หัวใจหยุดพัก เติมรักให้เต็มร้อย

ข้อมูลเบื้องต้น

1

นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่ทางโรงเรียนส่งใบทะเบียนประวัติมาที่บ้านฉัน ผู้ชายวัยกลางคนตรงหน้าฉัน ถอดหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะโยนกระดาษในมืออย่างไม่แยแส เขาคือ พ่อฉันเอง ให้ตายเหอะ ฉันไม่น่าไปก่อเรื่องไว้เล้ย อยู่ดีไม่ว่าดีนะยัยพุดดิ้ง -_-^

พ่อตัดสินแล้ว พ่อฉันเอ่ยเสียงเรียบ แม้กระทั่งอยู่ที่บ้าน พ่อก็ยังไม่ทิ้งคราบนักธุรกิจกิจการโรงพยาบาลชื่อดัง สีหน้าของพ่อบ่งบอกให้ฉันรู้ว่า พ่อเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้ฉันเสมอ

อะไรเหรอคะพ่อ

พ่อคิดว่า พ่อคิดผิดที่ส่งลูกเรียนที่โรงเรียนนานาชาติ นอกจากจะทำให้ลูกเคยตัวแล้ว มันยังทำให้ลูกเอาแต่ใจตัวเอง ทำอะไรตามอำเภอใจ

แต่หนู.

พ่อยังพูดไม่จบเลยนะ พ่อตัดบทฉันเอาดื้อๆ

. ฉันเงียบสนิท ความเย็นชาที่ฉันสัมผัสได้ในแววตาของพ่อมันทำให้ริมฝีปากฉันแห้งผาก พูดอะไรไม่ออก อึก~ หนูผิดไปแล้ว~ TOT~

แล้วไหนจะเรื่อง ลูกแอบหนีเรียนภาควิชาชีวะแทบทุกคาบ แล้วยัง เรื่องเกรดลูกสาวของพ่อยังตกต่ำสุดๆ จนพ่อไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเกรด คณิตศาสตร์ของลูกได้ F น่ะ?

พ่อนิ่งมองฉันอย่างรอคำแก้ตัว ฉันสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ เงยหน้ามองพ่อ

หนูขอโทษค่ะพ่อ T^T แต่ที่หนูได้ F! เพราะ มิสเตอร์จอห์นสันให้ final หนู 0 คะแนน เพราะหนูเข้าสอบไม่ทัน T_T และค่ะ! หนูแอบหนีเรียนภาควิชาชีวะทุกคาบเพราะ หนูคงเลือกที่จะไปสอนภาษาญี่ปุ่นน้องๆ เกรด 9 กับอาจารย์โคมัตสึ มากกว่าที่จะไปผ่ากบตัวเท่าหมีโคอาล่า กับ  มิสซีส แอนดรูว์ แน่ๆค่ะ >_<

ฉันมองพ่อด้วยสายตาอันแน่วแน่ เพราะเรื่องที่ฉันพูดทั้งหมดมันเป็นความจริง

แล้ววีรกรรมอื่นๆล่ะ จะแก้ตัวว่ายังไง?

ฉันนิ่งเงียบพลางส่งสายตาวิงวอนไปหาพ่อ ฉันเล่าไม่ได้ T_T ถ้าเล่า ลูกน้องฉันคนอื่นๆก็ต้องโดนไปด้วย เพราะพ่อฉันไม่ปล่อยเอาไว้แน่!!

อึก พ่อคะ..T^T~ พ่อรู้จักมั้ยคะ คนดีชอบแก้ไข คนจังอะไรชอบแก้ตัว หนูไม่มีคำแก้ตัวแล้วค่ะพ่อ พ่อจะไม่ให้โอกาสลูกสาวคนนี้อีกสักครั้งหรือคะ พุดดิ้งคนนี้สัญญาค่ะ ว่าจะเป็นเด็กดีไม่ดื้อไม่ซน TOT~!?

ดูเหมือนลูกไม้ของฉันจะได้ผลเล็กน้อย รอยยิ้มเล็กๆ ปรากฎที่มุมปากของพ่อ

เอาล่ะ แต่พ่อตัดสินใจได้ว่าพ่อจะทำยังไงกับลูกสาวตัวแสบของพ่อดี

ยังไงคะ คุณพ่อขา? ฉันทำเสียงหวานจ๋อย

เอาเป็นว่า เกรด 11 (ม.5) พ่อจะส่งลูกไปเรียนที่ญี่ปุ่นก็แล้วกัน

O_O

ถ้าลูกทำตัวดีได้ ลูกค่อยกลับมา

ม่ายอาวววว~~!!! คุณพ่อทำอย่างนี้ได้ไง หนูไปเรียนที่นั่นแล้วหนูจะอยู่กินยังงาย T^T

ก็หอพักไง ได้เพื่อนเยอะดีด้วย

หอพักที่โน่น อาจารย์โคมัตสึ เขาบอกว่าอาบน้ำรวมนะคะ O-O

ก็ดีน่ะสิ

ดียังไง?? ไม่เอาๆๆๆ พุดดิ้งไม่ไปนะคะ =O=

ถ้าลูกรักความเป็นส่วนตัวนัก พ่อจะเช่าโฮมสเตย์ให้อยู่ก็แล้วกัน

งั้นหนูขอคอนโด

ไม่ได้ ลูกยังดูแลตัวเองไม่ได้เลยด้วยซ้ำ! พุดดิ้งฟังพ่อนะ อยู่กับโฮสเขาดูแลลูกดีทุกอย่างเลย เดี๋ยวพ่อให้เพื่อนพ่อจัดการหาโฮสที่ดีที่สุดให้ลูกเอง

ยังไงก็ไม่เอาอยู่ดีอ่ะ พ่อก็รู้นี่ หนูอยู่ที่นี่หนูใหญ่ขนาดไหน แล้วพ่อจะส่งหนูไปที่นั่น หนูก็เป็นแค่เด็กนักเรียนหญิงธรรมดาๆไร้อิทธิพลน่ะสิ TTOTT~!!

