เพลงชีวิต

ลำดับตอนที่ #3 : เล่นของสูง

เล่นของสูง

          เขาเฝ้ามองเธอมานานแล้ว

            บ้านเดี่ยวหลังใหญ่หลังคาสีส้ม ตั้งตระหง่านเด่นกลางหมู่บ้านที่มีบ้านทรงเดียวกันอีกนับสิบหลัง แต่เขาไม่สนใจบ้านเหล่านั้น เป้าหมายของเขามีเพียงบ้านหลังนี้

            บานหน้าต่างเลื่อนเปิดออก..

            นั่นไง......นางในฝันของเขา ร่างสูงโปร่ง ผิวกายขาวนวลเนียน ผมสีดำตรงยาวสยายถึงกลางหลัง สัดส่วนของเธอช่างเหมาะเจาะ หุ่นของเธอไม่ต่างกับนางแบบบนแคตวอล์ค เธอเป็นดั่งนางฟ้านางสวรรค์ที่ดูเพียบพร้อมไปทุกอย่าง

            ช่างต่างจากหมาวัดเช่นเขา

            ห้องเช่ารก ๆ ที่แสนจะแออัดยัดเยียด รอบด้านถูกปกคลุมไปด้วยราวตากผ้า ถุงขยะที่แขวนระเกะระกะ เศษไม้เศษป้ายต่าง ๆ ที่ถูกวางกองทิ้ง ๆ ไว้อย่างไม่มีใครเหลียวแล

            นี่ยังไม่นับคลองน้ำคร่ำที่ส่งกลิ่นเหม็นโชยมาเป็นระยะ ไหนจะพวกเศษต้นไม้ใบหญ้าที่ดูเขียวขจีดี เพียงแต่มันไม่ได้อยู่บนดินให้รื่นตา แต่กลับลอยฟ่องอยู่กลางลำน้ำ

            โรแมนติกเหลือเกิน!

          ชายหนุ่มหัวเราะแห้ง ๆ เก็บกล้องส่องทางไกลใส่กล่องอย่างทะนุถนอม มันเป็นสมบัติมีค่าเพียงชิ้นเดียวของเขา ซึ่งพ่อได้ให้เขาเป็นของขวัญวันเกิดชิ้นแรกในชีวิตก่อนที่ท่านจะลาโลกไปเพียงไม่กี่วัน

            “จ๊อด จ๊อดโว้ย”

          เสียงตะโกนจากห้องข้าง ๆ ปลุกชายหนุ่มให้ตื่นจากภวังค์ เขาหันไปมองต้นเสียง

            “พี่กานต์”

          กานต์เป็นรุ่นพี่ที่เป็นพนักงานเสิร์ฟ ในร้านที่จ๊อดทำงานอยู่

            “เหม่ออะไรอยู่วะ?”

          “อ๋อเปล่า เปล่าพี่” จ๊อดรีบตัดบทก่อนเปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็ว “วันนี้ลูกค้าเยอะไหม”

          “ไม่น่าถาม เฮียเล้งแกให้ข้ามาตามเอ็งไปช่วยเนี่ย”

          “แต่วันนี้วันหยุดผม”

          “เฮ้ย เอาน่า ได้ตังค์แล้วเอ็งจะบ่นอะไรอีกวะ ทำ ๆ แม่งไปเหอะ เผื่อเฮียแกใจดีเห็นแกขยัน ได้สองแรงนะเว้ย” กานต์พูดหว่านล้อมสุดชีวิต

            จ๊อดหยุดคิดครุ่หนึ่ง

            “อะ ไปก็ไปพี่”

          ………………………………………………………………………….

          บรรยากาศภายในร้าน “ชมสวน” ดูร่มรื่นสมชื่อ มันเป็นร้านอาหารขนาดกลางที่ตั้งอยู่ท้ายหมู่บ้าน ห่างออกมาจากชุมชนพอสมควร ฉะนั้นจึงไม่มีทัศนียภาพที่บั่นทอนสายตาหรือมลพิษใด ๆ

            ลูกค้ามากหน้าหลายตานั่งอยู่ตามโต๊ะที่ทางร้านมีมากถึงยี่สิบสี่ที่ พนักงานเสิร์ฟที่มีเพียงพี่กานต์ ตัวเขา และเพื่อนอีกสองคนเดินกันให้ว่อนไปทั่วร้าน วันนี้ลูกค้าเยอะเป็นพิเศษเนื่องจากเป็นวันศุกร์สิ้นเดือน

            “เฮ้ย จ๊อด มีลูกค้าเข้าร้านอีกแล้วว่ะ รับออเดอร์เค้าก่อน ทางนี้ข้าดูเอง”

            จ๊อดเดินออกไปหน้าร้านตามที่พี่กานต์บอก และแล้วทันใดนั้น เขาก็ต้องตะลึงลาน เมื่อเห็นหน้าของลูกค้าที่เพิ่งก้าวเข้ามา

            แม่สาวน้อยดอกฟ้าคนนั้น!

