ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : chapter 1 แฟน
Chapter 1
แฟน
แฟน
ร่างสูงเเสนคุ้นตา ค่อยๆสาวเท้าเข้ามาอย่างเชื่องช้า มีช่อดอกกุหลาบสีขาวบริสุทธิ์อยู่ในมือของคนตัวสูง ดวงตากลมเเละริมฝีปากยิ้มร่าให้คนตัวบางที่ยืนเหรอหราอย่างอ่อนโยน ร่างบางจมอยูในภวังค์ชั่วขณะอย่างห้ามไม่ได้...นี่เขาฝันไปรึเปล่านะ
รุ่นพี่ชานยอลเดินมาหาทางเรา
ยิ้มให้เรา
ไม่...ไม่มีทางพี่เขาเดินไปหาคนอื่นๆเเน่ๆเลย
เเต่พระเจ้าคงไม่เข้าข้างความคิดที่ติดลบของเซฮุนเท่าไหร่
รุ่นพี่ 'ปาร์ค ชานยอล' นักบาส ม.ปลาย ขวัญใจของสาวๆเเละหนุ่มๆในโรงเรียนเเละรวมไปถึงเซฮุนคนนี้ด้วย กำลังเดินมาหาเขา... ชานยอลส่งรอยยิ้มอบอุ่นไปให้โดยไม่มีอาการตื่นเต้นหรือสั่นเทาอย่างไร แต่ในใจเขานี่เเทบระเบิดออกมาเป็นภูเขาไฟ ...มันจะตื่นเต้นอะไรขนาดนี้วะ... ร่างสูงรวบรวมความกล้าเฮือกใหญ่จากทุกส่วนของร่างกาย คุกเข่าตรงหน้าร่างบางประหนึ่งของเเต่งงาน ทั้งคู่ตื่นเต้นไม่แพ้กัน ดวงตาหยีของเซฮุนเบิกกว้างขึ้นเมื่ออีกคนคุกเข่าลงมาตรงหน้า
ทำอะไรไม่ถูกเลยตอนนี้เหมือนโดนสะกดจิต...
"น้องเซฮุน"
"หือ"
มือหนายื่นส่งช่อดอกไม้สีขาวอร่ามไปให้คนที่ยืนอยู่ ถึงเเม้ว่าจะไม่ใช่ครั้งเเรกที่มีคนบอกรักเซฮุน เเต่ครั้งนี้ทำเอาใจเขาสั่นเเทบเเตกเป็นเสี่ยงๆ ทำไมหน่ะหรอ? เพราะว่าพี่ชานยอลคือคนที่เซฮุนชอบมานานมากเเละตอนนี้พี่เขากำลังมานั่งคุกเข่าอยู่หน้าพร้อมยื่่นดอกไม้ให้ เป็นใครใครก็ตื่นเต้นทั้งนั้น
หน่ะสิเป็นใครใครก็ตื่นเต้น
"พี่ชอบน้องเซฮุนนะครับ ถึงเเม้มันจะเร็วไปหน่อยเเต่...หัวใจพี่อยู่กับเซฮุนเเล้วนะ"
"..."
"ถ้าน้องเซฮุนลำบากใจ พี่ขอโทษนะครับ"
คนรอบข้างยืนกัดนิ้วบรรเทาความเขิน เเทบจะตื่นเต้นเเทนร่างบางซะทีเดียวเชียว เซฮุนฟังคำพูดของคนตรงหน้าจบก็ยืนนิ่งดั่งหินราวกับโลกหมุนเคว้ง มึนงง สับสนไปหมด ใบหน้าหวานกวาดตามองผู้คนรอบกายพลางกัดริมฝีปากด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ได้ว่าเป็นอะไร เเบบนี้มันเรียกว่า ช็อค หรือเปล่านะ? อีกฝ่ายที่คุกเข่าอยู่เห็นคนที่พึ่งบอกรักไปหมาดๆนิ่งเงียบไม่พูดอะไรก็พอเป็นลางได้ว่าคงไม่คิดเเบบเดียวกัน
"พี่จะบ้าหรออย่าไปนะ...ฮึก...ผมชอบพี่มานานเเล้ว ชอบมากๆเลย อย่าไปไหนนะ"
"หะ...เมื่อกี๊น้องฮุนพูดว่าอะไรนะ"
"อย่างที่ได้ยินเเหละฮะ คนบ้าเดินกลับมาเดี๋ยวนี้เลย"
"ดีใจที่สุดเลย! เราเป็นเเฟนกันเเล้วนะ!"
