[fic exo]change friend เป็นแฟน...baekdo

ลำดับตอนที่ #2 : ลำดับตอนที่ 2

Chapter 1

หายนะเกิดจากตรงนี้...

5ปีผ่านไป

     ความสัมพันธ์ของเพื่อนสนิททั้งสองที่ผ่านมาห้าปีแล้วจวนอยู่ม.5 ก็ยังคงอยู่แบบเดิมถึงแม้อาจจะดูเกินเลยจากคำว่าเพื่อนซักหน่อยในสายตาคนอื่น แต่ในสายตาพวกเขาก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าทำแบบนี้เพราะอะไร ไม่รู้เลยว่าสิ่งที่ทำมันมากกว่าเพื่อน ไม่รู้เลยว่าสิ่งที่ทำมันเกินเลย ไม่รู้เลยว่าสิ่งที่ทำมันกำลังจะทำให้หัวใจอีกคนนึง...เต้นเร็ว

ณ สนามฟุตบอล

     เสียงกรี๊ดกร๊าดจากรุ่นน้องที่มาดูร่างสูงที่ตอนนี้เล่นฟุตบอลในเวลาเลิกเรียนเกาะกลุ่มกันดูอยู่ตรงรั้ว ข้างหน้าสแตนที่นั่งดู ใบหน้าคมได้รูปมีหยาดเหงื่อไหลลงมาบนใบหน้า นั่นทำให้แบคฮยอนดูดีเลยทีเดียว แทบจะไม่มีใครละสายตาออกจากเขาได้โดยหนึ่งในนั้นมีโดคยองซูอยู่ด้วยที่จ้องมองใบหน้านั่นอย่างหลงใหลราวกับต้องมนต์สะกด

"พี่แบคฮยอน กรี๊ดด"

"พี่คะ เทห์จังเลยค่ะ"

     ปกติไม่ว่าจะเสียงกรี๊ดที่ไหนถ้าร่างบางได้ยินเขาจะรู้สึกเฉยๆไม่ว่าจะดังแค่ไหนก็ตาม แต่สำหรับเสียงกรี๊ดที่หลายๆคนกรี๊ดให้เพื่อนสนิทคนเดียวของเขานั้นร่างบางรู้สึกไม่ชอบใจอย่างมาก คนตัวเล็กได้แต่เบะปากและเบ้หน้าไปอีกทางไม่อยากจะมองพวกผู้หญิงที่มัวแต่กรี๊ดให้กับร่างสูง มือเล็กนั้นยังถือน้ำไว้ขวดนึง ถือไว้ให้คนที่ชื่อแบคฮยอนเสมอเพราะเขาจะรู้ว่าแบคฮยอนจะกินน้ำเปล่าในขณะที่คนอื่นๆในสนามฟุตบอลกินน้ำอัดลมในถัง

"เห้อ เหนื่อยจัง"

"เหนื่อยมากป่าว จะเล่นต่อไหม"

"นายรีบกลับไหมล่ะ"

"ไม่นะจะเล่นต่อก็ได้ เดี๋ยวนั่งรอ เฮ้! อย่ามาหล่อมากขอร้อง หมั่นไส้ น้ำกระเด็นใส่หมดแล้ว ย๊าห์"

     ร่างสูงวิ่งออกมาจากสนามปล่อยให้คนที่เหลือเล่นกันไป เขารู้สึกเริ่มเหนื่อยเลยมาขอน้ำในมืออีกคนกิน แบคฮยอนแกะน้ำออกและกรอกใส่ปากเข้าไปไม่มากจากนั้นก็ใช้ราดหัวอย่างเดียว น้ำจึงกระเด็นใส่คนตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆ อันที่จริงก็ไม่ได้ว่าอะไรที่น้ำกระเด็นใส่ แต่แค่หงุดหงิดที่แบคฮยอนทำตัวหล่อ จะทำตัวหล่อให้คนอื่นมองทำไมไม่ชอบ...