          เธออยู่ในชุดแขนกุดสีขาว กระโปรงสีขาวระบายลูกไม้เข้าชุดกัน ควงคู่มากับชายคนหนึ่ง เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อน รูปร่างหน้าตาบ่งบอกได้ว่ามีฐานะพอสมควร

            “ไม่นึกมาก่อนว่าคุณนิดจะมาทานร้านอาหารแบบนี้ด้วยนะครับ”

          ชายคนนั้นเอ่ยปากเมื่อนั่งลงที่โต๊ะพร้อมหญิงสาว

            “ฉันชอบบรรยากาศค่ะ มันดูร่มรื่นดี สดชื่น แถมยังจัดร้านค่อนข้างโปร่งโล่ง ดูสบายดีออกค่ะ”

          เธอชื่อนิด.....จ๊อดรำพึงเพ้อราวกับตกอยู่ในความฝัน

            แต่เขาก็ต้องสะดุ้งเฮือก เมื่อเสียงห้าว ๆ ลอยมาตามลม

            “เฮ้ย มัวยืนเซ่ออะไรวะ”

          ชายเสื้อฟ้าคนนั้นเอง

            จ๊อดรีบถลาเข้าไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับเมนูในมือ มันถูกดึงออกไปพร้อมกับสีหน้าบอกบุญไม่รับ

            “ชักช้าร่ำไร คนยิ่งหิว ๆ”

          “ใจเย็น ๆ สิคะทัศน์ เสียงคุณน่ะดังไปทั้งร้าน โต๊ะอื่นเขาหันมามองเราหมดแล้ว” หญิงสาวชื่อนิดปราม

            ชายที่ชื่อทัศน์ค้อนเขาปะหลับปะเหลือก แต่จ๊อดทำไม่สนใจ สายตาของเขายังจับจ้องไปที่นิดบ้าง กระดาษในมือบ้างสลับกันไป ด้วยอารมณ์เขินอายเล็ก ๆ

            ทัศน์สั่งอาหารที่ต้องการจนพอใจ จากนั้นจึงโบกมือให้เขาไป แต่เรื่องอะไรเขาจะไปง่าย ๆ

            “คุณผู้หญิงรับสลัดเพิ่มไหมครับ สูตรพิเศษของทางร้านเรา เพื่อสุขภาพ......”

          “เฮ้ย ไปๆๆๆ ไม่ต้องยุ่งเลย ฉันดูแลแฟนฉันได้”

          จ๊อดชักฉิว แต่เขาไม่อยู่ในฐานะที่จะตอบโต้อะไร จึงทำได้แค่เก็บเมนูแล้วเดินเลี่ยงไปหลังร้าน

            ไม่รู้ว่าอุปาทานไปเองหรือไม่ ก่อนที่เขาจะผละออกมาจากโต๊ะนั้นดูเหมือนนิดยิ้มให้เขาน้อย ๆ แต่เขาอาจจะไม่สังเกต

            หรือคิดไปเอง....

            ..........................................................................................................

            ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา นิดก้ไม่มาที่ร้านของเขาอีกเลย จนจ๊อดเริ่มถอดใจ มันก็แหงอยู่แล้ว.....ดอกฟ้าอย่างเธอ จะลดตัวมาสนใจหมาวัดอย่างเขาได้ยังไง มันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว

            แต่จ๊อดก็พบว่าสิ่งที่เขาคิดนั้นผิด!

            อาของนิดซึ่งเป็นเจ้าของตลาดภายในชุมชน ให้หญิงสาวมาเดินสำรวจตลาดและเก็บค่าเช่าที่ของร้านบางร้านที่ยังค้างชำระ และแน่นอนเธอมากับไอ้หนุ่มสังคมไฮโซที่ชื่อทัศน์

            “คุณนิด เดินรอผมด้วยสิครับ” ทัศน์โบกมือเรียกแฟนสาวหยอย ๆ ในมือถือร่มที่กางเตรียมไว้บังแดดให้เธอ

            “อ๊ะ นิดเดินเร็วไปเหรอคะ ขอโทษค่ะ” หญิงสาวชะลอฝีเท้า

            ด้วยความที่เธอไม่ระวังเพราะมัวหันไปมองทัศน์ ทำให้เธอสะดุดพื้นต่างระดับ

            “ว้าย!”