พ่อถอนหายใจเบาๆ ไม่นะ พ่อไม่เคยมีสีหน้าจริงจังขนาดนี้นี่นา ฉันรับไม่ได้หรอกนะ จาก ขาใหญ่ ประจำชั้น เป็น ขาลีบ ประจำซอย เนี่ย

เพราะอย่างนี้น่ะสิ พ่อถึงอยากให้ลูกไป ลูกจะได้รู้ว่า เวลาไม่มีพ่อกับพี่ๆคุ้มหัวลูก ลูกจะอยู่ได้มั้ย ตกลงตามนี้นะ ถ้าติดขัดอะไร พ่อจะบินไปหาลูกด้วยตัวเอง

พ่อ เดี๋ยวสิคะพ่อ!

พ่อไม่สนใจฟังเสียงฉัน เดินฉับๆออกจากห้องนั่งเล่นไป เขาไม่ฟังเสียงนกเสียงกาที่กำลังกระพืบปีกเย้วๆอย่างฉันเลยแม้แต่น้อย พ่อนะพ่อ ไม่น่าทำแบบนี้กับฉันเลย คอยดูนะ ฉันจะสร้างเรื่องให้แสบกว่าเก่าเลยคอยดู -O-!

คิดอะไรอยู่น่ะน้องรัก พี่เชน พี่ชายสุดหล่อของช้านนน~

TT^TT ฮือๆๆคุณพ่อ เขาจะส่งหนูไปเรียนที่ญี่ปุ่นอ่ะ

พี่เชนเดินมาลูบหัวฉันเบาๆ อยากบ้าจัง ที่โรงเรียนนั่นฉันก็จะไม่มีประธานนักเรียนเป็นพี่ชายที่แสนดีอย่างพี่เชนแล้วสินะ ไปอยู่โน่นรู้สึกเหมือนฉันจะสูญเสียทุกอย่างไปยังไงอย่างนั้น

พี่รู้แล้วล่ะ ไม่เห็นต้องคิดมากเลยพุดดิ้ง พี่มีข่าวดีจะมาบอก พี่เชนยิ้มบางๆ ฉันรู้สึกใจชื้นขึ้นมาบ้าง

อะไรอ่ะพี่เชน

พุดดิ้งว่ามันไม่ดีเหรอ พุดดิ้งได้ไปญี่ปุ่น ที่โน่นอยากทำอะไรก็ทำได้ แถมชุดนักเรียนก็สวยสุดๆ ผมก็โกรกสีได้ มีหนุ่มๆหล่อๆผมยาวๆเท่ๆเต็มไปหมดเลยนา ^-^

โรงเรียนพุดดิ้ง ก็มีนี่คะ ชุดนักเรียนสวยๆ แล้วก็โกรกสีผม ยกเว้น หนุ่มหล่ออะไรนั่นไม่ปรากฏ -_-.. พูดจริงนะ ถ้าไม่หล่อเพอร์เฟคขนาดเทพบุตรลงมาจุติล่ะก็ ฉันไม่จัดว่าหล่อหรอก ขนาดพี่ชายฉันยังหล่อกว่าอาตี๋ที่โรงเรียนเป็นไหนๆ ฉันรับอาตี๋ที่โรงเรียนไม่ได้สักคน -_- ก็แค่ขาว!!ในชีวิตฉันนอกจากพี่ชาย ยังไม่เคยเห็นคนหล่อตัวเป็นๆสักกะคน

นั่นแหละน้องรัก พุดดิ้งจะได้เจออะไรใหม่ๆบ้างไง เพราะโรงเรียนใหม่ของพุดดิ้งจะทำไม่ได้เลยสักอย่าง ^^

หา??? O_O"

ทั้งโกรกสีผม ทั้งชุดนักเรียนที่คิดว่าจะได้โชว์ขาอ่อนน่ะ ขอบอกเลยว่าไม่มี ส่วนเรื่องหนุ่มๆหล่อๆ ผมยาวๆ ก็ไม่มีอีกเช่นกัน เพราะโรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนนักกีฬา ผู้ชายหัวเกรียนกันหมดเลย อิอิ

ดูท่าพี่ชายฉันจะชอบใจมากๆ นี่จะมาให้กำลังใจน้องหรือจะมาซ้ำเติมกันเนี่ย -_-??

แล้วใครเป็นเลือกโรงเรียนนี้ให้พุดดิ้งเนี่ย!??

พี่เอง พี่เชนยิ้มตาหยีพลางชี้นิ้วมาที่ตัวเอง อย่างไม่สะทกสะท้าน!!!!! ดูมันทำ -_-a มันน่าชกสักป้าปมั้ย พี่ชายตัวแสบ!!!! TTOTT

พี่เชนใจร้าย หนูไม่อยากไปแล้ว โรงเรียนบ้าบออะไรนั่นน่ะ อย่างนี้หนูก็ต้องไปโกรกผมสีดำเหมือนเดิมน่ะสิ

ถูก! เดี๋ยวพรุ่งนี้ พี่นัดช่างมาให้ที่บ้านนะ

ฮือๆๆ ม่ายเจงช่ายม๊ายยยยย~~!!! TT^TT

อีกไม่กี่อาทิตย์ชีวิตเกรด 10(ม.4) ที่ฉันใช้ไปอย่างทิ้งๆขว้างๆก็จะจบลง ลาก่อนเพื่อนๆทุกคน   ลาก่อนลูกน้องที่คอยหาเรื่องมาให้ ลาก่อนโรงเรียนที่ฉันรัก ลาก่อนอดีตตำแหน่งน้องสาวประธานนักเรียน ลาก่อนพี่เชนพี่แชมป์ ลาก่อนคุณพ่อคุณแม่ ต่อไปนี้พุดดิ้งคงต้องพึ่งตัวเองแล้วสินะ พุดดิ้งเอ้ยย จะมีอะไรแย่ไปกว่านี้มั้ยเนี่ย?

