[ Pripara ] สาวแพนด้า ♡ หนุ่มหน้าสวย

ลำดับตอนที่ #2 : [ Oneshot ] 1# แค่กอดก็ได้ Part 2 (Sweet) - (แถม Shion x Mirei )

          ฝนยังคงตกลงมาอย่างไม่ขาดสาย ชิออนยังคงนั่งร้องไห้พิงอยู่กำแพงตรงข้ามคอนโด เพราะว่าเธอดันทำกุญแจห้องและบัตรเข้าคอนโดหายตอนที่โดนเลโอน่าพลัก เธอมองอะไรไม่เห็นเพราะน้ำฝนและน้ำตามันบังตาจนเธอมองอะไรเบลอหมด ทั้งๆที่เธอไม่ใช่คนที่ขี้แยเลยด้วยซ้ำ น้ำฝนเค็มๆที่ตกลงมาบนบาดแผลที่แขนและขาของเธอที่ได้มาตอนโดนพลักอีกมันทำให้แผลแสบไม่น้อย แต่แสบไม่เท่ากับหัวใจของเธอที่มันค่อยๆแตกสลายที่ละชิ้น เธอนั่งร้องไห้อยู่ตรงนี้นานกว่าสองชั่วโมง เธอไม่รู้เลยว่าเลโอน่านั้นมองเธออยู่ที่หน้าต่างตลอดเวลาไม่ใช่เพราะจับผิดอะไรในตัวเธอ...แต่เขาเป็นห่วง...เขาเป็นห่วงว่าเธอจะเจ็บแผล เป็นห่วงว่าเธอจะไม่สบาย เป็นห่วงว่าจะมีใครมาทำร้ายอะไรเธออีกรึเปล่า และอีกหลายๆอย่าง ตอนนี้เขาอยากจะวิ่งออกไปกอดเธอและสารภาพรักแต่โดยดีเหลือเกิน แต่ด้วยคำพูดโดยไม่คิดของเขามันทำร้ายเธอไปโดยไม่ได้ตั้งใจ เขาก็แค่อยากจะหลบหน้าเพราะความเขิน แต่นั่นไม่ใช่วิธีที่ดีเลยมันกลับทำให้เธอเข้าใจผิดด้วยซ้ำ เขารู้ดีว่าชิออนเป็นคนที่ไม่เคยกลัวอะไรและเวลาอยู่กับเพื่อนๆก็ไม่เคยร้องไห้เลยซักครั้งเดียว นั่นทำให้เห็นว่าเธอเสียใจมากจริงๆ ทำให้เธอต้องหลั่งน้ำตาออกมาขนาดนั้น มันยิ่งทำให้เขารู้สึกผิดเข้าไปอีก เขาตัดสินใจเดินไปหยิบเสื้อคลุมที่ข้างๆหน้าต่างและกำลังจะลงไปหาเธอ แต่เขาต้องอยุดกึก เมื่อเขาเห็นโดโรธีที่พึ่งกลับมาถึงคอนโดเดินเข้าไปหาชิออนที่นั่งอยู่ตรงนั้น เขาจึงตัดสินใจเฝ้าดูสถาณการณ์ต่อไป

          ฝนเริ่มซาลงแล้วโดโรธีก็เดินกลับมาถึงคนโดพอดี เธอเหลือบไปเห็นชิออนที่นั่งร้องไห้พิงกำแพงอยู่ท่ามกลางสายฝน เธอจึงรีบเดินเข้าไปหาเธอทันที และสอบถามเรื่องที่เกิดขึ้นแต่ไม่ได้คำตอบเพราะเอาแต่ร้องไห้อยู่ตรงนั้น เธอจึงค่อยๆพยุงเธอไปที่ห้องของโดโรธ๊ ให้เธอเช็ดตัวและเป่าผมให้แห้ง หลังจากนั้นเธอจึงถามเรื่องที่เกิดขึ้นอีกครั้ง ชิออนบอกว่าเธอแค่ทำกุญแจห้องกับบัตรเข้าคอนโดหาย แต่นั่นไม่ทำให้โดโรธีเชื่อเลยแม้แต่น้อย สุดท้ายเธอก็ยอมสารภาพว่าเธอทะเลาะกับเลโอน่าจนทำกุญแจหาย เธอจึงเสนอให้ชิออนนอนที่ห้องของเธอและจะช่วยหากุญแจให้ตอนเช้า เพราะมันเป็นวันเสาร์ เธอจึงตอบรับอย่างเหน็ดเหนื่อย และพล๋อยหลับไป

