ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro
Intro
ในโรงเรียนแห่งหนึ่ง ณ กรุงโซลเกาหลีใต้
วันที่14 กุมภาพันธ์ ปี20xx
[SEHUN PART]
เมื่อสองเท้ายาวก้าวเข้ามาเหยียบโรงเรียนในวันวาเลนไทน์ วันที่คนส่วนใหญ่หมกมุ่นอยู่กับสิ่งของที่ตนอยากมอบมันให้คนรัก...พูดถึงสิ่งของก็คงไม่พ้นผมนี่เเหละ ของวันวาเลนไทน์หลายชิ้นมากมายรวมทั้งช็อคโกเเลต ดอกกุหลาบ ลูกอม ถูกรับมาจากคนตรงหน้าหลายๆคน ที่เดินเข้ามาให้เรื่อยๆเต็มไม้เต็มมือไปหมด
"เซฮุนอา รับของพี่ไปด้วยน้า"
"อ่าเกรงใจจังครับ จริงๆไม่จำเป็นต้องซื้อมาให้ก็ได้นะ"
"ก็...ซื้อมาเเล้วนี่นา รับไปเถอะน่า"
"ครับ ขอบคุณนะฮะ"
หลังจากเดินออกห่างจากรุ่นพี่คนนั้นได้ไม่กี่ก้าว รถบรรทุกสีดำขนาดใหญ่ที่ขนตุ๊กตาหมีต่างลักษณะไว้บนหลังรถจนเเทบจะล้นออกมามาหยุดจอดอยู่ที่หน้าโรงเรียน พนักงานชายคนหนึ่งลงจากหลังรถเเละหยิบตุ๊กตาหมีสีฟ้าสูงเมตรกว่าๆเดินเข้าไปในโรงเรียน ทุกสายตาในโรงเรียนจ้องมองด้วยความอยากรู้ ...ตุ๊กตาหมีตัวนี้ของใครกันนะ
แต่ผมเองก็ไม่แปลกใจหรอกเพราะมันคือของผมเองแหละ
ผมเอามันมาให้ใครคนหนึ่ง...
คนที่ผมชอบมาตั้งนานเเล้ว...
นี่ก็เป็นปีสุดท้ายที่เขาอยู่เเล้ว ถ้าผมไม่ได้บอกเขาวันนี้ก็อาจจะไม่ได้มีโอกาสบอกอีก...
ชั้นมัธยศึกษาปีที่ 5/2
เมื่อเดินถ่อร่างกายมาถึงหน้าห้องเรียน ผมก็เอากระเป๋าสะพายที่พาดกับบ่า ลงมาเเละถือเข้าไปในห้อง ตาที่เล็กๆของผมที่เล็กอยู่เเล้วพยายามเบ่งกว้างด้วยความตกใจ เมื่อพบซองจดหมายบอกรักเเละขนมกับดอกไม้อีกเเล้วที่กองกันอยู่บนโต๊ะจนเเทบล้น
เเต่ผมก็รู้สึกแปลกๆกับกล่องของขวัญสีเเดงนั่นที่มีอยู่กล่องเดียววางโทงๆอยู่บนเก้าอี้กับสัญญลักษณ์อย่างหนึ่งที่เขียนไว้ด้านล่างของกล่อง สัญลักษณ์นี้มัน...พี่ชานยอลชอบเขียนสัญลักษณ์นี้นี่นา...ตอนนั้นผมเคยไปเเอบค้นโต๊ะพี่เขาดูตอนที่พี่เขาไม่อยู่ในห้องหน่ะเลยรู้ว่าพี่เขาชอบเขียนสัญลักษณ์นี้มันเป็นสัญลักษณ์ประจำตัวเเหละ
ผมหยิบกล่องนั้นขึ้นเป็นชิ้นเเรกเเละแกะดูข้างในพร้อมกับรอยยิ้มที่ปรากฏบนหน้าอย่างห้ามไม่ได้ กล่องกระดาษที่ห่อของไว้ข้างในถูกเปิดออกมา สิ่งที่อยู่ข้างในคือเป็นโมเดลลูกแก้วน้ำ...
สวยมากจนไม่อาจละสายตาไปมองอย่าอื่นได้....
