ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : intro
INTRO
ณ ปราสาทราชวังฟีนิกส์ในยามค่ำคืน
แอ๊ดดด
ประตูบานใหญ่ที่ทำจากไม้สีสักเก่าเเก่และสลักชื่อด้านบนว่า 'เจ้าชาย ชานยอล' ได้เปิดออกพร้อมกับร่างชายหนุ่มสูงใหญ่ที่ใส่เครื่องเเบบเต็มยศตามหน้าที่ที่ตนปฏิบัติอยู่ ถือจานขนมหวานชนิดหนึ่งเข้ามาในห้อง นั่นทำให้ชานยอลละสายตาจากหนังสือในมือของตนเเละหันไปมองทางต้นเสียงของประตู
"ขอประธานอภัย คนในครัวทำขนมเค้กมาให้ชายน้อย พระองค์ทรงอย่าลืมเสวยและบรรทมนะพระยะค่ะ หม่อมฉันทูลลา"
ชายหนุ่มสูงโค้งลาเพื่อเป็นมารยาทให้พระโอรสขององค์เหนือหัวที่ตนนั้นเกลียดชังอย่างเสเเสร้ง แต่ก็ได้เลื่อนขั้นมาเป็นถึงมือซ้ายของกษัตริย์แล้วนี่นา ก็ต้องทำบทบาทหน้าที่ให้เนียนหน่อย...
"เดี๋ยว'ยุนโฮ'คือ..."
"ขอรับชายน้อย อะ..ไม่สิ ต้องเป็นเจ้าชายต่างหาก"
"เปล่าไม่มีอะไรหรอก เจ้ากลับไปเถอะขอบใจที่เอามาให้"
ยุนโฮนั้นหันมาขานรับพร้อมรอยยิ้มที่ชานยอลแปลกใจอย่างบอกไม่ถูกพลางพยักหน้ารับ เมื่อได้รับคำสั่งจากคนที่มีชนชั้นสูงกว่าตนสั่งให้เขาออกจากห้องไป สายตาของชานยอลดันเหลือบมองไปเห็นที่หลังคอของยุนโฮเเล้วเกิดความคิดสงสัยขึ้น
...ยุนโฮชอบใส่สร้อยคอหรอ? ตั้งเเต่เราเกิดมาไม่เคยเห็นเลยว่าสวมสร้อยคอ...
ปล่อยให้คำถามนั่นวนเวียนในหัวสักพักก่อนจะลืมๆมันไป ใช่เรื่องไหมที่เขาจะต้องมาจับผิดยุนโฮ? คิดได้ดังนั้นก็ลากสายตากลับมามองที่หนังสือกฎของกษัตริย์เช่นเดิม ไม่นานเขาลุกขึ้นมาหยิบจานเล็กๆบนโต๊ะไม้ขนาดกลางในห้องที่มีขนมเค้กสีสันดูชวนน่ากินเสียจนอดใจไม่ไหว ก่อนจะใช้ส้อมตักมันเข้าปาไปคำหนึ่ง...
"เเค่กๆ ขนมอะไรเนี่ยรสชาติเเย่ที่สุด ใครบังอาจทำให้เรากินกัน ไม่ได้เรื่อง"
ใบหน้าหล่อได้รูปเหย๋เกด้วยความขยะแขยง ตั้งแต่ชิมขนมในวังหลวงมาไม่เคยเจอใครทำขนมได้รสชาติแย่แบบนี้เลย ใครกันที่ทำมัน...ต้องเผลอทำอะไรตกลงไปในขนมเเน่ๆ ขมเน่าไม่ได้รสชาติจริงๆ...ร่างสูงละมือจากเค้กที่ตนนั้นหวังจะกินมันให้หมดทั้งชิ้นและเทมันลงถังขยะก่อนจะขึ้นนอนบนแท่นบรรทมและเข้าสู่ห้วงนิทราไปในยามดึก...
ตกดึกในคืนนั้น...