หลังจากพ่อฉันพาฉันไปพบกับ ผู้อำนวยการโรงเรียนนั่นมา เพื่อฝากฝังฉัน เนื่องจากโรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนนักกีฬา พ่อฉันเลยพูดเรื่องคาราเต้ของฉัน ผู้อำนวยการหัวหลิมชอบใจ แต่เวลาคุยกับพ่อฉันทีก็ต้องใช้ล่ามตลอด ฉันก็เลยจัดการ speak Japanese กับท่านผู้อำนวยการ จนพูดผู้อำนวยการชมเปาะ ก็ตอนอยู่เกรด 9 ฉันเป็นประธานชมรมภาษาญี่ปุ่นที่อายุน้อยที่สุดในประวัติศาสตร์โรงเรียนเลยนี่นา ฮิๆ ^-^

และแล้ววันเดินทางก็มาถึง ฉันจัดการลากกระเป๋าที่แพ็คเรียบร้อยให้ลุงสมานยกขึ้นรถไป ฉันต้องไปอยู่ที่โน่นเป็นปีๆเลยสินะ พอถึงสนามบิน ตอนแรกฉันกะใช้ไม้เด็ดเรียกคะแนนสงสารจากคุณแม่เผื่อท่านจะช่วยพูดให้คุณพ่อจะเปลี่ยนใจ แต่ฉันกลับนึกอะไรดีๆได้ยิ่งกว่านั้น

นี่ ดูแลตัวเองดีๆนะน้องรักของพี่ พี่แชมป์พูดแล้วลูบหัวฉัน

T^T~ พี่แชมป์ พี่แชมป์ไม่มีส่วนรู้เห็นกับเรื่องนี้ใช่มั้ยคะ พุดดิ้งรักพี่แชมป์คนเดียวเลย

ใครบอกล่ะ พี่แชมป์เนี่ยแหละเป็นคนช่วยพี่เลือกโรงเรียนให้พุดดิ้ง ฮิๆ พี่เชนยิ้ม

ไม่จริงอ่ะ O_O~

จริงพุดดิ้ง แต่เพราะพี่เป็นห่วงพุดดิ้งนะ กลัวหนุ่มๆญี่ปุ่นจะมาจีบน่ะสิ ^-^

ใช่ๆ พี่ก็ด้วย

โอ๊ย~ อย่างพุดดิ้งน่ะ ไม่มีใครมาจีบหร่อก จริงมั้ยค่ะพ่อ

จริงลูก ลองมีใครมาจีบสิ พ่อยิ้มแต่ทว่า เสียงคมกริบ

แม่เข้ามากอดฉัน วันนี้แม่สวยจังนะคะ ไม่ตีโป่งเหมือนทุกวันเลย ไม่มีหนูแล้วใครจะฉีดสเปรย์ผมให้แม่ล่ะ น้ำตาพานจะไหล TT_TT อึก~ หนูรักแม่น้า~

ลูกแน่ใจนะว่าจะไมให้แม่ไปส่ง แม่ยิ้มบางๆ

ค่ะ หนูเดินทางบ่อยอยู่แล้ว อีกอย่างคุณคาสุมิเลขาฯคุณพ่อก็ไปด้วย ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงหรอกค่ะ

ไปเถอะคุณ ล่ำลากันมากเกินไป เดี๋ยวก็จากกันไม่ลงหรอก

ฉันยิ้มให้กับทุกคน คุณพ่อคุณแม่ พี่เชนพี่แชมป์ แทนที่ฉันจะงอแงเหมือนเก่า ฉันกลับแสดงเข้มแข็งจนทุกคนแปลกใจ นี่แหละนี่เป็นไม้เด็ดของฉัน ทุกคนค่ะจำคำพุดดิ้งน้อยคนนี้เอาไว้ให้ดีเลยนะคะ

พ่อคะ ถ้าพ่ออยากได้ลูกสาวเวอร์ชั่นใหม่ เดี๋ยวหนูจะจัดให้นะคะพ่อ พ่อจะได้รู้ว่า ไม่มีอะไรที่พุดดิ้งลูกสาวพ่อคนนี้ทำไม่ได้อยู่แล้ว

ไม่แน่ลูกอาจจะชอบที่นั่นก็ได้นะ

คงยากค่ะ!

ว่าแล้วฉันก็เดินไปบอกคุณเลขาฯคาสุมิ เป็นภาษาญี่ปุ่นว่า ไปกันเถอะค่ะ

ถ้าลูกทำตัวดีได้ ลูกค่อยกลับมา คำพูดของพ่อวันนั้นยังคงก้องอยู่ในหูฉัน พ่อไม่รู้อะไร อันที่จริงพุดดิ้งยังไม่เคยทำอะไรผิดเลยนะ ถ้ารู้ว่าช่วยลูกน้องแล้วต้องมาซวยแบบนี้พุดดิ้งไม่ทำดีกว่า มาสำนึกผิดตอนนี้มันคงสายไปแล้วใช่มั้ยคะ ฉันต้องพิสูจน์ตัวเองให้พ่อเห็นให้ได้

พูดูอิ้งซัง เป็นอะไรรึเปล่าค่ะ คุณเลขาคาสุมิ พูดกับฉันเป็นภาษาญี่ปุ่น ต่อจากนี้ฉันคงต้องใช้แต่ภาษาญี่ปุ่นแล้วสินะ ไม่เสียแรงที่พ่อจ้างครูพิเศษมาสอนภาษาญี่ปุ่นที่บ้านฉันทุกเย็น แต่เอ่อ.. คุณคาสุมิคะ -_- พูดูอิ้ง นี่มันอะไรกันคะ

