คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : SHORT FIC :: Secret
SHORT FIC :: ABOUT WONHANHEE :: SIHAN // HANHEE
Title: Secret (ชื่อเรื่องป่วงได้อีก)
Pairing: HanHee OR SiHan
Rating: PG-13
.
.
.
สวัสดีครับทุกๆคน ผมคิมฮีชอลสุดสวยประจำวงบอยแบรนด์ชื่อดัง
ผมกำลังกังวลฮะ สาเหตุน่ะหรอ.....
ก็เพื่อนรักของผมน่ะซิ ไม่รู้ว่ามันเกิดคึกอะไร อยู่ๆก็เดินออกไปไหนก็ไม่รู้ บอกเพียงแค่ว่า "จะไปสารภาพรัก" น้ำเสียงตอนพูดดูมุ่งมั่นมากเสียจนผมไม่อยากจะขัด ดีเสียอีกที่มันไปสารภาพรักได้ซะที
มันหายออกไปตอนบ่าย3โมง นี่มันจะสองทุ่มแล้วยังไม่มีวี่แววว่ามันจะกลับมาเสียที
เป็นไงบ้างก็ไม่รู้ ยิ่งเอ๋อๆอยู่ด้วยเพื่อนฉัน
"แอ๊ด~" เสียงเปิดประตูเรียกความสนใจจากผมที่กำลังจะวีนแตกได้เป็นอย่างดี และเมื่อมองไปที่ประตูก็พบกับ.... ร่างสูงโปร่งของเพื่อนรัก เนื้อตัวเปียกปอนด์ไปด้วยหยาดน้ำ เสื้อเชิ้ตสีขาวแนบเนื้อจนเห็นไปถึงไหนต่อไหน ใบหน้าอ่อนโยนที่เคยยิ้มแย้มอยู่ตลอดเวลาบัดนี้กลับมีน้ำใสๆไหลออกมาจากนัยน์ตาคู่สวยนั่น
"โอ้ยย แมร่งเพื่อนกรูโคตรเซ็กซี่เลยหว่ะ" ฮึย..มันใช่เวลาที่จะมาคิดเรื่องนี้ซะที่ไหนล่ะ... ผมสบัดหัวตัวเอง2-3ทีเพื่อเรียกสติ ก่อนจะเดินเข้าไปหาเพื่อนรัก กำลังจะเอื้อมมือเข้าไปประครอง แต่ร่างนั้นกลับทรุดลงไปกองที่พื้นเสียก่อน
"ฮัน~" ผมร้องเสียงหลง ก่อนจะพยุงร่างเพื่อนรักไปที่นั่งที่โซฟา ไม่ทันได้ถามอะไร ฮันคยองก็ปล่อยโฮออกมาเสียก่อน... อิแบบนี้คงไม่ต้องถามต่อแล้วล่ะว่าเป็นอะไรเพราะท่าทีทั้งหมดที่แสดงออกมานั้น มันอาการของคนอกหักชัดๆเลย หนอย..ไอหมอนั่นกล้าปฏิเสธเพื่อนฉันได้ไงว๊ะ ถึงเพื่อนฉันมันจะเอ๋อ แต่มันก็น่ารักนะโว้ย แถมยังเซ็กซี่อีกต่างหาก (พี่ฮีชอลค่ะ เช็ดน้ำลายซะ มันยืดอ่ะพี่-- ไรเตอร์เอง)
ผมเหลือบมองเพื่อนรักที่สะอื้นไม่หยุด ...อ๊ากกก กูจะปลอบใจมันยังไงดีเนี่ย??
"เฮ้ย~" ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจ ก่อนจะเอื้อมมือไปแตะแก้มเนียนเพื่อซับน้ำตา ...เขินเหมือนกันแฮะ ปกติเคยทำแบบนี้กับใครซะที่ไหนล่ะ...
