ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [ KIHAE-KYUMIN ] Heartless II.. หากจะเกิดมาไร้หัวใจ *

    ลำดับตอนที่ #21 : |; chapter 18 อัพแล่ว ! ไม่อ่านเคือง :D

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 1.81K
      9
      25 ก.พ. 53

    HEARTLESSII… หากจะเกิดมาไร้หัวใจ    *

    Leading Couple.. Kibum x Donghae

    Written By... PRETTY.KKZ

    24.02.2010   09.53 PM

     

     

     

    Part 18

     

    .

    .

    .

    .

     

     

     

     

    แสงแดดสีส้มอ่อนส่องเข้ามาทางไรม่านสีเขียวเข้ม

    ทงเฮยังคงนั่งอยู่ที่จุดๆเดิมโดยไม่มีประสงค์จะเดินออกไปที่ไหนสักที่

    ความเจ็บร้าวที่ข้อเท้าข้างซ้ายทำให้ทงเฮต้องทรมานจนแทบขาดใจ..

    หากไม่ใช่เพียงทรมานเพราะสภาวะทางกาย... แต่มันส่งผลต่อความรู้สึกลึกๆภายในด้วยต่างหาก

     

    ความรู้สึกที่ว่า..

    ทงเฮไม่อาจลากสังขารณ์ไปหาใครอีกคนที่อยู่ในห้องข้าง ๆได้

    แม้เพียงผนังบางๆกั้นให้เขาพอรู้ถึงความเคลื่อนไหวของแพทย์และพยาบาล

    แต่นั่นก็ยิ่งทำให้ทงเฮยิ่งเจ็บร้าวราวกับอยู่กันห่างไกลเกินที่ใครคนหนึ่งจะหาเจอ

     

    ความเงียบเหงาเข้าเกาะกินพื้นที่แห่งเดิมที่ว่างเปล่า..

    จากที่คิดว่าเหงากลับรู้สึกยิ่งเหงาเข้าไปโดยไม่รู้ว่าจะหาทางออกจากวังวนนี้ได้หรือไม่?

    เข็มนาฬิกาช่างเชื่องช้าราวกับล้าแรงเคลื่อน..

    แต่เพราะเวลาที่ไม่เคยหยุดหมุน ทำให้ทงเฮจำใจต้องผ่านมันไปให้เสียจนได้

     

    กว่าทงเฮจะรู้สึกตัวอีกทีก็ปาเข้าไปกว่าสามทุ่มแล้ว..

    ถาดอาหารถาดเดิมยังคงวางอยู่ และก็เช่นเดิม.. เหมือนเดิมที่ทงเฮไม่ยอมแตะอาหารอะไรแม้แต่น้อย

     

     

                ..เมื่อคืนคิบอมพูดกับฉันแล้ว เขาจงใจกระโดดลงมาจริงๆ

                ขาทำแบบนั้นทำไมหรือฮะเจ้านาย?

                ..ถ้าถามฉัน ฉันจะตอบว่า เพราะเขาจะปกป้องเธอไงทงเฮ

     

                เพราะเขาจะปกป้องเธอไงทงเฮ..

                เพราะเขาจะปกป้องเธอไงทงเฮ..

                เพราะเขาจะปกป้องเธอไงทงเฮ..

                เพราะคุณชายคิมคิบอมต้องการจะปกป้องอีทงเฮ..

     

                ถึงแม้คำพูดของคุณจองซูจะไม่มีน้ำหนักใดๆเมื่อเทียบกับความเป็นจริง

                แต่พิจารณาจากสภาพการณ์แล้ว.. ก็ดูไม่มีทางจะเป็นอื่นไปได้

                ทงเฮจะผิดไหม? หากจะลองเข้าข้างตัวเองดูสักครั้ง

                เผื่อว่าความหวังที่ลางเลือนจะเป็นจริงได้อย่างที่ไม่คาดฝันมาก่อน

     

               

    ชีวิตเป็นของเธอ...

    ชีวิตเป็นของเธอ...

    ชีวิตเป็นของเธอ...

    ชีวิตเป็นของเธอ...

     

     

                คำพูดเดิมๆซ้ำก้องอยู่ในประสาทการได้ยิน..

                คุณชายบอกว่าชีวิตเป็นของทงเฮอย่างนั้นหรือ ?

                คุณชายมอบชีวิตและอิสระให้ทงเฮ..

                ทงเฮจะไม่ต้องเป็นทาสราคะราคี หรืออะไรที่มันช่างเลวร้ายสิ้นดี

                ทงเฮจะได้เป็นตัวของทงเฮเอง

     

                ถึงกระนั้น...ก็ไม่ได้หมายความว่าคุณชายจะยังคงแยแส

                อาจะเป็นเพราะทงเฮเป็นทาสที่อยู่ในความดูแลของคุณชายคิบอม

                คุณชายยอมให้ทงเฮตายไม่ได้... เพราะคุณชายคือเจ้าของชีวิต

                คุณชายจะไม่ยอมปล่อยทงเฮไปอย่างที่ใจทงเฮต้องการ

               

                ตราบใดที่แม่กุญแจดอกที่อยู่กับทงเฮนี้.. ไม่ได้รับการปลดปล่อยจากลูกกุญแจดอกนั้น

                ทงเฮก็จะยังตกเป็นจำเลยของคุณชายคิบอมต่อไป..