เรียกฉันว่า นาโอะ ดีกว่าค่ะ อาจารย์ฉันก็เรียกชื่อนี้น่ะคะ

โอ้~นาโอะ เหรอคะ ความหมายดีนะคะเนี่ย

คุณคาสุมิยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ พอเราได้ขึ้นเครื่องบิน อาจเพราะมันเป็นไฟลท์กลางคืนด้วยมั้ง เราก็เลยไม่ได้คุยกันตลอดทาง เราใช้เวลา 4 ชั่วโมงกว่าๆเราก็ถึงสนามบินนาโกย่า คุณคาสุมิอาสาไปส่งฉันถึงโรงเรียนด้วยตัวเอง

หลังจากเราผ่านด่านตรวจคนเข้าเมือง เรียบร้อยทุกอย่างแล้ว คุณคาสุมิก็พาฉันขึ้นรถบัสของโรงเรียนที่มารอรับอยู่ คุณลุงคนขับรถ รีบกุลีกุจอมาช่วยยกกระเป๋ใบเบ้อเริ่มขึ้นรถบัส มีน้ำใจจัง ฉันกล่าวขอบคุณ ก่อนจะขึ้นไปนั่งริมหน้าต่าง คุณคาสุมิตามมานั่งข้างๆฉัน 

เรานั่งรถบัสของโรงเรียนต่ออีก 30 นาที เราก็ถึงหน้าประตูโรงเรียน ท้องฟ้าแจ่มใส เมื่อเทียบกับบ้านเราแล้ว เป็นแดดยามบ่ายที่อ่อนมาก สิ่งแรกที่เห็นก็คือ สนามเบสบอล ตามติดด้วยสนามเบสบอลอีก 2 สนาม ตามด้วย สนามเทนนิส และสนามกีฬาอื่นๆอีกนับไม่ถ้วน ใหญ่ดีแฮะ พอได้เห็นโรงเรียนก็ทำให้ใจชื้นขึ้นมาบ้าง อีก 2 อาทิตย์โรงเรียนถึงจะเปิด มีนักเรียนจำนวนไม่น้อยเริ่มทยอยมาโรงเรียนกันบ้างแล้ว อันที่จริงมาที่นี่ ฉันก็ไม่ได้โฟกัสเรื่อง บอย หรอกนะ แต่เอ่อ=_= หัวเกรียน กันหมดเลยแฮะ คงเป็นโรงเรียนนักกีฬาอย่างที่พี่เชนว่าจริงๆ -_-^ พี่เชนนะพี่เชน เลือกมาได้!!

2

ฉันเดินลงจากรถบัสด้วยชุดนักเรียนที่เพิ่งเปลี่ยนที่สนามบิน ชุดโรงเรียนนี้ก็โอเคนะ ปกกะลาสีแขนยาว กับกระโปรงสีน้ำเงินเข้ม แต่ถ้าเทียบกับที่เห็นในการ์ตูนแล้ว มันไม่น่ารักขนาดที่ฉันคิดไว้ -_- ยังรู้สึกไม่ค่อยชินกับผมสีดำสักเท่าไรแฮะ

เป็นอะไรไปคะ คุณคาสุมิยิ้มบางๆ

เอ่อ ฉันแค่รู้สึกว่าโกรกผมสีดำแล้วมันทำให้หน้าดูแปลกๆ -_-

ฉันโกรกผมสีน้ำตาลบ้าง แดงบ้างตั้งแต่อยู่เกรด 4 กี่ปีแล้วนะ~ ที่ฉันไม่ได้เห็นตัวเองผมสีดำ

ทำไมคิดอย่างนั้นล่ะคะ? ดิฉันว่าคุณนาโอะ ดูเหมาะกับผมสีดำมากเลยนะคะ

จริงหรือคะ แปลกจังทำไมฉันไม่รู้สึกอย่างนั้นนะ

ผมสีดำเหมาะกับคนตาสวยค่ะ แล้วคุณนาโอะ ตาสวยเหมือนคุณผู้หญิง ดิฉันว่านาโอะทำผมสีดำเหมาะที่สุดแล้วแหละค่ะ คุณคาสุมิยิ้มกว้าง

ทำไมพ่อฉัน ไม่เคยชมฉันว่าสวยบ้างน้า~ ฉันพึมพำ แต่มันก็ถูกของพ่อนะเพราะไม่มีใครจีบฉันเลยอ่ะ -o-

ท่านประธาน ไม่เคยพูดหรือคะ?

ค่ะ

ดิฉันว่า ท่านคงมีเหตุผลของท่านค่ะ

แต่ที่ดิฉันพูดกับคุณนาโอะเป็นสิ่งที่ดิฉันพูดตามที่ดิฉันเห็น คุณนาโอะคงไม่หาว่าดิฉันโกหกเพื่อเอาใจคุณใช่มั้ยคะ?

ค่ะ ขอโทษนะคะคุณคาสุมิ T^T~ ใจจริงฉันแอบคิดนิดๆ -_-

เดี๋ยวจะมีการปฐมนิเทศนะคะ ข้างหน้าคือหอประชุม เดี๋ยวเรื่องกระเป๋าดิฉันจะส่งไปที่บ้านโฮสให้ ตอนนี้ดิฉันขอตัวก่อนนะคะ มีงานด่วนน่ะค่ะ แฮะๆ คุณคาสุมิพูดก่อนจะเดินขึ้นรถบัสไป ฉันโค้งงามๆ (._.) เอ่ยคำขอบคุณ ก่อนจะเดินตามนักเรียนเข้าไปในหอประชุม

หอประชุมกว้างมาก นักเรียนเยอะชะมัดเลยแฮะ เก้าอี้งี้จัดเป็นแถวเป็นระเบียบเหมือนเอาไม้บรรทัดมาทาบยังไงอย่างนั้น นักเรียนเริ่มทยอยนั่งกัน ไม่อยากจะเชื่อเลยนักเรียนนับพันคน แต่เสียงคุยแทบไม่มี แต่เป็นที่โรงเรียนฉันล่ะก็คุยกัยไฟแล็บไปแล้ว ว่าแต่เขาจะเริ่มกันแล้วเหรอเนี่ย o_o รู้สึกว่าจะไม่แบ่งที่นั่ง ชายหญิงนะ นั่งตรงเสานั้นดีกว่าจะได้งีบอีกสักหน่อย zzZZ..Z

นี่เธอ นี่เธอ!

