คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : |; chapter 3
HEARTLESSII… หากจะเกิดมาไร้หัวใจ *
Leading Couple.. Kibum x Donghae
Written By.. PRETTY.KKZ
14/01/2553 08.33 PM.
Part 3
.
.
.
.
“จะต้องให้ทงเฮถอดเสื้อผ้านี่ออกให้เลยด้วยไหมฮะ คุณชายถึงจะพอใจ?”
“ไม่มีใครเขาสั่งเขาสอนเธอหรือว่าไม่ควรพูดจายอกย้อนเจ้านาย?”
คนตัวเล็กหยุดนิ่งแทบจะในทันที่
ใบหน้าสวยก้มลงต่ำอย่างหน่ายระอา
หากจะเป็นข้ารับใช้ที่จงรักภักดีกับคุณหนูซองมินและคุณจองซูแล้วล่ะก็..
ก็คงต้องภักดีกับคุณชายคิมคิบอมเช่นเดียวกันงั้นหรือ?
แต่รูปแบบความจงรักภักดีที่ว่านั้น...มันไม่เหมือนกันเลยสักนิด
ร่างสูงนั่งอยู่ภายในอ่างน้ำกว้างที่บรรจุน้ำอุ่นสูงขึ้นมาถึงบริเวณหน้าอก
ฟองสบู่ลอยขึ้นเหนือผืนน้ำ ปกปิดอวัยวะต่างๆแทบทุกส่วน
คิบอมเอนร่างไปด้านหน้าทันทีเมื่อใครอีกคนก้าวเข้ามาอยู่ร่วมภายในห้องน้ำอีกคน
มือบางค่อยๆวักน้ำขึ้นล้างแผ่นหลังแกร่ง เรียวนิ้วทั้งห้าไล้ทำความสะอาดจนทั่ว
ทงเฮนำผ้าสีขาวผืนเล็กที่ใช้สำหรับขัดหลังแช่ในน้ำอุณหภูมิสูงที่บรรจุในกะละมังเล็กๆ
ก่อนที่จะนำมาบิดจนหมาด ไอร้อนลอยขึ้นมาเหนือผ้าบาง เช่นเดียวกับที่ลอยขึ้นเหนืออ่างน้ำ
ชายหนุ่มหลับตาพริ้ม ร่างบางวางเนื้อผ้าระอุแนบชิดแผ่นหลังเปลือยเปล่าช้าๆ
ใบหน้าคมจึงกระตุกยิ้มอย่างพอใจ
“..ฝีมือดีเหมือนกันนี่เรา....”
นี่นับเป็นครั้งแรกตั้งแต่เจอกันที่เจ้านายตัวร้ายคนนี้เอ่ยปากชมเขาจากใจ
หากไม่ใช่การประชดประชันพูดจาเหยียดหยาม และพูดจาดีๆกันตั้งแต่แรก
ทงเฮคงจะทำงานรับใช้ให้ได้ด้วยความเต็มใจ
“..อือ...อา..”
