นิยาย ผมนี่แหละเจ้าพ่อมาเฟีย

ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 3 ได้เจอกัน

บทที่ 3 ได้เจอกัน

รถ ISUZU D-MAX HI-LANDER วิ่งออกจากคฤหาสน์หลังใหญ่ไม่นานก็มาถึงถนนหลัก กันเปิดไฟเลี้ยวและขับต่อไปตามทาง ด้วยความที่ไม่ชินเส้นทาง เขาจึงเปิด GPS ระหว่างการขับรถ หลังจากใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมง ในที่สุดเขาก็มาถึงบ้านหลังใหญ่

กันขับรถเข้ามาหน้าประตูบ้าน ระบบอัตโนมัติที่เขาติดตั้งไว้ตั้งแต่ตอนอยู่ ป.6 ยังคงทำงานได้ดี มันเปิดต้อนรับเขาทันที โดยรถที่สามารถเข้าไปในบ้านหลังนี้ได้ต้องเป็นรถที่ลงทะเบียนไว้เท่านั้น

เขาขับรถเข้ามาบนถนนที่มีต้นไม้และดอกไม้ประดับสองข้างทาง ผ่านสระบัวขนาดใหญ่ที่มีปลาและสะพานให้เดินชม ในสระยังมีศาลาให้นั่งพักผ่อนหรือทานอาหารได้อีกด้วย กันขับตรงเข้ามาจอดหน้าบ้านใหญ่ ซึ่งมีน้ำพุที่ตกแต่งอย่างสวยงาม และมีอาคารอีกสองหลังที่เพิ่งสร้างขึ้นใหม่

เขาดับเครื่องลงจากรถและเริ่มเดินเข้าไปในบ้าน แต่เพียงไม่กี่ก้าวก็ต้องหยุดตามเสียงทักทายจากชายคนหนึ่ง

“มาหาใครครับ?” ชายหนุ่มตอบกลับอย่างสุภาพ “มาหาเจ้าของบ้านครับ”

ชายคนนั้นถามต่อ “ได้นัดไว้ไหมครับ?” กันตอบว่า “ไม่ได้ครับ”

ชายคนนั้นจึงขอตัวไปประสานงานก่อน แต่เมื่อมองหน้าเขาชัดๆ ชายคนนั้นถึงกับตกใจ “กัน มาได้ยังไง?”

กันหัวเราะ “อ้าว นึกว่าใคร ที่แท้ก็น้าของมิ้วนี่เอง ยังดีที่เจอคนรู้จัก ถ้าเป็น รปภ.ที่ไม่รู้จักผม คงไม่ได้เข้าแน่ๆ เลยครับ”

น้าของมิ้วพาเขาเดินเข้ามาข้างในบ้าน แล้วนำเขาไปที่ห้องอาหาร แต่ให้เขารออยู่หน้าห้องก่อน พร้อมทั้งบอกให้ส่งข้อความหาเธอ กันจึงพิมพ์แชทบอกมิ้วว่าให้ลงมาที่ห้องอาหาร เขามีอะไรจะเซอร์ไพรส์

ไม่นาน เด็กสาวอายุราว 16-17 ปี เดินลงจากชั้นสองและตรงไปที่ห้องอาหารโดยไม่ได้ผ่านจุดที่เขารออยู่ เมื่อน้าของมิ้วโบกมือเรียก เขาก็เปิดประตูเข้าไปทันที ซึ่งตรงกับจังหวะที่มิ้วเข้ามาจากอีกทาง เมื่อทั้งคู่เห็นหน้ากันก็ยืนอึ้งไปชั่วขณะ มิ้วไม่คาดคิดว่าคนที่เธอคุยแชทด้วยจะมาอยู่ที่นี่เรียบร้อยแล้ว

กันกวาดตามองเด็กสาวตั้งแต่หัวจรดเท้า มิ้วมีใบหน้าที่น่ารัก คิ้วเฉียง ตากลม ใบหน้าขาวใสเหมือนเด็กไร้สิว ผิวพรรณของเธอขาวเนียน เหมือนครั้งที่เขาจำได้ในวัย 6-7 ขวบ แต่วันนี้เธอดูสวยและน่ารักมากกว่าในรูปถ่ายหลายเท่า

เมื่อเห็นพี่ชายที่คิดถึง เด็กสาววิ่งเข้าหา “พี่กัน มิ้วคิดถึงพี่กันมาก!” กันยิ้ม กางแขนรับเธอ เด็กสาวโผเข้ากอดเขา ซบใบหน้าลงกับอกแกร่งของชายหนุ่มด้วยความคิดถึง

ผู้คนในห้องอาหารต่างรู้สึกอึ้งที่เห็นกันกลับมา เพราะพวกเขายังคงคิดว่าเขาอยู่ต่างประเทศ คุณแม่ของมิ้วยิ้มอย่างมีความสุขที่ได้เห็นว่าที่ลูกเขยในอนาคตของเธอ เธอรู้สึกดีใจที่กันกลับมาอีกครั้ง

แม้ว่าระหว่างที่กันไปอยู่ต่างประเทศ จะมีคนเข้ามาจีบมิ้วมากมาย แต่เงื่อนไขของเธอคือต้องเป็นคนที่สามารถเข้ามาในบ้านได้ด้วยความสามารถของตัวเอง ซึ่งที่ผ่านมาไม่มีใครทำได้เลยแม้แต่คนเดียว

คุณพ่อของมิ้วถามอย่างดีใจ “กันกลับมานานหรือยัง?”

“เพิ่งกลับวันนี้ครับ ผมกลับมาคนเดียว คุณพ่อคุณแม่ยังอยู่ที่สหรัฐฯ” กันตอบ

แม่ของมิ้วถามอีกว่า “แล้วพ่อแม่เราเห็นด้วยหรือเปล่าที่เรากลับมา?”

“ผมเพิ่งบอกคุณแม่ตอนลงเครื่องนี่เองครับ เดี๋ยวคุณพ่อก็คงจะรู้แล้ว” กันตอบพร้อมหัวเราะเบาๆ

ทุกคนในห้องมองหน้ากันด้วยความหวั่นใจ เพราะพวกเขารู้ดีว่าปีเตอร์ พ่อของกันเป็นคนหัวแข็งแค่ไหน กันจึงยิ้มปลอบว่า “ไม่ต้องห่วงครับทุกคน ผมเตรียมแผนไว้รับมือคุณพ่อแล้วครับ ผมรู้ดีว่าจะจัดการยังไง”

พ่อของมิ้วหัวเราะลั่น เพราะเขารู้ดีว่าทั้งพ่อและลูกคู่นี้แสบพอกัน ถ้าถามว่าพ่อของกันจะตามทันลูกไหม คำตอบคือคงไม่ เพราะปีเตอร์เชื่อว่าลูกต้องทำตามที่เขาต้องการถึงจะประสบความสำเร็จ แต่กันพิสูจน์ให้เห็นว่าเขาสามารถประสบความสำเร็จด้วยตัวเอง ทั้งธุรกิจสนามแข่งรถและผับในสหรัฐฯ สร้างรายได้ต่อเนื่องมากมาย นี่แค่ในสหรัฐฯ ยังไม่นับรวมธุรกิจในไทย

และเมื่อพ่อของเขารู้ว่าลูกชายแอบกลับมาไทย ถึงตอนนั้นเองที่เขาจะเริ่มตรวจสอบธุรกิจของกันอย่างจริงจัง