( seventeen ) Chummy.

ลำดับตอนที่ #11 : Chummy : Boissons - Special Part

Boissons – Special Part

Author: pearlinc

Rate: PG (?)

-Special-

“มินกยู…ไม่เอา”

          “ปล่อยนะ”

“อ๊า! เจ็บ!!”

“ฮึก....เกลียดมินกยูที่สุด”

!!!!!!!!!!!

ตาคมของคนตัวสูงลืมตื่นขึ้นมา เปลือกตาเบิกกว้างจากฝันร้ายเมื่อสักครู่ที่ทำเอาเหงื่อเม็ดใหญ่ไหลซึมไปทั่วใบหน้ายามค่ำคืน ฝันแบบนี้ที่เกิดซ้ำๆมาสามคืนแล้ว ทำหัวใจเขาเต้นรัวแรงเหมือนจะหลุดออกมาข้างนอกอก ในหัวยังคงจำภาพในฝันได้อย่างติดตา ภาพที่วอนอูพยายามขัดขืนเขา ทั้งเสียงทั้งการกระทำในฝันมัน...

เหมือนจริง...จนน่ากลัว

คนตัวโตที่ตื่นขึ้นมาตอนเช้ามืดพยายามสะบัดไล่ความคิดออกจากหัวไปให้พ้น มันก็แค่ความฝันที่ไม่ได้เป็นความจริง และเขาก็ไม่อยากให้เกิดขึ้นจริง มินกยูกำลังคิดว่า เขาเคยคิดจะเอาแต่ทำอย่างนั้นกับวอนอูอยู่บ่อยๆ แต่หลังจากครั้งแรกของเรา วอนอูก็ไม่เคยยอม  หรือความจริงแล้ว คนตัวเล็กจะเกลียดที่เขาทำแบบนั้น อย่างในฝันหรือเปล่า… มินกยูตัดสินใจเลิกคิดมาก ลุกขึ้นไปอาบน้ำเตรียมตัวไปเรียนพร้อมกับไปส่งคนของเขาเหมือนอย่างเคย

ไม่มีอะไรหรอก...

.

.

.

            รถเก๋งสีดำที่เพิ่งแล่นออกมาจากหน้าบ้านของวอนอูมาเรื่อยๆ วอนอูที่ท่าทีปกติเหมือนอย่างเคย ชวนคุยปกติ ก็มีแต่มินกยูที่รู้สึกแปลกๆ อาจเป็นเพราะฝันนั่น ในหัวของเขามีแต่เรื่องนี้ เรื่องที่อีกคนชวนคุยไม่ได้เข้ามาผ่านโสดประสาทเขาเลยแม้แต่น้อย จนกระทั่งรถจอดเทียบท่ากับหน้าร้านคุ้นตา แต่อีกคนกลับไม่มีท่าทีว่าจะลงจากรถ

            “เป็นอะไร”

            เป็นวอนอูที่ถามขึ้นทำลายความเงียบที่ปกคลุมไปทั่วรถโดยที่คนตัวเล็กไม่รู้สาเหตุ เสียงใสถามขึ้นอย่างเป็นห่วงพร้อมกับส่งมือไปกุมแก้มอีกคนทั้งสองข้างให้หันมามองตรง มินกยูที่พยายามหลบตาในตอนแรกตัดใจสู้จ้องอีกคนอย่างรักใคร่ ส่ายหน้าและยิ้มออกมาพยายามทำให้อีกคนได้รู้สึกสบายใจว่าเขาไม่ได้เป็นอะไร

            มินกยูหลับตาลงรับสัมผัสอุ่นๆจากมือนุ่มข้างแก้มเขา กลิ่นหอมอ่อนๆประจำตัวของอีกคนทำให้เขารู้สึกดีทุกครั้งที่ได้รับ มือหนาดึงรั้งลำคอเรียวให้ใบหน้าเข้ามารับจูบเบาจากเขา ที่ในตอนนี้เริ่มร้อนขึ้นเรื่อยๆ กลีบปากหนาดูดดึงไปมาอย่างหลงใหล ความอุ่นร้อนเริ่มแผ่ไปทั่วบริเวณรอบๆ มินกยูที่เริ่มลืมหูลืมตาไม่ขึ้นสอดมือหนาเข้าที่ใต้วงแขนของอีกคน ยกรั้งคนตัวบางให้มาคร่อมอยู่ที่ตักอุ่นในขณะที่ริมฝีกปากยังคงดำเนินอยู่ไม่หยุด