ไม่รู้ว่าใช่ของพี่ชานยอลจริงๆหรือเปล่า เเต่ผมว่าผมเดาไม่ผิดนะ
เมื่อโรงเรียนเลิก ผมเดินออกมาจากห้องเรียนตามปกติหลังจากลงบันไดมาไม่นานฉุดคิดขึ้นมา...การที่ผมเอาเเค่ตุ๊กตาหมีไปให้เเล้วเขียนโพสอิตเเปะไว้มันจะดูขี้ขลาดไปรึเปล่านะ ทำไมผมไม่เดินเข้าไปหาเเล้วพูดตรงๆเลยดีกว่า... โอ้ยผมมันโง่ชะมัดเลย...โอเซฮุนนายพลาดเเล้ว ป่านี้พี่เขาคงกลับไปแล้ว โถ่เว้ย!
เสียงผีเท้าของคนนับสิบวิ่งมาล้อมรอบตัวผมไว้เป็นวงกลม...อะ อะไรกันน่ะ เกิดอะไรขึ้น? พวกเขาเว้นทางไว้เป็นหนึ่งช่องของวงกลม เมื่อผมมองไปตรงช่องว่างระหว่างพวกเขานั้น ก็พบกับร่างของใครซักคนที่กำลังเดินเข้ามา...ร่างที่ผมจำมันได้ขึ้นใจ
...ตาฝาดไปหรือเปล่านะ ใช่เเน่ๆผมตาฝาดชัวร์ เเต่ทำไมเขากำลังถือดอกไม้เเล้วเดินมาทางผมล่ะ...
พระเจ้าให้คำตอบผมที
[ฆฎ็๊์ ฎ์ฏญฤฑธ]
TALK.
เเต่ว เเต่ว เเต่ว ? สวัสดีรีดเดอร์ผู้น่ารัก>.< ดีในจะเพิ่งเปิดเรื่องมะวานมาดูกัน 15 วิวเเล้ว(เยอะโค้ดดด- -) คนกดมาดูตอนสามคนเอง ไม่เป็นไรเอาเถอะจะถือว่าไม่เห็นTT^TT รู้ไหมเราเล่าเรื่องนี้ให้เพื่อนฟังเพื่อนร้องไห้เลยอะๆ 5555 เอาเป็นว่าใคร คอมเม้น ทำเป็นเรื่องfavourite โหวตเรตติ้งให้ของให้เป็นเเฟนกับเมนตัวเอง -///- ล้อเล่น 555555 ยังไงก็ช่วยติดตามกันหน่อยน้า คัมซาฮัมนีดาาา <3
ในโรงเรียนแห่งหนึ่ง ณ กรุงโซลเกาหลีใต้
วันที่14 กุมภาพันธ์ ปี20xx
[SEHUN PART]
เมื่อสองเท้ายาวก้าวเข้ามาเหยียบโรงเรียนในวันวาเลนไทน์ วันที่คนส่วนใหญ่หมกมุ่นอยู่กับสิ่งของที่ตนอยากมอบมันให้คนรัก...พูดถึงสิ่งของก็คงไม่พ้นผมนี่เเหละ ของวันวาเลนไทน์หลายชิ้นมากมายรวมทั้งช็อคโกเเลต ดอกกุหลาบ ลูกอม ถูกรับมาจากคนตรงหน้าหลายๆคน ที่เดินเข้ามาให้เรื่อยๆเต็มไม้เต็มมือไปหมด
"เซฮุนอา รับของพี่ไปด้วยน้า"
"อ่าเกรงใจจังครับ จริงๆไม่จำเป็นต้องซื้อมาให้ก็ได้นะ"
"ก็...ซื้อมาเเล้วนี่นา รับไปเถอะน่า"
"ครับ ขอบคุณนะฮะ"
หลังจากเดินออกห่างจากรุ่นพี่คนนั้นได้ไม่กี่ก้าว รถบรรทุกสีดำขนาดใหญ่ที่ขนตุ๊กตาหมีต่างลักษณะไว้บนหลังรถจนเเทบจะล้นออกมามาหยุดจอดอยู่ที่หน้าโรงเรียน พนักงานชายคนหนึ่งลงจากหลังรถเเละหยิบตุ๊กตาหมีสีฟ้าสูงเมตรกว่าๆเดินเข้าไปในโรงเรียน ทุกสายตาในโรงเรียนจ้องมองด้วยความอยากรู้ ...ตุ๊กตาหมีตัวนี้ของใครกันนะ
แต่ผมเองก็ไม่แปลกใจหรอกเพราะมันคือของผมเองแหละ
ผมเอามันมาให้ใครคนหนึ่ง...
คนที่ผมชอบมาตั้งนานเเล้ว...
นี่ก็เป็นปีสุดท้ายที่เขาอยู่เเล้ว ถ้าผมไม่ได้บอกเขาวันนี้ก็อาจจะไม่ได้มีโอกาสบอกอีก...
