คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : แผนที่ขุมทรัพย์ :: เดินหน้า ๒ ก้าว
แผนที่ขุมทรัพย์:: เดินหน้าก้าวที่สอง
“งืออ” เสียงหวานครางออกมาเบาๆก่อนที่ตาสวยจะค่อยๆปรือขึ้น พอลืมตาขึ้นมาใบหน้าตรงหน้ากลับทำให้เขาต้องหลับตาอีกครั้ง ขนาดเขาจะโดดน้ำฆ่าตัวตายแล้วยังจะตามมาช่วยอีกเหรอ มันจะอะไรนักหนาเนี่ย !
“หลับตาทำไมไอ้ตัวแสบ ทนความหล่อกัปตันปาร์คไม่ไหวเหรอ” ชานยอลพูดพลางยักคิ้วกวนๆ แขนแกร่งค่อยๆประคองคนตัวเล็กให้ลุกขึ้นยืน แต่...
“ฮึ่ย! เอามือออกไป ลุกเองได้” ชานยอลปล่อยมือออกจากคนตัวเล็ก แล้วยืนกอดอกมองว่าคนตัวเล็กจะลุกขึ้นยืนยังไงในเมื่อถูกมัดมือมัดเท้าอยู่อย่างนี้ สุดท้ายไอ้ตัวแสบก็ต้องอ้อนให้เขาช่วยอยู่ดีแหละเชื่อสิ
แบคฮยอนที่เพิ่งนึกได้ว่าตัวเองถูกมัดมือมัดเท้าอยู่ ก็หันไปมุ่ยหน้าใส่คนตัวสูงที่ยืนมองเขาอยู่ ตาสวยกวาดไปรอบๆ เพื่อจะหามีดมาตัดเชือกนี่ให้ขาดๆไป จะได้หักหน้าไอ้โจรสลัดบ้านี่ แต่ต่อให้กวาดสายตาไปทั่วเรือก็หาอะไรไม่เจอ
แบคฮยอนเงยหน้าขึ้นมองบนท้องฟ้า แต่กลับมีแสงบางอย่างกระทบกลับเข้ามากับม่านตาของเขาเสียก่อน มองดีๆมันมาจากเอวของกัปตันปาร์ค...ใช่แล้ว มีดพกที่เอวกัปตันปาร์คยังไงล่ะ :)
ร่างบางค่อยๆขยับเข้าไปไกล้ร่างสูงช้าๆ ก่อนจะไปหยุดที่ข้างๆแล้วเงยหน้าขึ้นแสยะยิ้มเบาๆ
“มาทำไม จะมาอ้อนให้แกะเชือกให้เหรอ ฝันไปเหอะ” ชานยอลย่อตัวลงมาให้เท่ากับร่างบาง...นั่นแหละเข้าทางเลย ร่างบางยื่นมือไปตรงที่ชานยอลเก็บมีดพกไว้ แล้วค่อยๆถูมือขึ้นลงช้าๆ
“เห้ย! จะทำอะไรน่ะ” ชานยอลที่เพิ่งรู้สึกถึงแรงขยับบริเวณเอว พอมองลงไปก็เห็นว่าแบคฮยอนกำลังพยายามจะตัดเชือกเจ้าปัญหานี่ออกให้ได้ ท่าทางล่อแหลมสุดๆ ภาวนาอย่าให้ใครมาเห็นตอนนี้เลย...
แต่สงสัยคำขอของแบคฮยอนคงไม่ได้ผล...
“เฮ้ย ไอ้ปาร์ค...” คริสเดินมาเห็นภาพที่ชวนคิดของทั้งสองคน แล้วก็ทำหน้าตากรุ้มกริ่ม ก่อนจะเดินจากไป ไอ้เพื่อนหื่นเห็นอะไรก็จินตนาการเป็นเรื่องใต้สะดือไปหมด แบคฮยอนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว
“ไอ้คริส”
“โอ๊ย” เพราะชานยอลขยับตัวจะเดินตามคริสไป ทำให้ข้อมือของแบคฮยอนไปโดนเข้ากับใบมีดพกจนเลือดออก
“เฮ้ย! ไอ่ตัวแสบเอ๊ย” ชานยอลสบถออกมา เมื่อเห็นว่าที่ข้อมือเล็กๆนั่นมีเลือดไหลออกมา ร่างสูงรีบดึงมือเล็กขึ้นมาด้วยความตกใจ
“...”