            คนตัวเล็กสะดุ้งเล็กน้อยแต่อารมณ์ที่เริ่มประทุขึ้นน้อยๆทำให้ไม่ได้ขัดขืนอะไรไป ทำได้เพียงเกาเกี่ยวไหล่ของมินกยูไว้แน่น มือหนาเริ่มอยู่ไม่นิ่ง จัดการสอดเข้าไปใต้เสื้อเชิ้ตสีเหลืองอ่อนจนคนตัวเล็กตั้งสติได้ผละจูบออกมาห้ามอีกคนให้หยุดการกระทำที่ไม่ควรในตอนนี้

            “อือ...มะ มินกยู”

            เสียงสั่นของวอนอูพยายามเรียกชื่ออีกคน แต่มินกยูก็ยังคงไม่หยุดแต่กลับส่งจมูกโด่งเข้าสูดดมตามลำคอไม่หยุด มือร้อนก็เริ่มส่งขึ้นลูบสูงไปเรื่อย เหงื่อเม็ดไหลไปตามหน้าผากของทั้งคู่ อุณหภูมิรถที่สูงขึ้นเรื่องๆทั้งที่เปิดเครื่องปรับอากาศไว้ บวกกับร่างกายที่แนบชิดไว้โดยวงแขนกว้างของมินกยู จนกระทั่ง...

            “มินกยู อือ หยุดก่อน”

กึก…

คนตัวเล็กที่เริ่มอ่อนลงรวบรวมแรงทั้งหมดผละตัวออกมาบอกเสียงแข็งครั้งเดียวเท่านั้น ให้มินกยูหยุดลงอย่างว่าง่ายกว่าทุกครั้ง ตาคมเงยขึ้นสบกับอีกคน กดจูบลงข้างแก้มนุ่มหนึ่งที และรีบหลบตาลงอย่างที่วอนอูรู้สึกแปลก มินกยูยกร่างของอีกคนให้กลับไปนั่งที่ฝั่งข้างคนขับดังเดิม ไม่พูดไม่จา เพียงแต่หันมาจัดเสื้อผ้าที่ยับเล็กน้อยให้วอนอูเงียบๆ พอเสร็จก็นั่งเงียบกันอยู่บนรถเพราะพวกพี่ๆเพื่อนของวอนอูยังไม่มีใครมา

จนกระทั่งรถเก๋งสีขาวคันคุ้นตามาพอดีพร้อมกับจีฮุนที่ลงจากรถมากวักมือเรียกให้คนข้างๆเขาให้ไปหา วอนอูหยิบกระเป๋าของตัวเองสะพายไว้พร้อมกับเปิดประตูรถแล้วลงไปเงียบๆ ก่อนจะหันมายิ้มให้เขาเท่านั้นแล้วเดินเข้าร้านไปพร้อมกันกับจีฮุน ยิ่งทำให้มินกยูหนักกว่าเก่า เขาต้องทำบางอย่าง ไม่ให้คิดแต่เรื่องอย่างนั้นกับอีกคน 

ตอนนี้เขาเหมือนควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ทุกทีที่อยู่ใกล้ เหมือนด้านอีกด้านของเขามันออกมามาก หนักกว่าที่เคยผ่านมา แต่เพียงได้ยินแค่คำว่า ‘หยุด’ จากปากอีกคน ในหัวพลันคิดไปถึงภาพที่เขาฝัน ร่างกายของเขาเหมือนถูกสาปว่าเป็นคนบาป เขาต้องทำบางอย่างให้ตัวเองห่างจากเรื่องแบบนี้ อะไรก็ได้...

เขาไม่อยากถูกวอนอูเกลียด เหมือนที่ในฝันบอก…

.

.

.

