[SJ : KYUMIN] Imprison me ★ เชลยรัก

ลำดับตอนที่ #1 : > The 1st Part

            ภายในสนามบินที่มีผู้คนเดินสวนกันขวักไขว่

            คนตัวเล็กๆคนหนึ่งเดินออกมาจากช่องผู้โดยสารขาออก

            สายตามองหาใครสักคนรอบๆกาย

            เมื่อหาใครไม่เจอแล้วจึงหยุดยืนนิ่งอยู่เสียตรงนั้น

            ทันทีที่คว้าโทรศัพท์มือถือขึ้นมา

            เสียงใครบางคนที่ไกลออกไปก็ตะโกนเรียกเขา

            เมื่อกำลังจะหันมองไปตามเสียง อะไรบางอย่างก็มาปิดจมูกเขาเอาไว้

            ก่อนที่ภาพตรงหน้าจะดูเลือนราง แล้วสติดับหายไป..

The 1^st Part

ร่างบางลืมตาโพลงท่ามกลางความเงียบสนิท

ทันทีที่รู้สึกตัว ก็พบว่าแขนข้างหนึ่งก็ถูกตรึงไว้กับหัวเตียงกว้าง

แสงจากโคมไฟสีส้มสลัวจากหัวเตียงทำให้เขามองเห็นทุกอย่างเพียงลางๆ

ภายในห้องสีดำสนิทที่ตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์สีขาวราคาแพงลิบลิ่วบ่งบอกถึงรสนิยมของเจ้าของ

แต่ถึงอย่างไรก็ตาม..

สิ่งเดียวที่เขาต้องทำในตอนนี้คือการ ‘หนี’

            “ตื่นเร็วดีนี่ ว่ายังไงล่ะคุณหนู”

            ร่างสูงเดินออกมาจากโซฟาสีขาวที่มุมห้อง

            มือหนึ่งถือแก้วทรงสูงที่บรรจุวิสกี้ชั้นดีไว้เพียงค่อนแก้ว

            อีกมือก็ไล้ไปตามใบหน้าขาวเนียนรูปไข่

            “นายเป็นใคร?”

            คำพูดเดียวที่ผุดออกจากสมองของร่างเล็ก

            แม้หน้าตาท่าทางของคนๆนี้จะดูคุ้นบ้าง

            แต่ต่อให้นึกเท่าไรก็นึกไม่ออกสักที 

            “ไม่เจอกันแค่ 7 ปี จำกันไม่ได้แล้วหรือ?”

            ใบหน้าหล่อเหลายื่นหน้าเข้ามาใกล้

            คนตัวเล็กพยายามบ่ายเบี่ยงหน้าหนีอย่างสุดกำลัง

            ข้อมือที่ถูกพันธนาการไว้กับโซ่แกร่งพยายามกระแทกให้หลุด

            แต่ผลลัพธ์มันกลับเป็นรอยแผลที่มีโลหิตสีแดงข้นไหลย้อยตามลงมา

            “วิสกี้แก้วนี้รสชาติไม่เลว...แต่มันก็อาจจะดีกว่านี้ ถ้าผมได้รับรสมันบนร่างกายของคุณ”

            “ฉันเป็นผู้ชาย!”

            “เหอะ...ก็แค่มีไอ้นั่นเท่านั้นแหละที่ทำให้พอดูแตกต่างจากผู้หญิงทั่วไป”

            มือหยาบยาวเชยคางมนขึ้นมามองให้เต็มหน้าเต็มหน้า

            แสยะยิ้มให้เมื่อเห็นใบหน้าสวยเนียนนั้นจนพอใจ

            วิสกี้ในมือถูกสาดเข้าที่ใบหน้านั้น...ของเหลวไหลย้อยลงมาถึงต้นคอระหง

            “แกต้องการอะไร ตอนนี้...ฉันไม่มีอะไรจะให้แกหรอกนะ”

            “มีสิ อี ซองมิน... ก็มาเป็นตัวรีดน้ำให้ผมไง หึ”

