คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Chummy : Sucre - Part 1
Sucre - Part 1
Author: pearlinc
Rate: PG (?)
-1-
ช่วงตอนเย็นของวันธรรมดาที่อากาศค่อนข้างดี ลมพัดอ่อนๆกับแสงแดดสีเหลืองนวลที่เหมือนจะค่อยจางลงไปตามดวงอาทิตย์ ช่วงเวลาแห่งการพักผ่อนของใครหลายๆคน ทั้งคนทำงานและนักเรียนที่ต่างผลัดเวียนกันมาอุดหนุนที่ร้านกันไม่ขาดแต่ไม่ได้เบียดแน่นเหมือนอย่างร้านชื่อดังก็ตาม
“นี่ พวกเราควรจะมีวันหยุดหน่อยไหมอะ
ทุกวันอาทิตย์แบบนี้” ซึงกวานพูดขึ้นมาให้เพื่อนได้ยิน
ระหว่างที่ว่างจากหน้าที่ตัวเองมาคุยกับเพื่อนอีกสามคนเรื่องเขาก็แอบคิดมานานแล้วเหมือนกันแต่ไม่ได้คุยอย่างจริงจังเสียที
“เห็นด้วย พักกัน ไปเที่ยวกัน!!”
“โอเค หลังจากเสร็จวันนี้
เรามาจัดแผนกันใหม่ โอ๊ะ ลูกค้ามาใหม่แล้ว”
บทสนทนาสั้นๆจบลงหลังจากที่เสียงกระดิ่งหน้าประตูร้านก็ดังขึ้นเป็นสัญญาณบอกถึงคนมาใหม่ นักเรียนมัธยมในชุดสีน้ำเงินเข้มกางเกงขายาวและเสื้อเชิ้ตนักเรียนสีขาวที่มีเสื้อสีน้ำเงินของโรงเรียนสวมทับอีกทีหนึ่ง ใบหน้าที่ถูกบดบังไว้ด้วยแว่นสายตาเลนส์หนาปกอบกับท่าทางเรียบร้อย
เดินมาทางโซนขนมหวานให้จีฮุนได้ยิ้มรับผู้มาใหม่
“ผม...ขอพุดดิ้งไข่ กลับบ้านครับ”
“ครับ คิดเงินทางนั้นได้เลยนะ
แล้วนั่งรอขนมก่อนนะครับ”
เด็กคนนั้นค้อมตัวให้จีฮุนเป็นการขอบคุณพลางยิ้มให้ตอบกลับ หลังจากรับใบเสร็จสำหรับจ่ายเงินจากจีฮุน
แล้วเดินไปฝั่งข้างๆเพื่อคิดเงินที่เคาท์เตอร์กับซึงกวาน หลังจากคิดเงินเสร็จแล้ว เด็กเรียบร้อยก็เดินไปนั่งรอที่โต๊ะเล็กฝั่งริมหน้าต่างไม่ไกล เพื่อรอรับของ
เสียงกระดิ่งของประตูหน้าร้านดังขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับเด็กนักเรียนอีกสองคนในชุดนักเรียนกางเกงและเสื้อกั๊กสีดำที่ข้างในมีเสื้อเชิ้ตสีขาวปล่อยหลุดลุ่ย
สองคนนั้นไม่ได้เดินมาเพื่อสั่งอะไร
แต่กลับเดินมุ่งไปหยุดอยู่ที่โต๊ะของเด็กผู้ชายคนนั้น เจ้าของพุดดิ้งไข่…
“เช้าอย่าง กลางคืนอย่างว่ะ ไอน้องชาน”
“ผมก็ว่างั้นว่ะ ไอพี่ซูน”
“อะ..เอ่อ พวกคุณเป็นใครครับ”
“อย่ามาทำเป็นไม่รู้เรื่อง!!” คนที่ถูกเรียกว่าไอพี่ซูนส่งมือไปกระชากคอเสื้อสีขาวของเด็กคนนั้นจนตัวลอยลุกขึ้นตามแรงกระชาก คนในร้านต่างก็หันมามองเหตุการณ์ที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนที่นี่อย่างตกใจ
จีฮุนที่หลังจากบรรจุขนมลงกล่องเสร็จ หันมาเห็นและได้ยินเหตุการณ์
ก็เตรียมจะเดินไปห้าม แต่มีจองฮันรีบดึงรั้งแขนนิ่มเอาไว้ก่อน
“อย่านะ จีฮุน เดี๋ยวโดนลูกหลง”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวจัดการได้”
คนที่เตรียมจะใช้ความรุนแรงกำเสื้อเชิ้ตนักเรียนของอีกฝ่ายไว้แน่น เสียงฮือของคนในร้านร้องออกมาเบาๆลุ้นกับเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นต่อไปตามลำดับ จำนวนคนในร้าน ไม่ได้ทำให้คนๆนั้นเกรงกลัวอะไร เขามาเพียงต้องการสั่งสอน
“อย่าทำอะไรผมเลยครับ ผะ...ผมกลัวแล้ว”
“มึงคิดว่าง่ายขนาดนั้ยเลย?
ลืมหรอว่ามึงทำอะไรไว้!!”