“เจ็บมั้ยล่ะ?” ชานยอลถามขณะที่ก้มลงแก้เชือกให้คนตัวเล็ก หลังจากที่เห็นคนตัวเล็กเงียบไปนาน แต่คนถูกถามได้ให้คำตอบอะไรกลับไป เพียงแค่ก้มหน้าลงมองไปที่ร่างสูงที่กำลังแก้เชือกที่ข้อเท้าให้เขาอยู่...ตัวแสบนี่เงียบผิดปกติ
“ไงกลายเป็นหมาหงอยไปแล้วเหรอ...โอ๊ย” ทันทีที่เชือกที่ข้อเท้าถูกแก้ออก แบคฮยอนก็ยกเท้าขึ้นยันคนตัวสูงจนล้มลงไป
“แผลแค่นี้ไกลหัวใจ แบร่:p” คนตัวเล็กหันมาแลบลิ้นก่อนจะวิ่งไปทางหัวเรือ
พลั่ก !!!!
เป็นเพราะมัวแต่หันหน้าไปแลบลิ้นใส่กัปตันเรือที่นั่งกุมท้องอยู่ ทำให้แบคฮยอนชนเข้ากับอีกคนอย่างจัง จนล้มลงไปทั้งสองคน
“อ๋า...คยองซูขอโทษนะฮะ ซุ่มซ่ามอีกแล้ว” คนตัวเล็กกว่าเอ่ยขอโทษ ก่อนจะค่อยๆยันตัวเองขึ้นมาแล้วยื่นมือไปให้คนด้านหน้า
“ขอบคุณครับ ผมไม่เป็นไรหรอก” แบคฮยอนเลื่อนมือไปจับมืออีกคนแล้วลุกขึ้นมา
“อ๊ะ! คุณที่โดนกัปตันจับตัวมานี่นา คุณหนีกัปตันมาอย่างนี้ไม่ได้นะฮะ เดี๋ยวคุณกัปตันโกรธ”
“ปล่อยกัปตันโกรธไปเหอะ ฉันจะกลับบ้าน” แบคฮยอนหันไปบอกคยองซูแล้วเดินออกไป แต่กลับถูกมือเล็กๆรั้งไว้ก่อน
“คุณไปไม่ได้นะฮะ...อ๊ะ มือคุณเป็นแผลนี่ ไปหาคุณหมอดีกว่านะครับ”
คยองซูไม่สนใจว่าอีกคนจะตอบหรือเปล่า เขาลากแบคฮยอนไปที่ห้องของคุณหมอทันที…คนที่อยากหาหมอน่ะน่าจะเป็นคยองซูมากกว่า
“นี่” ระหว่างทาง แบคฮยอนก็เอ่ยขึ้น
“ฮะ”
“นายชื่ออะไร”
“คยองซูครับ” คนตัวเล็กกว่าตอบพร้อมกับรอยยิ้มรูปหัวใจบนใบหน้า
“ฉันชื่อแบคฮยอนนะ”
คนตัวเล็กไม่ได้ตอบอะไร เพียงแค่ส่งรอยยิ้มรูปหัวใจกลับมาเหมือนเดิม
ไม่นานนัก คยองซูก็พาแบคฮยอนเดินมาจนถึงห้องของคุณหมอ มือเล็กยื่นไปเคาะประตูห้อง สักพักประตูก็เปิดออก
“ว่าไงครับตัวเล็ก” คุณหมอที่คยองซูว่าเดินออกมาแล้วยีหัวคยองซูเบาๆ คยองซูส่งยิ้มรูปหัวใจไปให้คุณหมอ แบคฮยอนแอบเห็นคุณหมอนั่นหน้าแดงด้วย !