ฉันเงยหน้าขึ้นมามองด้วยสายตาสลึมสลือ ใครน่ะ?

ไปหลับที่อื่นได้มั้ย

ฉันเปิดตาขึ้นช้าๆ หน้าคุ้นๆแฮะ ดาราเหรอ -_-a อะไรเนี่ย หยิ่งซะด้วย ผลักหัวฉันเสร็จก็ไม่หันมามองเลยนะ กะจะขอโทษซะหน่อย แต่ตอนนี้ฉันเปลี่ยนใจแล้ว ไม่ขอโทษดีกว่า ชิ! และในขณะที่ฉันกำลังทำปากขมุบขมิบอยู่นั้น อีตาบ้านั่นก็หันมาทางฉัน ทำให้ฉันหยุดชะงัก

มองไม

อะโทะ! O^O คิดว่าฉันอยากจะมองนายนักรึไงยะ รู้นะว่านายต้องเป็นนักเรียนประเภทแย่ๆแน่ๆเลย ดูผมเผ้าซิ ยาวกว่าคนอื่น(ซึ่งหัวเกรียน) ตั้ง 2 เซน!

คิดว่าหล่อรึไง >> ฉันพึมพำเป็นภาษาไทย เจ้าหมอนั่นแสดงสีหน้างงๆ ราวกับฉันพูดภาษาชาวเผ่าอุงก้าๆกับเขา ฮ่าๆๆ สะใจๆ ฟังไม่รู้เรื่องใช่มั้ย ^0^~~ แต่เจ้าหมอนี่มันหน้าตาเหมือนดาราสักคน เดี๋ยวนะ นึกชื่อก่อน ชื่อ

ทาเคชิ

อ่ะใช่! แต่หมอนี่หน้าไม่คมขนาดดาราในดวงใจฉันสักเท่าไร แถมหน้ายังเด็กกว่าด้วย นึกออกสักทีขอบใจนะที่บอก ^^;;ฉันหันไปทางต้นเสียงแล้วยิ้มให้ แล้วนายต้นเสียงก็มีอาการประหลาด ตาโต ปากเบี้ยว หน้าแดงก่ำ นี่มันลิงลพบุรี เวอร์ชั่น ขาวจั๊ว หรือไงฟะ -_-^

โทเบะ เป็นอะไรของแก อีตาบ้าหันไปหาลิงลพบุรี (ขอโทษนะ -_-^ ไว้รู้ชื่อแล้วจะเปลี่ยนชื่อให้) ท่าทางจะเป็นเพื่อนหมอนั่น

O/ / /Oน่ารักว่ะ

ใคร? ยัยนี่อ่ะนะ

เอ้ย! ทาเคชิ แกอย่าไปชี้หน้าเขาเซ่ -/ / /-

            ฉันเห็นจนเบื่อแล้วว่ะโทเบะ หน้าแบบนี้ ไม่เห็นจะสวยเลย

ไม่สวย? ว่าฉันเรอะ.. -_- ฉันไม่โกรธหรอก โดนคุณพ่อกรอกหูทุกวัน.. ชินแล้ว -O-

สวยไม่สวยมันก็เรื่องของฉัน นายไม่เกี่ยว

นักเรียนใหม่เหรอกั๊บ

นายลิงนี่จะมาไม้ไหนเนี่ย

ดูยังไงก็ไม่เห็นความสวยเลยฟ่ะ โทเบะอย่าไปคุยกับเค้า ไปๆ หันหน้ากลับไปได้แล้ว

ทาเคชิจับหัวโทเบะให้หันกลับไปทางเวทีด้วยท่าทีขรึมๆ เออ! แล้วช่วยเก็บฝาหม้อ ที่เพื่อนนายด้วยทำหล่นด้วยแล้วกัน หูงี้ดำยิ่งกว่า มิกกี้เม้าส์ -_-;;

ทาเคชิคุง ทางนี้ค่า หญิงสาวหน้าตาดีคนนึงส่งเสียงหวานเจี๊ยบเรียก ทาเคชิ ทางด้านหลัง ฉันเผลอหันไปทางต้นเสียง (อันที่จริงก็ไม่อยากจะเผือกเรื่องชาวบ้านหรอกนะ) แต่ผู้หญิงคนนั้นน่ารักดีแฮะ ยิ้มราวกับมีหัวใจสีชมพูผุดเป็นย่อมๆ รอบๆตัวคุณเธอยังไงอย่างนั้น แต่น่าเสียดาย -_- ไม่น่ามาชอบ อีตาคนไร้มารยาทอย่างหมอนี่เลย

เฮ้ย ทาเคชิ แกไม่สนหรอวะ คุณหนูรินะ น้องสาวประธานนักเรียน เชียวนา โทเบะกระทุ้งศอก

ไม่ว่ะ น่าเบื่อจะตาย

เขาตื๊อแกมาครึ่งปีแล้วนะเว่ย

เรื่องของเขา เขาทำเสียงไม่แยแส

แล้วเมื่ออาทิตย์ก่อนที่เขาช่วยนาย ตอนที่นายทะเลาะวิวาทกับพี่ทามะล่ะ

โทเบะ ถ้าแกชอบก็ไปจีบเลยไป แกก็รู้ว่าฉันไม่สนใจผู้หญิงคนไหน นอกจากยัยนั่น

ฉันขอบาย เพราะฉันมียอดยาหยีของฉันอยู่แล้ว ^-^ ฮิๆ ว่าแต่แกเหอะ พูดถึงยัยนั่นอีกแล้ว ฉันล่ะเบื่อแกจริงๆว่ะ ดูสิ! รินะจังโบกมือให้ใหญ่แล้ว