“เข้าใจผิดแล้วครับ ถะ...ถึงผมจะอยู่คนละโรงเรียนกับพี่ ตะ...แต่ผมไม่เคยทำร้ายใครนะครับ” คนถูกข่มขู่หลับตาแน่น ยกมือขึ้นป้องตัวไว้เพราะกลัวว่าจะถูกทำร้าย
“มึงมัน....” คนก้าวร้าวเตรียมง้างมือหมายจะปะทะเข้าที่ใบหน้าของอีกฝ่าย ก็ต้องชะงักลงทันที เมื่อมือจู่ๆมือของใครบางคนมาห้ามเอาไว้
“ทำแบบนี้ไม่ได้นะ
อย่ารังแกคนที่ไม่มีทางสู้สิ” จีฮุนที่เข้ามาแทรกสถานการนณ์จนทุกอย่างเหมือนถูกหยุดอยู่กับที่ คน
“กูไม่ปล่อยมึงไว้ฉะ...”
“เชิญออกไปด้วยครับ”
มือของคนๆนั้นยอมปล่อยออกจากคอเสื้อของอีกฝ่าย ผละมือออกแรงจนอีกคนล้มลงไปที่พื้น
แล้วหันกลับมาจ้องจีฮุนที่มองอย่างสู้สุดสายตาไม่แพ้กัน มือหนาคว้าเข้าที่ข้อมือนุ่มไว้ไม่ปล่อย
ดึงอีกคนให้เข้ามาใกล้จ้องหน้าเขม่งไม่หยุดและไม่พูดอะไร แขนเล็กสะบัดออกจากอีกคนอย่างไม่ยอม
จนกระทั่งคนก้าวร้าวสองคนยอมเดินออกไปจากร้านอย่างง่ายดายให้เพื่อนอีกสามคนได้โล่งใจ
กลัวถ้าเข้าไปช่วยอีก คนๆนั้นจะยิ่งมีปัญหา
“ขอโทษทุกคนนะครับกับเหตุการณ์เมื่อสักครู่
แต่ตอนนี้ไม่มีอะไรแล้ว ขอโทษจริงๆนะครับ”เจ้าของร้านอีกสามคนรีบก้มหัวให้กับลูกค้าที่มีท่าทีว่าจะตกใจไม่เบา
รีบขอโทษไม่หยุด ไม่นาน จีฮุนก็รีบไปพยุงอีกคนที่ท่าทางอ่อนแอไม่เบาให้ลุกขึ้นยืน
ให้เด็กคนนั้นจัดเสื้อผ้าตัวเองขยับแว่นที่ให้ปกติเรียบร้อย
“เป็นอะไรมากไหม”
“มะ...ไม่เป็นไรครับ”
“นี่ ขนมนะ และก็กลับดีๆครับ สองคนนั้นคงไม่ไปไหนไกลแน่ๆ”
“ขะ...ขอบคุณมากๆครับ ผมจะไม่ลืมพี่เลย
ขอบคุณจริงๆ”
เด็กผู้ชายชุดสีน้ำเงิน ก้มน้อมหัวเป็นการขอบคุณให้จีฮุนและคนในร้านยกใหญ่ ส่งยิ้มให้คนตัวเล็กอีกครั้งแล้วรับถุงขนมมา แล้วรีบเดินออกจากร้านไปอย่างรนๆ แต่ไม่มีท่าทีว่าจะกังวลอะไรหลังจากที่สองคนนั้นออกไป หรือจะโดนแกล้งบ่อยๆ...
“จีฮุน เป็นอะไรหรือเปล่า”
“ไม่เป็นไร แต่เด็กคนนั้น
จะโดนสองคนนั้นเล่นงานต่อข้างนอกหรือเปล่าเนี่ยสิ”
ท่าทางแบบนี้ จะไปมีเรื่องกับใครเขาได้นะ
.
.
.
สองคนก้าวร้าวที่หลังจากที่โดนไล่ให้ออกมาเหมือนหมูเหมือนหมา ก็เดินไปเรื่อยๆไม่มีจุดหมาย
อีชานเด็กลูกน้องที่ตอนนี้พูดไม่หยุดกับท่าทางของคนที่ไม่ถูกกันตอนอยู่ในร้านนั่นว่าอย่างนู้นอย่างนี้ แอบต่อว่าคนเป็นพี่ว่ายอมได้ยังไงไม่น่าออกมาก่อนเลย
แต่คนที่โตกว่ากลับเดินเงียบและขบคิดเงียบๆคนเดียวด้วยความแปลกใจกับตัวเองไม่น้อย ทั้งๆที่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟหลังจากได้ยินเรื่องที่ไอ้นั่นมันทำไว้แท้ๆ
“ไม่รอจัดการมันก่อนหรอวะ ไอพี่ซูน กำลังได้ที่เลยนะเว้ย!!”
ไม่เคยมีใครจ้องตากลับแบบนี้ อารมณ์มันเย็นลงขนาดนั้นได้ยังไงวะ
“มึงไปสืบไอเปี้ยกเมื่อกี้ให้กูด้วย”
“เอ่อ...ไม่ฟังน้องเลย”
“ปฎิบัติ!!!”
“ไอพี่!!!”
…………………..(100%)…………………
ขอให้สนุกกับการอ่านนะคะ
#always17chummy
ความคิดเห็น