วอนรักคืนหวน

นิยายรักม่ามา

ว อ น รั ก คื น ห ว น

๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐

คุณเคยรู้สึกเหมือนมีอะไรบ้างอย่าง

ขาดหายไปจากชีวิตคุณไหม

อะไรบางอย่างที่สำคัญมากๆ

อะไรบางอย่างที่ทำให้คุณรู้สึกเหมือน

จะขาดใจตายทุกครั้งที่หลับตาลง

อะไรบ้างอย่างที่ทำให้คุณเจ็บทุกครั้งที่หายใจ

เจ็บจนไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไป 

อะไรกันนะ..

๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐

มันอาจจะไม่ได้มาม่า เอ๊ย ดราม่าอย่างที่คุณคิด เพราะตัวนางเรื่องนี้หื่นมาก!

๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐

พุฒิ พุฒิเมธ ณาราชวัฒน์

"ให้มันเป็นแบบนี้แหละดีแล้ว ให้ผมเจ็บคนเดียวก็พอ"

"ไม่ใช่การบินไทยที่รักคุณเท่าฟ้า แต่เป็นคนธรรมดาที่รักคุณเท่านั้น"

นิตา วังล้วน

"เราไม่รู้จักกันจริงๆหรอคะ" และ/หรือ "สะโพกแบบนี้ นักกีฬาฟุตบอล คอนเฟิร์ม!!"

"ไม่ได้อยากได้เธอมาครอบครอง แต่อยากได้เธอมาเป็นครอบครัว"

คุณ กิตติคุณ เลิศรังสรรค์

"ไม่เป็นไรนะ คุณอยู่ตรงนี้เสมอ"

''ผู้ชายคนนี้ไม่ได้มีไว้ให้เธอรัก แต่จะเป็นที่พักในยามเสียใจ''

๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐

ตัวประกอบก็มีหัวใจนะ

 

ธิน ธิติ รัตณากุล

"ปากหมาแบบนี้ เดี๋ยวพ่อจับกดสะเลยนิ"

''ห่วงยางน่ะมีรู แต่ห่วงยูน่ะมีไอ''

แพรว พ.ญ. พญา พรหมพิริยะ

"ทั้งลำ ทั้งดำ ดูยังไงก็ไม่เหมือนคน"

''ได้แล้วทิ้งคือหมา ได้แล้วรักษาคือผู้ชาย''

ด.ช. พีรพัฒน์ ณาราชวัฒน์

"ผมไม่ใช่ตัวประกอบนะ"

''เดี๋ยวนะ พีทไม่เข้าใจ''

๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐

          "ฉันไม่รู้ว่าเรื่องทั้งหมดที่ผ่านมาคืออะไร" น้ำเสียงนิตาเจือแววสะอื้น เอ่ยร้องตะโกนเสียงดังลำคอแสบระบบ "ทุกครั้งที่ฉันหลับตาลง ฉันมักจะเห็นภาพของผู้ชายคนนั้น เขาอ่อนโยนกับฉันมาก สายตาของเขาไม่ค่อยละออกจากตัวฉันเมื่อมีฉันอยู่ใกล้ๆ ฉันสัมผัสได้ถึงความรักของเขาผ่านแววตาที่มองมา" ดวงตาที่รื้นน้ำตาจับจ้องไปที่พุฒิเมธอย่างขาดหวัง

          "..." 

 

          "ความรักนั้น มันค่อยๆเติมเต็มจิตใจที่ว่างเปล่าของฉัน มันคือส่วนที่หายไปของฉัน" หญิงสาวพูดต่อ น้ำตาของเธอทำให้พวงแก้มสองข้างเปียกชื้นและมันกำลังเผาไหม้หัวใจของพุฒิเมธ 

          แต่ผมไม่เคยหยุดรักคุณได้เลย ไม่เคยแม้แต่จะคิด  เขาตะโกนอยู่ในใจ แต่ไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมา

          "ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไรที่ฉันเฝ้ารอมัน ฉันเฝ้ารอความฝันนั้นทุกๆคืน ฉันอยากเห็นหน้าเขา ฉันอยากได้ยินเสียงเขา" 

          แต่ผมเฝ้ารอคุณทุกวัน ทุกคืน ทั้งที่รู้ว่าคุณไม่มีทางมา  พุฒิเมธหลับตาลงปิดกลั้นภาพตรงหน้าออกไป 

          "ทุกครั้งที่เขาเสียใจ หัวใจของฉันเหมือนจะขาดออกจากกัน" 

          แต่ผมไม่ได้มีเจตนาจะทำร้ายคุณ  เขาเอื้อมมือมาปดแขนหญิงออกจากข้อมือของตน บริเวณที่พึ่งเป็นอิสระ ขึ้นเป็นรอยสีแดงจาง แต่เขากลับไม่รู้สึกถึงมัน ความทรมานของหัวใจปิดกั้นทุกความรู้สึกของพุฒิเมธ

          "เมื่อเขายิ้ม โลกทั้งใบของฉันมันอบอุ่นเหมือนสายลมฤดูใบไม้ผลิ"

