คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : |; chapter 19 - 30%
HEARTLESSII… หากจะเกิดมาไร้หัวใจ *
Leading Couple.. Kibum x Donghae
Written By... PRETTY.KKZ
120410 14.20 น.
Part 19
.
.
.
.
รอบบริเวณโรงพยาบาลหรูดูสงบเงียบกว่าครั้งเก่าก่อน
อาจเป็นเพราะเวลาที่ล่วงเลยมานาน ผู้คนที่เพ่นพ่านก็พานกลับไปพักผ่อน
เสียงนาฬิกาดังสองครั้ง.. พร้อมๆกับที่ปลายเข็มสั้นชี้ตรงไปที่เลขสอง
ตีสองแล้ว เวลาที่คนมากมายมีความสุขอยู่กับการหลับใหล ตกอยู่ในห้วงของความฝัน
ทดแทนความวุ่นวายในวันทั้งวันของโลกแห่งความจริง แต่กลับไม่ได้เป็นเช่นนั้นกับคนทุกคน..
แสงไฟจากห้องทำงานเล็กๆในชั้นต้นๆของโรงพยาบาลยังถูกเปิดทิ้งไว้
ไร้ซึ่งการเคลื่อนไหวที่วุ่นวายของผู้ที่อาศัยอยู่
มันสงบเงียบ... ราวกับไม่มีใคร
ประตูบานกว้างถูกเปิดออกโดยผู้มาเยือน..
ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่สาวเท้าก้าวเข้าไปอย่างเชื่องช้าเช่นเดิมที่เคยเป็น
ร่างของใครอีกคนที่หมอบฟุบลงไปบนโต๊ะทำงาน ใช้กองเอกสารเฉกเช่นเครื่องนอนที่บ้านอย่างทุกวัน
เมื่อเห็นภาพนี้ทีไร นายแพทย์ชเวซีวอนก็ไม่อาจหุบยิ้มได้เลยสักที..
จิตแพทย์บ้างาน ..ฮันคยอง!
ร่างสูงยาวถอดเสื้อสูทของตนเองออกก่อนที่จะห่มคลุมไว้บนร่างของอีกฝ่าย
สภาพอากาศหนาวเย็นในตอนกลางคืนเช่นนี้ มักจะทำให้ฮันคยองเป็นหวัดอยู่บ่อยๆ
และทุกๆครั้งที่ป่วย เจ้าตัวจะไม่ลุกลี้ลุกลนหายารับประทานหรือแม้กระทั่งออกไปที่คลินิกใกล้บ้านสักหน
เพราะเขาจะคิดเสียเพียงว่า.. การทำอะไรไร้สาระเช่นนั้น มันคือการผลาญเวลาเอาทางอ้อม
ร่างสูงใหญ่ถอยห่างออกมาเพียงหนึ่งก้าวแล้วทรุดนั่งลงบนโซฟาด้านข้าง
นิ้วเรียวยาวกดปากกาแล้วขีดเขียนมันลงบนกระดาษแผ่นเล็กที่หยิบได้ใกล้มือ
ใบหน้าหล่อเหลาอมยิ้มน้อย ๆ เมื่อเสร็จแล้วจึงแปะมันไว้บนโต๊ะทำงานของอีกฝ่ายอย่างไม่รอช้า
เลิกทำงานถึงเช้าสักทีเถอะ ผมเป็นห่วงแทบบ้าแหนะ .
ชเว ซีวอน
--------------------------------------------------------------------------
กว่าสามชั่วโมงแล้วที่เม็ดฝนโปรยปรายจากฟ้าผืนกว้าง..
ชายหนุ่มร่างผอมบางนอนมองออกไปทางนอกหน้าต่างบานใหญ่โดยปราศจากความคิดใดๆในสมอง
ลมหายใจอุ่นรวยรดต้นคอบ่งบอกถึงความโหยหาจากช่วงระยะเวลาที่ห่างหาย
หลายวันที่ผันผ่าน... คิบอมและทงเฮไม่ได้อยู่ใกล้กันและนั่นคือสิ่งที่เลวร้ายที่สุดเท่าที่พวกเขาเคยรู้สึก
ร่างสูงนอนเหยียดยาวเฝ้ามองคนที่อยู่ข้างๆเป็นระยะ
กว่าจะได้รับคำอนุญาติจากนายแพทย์ให้เขาทั้งสองคนนอนร่วมห้องกันได้ก็เสียเวลาไปมากมาย
แต่อย่างไรก็ตาม... ทงเฮอยู่ตรงนี้แล้วและเขาก็ไม่อยากที่จะปล่อยไปไหน
เมื่อไรที่หวนนึกถึงเหตุการณ์แบบนั้น.. คิบอมก็ไม่อาจข่มตาลงนอนได้เลยสักที
‘เขาทำร้ายทงเฮมากเกินไปใช่ไหม?’