"ฮัน..." ผมดึงร่างสูงโปร่งเอามากอดแน่น "นายยังมีฉันนะฮัน"
ฮันคยองเงยหน้าขึ้นมาสบตาผม ....ยะ อย่านะฮัน อย่ามองฉันด้วยสายตาแบบนี้ ...หวั่นไหว...
"นะ นายพูดฮึก ... เรื่องอะไรน่ะฮีชอล"
"ก็นายโดนมันปฏิเสธมาไม่ใช่หรอ ไม่เป็นไรหรอกหน่า ไม่เห็นต้องแคร์เลย"
"นายคงเข้าใจอะไรปิดแล้วล่ะ คือ ฉัน..."
"ฉันอะไร??"
"ฉันยังไม่ได้ไปสารภาพรักกับหมอนั่นเลย"
"ห๊ะ!!" ตาที่โตอยู่แล้วเบิกกว้างยิ่งกว่าเดิม ...มันไม่ได้อกหัก แล้วกูปลอบมันเพื่อ??... "ไม่ได้สารภาพรักแล้วร้องไห้จะเป็นจะตายทำไม!!!" ผมพูดเสียงแหลมซะจนฮันคยองต้องยกมือขึ้นมาปิดหู
"ก็ .. ฉันจะไปหอรวมใช่มั้ย แล้วพอทีนี้ฝนก็ตก ตกหนักมาก ...ฉันเห็นหมาตัวหนึ่งมันวิ่งตัดหน้ารถอ่ะฮีชอล แล้วมันก็โดนรถชน ฉันก็เลย ... พามันไปโรง'บาล ฮึก มันร้องน่าสงสารมากเลย ฮืออ" พูดจบก็เริ่มร้องไห้ต่ออีกรอบ .... ฮันนนนนน คนที่ควรจะร้องไห้น่าจะเป็นฉันมากกว่านะ ฮือๆ .... ก็รู้ว่าฮันคยองเป็นคนอ่อนไหวกับเรื่องพวกนี้ แต่ไม่คิดว่าเพื่อนรักจะเป็นได้ขนาดนี้...กูอยากร้องไห้
หลังจากที่เศร้าสลดได้ไม่นาน ผมก็กลับเข้าสู้ประเด็นเดิมอีกครั้ง (เปลี่ยนอารมณ์ได้รวดเร็วจริงๆเลยค่ะพี่ -- ไรเตอร์)
"แล้วตกลงนายจะสารภาพรักกับหมอนั่นตอนไหนล่ะ"
"กะ ก็ไม่รู้เหมือนกัน ฮึก ความมั่นใจของฉันมันหมดไปแล้ว คงต้องใช้เวลาซักหน่อยเพื่อรวบรวมมันกลับมาอีกครั้ง"
ให้ตายเถอะเพื่อนกรู .. ฉันอยากกรีดร้องออกมาดังๆ
...เย็นไว้...
"งั้นนายไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวไม่สบายเสียก่อน"
"นายไม่โกรธ ไม่วีนฉันหรอ"
"หืม??"
"ก็เรื่องที่ฉันยังไม่ไปสารภาพรักซักที"
"ไม่เป็นไรหรอก ไม่เป็นไร" เพราะวันนี้นายเซ็กซี่ ฉันให้อภัย... (เกี่ยวมั๊ย??)
"จริงหรอฮีชอล นะ นายไม่สบายรึเปล่าเนี่ย" ฮันคยองยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผม ..โอ้ยยยอิเพื่อนรัก เมิงออกไปไกลๆได้มั้ย เดี๋ยวอดใจไม่ได้คนที่ซวยน่ะคือเมิงนะโว้ย...
"หรืออยากให้ฉันวีน" ฮันคยองส่ายหัวรัว ...น่ารัก... "ถ้าไม่อยากให้ฉันวีน นายก็ไปอาบน้ำได้แล้วเดี๋ยวจะเป็นหวัดเอา" แต่เพื่อนรักก็ยังยืนอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน
"เอ้า แล้วทำไมยังไม่ไปอีกล่ะ"
"ฉันหิว"
"ห๊ะ" อยากจะบ่นแต่พอเห็นใบหน้าหงอยๆนั่นแล้วบ่นไม่ลง "นายไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวฉันทำอะไรให้กิน"
"อื้ม ขอบใจนะฮีชอล"
.
