คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : How to 7 _ ความหลัง
และแล้วก็ถึงตราผมออกโรงบ้าง หลังจากที่เป็นตัวประกอบมาหลายฉาก
แนะนำตัวก่อนดีกว่า ผมแมท คณิตกรณ์ หรือที่เพื่อนๆเรียกว่า ไอกร นั่นเอง
หลายคนคงอยากรู้เรื่องของผม อยากเล่าเหมือนกันครับ แต่ไม่รู้จะเริ่มต้นที่ตรงไหนดี อา...งั้นเริ่มจาก สมัยก่อนนู้นเลยดีกว่า
ย้อนไปเมื่อสมัยมัธยม ผมก็เกรียนๆกากๆ ไปตามประสาแหละ เจ้าชู้ ด้วย เรียนก็ไม่เรียน มีเรื่องไปทั่วไม่เว้นแต่ละวัน ติดคุกก็เคย เลวฉิบหายเลยตอนนั้น จุดพลิกผันของชีวิตครับ เมื่อหกปีก่อน(ผมอยู่ม.สี่) พ่อเสียกระทันหันด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในครอบครัว พี่ไซน์(มันอายุมากกว่าผม 8ปี) กลายเป็นเสาหลักทั้งๆเพิ่งเรียนรู้งานมาได้ไม่ถึงสองปี ก็ต้องรับดูแลกิจการต่อจากพ่อ พี่ไซน์ทำงานหนักมาครับ สงสารมัน สงสารแม่ด้วย(แม่เป็นโรคหัวใจ) ต้องดูแลผม ดูแลไอเลข(ตอนนั้นขวบนึ่ง แม่มันไม่เคยใยดี วันเอาแต่ช็อปปิ้งไม่สนใจห่าอะไรทั้งสิ้น ไม่รู้พี่ไซน์เอาทำเมียได้ไง) ผมเปลี่ยนครับ ไม่มีเรื่อง ตั้งใจเรียน(จะได้ช่วยพี่ไซน์มันทำงานไง) แม้ตอนแรกๆแมร่งหนักโคตรแต่ยังมีแม่ มีพี่ มีไอเลขคอยเป็นกำลังใจให้ ผมก็สู้ต่อไปแหละ (แต่แมร่งตอนนั้นผมเรียนไม่เอาอ่าวจริงๆนะ เข็นยากด้วย)
นิสัยอย่างหนึ่งที่ไม่เคยเปลี่ยนครับ ผมเป็นคนเจ้าชู้ หน้าตาดีไงตอนนั้น ผู้หญิงเข้ามาไม่เคยขาด เหตุการณ์ที่จำได้ไม่เคยลืมครับ ผู้หญิงตบกันแย่งผมกลางห้าง กรูโคตรอายเลย แต่หนีไปไหนไม่ได้ไงเพราะสองแขนโดนยื้อแย่งโดนผู้หญิงสองคนนั้น อยู่ๆใครก็ไม่รู้โผล่มาครับ ไอเหี้ยโคตรหล่ออ่ะ (แต่ผมหล่อกว่า จริงๆนะไม่ได้หลงตัวเอง)
"พวกเธอ ยุ่งอะไรกับผัวกรูนักหนาว่ะ" มันพูดแปลกๆครับ แทนตัวเองว่ากรู แต่เรียกผู้หญิงว่าเธอเฉยเลย "ผัวกรูเค้าไม่สนพวกเธอหรอก" แต่เดี๋ยว กรูไปเป็นผัวมึงเมื่อไหร่ว่ะ ตอนนั้นกำลังงงๆครับ รู้ตัวอีกทีมือมันก็เกี่ยวเข้าที่แขนผมแล้ว
"ไม่จริง ฉันไม่เชื่อ"
"ต้องให้พวกกรูเอากันให้ดูก่อนรึไงถึงจะเชื่อ ได้นะ นัดมาไม่ซีเรียสอยู่แล้ว" พูดจบผู้หญิงพวกนั้นกระเด็นไปคนละทางเลยครับ ส่วนต้นเหตุยืนหัวเราะสะใจอยู่ข้างๆ ผมเหลือบมองแล้วมองอีกมันก็ยังไม่รู้ตัวไง