“คยองซูพาคนไข้มาหาครับ”
“หืม? คนที่กัปตันจับมานี่”
“ครับ ทำไมหรอฮะ”
“พี่ว่าให้กัปตันเขาดูเองดีกว่านะ” คุณหมอพูดแล้วเดินไปหยิบโทรศัพท์มาจะกดโทรหากัปตัน
“หยุดเลยนะ ฉันทำแผลเองเป็น” แบคฮยอนคว้าโทรศัพท์ออกมาจากมือคุณหมอก่อนที่เขาจะกดโทรหาไอ้กัปตันโรคจิต ใครจะไปอยากเจอไอ้บ้านั่นกันล่ะ
“แต่ฉันอยากทำแผลให้นายว่ะ เสียใจ” กัปตันสุดหล่อที่ไม่รู้ว่าโผล่มาจากไหนเดินผ่านหน้า
แบคฮยอนเข้าไป แล้วหยิบกล่องปฐมพยาบาลออกมา แล้วคว้าข้อมือแบคฮยอนออกจากห้องไป ทั้งคุณหมอกับคยองซูให้ยืนงงอยู่สองคน
ชานยอลลากคนตัวเล็กไปที่ลานกว้างที่ท้ายเรือแล้วดันคนตัวเล็กนั่งลงที่ม้านั่ง แล้วทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ มือหนาหยิบสำลีออกมาจากกล่องปฐมพยาบาล มืออีกข้างก็จับข้อมือเล็กๆนั้นขึ้นมา
“ฉันทำเองก็ได้ป่ะ” เสียงหวานเอ่ยขัดขึ้นมาแล้วก็ชักมือตัวเองกลับ
“จะทำแผลที่ข้อมือเองได้ยังไง”
“ทำได้ละกัน”
“ขี้โม้” ชานยอลพูดแล้วดีดหน้าผากคนตัวเล็กเบาๆ
“นาย! ”
“อะไรอีกล่ะ” พอหันมาอีกทีชานยอลก็ยื่นหน้ามาใกล้หน้าเขาจนจะชนกันอยู่แล้ว “จะให้ฉันทำแผลแบบปกติหรือจะเอาท่ายาก”
“อะไร” แบคฮยอนดันร่างสูงออกแล้วหันหน้าหนี
“สรุปจะเอาท่ายากใช่มั้ย ได้” ชานยอลขยับไปจนชิดคนตัวเล็ก แล้วตวัดแขนไปโอบคนตัวเล็กขึ้นมานั่งบนตัก แล้วเอี้ยวตัวไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลออกมา
“ปล่อยฉันนะไอ้กัปตันปาร์ค”
“ท่ายากไม่พอสินะ” ชานยอลพึมพำออกมาเบาๆ
“อะไร”
“จะเอาท่าไหนล่ะ ยกเว้นหกเก้านะ มันทำแผลไม่ได้”
“ไอ้กัปตันปาร์ค! ”
“เรียกทำไมคิดออกแล้วเหรอะว่าจะให้ทำแผลท่าไหน”
“ไอ้บ้า”
“แล้วจะทำแผลได้ยังอ่ะ”
“ก็ฉันทำเองได้”
“อยากลองหกเก้าสินะ ได้” ชอนยอลวางกล่องปฐมพยาบาลลงแล้วเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ไอ้ตัวแสบ
“อย่าเข้ามานะ” คนตัวเล็กเอามือป้องหน้าตัวเองแล้วหลับตาปี๋...เด็กชะมัดยาก
“จะยอมให้ทำแผลได้หรือยังล่ะ”
“...นายก็ทำแผลสิ”
“แค่นั้นก็จบ” ชานยอลเลื่อนหน้าออก แล้วหยิบกล่องปฐมพยาบาลขึ้นมาแล้วจัดการทำแผลให้คนตัวเล็กอย่างเบามือ
แบคฮยอนพยายามจะดันตัวออกจากตักของร่างสูง แต่มือหนาก็คว้าเอวของเค้าไว้
“อยู่เฉยๆสิ ดื้อมากเดี๋ยวก็จับปล้ำเลย”
“ฮึ่ย! ”
ไม่ได้อยากแกล้งหรอกนะ แต่เวลาไอ้ตัวแสบหน้าแดงแล้วน่ารักดี
“อะไรนะ พวกนายนี่มัน...” เซฮุนหัวเสียหลังจากที่รู้ว่าน้องของเขาถูกโจรสลัดจับตัวไป คนพวกนั้นมันไม่ได้เรื่องแค่น้องชายเขาปีนไปบนเรือยังไม่รู้เรื่องเลย
“เซฮุนใจเย็นๆก่อนนะ” ร่างบางพยายามห้ามคนตัวสูงที่กำลังอารมณ์ร้อน
“ให้ผมใจเย็นได้ไงล่ะพี่ลู่ น้องชายผมทั้งคนนะ! ” เซฮุนโมโหจนเผลอตวาดใส่ร่างบาง “อีกอย่างนะ พี่เองก็มีส่วนด้วยไม่ใช่เหรอ ขึ้นไปบนเรือด้วยไม่ใช่เหรอ!”
