ดอกเบญจมาศ กับดอกดาวเรือง

ข้อมูลเบื้องต้น

ส่งต่อเรื่องนี้ไปเรื่อยๆ เพื่อให้ถึงมือใครคนนั้นที่เธอต้องการ...เพื่อนสนิทของเธอ

เนื้อเรื่อง

 กาลละครั้งหนึ่ง ณ ดินแดนที่ใครยากจะเข้าไปถึง 

ณ ที่นั่น มีดอกเบญจมาศดอกหนึ่งกำลังชูช่ออยู่
ท่ามกลางทุ่งหญ้าขจีที่เหมือนจะอ้างว้าง
กลางวันมันจะยืดตัวรับแสงแดดอย่างงามสง่า
กลางคืนก็จะโน้มตัวต่อแสงจันทร์อย่างนอบน้อม
อะไรๆ ก็ดูจะดีไปหมดสำหรับเจ้าดอกไม้ที่แสนเรียบง่าย
ดอกไม้น้อยคอยบอกตัวเองอยู่เสมอว่า
ณ ที่นี้ มันไม่เคยทุกข์ และมีความสุขดีอยู่แล้ว
แต่ถึงอย่างนั้น ก็ยังมีเรื่องที่มันกลุ้มใจอยู่บ้างเหมือนกัน
เพราะมันมักจะขี้ลืมอยู่เป็นประจำว่าได้ทำอะไรไปที่ไหน
ชี้ลืมไปแล้วว่า...ได้พาตัวเองเข้ามาในรั้วกำแพงสูงลิ่วนี้ได้อย่างไร
หลายครั้งที่มันกลัวว่าจะกลับขึ้นไปไม่ได้อีก
แต่ดอกไม้น้อยก็คอยหลอกตัวเองอยู่เสมอว่า
ณ ที่นี้ มันไม่เคยทุกข์ และมีความสุขดีอยู่แล้ว
บางครั้งมันก็กลัวว่าจะมีใครมาทำลายกำแพงนี้เหมือนกัน
เพราะมันเองก็รู้สึกปลอดภัยดีที่ได้อยู่อย่างนี้
และบางครั้งมันก็กลัวว่าจะมีใครปีนกำแพงนี้
แล้วลงมาทะเลาะเพื่อแบ่งที่อาบแดดมันไปด้วย
แล้วก็เป็นจริงดังนั้น...
ในวันหนึ่งที่แสงแดดจ้า เหมาะแก่การอาบแดด
ดอกเบญจมาศชูช่ออย่างสวยงามดังเช่นทุกวัน
แต่แล้วมันก็ได้ยินเสียงบางอย่าง
มีใครกำลังตะโกนมาจากอีกด้านหนึ่งของกำแพง
“มีใครอยู่มั้ย..!” เสียงนั้นทั้งห้วนและสั้น
“มี” ดอกเบญจมาศตอบกลับด้วยเสียงแผ่วเบา
“แล้วมีอีกมั้ย..!”
“ไม่มี”
“งั้นเธอก็อยู่เดียวดายนะสิ”
“คงงั้นมั้ง”
“แล้วเธอไม่เหงาเหรอ...”
คำพูดนั้นทำให้ดอกไม้น้อยนึกถึงถ้อยคำที่คอยย้ำเตือนตนเองอยู่เสมอๆ
ณ ที่นี้ มันไม่เคยทุกข์ และมีความสุขดีอยู่แล้ว
ดอกไม้น้อยตอบกลับไปว่า “ไม่”
“เธอน่ะ...เธอไม่เคยโกหกเลยเหรอ”
“ก็เท่าที่จำได้...ไม่เคย ส่วนที่ลืมไปแล้วนั้นไม่รู้อ่ะ”
“ฮ่าๆๆ เธอนี้ฉลาดตอบตลอดเลยนะ..!”
“ก็มันเรื่องจริงอะ”
“นั้นสินะ เรื่องจริง...เธอคงลืมไปแล้ว!”
“อะไร!”
“เธอจำไม่ได้จริงๆ ใช่มั้ยว่าฉันคือใคร..!”
“ไม่รู้ ก็ฉันขี้ลืมนี่”
“ฉันคือดอกดาวเรืองไงล่ะ..!”
“อืม แล้วเธอมีอะไรรึเปล่า ที่มานี่”
“ฉันเหรอ...ฉันว่าฉัน...ฉันอยากจะเป็นเพื่อนกับเธอ...ฉันอยากจะไปอยู่ในนั้นกับเธอด้วยน่ะ..!”
“แต่เธอจะเข้ามาได้ยังไง”
“ฉันว่าจะปีนขึ้นไป”
“แต่มันสูงมากเลยนะ”
“ถ้าอย่างนั้น...เธอก็พังกำแพงออกมาหาฉันสิ..!”
“แต่ฉันกลัว แล้วฉันก็ไม่มีแรงด้วย”
“เธอกลัวอะไร..!”
“ฉันกลัวว่าจะทำให้เธอเสียใจ”
“ถ้าเรื่องนั้นน่ะ ฉันต่างหากที่ต้องกลัว”
“เธอจะอยู่ตรงนั้นก็ได้นะ”
“ไม่ล่ะ ฉันจะปีนขึ้นไปล่ะนะ สูงแค่ไหนฉันก็ไม่กลัวหรอก..!”
ว่าแล้วเจ้าดอกดาวเรืองก็เร่งรุดดึงตัวเองขึ้นจากพื้นดิน
มันปีนขึ้นไปวันแล้ววันเล่า อย่างตั้งใจ
ขณะที่ดอกเบญจมาศก็ยังคงปฏิเสธดอกดาวเรืองอยู่ร่ำไป
แต่ดอกดาวเรืองก็ไม่ได้ใส่ใจ
มันยังคงชวนดอกเบญจมาศคุยเรื่องอื่นอยู่เรื่อยไป
นานวันไปทั้งคู่ก็เริ่มรู้จักกันมากขึ้น
ทิฐิในใจของดอกเบญจมาศเริ่มหมดไป
แล้วในวันที่ดอกดาวเรืองปีนขึ้นไปถึงยอดกำแพง
ร่างกายของมันเหี่ยวเฉาเต็มทน
กิ่งก้านที่บอบช้ำ อ่อนล้าโรยแรง
ในนาทีสุดท้าย สายลมพัดร่างน้อยๆ ของดอกดาวเรือง
ให้พลั้งตกลงมายังเบื้องล่าง
สีหน้าที่ดีใจของดอกเบญจมาศเปลี่ยนเป็นนิ่งอึ้งไปในทันที
“ฉันมาถึงเธอแล้ว”
นั้นคือคำพูดสุดท้ายของดอกดาวเรือง
ก่อนที่มันจะจากไปด้วยรอยยิ้ม
บนอ้อมกอดของดอกเบญจมาศนั้นเอง...