"ครับ เเฟนผมน่ารักที่สุดโลกเลย"
ร่างสูงหุบยิ้มลง ที่ผ่านมาคงคิดไปเองเเต่ฝ่ายเดียว ไหล่ห่อเหี่ยวเดินกลับหันหลังไปอย่างคนไร้เรี่ยวเเรง เมื่อสติคนตัวบางกลับเข้าร่างก็รีบตะโกนยื้ออีกฝ่ายทันที คำพูดมากมายพรั่งพรูไหลออกจากริมฝีปากบางมาจนหมด ร่างสูงหันหลังวิ่งกลับมากอดเขาด้วยความดีใจ ความรู้สึกที่อัดอั้นในใจหายไปแล้ว
โล่งมากๆเลย....
ฮิ้ววววว
"พี่ชานยอล ผมอายฮะ"
"งั้นเราไปจากที่นี่กันนะ เดี๋ยวพาไปกินข้าว"
บรรดาเสียงโห่จากคนรอบข้างดังขึ้นเรื่อยๆจนเซฮุนหน้าขึ้นสี อายชะมัดเลย... ใบหน้าหวานหันไปกระซิบข้างหูของคนตัวสูง ชานยอลรู้หน้าที่ดีจึงรวบอีกคนเข้ามาข้างกายเเล้วโอบเอวไว้ราวกับประกาศศักดาความเป็นเจ้าของเเล้วพาออกนอกโรงเรียนไป
คนบ้า นี่น่าอายกว่าเดิมอีก...
"มาช่วยถือนะ"
"อย่าเลยผมเกรงใจ"
"เราเป็นแฟนกันเเล้วนะ ไม่เอาน่า พี่อยากให้นายถือเเค่ของพี่คนเดียว"
เมื่อเดินห่างจากโรงเรียนมาได้ไม่มาก คนที่โอบเอวคอดอยู่ใช้มืออีกข้าง คว้าของขวัญมากมายเต็มไม้เต็มมือออกจากอ้อมอกของคนตัวบาง เซฮุนก็คว้าของนั้นกลับมาเพราะว่าเกรงใจ เเต่คนตัวสูงไม่ยอมท่าเดียวเเละใช้เหตุผลว่า อยากให้เซฮุนถือเเค่ของๆตนอย่างเดียว คนตัวบางเเอบอมยิ้มน้อยๆกับกิริยาเหมือนเด็กดื้อของคนตัวโต สุดท้ายก็หยุดที่จะยื้อของกลับมาเเล้วก็เอาเเต่กอดช่อดอกไม้สีขาวนั่นเเน่นๆด้วยรอยยิ้มราวกับกลัวว่าจะมีใครขโมยไป
"ข้าวติดปากหน่ะ"
เมื่อทั้งสองเข้ามาอยู่ในร้านอาหาร เซฮุนก้มหน้าก้มตากินข้าวอย่างหิวโหยโดยไม่เหลียวตามามองคนตรงหน้าเลยว่าเเอบมองดูเขากินอยู่อย่างเอ็นดู ข้าวติดปากเลอะเทอะไปหมด เซฮุนยังไม่รู้ตัวเลย เมื่อชานยอลบอกกับเซฮุนว่าข้าวติดปาก คนตรงหน้าหยุดเขมือบอาหารเเล้วรีบคลำหาเม็ดข้าวด้วยสีหน้ารุกรี้รุกรนทันที
น่ารักจริงๆ...
"พอๆ เดี๋ยวเอาออกให้ลูบอย่งานั้นเดี๋ยวสิวก็ขึ้นอะ ซื่อบื้อจัง"
ชานยอลเอื้อมมือไปปาดข้าวออกจากริมฝีปากสีชมพูของเซฮุน พร้อมกับยื่นหน้าไปใกล้ก่อนจะประกบเเละบดริมฝีปากลงไปอย่างนุ่มนวลทั้งๆที่ข้าวมันหลุดไปตั้งเเต่เซฮุนปัดมันออก เเต่เขาก็เเค่เนียนมาจุ๊บเฉยๆ เมื่อละปากออก คนตัวบางหน้าขึ้นสีอีกรอบเเล้วรัวมือทุบเเขนอีกคนทันที
"พี่ชานยอลบ้าๆๆ ! ว่าเเต่ปากนิ่มจัง..."