มินกยูนั่งคิดนอนคิดมาทั้งวันที่มหาลัย ก็คิดไม่ออก เขาจะทำยังไงกับเรื่องนี้ จะว่าเขางมงายกับความฝันมากไป มันก็ไม่ใช่ มันฝันติดต่อกันถึงสามคืน มันน่าแปลก เขากำลังหาวิธีเวลาที่อยู่กับวอนอูตามลำพัง ทำยังไงให้ตัวเองไม่ว่างพอจะทำแบบนั้นกับคนตัวเล็ก คิดจนหัวจะระเบิด ก็คิดไม่ออก

“มินกยู เดี๋ยวนี้มึงไม่ออนเกมกับพวกกูเลย จะนอนอะไรนักหนาวะ เนี่ยตอนนี้ว่างก็มาเล่นกับพวกกูดิ ”

 ซอกมินเพื่อนของเขาที่ตอนนี้กำลังง่วนอยู่กับมือถือพูดขึ้นอยู่ข้างๆจุนกับหมิงฮ่าวที่กำลังทำอย่างเดียวกัน ชวนเขาที่ก้มหน้าฟุบโต๊ะรอเรียนวิชาบ่ายเงียบ จนมินกยูเกิดความคิดใหม่และวิธีที่เขาวุ่นคิดมาทั้งวัน

เกม น่าจะช่วยเขาได้...

…………………(40%)……………….

          ตอนนี้มินกยูจอดรอดมารอรับวอนอูกลับบ้านตั้งแต่ตอนร้านยังไม่ปิด ระหว่างที่รอมือหนาก็กดไปตามหน้าจอมือถือ บ่งบอกว่าไม่ได้รออย่างน่าเบื่อ คนตัวสูงกำลังเล่นเกมกับเพื่อนของเขาอย่างเงียบๆอยู่นาน จนวอนอูเสร็จจากการทำหน้าที่อยู่ในร้านและเดินมาขึ้นรถที่เห็นว่ามินกยูมารอตั้งแต่แรก

สิ่งแรกที่เจอหลังจากเปิดประตูขึ้นรถมาคือมินกยูกำลังก้มหน้าอยู่กับสิ่งที่อยู่ในมือ ก็ไม่ได้เอะใจอะไร เอ่ยทักทายอย่างแรกเหมือนเคยว่ารอนานไหม แต่สิ่งที่ตอบกลับมาคือเสียงขานรับในลำคอ แต่ใจกลับกำลังจดจ่ออยู่กับแสงและสีสันของเกมจนลืมดูสิ่งรอบข้าง วอนอูมองอีกคนที่รู้ตัวหรือเปล่าว่าเขามองอยู่เงียบๆ จนมินกยูก็เงยหน้าออกมาเจอเขานั่งอยู่ข้างๆอย่างแปลกใจ รีบเก็บมือถือของตัวเองลงเหมือนเพิ่งนึกได้ และหันตัวไปขับรถเพื่อที่จะกลับบ้าน

พอถึงบ้าน คนตัวเล็กก็หันมามองมินกยูด้วยสายตาบางอย่างที่เขาอ่านไม่ออก มือเรียวเอื้อมมาเกี่ยวรอบคอแกร่งโน้มมาใกล้ให้เหลือระยะห่างเพียงลมผ่าน ปากอิ่มเลื่อนขึ้นจูบหน้าผากของมินกยู กดแนบนิ่งไว้สักพักหนึ่งแล้วผละออกมา หยิบกระเป๋าเปิดประตูรถออกไปเดินเข้าบ้าน ไม่หันมาสนใจคนตัวโตที่นั่งอยู่ในรถคนเดียว ปลายเท้าเหยียบคันเร่งให้มาจอดเทียบท่าอยู่ที่หน้าบ้านของตัวเองบ้างแล้วดับเครื่อง

