นิยาย ผมนี่แหละเจ้าพ่อมาเฟีย

ลำดับตอนที่ #8 : บทที่ 7 ความวุ่นวายก่อนเข้าห้องเรียน

**บทที่ 7: ความวุ่นวายก่อนเข้าห้องเรียน**

กันนั่งดูกล้องวงจรปิดผ่านโน้ตบุ๊กอย่างสบายใจอยู่หน้าห้องเรียน มือซ้ายเลื่อนโทรศัพท์ไถฟีดบนติ๊กต่อกไปเรื่อย ส่วนสายตายังคงจับอยู่ที่หน้าจอโน้ตบุ๊กเพื่อดูความเคลื่อนไหวต่างๆ ในโรงเรียนด้วยความใจเย็น ไม่นานมิ้วกับเพื่อนก็เข้าแถวเสร็จ มิ้วเดินมาหากันที่นั่งอยู่หน้าอาคานเรียนในทันที แต่ก่อนที่มิ้วจะเดินมาถึง ก็มีเด็กผู้ชายกลุ่มหนึ่งเดินเข้าไปหาเธอก่อน

มิ้วเงยหน้าขึ้นมองแล้วถามในทันที “ว่าไง มีอะไร?”

อีกฝ่ายหันมามองหน้ามิ้วก่อนที่จะหันไปมองเพื่อนคนอื่นๆ เพื่อนๆ ของมิ้วก็ไม่ได้พูดอะไร เพราะพวกเขาไม่ได้คิดจะเข้าไปยุ่งอยู่แล้ว ตั้งแต่เจอกับกัน กลุ่มเพื่อนๆ ของมิ้วก็รู้แล้วว่าคนที่จะเข้ามาจีบมิ้วนั้นเป็นกลุ่มที่โคตรซวย เพราะกันจะมีแผนการต่างๆ มาจัดการกับกลุ่มคนพวกนี้แน่นอน

กันกวาดตามองกลุ่มเด็กผู้ชายที่กำลังมองแฟนเขาด้วยความไม่พอใจ เพราะพวกเขามั่นใจในหน้าตาของตัวเองมากว่าพวกเขาคนใดคนหนึ่งจะสามารถมัดใจมิ้วได้ โดยที่พวกเขาไม่รู้เลยแม้แต่น้อยว่ามิ้วนั้นมีคู่มั่นอยู่แล้ว เพราะพวกเขาไม่เคยสืบอะไรเกี่ยวกับตัวมิ้วเลยแม้แต่น้อย ทำให้ตอนนี้พวกเขายืนโง่ๆ อยู่ตรงนี้

หนึ่งในกลุ่มเด็กผู้ชายยื่นดอกกุหลาบช่อใหญ่ไปข้างหน้านมิ้ว เขามั่นใจมากว่าเธอจะต้องรับดอกไม้ของเขา แต่สิ่งที่มิ้วทำก็คือ เธอเดินหลบออกมาจากตรงนั้นอย่างง่ายๆ พร้อมกับเดินเข้ามาหากันแล้วใช้แขนขวาโอบไหล่กันในทันที ทำให้กลุ่มคนที่มองอยู่ถึงกับอึ้ง เพราะพวกเขาไม่คิดว่ามิ้วจะมีคนที่ชอบอยู่แล้วและสนิทกันมากขนาดนี้

มิ้วก้มลงมากระซิบข้างหูกันในทันที “พี่กันคะ ช่วยไล่พวกเด็กกลุ่มนี้ไปให้หน่อยค่ะ มันมากวนมิ้วหลายรอบและน่าเบื่อมากเลยค่ะ” 

กันหันกลับไปหาเด็กสาวที่กำลังกระซิบอยู่ข้างหู ทำให้ริมฝีปากของคนทั้งสองประกบกันโดยไม่ได้ตั้งใจ กันเบี่ยงริมฝีปากลงไปบนกลีบปากสวยอย่างนิ่มนวล มิ้วถึงกับชะงักนิ่งอึ้งอยู่หลายวินาที ก่อนที่เธอจะกลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง มิ้วจึงตอบกลับริมฝีปากอย่างดื่มด่ำในทันที

กันที่เหลือบตามองคนอื่นๆ ที่ยืนอึ้งกันอยู่ เขาก็ค่อยๆ ถอนริมฝีปากออกจากปากมิ้วอย่างนิ่มนวล ก่อนที่จะหันไปทางกลุ่มเด็กที่กำลังยืนนิ่งอึ้งกันอยู่ และกันก็เผยยิ้มออกมาด้วยความใจเย็น รอยลิปสติกติดอยู่ที่ริมฝีปากของกันอย่างชัดเจน เด็กกลุ่มนั้นหันมามองหน้ากันด้วยความโกรธ แต่พวกเขาก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะกันเป็นคนที่มีรูปร่างสูงใหญ่ และถ้าพวกเขาคาดเดาไม่ผิด คนนี้เป็นบุคคลที่อันตรายเป็นอย่างมาก แต่ถ้าถามว่าพวกเขากลัวกันไหม พวกเขาก็ไม่กลัวอยู่แล้ว เพราะพ่อๆ ของพวกเขาแต่ละคนเป็นคนใหญ่คนโตกันทั้งนั้น จึงทำให้พวกเขาไม่กลัว

เด็กน้อยกลุ่มนั้นยืนมองหน้ากันอีกสักพัก พวกเขาก็ได้ยินเสียงกดชัตเตอร์ดังชัดเจน “แชะ!” คนที่กดถ่ายรูปก็คือมิ้วนั่นเอง มิ้วหันไปหาเด็กกลุ่มนั้นแล้วยื่นโทรศัพท์ไปตรงหน้าพวกเขา โดยในจอโทรศัพท์ตอนนี้กำลังแสดงรูปใบหน้าของกันอย่างชัดเจน “เอารูปไปก็แล้วกันนะ ถ้าพวกเธอจะเอาตัวไปแบบที่คุณพ่อของพวกเธอทำกัน คงเอาไปไม่ได้” มิ้วเอ่ยปากพูดอย่างใจเย็น “เอาโทรศัพท์มาสิ จะได้ส่งรูปให้”

หนึ่งในกลุ่มเด็กเจ้าปัญหาก็ส่งโทรศัพท์มาให้มิ้วแบบงงๆ มิ้วเปิดแอปพลิเคชันรูปภาพแล้วกดเลือกรูปภาพที่ต้องการแชร์ ก่อนที่เธอจะกดปุ่มแชร์และเลือก Bluetooth ของเครื่องเด็กเจ้าปัญหา เลือกรายชื่ออุปกรณ์ Bluetooth ที่ต้องการแชร์แล้วมิ้วก็กดปุ่มส่งในทันที “เอาไป เรียบร้อยแล้ว” มิ้วยื่นโทรศัพท์กลับไปให้อีกฝ่ายที่กำลังยืนอึ้งอยู่ พร้อมกับมือซ้ายรวบของบนโต๊ะที่กันนั่งอยู่ และใช้มือขวาลากคอเสื้อกันให้ลุกขึ้นยืนแล้วพากันเดินไปห้องเรียนในทันที