รักนิรันดร์

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1

1

� � � � � �ตื้ด ตื้ด ตี้ด....
� � � � � �
� � � � � �เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในห้องนอนสีขาวสะอาดตา ข้าวของทุกอย่างอยู่ไม่เป็นที่ กะจัดกระจายไปคนละทิศคนละทาง บนเตียงเล็กๆสีขาวมีหญิงสาวอายุ 20 ต้นๆ นอนอยู่

� � � � � �ตื้ด ตื้ด ตื้ด...

� � � � � �เสียงโทรศัพท์ยังคงร้องเรียกเธอให้มารับสาย เธอบิดตัวไปมาบนเตียงนอน ก่อนที่จะสะลึมสะลือขึ้นมารับโทรศัพท์

� � � � � �"ฮัลโหล... ใครคะ"หญิงสาวกดรับโทรศัพท์โดยไม่ดูเบอร์ที่โทรเข้ามา และถามทั้งๆที่หลับตาอยู่
�
� � � � � �"เมื่อไหร่จะส่งต้นฉบับสักที วิภานิตา"เสียงห้าวๆตะโกนผ่านทางโทรศัพท์ ทำให้เธอหรือวิภานิตา ต้องดึงโทรศัพท์ให้ห่างออกจากหูโดยด่วน และมองเบอร์ที่ชูขึ้นอยู่บนหน้าจอ

� � � � � �"บ.ก. หรอคะ"

� � � � � �"ก็ใช่น่ะสิ แล้วต้นฉบับล่ะเมื่อไหร่จะได้"บ.ก.เอก หรือเอกชัยพูดทวงงานทันทีที่เธอตั้งสติได้

� � � � � �"เสร็จแล้วค่ะ แต่..."

� � � � � �"แต่อะไร"

� � � � � �"ก็มันทำจนดึกเลยต้องนอนพักเอาแรง ดังนั้นวันนี้นิตคงจะไปส่งต้นชะ..."

� � � � � �"เอามาส่งเดี๋ยวนี้"เขาพูดเสียงแข็ง

� � � � � �"แต่บ.ก.คะ"
�
� � � � � �"ไม่มีแต่อะไรทั้งสิ้น มาเดี๋ยวนี้ ทางโรงพิมพ์บอกให้ส่งมาด่วน แล้วต้องส่งตอนเที่ยงนี้เท่านั้นเข้าใจไหม"

� � � � � �"ก็ได้ค่ะ"วิภานิตายอมรับแต่โดยดี และวางสายไป ก่อนที่จะลุกเดินขึ้นไปทางห้องน้ำ
�

..............................
�

�

� � � � � �ไม่นานเธอก็เดินทางมาถึงสำนักงานที่เธอทำงานอยู่ เธอเดินเข้าไปข้างในและขึ้นไปทางห้องของบรรณาธิการทันที

� � � � � � "ขออนุญาตค่ะ"

� � � � � � "เชิญ"

� � � � � � "นั่งลงก่อน"เมื่อเข้าไปแล้วคนที่อยู่ข้างในก็เอ่ยชวนนั่งลงทางข้างหน้าตน

� � � � � � "นี่ค่ะ ต้นฉบับเรื่องใหม่"แล้วยื่นFlash driveให้เขาไป เขามองดูFlash drive�ก่อนจะใส่เขาไปที่C.P.U และกดเข้าไปที่ไดท์ของวิภานิตาที่มีงานเขียนมากมายของเธออยู่ในนั้น และอ่านงานของเธอทันที

� � � � � � ผ่านไปหลายนาที สายตาของเขาก็ไล่ไปตามแต่ละตัวอักษรที่ถูกเขียนอยู่บน Word อย่างรวดเร็ว ส่วนเธอก็มองเจ้านายตนอย่างใจจดใจจ่อ และเมื่อเขาละสายตาจากคอมมามองที่เธอ�

� � � � � � "เป็นไงบ้างคะ บ.ก."เธอถามความเห็นเกี่ยวกับนิยายที่เธอเขียน

� � � � � � "มันก็ดีอยู่น่ะ แต่ดูนี่สะก่อน..."แล้วยกกล่องกระดาษกล่องหนึ่งให้เธอ วิภานิตาเปิดกล่องด้วยความสงสัยก่อนจะเห็นซองจดหมายหลากหลายสีสันอยู่ในนั้น

� � � � � � "อะไรคะ บ.ก."�

� � � � � � "จดหมายของพวกแฟนๆของเธอ"

� � � � � �"แล้วทำไมคะ"พร้อมหยิบจดหยามขึ้นมาทีละซองและพบว่ามันถูกแกะออกมาแล้ว เอกชัยไม่ตอบคำถามเธอแต่กลับนั่งมองอยู่เฉยๆ

� � � � � �วิภานิตาไล่สายตาไปบนกระดาษที่ถูกแกะออกมามันมีเนื้อความว่า...