"แกพี่แบคฮยอนราดน้ำบนหัวด้วย โอ้ยตายและฉันอยากจะบ้า"

     เสียงของสาวๆยังดังไม่หยุดหย่อน เห็นดังนั้นคยองซูจึงทนไม่ไหวรู้สึกไม่อยากให้ใครมาชมแบคฮยอนอีกแล้วไม่ชอบที่สุดเลย ร่างเล็กเหยียดตัวขึ้นลุกแล้วพูดอารมณ์เสียใส่หน้าแบคฮยอนทันที

"พอแล้วไม่ต้องเล่นฟุตบอลแล้ว จะกลับบ้าน อารมณ์เสีย!"

     คยองซูปาผ้าซับเหงื่อสีขาวใส่แผ่นอกอีกคนที่ยืนตรงข้ามทำเอาร่างสูง งงไปชั่วขณะอะไรเนี่ย อามณ์แปรปรวนชะมัด… เอาสิเบะปากใส่อีกแล้ว คนอะไรตั้งแต่เล็กจนโตก็น่ารักได้ขนาดนี้ เมื่อทั้งสองออกจากสนามฟุตบอลเดินไปยังห้องเปลี่ยนชุดคยองไม่พูดเลยซักคำ

"ฉันต้องง้อนายอีกแล้วหรอเนี่ย"ร่างสูงเปรยอย่างหนักใจเบาๆจะง้อวิธีไหนวะเนี่ย...

"อะไร ทำไมต้องง้อไม่ได้โกรธซักหน่อย"

     แต่ก็ดันโชคร้ายที่ร่างบางเผอิญได้ยินเข้าเลยพูดอย่างตัดพ้อ...ใช่สิ ฉันสำคัญให้นายง้อตั้งแต่เมื่อไหร่ คิดได้ก็คว้ากระเป๋าบนเค้าน์เตอร์ในห้องเปลี่ยนชุดขึ้นมาสพายไว้บนไหล่ทันที

หมับ!

     ข้อมือเล็กถูกมือร่างสูงคว้าเอาไว้แล้วออกแรงดึงนิดหน่อยทำให้อีกคนที่กำลังหันหนีไป หันหน้ากลับมาตามแรงที่ดึงแต่ด้วยที่คยองซูเป็นผู้ชายที่แรงน้อยมากกว่าที่เห็นจึงทำให้เซติดเข้ากับตัวแบคฮยอน ตากลมเบิกกว้างอย่างตกใจ "

อย่าพึ่งไปนะ...ฉันขอโทษ"

"ขะ...ขอโทษอะไรกันเล่า ไอบ้า"

     ถ้าคยองซูหูไม่ฝาดเขาว่าเขาได้ยินเสียงหัวใจเสียงหัวใจอีกคนกำลังดัง แบคฮยอนรู้...รู้ว่าทำไมคยองซูอารมณ์เสีย ก็เพราะผู้หญิงพวกนั้น แต่เขาแค่ต้องการเล่นบอลเฉยๆไม่อยากเป็นที่ต้องตาของพวกเธอเลย

"ฉันรู้ว่านายอารมณ์เสียเพราอะไร แต่ถ้ามันทำให้นายไม่ชอบฉันเลิกเล่นก็ได้นะ....รอฉันก่อนได้ไหม...นะ"

"เอ่อ...เดี๋ยวสิ"

"…"

ปัง!

     ร่างบางรู้ว่าอีกคนชอบเล่นฟุตบอลเป็นไหนๆ แทบจะเป็นชีวิตจิตใจแต่อยู่ดีๆจะมาบอกว่าไม่เล่นฟุตบอลเพราะเขา มันดูงี่เง่าไปหน่อยไหมที่คยองซูทำให้แบคฮยอนเลิกเล่นสิ่งที่ตัวเองชอบเพราะเขา แต่ไม่ทันที่จะพูดต่ออีกคนก็ปิดประตูเข้าห้องเปลี่ยนเสื้อไปเสียแล้ว คยองซูนั่งรู้สึกผิดอยู่ไม่นานอีกคนก็ออกมาจากห้องเปลี่ยนเสื้อ