คำถามที่ยังคงสั่งการซ้ำๆเวียนไปเวียนมาในสมองก็ถูกย้ำให้เกิดขึ้นใหม่..
และไม่นานหลังจากนั้น.. คำตอบจากปริศนาที่คิบอมสงสัยก็ถูกไขได้ด้วยหัวใจของเขาเอง
เขาทำร้ายทงเฮมากเกินไป..
วินาทีที่กำลังจะสูญเสีย.. คิบอมรู้ดีว่าเขาจะไม่สามารถหยุดหรือห้ามเอาไว้ได้
เขาไม่อยากให้ทงเฮกระโดดลงไป ...ไม่อยากให้ทงเฮต้องเจ็บปวด ไม่อยากให้ทงเฮต้องเสียใจ
แต่เขาจะห้ามได้อย่างไร ในเมื่อความทุกข์ทุกๆอย่างที่อยู่ในหัวใจที่บอบช้ำของทงเฮนั้น
คือสิ่งที่เขา... ล้วนแล้วแต่สร้างมันขึ้นมา
“พักสักหน่อยเถอะฮะคุณชาย…”
น้ำเสียงอ่อนหวานเปล่งออกมาเบาๆจากเจ้าของเรือนร่างบางผอม
แขนแกร่งล้อมโอบรอบเอวเอาไว้ ราวกับว่าทงเฮของเขาจะหายไปไหน
คิบอมคิดถึงทงเฮ... นั่นคือความเป็นจริงที่ปรากฏในขณะนี้
และเขาก็คงไม่อาจจะปฏิเสธได้อีกแล้ว
“เธอไม่คิดถึงฉันหรอทงเฮ?”
ทุกครั้งที่ทงเฮพยายามข่มใจตัวเองเอาไว้ไม่ให้มันพองโตเมื่อต้องพบกับคุณชาย
แต่ก็ต้องล้มเหลวอยู่ทุกที ในเมื่อคุณชายของเขา.. เป็นแบบนี้
คุณชายคิบอมเปลี่ยนไป.. คุณชายอ่อนโยนกว่าที่ทงเฮเคยสัมผัส
อ่อนโยนเกินว่าคนเดิมที่ทงเฮวาดเอาไว้..
จึงไม่มีข้อกังขาใดขวางขัดว่าทงเฮจะไม่รักคุณชายได้อีกแล้ว
“แล้วคุณชายคิดถึงทงเฮไหมล่ะฮะ?”
“มาก...ที่สุด...”
น้ำเสียงแหบทุ้มแผ่วเบาลงไปชั่วขณะ
ริมฝีปากสีคล้ำซุกไซร้นัวเนียทั่วบริเวณลำคอระหง
ร่างบางผ่อนปรนความปรารถนาออกมาเป็นเสียงครวญครางหวานหู
ลิ้นหยาบชอนไชใบหูเล็กอย่างรักใคร่
แต่ก่อนที่บทรักที่ร่วมกันบรรเลงจะถูกสานต่อให้ล้ำเกินความจำเป็นไปมากกว่านี้..
กงเล็บแหลมก็จิกเข้าที่ข้อแขนของอีกฝ่ายเต็มแรงโดยประสงค์จะหยุดมัน
“...ทำไม?”
ร่างสูงเผลอพูดออกมาอย่างหัวเสีย
ดวงตากลมใสจ้องมองมาทางเขาอย่างมีเล่ห์
เจ้าของริมฝีปากทรงกระจับฉีกยิ้มกว้างแล้วจึงเล่นนิ้วไปบนแผงอกแกร่ง
แววตาของทงเฮยั่วยวนอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน แล้วผู้ชายอย่างคิบอมหรือ...จะหยุดมันไหว?
“ได้โปรดเถอะทงเฮ ฉัน...”
“อดทนสิฮะคุณชาย ...ทงเฮเจ็บขา ทงเฮขยับตัวมากไม่ได้ คุณชายก็รู้นี่ฮะ?”
ถึงแม้ว่าสิ่งที่ทงเฮพูดมามันจะสมเหตุสมผลมากเพียงใด
แต่คุณชายก็แทบจะควบคุมตัวเองไม่ได้อยู่ดี แต่เพื่อทงเฮ...เขาก็ต้องทนมันให้ได้!
“ฉันกอดเธอได้ไหม?”