          แต่ผมต้องปล่อยมือจากคุณ เพราะผมไม่สามารถเป็นเจ้าของรอยยิ้มของคุณได้  ชายหนุ่มหันหลังให้กับภาพเบื้องหน้า ตัดทุกความรู้สึกที่มีแล้วเดินจากไปเหมือนกับวันนั้น

          "ฉันสงสัยมาตลอด ทำไมเขาถึงมีอิทธิพลกับความรู้สึกของฉันมากขนาดนี้" สองมืออ่อนระทวยเหมือนไร้ซึ่งกระดูกของนิตาใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีแต่กลับไม่อาจฉุดรั้งเขาได้ บัดนี้ฝ่ามือทั้งสองข้างเหลือเพียงความว่างเปล่า เธอได้แต่ได้แต่มองเขาก้าวห่างออกไป

          เพราะผมรักคุณ รักเกินกว่าจะรั้งคุณไว้ ชายหนุ่มยังคงก้าวเดิน ทุกรอยน้ำตาของเธอกำลังแผดเผาเขาทั้งเป็น

          "..รักเขา" ลำคอแหบแห้งของหญิงสาวเปล่งเสียงออกอย่างแผ่วเบา ดวงตาฉายแววดื้อรั้น เว้าวอนหวังว่ามันจะหยุดเขาไว้ได้ "ผู้ชายคนนั้น ฉันรักเขา" หล่อนย้ำอีกครั้ง 

          คำว่ารักที่ได้ยิน ตอกย้ำลงไปในจิตใจของพุฒิเมธซ้ำๆ หัวใจของเขาบีบเกร็งไปทั้งดวง ชายหนุ่มหยุดชะงัก คำบอกรักที่เขาเฝ้ารอมาตลอด ตอนนี้เขาได้ยินมันแล้ว แต่ทำไมใจของเขามันถึงเจ็บปวดแบบนี้ เหมือนกับว่ามันทรมานเขา บีบคั้นหัวใจของเขา

          "นั่นไม่ใช่เรื่องของผม" เสียงทุ้มต่ำเอ่ยตัดความหวังทั้งหมดที่มีของหญิงสาว พุฒิเมธ ไม่กล้าหันกลับไปมอง เขากลัวใจตัวเองเหลือเกิน "หมดเรื่องแล้วใช่ไหม?" 

          เสียงฝีเท้าที่ห่างออกไปเรื่อยๆดังก้องไปทั่วทั้งใจของนิตา แผ่นหลังที่กำลังจากไปเหมือนกับที่เธอฝันเห็นทุกครั้งในยามหลับตา ภาพความฝันซ้อนทับกับภาพความจริงเบื้องหน้า นิตาทนรับไม่ไหวอีกต่อไป ภาพตรงหน้าดับวูบ ร่างเปียกชื้นล้มพับลง เธอหมดสติไป 

๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐

คุยกันแปปนึ่ง

พึ่งจะหาอิมเมจตัวละครเสร็จ ฟินสุดๆ 

แต่ละพ่อนี่ล่ำๆทั้งนั้น หาไปเพ้อไป //โบก 

อิมเมจคุณหายากสุดเลย  ในใจที่คิดไว้คือองค์ชายสิบสี่จากปู้ปู้ 

คุณจะต้องนิ่งๆ หน้าตาย แต่ไม่เย็นชา  

อารมณ์แบบพระรองแม่ยกอวย

แต่สิบสี่สูงไป ไม่ผ่าน เพราะเดี๋ยวเกินหน้า เกินตาธิน

คนนี้เขาต้องล่ำ และยังไงก็ต้องเป็นแทคยอนเท่านั้น

ไม่ยอมเปลี่ยนเด็ดขาด 

สุดท้ายเลยเป็นชเวจินฮยอกไป หารูปสวยๆยากมาก

กว่าจะได้รูปถูกใจ ตานี่แชะหมดละ

ตบท้ายด้วยหนูพีท ยากที่สุดในสามโลก

นึกภาพเด็กห้าขวบไม่ออกเลย ไม่รู้ว่าต้องตัวขนาดไหน

เสิร์จจนคอมแทบไหม้ก็ยังไม่รู้

สุดท้ายเลยกลับไปพึ่งสามีเก่า เสิร์ชชื่อแบคแฮม

บ้านนี้เขาลูกดก 

สรุปก็ได้ความว่าอายุของพีทกับฮาร์เปอร์ใกล้กัน

จบ

ปล. ไม่รู้คึกอะไร นั่งหาคำคมเฉยเลย

นิยง นิยายไม่แต่มันละ เลิกๆ

// โบก

ปล2. ใส่เพลงยังไงอะ 

เอาแบบแถบเล็กๆนะ

๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐

สอบจ้า เดี๋ยวมาลงให้ตอนใหญ่ๆเลยวันศุกร์หน้า

ขอโทษจริงๆ

๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐

ช่วงกัลยาFM

เพลงนี้น้องนิตาขอเข้ามาผ่านเอสเอ็มเอสนะคะ

จากบทที่ หนึ่ง 

เธอบอกว่ามอบให้ชายในฝันคะ

หวังว่าคุณชายในฝันกำลังฟังอยู่นะค่ะ

ว่าแต่ใครตั้งชื่อให้คะ ชื่อมีเอกลักษณ์มากเลย

ถูกใจสุดๆ

◊