แอ๊ดดด
ประตูบานใหญ่ถูกเปิดขึ้นเองในเวลาสี่ยาม บุคคลในความมืดกำลังก้าวเท้าเข้ามาอย่างเชื่องช้าพร้อมกับนั่งข้างๆเตียงของชานยอล เปลือกตาของคนที่หลับไหลลืมตาขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงประตูห้องเปิดขึ้น เอาเข้าจริงตั้งเเต่กินเค้กนั่นไปก็มีท่าทีว่าจะนอนไม่ค่อยหลับแล้วก็ปวดหัวจี๊ดๆอยู่บ่อยๆทุกทีด้วยใบหน้าคมสันหันมามองทางข้างเตียงของตนพลางส่งสายตาหาบุคคลที่เข้ามาในห้องของเขา
"ยุนโฮ...ยุนโฮหรอ"
"ใช่...ข้าเอง"
"เจ้ามาทำอะไรที่นี่ทำไมไม่หลับไม่นอน นี่มันเวลาบรรทมของข้านะ"
"ข้ามาดู... "
"ดูอะไร?"
เมื่อความมืดปลกคลุมไปทั่วห้อง ทำให้ยากต่อการมองเห็นชานยอลได้แต่เพ่งมองว่าคนที่อยู่ข้างเตียงเขาคือใคร แต่ชานยอลก็ยังไม่ได้เห็นรอยยิ้มอันเยือกเย็นจากเจ้าของร่างที่นั่งอยู่ข้างๆเตียงของเขา คนที่นอนอยู่บนเตียงขยับตัวเอื้อมมือไปเปิดไฟที่หัวเตียงเพื่อจะได้มองเห็นอะไรต่ออะไร แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรเมื่อพบว่าเป็นคนสนิทของเสด็จพ่อ...เข้ามาเเบบนี้คงต้องมีเรื่องสำคัญเเน่ๆ ชานยอลลุกขึ้นจากเตียงโดยหย่อนตัวลงไปอีกฝั่งที่ไม่มียุนโฮยืนอยู่ รู้สึกคอเเห้งจึงอยากหาน้ำกิน
"โอ้ยหัวข้า โอ้ย!!"
"ข้าก็มาดู....การเปลี่ยนแปลงของเจ้าไง ชานยอล"
ชานยอลเเปลกใจกับประโยคนั่น มันหมายความว่าอย่างไร? การเปลี่ยนเเปลงของเขา?นี่มันเกิดอะไรขึ้น สรรพนามที่เรียกก็ไม่ใช่คำราชาศัพท์ เเต่ยังไม่ได้คำตอบกับคำถามในใจของตนเองก็ถึงกับร้องโอดครวญออกมาเมื่อมีเสียงเเหลมๆดังถี่ตลอดเวลาเกิดขึ้นในหัวของเขา ปวดจนหัวเเทบจะระเบิดเเตกเป็นเสี่ยงๆ พระเจ้าใครก็ได้หยุดมันทีเถอะ! สองมือยกกุมศรีษะขยุ้มไปมาหวังว่าอาการปวดหัวจะหยุดลง สองตาของชานยอลหลับลงให้เเน่นไม่อยากรับรู้อะไรอีกเเล้ว
"หมายคะ ความว่ายังไง!! เจ้าทำอะไรข้า อ้ากกกกกกกก!!"
ชานยอลกุมขมับด้วยความทรมาน ตากลมที่ปิดลงอยู่กลับเปิดขึ้นมาโดยเร็ว ม่านตาสีน้ำตาลเหมือนบุคคลทั่วไปกลับกลายเป็นสีเขียวหยกอย่างน่าประหลาด...เปลือกตาสองชั้นกลับเปลี่ยนเป็นตาชั้นเดียวดั่งสัตว์สี่ขา จนยุนโฮอดที่จะแปลกใจไม่ได้ นี่มันเปลี่ยนเเปลงอะไรของมันกัน...