“อืม... ทงเฮยอมให้แค่กอดเท่านั้นนะฮะ”
ท่อนแขนแกร่งโอบล้อมรอบเอวบางคอดไว้แน่นราวกับอีกฝ่ายจะปลิวหาย
แน่นอน.. คุณชายคิบอมย่อมต้องการมากกว่าแค่กอดคนคนนี้เอาไว้
แต่ถึงอย่างไรก็ตาม เขาก็ต้องเก็บงำความต้องการทางเพศเอาไว้แต่เพียงเท่านี้
เพราะอย่างน้อยที่สุด.. ทงเฮก็ยังอยู่กับเขา ณ ที่ตรงนี้
และจะอยู่กับเขาแบบนี้เรื่อยไป เพราะเขาจะไม่มีทางปล่อยให้ทงเฮต้องแบกรับอะไรคนเดียวอีก
แม้คิบอมจะยังไม่แน่ใจ.. ว่ารักทงเฮหรือไม่ ?
แต่เพียงอย่างเดียวที่เขามั่นใจ คือ ร่างกายและหัวใจของผู้ชายคนนี้ เขาจะดูแลให้ดียิ่งชีวิต
“ทงเฮรักคุณชายมากนะฮะ”
เพียงคำพูดเดียวก็ทำให้อีกฝ่ายถึงกับหลุดลอย
อะไรบางอย่างที่ไม่ได้เคลื่อนไหวในอกข้างซ้ายมานานกลับเต้นรัวและแรงเกินว่าจะสัมผัส
คุณชายคิมคิบอมมีหัวใจแล้วอย่างนั้นหรือ ?
แล้วสิ่งที่คนอื่นกล่าวหาว่าคุณชายเป็นคนพิการนั่นก็ไม่จริงแล้วสินะ..
เพราะคุณชายไม่ได้พิการเพราะไม่มีหัวใจ..
คุณชายคิบอมมีหัวใจและความรู้สึกเช่นเดียวกับที่บุคคลอื่นมาตั้งแต่ต้น
แต่คนบนฟ้าลิขิตให้เขาใช้มันกับทงเฮเพียงผู้เดียวต่างหาก..
พระผู้เป็นเจ้าลิขิตให้ทั้งชีวิตของผู้ชายชื่อคิมคิบอม.. มีหัวใจไว้รักอีทงเฮเพียงผู้เดียว
“เธอรักฉันจริงๆหรอ?”
“ถามทำไมฮะ ?”
“บางทีฉันคิดว่า... ฉันก็รักเธอเหมือนกัน”
ได้โปรดเถอะพระบิดา..
สิ่งที่ลูกรับรู้หรือได้ยินอยู่นี้ ขออย่าให้มันเป็นเพียงความฝัน
หรือหากมันคือฝัน ก็ขออย่าให้ลูกตื่นขึ้นมา..
เพราะช่วงเวลานี้ คือ ช่วงเวลาที่ดีที่สุด ตั้งแต่เกิดมามีชีวิต
ไม่ว่าคุณชายคิมคิบอมจะโกหกกันหรือไม่ และถึงแม้จะไม่เคยรักกันจริงๆเลยสักหน
แต่แค่เพียงรับรู้และได้ยิน ลูกก็มีความสุขเกินกว่าที่เคยมี..
ในเวลาเพียงไม่นานต่อจากคำพูดสุดท้ายจบลง ร่างบางก็หลับใหลภายในอ้อมแขนของเขา
ไม่รู้ว่านานเท่าไรกันแล้วที่คุณชายตัวดีเอาแต่จ้องมองใบหน้าของอีกฝ่ายแบบไม่วางตา
ใบหน้าของทงเฮดูอ่อนกว่าวัยของตนเองมากนัก.. ในขณะที่คิบอมมีอายุน้อยกว่า
แต่ใบหน้าของเขาก็ไม่ได้ยากต่อการคาดเดาอายุได้เท่าทงเฮเลยสักนิด
ยิ่งได้เห็นอะไรแบบนี้.. คุณชายคิบอมก็ไม่สามารถปฏิเสธได้เลยว่า
‘แท้จริงแล้วร่างกายของทงเฮ... คือร่างกายที่พระเจ้าให้มา’
หากแต่จิตใจสูงส่งล้ำค่า จึงไม่ได้มีดีแค่เพียงภายนอก..
ปัจจัยภายในที่แท้จริงของทงเฮนั่นยิ่งงดงามกว่าเรือนร่างหอมหวานนี้มากเหลือเกิน
“ทงเฮ...”