"ไอเหี้ยเพ้นท์ มึงไปทำอะไรตรงนั้นกรูหาตั้งนาน" ใครไม่รู้ครับ เดินเข้ามาลากไอตัวดีออกไป ทิ้งผมไว้คนเดียว แมร่งโคตรอายอ่ะ ผมไม่เดินห้างต่อแล้วครับ รีบกลับบ้านเลย พอถึงยังไม่ทันได้เข้าบ้านโดนพี่ไซน์ลากไปโรงบาล แม่ช็อคครับ แล้วก็เสียวันนั้นแหละ ผมไปทันดูใจท่านพอดี
ตอนนั้นแมร่งโคตรเสียใจอ่ะ เก็บตัวอยู่คนเดียวเป็นเดือน แม่ตายแล้วกรูจะอยู่ไปเพื่ออะไร อยู่คนเดียวจิตตกครับ เคยคิดฆ่าตัวตายเลยด้วยซ้ำ แต่ไอเลขมันอยู่ด้วยไงครับ สงสารหลานหว่ะ เพราะแม่มันเพิ่งทิ้งไป(บอกว่าผัวเอาแต่ทำงานไม่มีเวลาให้ ที่จริงแมร่งหนีตามผู้ชายคนอื่นไปต่างหาก) ตอนนั้นเปลี่ยนสุดๆแล้วครับ ไม่ดูแลตัวเอง เพราะต้องเรียน ต้องดูแลหลานด้วย ผมก็ไว้ยาวๆเซอร์ ซกมก ไม่แคร์ไง ไม่มีคนมาสนใจก็อยู่ได้ครับ หันมาตั้งใจเรียนหนังสือสุด เปลี่ยนเป็นคนดีกว่าเมื่อก่อนเยอะ
และไม่เคยลืมไอคนที่ชื่อเพ้นท์เลย เพราะถ้าไม่มีมันวันนั้นผมคงไปไม่ทันดูใจแม่
ความรู้สึกที่มีต่อไอเพ้นท์ตอนนั้นมันรู้สึก ขอบคุณมันมากกว่า ไม่ได้หลงไหลได้ปลื้ม ชอบ หรือรักอะไรมันหรอกครับ
ผมตั้งใจเรียนมาก แบบว่างเมื่อไหร่ต้องอ่านหนังสือ ทดแทนช่วงเวลาก่อนหน้านั้นที่ผมเกเร สุดท้ายก็สอบเข้าคณะวิศวะ มหา'ลัยดังแถวบ้านได้ เข้าไปวันแรกปฐมนิเทศน์ครับ ไม่มีใครกล้าคุยกับผมเลยครับเพราะท่าทางเถื่อนๆนี่แหละมั้ง ไอเหี้ยกอ(เพื่อนสนิทตอนมัธยม)ติดที่เดียวกัน ดันอยู่คนละห้องอีก
"นี่นาย" ไอคนที่นั่งข้างๆสะกิดครับ "เราชื่อเพ้นท์ นายอ่ะ" ผมจำมันได้แม่นเลย ไม่เคยลืมอ่ะใบหน้าแบบนี้ แต่มันคงจำผมไม่ได้หรอก เพราะผมเปลี่ยนไปมาก เพ้นท์เป็นเพื่อนคนแรกที่ยอมคุยกับผม วันนั้นผมกินข้าวกับเพ้นท์ ได้รู้จักเพื่อนอีกสองคน พัดกับเจ และไอกอตามมาทีหลัง
ผมพูดจากับเพื่อนใหม่สุภาพมากครับ ไอกอมันบอกว่าผมพูดแบบนี้ได้ไม่นานหรอก มันคิดผิดเพราะผมพูดอย่างนี้มาได้เข้าปีที่สามแล้ว
.
.
.
สำหรับผมแล้วความรักไม่มีเพศไง ถึงจะว่าอย่างงั้นแต่ผมไม่เคยคบผู้ชายหรอกนะ แต่ตอนนี้ก็ไม่แน่..........