ลิ้นหยาบไล้เลียไปทั่วใบหน้าเนียนนั้นเพื่อรับรสวิสกี้ราคาแพงลิ่ว

ริมฝีปากอุ่นรุกดูดที่ริมฝีปากล่างของคนตัวเล็กทันทีก่อนที่อีกฝ่ายจะร้องห้าม

มือบางทั้งผลักทั้งทุบคนตัวใหญ่กว่าอยู่นานสองนานแต่กลับไม่เป็นผล

ก็มีอยู่แค่มือเดียวเท่านั้นที่ใช้ได้ ก็ในเมื่ออีกมือหนึ่งถูกตรึงไว้กับหัวเตียงเสียแล้ว

            “ร้องห้ามไปเถอะ อีกสักพักคุณจะร้องหา โจ คยูฮยอน คนนี้ไม่หยุดแน่”

            โจ คยูฮยอน!

            “ระยำที่สุด!”

ลิ้นร้อนไล้เลียลงมาจนถึงต้นคอระหง

ทั้งดูดทั้งเม้มฝากรอยนูนสีแดงสดเอาไว้จนทั่วลำคอ

ก่อนที่จะแหวกเสื้อของคนตัวเล็กจนมันร่นไปกองอยู่กับเอว

            “..ฮึก...อย่าา...คยูฮยอน....อึก...อย่า....”

ร่างสูงใช้ฟันขบกัดยอดอกสีสวยนั้นจนเป็นรอยเขี้ยว

เม็ดบัวสีหวานเริ่มแข็งขึ้นเป็นไตด้วยแรงอารมณ์ แผ่นอกบางกระเพื่อมไม่เป็นจังหวะ

คยูฮยอนใช้ลิ้นดุนมันไปมาราวกับของเล่นชิ้นหนึ่ง ส่วนมือก็สะกิดส่วนอ่อนไหวของอีกฝ่ายจนแข็งขืนสู้มือ

เผียะ!!!

ฝ่ามือบางฟาดฟัดลงที่หน้าของอีกฝ่ายจนขึ้นเป็นรอยมือแดงฉาน

ร่างเล็กผลักคนตัวใหญ่กว่าออกห่างก่อนที่จะมองร่องรอยดูดเม้มนั้นอย่างรังเกียจ

            “ครั้งนี้ของฉันต้องไม่ใช่นาย”

            “พูดอย่างกับว่าผมจะอยากได้คุณเสียจนตัวสั่นอย่างนั้นแหละ”

            ใบหน้าหล่อเหลาปาดคราบเลือดที่มุมปากออกช้าๆ

            จิกสายตามองอย่างน่าสมเพช คนตัวเล็กรวบคอเสื้อปกปิดท่อนบนที่เปลือยเปล่า

            “ไว้คืนไหนผมเบื่อพวกอีตัวคงต้องใช้บริการคุณสักหน่อย เตรียมใจไว้ก่อนก็แล้วกัน”

            “แล้วนายคิดว่าฉันจะยอมง่ายๆหรอ?”

            เสียงหวานพูดอย่างเคียดแค้น

            ร่างสูงแสยะยิ้มมุมปากเพราะความอวดเก่งของคุณหนูตัวดี

            ขายาวก้าวออกจากห้องโดยทิ้งให้คนตัวเล็กถูกล่ามกับโซ่ที่หัวเตียงไม่ต่างจากสัตว์เลี้ยง

ไม่มีอะไรทำให้ซองมินหวาดกลัวได้อีกต่อไป..

หลังจากเหตุการณ์ที่ถือว่าเลวร้ายที่สุดในชีวิต 

ความทรงจำของเขาก็สูญเสียไปพร้อมกับอุบัติเหตุ

--------------------------------------------------------------------------

            “พวกตระกูลโจงั้นหรอ?”

            ใครบางคนที่อยู่ในชุดสูทสีดำกัดฟันกรอด

            เหล่าลูกน้องล้วนก้มหน้าก้มตายืนนิ่งท่ามกลางความเงียบสนิท

            “จะให้ทำอย่างไรต่อไปครับ คุณคิบอม”

            คิมจงอุนเอ่ยถามตามประสาลูกน้องคนสนิท

            ร่างสูงมองด้วยนัยตากร้าวเชิงขัดใจ

            “ออกไปให้หมด!”