มินกยูกำลังนั่งทะเลาะกับความคิดของและความรู้สึกของตัวเองอยู่ในรถเงียบๆ มีเพียงแต่เสียงหัวใจดวงโตที่เต้นรงไม่หยุด นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่คนตัวเล็กจะทำแบบนี้ แต่ครั้งนี้มันเหมือนมีอะไรที่เขาพยายามห้ามใจตัวเอง ยิ่งทำให้ความอดทนมีน้อยยลง ถ้าอีกคนไม่เข้าบ้านไปก่อนก็คงไม่รอด มือหนารีบหยิบมือถือของตัวเองขึ้นมาปลดล็อคหน้าจอ เข้าสู่เกมที่ถ้าเขาเล่นที่มหาลัยเขาคงเล่นได้ดีกว่า แต่จิตใจตอนนี้ไม่อยู่กับร่องกับรอย คิดแต่เรื่องแบบนั้น แต่ถ้าเขาทำไป เขาจะต้องโดนเกลียด

ไม่ เขาไม่ยอม

.

.

.

          แสงอาทิตย์ของเวลาเช้ามืดเริ่มส่งสว่างไปทั่วฟ้า บรรยากาศดีๆของในตอนเช้าอาจทำให้หลายๆคนรู้สึกสดชื่นหลังตื่นจากการนอนอิ่มตลอดคืน แต่ไม่ใช่กับมินกยูที่ตอนนี้รู้สึกง่วงนิดหน่อยแต่ไม่ได้สะลึมสะลือ เมื่อคืนซอกมินชวนเขาเล่นเสียจนดึก ไม่นึกคาดโทษเพื่อน เพราะเขาเองก็เกิดอาการติดลมตามๆกัน ตาคมยังคงทำท่าทางให้เป็นปกติอย่างทุกครั้งตลอดการเดินทางมาส่งคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ฝั่งข้างคนขับที่เปิดกระจกรับลมข้างนอกมาสูดอากาศมาเรื่อยๆ ก่อนที่วอนอูจะเอ่ยถามบางอย่างขึ้น

“มินกยู”

            “ครับ”

            “สอบกลางภาควันไหน”

            “อาทิตย์หน้า”

            “อ่านหนังสือหรือยัง เข้าใจแล้วหรอ”

มินกยูไม่ได้ตอบอะไรไป เพียงแต่ส่ายหน้าไปเชิงบอกว่าไม่รู้เรื่องอะไรเลยแบบหงอยๆไม่กล้าสู้หน้า จนคนที่ถามต้องหลี่ตามองอย่างคาดโทษ จะสอบอยู่แล้ว หนังสือก็ไม่อ่าน ทำอย่างกับเข้าใจ หมั่นไส้…

“ตั้งแต่คืนนี้เลย”

“…”

“มาอ่านหนังสือ ด้วยกัน ทุกวันจนกว่าจะถึงวันสอบ เข้าใจใชไหม”

“…”

            “ตั้งใจเรียนนะ” 

จบประโยค ไม่ทันที่มินกยูจะได้พูดอะไร วอนอูก็ชิงหอมแก้มเขาหนึ่งทีแล้วลงจากรถไปแบบไม่ให้เขาได้ตั้งตัว มินกยูยังไม่พร้อมที่จะอยู่สองต่อสองกับวอนอู เขาต้องไม่ไหวแน่ๆ

เลื่อนวันสอบได้ไหมครับ

.

.

.

ตอนนี้ก็เริ่มค่ำฟ้าก็เริ่มมืดลง วอนอูกับเพื่อนก็เก็บร้านอะไรกันหมดแล้ว วันนี้พวกเขารู้สึกเหนื่อยนิดหน่อยเพราะวันนี้คนเยอะมากๆหลังจากเก็บร้านเสร็จก็เลยมานั่งเล่นรอกลับบ้านกัน พี่ชายจีฮุนกับมินกยูก็ยังไม่มา พวกเขาก็เลยมานั่งเล่นกันที่โซฟาตัวยาวหน้าร้าน พูดคุยกันทั้งเรื่องสนุก ทั้งเรื่องไม่สบายใจ จนวอนอูตัดสินใจเล่าให้เพื่อนฟังบ้าง

            “มีเรื่องไม่สบายใจอยู่เหมือนกัน ช่วงนี้มินกยูวุ่นอยู่แต่กับเกมในโทรศัพท์ เหมือนพยายามห่างเรา ไม่รู้ทำไม”

“มินกยูหรอ ดูท่าทางไม่น่าติดเกมเลย” 

