คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ' Chummy '
-0-
“พี่คร้าบบบ สปาเก็ตตี้ขอซอสเยอะๆนะคร้าบ”
“ครับ”
“น้องคะ
ขอไอติมรัมลูกเกดกับครัวซองอบชีสที่นึงค่ะ”
“สักครู่นะครับ”
“ไอหนู
เอากาแฟดำให้ตาแก้วลูก”
“ได้ครับ”
“ซึงกวาน ม๊าขอน้ำแข็งใส
ถั่วแดงนะลูก”
“ได้คร้าบ... ”
คนเยอะ...มาก!!!
ขายมาตั้งแต่สองโมงเช้าจนถึงตอนนี้ตะวันลับขอบฟ้าไปครึ่งดวงแล้ว
คนก็เริ่มกลับบ้านกลับช่องบ้างแล้ว ตอนแรกพวกเขาคิดว่า วันแรกของการขายที่ตรงกับวันเปิดเทอมแรก
คนอาจยังไม่รู้จักร้านของพวกเขา วันนี้ก็ทำใจกันไว้แล้วว่าถ้าไม่มีลูกค้าอย่าเศร้าไปนะ
แต่ที่ไหนได้...
แถวนี้ไม่มีร้านอื่นเลยหรือไงครับ!!
ถึงแห่กันมากินที่ร้านนี้ ถึงจะแอบบ่นในใจ
แต่ใบหน้าเปื้อนเหงื่อซึมของพวกเขายิ้มแย้มให้คุณลูกค้าตลอดการบริการ ลูกค้าคนสำคัญของทุกคนก็มากัน
ถ้าไม่ได้พวกท่านทุกคนที่มาในวันนี้ พวกเราก็คงไม่มีกำลังใจที่จะทำหรอก อุดหนุนเยอะใช่ย่อย
นั่งปักหลักอยู่ที่ร้านทั้งวันเลยนี่นะ ยิ่งตรงที่สัตว์เลี้ยงอยู่นะ
จองฮันวิ่งไม่หยุดเลย
จนกระทั่งเวลาหัวมืด สองทุ่มแล้ว
ทุกคนเริ่มกลับบ้านกันหมดแล้ว เวลาที่ร้านของพวกเขาปิดพอดี
“ม๊ากลับแล้วนะลูก ดูแลตัวเองด้วย
เข้าใจใช่ไหม? ซึงกวาน มาให้แม่จุ๊บที” พูดแล้วคนนายบูก็จับหม่อมลูกมาหอมฟอดหนึ่งใหญ่ๆ สบายใจเลย
“ค้าบบบม๊า เข้าใจแล้ว ป๊าด้วยน้า”
“รู้แล้วน่า” คำพูดเหมือนดูไม่ใส่ใจแต่กลับกอดลูกชายแน่นแทบขาดใจ เด็กยังไงก็เด็ก เดินทางจากเกาะต่างจังหวัดมาหาลูกในวันสำคัญเห็นแล้วชื่นใจ
.
.
.
“จิ๋ว กลับแล้วนะ”
“อื้อ กลับดีๆนะจินฮอน” จีฮุนพูดกับคนเป็นพี่ เขาเป็นห่วงนะ อุตส่ามาวันเปิดร้านวันแรกทั้งบ้านเชียว
“เดี๋ยวแม่จะแวะมาบ่อยๆนะลูก”
“ครับ” จีฮุนว่าแล้วโบกมือลาพี่ชาย
กอดลาพ่อแม่ ก่อนท่านจะกลับบ้าน
.
.
.
“แม่พาน้องกลับได้แล้ว เดี๋ยวงอแง”
วอนอูบอกกับแม่ของตัวเองหลังเห็นว่าฟ้ามืดและดึกแล้ว แถมยังพาเด็กดื้อติดตัวมาด้วย ง่วงแล้วหรือยังนะ
“วอน...อย่ามาว่าเขานะ เขาโตแล้ว”
“อาฮะ... cat แปลว่าอะไร”
“แมวใช่ไหมล่ะ!!! วอนเล่นเขาไม่ได้หรอก!!!”
“เด็กดื้อเอ๊ย กลับบ้านได้แล้ว”
“เลิกหยิกแก้มน้องได้แล้วน่า วอนอู แม่กลับจริงแล้วนะ ดูแลตัวเองดีๆนะ ไม่กลับไปนอนบ้านแน่นะลูก กลับบ้านไหมไปนอนที่บ้านดีกว่าไหม”
“แม่อ่ะ บ้านอยู่แค่นี้เองนี่ ขอคืนนึงนะ เขาอยากอยู่กับเพื่อนๆวันนึงนะ รีบกลับได้แล้วเนี่ย เร็ว บายครับแม่ บายนะอูจอง” ว่าแล้วก็หอมเข้าที่เนื้อนุ่มของเด็ก 4 ขวบตัวกลมส่งท้าย รีบบอกก่อนแม่จะเปลี่ยนใจ เขารู้หรอกว่าห่วง แต่วันนนี้ต้องนอนที่นี่ให้ได้เลย
.
.
.
“จองฮัน ว่างๆก็พาเพื่อนไปบ้านย่าบ้างก็ได้นะ
ย่าเหงา”
“ได้เลยครับ เดี๋ยวจะไปหานานๆเลย จีฮุนเขาบ่นอยากไปอยู่เหมือนกัน
เดี๋ยวช่วงเทศกาลจะไปหานะ รักย่านะ”
“จ้ะ”
กลับกันหมดแล้ว...
พวกเขาบอกคนทางบ้านไว้ว่า
คืนที่เปิดร้านวันแรกจะขอประเดิมนอนที่ชั้นบนของร้านซักคืน ตอนแรกวอนอูก็เหมือนจะขอไม่ได้
คนนี้นะหวงอย่างกับอะไร ช่วงเรียนมหา’ลัยก็ต้องให้เด็กข้างบ้านพากลับบ้านอยู่ตลอด
แต่ยังไงซะวันนี้ วอนอูก็ขอนอนที่นี่จนได้ พวกเขาปกติช่วงสมัยเรียนก็นอนหออยู่แล้ว
เพราะบ้านไม่ได้อยู่แถบในเมือง ก็มีแต่วอนอูเนี่ยล่ะ
ที่ต้องกลับบ้านเพราะพ่อแม่ห่วง
“นี่วอนอู พรุ่งนี้
แม่ยังให้เด็กคนนั้นมารับกลับบ้านอีกไหมเนี่ย?”
“อื้ม เด็กนั่นขึ้นมหาลัยแล้วด้วยปีนี้
พ่อแม่เขาให้รถคันนึงด้วยล่ะ ฉันก็ไม่รู้ทำไมแม่ถึงต้องขอให้เด็กนั่นมารับฉันตั้งแต่แรกด้วย
นึกว่าเรียนจบแล้วจะปล่อยฉัน ดูสิหน้าเขาไม่ค่อยชอบฉันด้วย”
"เฮ้อ...."
พวกเขาควรช่วยยังไงดีล่ะ ที่นี้…….
ความคิดเห็น