ชานยอลฝืนสังขารยืนขึ้นเพื่อที่จะเรียกให้ทหารไปตามหมอหลวงมาดูอาการแต่ขานั้นอ่อนแรงเกินที่จะลุกทำให้เขาล้มลงอีกรอบ ยุนโฮเดินอ้อมเตียงมาหาชานยอลที่นอนโอดครวญอยู่ จู่ๆเสียงกรีดร้องของชานยอลหยุดลง ตัวของเขาเริ่มมีขนออกมาทั่วร่างกาย ลำตัวใหญ่ขึ้นจนเสื้อผ้าในชุดเครื่องแบบกษัติร์ยฉีกออกจากกันจนไม่เหลือชิ้นดี ใบหน้าของชานยอลกลับยื่นออกมาเล็กน้อยพร้อมกับเขี้ยวแหลมคมในปาก ชานยอลเบิกตากว้างอย่างตกใจกับสิ่งที่เปลี่ยนแปลงตัวของเขา นี่มันเกิดอะไรขึ้น?
"หึ ฮ่าๆๆ"
ยุนโฮพอใจกับการเปลี่ยนแปลงของชานยอล หากมันกลายเป็นสิงโตก็คงไม่มีใครโง่เชื่อว่ามันคือเจ้าชายชานยอล ทีนี้มันก็ไม่มีสิทธิ์จะครองบัลลังก์ต่อไปเพราะมันเป็นแค่เพียงสัตว์เดรัจฉาน ยุนโฮหัวเราะด้วยความสะใจเสียงดัง ความพยายามที่เขาทำมาหลายปีไม่เสียเปล่า ดวงตาสีเขียวหยกทอดสบตากับดวงตาที่ก้าวร้าวของยุนโฮ แววตามันเปลี่ยนไป...เขาอ่านความคิดของยุนโฮไม่ออกเลยว่ากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่
"แกไม่สังเกตหรอทำไมพ่อแกตาย ทุกคนเศร้ากันหมดยกเว้นฉัน....แกไม่สังเกตหรอทำไมตอนพ่อแกตายฉันดูมีความสุข เพราะหมดปัญหาไปหนึ่งตัวแล้วยังไงล่ะ"
ชานยอลในร่างสิงโตจ้องเขม็งไปที่ยุนโฮอย่างคลั่งแค้น ที่แท้ก็ยุนโฮนี่เอง...ที่ฆ่าเสด็จพ่อของเขา เดาไม่ผิดจริงๆที่เคยคุยกับ'ซองกยู'มือขวาของพ่อเเละเป็นคนสนิทของชานยอล เรื่องของยุนโฮตอนแรกๆเขาก็ไม่ได้อะไรมากเพราะไม่อยากมีปัญหา แต่พอเกิดเรื่องนี้ขึ้นก็รู้สึกเสียใจที่เชื่อซองกยูช้าไป
"ฉันกำจัดมัน...และก็แก!ได้สำเร็จแล้วไม่มีอะไรดีกว่านี้แล้วล่ะ หึจะได้ไม่มีคนขัดขวางการครองบัลลังก์ของข้า วะฮ่าๆ"
"โคร่งงงงงงงงงง"
ตอนนี้ในดวงตาชานยอลลุกร้อนเต็มไปด้วยไฟของความโกรธแค้น เรียกเขาว่าตัวอะไรก็ได้เขาไม่ว่าแต่กับเสด็จพ่อ...ถ้ามาใช้สรรพนามชั้นต่ำขานขึ้นชื่อพ่อเขาเมื่อไหร่ก็ตายกันไปข้างละกัน! ชานยอลกระโดดเข้าตะครุบตัวยุนโฮด้วยอุ้งมือที่มีกรงเล็บแหลมทั้งสองข้างพร้อมแหกปากคำรามอย่างโมโห
ยุนโฮเพียงแค่ถอยหนีแล้วเลิกมือขึ้นช้าๆเท่านั้น ทันใดนั้นควันสีดำปกคลุมรอบตัวชานยอลและลอยขึ้นมาอย่างหาสาเหตุไม่ได้ เมื่อยุนโฮสะบัดนิ้วแค่นิดเดียวสิงโตตัวใหญ่ลอยไปกระแทกเตียงและกระแทกโต๊ะสลับกันไปมาจนเจ็บระบมไปหมด สุดท้ายก็ถูกเหวี่ยงออกไปชนประตูจนมันพังและร่างของสิงโตก็ลอยทะลุประตูไปกระแทกกำแพงข้างนอกจนสลบลง ดวงตาของสิงโตค่อยๆปิดลงพร้อมกับคำถามที่วนเวียนอยู่ในหัว
....ยุนโฮมีพลังแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่....