ร่างตรงหน้าครางออกมาเบาๆ
ส่งผลให้ใบหน้าของอีกฝ่ายนั้นขึ้นสี
มือหยาบตะครุบส่วนกลางลำตัวของตัว พลอยทำให้ทงเฮสะดุ้งตามไปด้วย
มาถึงเวลานี้ เสียงครางจากคุณชายก็ยังไม่หยุดหย่อน หากแต่จะดังขึ้นมาเป็นระยะๆ
ขืนอยู่ต่อไปตรงนี้ ร่างกายของเขาคงจะไม่ปลอดภัยเป็นแน่
“ทงเฮขอตัวก่อนนะฮะ”
ยังไม่ทันจะยกกะละมังเล็กออกไป
คนตัวใหญ่กว่าก็ฉุดยื้อมือเล็กๆนั้นให้อยู่ต่อ
ทงเฮถอนหายใจสักพัก พยายามจะสะบัดมือออกมาให้พ้น
แต่คุณชายกลับไม่ยอมเสียโดยดี
“พูดว่าถูหลัง ไม่ได้หมายความว่าถูหลังอย่างเดียวนะทงเฮ ...ที่อื่นก็ด้วย”
“ก็ทงเฮไม่ใช่หมอนวดนี่ฮะ จะไม่ทราบได้อย่างไรว่าควรทำความสะอาดตรงไหนบ้าง”
ใบหน้าหล่อจัด แสยะยิ้มมุมปากอย่างมีนัย
มือหยาบยัดผ้าผืนเดิมเข้าใส่มือของคนตัวเล็กอีกครั้ง
จากนั้นจึงประคองข้อมือของอีกฝ่ายไว้
“...งั้นฉันจะสอนให้ แล้วเธอก็จำเอาไว้ด้วยนะ”
ทงเฮแทบจะไม่ต้องออกแรงมือใดๆ
เมื่อคุณชายจับเคลื่อนไปยังจุดอื่นๆ
หยุดอยู่บริเวณต้นคออยู่เนิ่นนาน วนไปวนมาอยู่อย่างนั้น
ใบหน้าหวานกัดริมฝีปากแน่น หัวใจกลับเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ
“ฉันเมื่อยแล้ว”
ร่างสูงทิ้งให้อีกฝ่ายเดินหน้าทำความสะอาดร่างกายตนเพียงลำพัง
มือบางสั่นระริกเมื่อผ้าผืนนั้นกลับหยุดอยู่ที่บริเวณยอดอกสีเข้ม
แต่ในเมื่อมันคือคำสั่งจากเจ้านาย... ทงเฮก็จำเป็นต้องทำ
“..อือ...อา...”
เสียงทุ้มใหญ่ครางออกมาด้วยความสุขสม
ใบหน้าหวานขึ้นสีจัดกว่าเดิม สายตาเลิ่กลั่กทำอะไรไม่ถูก
มือหยาบตะครุบมือของเขาเข้าอย่างแรง
คนตัวเล็กสะดุ้งโหยงในทันที และในจังหวะนั้นเอง
ใบหน้าหล่อจัดก็หันเข้าหาทงเฮอย่างจัง ปลายจมูกทั้งสองสัมผัสกันโดยบังเอิญ
ก้อนเนื้อที่อกข้างซ้ายของทงเฮรัวเต้นจนจะหลุดออกมาให้ได้
ริมฝีปากหนาค่อยเลื่อนเข้าไปหาริมฝีปากบางช้าๆ
ใกล้กันเข้าไปทุกที...ทุกที
ลมหายใจอุ่นรวยรดกันและกันดั่งความปรารถนาของร่างกาย
แม้จะไม่ใช่ความรัก..
แต่เขาทั้งคู่กลับต้องการกันและกันโดยบังเอิญ
ใบหน้าหวานหลับตาพริ้ม เผยอริมฝีปากเชื้อเชิญอีกฝ่าย
คิบอมโน้มมหน้าเข้าไปใกล้ ก่อนที่จะ..
Knock! Knock!
เสียงเคาะประตูเจ้ากรรมกลับดังขึ้นอย่างไม่รู้เวลา
ร่างบางผละออกจากคนในอ่างน้ำทันที พร้อมกับยกกะละมังใบเล็กออกไปด้วย
คิบอมส่ายหน้าไปมาอย่างหัวเสีย หากไม่ใช่เพราะเขาได้ตกลงกับซันนี่ไว้
คืนนี้เขาอาจจะได้ครอบครองร่างกายของทงเฮเป็นแน่
“ทงเฮขอตัวก่อนนะฮะ”
คนตัวเล็กเปิดประตูห้องออกอย่างเบามือ
หญิงสาวร่างระหงที่ยืนรออยู่ภายนอกเบะปากใส่อย่างหมั่นใส้
ทงเฮเหยียดมองชุดกระโปรงสีแดงจัด ที่ออกแบบมาเพื่อการยั่วยวนโดยเฉพาะ
ก่อนที่จะเพ่งที่ใบหน้าสวยของหญิงสาวที่ถูกแต่งแต้มเสียจนเกินงาม
“มองอะไรไม่ทราบ!”