"เสร็จแล้วล่ะ"

"อื้ม ไปเถอะ"

"...นี่ อย่าทำแบบนั้นอีกนะ"

"แบบ...แบบไหน"

"อย่าเดินหนีฉันอีกนะ"

"อะ อื้ม"

     แบคฮยอนเปิดประตูห้องเปลี่ยนเสื้อออกมาเขาแต่งตัวแบบชุดนักเรียนเหมือนเดิม คยองซูลุกขึ้นสพายกระเป๋าแล้วรออีกคนหยิบกระเป๋าพร้อมจะออกไปด้วยกันแต่ร่างสูงกลับไม่หยิบกระเป๋าแล้วเดินมาชิดตัวกับร่างบางก่อนจะเริ่มพูด ทำไมต้องมาทำหน้าใกล้ๆด้วยหัวใจคยองซูตอนนี้มันเหมือนสั่นระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆ ปลายจมูกโด่งทั้งคู่ห่างแค่คืบก่อนจะชิดติดกัน บทสนทนานั้นผ่านออกมาจากปากของคยองซูอย่างยากลำบากตอนนี้ทำอะไรแทบไม่ถูกเลย

     ทันใดนั้นริมฝีปากของร่างสูงค่อยๆเคลื่อนเข้าใกล้อีกคนอย่างห้ามไม่ได้ คยองซูหลับตาปี๋เพราะไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อจากนี้แต่แบคฮยอนก็ผลักตัวเองออกมาจากตัวของร่างบางเพราะกลัวอะไรมันจะเลยเถิดอย่างที่คนอื่นเขาว่า แต่ก็ยังดีที่ห้องนี้มีเพียงเขาแค่สองคนจึงไม่มีใครเห็น ทั้งคู่ละตัวออกมาและเริ่มจะทำอะไรไม่ถูกจากเมื่อครู่สุดท้ายแบคฮยอนก็เปิดประโยคพูดออกมาเพื่อไม่ให้อีกคนอึดอัด

"ไปกันเถอะ หิวแล้วเดี๋ยวเลี้ยงข้าวนะ"

"เฮ้ยบ้าไม่เอา ฉันมีเงินฉันจ่ายเองก็ได้จะเลี้ยงทำไมหืม"

"ไถ่โทษไง ทำให้คยองโกรธ"

"อะ...ไอบ้า ชื่อนั้นฉันให้แม่เรียกคนเดียวนะ"

"ก็จะเรียกอะ"

"นิสัยไม่ดีเลยแบค"

"นายก็คงนิสัยไม่ดีด้วยล่ะ ถึงมาเป็นเพื่อนกับฉัน ฮ่าๆๆ"

"ร้ายจิงๆเลย"

     ร่างสูงและร่างบางเดินมายังทางลัดหลังประตูโรงเรียนในห้องแต่งตัวเพราะแบคฮยอนไม่ชอบออกไปเจอรุ่นน้องที่เกาะหน้าประตูรอเขาอยู่สักเท่าไหร่

ตึก ตึก ตึก

     ร้องเท้าในเครื่องแบบนักเรียนนั้นเรียกรางไถกับพื้นไปตามแรงเดินของทั้งสอง ดวงตาสองคู่ทอดมองไปยังทางข้างหน้าอย่างเดียวสองร่างเดินคู่ขนานข้างกันอย่างใกล้ชิดปลายนิ้วมือทั้งสองเฉียดฉิวกันหลายรอบ คยองซูดูสะดุ้งๆเหมือนทำอะไรไม่ค่อยถูก ร่างสูงนั้นรู้ดีว่าอีกคนกำลังอึกอักจึงเอ่ยถามเรื่อยเปื่อยเพื่อคลายบรรยากาศที่แสนเงียบ

"นี่สั่งไปก่อนนะ เดี๋ยวมาแป๊ปนึง"