ทาเคชิถอนหายใจเบาๆ เขาไม่หันหลังไปแม้แต่น้อย ฉันพอจะสังเกตได้ว่า โทเบะ พยายามจะเชียร์คุณรินะให้เพื่อนเป็นอย่างมาก เผื่อจะได้ลืมความหลังครั้งเก่า(อันเจ็บปวดรึเปล่าก็ไม่รู้) หึหึหึ -..- ทั้งหมดทั้งปวง พุดดิ้งคนนี้ได้เมมโมรี่เอาไว้เรียบร้อย อันที่จริงฉันก็ไม่ได้อยากตั้งใจฟังเท่าไรหรอกนะ แต่หูมันผึ่งไปเองอ่า ช่วยไม่ได้ ฮ่าๆๆ

หลังจากอาจารย์ปล่อยให้นักเรียนแยกย้ายกันไป ฉันก็นึกเรื่องสนุกๆออก เมื่อนายทาเคชิกับโทเบะ เดินลับตาไปแล้ว ฉันรีบวิ่งไปหาผู้หญิงที่ชื่อรินะทันท

เอ่อ คุณคือคุณรินะ ใช่มั้ยคะ? ฉันยิ้มแย้มแจ่มใส

มีอะไรเหรอคะ

คืองี้ค่ะ ทาเคชิคุงเขาไม่กล้ามาบอกคุณด้วยตัวเอง เพราะเขา..เพราะเขาเขินน่ะค่ะ! เขาเลยฝากมาบอกว่า พรุ่งนี้เที่ยง เขาอยากจะเลี้ยงข้าวคุณเป็นการขอบคุณเรื่องที่คุณเคยช่วยเขาไว้ เกี่ยวกับคุณทามะ อะไรเนี่ยแหละค่ะ

จริงเหรอคะ? ฉันพยักหน้าหงึกๆ

กรี๊ดด! >_<~~!!!

 ดิฉันว่า คุณโทรไปหาเขาเองดีกว่านะคะ เพราะท่าทางเขาจะดูเป็นคนขี้อายมากๆเลยน่ะค่ะ

ค่ะ! รินะจังยิ้มร่า

รู้สึกผิดนิดๆแฮะ นี่ฉันทำร้ายรินะจังทางอ้อมรึเปล่าเนี่ย คงไม่หรอกมั้ง เธอออกจะดีใจที่จะได้ไปเที่ยวกับทาเคชิ รับรองหมอนั่นไม่มีทางปฏิเสธแน่ เพราะมีเรื่องที่รินะจัง เคยช่วยไว้ค้ำคออยู่นี่นา ^-^ ฮ่าๆๆสนุกแน่งานนี้ ฉันไม่ได้เปิดศึกกับนายนะทาเคชิ แต่คงยากหน่อยนะที่จะสาวมาถึงตัวฉัน และก่อนที่ยัยรินะจะซักฉันไปมากกว่านี้ ฉันก็รีบชิ่งหนีไปเสียก่อน ไปโฮมสเตย์ดีกว่า ว่าแต่ฉันจะไปยังไงล่ะเนี่ย

ดีนะที่พ่อฉันฝากคุณคาสุมิซื้อมือถือให้ฉันเครื่องนึง ส่วนใหญ่มือถือที่นี่ก็ใช้แบบรายเดือนทั้งนั้น เหมือนซื้อมือถือซื้อเครือข่ายมือถือไปในตัว ฉันจัดการกดโทรศัพท์ใหม่เอี่ยมสีฟ้าสดใส ต่อสายไปหา คุณเลขาฯคาสุมิทันที

สวัสดีค่ะ ปฐมนิเทศเสร็จแล้ว กลับโฮมสเตย์ได้รึยังคะ คุณคาสุมิ

((ค่ะ ฉันคงไม่ได้ไปรับคุณนาโอะแล้วนะคะ เอ่อคือ.. ท่านประธานสั่งห้ามไว้น่ะค่ะ ดิฉันจะส่งที่อยู่ของโฮสไปให้ทาง mail นะคะ บ้านโฮสไม่ไกลจากโรงเรียนหรอกค่ะคุณนาโอะ เดินไม่กี่บล็อกก็ถึงค่ะ))

เดี๋ยวสิคะ แต่หนูเพิ่งมาถึงที่นี่ครั้งแรกนะคะ คุณคาสุมิ ฉันทำเสียงอ่อย

((ดิฉันเสียใจค่ะ T-T))

อ้าก! ฉันอยากบ้า!! พ่อนะพ่อ TT_TT

ไม่เป็นไรค่ะ หนูไม่อยากทำให้คุณคาสุมิลำบากใจ ขอบคุณนะคะคุณคาสุมิ

((ค่ะ ดิฉันจะส่งที่อยู่โฮสไปให้เดี๋ยวแหละคะ))

ค่ะๆ ฉันกดวางสายช้าๆ ไม่นานเครื่องก็สั่นเนื่องจากมี mail เข้า ฉันเปิดดูก็พบที่อยู่ของโฮสที่คุณคาสุมิ ส่งมาให้ แล้วฉันจะไปยังไงล่ะเนี่ย เดินก็เดินฟะ -_-;;

ฉันเดินเตะฝุ่นมาถึงหน้าประตูโรงเรียน เหงาแฮะ ถ้าเป็นเมื่อก่อนก็จะมีลูกน้องมาล้อมหน้าล้อมหลัง ได้หาเรื่องสนุกๆทำกันเรียบร้อยโรงเรียนอินเตอร์ไปแล้ว แต่อยู่ที่นี่ฉันไม่มีเพื่อนเลยสักคน (แถมยังจะไปสร้างศัตรูอีก) เฮ้อ.. เหงา เหมือนกันนะเนี่ย