          เช้าวันต่อมา เอ่อ.....ความจริงมันก็ไม่ค่อยเช้าซักเท่าไรหรอก....นี่มันเก้าโมงครึ่งแล้วนะเห้ย! เธอพยายามลุกจากเตียงแต่สายตาเธอมันเบลอไปหมด เธอยกมือมาทาบกับหน้าผากตัวเองเบาๆ เธอมีไข้หรอเนี่ย? เธอไม่รู้จะทำอย่างไร จะนอนต่อก็รู็สึกเกรงใจโดโรธีที่เป็นเจ้าของห้อง จะลุกไปหากุญแจต่อก็ไม่ไหว ภาพในดวงตาของเธอมันเบลอมาก และเธอก็รู้สึกปวดหัวมาก แต่โชคช่วย โดโรธีกลับมาที่ห้องพอดี

"เป็นไงบ้าง ดีขึ้นไหม? เธอหลับซะยาวเลยนะ"

"รู้สึกปวดหัวน่ะ และภาพในตามันก็เบลอไปหมดเลย..."

โดโรธีเอามือมาทาบที่หน้าผากของฉัน บอกว่าเธอไข้ขึ้นจริงๆและให้ฉันนอนต่อ เธอบอกว่าจะโทรไปยกเลิกเพื่อนคนอื่นๆที่นัดไปเที่ยวกันวันนี้ให้ เธอจึงนอนหลับต่อไปอีก

          ช่วงเที่ยง ลาล่า มิเรย์ และโซฟี่มาเยี่ยมดูอาการ มิเรย์วัดไข้และตรวจดูอาการอย่างกับหมอจริงๆ แต่เธอก็เป็นแพทย์รุ่นเยาว์ที่โรงพยาบาลอยู่เหมือนกัน มิเรย์บอกว่าฉันมีไข้เพราะตากฝนมากเกินไป ที่ฉันตาพร่าเพราะร้องไห้มากเกินไป และเตือนเรื่องแผลเมื่อคืนที่ไม่ได้หาพลาสเตอร์อะไรติดไว้ เพราะอาจจะเป็นบาดทะยักได้ เธอจึงอาสาทำแผลให้ซะเอง กรณีนี้ชิออนกับมิเรย์เป็นคู่แข่งกัน บวกกับมิเรย์ไม่ชอบคนที่ไม่ชอบเธอมาตั้งแต่ม.ต้นจึงใช้แอลกอฮอลล์ชนิดแรงล้างแผลของเธออย่างเบามือ(?) 

"โอ๊ยยยยยย!!!!! เจ๊บๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!! พอแล้ววว!!!!! ยัยหมอตำแยบ้าเอ๊ย!!!!!!"

"อะไรนะยะ หมอตำแย? หมอตำแยมันต้องแบบนี้!"

มิเรย์พูดแล้วกดสำลีที่ชุบกับแอลกอฮอลล์อันก่อนหน้านี้ลงไปอีก ส่วนโซฟี่ก็ปิดหูลาล่าเอาไว้เพื่อความปลอดภัย

"โอ๊ย!!!!! เจ็บๆๆ!!!! ยัยบ้า!! ออกไปได้แล้ว!!!"

"ฉันไม่บ้า! ถ้าฉันบ้าคงไมมาทำแผลให้เธอหรอกย่ะ! นี่แหน่ะ!"

มิเรย์พูดอีกครั้งแล้วจุ่มสำลีลงไปในแอลกอฮอลล์แล้วกดลงไปที่แผลอีกแรงสุดฤทธิ์

"กรี๊ดดดด!!!!! พอๆๆๆ!!!! พอแล้ว!!!!! หนูขอโทษค่ะหมอ!!!!! TTOTT"

"ดีมากค่ะสาวน้อย :)"

มิเรย์อยุดแล้วเอาพลาสเตอร์มาปิดแผลให้ พร้อมกับปาดน้ำตาให้ชิออนเบาๆ (พอๆ เดี๋ยวมันก็จิ้นไปมากกว่านี้)

"นี่ฉันมาดูอะไรของฉันเนี่ย? =_="

โดโรธีพูดแบบเซ็งๆเมื่อเห็นฉากสวีทเล็กๆน้อยที่ปวดตานางพอสมควร

มิเรย์บอกว่าไข้ของเธอยังสูงอยู่ ต้องหาเวรดูแลเธอตลอดเวลา ทุกคนจึงอาสาร่วมกันโดยการย้ายเข้ามาอยู่ในคอนโดชั่วคราว โดยเเบ่งเวรดังนี้

ลาล่า 9:00 น.-14:00 น.