"ช่วยด้วยใครก็ได้ช่วยข้าที!!มีสิงโตบุกเข้ามาฆ่าชายน้อยชานยอลแล้ว!!"
ยุนโฮรีบปีรับสีหน้าให้ตกใจแล้ววิ่งออกไปจากห้องบรรทมของชานยอลอย่างรวดเร็วก่อนจะไปที่ลานโถงแล้วตะโกนออกมาดังๆ เพียงเท่านั้นทหารนับสิบกรูกันขึ้นมาราวรังผึ้งแตกมาอยู่ที่หน้าห้องชานยอลเพื่อจะจับสิงโตไว้ แต่เหมือนหน้าห้องจะเหลือไว้เพียงเศษกำแพงที่แตกและเศษเสื้อฉีกขาดในห้อง ยุนโฮหน้าขึ้นสีด้วยความโมโห
"มันหนีไปแล้ว!ตามจับมัน!"
ยุนโฮตะโกนออกมาลั่นห้องเมื่อพบว่าเป้าหมายนั้นหายไปแล้ว จึงสั่งให้ทหารพากันหารอบวังจับตัวสิงโตมาให้ได้ บุคคลร้ายกาจโผล่หน้าออกไปนอกหน้าต่างห้องชานยอลแล้วสอดส่องหาสิงโตตัวนั้น ในใจได้เเต่นิ่งคิดถ้ามันรอดไปได้จะทำยังไง!
"นั่นมัน!...ทหาร!มันอยู่ที่ปากประตูหน้าวังเร็ว!!"
เเต่ดวงตาคมดั่งเหยี่ยวนั้นดันไปเห็นสิงโตตัวใหญ่วิ่งไปยังปากทางปราสาท ยุนโฮวิ่งออกจากห้องแล้วไปตะโกนบอกทหารที่เหลือในวังอย่างเสียงดัง ทหารหน้าประตูดึงเชือกสะพานไม้ขึ้นเข้ามาปิดทางออกแต่ชานยอลไวกว่า ร่างของสิงโตวิ่งขึ้นไปบนสะพานไม้ที่ใกล้จะปิดเข้ามาเต็มที กระโดดหนีออกไปได้ทันเวลา…
ร่างของสิงโตทรุดลงหอบเหนื่อยอย่างเวทนา แต่เขายังหยุดวิ่งไม่ได้!ทหารขี้ม้ากำลังวิ่งไล่ตามเขามาอยู่ไม่ไกล! ยุนโฮไม่ปล่อยชานยอลไว้แน่ ฝ่าเท้าที่ปกคลุมด้วยขนก้าววิ่งอย่างรวดเร็วเข้าไปในป่า ร่างของสิงโตหายไปพร้อมกับความมืดในยามค่ำคืน เเสงจันทร์สอดส่องในหนทางเเห่งรัตติกาลเป็นเหมือนสิ่งนำทางสิ่งเดียวของชานยอล
TALK.
