[กร x ภัทร] Two cups of Coffee.

ข้อมูลเบื้องต้น

เป็นนิยายเรื่องแรกที่เอาลงเว็บ ฝากด้วยนะคะ :)

ฟีลกู๊ดขั้นแม็คซ์

.........................................................

- Two cups of Coffee -

Christmas eve

ตามสองข้างถนนประดับประดาด้วยแสงไฟหลากสี ผู้คนเดินกันขวักไขว่แม้ว่าตอนนี้เวลาจะล่วงเลยมาจนค่ำแล้วก็ตาม

ความหนาวเย็นที่พัดเข้ามาทำให้ชายหนุ่มต้องถูมือไปมาเพื่อไล่ความหนาว

ถ้าได้ร้านกาแฟสักร้านในเวลาคงจะเป็นอะไรที่วิเศษทีเดียว

กริ๊ง~ 

เสียงกระดิ่งที่ประตูดังขึ้นเพื่อเป็นสัญญาณบอกว่ามีคนเข้ามาใช้บริการ

"โกโก้ร้อนแก้วนึงครับ" เขาสั่งเสร็จก็ยืนรอ ไม่นานโกโก้ร้อนที่สั่งก็ได้

"รับขนมอะไรเพิ่มไหมคะ?"

"ขอเป็นครัวซองค์แล้วกันครับ"

"เป็นโกโก้ร้อนกับครัวซองค์หนึ่งชิ้นนะคะ" 

"ขอ 2 ชิ้นแล้วกันครับ" ครัวซองค์ในประเทศต้นกำเนิดของมันอร่อยเหมือนกันแทบทุกร้าน ตอนที่เค้าถูกส่งมาให้ดูงานที่นี่เมื่อสองอาทิตย์ก่อนเขาก็กินมันเกือบทุกวันไม่มีผิดหวังเลย

ยืนรอรับของที่สั่งอยู่หน้าเคาท์เตอร์ไม่นานก็ได้ 

ชายหนุ่มเดินเลี่ยงออกมาจากเคาท์เตอร์เพื่อหวังจะหาที่นั่งดื่มด่ำบรรยากาศในวันคริสต์มาสอีฟ 

เขาเลือกที่นั่งติดกระจกแนวยาวเพื่อสามารถมองออกไปด้านนอกที่ตอนนี้เริ่มมีหิมะตกลงมาบ้างแล้ว 

     ตามพื้นถนนมีสีขาวของหิมะประปราย ต้นไม้ใหญ่ก็ผลัดใบจนไม่มีใบเหลืออยู่บนต้น แต่ดีที่มีหิมะปกคลุมตามกิ่งก้านอยู่บ้างไม่งั้นคงจะดูแล้งแย่ แต่ผิดกลับต้นสนที่ยังคงมีใบแถมยังมีไฟสีส้มประดับไว้อีก ผู้คนที่เดินผ่านไปมามีทั้งที่มาเป็นคู่เดินจับมือกัน แต่งตัวคล้ายๆกัน เดินหยอกย้อกันไปจนลับสายตาดูมีความสุข หรือมาแบบครอบครัวเด็กผู้ชายตัวน้อยขี่คอพ่อ ส่วนแม่ที่เดินอยู่ข้างๆก็จับมือเด็กผู้หญิงที่โตกว่าเอาไว้ หรือแม้แต่ที่มาคนเดียวแบบเค้าก็มีถมเถไปแต่ส่วนใหญ่จะไม่ค่อยสนใจบรรยากาศดีๆข้างทางซักเท่าไหร่เอาแต่กดๆจิ้มๆกับเครื่องมือสื่อสารของตัวเอง 

     ส่วนภายในร้านกาแฟที่ผมนั่งอยู่ตอนนี้ก็ตกแต่งได้ไม่แพ้บรรยากาศด้านนอกเลย เริ่มตั้งแต่หน้าประตูร้านที่มีมิสเซิลโทแขวนอยู่ ที่เคาท์เตอร์ไม้ด้านหน้าก็มีวางต้นคริสต์มาสเล็กๆไว้ใกล้ๆกันเป็นท็อปฟี่รูปร่างคล้ายไม้เท้าของคุณปู่ พนักงานของร้านก็ใส่หมวกซานต้า ริมซ้ายของร้านมีต้นคริสต์มาสต้นใหญ่รอบๆต้นประดับด้วยไฟ กล่องของขวัญ ท็อปฟี่ ลูกบอลเต็มไปหมด แถมทางร้านยังมีกระดาษเล็กๆให็บรรดาลูกค้าที่มาใช้บริการเขียนอวยพรแล้วไฟแขวนไว้บนต้นได้อีกด้วย

เมื่อชื่นชมกับบรรยากาศภายในร้านจนพอใจแล้วเขาก็หันกลับไปสนใจแก้วโกโก้ต่อ แต่ระหว่างที่หันเพียงเสี้ยววินาทีสายตาเขาเผลอไปสบกับผู้ชายคนหนึ่งที่อยู่นอกร้าน เขาไม่ได้คิดอะไรเลยกลับมาสนใจกับโกโก้ร้อนตรงหน้า

กริ้ง~

"อเมริกาโน่เย็นแก้วนึงครับ"

ใครกันที่สั่งของเย็นๆในเวลาแบบนี้ นี่เดือนธันวาคมนะ ข้างนอกหิมะก็ตกหนาวจะตายยังจะกินของเย็นๆอีก ประหลาดคนแฮะ ชายหนุ่มในแต่คิดในใจจนไม่ได้สังเกตว่าเก้าอี้ทรงสูงข้างๆมีผู้มาใหม่จับจองแล้ว

"เฮ้ย!! ขอโทษครับๆ" ชายหนุ่มจะหยิบมีดกับส้อมมาหั่นขนมปัง แต่สงสัยคงออกแรงมากไปหน่อยขนมปังที่หั่นไว้เลยกระเด็นไปตกโดนขาคนข้างๆ เขาละล้ำละลักขอโทษขอโพยแทบไม่ทัน

"เอ่อ ไม่เป็นไรครับ นิดเดียวเอง" คนมาใหม่พูดแบบไม่เป็นไรจริงๆ เพราะมันก็โดนเขาแค่นิดเดียว เศษเค้กที่หล่นจากช้อนมาโดนก็ถูกชายหนุ่มปัดออกให้หมดแล้ว

"ขอโทษด้วยนะครับ ผมไม่ระวังเอง" ชายหนุ่มเงยหน้ามามองแล้วคิดในใจว่าเป็นคนเดี่ยวกันกับคนนอกร้านเมื่อกี๊นี้

"ครับๆ ดีแล้วที่ไม่ใช่แก้วนั้นที่ตกลงมานะ" ชายหนุ่มร่างสูงพูดพร้อมพยักหน้าไปยังแก้วโกโก้ร้อนขอองอีกคนพลางยิ้มน้อยๆ

"โห คุณ ถ้าแก้วนี่ตกมานะผมคงชดใช้ไม่หมดแน่ๆ เพราะกางเกงของคุณดูมีราคาน่าดูนะนั่น"

"ก็ ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ" 

"อ่า ครับ"

เกิดความเงียบอยู่ชั่วขณะหนึ่งก่อนที่ชายที่มาใหม่จะเอยลา

"งั้น ผมกลับก่อนนะครับ" ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนพร้อมแก้วกาแฟในมือ

"โชคดีนะครับ" 

    ชายคนนั้นเดินออกจากร้านไปแล้ว แต่คนที่นั่งอยู่ก็ยังคงมองไปที่ที่นั่งข้างๆ 

เขาก็ไม่รู้ว่าไปสนใจทำไม ไม่รู้ว่าทำไมถึงอยากกลับบ้านซะตอนนี้ 

แถมยังมีความรู้สึกเหงาๆแปลกๆเกิดขึ้นมาอีก 

ทั้งๆที่เพิ่งเคยเจอกันครั้งแรกแท้ๆนะ...

กริ๊ง~

"เอ่อ โทษนะครับ เมื่อกี๊ผมก็ลืมถามชื่อคุณไปเลย" หืม? ใครวะ เงยหน้าขึ้นมาก็พบกับคนที่เดินออกจากร้านไปแล้วกำลังยืนอยู่ข้างๆเค้า บนขมับมีเหงื่อชื้นน้อยๆ กับอาการหอบหายใจแรงทำให้รู้เลยว่าเค้าวิ่งกลับมา 

แล้ว...จะวิ่งกลับมาเพราะแค่ถามชื่ออ่านะ 

"ผมชื่อภัทร แล้วคุณ.."

"ผมชื่อกร"

ผมมองหน้าเค้าเป็นเชิงถามว่าที่วิ่งมาเนี่ยมีอะไรหรือเปล่า กรทำท่ายึกยักนิดหน่อยเหมือนมีอะไรจะพูด

"คือ ว่า เอ่อ ผม..เพิ่งนึกได้ว่าอีก 20 นาทีรถไฟเที่ยวสุดท้ายจะออกแล้ว ผม..."

"......."

"ผมจะถามว่าภัทรไม่กลับบ้านหรอ คือหมายถึง กลับด้วยกันไหม... น่ะครับ"

สีหน้าน้ำเสียงที่ดุูขลาดเขินทำให้คนฟังยิ้มนิดๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วกรชับเสื้อโค้ทให้เข้าที่เข้าทาง

"นึกว่าจะไม่ถามซะแล้ว กลับซิครับ"

"จริงๆแล้วผมเอารถมา ให้ผมไปส่งที่บ้านไหมครับ?"

"เอาซิ"

.....

...

.

"เดี๋ยวกรจอดตรงรั้วสีขาวข้างหน้านะ" กรค่อยๆเหบียบเบรคจอดลงตรงหน้าบ้านหลังเล็กประตูรั้วสีขาว ต้นไม้ที่อยู่สวนหน้าบ้านประดับประดาเต็มไปด้วยไฟสีส้ม ทำให้บ้านหลังเล็กๆที่ถูกหิมะปกคลุมเล็กน้อยนี้ดูน่ารักขึ้นทันตา

"บ้านน่ารักดีนะ"

"ใช่ไหมล่ะ พ่อผมเป็นคนนออกแบบเอง แบบว่าสร้างไว้เป็นเรือนหอให้แม่เค้าน่ะ" ประโยคหลังนภัทรพูดยิ้มๆด้วยความภูมิใจในบ้านหลังนี้ 

"กรจะเข้าบ้านเราก่อนไหม แต่นี่ก็ดึกแล้วนะค้างบ้านเราก็ได้นะ" 

"อ่า ไม่เป็นไร ขอบคุณมาก" กรพูดขึ้นมาด้วยความเกรงใจ

"อืม งั้นผมเข้าบ้านก่อนนะ ขับรถดีๆล่ะ" นภัทรพูดจบก็ลงไปยืนรอข้างๆรถ

"ช่วงบ่ายๆภัทรว่าหรือเปล่า"

"อืมมม ก็ว่างนะ มีอะไรหรือเปล่า"

"คือ ผมอยากซื้อผ้าพันคอให้คุณแม่น่ะ อยากให้ภัทรช่วยเลือกให้หน่อย แต่ถ้าไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรนะ ผมไปคนเดียวได้"

"ได้ซิ ได้อยู่แล้ว" 

"โอเคครับ งั้นเดี๋ยวผมมารับตอนบ่ายโมงนะ"

"โอเค~ แล้วเจอกัน"

     กระจกรถถูกเลื่อนปิดลงไปแล้ว นภัทรโบกมือลากร คนที่อยู่ในรถก็โบกมือน้อยๆก่อนจะขับรถออกไป

ร่างบางมองจนรถเลี้ยวออกไปก่อนจะเดินเข้าบ้านด้วยรอยยิ้มที่ยากเกินจะกลั้นเอาไว้

-END-

แด่บรรยากาศที่ร้อนมากกกกกกกกกกของประเทศไทยค่ะ ฮ่าๆ