     

     

     

    Knock! Knock!

    เสียงเคาะประตูที่ดังซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่อาจกระชากวิญญาณของทงเฮกลับมาได้

    สายตาที่ทงเฮจ้องมองออกไปยังนอกหน้าต่างช่างดูว่างเปล่าราวกับไม่มีความยินดียินร้ายกับอะไรสักอย่าง

     

     

                ...ทงเฮ

                น้ำเสียงหวานที่ทงเฮคุ้นเคยดังเข้ามาในแก้วหู

                ทงเฮหันหน้าไปช้าๆแต่แววตายังคงเลื่อนลอย

                ใบหน้าซีดเซียวเพราะขาดจากการพักผ่อนทำให้คุณจองซูถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ

     

     

     

                ทงเฮ...

                เสียงเดิมยังคงก้องอยู่ในหูซ้ำๆเพียงเพราะคนตรงหน้าไม่ตอบสนอง

                มือเรียวขาวแตะบ่นบ่าเล็กเบาๆเพื่อเรียกสติ ดวงตาของทงเฮกลับมาประกายแวววาวอีกครั้ง

                ทงเฮไม่ต้องเปล่งเสียงเพื่อถามในสิ่งที่ต้องการ

    เพราะคุณจองซูรู้ดีว่าทงเฮกำลังจะพูดอะไรกับเขา  และวินาทีนี้...

    คงไม่มีเรื่องไหนที่ทำให้ทงเฮเดือดเนื้อร้อนใจได้เท่ากับเรื่องของน้องชายตัวดีของเขาอีกแล้ว

               

     

     

                “คุณชายสบายดีใช่ไหมฮะเจ้านาย...”

     

     

     

                คิบอมอยากพบเธอ ตอนนี้ เดี๋ยวนี้...

               

                หน้าทั้งหน้ากลับเฝื่อนชาไปแทบทั้งซีก

                แค่เพียงได้ยินว่าคุณชายคิบอมต้องการจะพบ หัวใจของทงเฮก็ราวกับจะแหลกสลาย

                หากเพราะเพียงแค่จะขยับเท้าเพื่อจะวิ่งเข้าไปยังห้องที่อยู่ถัดไปยังไม่สามารถทำได้

                เนื่องจากบาดแผลที่เพิ่งรับการเยียวยายังไม่หายดี.. ทงเฮไม่สามารถทำอะไรอย่างที่ต้องการได้

                คุณชายจะรู้ไหม... ว่าตอนนี้ ทงเฮอยากออกไปพบคุณชายจนแทบขาดใจ

     

     

    หนึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น จึงมีคำสั่งจากนายแพทย์ให้เคลื่อนย้ายทงเฮได้

    เพราะผลกระทบจากการที่ทงเฮกระโดดลงจากระเบียงไม่ใช่เพียงเล็กน้อย

    กระดูกข้อเท้าทงเฮแหลกละเอียด จึงต้องผ่านกระบวนการทางการแพทย์อย่างยากลำบาก

    การที่จะเคลื่อนย้ายทงเฮไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะหากผิดพลาดอะไรไป

    ทงเฮอาจจะต้องได้รับการผ่าตัดที่สร้างความทรมานอย่างไม่คาดฝันซ้ำครั้งที่สอง

    และมันคือสิ่งที่ย่อมจะเลวร้ายกว่าที่เป็นในขณะนี้..

     

     

    ประตูห้องพักคนไข้ที่อยู่ถัดจากทงเฮไปเปิดออก..

    เพียงห้องที่ทงเฮนอนอยู่ก็รู้สึกว่ามันใหญ่เกินไปที่จะอาศัยนอนพักเพียงคนเดียว

    แต่ทันทีที่เขาได้พบกับห้องพักของคุณชายคิบอมแล้ว..

    สิ่งที่ทงเฮได้รับกลับดูเป็นเหมือนส่วนประกอบเล็กๆของห้องห้องนี้

     

    คุณชายคิบอมเป็นผู้บริหารของบริษัทที่โด่งดังระดับประเทศ นั่นคือสิ่งที่ทงเฮทราบดี

    แต่ทงเฮไม่เคยคิดเลยว่า คุณชายคิบอมจะมีอำนาจมากถึงขนาดมีห้องพยาบาลเป็นของตัวเอง

    ที่กินเนื้อที่เกือบทั้งหมดของชั้นบนสุดในโรงพยาบาลแนวหน้าในสาธารณรัฐเกาหลีใต้ได้ถึงขนาดนี้

     

     

    นางพยาบาลเข็นร่างของทงเฮเข้ามาจนถึงหายในห้องพักของคนไข้ที่ดูหรูหราผิดกับโรงพยาบาลทั่วไป

    น้ำหอมกลิ่นคล้ายน้ำอบสมุนไพรฟุ้งกระจายไปทั่วบริเวณห้อง เสียงดนตรีคลาสสิคและไวโอลินเบาๆ

    คลอให้บรรยากาศในที่นี้ผิดต่างจากที่ทงเฮเคยรู้สึก..