อินโทรออกละ ช่วยกันเม้นต์เป็นกำลังใจหน่อยนะ~ เเล้วจิมาอัพต่อ <3
ณ ปราสาทราชวังฟีนิกส์ในยามค่ำคืน
แอ๊ดดด
ประตูบานใหญ่ที่ทำจากไม้สีสักเก่าเเก่และสลักชื่อด้านบนว่า 'เจ้าชาย ชานยอล' ได้เปิดออกพร้อมกับร่างชายหนุ่มสูงใหญ่ที่ใส่เครื่องเเบบเต็มยศตามหน้าที่ที่ตนปฏิบัติอยู่ ถือจานขนมหวานชนิดหนึ่งเข้ามาในห้อง นั่นทำให้ชานยอลละสายตาจากหนังสือในมือของตนเเละหันไปมองทางต้นเสียงของประตู
"ขอประธานอภัย คนในครัวทำขนมเค้กมาให้ชายน้อย พระองค์ทรงอย่าลืมเสวยและบรรทมนะพระยะค่ะ หม่อมฉันทูลลา"
ชายหนุ่มสูงโค้งลาเพื่อเป็นมารยาทให้พระโอรสขององค์เหนือหัวที่ตนนั้นเกลียดชังอย่างเสเเสร้ง แต่ก็ได้เลื่อนขั้นมาเป็นถึงมือซ้ายของกษัตริย์แล้วนี่นา ก็ต้องทำบทบาทหน้าที่ให้เนียนหน่อย...
"เดี๋ยว'ยุนโฮ'คือ..."
"ขอรับชายน้อย อะ..ไม่สิ ต้องเป็นเจ้าชายต่างหาก"
"เปล่าไม่มีอะไรหรอก เจ้ากลับไปเถอะขอบใจที่เอามาให้"
ยุนโฮนั้นหันมาขานรับพร้อมรอยยิ้มที่ชานยอลแปลกใจอย่างบอกไม่ถูกพลางพยักหน้ารับ เมื่อได้รับคำสั่งจากคนที่มีชนชั้นสูงกว่าตนสั่งให้เขาออกจากห้องไป สายตาของชานยอลดันเหลือบมองไปเห็นที่หลังคอของยุนโฮเเล้วเกิดความคิดสงสัยขึ้น
...ยุนโฮชอบใส่สร้อยคอหรอ? ตั้งเเต่เราเกิดมาไม่เคยเห็นเลยว่าสวมสร้อยคอ...
ปล่อยให้คำถามนั่นวนเวียนในหัวสักพักก่อนจะลืมๆมันไป ใช่เรื่องไหมที่เขาจะต้องมาจับผิดยุนโฮ? คิดได้ดังนั้นก็ลากสายตากลับมามองที่หนังสือกฎของกษัตริย์เช่นเดิม ไม่นานเขาลุกขึ้นมาหยิบจานเล็กๆบนโต๊ะไม้ขนาดกลางในห้องที่มีขนมเค้กสีสันดูชวนน่ากินเสียจนอดใจไม่ไหว ก่อนจะใช้ส้อมตักมันเข้าปาไปคำหนึ่ง...
"เเค่กๆ ขนมอะไรเนี่ยรสชาติเเย่ที่สุด ใครบังอาจทำให้เรากินกัน ไม่ได้เรื่อง"
ใบหน้าหล่อได้รูปเหย๋เกด้วยความขยะแขยง ตั้งแต่ชิมขนมในวังหลวงมาไม่เคยเจอใครทำขนมได้รสชาติแย่แบบนี้เลย ใครกันที่ทำมัน...ต้องเผลอทำอะไรตกลงไปในขนมเเน่ๆ ขมเน่าไม่ได้รสชาติจริงๆ...ร่างสูงละมือจากเค้กที่ตนนั้นหวังจะกินมันให้หมดทั้งชิ้นและเทมันลงถังขยะก่อนจะขึ้นนอนบนแท่นบรรทมและเข้าสู่ห้วงนิทราไปในยามดึก...
ตกดึกในคืนนั้น...