เพ้นท์เป็นคนที่เทคแคร์เพื่อนดีครับ ไม่แปลกใจเลยที่มีเพื่อนเยอะ และเพื่อนบางคนก็แอบคิดไม่ซื่อด้วย (ผมเคยสงสัยความสัมพันธ์ของเพ้นท์กับพัดครับ แต่รู้แล้วล่ะว่าเป็นแค่เพื่อนกันจริงๆ)
สำหรับผมตอนแรกก็เฉยๆนะ แต่ตอนนี้ยอมรับครับว่าความรู้สึกที่มีให้มันมากกว่าคำว่าเพื่อนแล้ว ก็เพ้นท์น่ารัก(ยิ่งผมทรงใหม่โคตรน่ารักเลยเถอะ) ตอนผมไม่สบายคอยดูแล เป็นเดือดเป็นร้อนแทนผม ตอนโดนแฟนเก่านินทาลับหลัง แถมยังวางแผนแก้แค้นให้พร้อม ยังจำได้เลยตอนที่เพ้นท์ขอผมเป็นแฟน โคตรอึ้งอะเกือบพยักหน้าตอบตกลงแล้วถ้าเพ้นท์ไม่แก้คำพูดใหม่เสียก่อน เพ้นท์เป็นประเภทที่ยุง่ายครับโดนผมท้าเข้าหน่อย ยอมไม่ได้สุดท้ายก็บอกว่าจะจีบผม ฮามากครับคิดว่าพูดเล่นด้วยซ้ำ แต่วันต่อมาเพ้นท์ประกาศลั่นห้องเลยครับ พี่รหัสผมเค้าแอบชอบเพ้นท์อยู่ซักถามเป็นการใหญ่เลยครับว่าเกิดอะไรขึ้น ผมก็บอกไปว่าแกล้งกันเล่นเฉยๆ ไม่มีอะไรหรอก พี่แกก็ยังสงสัยอยู่แต่ก็ไม่ถามอะไรไปมากกว่านั้น
ตอนเย็นกลับบ้านไปรับตัวเลขเสร็จ เข้าห้องนอนคิดเรื่องของเพ้นท์ คิดถึงเพ้นท์ เพ้นท์ก็มาครับ เคาะห้องขอนอนด้วย ไม่ปฏิเสธหรอกครับ แต่อยากรู้เหตุผล เพ้นท์ก็ดราม่าใส่เต็มที่ พอผมตอบตกลง เพ้นท์ทำท่าทางดีใจแบบเว่อร์มาก แล้วอยู่ๆเค้าก็ถาม
"ไอกร กรูน่ารักไม๊??" งงครับ อารมณ์ไหนเนี่ย ถึงถามผมแบบนี้
"เพ้นท์ นอนมาเกินไปจนเพี้ยนรึเปล่าครับ หรือไม่สบาย ปวดหัวตัวร้อน เดี๋ยวผมหายาให้"
"ไม่ได้เป็นอะไรโว้ย กรูถามมึงก็ตอบมาซิว่ะ กรูน่ารักไม๊" ให้ตอบยังไงอ่ะ ไม่ถูกใจคงโดนงอนแน่เลย เหอๆ
"ก็..................เพ้นท์ก็หล่อครับ เห็นสาวๆที่มหาลัยกรี๊ดกันเต็มนี่" อันนี้เรื่องจริงครับ ขนาดพี่รหัสผมไม่ใช่ผู้หญิงแท้ๆยังกรี๊ดเพ้นท์เลย
"ตอบไม่ตรงคำถาม เมื่อกี้กรูถามมึงว่าอะไร" ทำหน้าโหดใส่อีก กลัวที่ไหนล่ะครับ น่ารักมากเลยต่างหาก
"เพ้นท์น่ารักครับ"
"น่ารักแล้วรักป่ะล่ะ" เจอคำถามนี้ไปไม่เป็นเลยครับ อึ้งอยู่นานพอจะตอบเพ้นท์ก็ไปล่ะ
.
.
.