“มันก็ใช่...”
“แทนที่พี่จะห้ามแบคฮยอนแต่กลับขึ้นไปด้วยกันเนี่ยนะ ผมอุตส่าห์ไว้ใจพี่ว่าจะดูแบคฮยอนได้นะ”
“พี่ห้ามแล้วแต่แบคฮยอนไม่ฟังนี่นา”
“พี่บอกผมแค่นี้น่ะหรอ พี่ลู่หาน” เซฮุนจับคนตัวเล็กให้หันมาเผชิญหน้ากับเขา มือหน้าบีบแขนเล็กจนเป็นรอยแดง
“ก็พี่ขอโทษ”
“ขอโทษแล้วจะได้อะไรครับ”
“ไม่รู้...”
“ขอโทษมันไม่ได้อะไร ไปตามหาแบคฮยอนกันดีกว่าเนอะ” ร่างบางเงยหน้าขึ้นมามองเซฮุนที่ยิ้มจนตาหยีมาให้เขา อะไรกัน เมื่อกี้ยังโมโหอยู่แท้ๆ ลู่หานตามอารมณ์ไม่ทันหรอกนะ
“จะไปมั้ยครับพี่ลู่”
“แล้วจะหายังไงอ่ะ” ลู่หานเงยหน้าขึ้นมาถามร่างสูง งงๆ
“เรื่องนั้นอ่ะไว้ทีหลัง แต่หลังจากนั้น...” เซฮุนพูดนิ่งๆก่อนจะแสยะยิ้มออกมาเล็กๆ
“...”
“พี่ต้องไปอยู่กับผมที่บ้านนะครับ :D ”
“!!!”
บันไดงูเดินหน้า 1 ช่อง :)
สาบานว่าตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเจอคนแบบนี้มาก่อน…
ขายาวก้าวออกจากห้องควบคุมเรือ แล้วเร่งฝีเท้าตรงปรี่ไปทางหัวเรือก่อนจะหยุดบริเวณเสากระโดงเรือ เมื่อใบหน้าหล่อเงยหน้าขึ้นไปก็เจอกับแบคฮยอนที่เก้ๆกังๆอยู่บนปลายสุดของเสากระโดงเรือ
ชานยอลถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย ตั้งแต่จับตัวคนมาบนเรือไม่มีใครเหมือนไอ้ตัวแสบนี่เลย อยากจะหนีกัปตันปาร์คสุดหล่อขนาดนั้นเลย?
“มาทำไมไอ้กัปตันปาร์ค” คนตัวเล็กตะโกนลงมาจากด้านบน
“อยากมาดูคนตกลงมาตาย”
“อยากไปดูคนตายก็ไปดูที่อื่น ที่นี่ไม่มี”
“มีสิ เดี๋ยวจะมีคนตกลงมาจากข้างบนนั้นคอหักตายหรือไม่ก็ตกน้ำโดนฉลามกิน” ชานยอลพูดพลางยักคิ้วให้ คนตัวเล็กที่จากที่ยืนอยู่ก็กลับนั่งลงเกาะเสากระโดงเรือแน่น ท่าทางแบบนั้นทำให้เขาอดขำไม่ได้
“มะ...ไม่มีหรอก ข้างล่างมีฉลามที่ไหนอย่ามาหลอกกันเลย”
“เหรอ ดูนี่สิ” ชานยอลเสมองไปทางเรดาห์ที่แสดงจุดสีดำๆจำนวนมาก นั่นแสดงว่าบริเวณนี้มีฉลามอยู่...ถึงจะแน่ใจว่าพี่เซฮุนบอกว่าตรงนี้ไม่มีฉลามแน่นอน ต้องเดินเรือไปอีกถึงจะมีแต่ไอ้เครื่องมือเทคโนโลยีขั้นสูงนั่นมันน่าเชื่อถือมากนี่นา แต่คนอย่างแบคฮยอนไม่ยอมเสียฟอร์มลงไปหรอก
“จะลงมาได้ยังล่ะ”