     

    นี่ไม่ใช่โรงพยาบาลนรกที่กักขังคนไข้ให้เห็นเพียงเดือนและตะวันเหมือนที่ทงเฮรับรู้

    แต่นี่คือสวรรค์บนดินในสถานที่ที่ใครก็ต่างไม่คาดฝัน ..นี่คือห้องคนไข้พักส่วนตัวของคุณชายคิมคิบอม !

     

     

     

                “จะมองอีกนานไหม?”

                ร่างสูงตรงหน้าพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า

                ใบหน้าหล่อเหลาหันกลับมามองไปทางทงเฮช้าๆก่อนที่จะโปรยยิ้มให้บางๆ

                แววตาของคุณชายคิบอมอ่อนโยนเกินกว่าจะเปรียบเทียบกับหนใดๆที่ผ่านมา

                ราวกับว่าคุณชายได้สลัดมาดนั้นทิ้งออกไปเสียหมดสิ้น

                หากจะพูดว่า ทงเฮหลงใหลที่คุณชายคิบอมเป็นแบบนี้ ก็คงจะไม่มีข้อโต้แย้ง

     

     

                “คุณชายสบายดีนะฮะ?”

                ร่างบางเอ่ยถามออกมาเบาๆ

                คิบอมพยักหน้าช้าๆก่อนที่จะคว้าข้อมือบางมากุมเอาไว้หลวมๆ

     

     

                “ถ้าเธอไม่เป็นอะไรฉันก็สบายดี”

                ใบหน้าคมสันยิ้มอย่างมีเล่ห์

                ทงเฮหัวเราะออกมาเบาๆก่อนที่จะชี้นิ้วลงไปบริเวณข้อเท้าซ้าย

                สายตาของคุณชายคิบอมมองตามแล้วหยุดอยู่ที่รอยแผลที่ถูกพันเอาไว้ด้วยผ้าขาว

     

     

                “ทงเฮไม่เป็นอะไรที่ไหนกันล่ะฮะ เจ็บจะตายอยู่แล้ว!

     

                “อย่างนี้ฉันก็สบายดีไม่ได้น่ะสิ?”

     

                “นี่คุณชาย! ตื่นมาก็กวนทงเฮเลยนะ เดี๋ยวแม่ก็ผลักให้ตกน้ำอีกรอบซะนี่!

     

                “อย่ามาพูดเลย... นี่ฉันกับเธอมีเรื่องต้องเคลียร์กันอีกยาว”

     

                “เรื่องอะไรอีกฮะ?”

                ใบหน้าหวานเลิกคิ้วสูง สายตาจับจ้องไปยังคนที่อยู่ตรงหน้า

                คุณชายคิบอมชี้นิ้วไปที่บริเวณลำคอของทงเฮ

                ทันทีที่รู้สึกตัว มือบางจึงคลำหาอะไรบางอย่างที่เคยอยู่บนลำคอของเขา

                แต่ตอนนี้... กลับไม่มีเสียแล้ว

     

     

                “ตายแล้ว! คุณชายฮะ สร้อยของทงเฮ...”

     

     

                “อยู่บนหัวเตียงโน่น! นอกจากไม่รักชีวิตตัวเองแล้วยังไม่รักษาของอีกนะ เธอนี่ใช้ไม่ได้จริงๆ”

                ร่างสูงพูดเชิงหยอกล้อ ก่อนที่จะหัวเราะในลำคอเบาๆ

                แปลก.. แปลกเหลือเกินที่คุณชายคิบอมเป็นเช่นนี้ นี่ไม่ใช่คุณชายคิบอมคนเก่าเสียแล้ว

                หรือบางที.. เวลามันอาจจะทำให้คิบอมทบทวน และอะไรหลายๆอย่างทำให้คิบอมเปลี่ยนไป

                อาจจะจริง ที่ใครก็ตามบอกว่า ความรักมักจะเปลี่ยนมนุษย์ไปช้าๆอย่างที่เขาก็ไม่ทันตั้งตัว

     

     

                “คุณชายเจอสร้อยได้ไงฮะ?”

     

     

                “ถ้าฉันไม่ลงไปงมข้างล่าง ชาตินี้ก็คงจะเจออยู่หรอก”

     

     

                “นี่คุณชายว่ายลงไปหาสร้อยบ้าๆเนี่ยนะ!!!!!!