"ได้ๆ อย่าไปนานนะ เดี๋ยวสั่งของให้"

"รู้หรอฉันชอบกินอะไร"

"จำได้ดินายชอบอะไรฉันก็จำหมด"

     เมื่อมาถึงร้านขนมหวานใกล้ๆโรงเรียนในตอนเย็นๆทั้งคู่นั่งในมุมใกล้หลังร้านที่คนไม่ค่อยมานั่งกัน อีกอย่างมันเป็นที่ประจำของเขาทั้งสอง คยองซูรู้ทุกอย่างรู้ว่าแบคฮยอนชอบกินอะไร รู้ว่าแบคฮยอนไม่ชอบอะไร เขาศึกษาหามาหมดแล้วบางทีคนที่เป็นแฟนกันยังไม่ลงทุนทำถึงขนาดนี้เลย แต่เมื่อแบคฮยอนได้รับคำตอบจากอีกคนว่าจำสิ่งที่ตนชอบได้ก็ยิ้มแฉ่งทันทีก่อนจะเดินไปเข้าห้องน้ำ

"รับอะไรดีคะ"

"เอ่อชายเขียวร้อน เค้กสตอบอรี่แล้วก็ มอคค่าแก้วนึงครับ"

"ในกรณีที่สั่งเค้กสตอบอรี่ ทางร้านมีโปรโมชั่นพิเศษในฐานะคู่รักค่ะ ถ้าสั่งเค้กนี้ครบห้าชิ้นทางร้านมีแถมสร้อยช้อมือให้คู่หนึ่ง สามารถเลือกลายได้ค่ะแต่ทางเราเหลือเป็นรายสลักเรียบๆลายเดียวแล้ว "

"งั้นสั่งมาห้าชิ้นเลยครับสี่ชิ้นห่อกลับบ้านด้วยและก็ที่เหลือกินทีนี่ครับ ขอสร้อยตอนนี้เลยนะฮะ"

"ค่ะรอสักครู่นะคะ"

     คยองซูสั่งเค้กและน้ำที่แบคฮยอนชอบกินบ่อยๆมาแต่ดันมีโปรโมชั่นคู่รักมา... เขาจะรออะไรล่ะร่างบางรีบสั่งอย่างลืมตัวไปเลยเขาตั้งใจว่าจะเอามันไปให้แบคฮยอนโดยไม่รู้เลยว่าตนอยู่ในสถานะไหน จนพนักงานคนเดิมเดินมา...นี่ก็นานมากแล้วทำไมไม่มีวี่แววของแบคฮยอนไปไหนของเขานะ

"ทางเราต้องอภัยนะคะคุณลูกค้า แต่มีคนมาซื้อเค้กโปรโมชั่นไปแล้วและเอาสร้อยข้อมือไปแล้วในขณะที่ดิฉันกำลังรับออร์เดอร์คุณลูกค้าอยู่ ทางเราต้องขออภัยด้วยนะคะ ขอโทษค่ะ แล้วเค้กจะเอาอยู่รึเปล่าคะ"

"อ๋อไม่เป็นไรฮะ ไหนๆผมก็สั่งไปแล้วไม่เป็นไรหรอกฮะ"

"ค่ะ"

     คยองซูรู้สึกเสียดายที่สร้อยข้อมือ ตั้งใจจะเอาไปให้แบคฮยอนแท้ๆแต่มีคนเอาไปแล้ว...ชั่งมันเถอะมันเป็นของคู่รักหนิเขากับแบคฮยอนเป็นอะไรกันที่ไหน คยองซูนั่งไหล่ตกอยู่ไม่นานก็รู้สึกอยากเข้าห้องน้ำร่างบางลุกขึ้นจากโต๊ะ เดินไปที่ห้องน้ำแต่ก็พบกับแผ่นหลังที่แสนคุ้นเคย ผมสีน้ำตาลวอลนัทนั่นทำให้คยองซูรู้ทันทีว่าเขาเป็นใคร ร่างสูงยืนหันหลังยืนคุยกับใครซักคนน่าจะเป็นผู้หญิงแบคฮยอนเอามือยันกำแพงไว้ข้างหนึ่งท่าทางดูโกรธอะไรมาซักอย่าง เมื่อคยองซูสังเกตเส้นเลือดที่ผุดขึ้นบนกำปั้นของอีกคน ก่อนที่บุคคลปรึศนาอีกคนจะค่อยๆโผล่ออกมาให้เห็นเพียงแค่ศรีษะของเธอ และเสียงของแบคฮยอนค่อยๆล่องลอยเข้ามาในโสดประสาท