มิเรย์  14:00 น.-19:00 น. และ 3:00 น.-8:30 น.

โดโรธี 19:00 น.-24:00 น.

โซฟี่ 24:00 น.-3:00 น.

ต้องให้เวรลาล่าตอนเช้าเนื่องจากลาล่ายังเป็นเด็กอยู่ มิเรย์กำชับกับทุกคนว่าถ้าเกิดชิออนมีอาการผิดปกติให้เรียกเธอได้ตลอดเวลา

     -คืนวันนั้น เวลา 4:00 เวรของมิเรย์-

          มิเรย์ทำหน้านิ่งตามแบบฉบับของเธอ เธอไม่รู้สึกง่วงเลย เพราะเธอเปลี่ยนเวรกับโดโรธีตอน 19:00 เสร็จก็นอนทันที ทำให้เธอตาสว่าง เธอหยิบหนังสืมมาอ่าน พลางหันไปมองเพื่อนๆที่นอนหลับอยู่บนพื้นห้อง เธออ่านไปซักสองถึงสามหน้าก็หันมาเช็ดตัวให้ชิออนอีกครั้ง สายตาที่มองผ่านเเว่นตามันรู้สึกแปลกๆ หรือว่าเธอจะรู้สึกหวั่นไหวกับหญิงที่อยู่ตรงหน้าซะแล้ว?! เฮ้ย! ไม่ได้สิ! เธอมีแฟนแล้วนะ! แบบนี้มันถูกต้องแล้วหรือ?

          เธอไม่รู้เลยว่ามีผู้สอดแนม เอ๊ย! ชายคนนึงผลุบๆโผล่ๆอยู่ตรงประตูตลอดเวลา ซะเมื่อไหร่ล่ะ เธอรู้ตลอดเวลาเลยด้วยซ้ำไป เธอแแกล้งเดินไปตรงประตูช้าๆและเดินออกไปนอกห้อง

"ฉันรู้ว่านายอยู่แถวนี้ ออกมาได้แล้วน่า"

สุดท้ายเลโอน่าก็ยอมจำนนและออกมาแต่โดยดี มิเรย์ขยับแว่ยของตนแล้วเดินมาคุยกับเลโอน่า

"นายทำแบบนี้ดีแล้วหรือ?"

"ธ-เธอพูดเรื่องอะไร? ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดนี่?"

"ไม่ต้องมาทำเป็นแสแสร้งเลย เรารู้เรื่องทุกอย่างหมดแล้ว

"ฉันคงปิดบังพวกเธอไม่ได้สินะ..."

           อีกฝั่งหนึ่ง ในห้อง ลาล่าตื่นขึ้นมาดื่มน้ำ และเห็นว่ามิเรย์ไม่อยู่ที่ห้อง ลาล่าเช็คเวรอย่างถี่ถ้วนก็ยืนยันว่าเป็นเวรของมิเรย์ แล้วตอนนี้เธอไปอยู่ไหนล่ะ? เธอคิดว่าอาจจะไปตรวจตราข้างนอกก็ได้ เธอหยิบที่วัดไข้มาวัดไข้ชิออนอีกที แต่ปรากฎว่าไข้สูงถึง 40 องศา เธอไม่ใช่หมอ เธอไม่รู้ว่าจะทำยังไง เธอได้แต่มองหามิเรย์ เธอเดินไปหาจุดนู้นจุดนี้ของห้องแต่ก็ไม่เห็นเธอเลย ลาล่าลองมองรอบไปรอบห้อง เธอเห็นประตูเปิดอยู่จึงมองออกไปเผื่อจะเจอ และเป็นไปตามคาดเธอเจอมิเรย์จริงๆ แต่ดูเหมือนว่าเธอกำลังคุยกับใครบางคน เธอขยี้ตาและมองดูชัดๆอีกที เธอกำลังคุยกับเลโอน่าอยู่ คุยเรื่องอะไรไม่สำคัญแต่ว่าเพื่อนของเธอกำลังมีไข้สูงอยู่

"มิเรย์คะ"

"หืม? มีอะไรหรอลาล่า"

"คือว่า ชิออนเค้าไข้สูงถึง 40 ฉันต้องทำยังไงหรอคะ?"