                ร่างสูงพยักหน้าเบาๆอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว

    ถ้าทงเฮมีสิทธิ์ทำอะไรตามใจ ทงเฮจะลุกขึ้นแล้วหาอะไรฟาดคุณชายแรงๆสักที

                กระแสน้ำเย็นจัดนั้นสร้างความทรมานเจียนตายแค่ไหน ทงเฮยังคงจำได้ดี

                แต่กับคุณชายที่ไม่เคยแตะต้องกับผิวน้ำนอกจากในอ่างกุชชี่หรูๆ

                ต้องลงไปดำผุดดำว่ายอยู่ไม่รู้ว่าเป็นเวลานานเท่าไรกว่าจะเจอ

    มันเป็นอะไรที่ไม่ใช่เหตุของคุณชายที่ควรจะทำเสียจริง

     

     

                “สุดท้ายฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อยไม่เห็นหรือไง?”

     

    “.....”

     

    “นี่เธอควรจะขอบคุณฉันนะ ที่อุตส่าห์หาเธอจนเจอและแบกเธอขึ้นมา ถ้าฉันขี้เกียจเสียก่อน

    ป่านนี้เธอคงจะลอยอืดอยู่เหนือผิวน้ำหลังบ้านไปแล้วก็ได้”

     

     

                “แต่สร้อยนั่นคุณชายก็ไม่จำเป็นต้องหาเลยนี่!

     

     

                นั่นมันมีค่ากับเราสองคนมากแค่ไหน เธอลืมไปแล้วหรอทงเฮ?

     

     

                “.....”

     

     

                เธอเองยังแทบเป็นแทบตายกับสร้อยไร้สาระนั่น เธอจำไม่ได้หรอ?

     

     

                “.....”

     

     

                แล้วฉันก็บอกเธอเอาไว้แล้วจะไม่มีใครปลดแม่กุญแจดอกนี้ได้

                ยกเว้นฉันเพียงคนเดียว เพราะเธอเป็นคนของฉัน

     

                เพียงคำพูดเดียวจริงๆก็ทำให้ทงเฮต้องดีใจจนเนื้อเต้น

                จากสิ่งของที่ไม่มีหัวใจ ซ้ำร้ายกลับกลายเป็นทาสชีวิตที่ถูกจองจำ กักขัง และทรมาน

                บัดนี้สถานะกลับเปลี่ยนแปร.. ทงเฮเป็นคนของคุณชาย เป็นสิ่งมีชีวิตที่มีอิสระ

                ทงเฮสามารถรักคุณชายได้โดยไม่มีข้อกังขา ...เพราะทงเฮเป็นคนของคุณชาย

     

                แต่ความรู้สึกดีๆวนเวียนอยู่ได้ไม่ใช่เวลานาน..

                เพียงชั่วครู่ที่ทงเฮครุ่นคิดก็ทำให้หัวใจที่บางเบากลับปวดร้าวขึ้นมาอย่างที่ไม่เคยเป็น

                ท้ายที่สุด... ทงเฮก็เป็น คนของคุณชาย เทียบเท่ากับใครคนอื่นๆที่คุณชายต้องรับผิดชอบ

                แค่เพียงมีหัวใจที่ใครไม่อาจดูถูก แต่ไม่ได้ความรู้สึกใดๆคืนกลับมา..

     

                ทงเฮเป็นคนของคุณชาย ซันนี่ก็เป็นคนของคุณชายเหมือนกับทงเฮ

                และใครอีกไม่รู้กี่หมื่นกี่พันที่คุณชายรับผิดชอบก็ล้วนแต่เป็นคนของคุณชายทั้งนั้น

                ทงเฮเป็นเหมือนคนอื่น... ไม่มีอะไรแตกต่างกับใครเลยสักอย่าง

     

                ทงเฮเป็นของคุณชาย แล้วคุณชายล่ะ...เป็นของทงเฮหรือเปล่า?

     

     

     

     

                “ทงเฮ.. ทงเฮ!

     

     

                “เอ่ออ..ฮะ”

                สติที่ถูกกระชากฉุดลงไปในภวังค์ถูกเรียกกลับมาด้วยเสียงของคนๆเดิม

                ใบหน้าหวานหันมาแกล้งยิ้มให้เป็นนัยหลอก

                แต่มีหรือ... ที่คุณชายคิบอมจะไม่รู้ ?

     

                ต่อให้ทงเฮไม่พูดอะไรแม้สักคำ... แต่แววตาที่บริสุทธิ์ของทงเฮนั้นมันฟ้องทุกอย่าง

                ทงเฮกำลังเสียใจ และผิดหวัง... ทำไมคิบอมจะไม่รู้ ?

                แต่มันคงจะดูโหดร้ายต่อทงเฮเกินไป..

    หากจะกล่าวถามด้วยถ้อยคำใดที่ตอกย้ำบาดแผลในใจในเวลานี้

     

     

    คืนนี้มาอยู่กับฉันที่ห้องนี้ได้ไหม?