นี่เธอ เสียงแหลมเล็กของหญิงสาวคนหนึ่งทำให้ฉันหยุดกึก ฉันหันไปที่ต้นเสียง เป็นหญิงสาวใส่แว่นสอยผมสั้นประบ่ามองมาที่ฉัน

คะ? ฉันเข้าไปใกล้ๆ คนไทยรึเปล่าเนี่ย ถึงแม้หน้าตาของเธอจะกลมกลืนกับสาวญี่ปุ่น แต่ฉันก็รู้สึกว่า ผู้หญิงคนนี้ หน้าคล้ายกับเพื่อนเก่าฉันคนนึง แพรว

พุดดิ้งใช่มั้ย >>> ภาษาไทย ฉันแทบไม่เชื่อหูตัวเอง ฉันยิ้มกว้าง

แพรวใช่มั้ย แพรวใช่รึเปล่า

แพรวเป็นคนเรียนเก่งมาก เมื่อก่อนฉันกับแพรวซี้ปึ้กกันมากๆไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด แต่พอเธอสอบเข้าม.4 ติดที่โรงเรียนชื่อดัง เธอก็ไม่ส่งข่าวมาอีกเลย

ฉันนึกว่าจะไม่ได้เจอแกซะแล้ว ฉันยิ้มกว้างปากแทบฉีก

ก็บ้านฉันส่งเรียนนานาชาติไม่ไหวแล้วนี่แก โทษทีนะที่ไม่ได้ส่งข่าวไปพอดีฉันยุ่งๆหลายๆเรื่อง

ไม่เป็นไร ฉัน..ฉันพูดอะไรไม่เลยอ่ะ ดีใจจริงๆ

ฉันก็ดีใจหมือนกัน ไม่คิดว่าแกจะมาเรียนที่นี่ ช่วงนี้ฉันกำลังว่างๆ ฉันกะจะส่งอีเมลล์ไปหาแกแล้ว

จริงดิ

อืม เออแก ฉันขอร้องแกอย่างนะ อย่าพูดภาษาไทยกับฉันถ้าไม่จำเป็น ตอนนี้ฉันกำลังฝึกพูดภาษาญี่ปุ่นอยู่

ได้ๆ แล้วแกเป็นไงมาไงถึงมาอยู่ที่นี่ได้เนี่ย ฉันเริ่มพูดภาษาญี่ปุ่น

ก็สอบชิงทุนมาสิยะ บ้านฉันไม่มีปัญญาส่งหรอก

แล้วแกมาอยู่ที่นี่นานแค่ไหนแล้ว แกพักหอหรอ?

ก็ตั้งแต่ม.4 เทอม 2 เออใช่ ฉันพักหอ ทำไมหรอ

ตอนอาบน้ำรวม แกไม่รู้สึก เอ่อ กึ๊ยๆอะไรบ้างเลยเหรอ

กึ๊ยๆ อะไรของแก -_-

เออๆช่างมันเถอะ ว่าแต่แกรู้จักที่นี่รึเปล่า ฉันเปิด mail แล้วยื่นโทรศัพท์ไปให้แพรว

อ้อ รู้จักสิ อยู่ใกล้ๆ Lawson น่ะ

ห้างเหรอ? ดีใจจัง ฮิๆ~ ^O^

เปล่า Lawson ก็เซเว่นดีๆนี่แหละแก ให้ฉันไปส่งมั้ย

ไม่เป็นไรหรอก หอพักแกอยู่ในโรงเรียนนี่นา ฉันเห็นอยู่แว๊บๆ

อืม แกไปเองได้แน่นะ

อื้ม ไม่เป็นไร แค่นี้สบายมากแพรว

อยู่ที่นี่เรียกฉันว่า ฮารุ นะ ใจจริงฉันอยากจะอยู่คุยกับแกต่อนะเนี่ย แต่ตอนนี้ฉันรีบต้องไปสมัครชมรมวอลเล่ย์อ่ะ พุดดิ้ง ขอเบอร์แกก่อน ฮารุควักโทรศัพท์เธอออกมา

ฉันจำไม่ได้อ่ะ งั้นแกใช้เครื่องฉันโทรเข้าไปแล้วกัน ฉันจะได้มีเบอร์แกด้วย

อืมๆ ชื่อญี่ปุ่นแกว่าไรนะ จะได้เมมไว้

นาโอะ

ต๊าย! ใครตั้งให้ยะ ไม่เหมาะกับพฤติกรรมแกเลย ฮารุพูดติดตลก

มันไม่เหมาะกับพฤติกรรมฉันตรงไหนยะ -_-^ เดียะๆ

แล้วเจอกัน บาย

บาย อยู่ใกล้ๆ Lawson นะแก

อื้ม ฉันโบกมือบ๊ายบายให้ฮารุ

3

พระอาทิตย์เริ่มทอแสงสีส้มอ่อนๆ ท้องฟ้าเริ่มครึ้มๆ ฉันเลิกแขนเสื้อเพื่อดูนาฬิกา กี่โมงแล้วเนี่ย อ๊ะ ทุ่มนึงแล้วเหรอ ท้องฟ้ายังสว่างอยู่เลย ถ้าเป็นบ้านเราล่ะก็ ป่านนี้มืดไปแล้วมั้ง

ฉันเดินมาเรื่อยๆจนถึง Lawson เด็กนักเรียนจำนวนไม่น้อยขี่จักรยานสวนกับฉัน สงสัยคนละโรงเรียนแฮะ เพราะชุดคนละสีแถมคนละแบบด้วย มีนักเรียนหญิงผมสีทองกลุ่มหนึ่งยืนหัวเราะกรี๊ดกร๊าดกันที่หน้า Lawson ดีจังแฮะ โกรกสีผมได้ด้วย ฉันเห็นชุดนักเรียนหญิงของโรงเรียนนั้นก็อดอิจฉาไม่ได้ เสื้อเนคไทกระโปรงลายสก๊อตเหนือเข่า มันช่างสวยสุดยอดไปเลย ผิดกับชุดนักเรียนฉันลิบลับ ปกกะลาสีของโรงเรียนฉัน มันทำให้ดูกะโปโลมากเลยอ่ะ