แอ๊ดดด
ประตูบานใหญ่ถูกเปิดขึ้นเองในเวลาสี่ยาม บุคคลในความมืดกำลังก้าวเท้าเข้ามาอย่างเชื่องช้าพร้อมกับนั่งข้างๆเตียงของชานยอล เปลือกตาของคนที่หลับไหลลืมตาขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงประตูห้องเปิดขึ้น เอาเข้าจริงตั้งเเต่กินเค้กนั่นไปก็มีท่าทีว่าจะนอนไม่ค่อยหลับแล้วก็ปวดหัวจี๊ดๆอยู่บ่อยๆทุกทีด้วยใบหน้าคมสันหันมามองทางข้างเตียงของตนพลางส่งสายตาหาบุคคลที่เข้ามาในห้องของเขา
"ยุนโฮ...ยุนโฮหรอ"
"ใช่...ข้าเอง"
"เจ้ามาทำอะไรที่นี่ทำไมไม่หลับไม่นอน นี่มันเวลาบรรทมของข้านะ"
"ข้ามาดู... "
"ดูอะไร?"
เมื่อความมืดปลกคลุมไปทั่วห้อง ทำให้ยากต่อการมองเห็นชานยอลได้แต่เพ่งมองว่าคนที่อยู่ข้างเตียงเขาคือใคร แต่ชานยอลก็ยังไม่ได้เห็นรอยยิ้มอันเยือกเย็นจากเจ้าของร่างที่นั่งอยู่ข้างๆเตียงของเขา คนที่นอนอยู่บนเตียงขยับตัวเอื้อมมือไปเปิดไฟที่หัวเตียงเพื่อจะได้มองเห็นอะไรต่ออะไร แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรเมื่อพบว่าเป็นคนสนิทของเสด็จพ่อ...เข้ามาเเบบนี้คงต้องมีเรื่องสำคัญเเน่ๆ ชานยอลลุกขึ้นจากเตียงโดยหย่อนตัวลงไปอีกฝั่งที่ไม่มียุนโฮยืนอยู่ รู้สึกคอเเห้งจึงอยากหาน้ำกิน
"โอ้ยหัวข้า โอ้ย!!"
"ข้าก็มาดู....การเปลี่ยนแปลงของเจ้าไง ชานยอล"
ชานยอลเเปลกใจกับประโยคนั่น มันหมายความว่าอย่างไร? การเปลี่ยนเเปลงของเขา?นี่มันเกิดอะไรขึ้น สรรพนามที่เรียกก็ไม่ใช่คำราชาศัพท์ เเต่ยังไม่ได้คำตอบกับคำถามในใจของตนเองก็ถึงกับร้องโอดครวญออกมาเมื่อมีเสียงเเหลมๆดังถี่ตลอดเวลาเกิดขึ้นในหัวของเขา ปวดจนหัวเเทบจะระเบิดเเตกเป็นเสี่ยงๆ พระเจ้าใครก็ได้หยุดมันทีเถอะ! สองมือยกกุมศรีษะขยุ้มไปมาหวังว่าอาการปวดหัวจะหยุดลง สองตาของชานยอลหลับลงให้เเน่นไม่อยากรับรู้อะไรอีกเเล้ว
"หมายคะ ความว่ายังไง!! เจ้าทำอะไรข้า อ้ากกกกกกกก!!"
ชานยอลกุมขมับด้วยความทรมาน ตากลมที่ปิดลงอยู่กลับเปิดขึ้นมาโดยเร็ว ม่านตาสีน้ำตาลเหมือนบุคคลทั่วไปกลับกลายเป็นสีเขียวหยกอย่างน่าประหลาด...เปลือกตาสองชั้นกลับเปลี่ยนเป็นตาชั้นเดียวดั่งสัตว์สี่ขา จนยุนโฮอดที่จะแปลกใจไม่ได้ นี่มันเปลี่ยนเเปลงอะไรของมันกัน...