     

     

     

     

     

     

    --------------------------------------------------------------------------

               

     

     

     

    ดวงตะวันเลื่อนต่ำพร้อมกับที่แสงสีส้มกระจายไปทั่วทั้งผืนฟ้า

    ชายหนุ่มร่างเล็กปอกเปลือกผลไม้สีแดงสดออกช้าๆอย่างชำนาญ

    ดวงหน้าเรียวหวานเปื้อนรอยยิ้มที่ออกมาจากใจต่างจากหลายปีที่ผ่านมา..

     

    เรือนร่างสูงยาวนั่งมองเช่นนั้นก็อดยิ้มไม่ได้ เพราะ..

    แค่เพียงคุณหนูคิมซองมินยิ้ม.. โลกทั้งใบก็ไม่ต้องการความอบอุ่นจากดวงอาทิตย์

    ไม่ต้องการความสว่างไสวของดวงจันทร์ในยามวิกาล ไม่ต้องการความชุ่มชื้นจากสายน้ำ

    ไม่ต้องการความเย็นสบายจากสายลม ...ไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น

     

    เพราะรอยยิ้มของคุณหนูซองมิน...สวยงามกว่าสิ่งใดในโลก

    สวยงามกว่าทุกสรรพสิ่ง ...ในโลกของ โจ คยูฮยอน

     

     

     

                “มองอะไรของนายน่ะ?”

                ใบหน้าเล็กผงกขึ้นมาหลังจากที่จดจ่อกับอะไรตรงหน้าอยู่นาน

                พวกแก้มระเรื่อถูกย้อมด้วยสีชมพูธรรมชาติที่เกิดจากความเขินอายอย่างมาก

                คยูฮยอนหัวเราะออกมาเบาๆอย่างมีเล่ห์ เห็นอย่างนั้นคุณหนูตัวดีก็ยิ่งหมั่นเขี้ยว

     

                มือเล็กหยิบเปลือกผลไม้ในถ้วยอีกถ้วยปาออกไปใส่อีกฝ่ายเต็มแรง

     

                หลังจากวินาทีนั้น.. เสียงหัวเราะร่วนของคนสองคนก็ดังขึ้น

                ภายในห้องพักของคนไข้ที่มีพื้นที่มากมายก็ดูราวกับเล็กลงโดยถนัด

                เมื่อสงครามปาผลไม้ขนาดย่อมได้บังเกิดก่อนที่ทั้งสองร่างจะหมดแรงภายในไม่กี่นาทีต่อมา

     

                เศษซากหลังสงครามถูกทำความสะอาดโดยแม่บ้านของโรงพยาบาล

                ทั้งคยูฮยอนและซองมินต่างต้องออกหน้าพูดขอโทษด้วยความเกรงใจกันเสียยกใหญ่

                เนื่องจากนี่เป็นห้องพักของคนไข้ระดับสูง จึงมีน้อยคนเหลือเกินที่จะทำให้ข้าวของเสียหาย

                และโดยปกติแล้วอะไรที่จัดตกแต่งเอาไว้ก็จะไม่กระจุยกระจายมากมายเสียขนาดนี้

     

                ร่างเล็กล้มลงนั่งพิงพนัก ในขณะที่คยูฮยอนถกแขนเสื้อขึ้นให้อยู่เพียงศอก

                ร่างยาวเดินเข้ามาใกล้และทรุดตัวลงข้างๆเหมือนเดิมเช่นทุกวัน

                ศีรษะทุยๆเอนซบบนแผงอกแกร่งอย่างไม่ยี่หระ มือหนาโอบไหล่มนเอาไว้ให้ร่างกายต่างแนบชิด

                กลิ่นเหงื่ออ่อนๆก็กลายเป็นกลิ่นติดกายของคยูฮยอนที่ซองมินคุ้นเคยดีไปเสียแล้ว  

     

     

                วันนี้ผมประชุมทั้งวันเลย รู้ไหม...บริษัทของคุณกำลังเจอปัญหาหนักอยู่นะ

                เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาพ่นลมออกมาแรงๆแล้วจึงกระชับอ้อมกอดแน่น

                ได้ยินเพียงแค่นั้น คิมซองมิน ก็รู้สึกเย็นวาบไปถึงกระดูกสันหลัง

     

                จริงอยู่ที่ตระกูลคิมเป็นเจ้าของบริษัทส่งออกสินค้าชั้นนำระดับประเทศ

                แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีโอกาสล้มเหลว... ด้วยปัญหาของการแข่งขันสูงระหว่างนักธุรกิจ

                ทำให้ปัญหาใหญ่ๆที่เกิดขึ้นยังไม่อาจคลี่คลาย.. ปัญหายิบย่อยก็ทยอยตามมา

                ถึงแม้คิบอมและจองซูจะช่วยกอบกู้สิ่งที่เสียหายไปในอดีตคืนมาได้

                ...แต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมดไม่ใช่หรือ?