"ฉันขอร้อง"

"หึ"

"..."

     คยองซูได้แต่ยึกมือขึ้นปิดปากเก็บเสียงที่กำลังจะสะอึกสะอื้นตอนนี้ไว้ หยาดน้ำตาใสไหลรินออกมาจากดวงตากลมเขาร่างบางทนมองภาพบาดตานั่นไม่ไหว ถึงตอนนี้เขาคงรู้แล้วล่ะว่าอีกคนชอบใคร คงไม่มีอะไรน่าเชื่อไปจากคำว่า ' ฉันข้อร้อง ' หลังจากนั้นเธอพุ่งเข้าจูบกับแบคฮยอนทันทีท่ามกลางสายตาผู้หญิงและชายที่เดินออกมาจากห้องน้ำด้วยความตื่นตระหนก คยองซูรีบก้าวออกจากที่ตรงนั้นทันที

     ร่างบางเดินกลับมาที่โต๊ะและใช้แขนเสื้อยูนิฟอร์มนักเรียนขยี้เช็ดน้ำตาอย่างแรงจนตาและจมูกขึ้นสีระเรื่อตามๆกันคยองซูสะพายพร้อมกับเดินไปที่เค้าน์เตอร์เพื่อเช็ดบิลล์อย่างรวดเร็วเขารีบเดินออกไปและไม่หันกลับมาอีกเลย ระหว่างที่เดินๆอยู่นั้นก็เอาแต่ก้มหน้าบึ้งๆไม่ได้มองทางจนไปชนเข้ากับอีกคน สมุดที่ผู้ชายคนนั้นถือนั้นร่วงลงมาจากมือตกลงพื้นเดาๆคงเป็นรุ่นพี่ม.6 ที่โรงเรียนเพราะผู้ชายคนนี้หน้าตาคุ้นๆและดูจากชุดนักเรียนที่ใส่อยู่ เมื่อชนเสร็จก็ได้แต่มองหน้ากันสักพักแล้วก้มหัวขอโทษ

"อ่าขอโทษนะครับ ผมช่วยนะ"

     ร่างเล็กก้มลงไปช่วยเก็บหนังสืออีกแรง จนเหลือเล่มสุดท้ายมือเล็กจับที่เล่มนั้นพอดีกับที่รุ่นพี่ผิวสีแทนจับพอดี คยองซูตกใจรีบชักมือกลับทันที เขาลุกขึ้นยืนแล้วก้มหัวขอโทษอีกที

"ขอโทษนะฮะไม่ได้ตั้งใจจริงๆ"

"ไม่เป็นไรครับ"

"งั้นให้ผมเลี้ยงกาแฟแก้วนึงเป็นการไถ่โทษนะฮะ"

"จะดีหรอไม่เป็นไรหรอก"

"นะครับ...ผมรู้สึกผิด"

"เอ่อ...งั้นก็ได้"

"ไปเร็วครับ"

     คยองซูลากรุ่นพี่ผิวแทนเข้าสตาร์บัคส์ใกล้ๆแถวนั้น โดยลากมืออีกคนเข้าไปเลย โดยไม่รู้ว่าการทำแบบนี้จะเป็นหายนะครั้งใหญ่ เมื่อมาถึงคยองซูนั่งลงบนโต๊ะแล้วเอ่ยถามขึ้น

"พี่จะกินอะไรสั่งเลยนะฮะ"

"ถ้าไม่สั่งได้ไหมอะ"