เสียงเล็กแหลมดังเข้าไปในโสตประสาท
หนุ่มร่างบางยกยิ้มดูถูกอีกฝ่ายเพื่อปะทะคารม
หญิงสาวจิกตามองด้วยความขัดใจเสียยกใหญ่
“แต่งตัวแบบนี้ไปรูดเสาข้างนอกเสียยังดีกว่าอีกละมั้ง”
“.....”
“.....ได้ผู้ชายหลายคนด้วยนะ”
ทงเฮกระซิบเข้าข้างหู พร้อมทั้งแค่นหัวเราะออกมาเบาๆ
ซันนี่หายใจฟึดฟัดอย่างอดกลั้น กรีดร้องในลำคอ
มือหนึ่งง้างขึ้นเหนือศีรษะ หมายจะตบตีทงเฮให้เสียจนได้
แต่ก็ต้องยุติลงเมื่อสายตาของคุณชายออกห้ามปราม
ประตูห้องปิดลงพร้อมกับเสียงครางหฤหรรษ์ของบุคคลทั้งสอง..
ทิ้งเพียงเบื้องหลังของความเจ็บปวดของผู้ชายตัวเล็กๆคนหนึ่งเท่านั้น
อี ทงเฮ..
ทำไมความรู้สึกมันช่างอ่อนไหวได้ขนาดนี้กัน ?
--------------------------------------------------------------------------
ร่างเล็กดิ้นพล่านไปมาบนเตียงกว้างราวกับต่อสู้กับอะไรบางอย่าง
เหงื่อกาฬผุดพรายขึ้นมาทีละเล็กน้อยจนบัดนี้กลับกระจายออกทั่วใบหน้า
เสียงกรีดร้องอย่างทรมานแสนสาหัสดังขึ้นมาโดยไม่มีใครล่วงรู้สาเหตุ
น้ำตาไหลออกมาเป็นแนวยาวทั้งๆที่เจ้าของร่างนั้นยังไม่มีสติใดๆ
คยูฮยอนพยายามรวบรัดจับตัวของคนที่นอนข้างๆเอาไว้แน่น
แต่อีกฝ่ายกลับดิ้นออกจนหลุดไปไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง
“..ฮึก...ไม่!!! ...อย่า!!! อย่าเอาแม่ไป..ฮึก...ไม่!!!!!!!!!”
คนตรงหน้ายังคงกรีดร้องออกมาไม่หยุดปาก
ร่างสูงรีบเปิดลิ้นชักโต๊ะข้างเตียงออก ควานหาอะไรบางอย่างจนพบ
ยาเม็ดสีเหลืองสองสามเม็ดถูกกรอกลงไปในปากของซองมินแทบจะในทันที
แต่โชคดีที่อีกฝ่ายไม่ได้สำลักยาที่ลงคอไปในลำคออย่างรวดเร็ว
“ฮึก...ฉัน..ได้ยิน...ฮึก...ไม่!!! อย่าเอาพ่อไป!! อย่า!! อย่าเอาแม่ไป!!!!!”
ท่อนแขนเล็กปัดป้องไปมาในอากาศและความว่างเปล่า
นัยน์ตาแฝงไปด้วยความหวาดกลัวจนถึงขีดสุด
เสียงสะอื้นบ่งบอกความเลวร้ายกับสิ่งที่เขาเห็นแต่เพียงผู้เดียว
ถึงแม้จะรักษามานานแล้วก็ตาม..
อาการประสาทหลอนของซองมินก็ยังไม่ได้ดีขึ้นมาสักนิด
“ซองมิน! หยุดก่อน!! มองผมสิ!!!”