กินข้าวครับ ไอเลขมันจองที่นั่งติดเพ้นท์ ผมแย่งหลานไม่ทัน แต่ไม่เป็นไรครับนั่งตรงข้ามเห็นหน้าชัดดี
"อาแมทๆ อาแมทชอบพี่เพ้นท์ไหม ........ พี่เพ้นท์น่ารักขนาดนี้อาแมทต้องชอบอยู่แล้วล่ะ อาแมทยอมเป็นแฟนกับพี่เพ้นท์เร็วๆนะ พี่เพ้นท์จะได้มาเล่นกับเลขที่บ้านบ่อยๆ" เลขถามเองตอบเองครับ ไม่ขัดอยู่แล้ว แต่ทำไมอยู่ๆมันถามอย่างนี้ อ่อรู้ละ เพราะคนที่นั่งข้างตัวเลขนี่เอง
"อาแมทจะเป็นแฟนกับพี่เพ้นท์ได้ไงครับ พี่เค้าไม่ได้ชอบอาซะหน่อย" พูดไปก็น้อยใจครับ เพ้นท์มาจีบผมทั้งๆที่ไม่ได้ชอบ อยากเป็นแฟนเพราะแผนที่วางไว้เท่านั้นเอง
"แสดงว่า ถึงกรูจะหน้าด้านจีบมึงต่อไป ก็คงไม่ได้เป็นแฟนมึงซินะ เพราะกรูไม่ได้ชอบมึง"
"ครับ เพราะการที่คนเราจะเป็นแฟนกันได้ ต้องรักกัน ชอบกัน แต่เพ้นท์ไม่ได้รู้สึกอย่างนั้นกับผมเลยนี่ คบกันไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมา"
"ก็ ... กรูไม่รู้นี่ ไม่รู้ว่าความรู้สึกที่เรียกว่า ชอบ มันเป็นยังไง" เพ้นท์พูดเสียงเบาครับ เหมือนจะอายๆแหละ แต่แมร่งโคตรน่ารักเลยเถอะ ไม่รู้ว่าชอบเป็นยังไงหรอ.....
"งั้นลองเปลี่ยนกันไม๊ครับ ผมจะเป็นคนจีบเพ้นท์เอง ถ้าเพ้นท์รู้สึก ...ชอบ... ผมเมื่อไหร่ เราค่อยมาคบกันเป็นแฟน"
เอาละ ถึงคราวที่ผมจะรุกคืนบ้างแล้ว หลังจากที่เพ้นท์ทำให้ใจผมหวั่นไหวมานาน
ผมจะจีบเพ้นท์ ทำให้เพ้นท์ชอบจนยอมเป็นแฟนผมให้ได้เลยคอยดู!!
.
.
.
(( Paint ))
เมื่อเช้าโดนปลุกครับ ไอตัวเล็กมันปลุกผมให้ลุกจากที่นอนเวลา หกนาฬิกากับอีกสิบหกนาที เช้ามากเถอะ ปกติผมเคยตื่นเช้าแบบนี้ที่ไหนบ่ะ อยากจะเหวี่ยงครับ แต่ทำไม่ลง เลขมันยังเด็กครับ ไม่รู้อะไร ทุกๆอย่างเลยลงไปที่อาของมันหมด ไอเหี้ยกรไม่พูดอะไรครับยิ้มรับอย่างเดียว มันเป็นบ้าแน่ๆเลยโดนด่าขนาดนี้แล้วไม่สะทกสะท้าน
อาบน้ำ แต่งตัว เก็บเสื้อผ้า จัดกระเป๋า ลงไปกินข้าวข้างล่างครับ วันนี้ยังไม่เห็นแม้แต่วี่แววของพี่ไซน์ ท่าจะยังไม่ตื่น
โจ๊กหมูตอนเช้าทำให้ผมอารมณ์ดีขึ้นมานิดนึ่ง พอจะยิ้มแย้มตอบคำถามตัวเลขได้บ้าง แต่เพราะเป็นอาหารมื้อเช้าที่ผมไม่ค่อยได้ทาน(เพราะตื่้นสาย ยกไปเป็นมื้อเที่ยงหมด) ทำให้โจ๊กพร่องไปนิดเดียว พยายามกินแล้วครับ เกรงใจป้าขวัญ แต่ได้เท่านี้จริงๆ