            สิ้นเสียงคำสั่งเด็ดขาดนั้นแล้ว

จากห้องที่เดิมมีคนในเครื่องแบบเดียวกันยืนเรียงรายเป็นตับ

            ก็ต่างหายวับไปราวกับถูกเสก ส่งผลให้ห้องทำงานนั้นดูกว้างขึ้นทันตา

            “ไม่ต้องห่วงนะครับนายท่าน คุณ อี ซองมินจะต้องปลอดภัย”

            คิบอมทอดมองไปยังรูปถ่ายสีขาวดำที่ติดอยู่ข้างฝา

            รูปของชายวัยกลางคนที่ทอดยิ้มให้บางๆเมื่อสมัยยังมีชีวิต

            ผู้ที่มอบชีวิตใหม่ให้แก่เขา..

            ผู้ที่มีพระคุณมากที่สุด..

Knock! Knock!

ประตูไม้บานใหญ่ถูกเปิดออกอย่างถือวิสาสะ

บุคคลร่างผอมบางในชุดแต่งกายสีดำสนิททั้งตัวเดินเข้ามาในห้องทำงานอย่างไม่เกรงกลัว

ถอดแว่นกันแดดออกสักพักจึงนั่งลงตรงหน้า

            “หาพี่ซองมินให้เจอเดี๋ยวนี้ นี่คือคำสั่ง”

            “คุณหนูทงเฮก็รู้นี่ครับว่านี่มันเวลาทำงาน ควรจะเคาะประตูก่อนที่จะเข้ามาในห้องของผม”

            ร่างสูงพูดเสียงเย็นพลางปิดแฟ้มเอกสารลงแล้วมองอย่างหน่ายๆ

            ใบหน้าสวยราวกับผู้หญิงถลึงตาใส่อย่างไม่พอใจ

            “นั่นนายตำหนิฉันหรือ คิมคิบอม?”

            “ไม่มีใครกล้าตำหนิคุณหนูขี้โมโหหรอกครับ”

            พูดเชิงประชดประชันยั่วโทสะ          

            แต่อีกฝ่ายกลับไม่มีอารมณ์ร่วมแต่อย่างใด

            ความอึดอัดคับแน่นใจไปหมด ห่วง... ห่วงพี่ชายที่แสนดีของเขา

            “นายก็รู้ว่าพี่ซองมินสูญเสียความทรงจำเกือบทั้งหมด”

            “...”

            “ฉันจะรอนายในห้องนี้จนกว่าจะมีความคืบหน้าเกี่ยวกับพี่ซองมิน”

            “เชิญครับ”

            คิบอมผายมือไปยังโซฟาที่มุมห้อง

ร่างบางมองอย่างไม่พอใจแต่ก็ยอมนั่งในที่นั้นโดยดี

--------------------------------------------------------------------------

กว่าคยูฮยอนจะกลับมาก็ปาเข้าไปเกือบเที่ยงคืนแล้ว

ร่างบางนั่งมองเข็มนาฬิกาที่เดินอย่างเชื่องช้าตลอดวัน

รอยแผลที่ข้อมือก็ดูเหมือนจะยิ่งฉกรรจ์มากขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า

อยากร้องไห้...แต่ร้องไม่ออก

คิดถึงบ้านที่จากมานาน คิดถึงน้องชายสุดที่รักของเขา...อี ทงเฮ

แกร๊กก.. .

เสียงดังมาจากลูกบิดประตูที่มีคนไขจากด้านนอก

ใบหน้าหวานมองตามแต่กลับไม่ได้นึกสงสัยแต่อย่างใด

ตอนเด็กๆก็เจอแบบนี้ออกบ่อยไป..