          “คุณนิด!”

          ทัศน์ทิ้งร่มทันที เขารีบถลาเข้าไปเพื่อจะรับร่างหญิงสาว แต่ร่างบางของเธอมีมือใครบางคนมารับไว้อยู่แล้ว

            “คุณ......” นิดอุทานเบา ๆ เมื่อเห็นใบหน้าของผู้ที่มาช่วย

            จ๊อดนั่นเอง เขากำลังเดินซื้อกับข้าวเพื่อไปทำอาหารมื้อเล็ก ๆ กินกับกับพี่ ๆ แถวบ้านพัก

            “ไม่เป็นไรใช่ไหมครับ คุณนิด”

          “อะ...เอ่อ ค่ะ” หญิงสาวค่อย ๆ ลุกขึ้นยืน เธอประหลาดใจเล็กน้อยที่จ๊อดรู้ชื่อเธอ

            “คุณนิดครับ”

            ทัศน์เข้ามาประคองแขนหญิงสาวไว้ สายตาถมึงทึงมองมาทางเขา

            “ถอยไป”

          จ๊อดถอยไปอย่างงง ๆ คนที่จับจ่ายซื้อของอยู่ในตลาดต่างมองพวกเขาเป็นตาเดียว

            “ขอบคุณนะคะ คุณ....”

          “จ๊อดครับ”

            “คุณนิด คุณไปทำความรู้จักกับกุ๊ยสลัมอย่างมันทำไมครับ ผมว่าเรากลับกันดีกว่า”

          จ๊อดเริ่มฉุนขาด เขายืนกำหมัดแน่นถลาจะเข้าไปต่อย แต่ช้าไปเพราะทัศน์รีบฉุดมือของนิดไปก่อน เขาได้แต่มองร่างของคนทั้งสองเดินห่างออกไป...

            .........................................................................................................

            สามวันต่อมา

            “เฮ้ยจ๊อด นี่ของเอ็ง”

          “อะไรหรอพี่?”

          จ๊อดรับสิ่งหนึ่งจากกานต์ มันเป็นจดหมายที่จ่าหน้าถึงเขา เขาเหลือบมองไปที่ชื่อผู้ส่ง

            “คุณนิด!”

          เขารีบเปิดอ่านทันที

          คุณจ๊อดคะ

          ดิฉันต้องขอโทษด้วยกับเหตุการณ์ที่ตลาดวันนั้น หวังว่าคุณจ๊อดคงไม่ถือสา ทัศน์เขามีนิสัยอย่างนี้เอง แต่ดิฉันก็ได้คุยกับเขาเรียบร้อยแล้วว่าอย่าทำกิริยาเช่นนั้นอีก

อาหารที่ร้านอร่อยมากเลยค่ะ แล้วฉันก็ประทับใจการบริการของคุณ หากมีเวลาว่างเมื่อไรดิฉันจะไปอุดหนุนอีกนะคะ

ปล. ถ้าคุณจ๊อดว่าง ขอเชิญมาร่วมงานแต่งงานของดิฉันนะคะ ดิฉันแนบบัตรเชิญมาให้ด้วยแล้ว

                                                                             ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ

                                                                             นุสรา   มหาศักดิวงศ์ (นิด)

จ๊อดอ่านจดหมายทวนซ้ำอีกหลายรอบ ลายมือที่เป็นระเบียบของเธอทำเอาเขารู้สึกปลื้มอย่างบอกไม่ถูก อย่างน้อยเธอก็รู้สึกดีกับเขา

ถึงแม้ว่าเขาจะไม่มีโอกาสเด็ดดอกฟ้าแล้วก็ตาม...

เขาเก็บจดหมายใส่ลิ้นชักอย่างทะนุถนอม

หยิบกล้องส่องทางไกลขึ้นมา

บ้านหลังคาสีฟ้านั่น...เพิ่งย้ายมาใหม่ ได้ข่าวว่าลูกสาวสวยด้วย

บานหน้าต่างเลื่อนเปิดออก......

.................................................................................................................

ได้เกิดมาเจอเธอทั้งที ไม่ว่ายังไงจะลองดีสักวัน

อยากรักก็ต้องเสี่ยง ไม่อยากให้เธอเป็นเพียงภาพในความฝัน

ลำบากลำบนไม่สนใจ ตะเกียกตะกายสักเพียงใดก็ดีกว่าปล่อยเธอไปจาก ฉัน...

ตกหลุมรักจริง ๆ เพราะรักจริง ๆ เธอคงไม่ว่ากัน

ได้รับแรงบันดาลใจจากเพลง “เล่นของสูง”

Bigass