คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 ผูกผัน
Chapter 1
ผูกผัน
ร่างของคนตัวเล็กที่ได้แต่เหม่อมองดวงดาว อากาศที่หนาวทำให้ร่างเล็กสั่นเทาเล็กน้อยแต่ไม่ได้ลดความสวยของดวงดาวที่เค้า
เหม่อมองอยู่ได้เลย สายตาที่ทอดมองมายังคนร่างเล็กด้วยความห่วงใยแต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้มากไปกว่าการนำเสื้อแขน
ยาวที่เค้าใส่อยู่มาคลุมให้ร่างเล็กเพื่อบรรเทาอาการหนาว ร่างเล็กสะดุ้งเล็กน้อยด้วยความตกใจ แต่ก็ยิ้มบางพร้อมคำขอบคุณ
“เซฮุนอ่า.. ขอบใจนะ “
ร่างเล็กไม่รู้เลยว่าคำพูดและรอยยิ้มบางๆนั้นทำให้หัวใจของโอเซฮุนคนนี้เต้นไม่เป็นจังหวะทุกครั้งที่ได้เห็น ผมได้แต่ยิ้ม
บางๆโดยไม่พูดอะไรต่อในใจตอนนี้เด็กหนุ่มได้แต่ข่มใจตัวเองไม่ให้พูดคำว่ารักออกไปเพราะเค้ากลัว กลัวความสัมพันธ์ที่ดีของ
เค้าจะขาดสะบันลงด้วยคำว่ารักที่เขามีให้พี่ชายร่างเล็กคนนี้ ความรักที่เขามีให้ลู่ฮานเกิดขึ้นมานานแล้วตั้งแต่จำความได้พวก
เราเล่นด้วยกันตลอดเพราะบ้านของเขาและลู่ฮานอยู่ติดกันเพียงแค่รั้วกัน ครอบครัวของเขาและลู่ฮาน สนิทกันมากเพราะเป็น
เพื่อนบ้านกันมายาวนาน และยังมีธุรกิจที่ติดต่อกันเป็นประจำ และเมื่อถึงเวลาที่เขาเข้ามหาลัย เขาก็ยังสอบเข้าได้มหาลัย
เดียวกันแถมยังอยู่คณะเดียวกันอีก วันนี้พวกเราได้มาเที่ยวที่พัทยา ที่ประเทศไทย ด้วยเหตุที่ว่าพี่ลู่ฮาน ต้องมาหาพี่ชาย
ของเขา“พี่คริส” ผมที่คุ้นเคยและเล่นกับพี่คริสกับพี่ลู่ฮานมานานจึงขอตามมาเยี่ยมพี่คริสถึงประเทศไทยโดยมีไอ้ “คิมจงอิน”
ติดสอยห้อยตามมาด้วย ด้วยเหตุผลที่ว่าเป็นห่วงผม ? คนอย่างมันเหรอจะมีห่วงผม นอกจากอยากมาเที่ยวและอยากอยู่ใกล้
กับพี่ตาโตอย่างโดคยองซู รายนั้นแอบชอบพี่คยองซูตั้งแต่แรกเห็นแล้ว แต่ก็ทำเป็นกล้าๆกลัวๆไม่กล้าจีบ ซวยถึงผมที่สนิท
กับพี่ลู่ฮานที่อยู่แก๊งเดียวกับพี่ตาโต ต้องมาเป็นพ่อสื่อให้มันกับพี่คยองซู
“เฮ้ย ไอ้เซฮุน” พูดไม่ทันขาดคำตายยากจริงๆไอ้นี้ ว่าแต่.... ทำไมผมได้ยินแต่เสียงมันตัวมันไปไหนว่ะเนี่ย?