เสียงแหบพร่าครางขึ้นมาเบา ๆ เมื่ออีกฝ่ายพลิกร่างของตนเข้าหา
ทงเฮนอนงอเข่าเสียดสีกับอวัยวะบางอย่างที่ส่วนกลางลำตัวของอีกฝ่ายโดยไม่ได้ตั้งใจ
ลมหายใจอุ่นร้อนรดเป่าบนผิวกายชายหนุ่มเป็นผลให้สติของคุณชายแทบกระเจิง
แน่นอน.. คุณชายอยากจะจับทงเฮกดลงกับเตียงแล้วทำทุกอย่างให้เป็นของเขาในเวลานี้
แต่ความผิดชอบชั่วดีกลับวูบเข้ามาในสมอง สั่งห้ามไม่ให้เขาทำอะไรเช่นนั้นอีก
ในเมื่อไม่มีทางเลือกใดอีกต่อไป..
ทางเลือกสุดท้ายก็คือ เขาต้องจัดการมันด้วยตัวของเขาเอง
คิดได้ดังนั้น.. ร่างสูงใหญ่จึงพลิกกายหันหลังและหมายจะเดินไปยังห้องน้ำข้างหน้า
หากแต่โชคกลับไม่ได้เข้าข้างเขาเสียทีเดียว..
แค่เพียงเปลี่ยนวิถีจะตีจาก อีกฝ่ายก็กอดรั้งเขาเอาไว้แน่น
คุณชายคิบอมสะดุ้งเฮือกก่อนที่จะหันหลังกลับไปมองช้า ๆ
และแน่นอน.. ทงเฮยังคงหลับสนิทเช่นเดิมและไม่มีที่ท่าจะตื่นขึ้นมาแต่อย่างไร
ใบหน้าหล่อเหล่าโปรยยิ้มจางๆก่อนที่จะส่ายหัวไปมาอยู่อย่างนั้นฝ่ายเดียว
ช่างไม่รู้อะไรเสียบ้างเลยจริงๆ ...อีทงเฮ
มือหยาบค่อยๆจับข้อมือเล็กให้หลุดพ้นจากรอบเอวของตน
ทำได้ดังนั้นคิบอมจึงถอนลมหายใจออกมายาวๆก่อนที่จะลุกขึ้นนั่งนิ่งบนเตียงสักระยะ
ส่วนกลางร่างกายแข็งขืนขึ้นมาและกำลังผงาดอยู่ภายใต้ผ้าบางๆของชุดคนไข้
ครั้งแรกในรอบสิบปี.. ที่เขาต้องจบอารมณ์ใคร่ด้วยตัวของเขาเอง
น่าตลกสิ้นดี.. คุณชายคิมคิบอม
“คุณชายจะไปไหนฮะ?”
น้ำเสียงหวานเอ่ยออกมาเบาๆราวกับคนเพิ่งตื่นนอนใหม่ๆ
ดวงตาเล็กหยีหรี่มองคนตรงหน้าท่ามกลางความมืดมิดในที่ปลอดแสง
เสียงหัวเราะในลำคอของอีกฝ่ายดังสวนขึ้นมา ดวงตาคู่สวยจึงเบิกโพลง
“อย่างที่เธอคิดนั่นแหละ...”
------------------------------------- 30% -------------------------------------------
จะอัพเพิ่มคืนนี้ แต่รับรองว่าไม่สมบูรณ์ค่ะ อาจจะได้ไปสัก 70%
กี้ไปเที่ยวสงกรานต์ 3 วัน เอาโน้ตบุ๊คไปด้วย
กี้จะไปแต่งต่อที่โน่น เพราะมันคงว่างมาก ๆ เวลาอยู่ในบ้านพัก
แล้วจะอัพให้นะคะ .
ขอโทษที่กี้บอกไปว่า กี้ว่าง . จริง ๆ กี้โคตรของโคตรไม่ว่างเลยค่ะ ไม่ว่างอย่างมาก
ใครมีเมลกี้ก็รู้นะคะ ว่าเมลส่วนตัวกี้ กี้แทบจะไม่ออน หรือไม่ก็ออนดึก ๆ
กี้เรียนคณิตศาสตร์ 13.00 – 19.00 น. ทุกวัน เดินทางไป-กลับ อย่างละ 2 ชม.
กี้ไม่มีเวลามากพอที่จะเขียนฟิคได้บ่อยๆแบบที่คิดค่ะ เพราะกี้เรียนคณิต คิดเลขมาทั้งวันมันก็ตื้อแล้ว
ขอโทษที่ไม่ได้อัพนานขนาดนั้น . กี้ขอโทษค่ะ กี้จะพยายามทำให้ดีที่สุด .
ปล. ใครจะพูดอะไรช่วยไตร่ตรองก่อนนะคะ คำพูดบางคำกี้ก็เสียใจกับมันมาก .
ใครรักฟิคเรื่องนี้อยู่ก็ช่วยติดตามกันต่อไป ใครไม่รักก็ไป... ยังไงกี้ก็รั้งใครไว้ไม่ได้อยู่แล้ว : (
ความคิดเห็น