มือหยาบบีบเข้าที่หัวไหล่มนอย่างแรง
เขย่าซ้ำแล้วซ้ำอีกจนลำตัวของร่างเล็กโยกคลอน
นัยน์ตาชื้นแฉะจ้องมองคนตรงหน้าก่อนที่อาการทุกอย่างค่อยๆสงบ
เนื้อตัวสั่นเทา แต่อุณหภูมิของร่างกายกลับเย็นเฉียบจนน่าตกใจ
“..ฮึก...โจ คยูฮยอน”
ร่างเล็กโผเข้ากอดร่างตรงหน้าแน่น
มือหยาบลูบไรผมสีน้ำตาลเข้มนั้นเบาๆ
ลมร้อนถูกระบายออกทางจมูกด้วยความโล่งใจ
นี่คงจะไม่ใช่ฝันร้ายธรรมดาสำหรับโจคยูฮยอนอีกแล้ว..
แม้ในใจภาวนาไม่ให้คนตรงหน้าหายขาดจากอาการเหล่านี้
แต่ลึกๆในใจแล้วก็ยังนึกสงสารอยู่ไม่จางไปเสียทีเดียว
หรือนี่คือข้อผูกมัด...ที่พระเจ้าสร้างเขาให้เกิดมาพบกับซองมิน
เพื่อให้ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันกันแน่?
“ขอโทษที่ทำให้ตกใจ”
ร่างเล็กปล่อยคำพูดออกมาตามที่ใจคิด
เสียงหอบหายใจปนสะอื้นยังคงอยู่ แต่แค่ค่อยๆน้อยลงไปเรื่อยๆ
ร่างยาวผละออกจากคนตัวหน้าอย่างรวดเร็วและลงไปนอนก่ายหน้าผากอยู่บนเตียงกว้าง
ทิ้งให้ซองมินนั่งเผชิญความหวาดกลัวที่หลงเหลืออยู่ในใจแต่เพียงลำพัง
“พรุ่งนี้ถึงวันนัดกับซีวอนแล้วใช่ไหม?”
คยูฮยอนพูดเสียงเรียบ
ใบหน้าหวานยิ้มเจื่อนๆด้วยความดีใจเพียงเล็กน้อย
ที่ถึงแม้จะเป็นอย่างน้อยที่สุด.. คยูฮยอนก็จดจำอะไรเกี่ยวกับตัวเขาได้บ้าง
“ใช่”
“ถ้าอยากจะหายเร็วๆก็ทำตามที่ซีวอนบอกนะ”
โทนเสียงนุ่มพูดออกมาเบาๆจนแทบจะไม่ได้ยิน
ซองมินหันขวับด้วยความไม่เข้าใจว่า ผู้ชายคนนี้มาเป็นห่วงเป็นใยเขาตั้งแต่เมื่อไรกัน
ใบหน้าคมคายหันมาสบตานิ่ง แล้วระบายยิ้มที่มุมปาก
“ซีวอนเขาเป็นห่วงคุณ และอยากให้คุณหายไวๆก็เท่านั้นแหละ ถ้ามัวมาเป็นแบบนี้อยู่
แบบนี้มันก็เหนื่อยแย่เลยสิ คนไข้ใหม่ๆก็ไม่ได้รักษากันพอดี”
และสุดท้าย..
ซองมินก็ตกอยู่ภายในวงกตของความเจ็บปวดอีกครั้ง
นัยน์ตาสีรัตติกาลถูกเปลือกตาปิดทับ ลมหายใจที่สม่ำเสมอทำให้ร่างเล็กพอจะเดาได้ว่า
อีกฝ่ายคงกำลังหลับสบายอยู่เป็นแน่
แล้วตัวเขาเองล่ะ?
มัวมานั่งเศร้าอะไรอยู่อย่างนี้?
--------------------------------------------------------------------------
ทงเฮหอบร่างของตนเองมาจนถึงห้องนอนเล็กๆ
ในสมองกลับฉุกคิดเรื่องราวของใครคนนั้นไม่จบไม่สิ้น
แววตาสีเข้มสนิทของบุคคลเดิมยังคงติดตาเขาอยู่อย่างนั้น
ราวกับเคยพบเห็นที่ไหนมาก่อน..