“แบบนี้มันต้องเอาให้เข็ด!!!” เสียงจองฮันกับจีฮุนที่ออกความเห็นกับเรื่องนี้ เพราะดูจากสีหน้าเพื่อนแล้ว ไม่โอเค

“แล้วทำไงดีอะ” วอนอูเอ่ยบอกเพื่อนอย่างตัดพ้อ จนซึงกวานเริ่มเห็นว่าสถานการณ์เริ่มไม่ดี เลยหันมาปลอบใจเพื่อนเบาๆ

“ใจเย็นๆทุกคน ของแบบนี้มันต้องดูท่าที ถ้าเล่นนิดๆหน่อยก็พอให้อภัย แต่ถ้าเล่นแบบไม่สนใจเลย ก็…จัดการ!!!”

.

.

.

            รถของมินกยูก็จอดเทียบกับหน้าบ้านของวอนอูพอดี วันนี้เขาต้องติวหนังสือให้มินกยู ที่เขาออกคำสั่งไปแบบนั้นเมื่อตอนเช้า เขาก็รู้สึกแปลกมาพักหนึ่ง ปกติมินกยูไม่ค่อยจะก้มมองมือถือเลยด้วยซ้ำ แต่ไม่กี่วันก่อนเริ่มแปลกๆ เขากำลังหาวิธีให้มินกยูห่างๆออกมาพอดี เลยจัดการติวหนังสือให้เสียเลย

            “หนังสือล่ะ”

“อยู่บนห้อง”

“งั้นติวที่นู่นก็ได้ เดี๋ยวจะไปขอแม่ก่อน”

“เดี๋ยว”

มินกยูดึงแขนเล็กของวอนอูไว้ ก่อนที่จะก้าวลงรถไป บอกให้อีกคนอย่าเพิ่งไปไหน แล้วเอ่ยถามประโยคที่ค่อนข้างคิดหนัก

            “ค้างที่ห้องหรือเปล่า”

            “…”

“…”

“ค้าง”

คนตัวเล็กบอกเสร็จก็ก้าวลงจากรถไป ทิ้งอีกคนที่กำลังเครียดแทบจะฝังตัวลงไปในเบาะรถ ที่ว่าติวอย่างเดียวก็คิดหนักแล้ว ถ้าค้างด้วย... เขาควรทำยังไง

.

.

.

            “สวัสดีครับ”

            “อ้าว ว่าไงลูกวอนอู เห็นว่าจะมาสอนเจ้ามินกยูใช่ไหม หนักหน่อยนะคนนั้น ฝากดูแลด้วยนะลูก”

            “ไม่เป็นไรครับ ผมเอาอยู่”

            “ขอบใจนะจ๊ะ มินกยูอยู่ข้างบนห้อง ขึ้นไปได้เลยนะ”

“ครับ”

วอนอูที่ตอนนี้ใส่ชุดนอนขายาวสีเหลืองอ่อน เดินขึ้นไปยังชั้นบนบนห้องของอีกคน ถ้าเทียบกับบ้านเขา ห้องมินกยูอยู่มุมเดียวเหมือนกับห้องเขาเลย จะว่าไปนี่ก็ครั้งแรกที่เขามาห้องของมินกยูเป็นครั้งแรกเหมือนกัน อยู่ๆใจก็เต้นแรงสะดื้อๆ ยืนทำใจอยู่ที่หน้าประตูห้องสีเข้มสักพักก่อนจะเปิดเข้าไปในห้องแล้วปิดลง ตาใสไล่มองไปทั่วๆห้องสีเทาอ่อนที่มีตู้เสื้อผ้า โต๊ะอ่านหนังสือ แล้วก็เตียง เตียงที่มีคนบางคนนั่งเล่นเกมไม่สนใจคนที่มาใหม่ในห้อง

