่กล้าถามตำรวจร่างใหญ่คนนี้ เพราะกลัวจะโดนตะคอกใส่อีก ชาร์คยกกระเป๋า ออกจากรถ และมองไปรอบๆ เห็นเพียงแต่ตึกใหญ่ที่มีบันไดหลายขั้นให้เดินเข้าตึก  นายตำรวจเชนก็จูงมือชาร์คเข้าไปที่ตึกโรงเรียน

"สวัสดีครับอาจารย์ใหญ่ผมพาเด็กคนนี้มาเข้าโรงเรียนเพราะพ่อและแม่ของเขาได้เกิดประสบอุบัติเหตุและเสียชีวิตไป อายุก็ยังไม่ถึงที่จะรับสมบัติ ทางเราจึงต้อง... "

"พาเด็กมาเรียนที่โรงเรียนประจำนี้และรอให้อายุครบ20 เหมือนๆกับเด็กคนอื่นๆ ใช่มั้ยล่ะ " อาจารย์ผู้หญิงอายุราวๆ 46 ทำท่าทางฉลาดและกล่าวขึ้น โดยตำรวจเชนยังไม่ทันจะพูดจบ

"ใช่ครับ ..ผมต้องขอฝากเด็กคนนี้ด้วยนะครับ ผมต้องกลับไปในเมืองแล้วขอตัวก่อนนะครับ" เชนกล่าวลาอาจารย์ และเดินตรงมาทางชาร์ค "ฉันจะติดต่อมาเรื่อยๆทางจดหมายนะ ตอนนี้ฉันต้องไปแล้ว ยังไงถ้าเธอมีปัญหา ก็บอกครูใหญ่ได้เลย " เชนพูดกระซิบข้างหูของชาร์ก ที่กำลังยืนถือกระเป๋าเสื้ออยู่ และเดินออกจากห้องไป

"เธอ มานั่งก่อน ก็ได้นะ" อาจารย์ใหญ่บอกชาร์คให้มานั่งเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงาน
"ชั้นชื่อ โครเรวิน เธอชื่อชาร์คใช่มั้ย แล้วเธออายุเท่าไหร่ล่ะ " ไม่ทันไรอาจารย์ก็เนะนำตัวและยิงคำถามทันที
"ผมชื่อชาร์ค  ครับ ชาร์ค โคลวิน อายุ 16 ปี " ชาร์คแนะนำตัวพร้อมมองหน้าอาจารย์ใหญ่ที่หน้าตาแสนจะใจดี
"อืม ดีมาก ฉันได้เอกสารเกี่ยวกับเธอทั้งหมดแล้วฉันจะพาเธอไปที่ห้องเรียน และเมื่อเรียนเสร็จ ก็จะพาเธอไปที่ห้องพัก ให้เธอรอฉันที่เก้าอี้นอนตรงนั้นก่อนฉันจะต้องทำงานอีกนิดหน่อย ไม่เกิน 10 นาทีหรอกนะ" โครเรวิน อาจารย์ใหญ่ยกมือและเอานิ้วชี้ไปที่โซฟาตัวหนึ่งที่ริมห้อง 
ชาร์คจึงไปที่เก้าอี้นอนตัวนั้น รออยู่นานเหมือนจะผ่านไปครึ่งชั่วโมงแล้ว แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไร ชาร์ครู้สึกง่วงมากขึ้น ด้วยอากาศที่เย็นสบายน่านอนอย่างมากเก้าอี้นอนก็นุ่มสบาย ชาร์คจึงเผลอหลับไป ...

--------------


ขอบคุณคร๊าบบ เดี๋ยวมาอัพใหม่นะครับ ^ ^"