"ก็เธอต้อง...เดี๋ยวนะ? ถึง 40 เลยหรอ?"

"ค-ค่ะ ก่อนหน้านี่ฉันลองวัดดูแล้ว-"

มิเรย์ไม่รอช้า เธอเข้าไปในห้อง และลองวัดไข้อีกครั้ง และเป็นไปตามที่ลาล่าบอกเป๊ะ เธอเดินไปหยิบยาที่อยู่ในลิ้นชักมา และให้ลาล่าประคองชิออนขึ้นนั่ง ดูเหมือนว่าจะทำยังไง เธอก็ไม่ตื่นเธอเป็นคนหลับลึกอยู่แล้วนี่นะ เธอค่อยๆป้อนยาเข้าไปและป้อนน้ำลงไปช้าๆตามลำดับ และเช็ดตัวให้ซักพักไข้ก็ลดลง มิเรย์นึกได้ว่ายังเคลียร์เรื่องที่คุยกับเลโอน่าค้างไว้ยังไม่เสร็จ เนื่องจากลาล่านอนหลับเต็มอิ่มแล้วจึงขอให้ช่วยเฝ้าให้หน่อย หลังจากนั้นเธอกับเลโอน่าก็กลับมาคุยกันหน้าห้องเหมือนเดิม

"เอาล่ะ เรามาต่อกันดีกว่า...นายคิดว่าถ้าทำให้เธอเสียใจแล้วตัวเองรู้สึกผิด แต่ไม่สนใจกลับมาหาเธออย่างงั้นหรอ?"

"ก็ใช่นะ...ฉันทำให้เธอเสียใจไปแล้ว เลยไม่อยากทำอีกเป็นครั้งที่สอง..."

"นายรู้ใช่ไหม? ชิออนไม่ใช่คนที่อ่อนไหวแบบนี้ พวกเราอยู่กับเธอมานาน ทำไมจะไม่รู้ล่ะ"

"ฉันรู้...แต่ว่า-"

"นายก็มีแต่คำว่าแต่ ฉันเข้าใจว่าไม่อยากจะทำให้เธอเสียใจอีก แต่ว่านายรักเธอไม่ใช่หรอ?"

เลโอน่าอยุดกึกเมื่อมิเรย์พูดคำว่ารักขึ้นมา มิเรย์รู้ทุกอย่างเลยหรอเนี่ย? นี่มันเก่งเกินคนแล้ว!

"..."

"ฉันรู้นานแล้วว่านายรักเธอ ดูจากพฤติกรรมก็รู้แล้ว นายน่ะแสดงออกเยอะจะตายไป"

"..."

"ถ้านายรักเธอจริง คิดจะให้โอกาศหลุดลอยไปหรอ?"

"ทำไม่ได้อยู่แล้วนี่ ก็ชิออนมีแฟนแล้วนี่"

"แฟน? อุ๊ฟ รุ่นพี่โชวนันนั่นน่ะหรอ? โถเอ๊ยยย นั่นน่ะพี่ของชิออนเฟร้ย!"

กระจ่างแจ้งทันที เขาไม่เคยรู้เลยว่าโชวนันนั้นเป็นพี่ชายของชิออน หน้าแตกสิครับท่านผู้อ่าน

"ลองไปคิดดูอีกทีนะ นายจะปล่อยให้โอกาศหลุดลอยไปหรือจะคว้ามันไว้ล่ะ? ฉันไปล่ะ ฉันมีคนไข้ต้องดูแล"

มิเรย์ทิ้งท้ายไว้ก่อนจะเดินกลับเข้าห้องไป เธอพูดถูกเขาจะปล่อยให้โอกาศหลุดไปได้ยังไงล่ะ จริงไหม? :)