               

                นับเป็นโชคดีของตระกูลคิมเหลือเกินที่ยังคงมีตระกูลโจคอยหนุนหลังเอาไว้

                แต่เพียงการช่วยเหลือเล็กๆน้อยๆเช่นนี้ก็ทำให้เกิดข้อครหามากมายในภายหลัง

                ว่ามีการยัดเงินใต้โต๊ะบ้างล่ะ ได้เสียผลประโยชน์ส่วนตัวกันบ้างล่ะ

                โดยไม่มีใครคำนึงถึงความสัมพันธ์ฉันท์เพื่อนของต้นตระกูลในอดีตเลยสักนิด

     

                หนทางเดียวที่จะดำรงรักษาทุกสิ่งทุกอย่างเอาไว้ได้..

                คือการที่ ทั้งสองตระกูลจะต้องหลอมรวมเป็นปึกแผ่นเดียวกัน

                เช่นเดียวกับที่คยูฮยอนและซองมินเป็นอยู่ในขณะนี้...

     

     

                งานแต่งงานจะต้องเร่งเข้ามาอีกใช่หรือเปล่า?

     

                ถึงแม้การแต่งงานจะเป็นสิ่งที่ซองมินวาดฝันเอาไว้..      

                หากแต่หัวใจที่มีแผลยังคงไม่เปิดรับสิ่งใหม่ๆเข้ามาเลยสักนิด

                ต่อให้คยูฮยอนทำดีแค่ไหน หรือ อ่อนโยนอีกเพียงใด

                ซองมินก็ยังคงปักใจเสมอว่าจะไม่มีวันที่คยูฮยอนรักซองมินได้ไม่ว่าจะด้วยหนทางใดก็ตาม

     

                ถึงซองมินจะรักคยูฮยอนมากแค่ไหน..

                ถึงแม้ว่าการแต่งงานจะถูกจัดเตรียมเอาไว้โดยสมบูรณ์แล้วก็ตาม

                ซองมินก็ยังไม่พร้อมอยู่ดี...

     

     

                คุณไม่อยากแต่งงานกับผมแล้วหรอ?

               

     

                “เปล่านี่”

     

     

                คุณไม่รักผมแล้วหรอคิมซองมิน?

                รักสิคยูฮยอน.. รักมากที่สุด มากกว่าที่ฉันเคยรักใครในชีวิต

                แต่นายล่ะ ...เคยรักฉันบ้างไหม?

     

     

     

                “คนใจร้าย.. นายมันใจร้ายที่สุดเลยรู้ไหมคยูฮยอน!

                คิดว่าฉันไม่ได้รักนายหรือยังไง!!

     

                ร่างเล็กทุบบนอกแกร่งเข้าเต็มแรงก่อนที่จะพยายามดิ้นให้หลุดจากอ้อมแขนนั้น

                แต่ด้วยแรงที่มีมากกว่า ทำให้ร่างยาวรวบคนตรงหน้าเอาไว้ได้สำเร็จ

                ดวงตาเรียวสวยแดงชื้นขึ้นมาหากแต่ว่าน้ำตายังไม่อาจไหลริน

                นิ้วมือแกร่งไล่ไปตามโครงหน้าหวานสะอาดเบาๆ และจรดลงที่ริมฝีปากอวบอิ่ม

     

     

                “ผมก็แค่ถามให้แน่ใจเท่านั้นเอง...”

                คยูฮยอนโน้มใบหน้าหลงเสมอกับอีกฝ่ายอย่างจงใจ

                ดวงตากลมโตหรี่ลงต่ำก่อนที่การกระทำทุกอย่างจะไม่อาจควบคุมได้

                เขาทั้งคู่เพียงทำตามที่ตัวเองเรียกร้องมาแสนนาน... โดยไม่คำนึงถึงสิ่งที่จะตามมาภายหลัง

     

                ริมฝีปากอุ่นประกบเข้ากับริมฝีบางของอีกฝ่ายอย่างอ่อนโยน

                ลิ้นร้อนไล่ต้อนเรียวลิ้นเล็กอยู่เนิ่นนานโดยไม่รู้จักเบื่อ

                ใบหน้าของทั้งสองฝ่ายเอียงคอรับรสจูบที่หอมหวานโดยไม่อาจหาเอาอะไรมาเปรียบ

     

    .
    .
    .
     

    ( ขออภัยหากมีคำหยายคาบ )
    แค่ฉากเรทอาร์นิดๆหน่อยๆ ไม่มีการสอดใส่แต่อย่างใด
    แต่พวกนิสัยเสียแจ้งแบนค่ะ :)
    ตามไปอ่านในเว็ปกี้เอานะคะแฟนฟิคที่น่ารักของกี้

    กี้บอกไว้แล้วนะคะ ใครไม่ชอบก็ปิดไป อย่าเปิดอ่าน อย่ามาสนใจ
    เยาวชนมีสมอง . ฟิคกี้ไม่ได้โด่งดังจนทำให้ประชากรทั่วโลกสนใจ
    คุณไม่เลิกรังควาน กี้ทำอะไรไม่ได้ค่ะ แต่บอกไว้เลยนะคะ
    พวกขัดความเจริญชาวบ้าน ชีวิตนี้จะไม่ได้ดีหรอกค่ะ . 