"ไม่ได้"

     คยองซูตีหน้าดุเมื่อรุ่นพี่คนนั้นปฏิเสธที่จะรับคำขอโทษจากเขาโดยที่ให้สั่งอะไรมากิน จนสุดท้ายร่างบางทำหน้าอ้อนจนรุ่นพี่สูงโย่งอดที่จะปฏิเสธไม่ได้อีกต่อไป

"โถ่อ้อนแบบนี้ใครจะไปขืนลง น่ารักจริงๆ"

"ห้ะอะไรนะครับ"

"ป่าวหรอก จะเอาอะไรไหมเดี๋ยวพี่สั่งให้"

"มอคค่าก็ไค้รับ"

"มาแล้วนะ"

"ฮะ"

"ว่าแต่น้องก็อยู่โรงเรียนเดียวกับพี่ ม.5 ซะด้วย แล้วชื่ออะไรหรอ"

"ผมโดคยองซูฮะ พี่ล่ะ"

"พี่หรอชื่ออะไร เก็บไว้เป็นความลับนะ ไปล่ะรีบกลับบ้านเดี๋ยวจ่ายเงินให้นะ"

"เดี๋ยวสิพี่ครับ"

     เมื่อคยองซูนั่งได้ไม่นานก็รู้สึกแปลกๆเหมือนโดนใครต่อใครมอง มองทำไมกันนะ..? จากนั้นรุ่นพี่เขาหยิบกาแฟมาวางตรงหน้าผมเขาหยิบผ้าเช็ดหน้าลายสก๊อตสำดำน้ำตาลขึ้นมาเช็ดมือเพราะกาแฟหยดเลอะมือ จากนั้นเขาถามชื่อร่างบางแต่เพื่อไม่ให้เสียมารยาทคยองซูจึงถามกลับแต่เขาก็ไม่ยอมบอกแล้วลุกพรึ่บพรั่บออกไปเลย เหลือไว้เพียงผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กๆที่วางอยู่บนโต๊ะ

"อ่าวลืมผ้าเช็ดหน้าไว้สินะ จะคืนยังไงเนี่ยชื่อก็ไม่รู้จัก" ร่างเล็กได้แต่เกาหัวแกรกๆเก็บผ้าเช็ดหน้าลงกระเป๋าแล้วเดินออกไปจากสตาร์บัคส์พร้อมมอคค่าแก้วใหญ่ คยองซูเดินกลับบ้านมาเรื่อยๆจนรู้สึกว่าโทรศัพท์สั่นทันทีที่ขึ้นห้องนั้นก็หยิบเปิดไลน์ดู พบว่าเป็นรายชื่อแบคฮยอนก็รู้สึกปวดหนึบที่ใจทันที

BH: ออกไปไหน ทำไมไม่เจอ หายไปแล้วทำไมไม่บอก ตกใจหมด เป็นห่วงนะอยู่ดีๆก็หายไป

KY: รีบกลับบ้าน BH:แล้วทำไมไม่บอกฉัน?

     คยองซูค้าง ไม่รู้จะพิมพ์ตอบไปว่ายังไงบางทีคนเราทำเป็นไม่รู้บ้างก็อาจจะดีกว่า คิดได้ดังนั้นก็ตอบส่งๆไปจนอีกคนสังเกตุได้ว่าคยองซูตอบแปลกๆ

KY: เห็นเข้าห้องน้ำ...นาน แม่โทรมาบอกให้รีบกลับบ้าน

BH:คิดว่าเชื่อหรอ แม่นายไปต่างประเทศนะคิดว่าฉันลืมหรอไง เป็นอะไร เดี๋ยวไปหาที่บ้านมีเคลียร์กัน

KY:ป่าวนะ ไม่ได้เป็น BH:เจอกันที่บ้าน โดคยองซู

KY:…


*****************
TALK.  สวัสดีค่าคนอ่าน .... หายเงียบ 5555 ชอบยังไงก็ติดตามด้วยน้า