แต่กลับนึกไม่ออกเลยสักทีว่าเคยพบกันที่ไหน..
ใบหน้าสวยส่ายหน้าไปมาไล่ความคิดบ้าๆออกจากหัว ก่อนที่จะล้มตัวลงนอน
มือบางดึงผ้าห่มขึ้นปกปิดร่างกายเพื่อบรรเทาความหนาวเย็น
ยังไม่ทันจะหลับตาลง สายตาสะดุดเข้ากับสมุดปกสีแดงเล่มเล็ก
เส้นคิ้วขมวดเข้าหากันอย่างสงสัย เขาลืมไปเสียแล้วว่าภายในนี้ได้ลงบันทึกอะไรไว้บ้าง
ด้วยความอยากรู้จึงได้เปิดออกอ่านทีละหน้า..ทีละหน้า
โน้ตเพลงนับหมื่นตัวประจักษ์แก่สายตา..
ใบหน้าสวยคลี่ยิ้มออกมาบางๆอย่างภาคภูมิใจที่บทเพลงพวกนี้เขาสามารถบรรเลงได้จนคล่อง
แม้เวลาจะผ่านมาราวยี่สิบปีแล้วก็ตาม..เขาก็ไม่เคยละทิ้งมันเลยสักนิด
ภาพเด็กผู้ชายตัวเล็กๆใบหน้าจิ้มลิ้มที่ถือไวโอลินตัวโปรดไว้ในมือ ไม่ต้องเดาก็รู้ว่านั่นคือใคร
และคงจะเป็นใครไปไม่ได้นอกเสียจาก.. อี ทงเฮ
ร่างบางหยิบไวโอลินที่ข้างเตียงขึ้นมา ยกขึ้นบรรเลงเป็นท่วงทำนองที่คุ้นเคย
บทเพลงช้าๆ ซึ้งกินใจ แต่ไพเราะเหลือเกิน..
ดวงตาคู่สวยทอดมองออกไปยังริมหน้าต่าง ที่บัดนี้ถนนไร้ซึ้งผู้คน หรือ รถราใดๆ
ช่างน่าปะหลาดสำหรับเมืองหลวงที่มีแต่ความวุ่นวาย น้อยครั้งนักที่จะเงียบสงบเช่นนี้
สายเส้นเอ็นยังคงสั่นไหว เรียวนิ้วกดไปตามจุดต่างๆเพื่อบังคับเสียงสูงต่ำอย่างชำนาญ
ทำไมเขาถึงผูกพันกับไวโอลินนัก ?
ทั้งๆที่ไม่มีผู้ฟังเลยสักครั้งแต่เขาก็กลับเต็มใจเล่นอย่างไม่รู้เบื่อรู้หน่าย..
ไวโอลินตัวนี้ก็คงจะเช่นเดียวกัน แม้สายจะเพี้ยนไปบ้างในบางคราว
แต่ก็ยังคงเคียงข้างเขาเสมอ และ พร้อมให้เขาบรรเลงเรื่อยไปแม้ไม่มีใครได้ยิน
ราวกับว่า.. ทั้งตัวมันและเจ้าของ กำลังรอใครสักคน เพื่อเป็นผู้ฟังอย่างไรอย่างนั้น
บทเพลงจบลง ความเงียบสงัดเข้าแทนที่ในเสี้ยวระยะเวลาหนึ่ง
ก่อนที่เสียงฝีเท้าเบาจะย่องเข้ามาถึงบริเวณหน้าห้องของเขา
เส้นคิ้วสวยขมวดเข้าหากันอีกครั้ง จากนั้นจึงเดินไปส่องดูที่รูเล็กๆบนบานประตูเพื่อให้รู้แน่ว่าใคร
ทันทีที่เสียงเคาะดังขึ้น ทงเฮจึงเปิดรับด้วยความเต็มใจ
“..ทงเฮ”
เจ้าของรูปร่างกะทัดรัดเอ่ยเสียงแผ่วอย่างที่เคย
ทงเฮระบายยิ้มออกมาอย่างจริงใจ ก่อนจะเชื้อเชิญให้คุณหนูเข้ามาภายในห้อง
ร่างบางเดินไปปรับฮีทเตอร์ให้อุ่นกว่าเดิม
เพราะเกรงว่าหากอากาศเย็นเกินไปแบบนี้ คุณหนูจะเป็นหวัดเอาเสียง่ายๆ
“คุณหนูนอนไม่หลับหรือฮะ?”
