คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : บทที่ 4 อีกหนึ่งก้าว... 3
-5-
ในห้อ A 0029 ที่มืสลัวบนเียผู้ป่วย ายวัยลานรูปร่าผอมเียวำลันอนหลับอย่าอ่อนแร
“พ่อ่ะ” มีนาพูเบาๆ ทำให้เมศื่นเา่อยๆลืมาึ้นมา
“มีนา ลูลับมาหาพ่อแล้วใ่ไหม พ่ออโทษ” เมศีใน้ำาลอ
โผเ้าอมีนา้วยวามิถึ ทัู้่ร้อไห้
“หนูอโทษนะ่ะ ที่หนีไป หนูแ่้อารทำามวามฝันเท่านั้นเอ”
มีนาบอ
“พ่อรู้แล้วลู พ่อรู้แล้ว” เมศอบลับลูสาว
“พ่อไม่โรธหนูนะ หนูอยาให้พ่อยอมรับหนู ยอมรับในสิ่ที่หนูรั
หนูอยาให้พ่อยอมรับเหมือนที่นอื่นเายอมรับ
นที่หนู้อารให้ยอมรับหนูมาที่สุือพ่อนะ่ะ” มีนาพูึ้น
“พ่อีใที่ลูประสบวามสำเร็นะ” เมศมอลูสาว้วยวามเอ็นู
และลูบผมเบาๆ
“ลูเหมือนแม่ไม่มีผิเลยนะ รัในเสียนรีรัที่ะร้อเพล
และื้อรันที่สุ” เมศ อิถึ เหม่ย ลี่ ภรรยาอเาไม่ไ้
“พ่อ่ะ ไหนพ่อเยบอว่าไม่อยาให้หนูเหมือนแม่
แล้ว็พ่อ็เลียอาีพนัร้อที่แม่ทำไ่ะ” มีนาสสัย
“พ่อไม่ไ้เลียหรอลู เพราะสิ่ๆนี้ทำให้ลูไ้เิมา” เมศอบ
“พ่อ บอหนูมาสิว่าทำไม” มีนาย้ำ
“แม่อลูรัในารร้อเพล เาเป็นศิลปินที่ี ไม่เยละทิ้หน้าที่นวันสุท้าย
่อนที่แม่เาะาไป” เมศเล่าเรื่อที่เิึ้นให้มีนาฟั
“พลอยบอพ่อว่าวันนี้เาโทรไปามลูมา แ่ลูไม่ยอมมา
อนนั้นหนูทำอะไรอยู่เหรอ” เมศถาม
“อนที่พลอยโทรมามันเป็นเวลาที่หนูำลัะโว์่วสุท้ายในอนเสิร์เี่ยวรั้แรในีวิอหนู”
มีนาอบลับไปทำให้เมศหัวเราะเสียั นทำให้พลอย โ และเมษา ใรีบเ้ามาู
“เหมือนแม่ไม่มีผิ ไม่มีผิเลยริๆ ีแล้วละนะ ที่ไม่ทิ้านมา”
เมศพอใับำอบอมีนามา
“พ่อ่ะ หนู้อลับแล้วนะ่ะ แล้ว็ิน้าวเยอะๆ
ินยาามที่หมอสั่้วยนะ่ะ โ ันฝาพ่อ้วยนะ” มีนาพูบ็รีบออไป
15.33 น. 11 ุมภาพันธ์
รุโล, เาหลีใ้
“มีนา!! เมื่อืนเธอไปไหนมา” เียวุใส่มีนา ทันทีที่เห็น
“ือัน..” มีนาพูไม่ออ
“ืออะไร เธอบอว่าะลับมาิน้าวับัน แล้วเธอ็หายไปทั้ืน
หมายวามว่ายัไ เธอไปที่ไหน ทำอะไร ไปับใร บอันมา” เียวพูรัว
แล้ว็เป็นลมล้มลไป มีนารับเียวไว้ในอ้อมอ
“เียว!!! มีใรอยู่หน้าบ้านบ้า มา่วยที” มีนาะโนเสียั
ทำให้เรียวและทุนวิ่ออมา
“เมื่อืนเธอไปไหนมา” เรียวถามมีนา
“ันไปหาพ่อมา” มีนาอบ
“แล้วทำไมไม่บอพวเรา ทำไม้อแอบไปแบบนั้น มันไม่ีเลยนะ”
เรียว่อว่า
“ันอโทษ แล้วทำไมเียวถึเป็นลมละ” มีนาสสัย
“เมื่อืนเธอบอพวเราว่าอะไร เธอบอว่าะลับมาิน้าว้วย
เียว็ทำอาหาร นั่รอเธอทั้ืน แ่เธอ็ไม่ลับมา โทรไปหา็ไม่ไ้” เรียวอธิบาย เียวล้มป่วย้อนอนพัที่โรพยาบาล้วยอาารอ่อนเพลีย
าารทำานนัเป็นทุนเิมอยู่แล้ว
“เียวนายเป็นยัไบ้า” มีนาถามอาาร แ่เียวหันหน้าหนีมีนา
“เียวันอโทษ ันอโทษนะ ที่ันไม่ไ้บอนาย
ันแ่อยาะลับไปหาพ่อเท่านั้นเอ” มีนาพยายามะอธิบาย
“ลับไปหาพ่อ แล้วไปเอใรอีละ” เียวพูทั้ๆที่นอนหันหลัให้มีนา
“หาพ่อสิ พ่อันไม่สบายมานานแล้วั้แ่ที่พลอยมาอนนั้น” มีนาบอ
เียวหันและลุึ้นนั่ ึัวมีนามาูบอย่าแร มีนาไ้แ่ทำาโ
“เธอเป็นอันแล้วนะ วันหลัะไปไหน
มีอะไร็บอันไม่ใ่อยาะไป็ไปแบบนี้ ันไม่อยารู้สึหรือว่าิอะไรถึเธอับผู้ายนนั้น”
เียวพูเร็ว้วยวามหึหว มีนามอเียวอย่าเอ็นู่อนที่ะหัวเราะออมา
นทำให้เียวรู้สึเินอาย
“ันับโเป็นเพื่อนันแล้ว อนนี้ เา็มีแ่พลอยในสายา
นายไม่้อิมาหรอนะ” มีนาพูยิ้มๆ
◈ B L & W H ◈
ความคิดเห็น