"ปากเเข็งมั้ง ฮ่าๆๆ"
"พี่นี่ดูมีความสุขดีเนอะ เล่นไปเรื่อย"
"นั่นดิ พี่ไม่ได้มีความสุขขนาดนี้มานานมากเลยนะ พอมีเซฮุนเข้ามาโลกพี่ก็เปลี่ยนไปเป็นคนละโลกเลยล่ะ"
คนตัวบางขำท้องเเข็งจนเเทบตกเก้าอี้ ขำจนลืมเขินไปเสียสนิทเลย ทันทีที่คำว่า ความสุข ลอยเข้าโสดประสาทคนตัวสูงเขาก็เงียบลงโดยไม่มีสาเหตุ ตลอดเวลาที่เขาเอาเเต่เเอบมองเซฮุนห่างๆ เเอบรักอยู่คนเดียวเพ้อเจ้ออยู่คนเดียว ก็ลืมเรื่องนั้นไปโดยสนิทเสียเลยเเทบไม่ได้คิดถึงมันสักนิด
"เงียบไปเป็นอะไรหรือเปล่าฮะ"
"หืม เปล่าหรอกพอดีเหม่อเฉยๆ เเล้วทำไมวันนี้กินข้าวเยอะจังเลยล่ะ"
"ก็เก็บเงินซื้อของฮะเลยไม่มีเงินซื้อข้าวกินตอนกลางวัน..."
"ใช่ตุ๊กตาหมีสีฟ้าตัวนั้นหรือเปล่า"
"...อื้อ"
"จะทำอะไรคิดถึงตัวเองหน่อยสิ คนอื่นเขาเป็นห่วงรู้ไหม เด็กบ้าไม่ดูเเลตัวเองเลย"
ชานยอลหรี่ตามองด้วยความสงสัย คงเกี่ยวกับตุ๊กตาหมีสีฟ้านั่นที่เขาได้มาตอนเช้าเเน่ๆ ส่วนร่างบางเอาเเต่ก้มหน้างุดๆหลบความผิดที่ตัวเองเอาเงินค่าขนมมาซื้อของให้ร่างสูงจนไม่มีเงินกินข้าว เซฮุนเกาหัวเเล้วยิ้มเเห้งๆเมื่อโดนอีกคนเอานิ้วจิ้มหัวเเรงๆ
ครั้นจะลุกขึ้นไปจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์คนตัวสูงถึงกับชะงัก จากช่อดอกไม้ที่อยู่ในอ้อมอกร่างบางอย่างเดียวก็กลับมีกล่องของขวัญสีแดงอีกกล่องอยู่ในอ้อมเเขนข้างๆช่อดอกไม้ ชานยอลที่ยืนมองอยู่ก็เเอบอมยิ้มเล็กๆ เเล้วหยิบของที่เหลือขึ้นมาถือ
"ยิ้มอะไรอะพี่ชานยอล"
"อันนั้นอะ ใครให้หรอทำไมดูหวงจัง
"ไม่บอกหรอก"
"ใช่ของคนชื่อปาร์คชานยอลรึเปล่านะ..."