.
.
"ฮัน" ผมเดินเข้ามาใกล้ขนาดนี้แล้วฮันยังไม่รู้ตัวอีก มัวแต่จดจ่ออยู่ที่ภาพของ'ไอหมอนั้น'อยู่ซินะ ให้ตายเถอะ เป็นเอามากแฮะเพื่อนฉัน "ฮันคยอง!!"
"ฮีชอล" สดุ้งสุดตัว อื้มจะสดุ้งทำไมเนี่ย "มาเงียบๆตกใจหมดเลย" ใบหน้าเรียวนั่นขึ้นสีอย่างเห็นได้ชัด
"อาบน้ำเสร็จแล้วก็ออกมากินข้าวซิ หิวไม่ใช่หรอ"
"อื้ม ไปเดี๋ยวนี้แหละ"
.
.
.
ระหว่างกินข้าว
"ฮัน"
"หืม??"
"ปะ เปล่า ไม่มีอะไรหรอก"
"แน่ใจนะ"
"อื้ม กินเสร็จแล้วก็เข้านอนเถอะ เดี๋ยวไม่สบาย นายยิ่งป่วยง่ายๆอยู่ด้วย"
"เดี๋ยวล้างจานก่อน"
"วางไว้นี่แหละ เดี๋ยวให้ไอบอมมันมาล้าง" (อ้าว เกี่ยวอะไรกับผมล่ะ?? --คิบอม) "ไปเถอะ เดี๋ยวฉันไปส่ง" (ไมต้องไปส่งด้วยล่ะ -- ไรเตอร์)
"อื้ม"
.
.
.
เช้าวันต่อมา...
"ฮัน"
"ฮันคยอง!!" ผมเคาะประตูเรียกเพื่อนรักแต่ไม่มีทีท่าว่าประตูบานนั้นจะเปิดออกมาเลย ...เป็นอะไรรึเปล่านะ ปกติตื่นเช้าไม่ใช่หรอ...
มือบางถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไป เห็นเพื่อนรักนอนหลับอยู่มือข้างหนึ่งถือรูป 'ไอหมอนั้น' ไว้ไม่ยอมปล่อย เป็นเอามากแฮะเพื่อนฉัน
ผมดึงรูปในมือของฮันคยองเอาไปวางไว้ที่หัวเตียง ก่อนจะเอื้อมมือไปปลุกคนขี้เซา
"อ๊ะ ตัวร้อนมากเลย เมื่อคืนบอกให้รีบไปอาบน้ำก็ไม่เชื่อ เฮ้ย~" บ่นพึมพรำคนเดียวเบาๆ "ใกล้เวลางานแล้วด้วยทำไงดีว๊ะเนี่ย"
//อ๊อดดดด อ๊อดดด//
"ให้ตายเถอะ ใครมาตอนนี้ว๊ะ" ผมบ่นอย่างหัวเสีย มองเพื่อนรักอย่างชั่งใจก่อนจะตัดสินใจเดินไปที่ประตู