    .
    .
    .


                ซองมินไม่ได้ทำเช่นนี้กับคยูฮยอนมานาน... นานจนจำไม่ได้ว่าครั้งสุดท้ายเมื่อไร

                และเขาก็ไม่ได้ทำกับใครอีกเลยต่อจากนั้น แม้กระทั่งทำมันด้วยตัวเองก็ตาม..

     

                เพราะร่างกายนี้...ไม่ใช่ของซองมิน

    แต่พระเจ้าสร้างมันขึ้นเพื่ออุทิศให้ผู้ชายที่ชื่อ คยูฮยอน ต่างหาก

     

     

     

    “...ขอบใจนะ”

     

    คำพูดสุดท้ายก่อนที่ใครตรงหน้าจะพริ้มหลับไปด้วยความเหนื่อยล้า

    คยูฮยอนเดินตรงเข้าไปจุมพิตที่กระหม่อมบางเบาๆด้วยความเอ็นดู

     

    เขาไม่เคยต้องการกอบโกยสิ่งใดจากร่างกายของคนๆนี้จริงๆเลยสักหน

    เพราะรู้ดีเสมอว่าแค่เพียงความรู้สึกมากมายที่ซองมินมอบให้ มันก็มากพอแล้วกับทุกอย่าง

    คยูฮยอนไม่เคยอยากได้และไม่ต้องการ..

     

    เพราะกลัวเหลือเกิน...กลัวว่าจะทำให้ซองมินต้องเจ็บปวด

    กลัวว่าซองมินจะต้องทรมานกับการกระทำเหล่านี้ เช่นเดียวกับหนแรกๆที่ผ่านมา

     

     

     

    ร่างสูงถือแก้วเหล้าหลบเลี่ยงออกมาที่ระเบียงห้องอย่างโดดเดี่ยว

    ผืนฟ้าสีครามมืดหม่นอย่างเช่นทุกๆคืนที่ผ่านมา

    ท้องฟ้า... อย่างไรก็ยังคงเป็นท้องฟ้า เพราะโลกสร้างมาให้เป็นฟ้า

     

    รัก อย่างไรก็คงเรียกว่ารัก.. เพราะพระผู้เป็นเจ้าสร้างมาให้เป็นความรัก

    ต่อให้มนุษย์ชีวิตใดเคยหลบเลี่ยง ท้ายที่สุดก็คงไม่อาจหลีกหนีจากกงล้อแห่งโชคชะตาได้

     

    แววตาสีนิลทอดมองไปยังจุดประกายแห่งผืนฟ้า..

    ดาวดวงที่สว่างที่สุด... ดวงเดิมกับที่ซองมินกับคยูฮยอนเคยมองดูมันด้วยกัน

    ความเชื่อแปลกๆที่ซองมินมี... วันนี้คยูฮยอนไม่อาจปฏิเสธได้แล้วว่ามันคือเรื่องไม่จริง

    คยูฮยอนเชื่อ... เชื่อว่าคนที่อยู่บนดาวดวงนั้นคือผู้ลิขิตทุกอย่าง

     

     

    คยูฮยอน...นายคิดเหมือนกันไหม ว่าดาวดวงนั้นเฝ้าดูพวกเรามาตลอดน่ะ

    ดวงไหน?

    ดวงที่สว่างที่สุดนั่นไง

    ...ไร้สาระน่าซองมิน

    จริงๆนะคยูฮยอน!”

    ‘…..’

     

    ฉันหลุดออกไปจากชีวิตนายไม่ได้ เพราะเขาให้ฉันเกิดมาเพื่อเป็นของนาย

    ...และเพื่อรักนาย

     

    ภาพความทรงจำเดิมๆกลับมาอีกครั้ง..

    ถึงแม้คำพูดเหล่านั้นจะเป็นคำพูดแบบเด็กสิ้นคิดที่คยูฮยอนเคยนึกเอาไว้

    หากแต่วันนี้... อาจจะเป็นจริงก็ได้

     

    ซองมินไม่เคยโทษที่เขาไม่รัก ...ซองมินจะไม่โทษตัวเองที่เกิดมารักเขา

    แต่ซองมินโทษดาวดวงนั้น ที่ลิขิตให้ซองมินกับคยูฮยอนเกิดมาพบกันอีกครั้งในชาตินี้

    โทษซองมินคนเก่า... ที่ทำเรื่องราวความเจ็บช้ำให้เขาไว้มากมาย

    และยอมรับที่จะเป็นซองมินคนใหม่ที่จะต้องชดใช้ทุกอย่างให้สาสม !

     

    แต่อาจเป็นเพราะดาวดวงเดียวกันลิขิตให้เขาเป็นเช่นนี้..