ชานยอลฝืนสังขารยืนขึ้นเพื่อที่จะเรียกให้ทหารไปตามหมอหลวงมาดูอาการแต่ขานั้นอ่อนแรงเกินที่จะลุกทำให้เขาล้มลงอีกรอบ ยุนโฮเดินอ้อมเตียงมาหาชานยอลที่นอนโอดครวญอยู่ จู่ๆเสียงกรีดร้องของชานยอลหยุดลง ตัวของเขาเริ่มมีขนออกมาทั่วร่างกาย ลำตัวใหญ่ขึ้นจนเสื้อผ้าในชุดเครื่องแบบกษัติร์ยฉีกออกจากกันจนไม่เหลือชิ้นดี ใบหน้าของชานยอลกลับยื่นออกมาเล็กน้อยพร้อมกับเขี้ยวแหลมคมในปาก ชานยอลเบิกตากว้างอย่างตกใจกับสิ่งที่เปลี่ยนแปลงตัวของเขา นี่มันเกิดอะไรขึ้น?
"หึ ฮ่าๆๆ"
ยุนโฮพอใจกับการเปลี่ยนแปลงของชานยอล หากมันกลายเป็นสิงโตก็คงไม่มีใครโง่เชื่อว่ามันคือเจ้าชายชานยอล ทีนี้มันก็ไม่มีสิทธิ์จะครองบัลลังก์ต่อไปเพราะมันเป็นแค่เพียงสัตว์เดรัจฉาน ยุนโฮหัวเราะด้วยความสะใจเสียงดัง ความพยายามที่เขาทำมาหลายปีไม่เสียเปล่า ดวงตาสีเขียวหยกทอดสบตากับดวงตาที่ก้าวร้าวของยุนโฮ แววตามันเปลี่ยนไป...เขาอ่านความคิดของยุนโฮไม่ออกเลยว่ากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่
"แกไม่สังเกตหรอทำไมพ่อแกตาย ทุกคนเศร้ากันหมดยกเว้นฉัน....แกไม่สังเกตหรอทำไมตอนพ่อแกตายฉันดูมีความสุข เพราะหมดปัญหาไปหนึ่งตัวแล้วยังไงล่ะ"
ชานยอลในร่างสิงโตจ้องเขม็งไปที่ยุนโฮอย่างคลั่งแค้น ที่แท้ก็ยุนโฮนี่เอง...ที่ฆ่าเสด็จพ่อของเขา เดาไม่ผิดจริงๆที่เคยคุยกับ'ซองกยู'มือขวาของพ่อเเละเป็นคนสนิทของชานยอล เรื่องของยุนโฮตอนแรกๆเขาก็ไม่ได้อะไรมากเพราะไม่อยากมีปัญหา แต่พอเกิดเรื่องนี้ขึ้นก็รู้สึกเสียใจที่เชื่อซองกยูช้าไป
"ฉันกำจัดมัน...และก็แก!ได้สำเร็จแล้วไม่มีอะไรดีกว่านี้แล้วล่ะ หึจะได้ไม่มีคนขัดขวางการครองบัลลังก์ของข้า วะฮ่าๆ"
"โคร่งงงงงงงงงง"
ตอนนี้ในดวงตาชานยอลลุกร้อนเต็มไปด้วยไฟของความโกรธแค้น เรียกเขาว่าตัวอะไรก็ได้เขาไม่ว่าแต่กับเสด็จพ่อ...ถ้ามาใช้สรรพนามชั้นต่ำขานขึ้นชื่อพ่อเขาเมื่อไหร่ก็ตายกันไปข้างละกัน! ชานยอลกระโดดเข้าตะครุบตัวยุนโฮด้วยอุ้งมือที่มีกรงเล็บแหลมทั้งสองข้างพร้อมแหกปากคำรามอย่างโมโห
ยุนโฮเพียงแค่ถอยหนีแล้วเลิกมือขึ้นช้าๆเท่านั้น ทันใดนั้นควันสีดำปกคลุมรอบตัวชานยอลและลอยขึ้นมาอย่างหาสาเหตุไม่ได้ เมื่อยุนโฮสะบัดนิ้วแค่นิดเดียวสิงโตตัวใหญ่ลอยไปกระแทกเตียงและกระแทกโต๊ะสลับกันไปมาจนเจ็บระบมไปหมด สุดท้ายก็ถูกเหวี่ยงออกไปชนประตูจนมันพังและร่างของสิงโตก็ลอยทะลุประตูไปกระแทกกำแพงข้างนอกจนสลบลง ดวงตาของสิงโตค่อยๆปิดลงพร้อมกับคำถามที่วนเวียนอยู่ในหัว
....ยุนโฮมีพลังแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่....