"สวัสดีครับพี่" รอยยิ้มกว้างจนเห็นลักยิ้มบุ๋มแบบนี้มีคนเดียว มาได้จังหวะเชียวนะเมิง ไอเด็กเวน "เผอิญว่าผมว่าง แล้วพี่อีทึกบอกว่าพี่ฮีชอลกับคิบอมต้องไปทำงาน ผมก็เลยอาสามาอยู่เป็นเพื่อนพี่ฮันครับ" ไอเด็กนี่ก็พูดซะอ้อมโลก เมิงแค่บอกว่ามาหาฮันก็จบแล้วไม่ใช่หรอ เฮ้ยย~ อิคู่นี้นี่ปากแข็งพอกันเล้ย
ผมเดินนำซีวอนเข้ามาข้างใน สายตาของร่างสูงมองสอดส่องไปทั่วทุกมุมของบ้าน ราวกับว่ากำลังหาอะไรบางอย่าง "ฮันมันป่วยนอนซมอยู่ในห้อง" พูดขึ้นมาลอยๆ เรียกความสนใจจากบุคคลมาใหม่ได้เป็นอย่างดี
"พี่ฮันป่วย เป็นอะไรหรือครับ?" น้ำเสียงร้อนรนแบบนี้เป็นห่วงล่ะซิ รู้ไว้เลยนะโว้ย แกนั่นแหละที่เป็นต้นเหตุทำให้ฮันของฉัน (??)ไม่สบาย
"ไปถามมันเอาเองเถอะ ฉันต้องรีบไปทำงานฝากดูแลฮันด้วย" ผมหยิบเอากระเป๋าถือ พร้อมกับกวาดเอาทรัพย์สินที่จำเป็นเข้ากระเป๋า "แล้วบอกมันให้รีบไปสารภาพรักซะ ไม่งั้นฉันจะจับมันทำเมีย" ฮีชอลพูดทิ้งไว้แค่นั้นก็จะเดินจากไป โดยทิ้งคำพูดปริศนาไว้ให้ชเวซีวอนขบคิด...
.
.
.
ร่างสูงเดินเข้ามาในห้องที่มีคนป่วยนอนอยู่ วางกะละมังเล็กๆไว้บนโต๊ะ ก่อนจะนั่งลงบนเตียงคนป่วย จ้องใบหน้าที่ซีดเซียวเพราะพิษไข้ของคนที่อยู่บนเตียง ก่อนจะหยิบผ้ามาเช็ดตัวให้คนป่วย เบามือที่สุดเท่าที่จะทำได้ ...ไม่อยากให้ตื่น...
"ฉันรักนาย.." พูดเสียงแหบเบา ซีวอนชะงัก ขมวดคิ้วแทบพันกัน ....พี่ฮันรักใคร...
"อื้มม" เปิดตาขึ้นมาอย่างงัวเงีย กระพริบตาถี่ๆจนเห็นชัดคนตรงหน้าเป็นใครก็สะดุ้งแทบตกเตียง ดีที่มีมือแกร่งรองรับไว้
"ซีวอน..."
"ครับ" รอยยิ้มแบบนี้ไม่ผิดแน่ๆ มันมาตอนไหนว๊ะเนี่ย "หิวรึยังครับ" ฮันคยองไม่ได้ตอบ เพียงแค่พยักหน้าเบาๆ
"เดี๋ยวผมทำโจ๊กให้นะครับ พี่ฮันต้องนอนอยู่ตรงนี้ห้ามหนีไปไหนนะ"
แรงจะลุกกรูยังไม่มีเลย แล้วจะมีปัญญาหนีไปได้ไงล่ะ
.
.
.