    เขาไม่สามารถหลุดออกไปจากชีวิตซองมินได้ เพราะพระเจ้าสร้างให้เขาเกิดมาคู่กับซองมิน

    ...เกิดมาเพื่อรักคิมซองมินคนนี้

     

     

    ซองมิน...ผมรักคุณนะ

     

    น้ำเสียงทุ้มต่ำพูดขึ้นเบาๆพร้อมกับมองภาพคนที่เขาเพิ่งรู้สึก รัก ผ่านกระจกบางใส

    คยูฮยอนไม่เคยบอกให้ซองมินรู้... เพราะความไม่แน่ใจ

    แต่ตอนนี้เขาแน่ใจแล้ว ...แน่ใจว่ารักซองมินจริง ๆ

     

     

    แล้วซองมินล่ะ ...พร้อมที่จะรับฟังเขาไหม ?  

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    ------------------------------------------------------------------

     

     

    TO BE CONTINUE ON PART 19

    THANKS FOR COMMENT

    THANKS FOR ATTENTION

     

     

    >>> 

     

     

     

    นานเท่าไรแล้วนะที่กี้ไม่ได้มาอยู่ ณ จุด ๆ นี้ ?

    เอาล่ะแฟนฟิค ! กี้ปิดเทอมแล้วค่ะ ฮี่ๆ :D

    ตามสบายใจสะดวกแล้วนะ ไม่มีอะไรมารบกวนแล้วค่ะ

    ว่างที่สุดของที่สุด ! เป็นไปได้จะอัพทุกวันค่ะ :D

     

    ไม่อยากพูดแบบนี้เลย... พูดแบบนี้ทีไรหายไปยาวทุกที

    อย่าโกรธกี้เลยนะเบบี๋ รักแฟนฟิคทุกคนมาก !

     

    พาร์ทนี้ คยูมิน มาแบบเซิร์ฟ ๆ 555555

    คิบอมจะมีหัวใจกับเขาแล้ว ฮิ้วว ! แล้วรักจะดำเนินต่อได้หรือไม่

    ติดตามต่อไปที่ heartless พาร์ท 19 :)

     

     

     

    ระบายหนักๆหน่อยค่ะ :P

    กี้จะได้ไปเกาหลีวันที่ 24-28 กุมภาฯ งงใช่ไหมทำไมยังไม่ไป ?

    กี้โคตรจะเซ็งเลยค่ะแฟนฟิคขา ~ โรงเรียนเปลี่ยน ผอ.

    แล้ว ผอ. ใหม่เขาเหมือนจะไม่สนับสนุนให้ไปเกาหลีค่ะ

    เขาไม่เดินเรื่องให้กี้ ไม่อยากให้กี้และเพื่อนๆไป

    มันยุติธรรมกันดีอยู่หรืออ ?

    ก็ว่ากันไปค่ะ อดแล้วค่ะเกาหลี อดแล้ว ! เครียดด ~

    ผปค. ก็ไปโวยวายกันยกใหญ่ เพราะไม่ยอม ๆ เงินก็จ่ายแล้ว คืนก็ไม่คืน เกาหลีก็อด

    เขาเลยถามว่า ฮ่องกง เขมร สิงคโปร์ จะเลือกไปไหน ?

     

    ต่อให้เอาอิตาลี แคนาดา อมริกา แอฟริกา หรือเอธิโอเปียมาแลก ก็แทนเกาหลีไม่ได้หรอก

    :( ใจร้ายที่สุดเลยเนอะ !

     

     

    ประกาศ

    ฮาร์ทเลสภาคสองมีประมาณ 24 ตอนจบ ( + สปเชี่ยลอีกมากมาย )

    เมื่อไรที่ถึงพาร์ทที่ 21 กี้เปิดรวมเล่มทันทีค่ะ เข้าใจตามนี้นะ ?

    เล่มสองเนื้อหามากกว่าเล่ม 1 ( ถึงแม้จำนวนพาร์ทจะน้อยกว่าก็ตาม )

    แต่เนื้อหามากกว่าจริงๆ เอาหัวเป็นประกันเลยค่ะ

    + ของแถมมากมายที่กี้ยังนึกไม่ออก 5555 พิเศษ! กับผู้ที่ซื้อ heartless ภาคแรกกับกี้ล็อตแรก

    ได้ซื้อภาคสองในราคาพิเศษค่ะ เก็บเงินเลยนะแฟนฟิค ไม่เกิน 400 บาทชัวร์ๆค่ะ

     

    เปิดจองรอบแรก รอบเดียว ซื้อกับกี้ถูกกว่าซื้อกับร้าน + ได้ของแถมครบถ้วนค่ะ :)

     

     

    พาร์ทนี้เม้นท์หน่อยน้า ใครเม้นท์กี้จะไปอยู่ด้วย

    5555555  , รักแฟนฟิคทุกคนเกินบรรยาย !

    ปล. ไม่เม้นท์ไม่อัพนะเอ้อ !

     

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×