กินเสร็จเรียบร้อยก็เตรียมตัวออกจากบ้าน ไอกรต้องขับมอไซค์ไปส่งเด็กน้อยที่โรงเรียนก่อน แล้วค่อยไปส่งผมที่หอ เกิดศึกชิงที่นั่งครับ ไอตัวเล็กมันอยากนั่งกลางครับ แต่ไอกรไม่ยอมบอกว่าขับรถไม่ถนัดให้มานั่งหน้า คือแบบผมงงครับ ให้ตัวเลขมันนั่งหลังกับผมน่าจะถนัดกว่าไม่ใช่หรอ แต่ไม่ได้เถียงออกไป เพราะตอนนั้นเบลอๆอยู่ สรุปคือตัวเลขไปนั่งหน้าครับ ขัดอาแมทของมันไม่ได้
ถึงหน้าโรงเรียนประถมชื่อดังแถวนั้น ไอกรจอดที่หน้าโรงเรียนบอกให้ตัวเลขเดินเข้าไปเอง แต่ครั้งนี้เลขมันไม่ยอมครับ ดึงดันจะให้ผมเข้าไปส่งข้างในให้ได้ สงสารมันครับเลยยอมเดินไปส่งข้างในโรงเรียน เท่านั้นไม่พอตัวเลขมันขอให้ไปส่งถึงห้องด้วย
"เลขใครมาส่งหรอ" เด็กๆหลายคนครับ คาดว่าจะเป็นเพื่อนไอเลขแหละ เดินเข้ามาออๆกันที่หน้าห้อง
"พี่เพ้นท์ว่าที่แฟนของเลขอ่ะ น่ารักมั้ย" อ้าวๆ ไอเด็กนี่เหมาว่าผมเป็นว่าที่แฟนซะงั้น
"น่ารักอ่ะ พี่เพ้นท์เป็นแฟนหนูดีกว่าค่ะ" ยัยหนูอีกคนพูดขึ้น และแล้วก็เกิดการจราจลย่อมๆหน้าห้องประถม 1/5 เพราะมีเด็กอีกหลายคนอยากเป็นแฟนผม รู้สึกว่าตัวเองฮอตเหลือเกิ๊น
"เด็กๆอย่าทะเลาะกันครับ พี่เพ้นท์ไม่เป็นแฟนใครทั้งนั้นแหละ เพราะพี่เพ้นท์เป็นของอา" ไอกรครับ โผล่มาจากไหนไม่รู้ แต่มันสามารถยุติทุกอย่างได้ภายในพริบตา
"อาแมท!!"
"ไปเข้าห้องเถอะครับ เดี๋ยวคุณครูจะว่าเอา" ไอกรพูดบอกเด็กๆ "เลขเข้าห้องซิ"
"อื้อ พี่เพ้นท์ เย็นนี้มารับเลขได้ไหมครับ" ตัวเลขพูดเสียงอ้อนครับ
"วันนี้พี่เพ้นท์มีเรียนบ่าย เลิกอีกทีก็สี่โมงแน่ะเลขรอได้หรอ"
"ได้ๆ เลขจะรอ ปกติรอพ่อนานกว่านี้อีก" เผาพ่อตัวเองซะงั้น
"ครับ เดี๋ยวเลิกเรียนพี่เพ้นท์มารับกลับบ้าน เจอกันตอนเย็นนะ" ที่ยอมตกลงเพราะสงสารครับ
ตัวเลขมันโบกมือบ๊าบบาย ก่อนจะเดินเข้าห้องไป ผมกับไอกรถึงได้เดินออกมา
"ไอกร พี่ไซน์ยุ่งจนไม่มีเวลามารับเลข เลยหรอ" ถามขึ้นระว่างทางเดินไปที่รถ
"ก็บางวันครับ ถ้ามารับไม่ได้จริงๆผมก็มารับแทน ส่วนตอนเช้าปกติพี่ไซน์ไปส่งตลอดแหละ แต่เมื่อคืนนี้กลับดึกไง เลยนอนหลับยังไม่ตื่น"
"แล้วแม่ของเลขล่ะ" ปกติผมไม่เคยถามคำถามแบบนี้กับไอกรครับ แต่วันนี้ ไม่รู้ซิ แค่อยากรู้มั้งครับ
"เค้าทิ้งเลขไปตั้งแต่มันอายุ 2ขวบครับ" โหย โคตรน่าสงสารอ่ะ มิน่ามันถึงขี้อ้อนขนาดนี้ เอาละต่อไปนี้ผมจะตามใจตัวเลขมันบ้าง(บางเรื่อง)
"ปะครับ เดี๋ยวผมไปส่งเพ้นท์ที่ห้อง" มันก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว ถ้ามึงไม่ไปส่งแล้วจะให้กรูกลับยังไง
.
