ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : # Level ความแค้น
ดอกของหญ้าเจ้าชู้ พัดโชยไปเรื่อย เหมือนจะดักให้ใครก็ตามที่เดินผ่าน ต้องเก็บมันกลับบ้านไป เสียงเดาะลูกบาสอยู่ไกลๆ หลังสนามหญ้า ดาริล....เด็กสาวผู้มีหน้าตาสุขอมทุกข์ เดินเดาะลูกบาสอย่างว่างป่าว อีกมือนึงลูบแผลที่เล็บฉีกที่เกิดขึ้นตอนเล่นบาสอย่างช้า ๆ..... ดาริลยังคงเหม่อลอย กับภาพเบื้องหน้าที่มีเสียงคุยกันดังจ๊อกแจ๊ก เธอไม่ชอบเลย ..... อันที่จริง....ดาริลไม่เคยจะพิศวาสอะไรในโลกนี้ซักอย่าง เธอทำหน้าเบื่อหน่ายเมื่อเจอเด็กสาวกลุ่มหนึ่ง กำลังคุยกันเรื่องดาราอย่างเอาเป็นเอาตาย "ต๊าย...ซุปเปอร์สตาร์สุดหล่อของช้านเป็นเกย์หรอ ม่ายยยจริ๊งงงงง.." ดาริลมองพร้อมเบ้ปากใส่เล็กน้อย พร้อมเดินจากไปอย่างไม่สนใจ ลูกบาสถูกกอดไว้ในอ้อมแขนอย่างหลวมๆ เธอเดินผ่านกลุ่มของ......เดย์..... ผู้ที่ไม่เคยคิดจะเป็นมิตรกับเธอเลยแม้แต่น้อย เดย์ แอบหลงรัก ฮาเรีย เพื่อนสนิทของเธอ แต่เค้าก้อไม่ชอบใจดาริลนัก เดย์และกลุ่มเพื่อนของเค้า พากันโห่ร้องขับไล่ดาริลอย่างสนุกสนาน เธอเดินก้มหน้าอย่างเงียบๆ เธอคิด "เป็นเอามากนะนั่น" หน้าสงบนิ่งของเธอยังคงก้มมองดูพื้นถนน ผ่านถนนหลายสาย ผ่านผู้คนหลายกลุ่ม ดาริลก็ถึงบ้าน เธอวางกระเป๋าเรียนและลูกบาสอย่างหยาบๆ " ดาริล ... ลูกอ่านหนังสือบ้างรึป่าว แม่ไม่รู้ว่าจะทำไงดีกับการที่ลูกเอาแต่เล่นบาส และนั่งหน้าจอคอมอย่างนี้" เสียงแม่ตะโกนไปยังห้องของดาริล " ลูกโตแล้วน่ะ .... ลูกก้อรู้ว่าแม่ห่วง" เสียงอ่อนโยนลงของแม่ทำให้ดาริลเดินเข้าไปหาแล้วโผกอด "หนูรุ้...ว่าหนูทำไรอยู่ ...แม่ไม่ต้องห่วงน่ะ" เสียงอ่อนหวานปนอ้อนของดาริล ทำให้แม่เธอใจอ่อน " แม่...แม่จะลองเชื่อใจลูกจ๊ะ" ดาริลเป็นเด็กผลการเรียนอยู่ในเกณฑ์ค่อนข้างดี ทั้งๆที่พ่อแม่ของเธอไม่เคยคยั้นคยอเหมือนพ่อแม่คนอื่นเค้า แม่มักจะสอนให้ดาริลหัดคิดเองบ้าง ว่าอยากจะเลือกอะไร หรือเราจะต้องทำอะไร แต่พักนี้ แม่จี้เธอบ่อยๆเรื่องอ่านหนังสือ คงไม่มีไรมาก นอกจากแม่ได้ยินเพื่อนบ้านบังคับลูกสาวอ่านหนังสือ แม่เด็กคนนั้นบ่งบอกใดริลรู้ ว่าเธอโชคดีที่สุดที่มีแม่เบบนี้ ... เธอรักแม่มาก แม้เธอจะเอาแต่ใจบ้างบางครั้ง --------------------------------- .........ที่โรงเรียนกวดวิชา.......... ดาริลถอนหายใจก่อนเข้าไปในห้องเรียน เธอยิ้มดีใจเมื่อเห็นฮาเรียกับคาร่านั่งคอยเธออยู่แล้ว แม้กระนั้นเธอก้อยังได้ยินเสียงเดย์และกลุ่มเพื่อนซุบซิบแล้วมองมาทางเธอ ดาริลถอนหายใจเบาๆ เข้าไปนั่งข้างๆฮาเรีย ฮาเรียพูดอ้อนเธอ แล้วพิงตัวไปที่สีข้างของดาริลอย่างเบาๆ เสียงอาจารย์สอนดังระงม ดาริลรับฟังแต่ผิเผิน คาร่าที่กำลังตั้งใจกับการทำโจทย์ เขียนสูตรสมการเคมีอย่างจริงจัง เริ่มเครียดเมื่อเห็นทั้งสองคนไม่ตั้งใจ "นี่....ตั้งใจฟังหน่อยสิ เด๋วก้อโดนอาจารย์ถามหรอก" ดาริลยืดตัว ฮาเรียต้องลุกตาม และแล้ว ก้อไม่ทันซะแล้ว "ดาริล สูตรสมการเคมีข้อนี้ สารประกอบโพแทสเซียมเปร์แมงกาเนต มีเลขออกซิเดชั่นเท่าไหร่?" เธอทำหน้าเลิกลั่ก .... ถามคาร่าอย่างรีบเร่ง คาร่าเองก้อตกใจเหมือนกันที่เธอทำนายถูก "+7 ครับ" เสียงเดย์ดังก้องมาจากหลังห้อง ดาริลรู้สึกเหมือนโดนฉีกหน้าจนแตกเป็นซีกๆ เธอกำหมัดแน่น พร้อมกับสบถคำอย่างเบาๆ เคโอ เพื่อนของเดย์และศัตรูตัวฉกาจของดาริล หัวเราะอย่างเยาะเย้ยขึ้นมา เสียงหัวเราะนั่นทำเอาดาริลเรียนแทบไม่รู้เรื่อง " ในเมื่อมาสาย เธอควรจะตั้งใจมากกว่านี้น่ะ ... ดาริล" อาจารย์ติ ดาริลเอาแต่ก้มหน้า ฮาเรียทำหน้าเศร้าพร้อมกุมมือดาริลแน่น "อย่ามีเรื่องน่ะ...ดาริล...ขอร้อง" ฮาเรียรู้ดีว่า ถ้าเธอไม่พูดอย่างนี้ เหตุการณ์ต่อไปที่เกิดขึ้นอาจไม่สู้ดีนัก ดาริลเป็นคนเลือดร้อนกว่าที่ใครๆรู้ ฮาเรียรู้ดีที่สุด ดาริลถอนหายใจ และเมื่อ เข็มวินาทีเดินผ่านเลข12ไปในนาทีสุดท้ายของการเรียน ดาริล เก็บเลเวลความแค้นเอาไว้ ตอนนี้มันใกล้จะเต็มกระเปาะแล้ว เธอคงไม่ยอมปล่อยมันไปง่ายๆ ....คาร่าและฮาเรียมองอย่างห่วง "มันจะมากไปแล้วนะ ...." ดาริลคิด ( โปรดติดตามตอนต่อไป....)
|
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น