ชานยอลถามถึงกล่องของขวัญชิ้นนั้นที่เซฮุนดูถืออยู่อย่างหวงๆ เขาเอาเเต่ยิ้มเเบบนั้นจนเซฮุนเอ่ยปากถาม ชานยอลกลับเบี่ยงประเด็นไปที่ของขวัญนั่น เซฮุนเลิกคิ้วสงสัยเล็กน้อย เมื่อชานยอลเอ่ยประโยคต่อมาทำเอาเซฮุนหูผึ่งหันขวับกลับมา ถึงว่าสัญลักษณ์นั้นบนกล่องพี่ชานยอลชอบเขียนบ่อยๆ
"ทำไมผมจะไม่รู้ เล่นเขียนสัญลักษณ์ตัวเองไว้ซะเเบบนั้นไม่รู้ก็บ้าเเล่ว"
"ชอบใช่ไหมละ กอดเเน่นซะเเบบนั้น"
"ไม่ชอบสักหน่อย มั่วอะ ไปจ่ายเงินเลย มื้อนี้ีพี่ชานยอลเลี้ยงนะ"
"ครับๆ สั่งยังกับเมีย"
เซฮุนลอยหน้าลอยตาไม่ยอมรับความจริงเมื่อชานยอลบอกว่าเซฮุนชอบของขวัญที่เขาให้ คนตัวสูงบี้ปากเล็กน้อยเมื่อโดนไล่ จึงบ่นอุบอิบเบาๆเเต่เผอิญคนตัวบางรู้สึกจะหูดีเลยหัวมาค้อนวงใหญ่เข้าให้ ทำเอาชานยอลสะดุ้งโหยงเดินไปจ่ายเงินเเทบไม่ทัน
"บ้านพี่ชานยอลอยู่ไหนอะ"
"ซอยเดียวกะน้องฮุนเเหละเเต่อยู่ลึกกว่าสองกิโล"
"ห้ะ ทำไมไม่เคยเห็นเลย"
จู่ๆความเงียบเข้าครอบคลุมบรรยากาศ เป็นธรรมดาของคนที่เริ่มเป็นเเฟนกันเลยทำให้ดูอึดอัดเล็กน้อย ร่างบางจึงเอ่ยปากถามอีกคนเพื่อทำลายบรรยากาศเเสนน่าอึดอัดนี่ เเละก็เบิกตากว้าง ก็พึ่งรู้มาไม่กี่วินาทีที่เเล้วเนี่ยเเหละว่าอยู่บ้านซอยเดียวกัน
ก้พึ่งรู้วันนี้เเหละว่าอยู่บ้านซอยเดียวกัน
"พี่ออกจากบ้านเช้านี่นา น้องฮุนอะชอบมาสาย"
"ก็มันง่วงนี่ฮะ ใครจะไปบ้าจี้ตื่นเร็วเเบบพี่กัน"
"โถตื่นสายก็บอกเถอะ อย่าอ้างฮ่าๆๆ"
ร่างสูงขยี้หัวร่างบางด้วยความเอ็นดู จากนั้นเซฮุนก็ยู่ปากลง เเอบงอนนะเนี่ยมาว่าคนอื่นเขาตื่นสาย ไม่ได้ตื่นสายสักหน่อยก็เเค่ขี้เกียจตื่นเท่านั้นเอง คนตัวบางตีตัวออกห่างเล็กน้อยเป็นการเเสดงว่ากำลังงอนอยู่ ร่างสูงจึงรีบสาวไปใกล้ๆเเล้วตะโกนดังๆใส่หู
"เฮ้ยดาวตกสวยจัง!!"
"ไหนๆๆ"
นิ้วชี้ของคนตัวสูงชี้ไปบนฟ้าที่มีเเต่สีดำมืดปลกคุมทุกสิ่ง ดวงตาเล็กของคนตัวบางหันไปมองตามที่อีกคนชี้ ความตื่นเต้นกระจายไปทั่วตัว เกิดมาสิบเจ็ดปีพึ่งเคยเห็นดาวตกก็ครั้งนี้เเหละ เเต่ก็รู้สึกเหมือนโดนหลอกเมื่อมองขึ้นไปแล้วไม่เห็นดาวตกอย่างที่คิดเอาไว้จึงหันกลับมาหาคนที่หลอกตนเอง ใบหน้าหวานเขม้นเตรียมจะเอาเรื่องทันที
เเต่พอหันหน้ามาใบหน้าของเซฮุนเเละชานยอลอยู่ใกล้กันจนหาช่องว่างระหว่างใบหน้าทั้งสองไม่ได้ ชานยอลๆพุ่งใบหน้าเข้าไปใกล้ๆอย่างรวดเร็วเเละประกบริมฝีปากเข้าไปด้วยความอ่อนนุ่มเเละเริ่มขยับปากจูบอย่างเเผ่วเบาก่อนจะสอดลิ้นเข้าไปหาความหวานในโพรงปากเซฮุน ร่างบางกำคอเสื้อนักเรียนอีกคนไว้เเน่นเหมือนประท้วงว่าเริ่มหายใจไม่ออกชานยอลเลยฝืนห้ามใจผละตัวเองออกไป
"ฉวยโอกาสอะ เเฮกๆ...อ้ะนั่น ถึงบ้านเเล้วนี่นา"
"ทำไมถึงเร็วจังเสียดายเนอะ น่าจะได้อยู่ต่ออีกสักพัก อะ..."