ตอนนี้มินกยูกำลังทำตัวไม่ถูก เขารู้ว่าคนตัวเล็กเข้ามาในห้องแล้ว แต่เขาไม่รู้จะทำอะไรต่อ และต้องทำอะไร ถึงมือจะกดอยู่ที่หน้าจอมือถือ แต่ใจเขากำลังจดจ่ออยู่กับคนบางคนที่ยืนอยู่ข้างเตียงใกล้ กลิ่นแป้งหอมๆของวอนอูกำลังเล่นงานเขาอย่างหนัก แต่ไม่ได้ ห้ามคิดอกุศล ยิ่งคนตัวเล็กเอ่ยเรียกชื่อเขา มือยิ่งกดลงบนเกมไม่หยุด

“มินกยู”

“…”

“หนังสืออยู่ไหน”

ไม่

“ฟังกันหน่อยสิ”

ห้าม

“มินกยู”

ไม่ได้

“ฮึก!! เกลียดที่สุด”

            มินกยูชะงักเกมในมือลงทันที หันไปตามเสียงสะอื้นเบาๆของคนตัวเล็ก เขาเริ่มทำอะไรไม่ถูกอีกครั้ง  ทำได้แค่ดึงมืออีกคนที่ปิดใบหน้าตัวเองไว้ให้เข้ามาใกล้ๆ พูดปลอบให้หยุดร้องไห้ พร้อมกับเอ่ยขอโทษไม่หยุด จู่ๆวอนอูก็หยุดร้องไห้อย่างง่ายดาย ตาใสที่ไม่ได้มีแม้แต่คราบน้ำตา 

               จ้องลงมาที่ตาคมนิ่งแปรเปลี่ยนอารมณ์ไปอีกแบบอย่างรวดเร็ว ก่อนที่มือเล็กจะสะบัดออกจากการกุมมือของมินกยู มาแย่งมือถือในมือหนา แล้วโยนไปไว้ที่ปลายเตียง วอนอูผลักไหล่แกร่งให้ชิดไว้กับหัวเตียงขยับตัวเองขึ้นมานั่งคร่อมตักของมินกยูไว้เชิงกักขัง ก่อนที่มือเล็กขยำเข้าที่คอเสื้อยืดแน่นบังคับให้หน้าคมหันมาเผชิญหน้ากัน ตาใสจ้องตากลับมาอย่างดุๆจนคนตัวสูงใจหวั่น

“อยากรู้เหมือนกันว่า

เกมกับวอนอู อันไหนมันจะน่าสนใจกว่ากัน!!!”

.................................(80%)................................

Special Cut Scene (Just Click) 

PASSWORD

(Full Size)

.

.

. 

มินกยูรวบอีกคนเข้ามากอดแน่นเหมือนจะหลอมรวมเป็นร่างเดียว กดจูบลงบนหน้าผากมนชื้นเหงื่ออย่างรักใคร่แล้วผละออก เสียงหอบหายใจเริ่มเบาลง ทั้งคู่ต่างกระชับอ้อมกอดซึมซับความอบอุ่นของกันและกันเหมือนอีกคนจะหายไป วอนอูผละตัวออกมาสบตากับอีกคน นิ้วเรียวเกลี่ยไล้ไปตามโครงหน้า ถามเรื่องที่ยังคาใจไม่หาย

“เบื่อกันแล้วหรอ”

“...”

“ทำไมถึงสนใจแต่เกม”

“...”

“ไม่ใส่ใจกันบ้า...อื้อ”

ยังไม่ทันที่คนตัวเล็กจะพูดจบ มินกยูก็ชิ่งประกบกลีบปากปิดเสียงขี้น้อยใจลง จูบที่ลึกซึ้ง และมีความหมายที่สามารถช่วงชิงลมหายใจของวอนอูได้เป็นอย่างดี มินกยูผละจูบออกมา จ้องลงไปนัยต์ตาใสที่มองกลับมาอย่างที่จะสื่อททุกอย่าง

“เพราะใส่ใจต่างหาก ถึงได้เล่นเกม”

“ไม่เห็นจะเข้าใจเลย”

“ไม่ต้องเข้าใจหรอก เพราะยังไง

.

.

วอนอูน่าสนใจที่สุดแล้ว”

เรื่องติวก็เอาไว้ทีหลังแล้วกัน

.................................(100%)................................

คิดถึงเราไหม

หรือคิดถึงแต่ฉากคัท

ขอให้สนุกกับการอ่านนะคะ

#always17chummy