ชั้นมัธยศึกษาปีที่ 5/2
เมื่อเดินถ่อร่างกายมาถึงหน้าห้องเรียน ผมก็เอากระเป๋าสะพายที่พาดกับบ่า ลงมาเเละถือเข้าไปในห้อง ตาที่เล็กๆของผมที่เล็กอยู่เเล้วพยายามเบ่งกว้างด้วยความตกใจ เมื่อพบซองจดหมายบอกรักเเละขนมกับดอกไม้อีกเเล้วที่กองกันอยู่บนโต๊ะจนเเทบล้น
เเต่ผมก็รู้สึกแปลกๆกับกล่องของขวัญสีเเดงนั่นที่มีอยู่กล่องเดียววางโทงๆอยู่บนเก้าอี้กับสัญญลักษณ์อย่างหนึ่งที่เขียนไว้ด้านล่างของกล่อง สัญลักษณ์นี้มัน...พี่ชานยอลชอบเขียนสัญลักษณ์นี้นี่นา...ตอนนั้นผมเคยไปเเอบค้นโต๊ะพี่เขาดูตอนที่พี่เขาไม่อยู่ในห้องหน่ะเลยรู้ว่าพี่เขาชอบเขียนสัญลักษณ์นี้มันเป็นสัญลักษณ์ประจำตัวเเหละ
ผมหยิบกล่องนั้นขึ้นเป็นชิ้นเเรกเเละแกะดูข้างในพร้อมกับรอยยิ้มที่ปรากฏบนหน้าอย่างห้ามไม่ได้ กล่องกระดาษที่ห่อของไว้ข้างในถูกเปิดออกมา สิ่งที่อยู่ข้างในคือเป็นโมเดลลูกแก้วน้ำ...
สวยมากจนไม่อาจละสายตาไปมองอย่าอื่นได้....
ไม่รู้ว่าใช่ของพี่ชานยอลจริงๆหรือเปล่า เเต่ผมว่าผมเดาไม่ผิดนะ
เมื่อโรงเรียนเลิก ผมเดินออกมาจากห้องเรียนตามปกติหลังจากลงบันไดมาไม่นานฉุดคิดขึ้นมา...การที่ผมเอาเเค่ตุ๊กตาหมีไปให้เเล้วเขียนโพสอิตเเปะไว้มันจะดูขี้ขลาดไปรึเปล่านะ ทำไมผมไม่เดินเข้าไปหาเเล้วพูดตรงๆเลยดีกว่า... โอ้ยผมมันโง่ชะมัดเลย...โอเซฮุนนายพลาดเเล้ว ป่านี้พี่เขาคงกลับไปแล้ว โถ่เว้ย!
เสียงผีเท้าของคนนับสิบวิ่งมาล้อมรอบตัวผมไว้เป็นวงกลม...อะ อะไรกันน่ะ เกิดอะไรขึ้น? พวกเขาเว้นทางไว้เป็นหนึ่งช่องของวงกลม เมื่อผมมองไปตรงช่องว่างระหว่างพวกเขานั้น ก็พบกับร่างของใครซักคนที่กำลังเดินเข้ามา...ร่างที่ผมจำมันได้ขึ้นใจ
...ตาฝาดไปหรือเปล่านะ ใช่เเน่ๆผมตาฝาดชัวร์ เเต่ทำไมเขากำลังถือดอกไม้เเล้วเดินมาทางผมล่ะ...
พระเจ้าให้คำตอบผมที
[ฆฎ็๊์ ฎ์ฏญฤฑธ]
TALK.
เเต่ว เเต่ว เเต่ว ? สวัสดีรีดเดอร์ผู้น่ารัก>.< ดีในจะเพิ่งเปิดเรื่องมะวานมาดูกัน 15 วิวเเล้ว(เยอะโค้ดดด- -) คนกดมาดูตอนสามคนเอง ไม่เป็นไรเอาเถอะจะถือว่าไม่เห็นTT^TT รู้ไหมเราเล่าเรื่องนี้ให้เพื่อนฟังเพื่อนร้องไห้เลยอะๆ 5555 เอาเป็นว่าใคร คอมเม้น ทำเป็นเรื่องfavourite โหวตเรตติ้งให้ของให้เป็นเเฟนกับเมนตัวเอง -///- ล้อเล่น 555555 ยังไงก็ช่วยติดตามกันหน่อยน้า คัมซาฮัมนีดาาา <3
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น