จุ้บ!
เมื่อทั้งคู่มาถึงหน้าบ้านเเล้ว เซฮุนบอกกับร่างสูงว่านั่นคือบ้านของตน คงจะถึงเวลาที่ต้องเเยกกันเเล้ว ร่างบางไม่ปล่อยให้อีกคนพูดจบก็กระโดดหอมแก้มอย่างรวดเร็ว เเล้ววิ่งดุ๊กดิ๊กเข้าไปในบ้านทันทีโดยไม่หันกลับมามองหน้าเลย ใบหน้าหล่อเหลาส่ายไปมาด้วยรอยยิ้ม
คงเขินสินะ...
"รักนะครับ!"
ไม่ทันจะก้าวเดินต่อไป บานหน้าต่างของบ้านขนาดกลางเปิดออก จนร่างสูงต้องเหลียวตาขึ้นไปมอง ดวงตากลมพยายามเพ่งมองคนตัวเล็กที่โผล่หน้าออกจากหน้าต่าง โบกมือลาให้เขาเเทบจะตกขอบบานหน้าต่างอยู่เเล้ว ชานยอลเปล่งเสียงตะโกนขึ้นไปบนบ้านทำเอาร่างบางหันไปหันมา มองอย่างระเเวงว่ากลัวใครได้ยินเข้า เเล้วเขาเดินโบกมือลาจากไปในความมืด
"นั่นเเฟนลูกหรอ"
เซฮุนปิดประตูหน้าต่างลง พลางอมยิ้มจนเเก้มปริจนเเทบหุบไม่ได้ เท้าเล็กวิ่งรัวๆลงบันไดบ้านมาหานมจืดกิน มือข้างหนึ่งเปิดตู้เย็นออกหยิบกล่องนมจืดเทใส่เเก้วน้ำเเล้วยกดื่ม เสียงปริศนาจากครัวดังขึ้น ซึ่งก็รู้ๆอยู่ว่าเป็นใคร นมจืดสีขาวพุ่งออกมาจากปากเเละจมูกอย่างไม่ทันตั้งตัวเมื่อโดนยิงคำถามเข้าใส่
พรวดดดด
"เเค่กๆๆ เเม่ฮะอะไรเนี่ย"
"เอ้าระวังสิค่อยๆกิน สำลักนมเเบบนี้ต้องเป็นเเฟนเเน่ๆเลย"
"เเม่ฮะ ผมอายนะ"
"หึ แม่เลี้ยงแกมาเกือบจะยี่สิบปีเเล้วเเค่นี้ทำไมไม่รู้วันหลังพาเค้ามาบ้านบ้างสิ"
"ขอบคุณฮะผมรักเเม่ที่สุดเลย"
จมูกเเละดวงตาเเดงเถือกเพราะสำลักนมจืดเข้า เซฮุนวิ่งทั่วบ้านหาทิชชู่มาซับใบหน้าที่มีคราบนมเลอะอยู่ จนคนเป็นเเม่หลุดขำออกมา ร่างบางเเทบทึ้งหัวตัวเองทิ้ง ลืมไปเลยว่าเเม่อยู่บ้านวันนี้ เเม่เห็นทุกอย่างเเล้ว ใจหนึ่งก็กลัวเเม่จะรับไม่ได้เเต่เห็นผลตอบรับที่ดีจากเเม่จึงเบาใจขึ้นหน่อย
TALK.
ตอนนี้ใสๆไม่มีไร 555 ดูกันไปเรื่อยๆนะเรื่องนี้ดราม่าอยู่เเต่ไม่รู้ถูกใจคนอ่านหรือเปล่า เเหะๆ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น