ก็แค่กลับมาเจอสถานการณ์เดิมๆ เหมือนกับว่าย้อนเวลากลับไปก็เท่านั้น

            “นั่งเรียบร้อยดีนี่ เป็นยังไงล่ะคุณหนู? คิดถึงพวกฝรั่งมังค่าที่เป็นคู่ขาอยู่หรือไง?”

            “สมองของนายก็คงคิดได้แต่เรื่องพันนี้สินะ”

            ซองมินโต้ตอบเสียงเรียบ

            ใบหน้าและท่าทางที่เก็บอาการไว้อย่างดีทำให้ดูน่าเกรงขามขึ้นสักหน่อย

            ในสายตาของศัตรูคนนี้แล้ว เขาก็ยังคงเป็นแค่ผู้ชายตัวเล็กๆคนหนึ่งเท่านั้น

            มือหยาบไล้ไปตามใบหน้าสวยได้รูป

            แย้มยิ้มอย่างพอใจในความงดงาม หมดจด ของคนตรงหน้า

            “ปากเก่งแบบนี้ อยากกินอย่างอื่นแทนข้าวหรือเปล่า...หืม....”

            “คนทุเรศ! อย่ามาทำอะไรต่ำๆแบบนี้กับคนอย่างฉัน”

            “คุณเองก็เหมือนกันแหละซองมิน ที่เอาแต่คิดถึงเรื่องพันนั้น”

ร่างสูงหัวเราะในลำคอเบาๆ

            กระชากแขนข้างหนึ่งของคนตัวเล็กขึ้นมาแต่กลับไม่เป็นผล

            เมื่อข้อมืออีกข้างถูกล่ามเอาไว้ทำให้ร่างกายนั้นไม่สามารถหลุดออกมาตามแรงได้เลยสักนิด

            “ปล่อยไว้อีกสักหน่อยมือคุณต้องขาดออกแน่ๆ คงเจ็บมากล่ะสิ”

            “รู้แล้วก็ปล่อยฉันซะ!”

            “ฝันไปก่อนเถอะ เท่านี้มันยังไม่พอกับสิ่งที่ครอบครัวของผมได้รับสักนิด”

            “งั้นก็ฆ่ากันซะเลยสิ”

            ร่างเล็กพูดเชิงท้าทาย

            แววตาไม่แสดงออกถึงความหวาดกลัวแม้แต่น้อย

            ร่างสูงผลักคนตัวเล็กกว่าไปนอนลงไปตามแนวเตียงราบ

            ใช้ข้อเข่ากดทับร่างนั้นไว้ ยกปืนขึ้นจ่อศีรษะคนตัวเล็กนั้นทันที

            “ผมไม่รู้หรอกนะว่าไอ้ที่คุณความจำเสื่อมนี่มันลืมอะไรไปบ้าง

            แต่คุณก็น่าจะรู้เอาไว้...ว่าปากเก่งแบบนี้พี่ชายคุณก็ตายมาแล้วคนหนึ่ง”

            “พี่ฮยอกแจเขาตายด้วยศักดิ์ศรี!”

            “…”

            “เขายิงตัวตายเพราะไม่อยากทนให้พวกสวะอย่างพวกนายยิงทิ้งต่างหาก!”

            “ฟังดีๆนะคุณหนู ซองมิน”

“...”

“ฮยอกแจ มันก็แค่ไอ้ขี้ขลาด!”

“ไอ้หน้าตัวเมีย”

คำสบถด่าดังลั่นอย่างชัดถ้อยชัดคำ

เส้นคิ้วหน้าขมวดหากันด้วยอารมณ์โกรธจัด

ร่างสูงโยนกระบอกปืนในมือทิ้งทันทีพลางกระชากคอเสื้อของอีกฝ่ายขึ้นมา

ก็แค่แรงน้อยนิดสำหรับเขาที่หยิบยื่นให้แล้ว..

ก็พอจะทำให้ร่างทั้งร่างของอีกฝ่ายนั้นปลิวตามไปเลยก็ได้

“ชักอยากจะรู้ซะแล้วสิ ว่าไอ้คำว่า หน้าตัวเมีย หนะ...มันเหมาะสมกับคนอย่างผมซักแค่ไหน”

“ปล่อยฉันนะ! ปล่อยเดี๋ยวนี้!”