"กินไหวมั้ยฮะ ผมป้อนเอามั๊ย" ฮันคยองส่ายหน้ารัว
"อร่อยมั้ยฮะ ผมทำสุดฝีมือเลยนะ"
"อื้ม" เวรเถอะ แต่ฉีกซองใส่น้ำร้อนมันกล้าพูดเนอะว่าทำเอง
"อ้อ พี่ฮีชอลฝากบอกประมาณว่า ...รีบไปสารภาพรัก ก่อนที่พี่ฮีชอลจะจับพี่ทำเมีย ...หมายความว่าไงฮะ" คนที่ก้มหน้าก้มตากินโจ๊กแทบจะพ่นออกมาดีที่เอามือมาปิดปากไว้ทัน "แล้วผมได้ยินตอนที่พี่ละเมอ เหมือนกำลังบอกรักใครอยู่ พี่มีคนที่ชอบอยู่แล้วหรือครับ"
"ละ แล้วทำไมฉันต้องบอกนายด้วยล่ะ" ก้มหน้าลงต่ำสุดๆ กลัวว่าถ้าเงยหน้าขึ้นมาสบตาซีวอนจะต้องโดนจับผิดแน่ๆ
"ก็ผมเป็นน้องพี่อ่ะ เป็นน้องสนิทของพี่ไม่ใช่หรอฮะ" อื้มมมม คำก็น้อง สองคนก็น้อง เมิงจะย้ำทำหอกหักอะไร มันเจ็บนะโว้ย
"นายจะอยากรู้ไปทำไม"
"ก็..." นิ่งคิดหาคำแก้ตัวอยู่นาน ....จะตอบว่าไงดีว่ะ... "ก็ผมอยากรู้นิ่ ไม่ได้หรอฮะ"
"ไม่บอก"
"ทำไมไม่บอกล่ะฮะ"
"ก็ยังไม่พร้อมนี่ แล้วนายจะถามอะไรฉันนักหนา ฉันป่วยอยู่นะ คนป่วยต้องนอนพักผ่อนนายไม่รู้หรอ" พูดจบก็วางชามข้าวไว้ข้างเตียง แล้วล้มตัวลงนอนทันที ปล่อยให้ซีวอนนั่งหน้างออยู่คนเดียว
.
.
.
มันยังนั่งอยู่ข้างเตียงไม่ไปไหน...
"ยังไม่หลับหรือครับ" อื้ม นั่งจ้องหน้ากันขนาดนี้กรูจะหลับลงได้ไงว๊ะ
"หน้าแดงมากเลย ไข้ขึ้นรึเปล่าครับ" ขอเถอะกรูหน้าแดงเพราะเมิงแหละ
"เมื่อไหร่นายจะออกไปเสียที"
"พี่ฮันพูดว่าอะไรนะครับ??" อื้มม หูดีจริงๆเลย
"เมื่อไหร่ฮีชอลจะกลับมาเสียที"
"พี่ฮีชอลเพิ่งออกไปครับ คงอีกนานกว่าจะกลับ"
"แล้วนายมาอยู่ที่นี่ได้ไง"
"ผมขับรถมาครับ" ใบหน้าหล่อเหลากวนอวัยวะเบื้องล่างเหลือเกิน ให้ตายเถอะ "ผมว่างครับ เลยมาเล่นที่นี่"
"แล้วทำไมไม่เล่นที่อื่นล่ะ"
"ก็ที่อื่นมันไม่มีพี่นี่ฮะ" พูดเสียงเบามาก ไม่อยากให้อีกคนได้ยิน
"เมื่อกี้นายพูดว่าอะไรนะ"
"ไม่ได้พูดอะไรนี่ครับ" ส่ายหน้าเบาๆ "อ๊ะ นั่นรูปอะไรน่ะครับ" มือเรียวเอื้อมไปหยิบรูปที่วางบนหัวเตียง
"เฮ้ยไม่ได้นะ" แต่คนป่วยมือไว้กว่าคว้ารูปนั้นไว้เสียก่อน
"รูปใครครับ ทำไมถึงดูไม่ได้ละ" คิ้วได้รูปขมวดเข้าหากัน ใบหน้าหล่อเหลาตอนนี้กำลังส่อแววสงสัยสุดๆ
"อะ เออ"
"รูปคนสำคัญของพี่ฮันใช่มั้ยครับ คนที่พี่รักใช่รึเปล่า"
"...." ใบหน้าเรียวขึ้นสีแดงก่ำ
"ใช่จริงๆด้วย" ซีวอนทำหน้าไม่พอใจออกมาแวบนึง "ขอดูได้มั้ยฮะ"
"ไม่ได้!!"