ยัยนั่นมองอะไร นักเรียนคนนึงในกลุ่มนั้น จ้องเป๋งมาที่ฉัน

ฉันยืนเฉยๆทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ แต่ยัยป้านั่นกลับเดินตรงมาที่ฉัน

นี่มันเด็กโรงเรียน K นี่หว่า อีกคนพูดขึ้น

โรงเรียน K ? ฉันก้มดูที่ตราโรงเรียน อ่อ โรงเรียนฉันสินะ -_-^

มีปัญหาอะไรมิทราบยะ ยัยป้านั่นเลิกคิ้วขึ้น

อันที่จริงน่าจะพูดว่า เลิกหนังตาขึ้นมากกว่า เพราะยัยนี่เล่นกรรณคิ้วจนเหลือแค่หัวคิ้วเพียงนิดเดียว แถมยังทาผิวสีแทนดำบ้างขาวบ้างเป็นย่อมๆ จนทำให้ฉันอดขำไม่ได้ แต่งหน้าได้ตลกดีจริงๆ คิกๆ

ขำอะไรยะ?? หาเรื่องซะแล้วมึง ฮึ่ยยย!!

ปล่อยหมัดมาเลย ฉันไม่เคยหาเรื่องใครก่อนอยู่แล้ว ถ้าโดนหนึ่งหมัด ฉันจะเอาคืนสิบเท่า ลองดูสิ! ฉันมองอย่างไม่สะทกสะท้าน

ทำอะไรน่ะ!

เสียงผู้ชายมาจากทางด้านหลังของฉัน ยัยป้าอ่อนละทวยล้มลง แล้วก็กระพือปีกกรี๊ดกร๊าดด้วยความดีใจ อะไรสักอย่าง ฉันเลิกคิ้วขึ้นช้าๆ แปลกแฮะ ผู้หญิงพวกนี้ทำหน้าเหมือนได้ขึ้นสวรรค์ยังไงอย่างนั้น -_-;;

ปากสั่นเชียว ทำไม? คงกรี๊ดผู้ชายสินะ หล่อขนาดนั้นเลยเรอะ ไหนๆดูหน้าหน่อยเซะ -O- ฉันหันไปด้านหลัง O_O~!!! OoO~~~ พระเจ้า! หละ..หล่อ...หล่อมากๆเลยแฮะ O.O สมแล้วที่ยัยป้าเป็นล้มตึงไปแบบนั้น หล่อยิ่งกว่าพระเอกหนัง! หล่อจนบรรยายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้!! ไหนจะผมสีดำที่ไม่มีปรกหน้าจนเกินไป หุ่นสูงโปร่งราวกับนายแบบ เพิ่งเคยเห็นผู้ชายที่หล่อลากไส้ ตัวเป็นๆอย่างนี้ครั้งแรกให้ชีวิต เลือดกำเดาแทบพุ่ง (เว่อร์ไปมั้ยเนี่ย -O-^) ให้ตายเหอะ ดูดีชะมัด~ นายเป็นเทพบุตรรึยังไงนะ -_-;;

ดูเหมือนสถานการณ์จะหยุดไปชั่วขณะ นี่จะ delay กันอีกนานมั้ยเนี่ย อ่าว! แล้วนายเทพบุตรหายตัวไปไหนแล้วล่ะ? ยังไงก็ช่าง ฉันรีบหาบ้านโฮสดีกว่า!!

ฉันมอง mail ในมือ บ้านเลขที่ 627 เหรอ..อืม แถวๆนี้หละมั้ง 635.. 634..

สุดซอยแน่เลย ฉันเดินเตาะแตะ พลางมองบ้านเลขที่ไปเรื่อยๆ .เสียงอะไรน่ะ? d-_- มีคนเดินตามฉันมาเหรอ? ฉันรีบเดินเร็วขึ้น แต่เสียงนั่นก็เร็วขึ้นด้วย

630 629 ฉันตัดสินใจหันหลังกลับไป

O_O อ๊ะ นายเทพบุตรนี่!!

เขาเดินตามฉันมาเหรอ? รึฉันทำอะไรผิด? -o-  ฉันหยุดเดินและหันไปหาเขา

เขาไม่พูดอะไร มีสีหน้างงๆ ก่อนจะหยุดเดิน ฉันตัดสินใจถาม

เดินตามฉันมาทำไม -_-^

คือฉันไม่รู้หรอกนะว่าคุณต้องการอะไร เอ๊ะ! หรือว่าต้องการคำขอบคุณ แต่ฉันก็ไม่ได้ขอร้องให้คุณช่วยนี่นา

เธอบ้ารึเปล่า

เฮือก!! -[]- ~~~???? บ้ารึเปล่างั้นเหรอ? พระ..พระเจ้า! ฉันอึ้งกิมกี่ อายสุดขีด แทบแทรกแผ่นดินหนี!!!! >_<~~ ฉันรีบวิ่งสุดชีวิต!! -_-^^^^^^^^^^

อ๊ะ! เจอแล้ว!! บ้านเลขที่ 627

ฉันหยุดอยู่หน้าบ้านและตัดสินใจเดินเข้าไปเลย เพราะคาดว่าคุณคาสุมิคงจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว หน้าประตูบ้านมีรถมอเตอร์ไซค์คันนึงจอดอยู่ ฉันแง้มประตูเบาๆ หญิงอายุราวๆ 40 ปีกำลังง่วนอยู่กับการจัดโต๊ะอาการค่ำ สวยจัง~ เ้าไปทักเลยดีมั้ยน้า

สวัสดีค่ะ