.
.
ถึงห้องก็ไม่ทำอะไรครับ ตรงดิ่งไปที่เตียง แล้วก็ ....นอน
แล้วก็สดุ้งตื่นเพราะเสียงเคาะประตูแบบไร้มารยาท ซึ่งมีอยู่คนเดียวที่ทำแบบนี้ ... ไอพัด นั่นเอง ไม่นานประตูก็เปิดออก สงสัยไปเอากุญแจมาจากไปซัน (งงมากเลย มันมีกุญแจแล้วจะเคาะทำไม ?? หรือเกิดมีมารยาทขึ้นมากระทันหัน)
"ตื่นได้แล้วมึง จะนานกินบ้านกินเมืองไปถึงเมื่อไหร่" ควยเถอะ กรูเพิ่งได้นอน พอหันไปมองนาฬิกาที่หัวเตียง สัตว์บกมาก เที่ยงแล้วเถอะ นี่ผมนอนไปนานขนาดนั้นเลยหรอหว่ะ รู้สึกว่ามันแค่แป๊บเดียวเองนี่หว่า
"มือถือก็เสือกปิด รู้ไหมคุณนายแม่มึงโทรมาหากรู บ่นเรื่องที่ลูกชายสุดที่รักไม่ยอมโทรหา โทรไปก็ไม่รับ บ้านช่องมีไม่รู้จักกลับมาเยี่ยมพ่อแม่พี่น้องบ้าง แต่ไม่เป็นไรหว่ะเพ้นท์กรูบอกแม่มึงไปแล้วว่ามึงกำลังอยู่ในช่วงติดสัตว์........."
"มึงเถอะติดสัตว์" ผมด่ามันแล้วรีบวิ่งเข้าห้องน้ำครับ เดี๋ยวโดนมันสวนคืนจะเจ็บกว่าหลายเท่า
อาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ทำเนียนไปหยิบโทรศัพท์ครับ โทรหาคุณนายแม่ ไอพัดมันไม่กล้าพูดจาหยาบคายต่อหน้าคุณนายแม่หรอกครับ
"พัด กรูจะกลับบ้านเย็นวันศุกร์" คุณนายแม่สั่งเด็ดขาดว่าให้กลับมาบ้าน มาให้เห็นหน้า เดี๋ยวจะลืมว่าเคยมีลูกอย่างผม
"เอ้ย เสาร์นี้กรูนัดกับไอซันไว้แล้ว ไม่เป็นไร เดี๋ยวยกเลิกได้" คือปกติไปพัดมันกลับพร้อมผมตลอดครับ ไปเป็นคนขับรถให้
"ไม่เป็นไรโว้ย พวกมึงนัดกันไว้ก่อนนี่"
"เอ้ย นัดได้ก็เลิกได้"
"กรูกลับบ้านเองได้เถอะ นั่งรถเป็นโว้ย" ไอพัดจะพูดต่อ เสียงเคาะประตู(อย่างมีมารยาท) ดังขึ้นมาก่อนไง ผมเลยเดินไปเปิดประตู
"ใครว่ะ???" ไอพัดถามครับ อย่าว่าแต่มึงเลย ขนาดมันมาเคาะห้องกรู กรูยังไม่รู้เลยว่ามันเป็นใคร
"มึงรู้จักมันป่ะ" ไอพัดสะกิดถามผม รีบส่ายหน้าครับ ไม่รู้จักจริงๆ
"เพ้นท์ครับ ผมมารับไปมหาลัยด้วยกันนะ!!!"
.
.
.
โปรดติดตามตอนต่อไป
เย้ๆ และแล้วก็เอาลงทันวันนี้ ไปแอบดูตอนที่6 พิมพ์ผิดแบบไม่หน้าให้อภัย เหอๆ ขอบคุณจ้าที่เตือน เราแก้ไขเรียบร้อยแล้ว แบบว่ามันรีบเอาลงไง กลัวค้าง
เจอกันตอนหน้าจ้า ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นเลยนะค่ะ จะตั้งใจเขียนคู่นี้(แมทเพ้นท์)ให้จบก่อนเปิดเทอมค่ะ จะได้ต่อด้วยคู่ใหม่ เหอๆ บ๊ายบายจ้า
ความคิดเห็น