“ลงไปนายก็ต้องจับฉันโยนลงทะเลอยู่ดี อยู่บนนี้ดีกว่า” ร่างสูงขำกับความคิดบ้าๆของคนตัวเล็ก ทำไมถึงได้คิดว่าเขาจะจับตัวเองโยนลงทะเลวะ ลงมาน่าจะถูกจับกดอ่ะว่าไปอย่าง -.,-
“เหรอ ไม่ลงใช่มั๊ย คริสเดินเรือเต็มกำลัง” ชานยอลหันไปบอกเพื่อนรักที่ประจำที่อยู่ที่พังงาเรือ ความเร็วของเรือไม่เร็วขนาดจะสะบัดคนตัวเล็กลงมาจากเสาหรอก แต่แรงเวลาเร่งเครื่องมันก็ทำให้เสากระโดงโคลงเคลงไปมาได้
“ไอ้กัปตันบ้า” ถึงปากจะด่าออกมา หน้าซีดเพราะกลัว แต่แบคฮยอนก็ไม่ลงไปหรอก
“จะลงมาหรือยังล่ะ”
“ไม่! ลงไปก็ไม่ได้กลับบ้านดิ”
“จะลงมั้ยครับ”
“ไม่!!”
“นี่คุณ...” ชานยอลเงียบไปเพราะเพิ่งนึกได้ว่ายังไม่รู้จักชื่อของไอ้ตัวแสบนี้เลย
“แบคฮยอนฮะกัปตัน” คยองซูกระซิบบอกร่างสูงเบาๆ ไม่อยากเห็นกัปตันหน้าแตกเท่าไหร่
“นี่ คุณแบคฮยอนครับ จะลงมาได้หรือยังครับ”
“บอกว่าไม่ลงยังไงเล่า”
“ทำไมดื้อจังครับ ดื้อมากเดี๋ยวก็จับปล้ำซะเลย”
“...”
“ทำไมนิ่งไปล่ะ อยากโดนเหรอ”
“ไม่อยากโว้ย”
“แล้วทำไมไม่ลงมาล่ะครับ”
“มันลงไม่ได้โว้ย!!!”
หลังจากที่ตัดสินใจตะโกนออกไปอย่างเสียฟอร์ม แบคฮยอนก็ได้.....ได้นั่งอยู่ที่เดิมนั่นแหละ ก็ไอ้กัปตันปาร์คมันบอกว่า ‘ลงไม่ได้ก็ไม่ต้องลงนั่งรับลมไปนะเบบี๋’ แต่ไม่เป็นไร เขาเองก็ไม่ได้อยากลงไปเจอไอ้กัปตันหื่นกามนั่นสักเท่าไหร่ นั่งอยู่บ่นนี้ก็เสียวดี
“เห้ย!” ขณะที่แบคฮยอนกำลังมองหาทางหนีออกจากเรืองโจรสลัดนี่ ก็ไปสะดุดเข้ากับอะไรดำๆบนเสา...หรือว่าจะเป็นกล่องดำ MH370 ฮึ่ย ตลกละ กล่องดำบ้าอะไรจะมาอยู่บนนี้ได้ หรือไอ้กัปตันปาร์คมันขโมยมาซ่อนไว้ตรงนี้วะเออนี่ก็น่าคิด...ปัญญาอ่อนละ แบคฮยอนส่ายหัวไล่ความคิดปัญญาอ่อนออกไปแล้วเพ่งไปที่ไอ้ตัวสีดำๆ ที่กำลังเคลื่อนที่มาทางเขา...อ่อ ไม่ใช่กล่องดำแต่เป็นแมงมุมนี่เอง
“แมงมุมมมมม”
เสียงหลงของคนตัวเล็กทำให้ชานยอลขำออกมา กลัวแมงมุมหรอกเหรอ คืนนี้ป๋าจะจัดให้นะครับ~
“ไอ้คริสโว้ย เพิ่งเห็นว่าตรงนั้นมีรังแมงมุมว่ะ” แบคฮยอนมองตามมือของชานยอลก็เห็นว่าด้านหลังเขามีรังแมงมุมอยู่จริงๆ ฮรือออออ
“ใครก็ได้ช่วยด้วย” คนตัวเล็กตะโกนขอความช่วยเหลือ แต่ก็ไม่มีใครสนใจ...แหงสิของของเจ้านายใครจะไปอยากยุ่งขืนเข้าไปยุ่งเดี๋ยวจะได้ตายกลางทะเลเนี่ยแหละ
“ขอให้ช่วยเหรอ”
“เออ!”