     -เช้าเวลา 7:30 น.-

          ไม่มีใครอยู่ที่ห้อง เหลือแค่ชิออนที่อ่านหนังสืออยู่บนเตียง ใช่ ไข้เธอลดลงแล้ว แต่ก็ยังอดห่วงไม่ได้อยู่ดี ทุกคนออกไปช่วยกันเลือกอาหารเช้ามาให้ เลโอน่าเขานอนไม่หลับเลย เพราะมัวแต่ครุ่นคิดเรื่องที่มิเรย์พูดเมื่อคืน เขาควรจะไปขอโทษเธอหรือจะปล่อยให้เป็นอย่างนี้ดีล่ะ? ในตอนนี้สมองของเขาคิดย้ำแค่ให้ไปขอโทษเธอ สุดท้ายเขาก็ต้องเลือกช้อยส์เเรกอยู่ดี เขาเดินออกจากห้องตนและไปที่ห้องที่ชิออนนอนอยู่ เขาเปิดประตูช้าๆ เธอหันมามองผู้ที่เดินเข้ามาในห้อง เธอพยายามหันไปทางอื่น ทำหน้าจวนเจียนจะร้องไห้ แต่นั่นไม่ใช่นิสัยของเธอเลย เลโอน่ามองเธออย่างรู้สึกผิด จนต้องพูดคำหนึ่งออกมา

"ขอโทษ..."

ชิออนชะงักกับคำพูดของเขา เธอหันไปมองผู้พูดอีกครั้ง และเขาก็พูดมาอีกครั้ง

"ขอโทษในทุกๆเรื่องที่ฉันทำ ที่ฉันพูดออกไป...ฉันพยายามยับยั้งใจตนเองไม่ให้พูดแบบนั้น แต่ว่ามันเป็นอารมณ์ชั่ววูบก็เท่านั้น...."

"อารมณ์ชั่ววูบ? ฮึ...คิดว่าฉันโง่รึไง? คนส่วนใหญ่ก็แก้ตัวกันแบบนี้แหละ..."

"ฉันไม่แก้ตัว ฉันแค่พูดตามความจริง ความจริงที่ฉันอยากจะพูด...ฉันรักเธอนะ...รักมาตลอด"

คำว่ารักที่เลโอน่าพูดออกมา ทำให้ความรู้สึกของชิออนตอนนี้ว่างเปล่า ทำอะไรไม่ถูก ไม่ได้ยินอะไรเพราะตอนนี้หัวใจของเธอมันเต้นแรงจนไม่ได้ยินเสียงอะไรแล้ว แก้มเนียนๆที่แดงระเรื่อ เธอค่อยๆลุกขึ้นจากเตียงและเดินไปหาเขา เขามองเธออย่างงงๆดูว่าเธอจะทำอะไร

     ฟึ่บ

เธอสวมกอดชายตรงหน้าทั้งน้ำตา เธอไม่รู้มาก่อนเลยว่าเขารู้สึกเหมือนเธอมานานแล้ว เขายิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนจะกอดตอบเบาๆ เขาไม่ใช่คนซึนเดเระอีกแล้ว เขากลายเป็นคนอ่อนโยนเหมือนเดิม เพราะคนตรงหน้า คนที่เขารักมาตลอด ไม่รู้หรอกว่าเขาตกหลุมรักตั้งแต่แรกพบแต่ต้องปิดบังความรู้สึกจากคนอื่นๆเพื่อไม่ให้เป็นเรื่องใหญ่ แต่ตอนนี้เขาไม่ปิดบังอะไรกับใครอีกแล้ว...

ข้างหลังของทั้งสองคน ที่หลังประตู พวกเขาไม่รู้เลยว่าเพื่อนๆที่เหลือที่กลับจากซื้อของแล้วกำลังแอบมองพวกเขาอยู่ โดโรธีนึกสนุกจึงเปิดประตูเข้ามาอย่างรวดเร็ว

"ข้าวเช้ามาแล้วจร้าาา"

ทั้งสองคนเขยิบห่างกันอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นทุกคนก็เดินตามเข้ามา"ทำอะไรกันหรอคะ? .^."

"ไม่ต้องหลบหรอกน่า เราเห็นหมดแล้วล่ะ"

"จะรอช้าอยู่ไย มากินข้าวกินดีกว่า เราซื้อมาเผื่อทุกคนเลยล่ะ!"

.

.

.

.

.

รูปปลากรอบ

B
E
R
L
I
N
❀