“ตัวก็เท่าลูกแมว มีสิทธิ์อะไรมาสั่งผมไม่ทราบ?”

ใบหน้าหวานจ้องอีกฝ่ายตาเขม็ง

คยูฮยอนมองหยั่งเข้าไปในดวงตาคู่นั้นอย่างท้าทาย

มือใหญ่ปล่อยกึ่งผลักคอเสื้อนั้นอย่างแรง

“คิดว่ามองอย่างนั้นแล้วผมจะกลัวคุณหรือไง?”

“...”

“เมื่อก่อนคุณหนูอีซองมินไม่ใช่แบบนี้นี่นา ความจำเสื่อมทีเดียวถึงกลับเปลี่ยนไปเลยหรือครับ?”

“พูดบ้าอะไรของนาย...แล้วเมื่อก่อนฉันเป็นยังไง?”

เพราะเขาเองก็จำไม่ได้เหมือนกัน

ว่าเมื่อก่อนเขาเป็นคนยังไง...มีนิสัยยังไง

จำได้แต่เพียงว่าเขามีพี่ชายชื่อฮยอกแจะและน้องชายชื่อทงเฮ

เขาเป็นศัตรูกับครอบครัวตระกูลโจทั้งหมด...และฮยอกแจยิงตัวตายเมื่อ 7 ปีก่อน

“เมื่อก่อนคุณก็เป็นหนึ่งในบรรดาเมียผมอยู่ดีนั่นแหละ!”

“...”

“แค่ผมเดินไปหา ก็นอนอ้าซ่าให้เสียบเข้าไปได้สบายๆ”

“โกหก!  แกมันไอ้โรคจิต”

ตั้งแต่พบกันมาตั้งแต่เช้ายันค่ำ

ก็ยังไม่มีวี่แววจะพูดคุยกันดีๆเสียง่ายๆ

ต่างฝ่ายก็ต่างแรงใส่กัน เหมือนกับน้ำมันที่วางใกล้กองไฟ

ปล่อยเอาไว้มันก็ลุกโชน..

“คิดว่าหน้าตาดีแล้วผมจะปรานีงั้นหรือ? คิดผิดซะหละ”

“แกมันก็สนใจแต่รูปกายภายนอก ดีแต่มั่วผู้หญิงไปวันๆ เสียชาติเกิดเสียจริง!”

“นี่มันจะมากเกินไปแล้วนะ!”

เผียะ!!!!

ฝ่ามือบางตบกระแทกลงบนผิวหน้าหยาบนั้นดังฉาด

รอบมือแดงฉานขึ้นเป็นตำหนิ ร่างสูงมองจิกคนตัวเล็กด้วยตาเขม็ง

“ไม่มีอะไรมากเกินไปสำหรับคนอย่างนายหรอก ...มันยังจะน้อยไปเสียด้วยซ้ำ”

“ปากดี!”

“แล้วนายจะทำไม? ปากฉัน ฉันจะพูดอะไรก็เรื่องของฉัน!”

------------------------------------------------------------------

TO BE CONTINUE ON THE 2^nd PART

THANKS FOR YOUR COMMENTS

HOPE YOU ENJOY THIS FICTION SO FAR

Postscript ..,

สวัสดีค่ะ แฟนฟิคทุก ๆ คน

เป็นอย่างไรบ้างคะ? พาร์ทแรกพอจะไปไหวหรือเปล่า ?

ขอกำลังใจให้ไรเตอร์ด้วยการคอมเม้นท์หน่อยแล้วกันน้า..

เรื่องนี้คยูมินจะเป็นคู่หลักค่ะ..รองมาก็คงใฝ่ฝันกันให้เป็นคิเฮใช่มั้ยหละ?

คิดถูกแล้วค่ะ ฮ่า ๆ

เมื่อไรที่ครบ 20 คอมเม้นท์ กี้จะมาอัพตอนต่อไปนะคะ!!!