“พูดอย่างนี้ใครจะไปช่วย อ้อนสิ”
“ห้ะ?”
“อ้อนสิ” แบคฮยอนนิ่งไปสักพัก เกิดมาไม่เคยอ้อนใครนอกจากปะป๊ากับพี่ฮุนนะเฟร่ย จะอ้อนไงล่ะ หรือจะไม่ง้อวะ อยู่บนนี้กับคุณแมงมุมสุดคิวท์แล้วทำสนธิสัญญาให้เราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน
.
.
.
“กัปตันปาร์คสุดหล่อครับ” คนอย่างแบคฮยอนจะอยู่กับแมงมุมได้ยังไงล่ะ
“ไม่ๆเรียกว่าชานยอลสิ”
“ชานยอลอ่า” แบคฮยอนเรียกคนตัวสูงอ้อนๆ “ชานยอลอ่า นายช่วยฉันหน่อยนะ ชานยอลอ่า”
“แงง ชานยอลแมงมุมมันใกล้เข้ามาแล้วอ่ะ”
“ชานยอลอ่า ชานยอลลล”
“ชานยอลครับ ช่วยแบคฮยอนหน่อยดิ นะนะนะ ชานยอลสุดหล่อ”
“ถ้าช่วยจะไม่หนีแล้วครับ”
“แล้วจะได้อะไรตอบแทนมั๊ยครับ” ชานยอลถามคนตัวเล็ก
“แล้วชานยอลอยากได้อะไรล่ะครับ”
“ให้ทั้งตัวเลยได้เปล่าครับ”
“เอาไปหนึ่งจุ้บก่อนได้มั้ยครับ TT TT” อย่ามาหลอกนะครับ กลัวแค่ไหนแบคก็ยังมีสตินะ
“หนึ่งจุ้บเองเหรอ”
“วันละจุ้บก็ได้ครับ”
“เดี๋ยวชานยอลอ่าจะไปช่วยเดี๋ยวนี้แหละครับ~ ”
สุดท้ายชานยอลก็ปีนขึ้นไปช่วยคนตัวเล็กลงมาจากเสากระโดงเรือ แต่คนตัวเล็กไม่ยอมให้จุ้บเขานี่แหละเรื่องใหญ่...แต่ไม่เป็นไร ของอย่างนี้ถ้าไม่ให้ กัปตันปาร์คก็จะตามไปขโมยเอง -w-
“กัปตันปาร์ค!” คนตัวเล็กหันมาตะคอกใส่ร่างสูงที่เอาแต่เดินตามเขาตั้งแต่กินข้าวเสร็จ นี่ขนาดว่าเขาเดินรอบเรือมาสามรอบแล้วยังไม่เลิกตาม
“ครับ”
“ไม่ไปขับเรือเหรอครับ”
“คุณชายคริสขับอยู่ครับ”
“แล้วมาเดินตามผมทำไมครับ”
“หนึ่งจุ้บ” แบคฮยอนนิ่งไป...ลืมไปเลยว่าสัญญากับกัปตันไว้ ถ้าเบี้ยวจะโดนจับโยนลงไปว่ายน้ำเล่นกับคุณฉลามมั้ยเนี่ย
“ไม่ให้ก็ไม่เป็นไรนะ..” ชานยอลพูดหงอยๆแล้วเดินหันหลังกลับไป
.
.
.
“ชานยอล”
จุ้บ!
:: เชอะ ! ไม่เม้นเรอะ งอน ::
PRINCESS
ขอโทษที่มาต่อให้ช้า(มากกกกกกกก)
ตอนนี้มันอาจจะดูป่วงๆไปนิดนะ ไรต์กำลังอยู่ในระยะทำใจ
สอบไม่ติดจย้าาาาาTT
ทวงฟิคได้นะงับ
ความคิดเห็น