“แกมองไรว่ะไอ้ฮุน” อ่ะ มันมาตั้งแต่เมื่อไหร่ว่ะ ตัวมันดำ ขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่วะแต่ชั่งเถอะ
“ปล่าวๆ แล้วมีไร”
“ฉันจะมาถามแกว่าแกเห็นพี่ชานยอลกับแบคฮยอนปล่าว พี่โด้เขาถามหา”
“ไม่เห็นว่ะ” เออ ก้จริงตั้งแต่พวกเราออกมาจากบ้านพักยังไม่เห็นพี่แบคฮยอนกันพี่ชานยอลที่ร่วมทริปมากับเราด้วย แต่ถ้าจะ
ถามพี่ลู่ฮานรายนั้นคงไม่รู้หรอกเพราะมั่วแต่เหม่อดูดาวไม่สนใจใครทั้งนั้น แต่ชั่งเถอะสองคนนั้นอยู่ด้วยกันตลอดอยู่แล้วละติด
กันซะขนาดนั้น ตอนแรกก็คิดว่าเป็นแฟนกันซะอีก ติดกันอย่างกับปลาท่องโก๋ -..-
“เออๆ ช่างเหอะเจอกันที่ห้องเลยแล้วกัน” อีกอย่างที่ผมกับไอ้จงอินเซ็งสุดๆก็คือต้องนอนด้วยกันไม่พี่ลู่และพี่โด้ อุสาห์ได้มาที่บรรยากาศดีๆแบบนี้แต่ดันอดนอนกับพี่ลู่ เซ็งเว้ย!!!
แต่ชั่งเถอะตอนนี้ผมไม่อยากสนใจอีกแล้วเพราะตอนนี้เป็นเวลาที่ผมสามารถแอบมองพี่ลู่ได้อย่างไม่ต้องกังวลเพราะตอนนี้พี่เขากำลังเหม่อมองท้องฟ้า ใจลอยไปถึงไหนแล้วก็ไม่รู้ ผมไล่มองจากดวงตาคู่สวยที่เหมือนกวางตัวน้อยสมชื่อของเขา ไล่ลงมาที่จมูกที่โด่งเป็นสัน แก้มที่แดงอมชมพูเป็นธรรมชาติน่าฟัดจริงๆ ไล่มาถึงปากที่อวบอิ่มได้รูป น่าจับจูบซะจริงๆ เลยยย โอ๊ย ผม
ละสายตาจากพี่เค้าไม่ได้จริงๆ ตอนนี้ผมแทบบ้า แต่อยู่ดีๆพี่ลู่ฮานก็หันมาทางผม
“มองไรเหรอเซฮุนหน้าพี่มีไรติดหรอ”
“อ้อ มีอะไรไม่รู้ติดหน้าพี่หนะ” ผมแสร้งทำเป็นเช็ดทใบหน้าพี่ลู่ฮาน ที่ไม่ได้มีอะไรติด ด้วยไม่รู้จะตอบพี่เขาว่าอะไร
“อ้อ ขอบคุณนะเซฮุน”
“ครับ ไม่เป็นไร” ชั่งใส่ซื่อจริงๆพี่ชายคนนี้เนี่ย
“กลับเลยไหม พี่ง่วงแล้ว”
“ครับ “ ผมส่งยิ้มบางๆให้พี่ชายร่างเล็กของผม
พวกเราเดินมาตามทางจนถึงห้องพัก ผมเดินไปส่งพี่ลู่ฮานที่ห้อง ก็ผมกลัวพี่เค้าโดนฉุดนี้ครับ ตัวก็เล็กนิดเดียวจะสู้แรงใครได้
พวกเรามาหยุดที่หน้าห้องของพี่ลู่ฮาน
“ฝันดีนะ เซฮุน” พี่ลู่ฮานพูดพร้อมส่งยิ้มหวานทำใจผมสั่นอีกแล้ว
“ครับ ฝันดีครับพี่ลู่” ผมพูดพร้อมยิ้มบางๆให้พี่ชายสุดสวยของผม
ผมเดินกลับมาที่ห้องเสียคีย์การ์ดเข้าห้องไป แล้วเดินไปที่เตียงล้มตัวลงนอนด้วยความเหนื่อยล้า โดยไม่ลืมที่จะพูดคำที่ผมพูด
ทุกคืนทุกวัน แต่ไม่สามารถบอกไปได้ ผมกลัวกลัวเกินกว่าจะพูดออกไปตรงๆ เพียงแค่ประโยคสั้นที่ว่า “ผมรักพี่นะครับพี่ลู่ฮาน”
ผมค่อยๆปิดปลือกตาลงช้าๆ ช้าๆ......
ผูกผัน..........................
มาแล้วตอนแรกกับคำว่าผูกผัน ช่วยคอมเมนต์ติชมหรืออะไรก็ได้ให้เค้าหน่อยนะจะได้รู้ว่าผลงานตัวเองยังมีตัวตนอยู่
55555555555 ช่วยหน่อยน๊า>< ขอบคุณล่วงหน้าค้าบบบบบ
พูดคุยกันได้ที่ @looktan037
ความคิดเห็น