"ผมไม่เซ้าซี่ก็ได้" ฮันคยองจ้องมองซีวอนอย่างแปลกใจ ไอหมอทำไมยอมง่ายแบบแปลกๆ "ที่จริงแล้วผมก็ไม่อยากทำอะไรรุนแรงกับคนป่วยหรอกนะฮะ แต่คราวนี้ขออนุญาติแล้วกัน" พูดจบก็คว้าเอารูปในมือฮันคยอง แต่ไม่สำเร็จเพราะคนป่วยยื้อมันไว้ไม่ยอมปล่อย จนร่างสูงต้องจัดการขั้นเด็ดขาด นิ้วเรียวจี้ลงไปที่เอว จนฮันคยองตัวงอ ยอมปล่อยมือจากรูปใบนั้นจนได้
ร่างสูงหยิบรูปที่ยับยู่ยี้ขึ้นมาดู ปรากฏว่ารูปใบนั้นเป็น
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
รูปที่ถ่ายรวมกันของซุเปอร์จูเนียร์!!
ฮันคยองเหลือบมองที่รูปใบนั้นก่อนจะถอนหายใจอย่างโล่งอก ดีนะที่เอาไปซ่อนไว้ทัน
"นี่ซีวอน"
"ครับ??" ยังคงไม่หายอึ้ง
"เมื่อไหร่จะลุกออกไปจากตัวฉันเสียที หนัก!"
"ขอโทษครับ แต่ผมไม่ลุก" พูดจบก็ล้มตัวลงนอนข้างๆคนป่วย แถมยังกอดเสียแน่นอีก
"อื้อ ซีวอน ปล่อยซิมานอนแบบนี้ไม่ได้นะเดี๋ยวติดหวัด"
"ไม่เป็นไรหรอกฮะ ผมน่ะแข็งแรงจะตาย"
"แต่ฉันอึดอัด หายใจไม่ออก"
"อึดอัดมากเลยหรือครับ" คนป่วยพยักหน้ารัว ซีวอนจึงยันตัวเองให้ลุกขึ้นจากเตียง แต่มือเรียวกลับแตะโดนอะไรบางอย่าง
"ไดอารี่??"
"อย่าเปิดนะ..." ไม่ทันแล้ว!! ร่างสูงเปิดขึ้นมาหน้าแรกก็พบกับ ตัวหนังสือภาษาจีนเรียงสวยเป็นระเบียง ซีวอนเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย
"ภาษาจีน?" ฮันคยองแอบถอนหายใจอย่างโล่งอกอีกครั้ง ร่างสูงไล่อ่านไปเรื่อยๆจนกระทั่ง ... "มีชื่อผมด้วย"
"ก็มีชื่อทุกคนนั้นแหละ" ซีวอนยิ้มกับคำพูดแก้ตัวของฮันคยอง
"หรอครับ แล้วทำไมผมถึงไม่เห็นเลยล่ะ"
"ก็ๆ..."
"คนที่พี่รักน่ะคือผมใช่มั้ยฮะ"
"ฉัน.."
"ถ้าพี่โกหกผมจูบนะ"
"ซีวอนนาย..."
"ว่าไงครับ" ใบหน้าของซีวอนเลื่อนเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
"อื้ม"
"อื้ม นี่หมายความว่าไงครับ"
"ฉัน รัก นาย อุ๊บ!!" ริมฝีปากได้รับประกบลงบนเรียวปากสวยทันที
"ไอบ้านี่ ฉันไม่ได้โกหกแล้วนายจูบฉันทำไมล่ะ"
"ผมจูบคนที่ผมรักผิดตรงไหนล่ะฮะ" ฮันคยองทำหน้างงๆ ... สงสัยจะยังไม่เข้าใจแฮะ "ผมรักพี่ครับ เข้าใจหรือยัง" ประกบจูบอีกครั้งเพื่อยืนยันคำพูด
"ผมชอบพี่ตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น ยิ่งได้อยู่ใกล้ยิ่งชอบ จนกลายเป็นรักเมื่อไหร่ไม่รู้ ...แล้วพี่ล่ะฮะ"
"ไม่รู้" ก้มหน้าแดงๆลงไปซบบนอกแกร่ง
"น่ารัก!!" ซีวอนก้มลงไปจูบคนน่ารักอีกครั้ง แต่คราวนี้ไม่หยุดที่จูบแล้ว ใบหน้าหล่อเลื่อนลงมาซุกไซร้ที่ซอกคอขาว มือซุกซนเลื่อนไปที่กระดุมเสื้อ และ....