ใบหน้าสวยเอียงคอถามพลางยกน้ำมาวางไว้ตรงหน้า
ซองมินพยักหน้ารับช้าๆ ใบหน้าก็ไม่ได้เปื้อนยิ้มอย่างเคย
บุคคลเดียวเท่านั้นที่ซองมินจะยกยิ้มให้
คือ.. โจ คยูฮยอน
“พรุ่งนี้ซีวอนจะมาตรวจอาการ อย่าลืมเตรียมอาหารและของว่างให้ด้วยหล่ะ”
ทงเฮยิ้มรับเมื่อสิ้นคำ
มือบางพร้อมใจกันบีบนวดบริเวณหัวไหล่ที่คุณหนูจะบ่นว่าปวดอยู่บ่อยๆ
รอยมือแดงเป็นแถบปรากฏเป็นตำหนิให้ทงเฮได้เห็นมันอีกครั้ง..
แม้ไม่ต้องคาดเดา ก็พอจะทราบได้ว่า คุณหนูคงจะประสาทหลอนเช่นเดิม
และใครสักคนคงจะต้องเขย่าตัวคุณหนูอย่างแรงจนน่าปวดหัวเป็นแน่
“เห็นว่าเจ้านายก็จ้างหมอมาอีกคนนี่ฮะ?”
ใบหน้าขาวจัดเลิกคิ้วสูง
จ้างหมอมาอีกคนงั้นหรือ? เหตุใดเขาจึงไม่รับรู้เลยสักนิด
ร่างเล็กออกปรามมือทงเฮให้หยุดการบีบนวดสักพัก
ร่างบางลงมานั่งอยู่บนพื้น จ้องคุณหนูตรงหน้าตาแป๋ว
“ทงเฮว่ามันก็ดีเหมือนกันนะ มีจิตแพทย์ด้วยสักคนจะได้หายเร็วกว่าเดิม”
“จิตแพทย์!!!!!! ทงเฮ...พี่จองซูเอาจิตแพทย์มาทำไมกัน ฉันเป็นแค่กลุ่มอาการ
ประสาทหลอน ไม่ได้เป็นคนบ้า!”
ซองมินตวาดลั่น
มือเล็กกุมเข้าที่ขมับทั้งสองข้าง น้ำตาก็พานจะไหล
เนื้อตัวสั่นเทาด้วยความเสียใจจนสุดขีด
ซองมินไม่ใช่คนบ้า...พี่จองซูจะเอาจิตแพทย์มาทำไม?
หรือในเวลานี้ทุกคนเห็นว่า ซองมินมีความผิดปกติทางจิตด้วยอย่างนั้นหรือ?
“เจ้านายเขาเป็นห่วงนี่ฮะ วันๆคุณหนูก็เอาแต่เก็บตัว ไม่ค่อยจะพูดคุยกับใคร
จิตแพทย์ไม่ได้รักษาคนบ้านี่ฮะคุณหนู...จิตแพทย์จะสอนให้เราเข้าใจตัวเอง”
“.....”
“มันก็ยังจะดีเสียอีกที่เราจะได้หมอเก่งๆมารักษา”
“หมอเก่งๆ?”
“คุณฮันกยองเพื่อนของเจ้านายไงฮะ”
------------------------------------------------------------------
TO BE CONTINUE ON PART 4
THANKS FOR COMMENT
THANKS FOR ATTENTION
>>>
ความคิดเห็น