"ช่วยด้วยใครก็ได้ช่วยข้าที!!มีสิงโตบุกเข้ามาฆ่าชายน้อยชานยอลแล้ว!!"
ยุนโฮรีบปีรับสีหน้าให้ตกใจแล้ววิ่งออกไปจากห้องบรรทมของชานยอลอย่างรวดเร็วก่อนจะไปที่ลานโถงแล้วตะโกนออกมาดังๆ เพียงเท่านั้นทหารนับสิบกรูกันขึ้นมาราวรังผึ้งแตกมาอยู่ที่หน้าห้องชานยอลเพื่อจะจับสิงโตไว้ แต่เหมือนหน้าห้องจะเหลือไว้เพียงเศษกำแพงที่แตกและเศษเสื้อฉีกขาดในห้อง ยุนโฮหน้าขึ้นสีด้วยความโมโห
"มันหนีไปแล้ว!ตามจับมัน!"
ยุนโฮตะโกนออกมาลั่นห้องเมื่อพบว่าเป้าหมายนั้นหายไปแล้ว จึงสั่งให้ทหารพากันหารอบวังจับตัวสิงโตมาให้ได้ บุคคลร้ายกาจโผล่หน้าออกไปนอกหน้าต่างห้องชานยอลแล้วสอดส่องหาสิงโตตัวนั้น ในใจได้เเต่นิ่งคิดถ้ามันรอดไปได้จะทำยังไง!
"นั่นมัน!...ทหาร!มันอยู่ที่ปากประตูหน้าวังเร็ว!!"
เเต่ดวงตาคมดั่งเหยี่ยวนั้นดันไปเห็นสิงโตตัวใหญ่วิ่งไปยังปากทางปราสาท ยุนโฮวิ่งออกจากห้องแล้วไปตะโกนบอกทหารที่เหลือในวังอย่างเสียงดัง ทหารหน้าประตูดึงเชือกสะพานไม้ขึ้นเข้ามาปิดทางออกแต่ชานยอลไวกว่า ร่างของสิงโตวิ่งขึ้นไปบนสะพานไม้ที่ใกล้จะปิดเข้ามาเต็มที กระโดดหนีออกไปได้ทันเวลา…
ร่างของสิงโตทรุดลงหอบเหนื่อยอย่างเวทนา แต่เขายังหยุดวิ่งไม่ได้!ทหารขี้ม้ากำลังวิ่งไล่ตามเขามาอยู่ไม่ไกล! ยุนโฮไม่ปล่อยชานยอลไว้แน่ ฝ่าเท้าที่ปกคลุมด้วยขนก้าววิ่งอย่างรวดเร็วเข้าไปในป่า ร่างของสิงโตหายไปพร้อมกับความมืดในยามค่ำคืน เเสงจันทร์สอดส่องในหนทางเเห่งรัตติกาลเป็นเหมือนสิ่งนำทางสิ่งเดียวของชานยอล
TALK.
อินโทรออกละ ช่วยกันเม้นต์เป็นกำลังใจหน่อยนะ~ เเล้วจิมาอัพต่อ <3
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น