.
.
.
.
.
.
ก่อนที่อะไรๆมันจะเกินเลย PG-13 ไรเตอร์ขออนุญาติ.....
.
.
.
.
"ปัง!!" เสียงประตูที่เปิดขึ้นทำให้ร่างบนเตียงหันขวับไปที่ต้นเสียง
"เข้าใจกันเรียบร้อยแล้วใช่มั้ย"
"ครับ" ซีวอนตอบรับ ส่วนฮันคยองได้แต่พยักหน้า
"โอเค งั้นแกออกไปได้ล่ะซีวอน ฮันไม่สบายต้องพักผ่อน"
"เฮ้ย ได้ไงอ่ะ!!" ซีวอนถูกร่างเล็กกว่ากระชากตัวแล้วโยนออกไปนอกเตียง "พี่ฮีชอล!!"
"เพื่อนกรูมันป่วยง่าย เมิงไม่รู้หรือไง" ฮีชอลหันมาให้ความสนใจคนป่วย ปล่อยให้ร่างสูงเยืนหน้าหงิกหน้างออยู่ข้างเตียง "นอนลงซะ" ฮันคยองทำตามอย่างว่าง่าย ฮีชอลยิ้มพอใจก่อนจะหยิบผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวเพื่อนรักเอาไว้
"นอนหลับพักผ่อนจะได้หายเร็วๆ" มือบางลูบหัวคนป่วยอย่างเบามือ ไม่นานฮันคยองก็เข้าสู่ห้วงนิทรา
"พี่ฮีชอล.."
"อ้าว แกยังไม่กลับไปอีกหรอ"
"ทำไมไล่กันอย่างงี้ล่ะครับ"
"แกอยู่ก็เกะกะลูกตาฉันเปล่าๆ รีบกลับไปซะ"
"ผมจะอยู่กับพี่ฮัน"
"ขืนแกอยู่มีหวังเพื่อนฉันไม่ได้หลับไม่ได้นอนกันพอดี"
"ได้ไงครับ ผมไม่อยู่ถ้าเกิดพี่คิดทำอะไรพี่ฮันไม่แย่หรอ"
"ไอบ้านี่!! ถ้ากูจะทำก็ทำไปนานแล้วโว้ย ไม่เหลือมาถึงแกหรอก"
"ผมขอนอนนี่"
"บอกให้กลับ นับ1-3แกยังไม่ออกไป แกจะไม่มีโอกาสกลับมาที่นี่อีก 1..."
"เฮ้ย อย่าเพิ่งซิพี่"
"2..."
"ไปแล้วครับ ไปแล้ว!!"
.
.
.
"ฝากไว้ก่อนเถอะพี่ฮีชอล!!"
.
.
.
TBC. OR END
ไม่ได้แต่งฟิคเสียนาน เฮ้ย~ เรื่องนี้แต่งนานมากเลยค่ะ เป็นช็อตฟิคที่ใช้เวลาเกือบ3เดือน ขี้เกียจอ่านหนังสือสอบเลยแอบมาปั่นฟิคให้จบ ฟิคเรื่องนี้เกิดจากคนคิดที่ว่าอยากให้พี่เกิงคลั่งไคล้ซีวอน พอลองแต่ไปแล้วรู้สึกว่าถ้าพี่เกิงคลั่งซีวอนมากไป มันจะเป็นฮันฮี ไม่ใช่วอนเกิง เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาก็.... กลายมาเป็นเยี่ยงนี้แล ภาคต่อของช็อตฟิคนี้อาจจะมีหรือไม่มี คิดพล็อตเรื่องต่อได้แล้วค่ะ แต่ยังไม่ได้แต่งต่อ
หวังว่านักอ่านทุกคนจะชอบ เป็นกำลังใจให้ด้วยล่ะ ขอบคุณทุกคนค่ะ
ความคิดเห็น