�

� � � � � �'ถึงคุณวิภานิตา...
� � � � � � � � �ดิฉันเป็นแฟนคลับที่ชื่นชมผลงานของคุณเป็นอย่างมากค่ะ เป็นนิยายที่ดีมากเลยค่ะ ดิฉันติดตามงานของคุณตั้งแต่งานชิ้นแรกที่ได้ตีพิมพ์ จนหนังสือเรื่องล่าสุดที่ชื่อว่า กัชเบล เมืองต้องห้ามค่ะ�
� � � � � � � � �แต่ว่านะคะดิฉันอยากให้คุณเขียนเรื่องที่มีความรักแบบใสๆ เหมือนพวกวันรุ่นน่ะค่ะแต่ดิฉันไม่ต้องการให้คุณเปลี่ยนเนื้อเรื่องที่เกี่ยวกับแฟนตาซีนะคะ คือว่าฉันอยากได้เรื่องที่เกี่ยวกับแฟนตาซีและโรแมนติก อย่างนั้นหนังสือของคุณคงต้องดังมากๆเลยค่ะ แม้ตอนนี้จะดังอยู่แล้วก็ตาม แต่ไม่ว่าคุณจะเขียนเรื่องอะไรดิฉันก็จะอ่านค่ะ...'
� � � � � � �
� � � � � � �และตามด้วยชื่อของผู้ส่ง ซองแล้วซองเล่าต่างก็เขียนเนื้อความคล้ายๆกัน พออ่านไปได้ 2-3 ซอง เธอก็เลิกอ่าน และวางไว้ในกล่องตามเดิม
�
� � � � � � �"พวกเขาต้องการให้เธอเขียนแนวแฟนตาซีและแนวโรแมนติก หรือไม่ก็แนวรักโรแมนติกแลยก็ได้"เอกชัยพูดหลังจากเห็นเธออ่านจดหมายคร่าวๆจบแล้ว

� � � � � � �"แต่นิตก็เขียนแล้วนะคะ แนวรักโรแมนติกเนี่ย"

� � � � � � �"ฮะ... เธอเขียนแล้วหรอ แล้วส่วนไหนที่บอกว่ามันโรแมนติกเนี่ย"พูดพร้อมเปิดเข้าไปดูงานของเธออีกครั้ง แม้จะอ่านลวกๆแต่มันก็ไม่มีจุดไหนที่เขียนเกี่ยวกับรักโรแมนติกหรือใสๆเลยสักนิด จะมีแค่เดินจับมือกันเฉยหรือไม่ก็อุบัติเหตุที่ทำให้ตัวเอกสองคนต้องอยู่ด้วยกัน ถึงแม้มันจะดูโรแมนติกแล้ว แต่มันก็แค่นิดเดียวเท่านั้น "แค่นี้เนี่ยนะ"

� � � � � � � "ใช่ค่ะ ก็นิตไม่รู้จะเขียนแบบไหนดี ก็ลองไปศึกษาคร่าวๆแล้วก็ได้แค่นี้ค่ะ"

� � � � � � � "ฉันว่าเธอไปเขียนไห้มันมากกว่านี้หน่อย พวกแฟนๆของเธอจะได้มาชอบเยอะ"

� � � � � � � "แต่นิตว่า นิตเขียนดีแล้วนะคะ มันไม่ดียังไงหรอค่ะ"

� � � � � � � "เอางี้ฉันให้เวลาเธอ 2 เดือน ไปพักผ่อนสมอง แล้วก็เขียนนิยายให้มันโรแมนติกที่สุด จำเอาไว้ฉันให้เวลา 2 เดือนเท่านั้นไปหาพล็อตเรื่องมาให้ดีๆล่ะ"นี่คือคำพูดสุดท้ายที่เธอได้ยินก่อนที่จะเดินออกจากห้องห้องนั้น...�
