คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 1/2 Umbrella : [Short Fiction] You're mine .
Short fiction ： You’re mine .
Pairings ：Harry x Draco
Rate ：PG -13
Author ：เอร์ฟิวเที่ยืนนะเว้ยเพื่อน
Note ：ฟิั่น้า
ทั้นี้็ถือว่าเป็นSpecial Partอบุนัอ่านับแฟนลับทุนที่เ้ามาอ่านร่มมัรสายฟ้า รัทุนนะ พึ่หัแ่อะไรเยี่ยนี้เป็นรั้แร แปลๆ็อโทษนะ เอ้าแม่ย HP/DM อเสียหน่อยยยยย !!!!!
[Cr. http://inma.deviantart.com/art/Looking-at-Hogwarts-133759429 ]
ทั้นี้ทั้นั้นผมอบอพวุไว้่อนเลยว่า ผมไม่ไ้มีรสนิยมอบเพศเียวัน ผมไม่ไ้ร้อนัว แ่ผมแ่บอพวุไว้่อนเผื่อพวุะเ้าใผิเมื่อฟัเรื่อราว่อานี้
ผม เรโ มัลฟอย อายุ 14 ปี นัเรียนปีสี่โรเรียนฮอวอส์
รูปหล่อพ่อรวย หัวะทิประำบ้าน เ้าอายาเ้าายแห่สลิธีรินำลัประสบับปัหาที่ไม่าฝัน
ศาสราารย์พอเอร์
อาารย์ประำบ้านริฟฟินอร์ผู้ที่ทำให้ผมสับสนับำว่า ื่นม และ แอบอบ
ศาสราารย์พอเอร์ หรือ ศาสราารย์แฮรี่ พอเอร์ ายหนุ่มรูปร่าสูโปร่ผิวาว
มีใบหน้าที่ัว่าหล่อเหลามาย เ้าอวาสีเียวที่เียบม ผมสีำยาวระ้นอ เามัะสวมเสื้อลุมสีำยาวรอมเท้าและร้อเท้าผ้าใบสีาวหุ่ม้อเป็นประำ
รอยยิ้มอเาสามารถพิาหัวใอพ่อมแม่มทุนในโลเวทมนร์
รวมถึผม้วย
โอเ ผมยอมรับว่าผมหลใหลในรอยยิ้มอเา
ใรๆ็อบรอยยิ้มอเาทั้นั้นไม่เว้นแม้แ่หิรา หรือหิแ่รุ่นแย้มฝาโล แ่็ไม่ใ่ว่าผมะเป็นพวรัร่วมเพศนี่ริไหม
?
เาเป็นแบบอย่าอผม เาเ่เรื่อารใ้เวทมนร์าถา ารปรุยา
ระทั่ารี่ไม้วาที่เป็นานอิเรอผม
เา็ี่ไ้เพอร์เฟสมับเป็นอีีเอร์ประำโรเรียนฮอวอส์
้วยเหุผลแบบนี้ผมเลยถูเพื่อนในบ้านเ้าใผิและพร้อมใันิว่าผมแอบอบศาราารย์พอเอร์
พวเาไม่มีท่าทีรัเียผมอย่าที่วระมี
นอเสียาะหาเรื่อแล้ผมโยารโบไม้โบมือส่เสียล้อเลียนหรือเรียื่อผมอนศาสราารย์พอเอร์เินผ่าน
ทุวัน ทุวัน …
ุรู้ไหมว่ามันน่าอายแ่ไหน
ผมแทบะแปลร่าเป็นปลวหนีเ้าอไม้เมื่อ้อเรียนวิาอเา!?
นับาวันที่เพื่อนในบ้านเริ่มแล้ผม ผม็ไม่ล้ามอหน้าศาสราารย์พอเอร์อีเลย
เวลาเินผ่านหรือส่านในวิาอเา ผมะฝาเบลสไม่็แพนี่ส่ทุรั้
(ืนฝาแรบับอยล์ านอผมไ้ไปอยู่ในท้อพวเาแน่ๆ
ผมเยถูอยล์ที่หิวโัเ้าที่แน เานึว่าแนผมเป็นพายฟัทอ
ผมแทบะเย็บปาเาหลัาที่ไ้ยิน)
ูเหมือนศาสราารย์พอเอร์ะพบวามผิปิที่เิึ้นในวิาอเา
ศาสราารย์พอเอร์ะเรียผม (ที่เาิว่าผิปิ) เ้าไปุยับเาทุ
10 นาทีในอนท้ายาบ เาะอบถามวามิเห็นอผมที่มี่อวิาอเา
อย่าเ่น ารสอนอเาเป็นอย่าไรบ้า สนุหรือไม่สนุ
มีอะไรที่เธออยาให้ันสอนเพิ่มเิมในาบเรียน และำถามอื่นๆอีมามายที่ผมำไม่ไ้
แ่ทุวัน่อนะบบทสนทนา ศาสราารย์พอเอร์มัะถามผม้วยำถามนี้เสมอ
“ เธออบันไหม ? ”
มันเป็นำถามที่ผมเ็บไปิลอทั้วัน
ผมไม่เ้าใวามหมายที่อยู่ในำถาม อบในแบบอาารย์ับลูศิษย์ หรืออบในแบบนรั บาทีผมวระลอถามำถามนี้ับเบลสู
“ เบลส ันมีเรื่ออยาะถาม ”
่อนเ้านอนผมเล่าเรื่อทุอย่าที่เิึ้นในาบศาสราารย์พอเอร์ให้เบลสฟั
เาพยัหน้าพร้อมทำท่าิามำพูอผม เบลส าบินี่ เพื่อนร่วมห้ออผม
เามีผิวสีำแ่ไม่ถึับเรียม รูปร่าสูผอม เาูมีเสน่ห์ในแบบอาบินี่ เบลสเป็นที่ื่นอบในหมู่ผู้หิและผู้าย
เนื่อาเาเป็นนลเฟลนลี่ ทำให้มีแ่นรัเา และนั่น็ทำให้เามีเพื่อนเยอะ ทุวันเบลสะพาู่นอนอเาเ้ามาอนผมไม่อยู่
ู่นอนแ่ละวันอเาหน้าาไม่เย้ำัน ผมยัไม่ไ้พวุใ่ไหมว่านาย เบลส
าบินี่ เป็นเสือไบประำบ้านสลิธีริน
เห็นแบบนี้เาทั่วถึนะ ย้ำว่าทั่วถึ !!!
“ ถ้ามีนมาถามแบบนี้ับนาย นายิว่าเาหมายถึอะไร ? ”ผมถามึ้นหลัาที่เล่าปัหาเสร็
“ ทำไมนายไม่ลอถามศาสราารย์พอเอร์เอาเอล่ะ
มาถามันแล้วนายะไ้อะไรเพื่อน ”ผมรอา
“ ็นายูเี่ยวาเรื่อนี้นี่หว่า ”เายัไหล่
“ อันมันเหมือนเปลี่ยนเสื้อผ้าามวัน
แ่อนายมันลอีวินะเพื่อน ”ผมเอียอับำพูอเบลส
ไม่เ้าใ เบลสมัน้อาระสื่ออะไร ?
“ ันไม่เ้าใ ”เบลสหัวเราะ
“ อแบบนี้มัน้อใ้เวลา ที่รั ”ผมปาุั้นในอผู้หิ(ที่ลืมไว้หลัเสร็ิรรมรั)ใส่หน้าเา
“ อบุที่ันมันโ่มาถามนาย พ่อนัรับิินี่ !!!
”
วันนี้อนเ้าาบแรผมมีเรียนวิาปรุยาับศาสราารย์เเวอรัส พ่อทูนหัวอผม วิานี้เป็นวิาที่ผมอบที่สุ ในระหว่าารปรุยาผมไ้รับอุบัิเหุาแพนี่ ผู้ึ่อ่านำสั่ผิ หล่อนใส่น้ำบีัวร์เินนาามที่ำหน เป็นเหุใหุ้ใ้ินระเบิและผมที่ับู่ับหล่อน็พลอยโนลูหลไป้วย แพนี่ไม่เป็นอะไรมาเพราะผมเอาัวเ้ามาบัไว้ ะนั้นนที่ไ้รับผลระทบนี้มาที่สุ็ือผม หัวผมระแทับพนัห้อนเลือออ
่วเวลาโลาหลที่เิึ้นในห้อ
เบลสพาัวผมออาุใ้ินแบบเียบๆโยที่ไม่มีใรรู้ว่าพวเราหายไปารนั้นั้แ่อนไหน
เาพยุผมไปยัห้อพยาบาลในะที่ผมหน้ามืเนื่อาเสียเลือเป็นำนวนมา ่อนะไปเาไ้ฝาน็อ์
พ่อนับุประำลุ่มทำเรื่อหยุเรียนให้ผม อันที่ริผมบอเาว่าผมเรียนไหว
ผมไม่อยาพลาบทเรียนในแ่ละวิา เบลสไม่ฟัเาู่ผม
ถ้าหาผมยัทำัวื้อึเาะบอพ่อับแม่เรื่อที่ผมหัวแ ผมเียบทันที
มันแย่มาที่เารูุ้อ่อนอผม
บาทีผม็อยารูุ้อ่อนอเานะ ผมะไ้เอาืนบ้าในเวลาที่ผมมีโอาส
และแล้วพวเรา็มาถึห้อพยาบาล มาามพรอมฟีย์แทบลมับเมื่อเห็นเลือที่ไหลบนัวผม
เบลสบอว่าหล่อนพึมพำำว่าเมอร์ลินไม่หยุหลัาที่เห็นปราาร์เื่อนแอผม หล่อนพาผมมาที่เียนไ้พร้อมับยาในมือ
ผมรับน้ำเียวๆเหลือๆมาิน วินาทีที่ลิ้นไ้สัมผัสับน้ำ ผมสาบานับัวเอเลยว่าผมะไม่ให้ัวเอไ้รับบาเ็บอี
ยานี้มีลิ่นล้ายน้ำฟัทอแ่รสาิมันมสุะบรรยาย ผมส่แ้วืนมาามพรอมฟีย์หล่อนทำสีหน้าสสารับใที่เห็นผมมีสภาพน่าเวทนาเ่นนี้
หยุมอะที มันทำให้ผมลายเป็นนน่าสมเพ
ระหว่าทำแผลผมบอให้เบลสลับไปเรียน
เาบอว่าเาะโน้ไว้ให้ผมเผื่อผม้อาระอ่าน ผมปิเสธ
ัวหนัสือเาว่าะอ่านออไ้แ่ละัวินเวลาทั้วันอผม
เาเป็นเพื่อนที่ีนนึถ้าุสัเและารโน้บทเรียนที่ผมทำเป็นประำมันไม่ใ่สิ่ที่เบลสถนั
(เามัะหลับในทุาบถ้าเาสามารถหลับไ้) ผมไม่อยาให้เา้อมาลำบาเพื่อผม
ผมเลยบอว่าผมะอ่านโน้อน็อ์ไม่็แพนี่เพราะผมไม่อยารบวนเามาเินไป
เาพยัหน้า่อนะบอลาผมสิ้นเสียปิประู ผมหลับาลปล่อยให้วามเหนื่อยล้าเ้าสู่ร่าาย
โยที่ผมไม่รู้เลยว่าทุารระทำอผมไ้อยู่ในสายาอใรบานมาโยลอ
ลาึืนนั้นผมสัมผัสไ้ถึแรยุบัวอเียที่ผมนอน ผมไม่ล้าลืมามอผู้มาใหม่นนั้น
ผมหลับาแน่นัวอผมเร็ไปหม แล้วผม็ไ้ยินเสียหัวเราะเหนือัวผม
เสียทุ้มที่แฝไป้วยวามอบอุ่น
เป็นเสียที่ผมุ้นเยเหลือเินเพียแ่ผมนึไม่ออว่าใรเป็นเ้าอเสียนี้ มือให่อผู้มาใหม่เอื้อมมาลูบที่หัวผมสัพั
่อนะผละออไป และเหุาร์่อมาที่เาทำให้ผม้อลืมาึ้นมามอ้วยวามใพร้อมับวามเห่อร้อนที่เ่นับนใบหน้า
ผู้มาใหม่ หรือะเรียให้ถู ศาสราารย์พอเอร์ ำลัแนบริมฝีปาอเาลมาเพื่อูบผม
เมอร์ลิน ูบแรอผมลายเป็นอศาสราารย์พอเอร์ั้นเหรอ !!!
ผมหันหน้าหนีแ่ศาสราารย์ไม่ยอม เาับใบหน้าผมให้หันลับมา่อนะออแรบีบาผมเพื่อให้ผมอ้าปา
เาสอลิ้นเ้ามาในปาผม ลิ้นอเารัเี่ยวับลิ้นอผม เาทัู้
ทั้ัที่ริมฝีปาผม เาูลิ้นผมอย่ารุนแรราวับะระาลมหายใอผมออาัว
เาูบลมาแรอีรั้นผมรู้สึเ็บ ผมพยายามันัวเาออแ่ไม่เป็นผล
าที่ทั้ันทั้ทุบ็ลายมาเป็นอเาแน่น
อึอั แ่็อบ
ผมส่เสียอื้ออึในลำอ น้ำาผมไหลอาบแ้มเพราะหายใไม่ออ พอศาสราารย์พอเอร์เห็นเา็ยอมถอนูบออมา
นั่นทำให้ผมรีบอบโยอาาศเ้าปอทันที “ ศ – ศาสราารย์ … ”ผมเอ่ย้วยเสียแผ่วเบา ศาสราารย์พอเอร์ยิ้มออมาเล็น้อย่อนะโน้มัวลมาอผม
เป็นรั้แรที่ศาสราารย์อผม แม้แ่เเวอรัสยัไม่เยอผมเลย
“ มัลฟอย เวลาเธออัน
เธอรู้ไหมว่าเธอมันน่ารัแ่ไหน ? ”
“ ผม – ผมไม่รู้รับ ศาสราารย์ ”เายันัวเอึ้นมามอหน้าผม
“ เธอะรู้เี๋ยวนี้แหละ มัลฟอย ”แล้วเา็้มลมาูบผมอีรั้ ราวนี้มันเป็นูบที่ยาวนานว่ารั้่อน ลิ้นร้อนอศาสราารย์ยัพันรัเี่ยวับลิ้นอผม ผมเอื้อมแนโอบอลำออเาแน่น มันเลยลายเป็นว่าผมลุึ้นมานัู่บับเา แนทั้สอ้าอเารั้ัวผมเ้าไปแนบิัวเา ผมเยหน้าึ้นให้เราทัูู้่บันไ้ถนั ผมยืัวึ้นรับูบที่ร้อนแราศาสราารย์ ผมแทบะไม่มีสิับูบอเา มันเร่าร้อนและทำให้ผมล้อยาม มันรุนแรและทำให้ผมรู้สึี ผมแนบปาให้สนิทับปาอเาเพื่อป้อันเสียราอผมที่มันอาะเล็ลอออมา
ศาสราารย์็ไม่น้อยหน้าเา้มลมาบเบียับปาอผม เราสลับันูลิ้นนน้ำใสๆไ้ไหลออมาาปาผม หาแ่ไม่มีใรยอมแพ้ ูบนี้ึเริ่มรุนแรึ้นและเร่าร้อนึ้น ยิู่บ็ยิ่ยาที่ะวบุมัวเอยิู่บมาเท่าไหร่วาม้าร็เพิ่มมาึ้น ผมที่ำลัหลมัวเมาับูบอเา ไม่ทันสัเเลยว่ามืออศาสราารย์ำลับีบเ้นับ้นอผม
“ อื้อ ! ศ – ศาสราารย์พอเอร์ ”ผมผละออ
ริมฝีปาอผมบวมเ่อ อีทั้มันยัึ้นสีแสนน่าใหาย
ศาสราารย์โน้มัวลมาบเม้มมัน่อนะออแรี้นผมเบาๆ
“ อ๊ะ ! ”
“ มัลฟอย เธอเยูบับใรมา่อนรึเปล่า ? ”เา้อผม้วยสายาที่ผมอ่านไม่ออ ผมอ้ำอึ้อยู่นานนศาสราารย์ลูบไล้้นาผมราวลับะเร่ให้ผมอบ ผมราออมา่อนะุหน้าเ้าับออเาเพื่อ่อนสีหน้าเินอาย
“ ม -- ไม่เยรับ ”เาลี่ยิ้มอย่าพอใ
“ ีใริๆที่ันเป็นูบแรอเธอ ”เาลูบหลัผมพร้อมับรวบัวผมึ้นมานั่บนัอเา
“ เธออยาให้ัน่อไหม ? ”ผมเยหน้ามอเา
มืออผมำเสื้อลุมเาแน่นัวผมสั่น้วยอารม์แปลๆึ่ผมเอ็ไม่รู้ว่าืออะไร รอยยิ้มวนนลุอเา็เลยำอบให้ับผม “ ูเหมือนเธอะอยา่อสินะ ”
“ ผ – ผมไม่รู้ อ๊ะ ! ”นิ้วอศาสราารย์ำลัหมุนวนับยอออผม
เาล้มัวลบนเียโยที่ผมึ้นนั่บนัวเา เาันัวึ้นมา่อนะัมัน
ผมเิหน้าึ้น้วยวามเสียว่าน
เาหัวเราะอย่าพึพอใพร้อมลาลิ้นไปมาบริเวนั้น ผมบิัวส่เสียราออมา เสื้อผ้าส่วนบนอผมถูศาสราารย์ัารถอออมานหมเผยให้เห็นร่าายที่เปลือยเปล่า
เาผิวปาถูใ่อนะฝัหน้าลับหน้าท้ออผม
“ ให้ายสิ ัวเธอมันน่าินริๆ มัลฟอย ”ผมเม้มปาสนิท
อย่าให้พู สัมผัสอเา ำพูอเา มันระุ้นอารม์แปลๆในัวผม
ในอนนี้ผมผู้ึ่ไม่มีสิอยู่ับัวำลัอออ้อนเาอย่าที่ไม่เยทำโยารยับเบียเบื้อล่าที่แ็ื่นบนาเอเา
ผมเห็นศาสราารย์พอเอร์เลียริมฝีปาอเาพร้อมับับสะโพอผมให้ทับลบนาเเาให้มาที่สุ
มืออผมปัป่ายไปทั่วัวอเา แผ่นอที่แ็ หน้าท้อที่มีล้ามเนื้อ
มันทำให้อไม่ไ้ที่ะ้มลไปสัมผัสมัน ะที่ำลัผมถอเสื้ออเา
ัวอผม็ถูศาสราารย์พลิให้ลไปนอนับเีย
“ ศ – ศาสราารย์ ผมไม่ --- ”เาเอานิ้วมาแะที่ปาผมนั่นทำให้ผมหยุพู
“ แฮร์รี่ ”ผมเอียอ “ เรียันว่า แฮร์รี่ ”
“ แฮร์รี่ ฮ – แฮร์รี่ผมไม่ไหวแล้ว ”ผมส่เสียสั่นเรือ้วยแรอารม์
“ เธออยาให้ันทำอะไร ? ”เา้มลมาัที่หูอผม
“ ปลปล่อยผม ้าในผมมัน้อารุ แฮร์รี่ ”าเอผมถูถอออไป
“ มีอะไรอีไหม ที่เธอ้อาร ? ”ผมเอาาพันับเอวอเาพร้อมับูบลบนปา
“ ทำให้ผมเป็นอุ ”เายิ้ม
“ ามที่เธอปรารถนา เรโที่รั ”
ผมยอมรับแล้วว่าผมไม่ไ้แ่หลใหลในรอยยิ้มอเา
แ่ผมหลใหลไปทั้ัวอเา สัมผัสอเา ลมหายใอเา น้ำเสียที่แหบพร่าอเา
ารระทำที่ป่าเถื่อนและรุนแรอเา ทุอย่าที่เป็นเา ผมหลใหลไปหม
หลใหล … นไม่อยาให้ใรไ้รู้
หลใหล … นไม่อยาให้ใรไ้สัมผัส
หลใหล … นอยาให้เาเป็นอผมเพียนเียว
“ You’re mine . Professor Harry ”
“ Of Couse . Draco ”
The end .
--------------------------------------------------------------------------------------
[ Brase : สุท้ายนาย็เป็นเย์ว่ะเพื่อน //หัวเราะ ]
[ Draco : เป็น็เป็น // ออ ]
[ Brase : แพนี่เสียใแย่นะที่นายเป็นเย์ ]
[ Draco : ็ยัีว่าฟัเสียนลุอยัยนั้นทุวันล่ะน่า ]
---------------------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น